Tağlib

Tağlib (Arapça: بنو تغلب), Tağlib bin Va'il olarak da bilinen, Cezire kökenli bir Arap kabilesiydi.

Onların ana kabilesi Rebia'ydı ve dolayısıyla soylarının izleri Adnanîlere kadar uzanıyordu. Tağlib, İslam öncesi dönemin en güçlü ve birbirine bağlı göçebe kabileleri arasındaydı ve Bekir'den akrabalarıyla yaptıkları şiddetli savaşların yanı sıra Irak'taki (Aşağı Mezopotamya) el-Hira'nın Lakhmid krallarıyla olan mücadeleleriyle biliniyordu. Kabile, Miafiz Hristiyanlığını benimsedi ve 7. yüzyılın ortalarında İslam'ın gelişinden çok sonra da büyük ölçüde Hristiyan kaldı. Müslümanlara karşı ilk muhalefetin ardından Tağlib, sonunda Emevi siyasetinde kendilerine önemli bir yer edindi. Emevilerle ittifak kurdular ve 7. yüzyılın sonlarında Kays-Yaman çekişmesi sırasında asi Kaysi kabileleriyle çok sayıda savaşa girdiler.

Abbasi yönetimi sırasında kabileden bazı kişiler İslam'ı kabul etti ve Halifeliğin bazı bölgelerinde valiliklere atandılar. 9. yüzyılın ortalarına gelindiğinde, Taghlibi'nin çoğu, kısmen Diyar Rabi'a'nın Taghlibi valisi ve el-Rahba'nın kurucusu Malik ibn Tawk'ın ikna edilmesinin bir sonucu olarak İslam'a geçti. Birkaç Taghlibi kabilesi Abbasiler tarafından Diyar Rabi'a ve Musul'a vali olarak atandı. 10. yüzyılın başlarında Taghlibi ailesi Hamdaniler bu bölgelerin valiliğini güvence altına aldı ve 930'larda Hamdani lideri Nasır el-Devle Musul ve Cezire'den özerk bir emirlik kurdu. Aynı şekilde 945'te kardeşi Seyfüddevle, Halep merkezli bir Kuzey Suriye emirliği kurdu. Hamdaniler, 1002'deki siyasi çöküşlerine kadar bu emirliklerin her ikisini de yönettiler. Ancak bir kabile olarak Tağlib, erken Hamdaniler döneminde tarihi kayıtlardan kaybolmuştu.