Yazı dili bir ülkede konuşulan ağızlardan birinin yazılı anlatımlar için kabul edilmiş biçimidir birleştiric

Yazı dili bir ülkede konuşulan ağızlardan birinin yazılı anlatımlar için kabul edilmiş biçimidir; birleştirici özellikler taşıyan ortak dildir. Ölçünlü dil ve standart dil olarak da belirtilir. Yazı dilinin temelinde seslerin sembolleri olan harfler vardır, noktalama işaretleri kullanılır. Yazı dilinin tarihçesi ve gelişim süreci her türlü yazılı eserde ve sözcükler hakkında yapılan incelemeler sonucu belirlenebilir ve tarihlendirilerek takip edilebilir.

Harf kurucusu tarafından yazılan dizgi yazı tipleri ve dillerinin bir örneği; 1728

Dünyada konuşulan dillerden bazıları, tarihten bugüne dek yazılı kullanıma da girmiş, zamanla gelişerek yazı dili olmuştur. Söz konusu yazı dilinin dışında, dünya dillerinin ağızları, konuşma dilleri de vardır.

Türkiye Türkçesi yazı dili

Türkiye Türkçesinin genel kabul görmüş ve yazı dili olmuş ağzı, İstanbul ağzıdır. İstanbul ağzının Rumeli ağızlarından biri olması dolayısıyla yazı dili bir Rumeli ağzından gelişmiştir. Türkiye Bugünkü standart Türkçenin temelini oluşturan İstanbul Türkçesi ile İstanbul ağzı arasında bazı farklılıklar vardır. İstanbul ağzı günümüzde kaybolmakla karşı karşıyadır.^[] İstanbul Türkçesi tarih boyunca yazı dilimizi oluşturmuştur.

Ayrıca bakınız

Kaynakça

^ Türkçe Sözlük, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara 2009, s. 2154.
^ Hayati Develi, “18. Yüzyıl Türkiye Türkçesi Üzerine”, Doğu Akdeniz Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü Dergisi, s. I, Gazimağusa 1998, s. 27-36.
^ Mehmet Gümüşkılıç, “18. Yüzyıl İstanbul Ağzı Hakkında Bazı Gözlemler”, Turkish Studies, Volume 3/3 Spring 2008, s. 387-401.

Dilbilim ile ilgili bu madde seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.

[1] Türkçe Sözlük, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara 2009, s. 2154.

[2] Hayati Develi, “18. Yüzyıl Türkiye Türkçesi Üzerine”, Doğu Akdeniz Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü Dergisi, s. I, Gazimağusa 1998, s. 27-36.

[3] Mehmet Gümüşkılıç, “18. Yüzyıl İstanbul Ağzı Hakkında Bazı Gözlemler”, Turkish Studies, Volume 3/3 Spring 2008, s. 387-401.