Azərbaycanca
Беларускі
Dansk
Deutsch
Española
Français
Indonesia
Italiana
日本語
Қазақ
Lietuvos
Nederlands
Português
Русский
සිංහල
แบบไทย
Türkçe
Українська
中國人
United State
Afrikaans
Van Allen Kuşakları, Güneş'ten ve diğer yıldızlardan yayılan zararlı karşı kalkan işlevi gören tabakadır. Bu tabaka manyetizma sonucunda ortaya çıkmakta, Dünya'nın manyetik alanından kaynaklanmaktadır.
Van Allen radyasyon kuşağı, enerji yüklü parçacıkların bir bölgesi olup, bunların çoğunluğu, gezegenin manyetik alanı tarafından bir gezegenin yakaladığı ve etrafında tuttuğu güneş rüzgarından kaynaklanmaktadır. Dünya'nın böyle iki bandı vardır ve bazen başkaları da geçici olarak oluşur.
Kuşakların keşfi James Van Allen'a atfedildi ve bunun sonucu olarak Dünya'nın kuşakları Van Allen kuşakları olarak biliniyor. Dünyanın iki ana kuşağı, bölge radyasyon düzeylerinin değiştiği yüzeyin yaklaşık 500 ila 58.000 kilometre yüksekliğinden [1] yukarı uzanır. Kuşakları oluşturan parçacıkların çoğunun güneş rüzgarından ve diğer parçacıkların ise kozmik ışınlardan geldiği düşünülmektedir. [2] Güneş rüzgarını yakalayarak, manyetik alan bu enerjik parçacıkları saptırır ve Dünya'nın atmosferini yıkımdan korur.
Bantlar Dünya'nın manyetosferinin iç bölgelerinde bulunur ve enerji yüklenmiş elektronları ve protonları yakalarlar. Alfa parçacıkları gibi diğer çekirdekler daha az yaygındır. Bu kuşaklar ayrıca, uydulara zarar verir ve bu bölgelerde önemli zaman harcıyorlarsa, hassas bileşenleri yeterli kalkanla korunmalıdır. 2013'te NASA, Van Allen Probları'nın, Güneş'ten gelen gezegenler arası şok dalgası tarafından yıkılıncaya dek dört hafta boyunca gözlemlenen geçici bir üçüncü radyasyon kuşağını keşfettiğini bildirdi. [3]
Keşif
Kristian Birkeland, Carl Størmer ve Nicholas Christofilos, Uzay Çağı öncesinde yüklü parçacıkların yakalanma ihtimalini araştırmışlardı. [4] Explorer 1 ve Explorer 3, Iowa Üniversitesi'ndeki James Van Allen başkanlığında kemerin varlığını 1958'in başlarında doğruladı. Sıkışan radyasyon önce Explorer 4, Pioneer 3 ve Luna 1 tarafından haritalandı.
Van Allen kuşakları terimi, özellikle Dünya'yı çevreleyen radyasyon kemerlerini ifade eder; Bununla birlikte, benzer gezegen kemerleri diğer gezegenler çevresinde keşfedilmiştir. Güneş, istikrarlı, global bir dipol (çiftkutup) alanına sahip olmadığı için uzun vadeli radyasyon kemerlerini desteklemez. Dünya atmosferi kuşakların parçacıklarını, 200-1.000 km'nin üzerindeki bölgelere, [5] (124-620 mil) sınırlarken, kuşaklar 8 Dünya yarıçapını geçmemiştir. [5] Kuşaklar, gök ekvatorunun her iki yanında yaklaşık 65 ° [5] uzanan bir hacimle sınırlandırılmıştır.
Araştırma
NASA Van Allen Probları misyonu, uzayda gözlemsel elektronların ve iyonların populasyonlarının güneş etkinliği ve güneş rüzgarındaki değişimlere tepki olarak nasıl oluştuğunu veya bunu nasıl değişeceğini (öngörülebilir noktaya kadar) anlamayı amaçlamaktadır. NASA İşeri Conceptler Enstitüsü tarafından finanse edilen çalışmalar, Van Allen kemerleri içerisinde doğal olarak bulunan antimaddeyi toplamak için manyetik kürekler önermiş olsa da, tüm kemerde sadece yaklaşık 10 mikrogram anti-proton varolduğu tahmin edilmektedir. [6]
Van Allen Probes görevi 30 Ağustos 2012'de başarıyla başlatıldı. [7] Birincil görev iki yıla programlansa da 4 yıla kadar genişletilebilecek. NASA'nın Goddard Uzay Uçuş Merkezi, Güneş Dinamikleri Gözlemevi (SDO) ile birlikte Van Allen Probları'nın bir projesi olan Living With a Star programını yönetmektedir. Uygulamalı Fizik Laboratuvarı, Van Allen Probları için uygulama ve aygıt yönetiminden sorumludur. [8]
Radyasyon kuşakları, onları sürdürecek kadar güçlü manyetik alanları olan güneş sistemindeki diğer gezegenler ve ayların çevresinde bulunur. Bugüne kadar, bu radyasyon kuşaklarının çoğu yetersiz olarak haritalandırılmıştır. Voyager Programı (yani Voyager 2) sadece ismen Uranüs ve Neptün civarında benzer kemerlerin varlığını onayladı.
İç kuşak
İçteki Van Allen Kemeri, tipik olarak, Dünya üzerindeki 0.2 ila 2 Dünya yarıçapından (1 ila 3'lük L değerleri) veya 1,000 km'den (620 mi) 6,000 km'ye (3,700 mil) kadar uzanır. [2] [9] Güneş etkinliğinin daha güçlü olduğu durumlarda veya Güney Atlantik Anomalisi gibi coğrafi bölgelerde iç sınır, Dünya yüzeyinin yaklaşık 200 kilometresine kadar [10] aşağı düşebilir. İç kemer, yüzlerce keV aralığında yüksek elektron konsantrasyonları ve enerjileri 100 MeV'ı aşan enerji yüklü protonları içerir, bu parçacıklar bölgedeki güçlü (dış kemere göre) manyetik alanlar tarafından yakalanmıştır. [11]
Düşük irtifalarda alt kemerde 50 MeV'yi aşan proton enerjilerinin, üst atmosferdeki çekirdeklerle kozmik ışınların çarpışmalarıyla oluşturulan nötronların beta bozunumunun sonucu olduğuna inanılmaktadır. Daha düşük enerjili protonların kaynağının ise, jeomanyetik fırtınalar sırasında manyetik alan değişikliklerinden ötürü proton difüzyonu olduğu düşünülmektedir. [12]
Kemerlerin Dünya'nın geometrik merkezinden hafif kayması nedeniyle, iç Van Allen kemeri, Güney Atlantik Anomalisinde yüzeye en yakın yaklaşımı yapar. [13] [14]
Mart 2014'te, radyasyon kayışlarında Van Allen Probları Üzerinde Radyasyon Kemeri Fırtınası Probları İyon Kompozisyon Deneyi (RBSPICE) tarafından 'zebra çizgileri'ne benzeyen bir desen gözlemlendi. Bildirilen neden, Dünya'nın manyetik alan eksenindeki eğim nedeniyle gezegenin dönüşü, tüm iç radyasyon kuşağına nüfuz eden titreşen, zayıf bir elektrik alanı üretti. [15] Zebra şeritlerinin aslında radyasyon kayışlarındaki iyonosfer rüzgarlarının bir izi olduğu gösterildi. [16]
Dış Kuşak
Dış kemer, esasen dünyanın manyetosferi tarafından sıkışmış yüksek enerjili (0.1-10 MeV) elektronlardan oluşur. Güneş aktivitesinden daha kolay etkilendiği için iç kemerden daha değişkentir. Üçlü bir irtifada başlayıp, Dünya yüzeyinin 13.000 ila 60.000 kilometre (8.100 ila 37.300 mil) yukarıdaki on Dünya Yarıçapına (RE) uzanan, neredeyse toroidal bir şekle sahiptir. En büyük yoğunluğu genellikle 4-5 RE arasındadır. Dış elektron radyasyon kuşağı çoğunlukla ısının whistler-mode plazma dalgalarından radyasyon bandı elektronlarına aktarımı nedeniyle içe radyal difüzyon [17] [18] ve lokal ivme [19] tarafından üretilir. Radyasyon bandı elektronları, Dünya atmosferi ile çarpışmalar, [19] manyetopozda kayıplar ve dışarıya doğru radyal difüzyonyondan dolayı sürekli olarak uzaklaşır. Enerjik protonların döngüsü, onları Dünya atmosferi ile temasa geçirecek kadar büyük olurdu. Bu bant içinde, elektronların yüksek akısı vardır ve jeomanyetik alan çizgilerinin jeomanyetik "kuyruk" a açıldığı dış kenarda (manyetopozun yakınında), enerjik elektronların akısı yaklaşık 100 km'lik seviyedeki düşük gezegenler arası seviyelere düşebilir (62 mil), yani 1.000 faktörlük bir azalma gösterir.
2014 yılında dış kemerin iç kenarının çok göreceli bir elektronun (> 5MeV) geçemeyeceği çok keskin bir geçiş ile nitelendirildiği keşfedildi. [20] Bu kalkan benzeri davranışın nedeni iyi anlaşılmamıştır.
Dış kemerde sıkışmış parçacık popülasyonu, elektronlar ve çeşitli iyonlardan dolayı çeşitlidir. İyonların çoğu enerji yüklü protonlar biçimindedir, ancak belli bir yüzde alfa parçacıkları ve O + oksijen iyonları bulunmaktadır. Bunlar iyonosferinkine benzer ancak çok daha enerjiktir. Bu iyon karışımı, halka akım parçacıklarının muhtemelen birden fazla kaynaktan geldiğini gösterir.
Dış kemer iç kemerden daha büyüktür ve parçacık popülasyonu büyük oranda dalgalanmaktadır. Enerjik (radyasyon) parçacık akıları, kendileri, Güneş tarafından üretilen manyetik alan ve plazma bozuklukları tarafından tetiklenen jeomanyetik fırtınalara tepki olarak dramatik bir şekilde artabilir veya azalabilir. Artışlar fırtınayla ilişkili enjeksiyonlardan ve manyetosfer kuyruğundaki parçacıkların hızlanmasından kaynaklanır.
28 Şubat 2013'te, yüksek enerjili ultra rölativisttik yüklü parçacıklardan oluşan üçüncü bir radyasyon kuşağının keşfedildiği bildirildi. NASA Van Allen Probe ekibinin düzenlediği basın toplantısında, bu üçüncü kemerin Güneş'ten gelen kütleli koronal çıkışın bir ürünü olduğu belirtildi. Dış Bandı bir bıçak gibi dış tarafından kesen bir oluşum olarak temsil edilmiştir ve Dış Kuşakla birleşmeden evvel bir ay kadar bir süreyle parçacıklara ev sahipliği yapmıştır. [21]
Bu üçüncü geçici bandın alışılmadık istikrarı, dünyanın ikinci geleneksel dış kemerinden kayboldukları anda Dünya'nın aşırı derecede etkili olan manyetik alanının parçacıkları 'sıkıştırmasından' kaynaklandığı açıklanmıştır. Bir günde oluşup kaybolan dış bölge, atmosferle olan etkileşimler nedeniyle değişkenlik gösterirken, üçüncü kemerin aşırı-rölativisttik parçacıklarının düşük enlemlerde atmosferdeki dalgalarla etkileşim kurmak için çok enerjik oldukları ve bu nedenle atmosfere dağılmadığı düşünülmektedir. [22] Saçılmanın ve yakalanmanın yokluğu uzun süre varlıklarını sürdürmelerini sağladı ta ki Güneşten gelen bir şok dalgası gibi alışılmadık bir olayla tahrip olana kadar.
Akı değerleri
Kuşaklarda, verilen bir noktada belirli bir enerjide parçacık akısı enerjiyle birlikte keskin bir şekilde azalır.
Manyetik ekvatorda 500 keV'yi (5 MeV) geçen enerjilerin elektronları saniyede santimetre kare başına 1.2 x 106 (3.7 x 104) ila 9.4 x 109 (en fazla 2 x 107) parçacık arasında değişen çok yönlü akılara sahiptir.
Proton kemerleri kinetik enerjileri, yaklaşık 100 keV (0.6 μm'lik kurşuna nüfuz edebilen) dan 400 MeV'a kadar değişen (143 mm'lik kurşuna nüfuz edebilen) protonları içerir. [23]
İç ve dış kuşaklar için en çok yayınlanan akı değerleri kayışlarda mümkün olan maksimum akı yoğunluğunu göstermeyebilir. Bu tutarsızlığın bir nedeni vardır: akı yoğunluğu ve zirve akısının yeri değişir (esas olarak güneş etkinliğine bağlı olarak) ve bantları gerçek zamanlı olarak gözlemleyen aletlerle yapılan uzay araçları sayısı sınırlıdır. Olayı izlemek için, uygun aletlerle uzay aracı mevcutken, Dünya'da Carrington olay yoğunluğu ve süresinde güneş fırtınası yaşanmamıştır.
İç ve Dış Van Allen kayışlarındaki akı düzeylerinin farklılıklarına bakılmaksızın, beta radyasyon seviyeleri insanların uzun süre maruz kalmaları durumunda tehlikeli olurdu. Apollon misyonları, üst kayışların daha ince bölgelerinden yüksek hızlarda uzay aracı göndererek ve iç kayışları tamamen atlayarak astronotlar için tehlikeleri en aza indirdi. [13] [24] [25]
- Akı değerleri, ortalama Güneş aktivitesi olduğunda
-
![image]()
proton akısı (AP8 MIN omnidirectional)≥ 100 keV -
![image]()
proton akısı (AP8 MIN omnidirectional)≥ 1 MeV -
![image]()
proton akısı (AP8 MIN omnidirectional)≥ 400 MeV
Anti madde hapsi
2011 yılında yapılan bir araştırma, Van Allen kuşağının anti partikülleri sınırlayabileceği yönündeki spekülasyonları doğruladı. PAMELA deneyi, Güney Atlantik Anomalisinden geçerken normal parçacıkların bozulmalarında beklenenden daha büyük miktarda antiproton tespit etti. Bu, Van Allen kuşakları, Dünya'nın üst atmosferinin kozmik ışınlarla etkileşimiyle üretilen belirgin bir anti-proton akısı kısıtladığını göstermektedir [26] Anti protonların enerjisi 60-750 MeV aralığında ölçülmüştür.
Uzay yolculuğuna etkileri
Düşük Dünya yörüngesinin ötesine geçen uzay aracı Van Allen kayışlarının radyasyon bölgesine girer. Kemerlerin ötesinde, kozmik ışınlardan ve güneş parçacıkları olaylarından kaynaklanan ek tehlikelerle karşı karşıya kalır. İç ve dış Van Allen kuşakları arasındaki bölge, iki ila dört Dünya yarıçapında yatar ve bazen "güvenli bölge" olarak adlandırılır. [27] [28]
Güneş pilleri, entegre devreler ve sensörler radyasyondan dolayı zarar görebilir. Jeomanyetik fırtınalar bazen uzay aracındaki elektronik bileşenlere zarar verir. Elektronik ve mantık devrelerinin küçültülmesi ve dijitalleştirilmesi uyduları radyasyona karşı daha savunmasız hale getirdi, çünkü bu devrelerdeki toplam elektrik yükü, gelen iyonların yükleriyle karşılaştırılabilecek kadar küçük hale geldi. Güvenilir çalışması için uydulardan gelen elektronikler radyasyona karşı sertleştirilmelidir. Hubble Uzay Teleskobu, diğer uydular gibi sık sık yoğun radyasyon bölgelerinden geçerken sensörlerini kapatır. [29] Radyasyon kemerlerinden geçen eliptik bir yörüngede (200 x 20.000 mil (320 x 32.190 km)) 3 mm alüminyum ile korunan bir uydu, yılda yaklaşık 2,500 rem (25 Sv) alacaktır (karşılaştırma için, tam vücut için 5 Svd doz ölümcüldür). Hemen hemen tüm radyasyon, iç bandı geçerken alınacaktır. [30]
Apollo misyonları, insanların görev planlamacılar tarafından bilinen birkaç radyasyon tehlikesinden biri olan Van Allen kemerlerinden seyahat ettiği ilk olay olarak tarihe geçti. [31] Astronotların, Van Allen kemerlerinde kısa süre boyunca uçtukları için maruz kaldıkları radyasyon çok azdı. Apollo uçuş yörüngeleri, iç kemerleri tamamen atladı ve sadece dış kemerlerin daha ince bölgelerinden geçti. [25] [32]
Astronotların tüm maruz kalmaları Dünyanın manyetik alanı dışındaki güneş parçacıkları sebebiyle oldu. Astronotlar tarafından alınan toplam radyasyon görevden göreve değişmekle birlikte, Birleşik Devletler Atom Enerjisi Radyoaktivite ile Çalışan İnsanlar Komisyonu tarafından belirlenen yılda 5 rem (50 mSv) standardından çok daha düşük, 0.16 ve 1.14 rad arasında (1.6 ve 11.4 mGy) ölçülmüştür [31]
Nedenler
Genellikle iç ve dış Van Allen kayışlarının farklı olaylardan kaynaklandığı anlaşılmaktadır. Esas olarak enerjik protonlardan oluşan iç kemer, üst atmosferdeki kozmik ışın çarpışmalarının sonucu olan "albedo" nötronların bozunumunun ürünüdür. Dış kemer daha çok elektronlardan oluşur. Jeomanyetik fırtınaları takiben jeomanyetik kuyruktan enjekte edilir ve daha sonra dalga-parçacık etkileşimleri vasıtasıyla enerji alırlar.
İç kayışta Güneş'ten oluşmuş parçacıklar Dünyanın manyetik alanına sıkışmıştır. Parçacıklar, bu çizgiler boyunca "uzunlamasına" hareket ettikçe manyetik akı hattı boyunca spiral oluştururlar. Parçacıklar kutuplara doğru ilerledikçe, manyetik alan çizgisi yoğunluğu artar ve parçacıkların "uzunlamasına" hızları yavaşlar. Bu yavaşlama nihayetinde hızları tersine de çevirip parçacığı yansıtabilir ve bu da parçacığın Dünyanın kutupları arasında bir ileri bir geri sıçramasını sağlar. [33] Akı çizgileri boyunca spiral harekete ilâveten, elektronlar yavaşça doğuya doğru, iyonlar batıya doğru hareket eder.
İç ve dış Van Allen kayışları arasındaki boşluk, bazen güvenli bölge veya güvenli yuva olarak adlandırılır; parçacıkların atmosferde yükselme açısıya dağılmasını sağlayan Çok Düşük Frekans (VLF) dalgaları neden olur. Güneş patlamaları parçacıkları boşluğa pompalayabilir, ancak birkaç gün içinde tekrar dışa hareket ederler. Radyo dalgalarının başlangıçta radyasyon kayışlarında türbülans tarafından üretildiği düşünülüyordu, ancak Goddard Uzay Uçuş Merkezi'nden James L. Green'in Microlab 1 uzay aracı tarafından toplanan yıldırım aktivitesi haritalarını IMAGE uzay aracı tarafından toplanan radyasyon kemer boşluğundaki radyo dalgaları ile karşılaştıran yakın zamandaki çalışması aslında Dünya atmosferi içindeki yıldırımdan kaynaklandığını göstermektedir. Buna göre Oluşturdukları radyo dalgaları, sadece yüksek enlemlerde geçebilmek için doğru açı ile iyonosfer vurmaktadır; boşlukların alt uçları üst atmosfere yaklaşmaktadır. Bu sonuçlar hala bilimsel olarak tartışılmaktadır.
Önerilen Kaldırma Yöntemleri
Yüksek Voltajlı Yörünge Uzun Tether veya HiVOLT, Rus fizikçi VV Danilov tarafından önerilen ve Robert P. Hoyt ve Robert L. Forward tarafından tasfiye edilen Dünyayı çevreleyen [35] Robert Allen radyasyon kemerlerinin [34] radyasyon alanlarının boşaltılması ve çıkarılması için sunulmuş bir bir konsepttir. Önerilen bir uygulama, uydulardan dağıtılan beş 100 km uzunluğunda büyük voltajlara şarj edilmiş iletken tethere sahip bir sistemden oluşur. Bu, kirişlerle karşılaşan yüklü parçacıkların yükselme açısını değiştirmesine neden olur; Böylece zamanla iç kemerler çözülür. Hoyt ve Forward'un şirketi olan Tetherers Unlimited, 2011'de bir ön analiz simülasyonu gerçekleştirdi ve LEO nesnelerini tehdit eden iç kemerler için iki ay içinde teorik radyasyon akış azaltışını [36] mevcut seviyelerin%1'inden daha düşük bir seviyeye indiren bir tablo çizdi. [37]
Ayrıca bakınız
Notlar
Yörünge periyotları ve hızları, R = metre cinsinden yörünge yarıçapı, T = saniye cinsinden yörünge periyodu, V = m / s cinsinden yörünge hızı, G = yerçekimi sabiti ≈ 4π²R³ = T²GM ve V²R = GM arasındaki ilişkileri kullanarak hesaplanır 6.673 × 10-11 Nm² / kg², M = Dünya kütlesi = 5.98 × 1024 kg. Ay en yakınında (405 696 km ÷ 42 164 km) aya en yakınken (363 104 km ÷ 42 164 km) yaklaşık 9,6 kere yaklaşık 8,6 kere (yarıçap ve uzunluk).
Kaynakça
Zell, Holly (2015-02-12). "Van Allen Probes Spot an Impenetrable Barrier in Space". NASA. Retrieved 2017-06-04.
"Van Allen Radiation Belts". HowStuffWorks. Silver Springs, MD: Discovery Communications, Inc. Retrieved 2011-06-05.
Phillips, Tony, ed. (February 28, 2013). "Van Allen Probes Discover a New Radiation Belt". Science@NASA. NASA. Retrieved 2013-04-05.
Stern, David P.; Peredo, Mauricio. "Trapped Radiation – History". The Exploration of the Earth's Magnetosphere. NASA/GSFC. Retrieved 2009-04-28.
Walt, Martin (2005) [Originally published 1994]. Introduction to Geomagnetically Trapped Radiation. Cambridge; New York: Cambridge University Press. . LCCN 2006272610. OCLC 63270281.
Bickford, James. "Extraction of Antiparticles Concentrated in Planetary Magnetic Fields" (PDF). NASA/NIAC. Retrieved 2008-05-24.
Zell, Holly, ed. (August 30, 2012). "RBSP Launches Successfully – Twin Probes are Healthy as Mission Begins". NASA. Retrieved 2012-09-02.
"Construction Begins!". The Van Allen Probes Web Site. The Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory. January 2010. Archived from the original on 2012-07-24. Retrieved 2013-09-27.
Ganushkina, N. Yu; Dandouras, I.; Shprits, Y. Y.; Cao, J. (2011). "Locations of boundaries of outer and inner radiation belts as observed by Cluster and Double Star". Journal of Geophysical Research. Washington, D.C.: American Geophysical Union. 116: 1–18. Bibcode:2011JGRA..116.9234G. doi:10.1029/2010JA016376.
"Space Environment Standard ECSS-E-ST-10-04C" (PDF). ESA Requirements and Standards Division. November 15, 2008. Retrieved 2013-09-27.
Gusev, A. A.; Pugacheva, G. I.; Jayanthi, U. B.; Schuch, N. (2003). "Modeling of Low-altitude Quasi-trapped Proton Fluxes at the Equatorial Inner Magnetosphere". Brazilian Journal of Physics. 33 (4): 775–781. Bibcode:2003BrJPh..33..775G.
Tascione, Thomas F. (2004). Introduction to the Space Environment (2nd ed.). Malabar, FL: Krieger Publishing Co. . LCCN 93036569. OCLC 28926928.
"The Van Allen Belts". NASA/GSFC. Retrieved 2011-05-25.
Underwood, C.; Brock, D.; Williams, P.; Kim, S.; Dilão, R.; Ribeiro Santos, P.; Brito, M.; Dyer, C.; Sims, A. (December 1994). "Radiation Environment Measurements with the Cosmic Ray Experiments On-Board the KITSAT-1 and PoSAT-1 Micro-Satellites". IEEE Transactions on Nuclear Science. 41 (6): 2353–2360. Bibcode:1994ITNS...41.2353U. doi:10.1109/23.340587.
"Twin NASA probes find 'zebra stripes' in Earth's radiation belt". Universe Today. Retrieved 20 March 2014.
Lejosne, S.; Roederer, J.G. (2016). "The "zebra stripes": An effect of F region zonal plasma drifts on the longitudinal distribution of radiation belt particles". Journal of Geophysical Research. Washington, D.C.: American Geophysical Union. 121: 507–518. Bibcode:2016JGRA..121..507L. doi:10.1002/2015JA021925.
Elkington, S. R.; Hudson, M. K.; Chan, A. A. (May 2001). "Enhanced Radial Diffusion of Outer Zone Electrons in an Asymmetric Geomagnetic Field". Spring Meeting 2001. Washington, D.C.: American Geophysical Union. Bibcode:2001AGUSM..SM32C04E.
Shprits, Y. Y.; Thorne, R. M. (2004). "Time dependent radial diffusion modeling of relativistic electrons with realistic loss rates". Geophysical Research Letters. Washington, D.C.: American Geophysical Union. 31 (8): L08805. Bibcode:2004GeoRL..3108805S. doi:10.1029/2004GL019591.
Horne, Richard B.; Thorne, Richard M.; Shprits, Yuri Y.; et al. (2005). "Wave acceleration of electrons in the Van Allen radiation belts". Nature. London: Nature Publishing Group. 437 (7056): 227–230. Bibcode:2005Natur.437..227H. doi:10.1038/nature03939. PMID 16148927.
D. N. Baker; A. N. Jaynes; V. C. Hoxie; R. M. Thorne; J. C. Foster; X. Li; J. F. Fennell; J. R. Wygant; S. G. Kanekal; P. J. Erickson; W. Kurth; W. Li; Q. Ma; Q. Schiller; L. Blum; D. M. Malaspina; A. Gerrard & L. J. Lanzerotti (27 November 2014). "An impenetrable barrier to ultrarelativistic electrons in the Van Allen radiation belts". Nature. 515. pp. 531–534. Bibcode:2014Natur.515..531B. doi:10.1038/nature13956.
NASA's Van Allen Probes Discover Third Radiation Belt Around Earth on YouTube
Shprits, Yuri Y.; Subbotin, Dimitriy; Drozdov, Alexander; et al. (2013). "Unusual stable trapping of the ultrarelativistic electrons in the Van Allen radiation belts". Nature Physics. London: Nature Publishing Group (9): 699–703. Bibcode:2013NatPh...9..699S. doi:10.1038/nphys2760.
Hess, Wilmot N. (1968). The Radiation Belt and Magnetosphere. Waltham, MA: Blaisdell Pub. Co. LCCN 67019536. OCLC 712421.
Modisette, Jerry L.; Lopez, Manuel D.; Snyder, Joseph W. (January 20–22, 1969). Radiation Plan for the Apollo Lunar Mission. AIAA 7th Aerospace Sciences Meeting. New York. doi:10.2514/6.1969-19. AIAA Paper No. 69-19. Retrieved 2011-05-25.
"Apollo Rocketed Through the Van Allen Belts".
Adriani, O.; Barbarino, G. C.; Bazilevskaya, G. A.; et al. (2011). "The Discovery of Geomagnetically Trapped Cosmic-Ray Antiprotons". The Astrophysical Journal Letters. IOP Publishing. 737 (2): L29. arXiv:1107.4882v1 Freely accessible. Bibcode:2011ApJ...737L..29A. doi:10.1088/2041-8205/737/2/L29.
"Earth's Radiation Belts with Safe Zone Orbit". NASA/GSFC. Retrieved 2009-04-27.
Weintraub, Rachel A. (December 15, 2004). "Earth's Safe Zone Became Hot Zone During Legendary Solar Storms". NASA/GSFC. Retrieved 2009-04-27.
Weaver, Donna (July 18, 1996). "Hubble Achieves Milestone: 100,000th Exposure" (Press release). Baltimore, MD: Space Telescope Science Institute. STScI-1996-25. Retrieved 2009-01-25.
Ptak, Andy (1997). "Ask an Astrophysicist". NASA/GSFC. Retrieved 2006-06-11.
Bailey, J. Vernon. "Radiation Protection and Instrumentation". Biomedical Results of Apollo. Retrieved 2011-06-13.
Woods, W. David (2008). How Apollo Flew to the Moon. New York: Springer-Verlag. p. 109. .
Stern, David P.; Peredo, Mauricio. "The Exploration of the Earth's Magnetosphere". The Exploration of the Earth's Magnetosphere. NASA/GSFC. Retrieved 2013-09-27.
"NASA outreach: RadNews". Archived from the original on 2013-06-13. Retrieved 2013-09-27.
Mirnov, Vladimir; Üçer, Defne; Danilov, Valentin (November 10–15, 1996). High-Voltage Tethers For Enhanced Particle Scattering In Van Allen Belts. 38. College Park, MD: American Physical Society, Division of Plasma Physics Meeting. p. 7. Bibcode:1996APS..DPP..7E06M. OCLC 205379064. Abstract #7E.06.
"HiVOLT_Results.jpg". Tethers Unlimited. Retrieved 2013-09-27. Chart depicting radiation flux reduction.
"High-Voltage Orbiting Long Tether (HiVOLT): A System for Remediation of the Van Allen Radiation Belts". Tethers Unlimited. Retrieved 2011-06-18.
Ek Kaynaklar
Adams, L.; Daly, E. J.; Harboe-Sorensen, R.; Holmes-Siedle, A. G.; Ward, A. K.; Bull, R. A. (December 1991). "Measurement of SEU and total dose in geostationary orbit under normal and solar flare conditions". IEEE Transactions on Nuclear Science. 38 (6): 1686–1692. Bibcode:1991ITNS...38.1686A. doi:10.1109/23.124163. OCLC 4632198117.
Holmes-Siedle, Andrew; Adams, Len (2002). Handbook of Radiation Effects (2nd ed.). Oxford; New York: Oxford University Press. . LCCN 2001053096. OCLC 47930537.
Shprits, Yuri Y.; Elkington, Scott R.; Meredith, Nigel P.; Subbotin, Dmitriy A. (November 2008). "Review of modeling of losses and sources of relativistic electrons in the outer radiation belt". Journal of Atmospheric and Solar-Terrestrial Physics. 70 (14). Part I: Radial transport, pp. 1679–1693, doi:10.1016/j.jastp.2008.06.008; Part II: Local acceleration and loss, pp. 1694–1713, doi:10.1016/j.jastp.2008.06.014.
Dış bağlantılar
- An explanation of the belts 15 Mart 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde . by David P. Stern and Mauricio Peredo
- Background: Trapped particle radiation models 16 Ağustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde . – Introduction to the trapped radiation belts by
- SPENVIS – Space Environment, Effects, and Education System 16 Ağustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde . – Gateway to the SPENVIS orbital dose calculation software
- The Van Allen Probes Web Site 23 Ocak 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde . Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory
wikipedia, wiki, viki, vikipedia, oku, kitap, kütüphane, kütübhane, ara, ara bul, bul, herşey, ne arasanız burada,hikayeler, makale, kitaplar, öğren, wiki, bilgi, tarih, yukle, izle, telefon için, turk, türk, türkçe, turkce, nasıl yapılır, ne demek, nasıl, yapmak, yapılır, indir, ücretsiz, ücretsiz indir, bedava, bedava indir, mp3, video, mp4, 3gp, jpg, jpeg, gif, png, resim, müzik, şarkı, film, film, oyun, oyunlar, mobil, cep telefonu, telefon, android, ios, apple, samsung, iphone, xiomi, xiaomi, redmi, honor, oppo, nokia, sonya, mi, pc, web, computer, bilgisayar
Van Allen Kusaklari Gunes ten ve diger yildizlardan yayilan zararli karsi kalkan islevi goren tabakadir Bu tabaka manyetizma sonucunda ortaya cikmakta Dunya nin manyetik alanindan kaynaklanmaktadir source source source source source source source track Van Allen kusagindaki degisiklerin kesitini gosteren videoVan Allen radyasyon kusagi kesit Van Allen radyasyon kusagi enerji yuklu parcaciklarin bir bolgesi olup bunlarin cogunlugu gezegenin manyetik alani tarafindan bir gezegenin yakaladigi ve etrafinda tuttugu gunes ruzgarindan kaynaklanmaktadir Dunya nin boyle iki bandi vardir ve bazen baskalari da gecici olarak olusur Kusaklarin kesfi James Van Allen a atfedildi ve bunun sonucu olarak Dunya nin kusaklari Van Allen kusaklari olarak biliniyor Dunyanin iki ana kusagi bolge radyasyon duzeylerinin degistigi yuzeyin yaklasik 500 ila 58 000 kilometre yuksekliginden 1 yukari uzanir Kusaklari olusturan parcaciklarin cogunun gunes ruzgarindan ve diger parcaciklarin ise kozmik isinlardan geldigi dusunulmektedir 2 Gunes ruzgarini yakalayarak manyetik alan bu enerjik parcaciklari saptirir ve Dunya nin atmosferini yikimdan korur Bantlar Dunya nin manyetosferinin ic bolgelerinde bulunur ve enerji yuklenmis elektronlari ve protonlari yakalarlar Alfa parcaciklari gibi diger cekirdekler daha az yaygindir Bu kusaklar ayrica uydulara zarar verir ve bu bolgelerde onemli zaman harciyorlarsa hassas bilesenleri yeterli kalkanla korunmalidir 2013 te NASA Van Allen Problari nin Gunes ten gelen gezegenler arasi sok dalgasi tarafindan yikilincaya dek dort hafta boyunca gozlemlenen gecici bir ucuncu radyasyon kusagini kesfettigini bildirdi 3 KesifKristian Birkeland Carl Stormer ve Nicholas Christofilos Uzay Cagi oncesinde yuklu parcaciklarin yakalanma ihtimalini arastirmislardi 4 Explorer 1 ve Explorer 3 Iowa Universitesi ndeki James Van Allen baskanliginda kemerin varligini 1958 in baslarinda dogruladi Sikisan radyasyon once Explorer 4 Pioneer 3 ve Luna 1 tarafindan haritalandi Van Allen kusaklari terimi ozellikle Dunya yi cevreleyen radyasyon kemerlerini ifade eder Bununla birlikte benzer gezegen kemerleri diger gezegenler cevresinde kesfedilmistir Gunes istikrarli global bir dipol ciftkutup alanina sahip olmadigi icin uzun vadeli radyasyon kemerlerini desteklemez Dunya atmosferi kusaklarin parcaciklarini 200 1 000 km nin uzerindeki bolgelere 5 124 620 mil sinirlarken kusaklar 8 Dunya yaricapini gecmemistir 5 Kusaklar gok ekvatorunun her iki yaninda yaklasik 65 5 uzanan bir hacimle sinirlandirilmistir ArastirmaJupiter in degisken radyasyon kusagi NASA Van Allen Problari misyonu uzayda gozlemsel elektronlarin ve iyonlarin populasyonlarinin gunes etkinligi ve gunes ruzgarindaki degisimlere tepki olarak nasil olustugunu veya bunu nasil degisecegini ongorulebilir noktaya kadar anlamayi amaclamaktadir NASA Iseri Conceptler Enstitusu tarafindan finanse edilen calismalar Van Allen kemerleri icerisinde dogal olarak bulunan antimaddeyi toplamak icin manyetik kurekler onermis olsa da tum kemerde sadece yaklasik 10 mikrogram anti proton varoldugu tahmin edilmektedir 6 Van Allen Probes gorevi 30 Agustos 2012 de basariyla baslatildi 7 Birincil gorev iki yila programlansa da 4 yila kadar genisletilebilecek NASA nin Goddard Uzay Ucus Merkezi Gunes Dinamikleri Gozlemevi SDO ile birlikte Van Allen Problari nin bir projesi olan Living With a Star programini yonetmektedir Uygulamali Fizik Laboratuvari Van Allen Problari icin uygulama ve aygit yonetiminden sorumludur 8 Radyasyon kusaklari onlari surdurecek kadar guclu manyetik alanlari olan gunes sistemindeki diger gezegenler ve aylarin cevresinde bulunur Bugune kadar bu radyasyon kusaklarinin cogu yetersiz olarak haritalandirilmistir Voyager Programi yani Voyager 2 sadece ismen Uranus ve Neptun civarinda benzer kemerlerin varligini onayladi Ic kusakDunyanin iki radyasyon kusaginin Kesit cizimi ic kusak kirmizi cogunlukla protonlardan ve dis kusak mavi cogunlukla elektronlardan olusur cizim kredisi NASA Icteki Van Allen Kemeri tipik olarak Dunya uzerindeki 0 2 ila 2 Dunya yaricapindan 1 ila 3 luk L degerleri veya 1 000 km den 620 mi 6 000 km ye 3 700 mil kadar uzanir 2 9 Gunes etkinliginin daha guclu oldugu durumlarda veya Guney Atlantik Anomalisi gibi cografi bolgelerde ic sinir Dunya yuzeyinin yaklasik 200 kilometresine kadar 10 asagi dusebilir Ic kemer yuzlerce keV araliginda yuksek elektron konsantrasyonlari ve enerjileri 100 MeV i asan enerji yuklu protonlari icerir bu parcaciklar bolgedeki guclu dis kemere gore manyetik alanlar tarafindan yakalanmistir 11 Dusuk irtifalarda alt kemerde 50 MeV yi asan proton enerjilerinin ust atmosferdeki cekirdeklerle kozmik isinlarin carpismalariyla olusturulan notronlarin beta bozunumunun sonucu olduguna inanilmaktadir Daha dusuk enerjili protonlarin kaynaginin ise jeomanyetik firtinalar sirasinda manyetik alan degisikliklerinden oturu proton difuzyonu oldugu dusunulmektedir 12 Kemerlerin Dunya nin geometrik merkezinden hafif kaymasi nedeniyle ic Van Allen kemeri Guney Atlantik Anomalisinde yuzeye en yakin yaklasimi yapar 13 14 Mart 2014 te radyasyon kayislarinda Van Allen Problari Uzerinde Radyasyon Kemeri Firtinasi Problari Iyon Kompozisyon Deneyi RBSPICE tarafindan zebra cizgileri ne benzeyen bir desen gozlemlendi Bildirilen neden Dunya nin manyetik alan eksenindeki egim nedeniyle gezegenin donusu tum ic radyasyon kusagina nufuz eden titresen zayif bir elektrik alani uretti 15 Zebra seritlerinin aslinda radyasyon kayislarindaki iyonosfer ruzgarlarinin bir izi oldugu gosterildi 16 Dis KusakGunes ruzgarinin Van Allen kusagina etkisinin Laboratuvar simulasyonu Bu kuzey isiklari benzeri yapi laboratuvarda bilim insani tarafindan olusturulmustur Dis kemer esasen dunyanin manyetosferi tarafindan sikismis yuksek enerjili 0 1 10 MeV elektronlardan olusur Gunes aktivitesinden daha kolay etkilendigi icin ic kemerden daha degiskentir Uclu bir irtifada baslayip Dunya yuzeyinin 13 000 ila 60 000 kilometre 8 100 ila 37 300 mil yukaridaki on Dunya Yaricapina RE uzanan neredeyse toroidal bir sekle sahiptir En buyuk yogunlugu genellikle 4 5 RE arasindadir Dis elektron radyasyon kusagi cogunlukla isinin whistler mode plazma dalgalarindan radyasyon bandi elektronlarina aktarimi nedeniyle ice radyal difuzyon 17 18 ve lokal ivme 19 tarafindan uretilir Radyasyon bandi elektronlari Dunya atmosferi ile carpismalar 19 manyetopozda kayiplar ve disariya dogru radyal difuzyonyondan dolayi surekli olarak uzaklasir Enerjik protonlarin dongusu onlari Dunya atmosferi ile temasa gecirecek kadar buyuk olurdu Bu bant icinde elektronlarin yuksek akisi vardir ve jeomanyetik alan cizgilerinin jeomanyetik kuyruk a acildigi dis kenarda manyetopozun yakininda enerjik elektronlarin akisi yaklasik 100 km lik seviyedeki dusuk gezegenler arasi seviyelere dusebilir 62 mil yani 1 000 faktorluk bir azalma gosterir 2014 yilinda dis kemerin ic kenarinin cok goreceli bir elektronun gt 5MeV gecemeyecegi cok keskin bir gecis ile nitelendirildigi kesfedildi 20 Bu kalkan benzeri davranisin nedeni iyi anlasilmamistir Dis kemerde sikismis parcacik populasyonu elektronlar ve cesitli iyonlardan dolayi cesitlidir Iyonlarin cogu enerji yuklu protonlar bicimindedir ancak belli bir yuzde alfa parcaciklari ve O oksijen iyonlari bulunmaktadir Bunlar iyonosferinkine benzer ancak cok daha enerjiktir Bu iyon karisimi halka akim parcaciklarinin muhtemelen birden fazla kaynaktan geldigini gosterir Dis kemer ic kemerden daha buyuktur ve parcacik populasyonu buyuk oranda dalgalanmaktadir Enerjik radyasyon parcacik akilari kendileri Gunes tarafindan uretilen manyetik alan ve plazma bozukluklari tarafindan tetiklenen jeomanyetik firtinalara tepki olarak dramatik bir sekilde artabilir veya azalabilir Artislar firtinayla iliskili enjeksiyonlardan ve manyetosfer kuyrugundaki parcaciklarin hizlanmasindan kaynaklanir 28 Subat 2013 te yuksek enerjili ultra rolativisttik yuklu parcaciklardan olusan ucuncu bir radyasyon kusaginin kesfedildigi bildirildi NASA Van Allen Probe ekibinin duzenledigi basin toplantisinda bu ucuncu kemerin Gunes ten gelen kutleli koronal cikisin bir urunu oldugu belirtildi Dis Bandi bir bicak gibi dis tarafindan kesen bir olusum olarak temsil edilmistir ve Dis Kusakla birlesmeden evvel bir ay kadar bir sureyle parcaciklara ev sahipligi yapmistir 21 Bu ucuncu gecici bandin alisilmadik istikrari dunyanin ikinci geleneksel dis kemerinden kaybolduklari anda Dunya nin asiri derecede etkili olan manyetik alaninin parcaciklari sikistirmasindan kaynaklandigi aciklanmistir Bir gunde olusup kaybolan dis bolge atmosferle olan etkilesimler nedeniyle degiskenlik gosterirken ucuncu kemerin asiri rolativisttik parcaciklarinin dusuk enlemlerde atmosferdeki dalgalarla etkilesim kurmak icin cok enerjik olduklari ve bu nedenle atmosfere dagilmadigi dusunulmektedir 22 Sacilmanin ve yakalanmanin yoklugu uzun sure varliklarini surdurmelerini sagladi ta ki Gunesten gelen bir sok dalgasi gibi alisilmadik bir olayla tahrip olana kadar Aki degerleriKusaklarda verilen bir noktada belirli bir enerjide parcacik akisi enerjiyle birlikte keskin bir sekilde azalir Manyetik ekvatorda 500 keV yi 5 MeV gecen enerjilerin elektronlari saniyede santimetre kare basina 1 2 x 106 3 7 x 104 ila 9 4 x 109 en fazla 2 x 107 parcacik arasinda degisen cok yonlu akilara sahiptir Proton kemerleri kinetik enerjileri yaklasik 100 keV 0 6 mm lik kursuna nufuz edebilen dan 400 MeV a kadar degisen 143 mm lik kursuna nufuz edebilen protonlari icerir 23 Ic ve dis kusaklar icin en cok yayinlanan aki degerleri kayislarda mumkun olan maksimum aki yogunlugunu gostermeyebilir Bu tutarsizligin bir nedeni vardir aki yogunlugu ve zirve akisinin yeri degisir esas olarak gunes etkinligine bagli olarak ve bantlari gercek zamanli olarak gozlemleyen aletlerle yapilan uzay araclari sayisi sinirlidir Olayi izlemek icin uygun aletlerle uzay araci mevcutken Dunya da Carrington olay yogunlugu ve suresinde gunes firtinasi yasanmamistir Ic ve Dis Van Allen kayislarindaki aki duzeylerinin farkliliklarina bakilmaksizin beta radyasyon seviyeleri insanlarin uzun sure maruz kalmalari durumunda tehlikeli olurdu Apollon misyonlari ust kayislarin daha ince bolgelerinden yuksek hizlarda uzay araci gondererek ve ic kayislari tamamen atlayarak astronotlar icin tehlikeleri en aza indirdi 13 24 25 Aki degerleri ortalama Gunes aktivitesi oldugunda proton akisi AP8 MIN omnidirectional 100 keV proton akisi AP8 MIN omnidirectional 1 MeV proton akisi AP8 MIN omnidirectional 400 MeVAnti madde hapsi2011 yilinda yapilan bir arastirma Van Allen kusaginin anti partikulleri sinirlayabilecegi yonundeki spekulasyonlari dogruladi PAMELA deneyi Guney Atlantik Anomalisinden gecerken normal parcaciklarin bozulmalarinda beklenenden daha buyuk miktarda antiproton tespit etti Bu Van Allen kusaklari Dunya nin ust atmosferinin kozmik isinlarla etkilesimiyle uretilen belirgin bir anti proton akisi kisitladigini gostermektedir 26 Anti protonlarin enerjisi 60 750 MeV araliginda olculmustur Uzay yolculuguna etkileriDusuk Dunya yorungesinin otesine gecen uzay araci Van Allen kayislarinin radyasyon bolgesine girer Kemerlerin otesinde kozmik isinlardan ve gunes parcaciklari olaylarindan kaynaklanan ek tehlikelerle karsi karsiya kalir Ic ve dis Van Allen kusaklari arasindaki bolge iki ila dort Dunya yaricapinda yatar ve bazen guvenli bolge olarak adlandirilir 27 28 Gunes pilleri entegre devreler ve sensorler radyasyondan dolayi zarar gorebilir Jeomanyetik firtinalar bazen uzay aracindaki elektronik bilesenlere zarar verir Elektronik ve mantik devrelerinin kucultulmesi ve dijitallestirilmesi uydulari radyasyona karsi daha savunmasiz hale getirdi cunku bu devrelerdeki toplam elektrik yuku gelen iyonlarin yukleriyle karsilastirilabilecek kadar kucuk hale geldi Guvenilir calismasi icin uydulardan gelen elektronikler radyasyona karsi sertlestirilmelidir Hubble Uzay Teleskobu diger uydular gibi sik sik yogun radyasyon bolgelerinden gecerken sensorlerini kapatir 29 Radyasyon kemerlerinden gecen eliptik bir yorungede 200 x 20 000 mil 320 x 32 190 km 3 mm aluminyum ile korunan bir uydu yilda yaklasik 2 500 rem 25 Sv alacaktir karsilastirma icin tam vucut icin 5 Svd doz olumculdur Hemen hemen tum radyasyon ic bandi gecerken alinacaktir 30 Apollo misyonlari insanlarin gorev planlamacilar tarafindan bilinen birkac radyasyon tehlikesinden biri olan Van Allen kemerlerinden seyahat ettigi ilk olay olarak tarihe gecti 31 Astronotlarin Van Allen kemerlerinde kisa sure boyunca uctuklari icin maruz kaldiklari radyasyon cok azdi Apollo ucus yorungeleri ic kemerleri tamamen atladi ve sadece dis kemerlerin daha ince bolgelerinden gecti 25 32 Astronotlarin tum maruz kalmalari Dunyanin manyetik alani disindaki gunes parcaciklari sebebiyle oldu Astronotlar tarafindan alinan toplam radyasyon gorevden goreve degismekle birlikte Birlesik Devletler Atom Enerjisi Radyoaktivite ile Calisan Insanlar Komisyonu tarafindan belirlenen yilda 5 rem 50 mSv standardindan cok daha dusuk 0 16 ve 1 14 rad arasinda 1 6 ve 11 4 mGy olculmustur 31 NedenlerVan Allen kusagi simulasyonu Genellikle ic ve dis Van Allen kayislarinin farkli olaylardan kaynaklandigi anlasilmaktadir Esas olarak enerjik protonlardan olusan ic kemer ust atmosferdeki kozmik isin carpismalarinin sonucu olan albedo notronlarin bozunumunun urunudur Dis kemer daha cok elektronlardan olusur Jeomanyetik firtinalari takiben jeomanyetik kuyruktan enjekte edilir ve daha sonra dalga parcacik etkilesimleri vasitasiyla enerji alirlar Ic kayista Gunes ten olusmus parcaciklar Dunyanin manyetik alanina sikismistir Parcaciklar bu cizgiler boyunca uzunlamasina hareket ettikce manyetik aki hatti boyunca spiral olustururlar Parcaciklar kutuplara dogru ilerledikce manyetik alan cizgisi yogunlugu artar ve parcaciklarin uzunlamasina hizlari yavaslar Bu yavaslama nihayetinde hizlari tersine de cevirip parcacigi yansitabilir ve bu da parcacigin Dunyanin kutuplari arasinda bir ileri bir geri sicramasini saglar 33 Aki cizgileri boyunca spiral harekete ilaveten elektronlar yavasca doguya dogru iyonlar batiya dogru hareket eder Ic ve dis Van Allen kayislari arasindaki bosluk bazen guvenli bolge veya guvenli yuva olarak adlandirilir parcaciklarin atmosferde yukselme acisiya dagilmasini saglayan Cok Dusuk Frekans VLF dalgalari neden olur Gunes patlamalari parcaciklari bosluga pompalayabilir ancak birkac gun icinde tekrar disa hareket ederler Radyo dalgalarinin baslangicta radyasyon kayislarinda turbulans tarafindan uretildigi dusunuluyordu ancak Goddard Uzay Ucus Merkezi nden James L Green in Microlab 1 uzay araci tarafindan toplanan yildirim aktivitesi haritalarini IMAGE uzay araci tarafindan toplanan radyasyon kemer boslugundaki radyo dalgalari ile karsilastiran yakin zamandaki calismasi aslinda Dunya atmosferi icindeki yildirimdan kaynaklandigini gostermektedir Buna gore Olusturduklari radyo dalgalari sadece yuksek enlemlerde gecebilmek icin dogru aci ile iyonosfer vurmaktadir bosluklarin alt uclari ust atmosfere yaklasmaktadir Bu sonuclar hala bilimsel olarak tartisilmaktadir Onerilen Kaldirma YontemleriYuksek Voltajli Yorunge Uzun Tether veya HiVOLT Rus fizikci VV Danilov tarafindan onerilen ve Robert P Hoyt ve Robert L Forward tarafindan tasfiye edilen Dunyayi cevreleyen 35 Robert Allen radyasyon kemerlerinin 34 radyasyon alanlarinin bosaltilmasi ve cikarilmasi icin sunulmus bir bir konsepttir Onerilen bir uygulama uydulardan dagitilan bes 100 km uzunlugunda buyuk voltajlara sarj edilmis iletken tethere sahip bir sistemden olusur Bu kirislerle karsilasan yuklu parcaciklarin yukselme acisini degistirmesine neden olur Boylece zamanla ic kemerler cozulur Hoyt ve Forward un sirketi olan Tetherers Unlimited 2011 de bir on analiz simulasyonu gerceklestirdi ve LEO nesnelerini tehdit eden ic kemerler icin iki ay icinde teorik radyasyon akis azaltisini 36 mevcut seviyelerin 1 inden daha dusuk bir seviyeye indiren bir tablo cizdi 37 Ayrica bakinizDunyanin manyetik alani Radyasyon Plazma fizik NotlarYorunge periyotlari ve hizlari R metre cinsinden yorunge yaricapi T saniye cinsinden yorunge periyodu V m s cinsinden yorunge hizi G yercekimi sabiti 4p R T GM ve V R GM arasindaki iliskileri kullanarak hesaplanir 6 673 10 11 Nm kg M Dunya kutlesi 5 98 1024 kg Ay en yakininda 405 696 km 42 164 km aya en yakinken 363 104 km 42 164 km yaklasik 9 6 kere yaklasik 8 6 kere yaricap ve uzunluk KaynakcaZell Holly 2015 02 12 Van Allen Probes Spot an Impenetrable Barrier in Space NASA Retrieved 2017 06 04 Van Allen Radiation Belts HowStuffWorks Silver Springs MD Discovery Communications Inc Retrieved 2011 06 05 Phillips Tony ed February 28 2013 Van Allen Probes Discover a New Radiation Belt Science NASA NASA Retrieved 2013 04 05 Stern David P Peredo Mauricio Trapped Radiation History The Exploration of the Earth s Magnetosphere NASA GSFC Retrieved 2009 04 28 Walt Martin 2005 Originally published 1994 Introduction to Geomagnetically Trapped Radiation Cambridge New York Cambridge University Press ISBN 0 521 61611 5 LCCN 2006272610 OCLC 63270281 Bickford James Extraction of Antiparticles Concentrated in Planetary Magnetic Fields PDF NASA NIAC Retrieved 2008 05 24 Zell Holly ed August 30 2012 RBSP Launches Successfully Twin Probes are Healthy as Mission Begins NASA Retrieved 2012 09 02 Construction Begins The Van Allen Probes Web Site The Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory January 2010 Archived from the original on 2012 07 24 Retrieved 2013 09 27 Ganushkina N Yu Dandouras I Shprits Y Y Cao J 2011 Locations of boundaries of outer and inner radiation belts as observed by Cluster and Double Star Journal of Geophysical Research Washington D C American Geophysical Union 116 1 18 Bibcode 2011JGRA 116 9234G doi 10 1029 2010JA016376 Space Environment Standard ECSS E ST 10 04C PDF ESA Requirements and Standards Division November 15 2008 Retrieved 2013 09 27 Gusev A A Pugacheva G I Jayanthi U B Schuch N 2003 Modeling of Low altitude Quasi trapped Proton Fluxes at the Equatorial Inner Magnetosphere Brazilian Journal of Physics 33 4 775 781 Bibcode 2003BrJPh 33 775G Tascione Thomas F 2004 Introduction to the Space Environment 2nd ed Malabar FL Krieger Publishing Co ISBN 0 89464 044 5 LCCN 93036569 OCLC 28926928 The Van Allen Belts NASA GSFC Retrieved 2011 05 25 Underwood C Brock D Williams P Kim S Dilao R Ribeiro Santos P Brito M Dyer C Sims A December 1994 Radiation Environment Measurements with the Cosmic Ray Experiments On Board the KITSAT 1 and PoSAT 1 Micro Satellites IEEE Transactions on Nuclear Science 41 6 2353 2360 Bibcode 1994ITNS 41 2353U doi 10 1109 23 340587 Twin NASA probes find zebra stripes in Earth s radiation belt Universe Today Retrieved 20 March 2014 Lejosne S Roederer J G 2016 The zebra stripes An effect of F region zonal plasma drifts on the longitudinal distribution of radiation belt particles Journal of Geophysical Research Washington D C American Geophysical Union 121 507 518 Bibcode 2016JGRA 121 507L doi 10 1002 2015JA021925 Elkington S R Hudson M K Chan A A May 2001 Enhanced Radial Diffusion of Outer Zone Electrons in an Asymmetric Geomagnetic Field Spring Meeting 2001 Washington D C American Geophysical Union Bibcode 2001AGUSM SM32C04E Shprits Y Y Thorne R M 2004 Time dependent radial diffusion modeling of relativistic electrons with realistic loss rates Geophysical Research Letters Washington D C American Geophysical Union 31 8 L08805 Bibcode 2004GeoRL 3108805S doi 10 1029 2004GL019591 Horne Richard B Thorne Richard M Shprits Yuri Y et al 2005 Wave acceleration of electrons in the Van Allen radiation belts Nature London Nature Publishing Group 437 7056 227 230 Bibcode 2005Natur 437 227H doi 10 1038 nature03939 PMID 16148927 D N Baker A N Jaynes V C Hoxie R M Thorne J C Foster X Li J F Fennell J R Wygant S G Kanekal P J Erickson W Kurth W Li Q Ma Q Schiller L Blum D M Malaspina A Gerrard amp L J Lanzerotti 27 November 2014 An impenetrable barrier to ultrarelativistic electrons in the Van Allen radiation belts Nature 515 pp 531 534 Bibcode 2014Natur 515 531B doi 10 1038 nature13956 NASA s Van Allen Probes Discover Third Radiation Belt Around Earth on YouTube Shprits Yuri Y Subbotin Dimitriy Drozdov Alexander et al 2013 Unusual stable trapping of the ultrarelativistic electrons in the Van Allen radiation belts Nature Physics London Nature Publishing Group 9 699 703 Bibcode 2013NatPh 9 699S doi 10 1038 nphys2760 Hess Wilmot N 1968 The Radiation Belt and Magnetosphere Waltham MA Blaisdell Pub Co LCCN 67019536 OCLC 712421 Modisette Jerry L Lopez Manuel D Snyder Joseph W January 20 22 1969 Radiation Plan for the Apollo Lunar Mission AIAA 7th Aerospace Sciences Meeting New York doi 10 2514 6 1969 19 AIAA Paper No 69 19 Retrieved 2011 05 25 Apollo Rocketed Through the Van Allen Belts Adriani O Barbarino G C Bazilevskaya G A et al 2011 The Discovery of Geomagnetically Trapped Cosmic Ray Antiprotons The Astrophysical Journal Letters IOP Publishing 737 2 L29 arXiv 1107 4882v1 Freely accessible Bibcode 2011ApJ 737L 29A doi 10 1088 2041 8205 737 2 L29 Earth s Radiation Belts with Safe Zone Orbit NASA GSFC Retrieved 2009 04 27 Weintraub Rachel A December 15 2004 Earth s Safe Zone Became Hot Zone During Legendary Solar Storms NASA GSFC Retrieved 2009 04 27 Weaver Donna July 18 1996 Hubble Achieves Milestone 100 000th Exposure Press release Baltimore MD Space Telescope Science Institute STScI 1996 25 Retrieved 2009 01 25 Ptak Andy 1997 Ask an Astrophysicist NASA GSFC Retrieved 2006 06 11 Bailey J Vernon Radiation Protection and Instrumentation Biomedical Results of Apollo Retrieved 2011 06 13 Woods W David 2008 How Apollo Flew to the Moon New York Springer Verlag p 109 ISBN 978 0 387 71675 6 Stern David P Peredo Mauricio The Exploration of the Earth s Magnetosphere The Exploration of the Earth s Magnetosphere NASA GSFC Retrieved 2013 09 27 NASA outreach RadNews Archived from the original on 2013 06 13 Retrieved 2013 09 27 Mirnov Vladimir Ucer Defne Danilov Valentin November 10 15 1996 High Voltage Tethers For Enhanced Particle Scattering In Van Allen Belts 38 College Park MD American Physical Society Division of Plasma Physics Meeting p 7 Bibcode 1996APS DPP 7E06M OCLC 205379064 Abstract 7E 06 HiVOLT Results jpg Tethers Unlimited Retrieved 2013 09 27 Chart depicting radiation flux reduction High Voltage Orbiting Long Tether HiVOLT A System for Remediation of the Van Allen Radiation Belts Tethers Unlimited Retrieved 2011 06 18 Ek KaynaklarAdams L Daly E J Harboe Sorensen R Holmes Siedle A G Ward A K Bull R A December 1991 Measurement of SEU and total dose in geostationary orbit under normal and solar flare conditions IEEE Transactions on Nuclear Science 38 6 1686 1692 Bibcode 1991ITNS 38 1686A doi 10 1109 23 124163 OCLC 4632198117 Holmes Siedle Andrew Adams Len 2002 Handbook of Radiation Effects 2nd ed Oxford New York Oxford University Press ISBN 0 19 850733 X LCCN 2001053096 OCLC 47930537 Shprits Yuri Y Elkington Scott R Meredith Nigel P Subbotin Dmitriy A November 2008 Review of modeling of losses and sources of relativistic electrons in the outer radiation belt Journal of Atmospheric and Solar Terrestrial Physics 70 14 Part I Radial transport pp 1679 1693 doi 10 1016 j jastp 2008 06 008 Part II Local acceleration and loss pp 1694 1713 doi 10 1016 j jastp 2008 06 014 Dis baglantilarAn explanation of the belts 15 Mart 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde by David P Stern and Mauricio Peredo Background Trapped particle radiation models 16 Agustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde Introduction to the trapped radiation belts by SPENVIS Space Environment Effects and Education System 16 Agustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde Gateway to the SPENVIS orbital dose calculation software The Van Allen Probes Web Site 23 Ocak 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory