Azərbaycanca
Беларускі
Dansk
Deutsch
Española
Français
Indonesia
Italiana
日本語
Қазақ
Lietuvos
Nederlands
Português
Русский
සිංහල
แบบไทย
Türkçe
Українська
中國人
United State
Afrikaans
1847'deki tifüs salgını, Büyük Kıtlık sırasında hastalık taşıyan gemilerdeki kalabalık İrlanda göçmenleri arasında başlayan salgındır.
| 1847 Kuzey Amerika tifüs salgını | |
|---|---|
| Hastalık | Tifüs |
| Virüs cinsi | Rickettsia |
| Yer | Kuzey Amerika |
| İlk vaka | Syria gemisi |
| Varış tarihi | 1847 |
| Kaynak ülke(ler) | İrlanda |
| İstatistikler | |
Kanada
Kanada'da 1847'den 1848'e kadar 20.000'den fazla insan öldü. Birçok hasta ise , Montreal, Kingston, Toronto ve Saint John'daki ateş kulübelerinde (karantina kulübeleri) karantinaya alındı.
Grosse Adası
Quebec'de Saint Lawrence Körfezi'nde yer alan Grosse Adasında 1832'de kolera salgınını kontrol altına almak için kurulan bir karantina istasyonu vardı. Ayrıca 1832'den 1848'e kadar binlerce İrlandalı göçmene ev sahipliği yapmıştı.
17 Mayıs 1847'de Syria adlı ilk gemi 430 ateşli vakayla geldi. Bunu birkaç gün sonra sekiz gemi daha izledi. Dr Douglas, "hastaları yatıracak tek bir yatağı olmadığını" yazarak şöyle belirtmişti; "Her geminin şimdi olduğu gibi ateşli bir şekilde gelmesi ihtimalini hiç düşünmedim". Bir hafta sonra, Grosse Adası'na on yedi gemi daha gelmişti. O zamana kadar 695 kişi hastaneye yatırılmıştı. İki gün sonra gemi sayısı otuza ulaşmıştı ve 10.000 göçmen muayene edilmeyi bekliyordu. 29 Mayıs'a kadar toplam 36 gemi gelmişti. Mayıs ayının sonunda kırk gemi St. Lawrence Nehri boyunca iki mil (3 km) boyunca sıraya girmişti. Dr Douglas'a göre her hasta ateş ve dizanteriden muzdaripti. 1100 hasta barakalarda ve çadırlarda barındırılıyor ya da kilisede bakım veriliyordu.
Grosse Adası'nın baş sağlık görevlisi Dr. George Douglas, 1847 yazının ortasında yürürlükte olan karantina kurallarının uygulanmasının "fiziksel olarak imkansız" olduğunu ve göçmenlerin gemilerinde kalmalarının zorunlu olduğunu kaydetti. Douglas, gemileri temizleyip havalandırmanın, enfekte yolcular arasında bulaşmanın yayılmasını durdurmak için yeterli olacağına inanıyordu.
Binlerce göçmenin gelmesiyle ada hızla kalabalıklaştı. İnsanları barındırmak için çadırlar kuruldu, ancak birçok yeni gelen yerde yatmak durumunda kaldı. Robert Whyte, 'yüzlerce kişinin kelimenin tam anlamıyla sahile atıldığını, ellerinden geldiğince kuru kalabilmek için çamur ve taşların arasında yer arandığını' notlarına almıştır. Montreal'in Anglikan Piskoposu Bishop Mountain, kilisenin karşısında su için çığlık atan insanları gördüğünü belirtmiştir. İnsanların çadırların içinde yerde yattığını belirtmiştir. Gördüğü bir çocuk haşaratla kaplıydı, bir başkası toplulukla yürürken bir an oturdu ve öldü. Birçok çocuk yetim kaldı.
Grosse Adası'nda yer olmaması nedeniyle, Dr. Douglas, karantina yoluyla hastalar çıkarıldıktan sonra sağlıklı yolcuların on beş gün gemide kalmalarını istedi. Gemilerde enfeksiyon hızla yayıldı. Agnes adlı gemi, 427 yolcusundan 150'si kurtularak Grosse Adası'na ulaştı.
1847 Famine Ship Diary: The Journey of a coffin ship adlı romanın yazarı Robert White, Grosse Adası'na vardıklarında Ajax gemisindeki İrlandalı göçmen yolcuların en güzel giysilerini giydiklerini ve gemiyi temizlemek için mürettebata nasıl yardımcı olduklarını anlatmaktadır. Amaçları ise bu uzun yolculuklarından sonra hastaneye ya da Quebec'e gönderilmeyi ummalarıydı. Aslında, doktor onları çok kısa bir süre boyunca muayene etti ve tekrar geri dönmedi. Yaz ortasına gelindiğinde, Grosse Adası'nda 2500 hasta karantinaya alındı ve bekleyen gemiler uzun bir sıra oluşturdu. Temmuz ayının sonunda, Dr. Douglas karantina kurallarını terk etti çünkü bunların uygulanması 'imkansızdı'. Doktorlar artık şüphelileri uzaktan takip ediyor ve ateşli görünenlerin dillerine bakıyorlardır. Bu durumda, gizli ateşi olan birçok kişinin sağlıklı olarak geçmesine izin verildi. Ama bu kişiler Grosse Adası'ndan ayrıldıktan sonra hastalıklarına yenik düştüler.
29 Temmuz 1847'de Whyte, yardım edilebilecek olan ama 'veba şüpheli hastaları ilaçsız, tıbbi girişimden, beslenmeden veya bir damla saf sudan yoksun bırakan kişilerin diğer yolcular olduğunu notlarına yazdı. Ancak, diğer İrlanda göçmen gemilerindeki koşullar hala daha kötüydü. Ajax'ı ziyaret eden iki Kanadalı rahip, diğer gemilerin ambarlarını "ayak bileklerine kadar pislik içinde yüründüğünü" anlattılar. Sığır sürüsü veya ceset yığını gibi bir araya toplanmış sefil göçmenler, uzun süre gömülmeden açıkta kalmaktaydılar. Whyte bunu Grosse Adası'na gelen Alman göçmenlerin durumuyla karşılaştırdı. Bunların hepsi hastalıksızdı, "rahat ve düzgün giyinmiş, temiz ve mutlu"ydu. Times da ayrıca 'sağlıklı, sağlam ve neşeli' Almanlar hakkında yorum yaptı.
Karantina kulübeleri pis ve kalabalıktı. Hastalar üst ranzadaki pisliklerin alt ranzaya düşmesine yol açan çift katlı ranzalarda yatıyordu. Senato Komitesi'nin raporuna göre, yaş veya cinsiyete bakılmaksızın iki veya üç hasta bir yatakta yatırılıyordu. Ekmek yoktu. Günde üç kez çay yanında yulaf lapası veya et suyundan oluşan yemekler veriliyordu. İçme suyu arabalarla getirildiği için ateşi olan hastalara hiçbir zaman yetmiyordu. Bir Katolik rahip olan Peder Moylan, 18 saattir su servisi yapılmamış bir çadırda sadece sakatlara su verebildiğini yazmıştı. Hangarlar başlangıçta ateşli hastaları barındırmak için tasarlanmamıştı ve havalandırması yoktu. Yeni hangarlar, ahırlardan bağımsız şekilde inşa edildi. Senato Komitesi, personel ve yer yetersizliğinden dolayı yaralıların günlerce kendi dışkılarında yattığını ve gece ölenleri alıp götürmek için yeterli personel bulunmadığını belirtti. Hastanelerin kendilerinde çok az ekipman vardı ve yatak için zeminden ayıran ahşap döşeme her yerde mevcut değildi, yani yataklar direk yere yayılmış ve sırılsıklam olmuştu.
Kalacak yer sıkıntısının yanı sıra, hastalara bakacak ciddi bir sağlık personeli eksikliği vardı. Dr. Douglas, yüksek ücret vaadiyle sağlıklı kadın yolcular arasından hemşireler oluşturmaya çalıştı. Ancak hastalık korkusu ile hiçbiri kabul etmedi. Hemşirelerin hastaların yanında uyumaları ve yemeklerini paylaşmaları bekleniyordu; mahremiyetleri yoktu, çoğu zaman hastalığı kaparlardı ve hastalandıklarında destek görmezlerdi. Yerel hapishaneden mahkûmlar, hemşirelik görevi yapmak için serbest bırakıldılar. Ancak bunların da birçoğu ölülerden ve ölmekte olanlardan eşyalarını çaldı. Görev alan tüm sağlık görevlileri bir aşamada hastalandı ve dört doktor tifüsten öldü. 1842 tarihli Yolcu Yasası uyarınca, gemilerin doktor taşıma zorunluluğu yoktu ve yolcular arasında da sadece 2 doktor vardı. Bunlardan biri, İrlanda'daki ateşli hastanelerde çalışma deneyimi olan Dublin'den Dr. Benson'dı. 21 Mayıs'ta adaya geldi, hastalara yardım etmek için gönüllü oldu. Ama kendisi de tifüse yakalandı ve altı gün içinde öldü.
Kırktan fazla İrlandalı ve Fransız Kanadalı rahip ve Anglikan din adamı Grosse Adası'nda görev yapıyordu ve birçoğu hastalandı. Baş Papaz Piskopos Power, Eylül ayında ölmekte olan bir kadın için son ayini yaptı ve öldü.
Denizde ölenlerin tam sayısı bilinmiyor. Ancak Whyte bunu 5293 olarak tahmin etmektedir. Denizde seyir sırasında cesetler denize atıldı, ancak gemiler Grosse Adası'na ulaştıktan sonra karada bir cenaze töreni mümkün olana kadar gemi ambarında tutuldular. Ölüler, kancalarla ambarlardan dışarı sürüklendi ve kıyıya yığıldılar. Bazıları bezlerle o kadar sıkı sarılmıştı ki ölümün katı, keskin hatları kolayca izlenebiliyordu.
Tifüs ve diğer hastalıklardan kurtulan yolcular sonraki seyahatte de iyice bitkin düştüler. ABD Senatosu Göçmen Gemilerinde Hastalık ve Ölüm Oranı Komitesi, yeni karaya çıkarılan göçmenleri 'kadavra gibi' ve 'zayıf' olarak nitelendirdi. Çoğu kişi komisyoncular tarafından gemide kendilerine yiyecek sağlanacağına inandırılarak yanlış yönlendirilmişti.
Montreal
Montreal'de, 1847 ve 1848'de olarak bilinen bir karantina bölgesindeki karantine kulübelerinde 3.500 ila 6.000 İrlandalı göçmen tifüs veya "gemi ateşinden" öldü. Göçmenler, Quebec, Grosse Adası'ndaki karantinadan transfer edilmişti. Uygun hazırlıkların olmaması nedeniyle, tifüs kısa sürede Montreal'de salgın denebilecek oranlara ulaştı. 150 fit (46 m) boyunda, 40 ila 50 fit (15 m) genişliğinde üç karantine kulübesi inşa edildi. Binlerce hasta göçmen daha geldikçe daha fazla barakanın inşa edilmesi gerekliliği ortaya çıktı.
Askerlerin bölgeyi kordon altına almasıyla hastaların kaçmaması için inşa edilen barakaların sayısı 22'ye çıkacaktı. Gri Rahibeler kadın ve çocukları gemilerden ambulanslara taşıyarak hastalara bakıyorlardı. Montrealli gazeteci ve tarihçi Edgar Andrew Collard'a göre, yardıma giden 40 rahibeden otuzu hastalandı, yedisi öldü. Diğer rahibeler görevi devraldı ancak hayatta kalan Gri Rahibeler iyileştikten sonra çalışmaya geri döndüler. Rahipler de yardım etti, birçoğu ölenlerin son itiraflarını duyduktan sonra hastalandı. Bir çete hastalığı nehre bulaştırmakla tehdit ettiğinde, Montreal belediye başkanı John Easton Mills isyanı bastırdı ve hastalara su vererek ve yatak takımlarını değiştirerek bakım sağladı. Bir yıldan az bir süre görevde kalabildi ve Kasım ayında öldü. Montreal Roma Katolik Piskoposu, Fransız Québécois'i Katolik kardeşlerine yardım etmeye çağırdı. Birçoğu, çocukları evlat edinmek için kırsal kesimden Montreal'e gitti, bazen toprak devirleri yapıldı.
Sonraki yıllarda St. Lawrence Nehri boyunca Victoria Köprüsü'nü inşa eden işçiler, Windmill Point'te salgın kurbanlarının olduğu bir toplu mezar keşfetti. Birçoğu İrlanda kökenli olan kişiler keşiften rahatsız oldular ve mezarın unutulmamasını sağlamak için The Black Rock olarak bilinen bir anıt yaptılar.
1 Aralık 1859'da dikilen taşın üzerindeki yazıt şöyledir:
MS 1847-48 Gemi Ateşinden Ölen 6000 Göçmenin İzlerini Saygısızlıktan Korumak İçin...
Bu Anıt, Messrs'ın İşçileri tarafından dikilmiştir. Victoria Köprüsü AD İnşaatında Çalışan Peto, Brassey ve Betts
1859"
Toronto
Toronto'da, 1847 yazında, King ve John Caddesi'nin kuzeybatı köşesinde Toronto Sağlık Kurulu tarafından inşa edilen karantina kulübelerinde 863 İrlandalı göçmen tifüsten öldü. 22 metre uzunluğunda ve 7.5 metre genişliğinde en az 12 kulübe vardı. Salgın ayrıca Büyük Kıtlıktan kaçan İrlandalı göçmenlere bakım ve hizmet sağlayan, Toronto'nun ilk Piskoposu Michael Power da hastalığa yakalanarak öldü.
Saint John, New Brunswick
Saint John'un ana limanının hemen dışındaki New Brunswick'teki Partridge Adası, 1785'e kadar bir haşere evi ve karantina istasyonu sahası olarak seçildi. 1847'de, İrlandalı göçmenlerin büyük bir akını ile tifüs salgını hızla yayıldı. 1847 tifüs mevsiminde New Brunswick'te 2115 kişi öldü, Partridge Adası'nda ve Saint John'da 1196 kişi öldü.
Bytown (Ottawa)
Tifüs salgını, 3.000'den fazla İrlandalı göçmenin gelişiyle Bytown'u vurdu. Ateş ilk olarak Haziran 1847'de ortaya çıktı ve hastalara başlangıçta Gri Rahibeler tarafından bakıldı. Ancak hasta sayısı arttıkça, karantina kulübeleri yapılmak zorunda kaldı. Karantinada yaklaşık 200 kişi öldü.Rideau Kanalı, salgının daha fazla yayılmasını önlemek için kapatıldı.
Kingston
Ontario, Kingston'dan geçerken kalanlar derme çatma "göçmen barakalarında" kalmaya başladılar. Yerel dini ve hayır kurumlarının çabalarına rağmen, özellikle de St. Joseph Dini Hastane Hastalarının Rahibeleri ve Kadın Hayırseverler Derneği'nin çabalarına rağmen, yaklaşık 1.400 göçmen öldü. Bugünkü Kingston Genel Hastanesi'nin yanına gömüldüler ve kalıntıları 1966'da St. Mary Mezarlığı'na yeniden defnedildi.
Amerika Birleşik Devletleri
New York Şehri
İrlandalı göçmenlerin New York'a akını 1847'de bir tifüs salgınını getirdi. Vakaların %80'inin Atlantik geçişi sırasında kapıldığı ve vakaların %20'sinin şehirdeki ikincil yayılmadan kaynaklandığı bildirildi. New York Hastanesi'nde yedi haftalık bir süre içinde 147 vaka tedavi edildi. Ölüm oranı %11 idi.
Kaynakça
- ^ "M993X.5.1529.1 | The government inspector's office". . Montreal. 8 Nisan 2011 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Ocak 2012.
- ^ a b c d e : The Great Hunger – Ireland 1845–1849, published by Penguin Books, 1991 edition
- ^ a b c d Robert Whyte's 1847 Famine Ship Diary: The Journey of an Irish Coffin Ship, published by Mercier Press, 1994
- ^ a b c The Grosse Île Tragedy by J. Jordan, 1909
- ^ Quebec Gazette, 23 July 1847
- ^ The Voyage of the Naparima by James Magnan, published by Carraig Books in 1982.
- ^ The Great Shame by Thomas Keneally, published by Vintage in 1999
- ^ a b c Gallagher (1936). "The Irish Emigration of 1847 and Its Canadian Consequences". CCHA Report, University of Manitoba Web Site. 22 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 23 Mart 2008.
- ^ Bruemmer (30 Mayıs 2009). "Seeking hope, they found death". Montreal Gazette. Canwest. 24 Ekim 2013 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 30 Mayıs 2009.
- ^ a b McMahon, Colin. "Montreal's Ship Fever Monument: An Irish Famine Memorial in the Making" The Canadian Journal of Irish Studies Vol. 33, No. 1, Ireland and Quebec / L'Irlande et le Québec (Spring, 2007), pp. 48–60
- ^ Montreal Irish walk in remembrance of coffin ship victims 11 Kasım 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde . Irish Central, 23 July 2009. Retrieved on 6 February 2011.
- ^ "The Typhus Epidemic 1847". Toronto's Historical Plaques. . 1997. 29 Nisan 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 21 Ocak 2012.
- ^ "The UnderTOw: The Fever Sheds". BlogTO. 11 Nisan 2007. 25 Kasım 2010 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 21 Ocak 2012.
- ^ "1967.25A-C | Partridge Island". . Montreal. 6 Ekim 2012 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Ocak 2012.
- ^ "The Typhus Epidemic 1847". Ontario's Historical Plaques. Archaeological and Historic Sites Board of Ontario. 19 Ekim 2013 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 24 Ocak 2012.
- ^ Arthur L. Gelston (December 1977). "Typhus Fever: The Report of an Epidemic in New York City in 1847". . 136 (6): 813-821. doi:10.1093/infdis/136.6.813. (PMID) 336803.
wikipedia, wiki, viki, vikipedia, oku, kitap, kütüphane, kütübhane, ara, ara bul, bul, herşey, ne arasanız burada,hikayeler, makale, kitaplar, öğren, wiki, bilgi, tarih, yukle, izle, telefon için, turk, türk, türkçe, turkce, nasıl yapılır, ne demek, nasıl, yapmak, yapılır, indir, ücretsiz, ücretsiz indir, bedava, bedava indir, mp3, video, mp4, 3gp, jpg, jpeg, gif, png, resim, müzik, şarkı, film, film, oyun, oyunlar, mobil, cep telefonu, telefon, android, ios, apple, samsung, iphone, xiomi, xiaomi, redmi, honor, oppo, nokia, sonya, mi, pc, web, computer, bilgisayar
1847 deki tifus salgini Buyuk Kitlik sirasinda hastalik tasiyan gemilerdeki kalabalik Irlanda gocmenleri arasinda baslayan salgindir 1847 Kuzey Amerika tifus salginiHastalikTifusVirus cinsiRickettsiaYerKuzey AmerikaIlk vakaSyria gemisiVaris tarihi1847Kaynak ulke ler IrlandaIstatistiklerKanadaKanada da 1847 den 1848 e kadar 20 000 den fazla insan oldu Bircok hasta ise Montreal Kingston Toronto ve Saint John daki ates kulubelerinde karantina kulubeleri karantinaya alindi Grosse Adasi Quebec de Saint Lawrence Korfezi nde yer alan Grosse Adasinda 1832 de kolera salginini kontrol altina almak icin kurulan bir karantina istasyonu vardi Ayrica 1832 den 1848 e kadar binlerce Irlandali gocmene ev sahipligi yapmisti 17 Mayis 1847 de Syria adli ilk gemi 430 atesli vakayla geldi Bunu birkac gun sonra sekiz gemi daha izledi Dr Douglas hastalari yatiracak tek bir yatagi olmadigini yazarak soyle belirtmisti Her geminin simdi oldugu gibi atesli bir sekilde gelmesi ihtimalini hic dusunmedim Bir hafta sonra Grosse Adasi na on yedi gemi daha gelmisti O zamana kadar 695 kisi hastaneye yatirilmisti Iki gun sonra gemi sayisi otuza ulasmisti ve 10 000 gocmen muayene edilmeyi bekliyordu 29 Mayis a kadar toplam 36 gemi gelmisti Mayis ayinin sonunda kirk gemi St Lawrence Nehri boyunca iki mil 3 km boyunca siraya girmisti Dr Douglas a gore her hasta ates ve dizanteriden muzdaripti 1100 hasta barakalarda ve cadirlarda barindiriliyor ya da kilisede bakim veriliyordu Grosse Adasi nin bas saglik gorevlisi Dr George Douglas 1847 yazinin ortasinda yururlukte olan karantina kurallarinin uygulanmasinin fiziksel olarak imkansiz oldugunu ve gocmenlerin gemilerinde kalmalarinin zorunlu oldugunu kaydetti Douglas gemileri temizleyip havalandirmanin enfekte yolcular arasinda bulasmanin yayilmasini durdurmak icin yeterli olacagina inaniyordu Binlerce gocmenin gelmesiyle ada hizla kalabaliklasti Insanlari barindirmak icin cadirlar kuruldu ancak bircok yeni gelen yerde yatmak durumunda kaldi Robert Whyte yuzlerce kisinin kelimenin tam anlamiyla sahile atildigini ellerinden geldigince kuru kalabilmek icin camur ve taslarin arasinda yer arandigini notlarina almistir Montreal in Anglikan Piskoposu Bishop Mountain kilisenin karsisinda su icin ciglik atan insanlari gordugunu belirtmistir Insanlarin cadirlarin icinde yerde yattigini belirtmistir Gordugu bir cocuk hasaratla kapliydi bir baskasi toplulukla yururken bir an oturdu ve oldu Bircok cocuk yetim kaldi Grosse Adasi nda yer olmamasi nedeniyle Dr Douglas karantina yoluyla hastalar cikarildiktan sonra saglikli yolcularin on bes gun gemide kalmalarini istedi Gemilerde enfeksiyon hizla yayildi Agnes adli gemi 427 yolcusundan 150 si kurtularak Grosse Adasi na ulasti 1847 Famine Ship Diary The Journey of a coffin ship adli romanin yazari Robert White Grosse Adasi na vardiklarinda Ajax gemisindeki Irlandali gocmen yolcularin en guzel giysilerini giydiklerini ve gemiyi temizlemek icin murettebata nasil yardimci olduklarini anlatmaktadir Amaclari ise bu uzun yolculuklarindan sonra hastaneye ya da Quebec e gonderilmeyi ummalariydi Aslinda doktor onlari cok kisa bir sure boyunca muayene etti ve tekrar geri donmedi Yaz ortasina gelindiginde Grosse Adasi nda 2500 hasta karantinaya alindi ve bekleyen gemiler uzun bir sira olusturdu Temmuz ayinin sonunda Dr Douglas karantina kurallarini terk etti cunku bunlarin uygulanmasi imkansizdi Doktorlar artik suphelileri uzaktan takip ediyor ve atesli gorunenlerin dillerine bakiyorlardir Bu durumda gizli atesi olan bircok kisinin saglikli olarak gecmesine izin verildi Ama bu kisiler Grosse Adasi ndan ayrildiktan sonra hastaliklarina yenik dustuler 29 Temmuz 1847 de Whyte yardim edilebilecek olan ama veba supheli hastalari ilacsiz tibbi girisimden beslenmeden veya bir damla saf sudan yoksun birakan kisilerin diger yolcular oldugunu notlarina yazdi Ancak diger Irlanda gocmen gemilerindeki kosullar hala daha kotuydu Ajax i ziyaret eden iki Kanadali rahip diger gemilerin ambarlarini ayak bileklerine kadar pislik icinde yurundugunu anlattilar Sigir surusu veya ceset yigini gibi bir araya toplanmis sefil gocmenler uzun sure gomulmeden acikta kalmaktaydilar Whyte bunu Grosse Adasi na gelen Alman gocmenlerin durumuyla karsilastirdi Bunlarin hepsi hastaliksizdi rahat ve duzgun giyinmis temiz ve mutlu ydu Times da ayrica saglikli saglam ve neseli Almanlar hakkinda yorum yapti Karantina kulubeleri pis ve kalabalikti Hastalar ust ranzadaki pisliklerin alt ranzaya dusmesine yol acan cift katli ranzalarda yatiyordu Senato Komitesi nin raporuna gore yas veya cinsiyete bakilmaksizin iki veya uc hasta bir yatakta yatiriliyordu Ekmek yoktu Gunde uc kez cay yaninda yulaf lapasi veya et suyundan olusan yemekler veriliyordu Icme suyu arabalarla getirildigi icin atesi olan hastalara hicbir zaman yetmiyordu Bir Katolik rahip olan Peder Moylan 18 saattir su servisi yapilmamis bir cadirda sadece sakatlara su verebildigini yazmisti Hangarlar baslangicta atesli hastalari barindirmak icin tasarlanmamisti ve havalandirmasi yoktu Yeni hangarlar ahirlardan bagimsiz sekilde insa edildi Senato Komitesi personel ve yer yetersizliginden dolayi yaralilarin gunlerce kendi diskilarinda yattigini ve gece olenleri alip goturmek icin yeterli personel bulunmadigini belirtti Hastanelerin kendilerinde cok az ekipman vardi ve yatak icin zeminden ayiran ahsap doseme her yerde mevcut degildi yani yataklar direk yere yayilmis ve sirilsiklam olmustu Kalacak yer sikintisinin yani sira hastalara bakacak ciddi bir saglik personeli eksikligi vardi Dr Douglas yuksek ucret vaadiyle saglikli kadin yolcular arasindan hemsireler olusturmaya calisti Ancak hastalik korkusu ile hicbiri kabul etmedi Hemsirelerin hastalarin yaninda uyumalari ve yemeklerini paylasmalari bekleniyordu mahremiyetleri yoktu cogu zaman hastaligi kaparlardi ve hastalandiklarinda destek gormezlerdi Yerel hapishaneden mahkumlar hemsirelik gorevi yapmak icin serbest birakildilar Ancak bunlarin da bircogu olulerden ve olmekte olanlardan esyalarini caldi Gorev alan tum saglik gorevlileri bir asamada hastalandi ve dort doktor tifusten oldu 1842 tarihli Yolcu Yasasi uyarinca gemilerin doktor tasima zorunlulugu yoktu ve yolcular arasinda da sadece 2 doktor vardi Bunlardan biri Irlanda daki atesli hastanelerde calisma deneyimi olan Dublin den Dr Benson di 21 Mayis ta adaya geldi hastalara yardim etmek icin gonullu oldu Ama kendisi de tifuse yakalandi ve alti gun icinde oldu Kirktan fazla Irlandali ve Fransiz Kanadali rahip ve Anglikan din adami Grosse Adasi nda gorev yapiyordu ve bircogu hastalandi Bas Papaz Piskopos Power Eylul ayinda olmekte olan bir kadin icin son ayini yapti ve oldu Denizde olenlerin tam sayisi bilinmiyor Ancak Whyte bunu 5293 olarak tahmin etmektedir Denizde seyir sirasinda cesetler denize atildi ancak gemiler Grosse Adasi na ulastiktan sonra karada bir cenaze toreni mumkun olana kadar gemi ambarinda tutuldular Oluler kancalarla ambarlardan disari suruklendi ve kiyiya yigildilar Bazilari bezlerle o kadar siki sarilmisti ki olumun kati keskin hatlari kolayca izlenebiliyordu Tifus ve diger hastaliklardan kurtulan yolcular sonraki seyahatte de iyice bitkin dustuler ABD Senatosu Gocmen Gemilerinde Hastalik ve Olum Orani Komitesi yeni karaya cikarilan gocmenleri kadavra gibi ve zayif olarak nitelendirdi Cogu kisi komisyoncular tarafindan gemide kendilerine yiyecek saglanacagina inandirilarak yanlis yonlendirilmisti Montreal Montreal de 1847 ve 1848 de olarak bilinen bir karantina bolgesindeki karantine kulubelerinde 3 500 ila 6 000 Irlandali gocmen tifus veya gemi atesinden oldu Gocmenler Quebec Grosse Adasi ndaki karantinadan transfer edilmisti Uygun hazirliklarin olmamasi nedeniyle tifus kisa surede Montreal de salgin denebilecek oranlara ulasti 150 fit 46 m boyunda 40 ila 50 fit 15 m genisliginde uc karantine kulubesi insa edildi Binlerce hasta gocmen daha geldikce daha fazla barakanin insa edilmesi gerekliligi ortaya cikti Askerlerin bolgeyi kordon altina almasiyla hastalarin kacmamasi icin insa edilen barakalarin sayisi 22 ye cikacakti Gri Rahibeler kadin ve cocuklari gemilerden ambulanslara tasiyarak hastalara bakiyorlardi Montrealli gazeteci ve tarihci Edgar Andrew Collard a gore yardima giden 40 rahibeden otuzu hastalandi yedisi oldu Diger rahibeler gorevi devraldi ancak hayatta kalan Gri Rahibeler iyilestikten sonra calismaya geri donduler Rahipler de yardim etti bircogu olenlerin son itiraflarini duyduktan sonra hastalandi Bir cete hastaligi nehre bulastirmakla tehdit ettiginde Montreal belediye baskani John Easton Mills isyani bastirdi ve hastalara su vererek ve yatak takimlarini degistirerek bakim sagladi Bir yildan az bir sure gorevde kalabildi ve Kasim ayinda oldu Montreal Roma Katolik Piskoposu Fransiz Quebecois i Katolik kardeslerine yardim etmeye cagirdi Bircogu cocuklari evlat edinmek icin kirsal kesimden Montreal e gitti bazen toprak devirleri yapildi Sonraki yillarda St Lawrence Nehri boyunca Victoria Koprusu nu insa eden isciler Windmill Point te salgin kurbanlarinin oldugu bir toplu mezar kesfetti Bircogu Irlanda kokenli olan kisiler kesiften rahatsiz oldular ve mezarin unutulmamasini saglamak icin The Black Rock olarak bilinen bir anit yaptilar 1 Aralik 1859 da dikilen tasin uzerindeki yazit soyledir MS 1847 48 Gemi Atesinden Olen 6000 Gocmenin Izlerini Saygisizliktan Korumak Icin Bu Anit Messrs in Iscileri tarafindan dikilmistir Victoria Koprusu AD Insaatinda Calisan Peto Brassey ve Betts 1859 Toronto Toronto da 1847 yazinda King ve John Caddesi nin kuzeybati kosesinde Toronto Saglik Kurulu tarafindan insa edilen karantina kulubelerinde 863 Irlandali gocmen tifusten oldu 22 metre uzunlugunda ve 7 5 metre genisliginde en az 12 kulube vardi Salgin ayrica Buyuk Kitliktan kacan Irlandali gocmenlere bakim ve hizmet saglayan Toronto nun ilk Piskoposu Michael Power da hastaliga yakalanarak oldu Saint John New Brunswick Saint John un ana limaninin hemen disindaki New Brunswick teki Partridge Adasi 1785 e kadar bir hasere evi ve karantina istasyonu sahasi olarak secildi 1847 de Irlandali gocmenlerin buyuk bir akini ile tifus salgini hizla yayildi 1847 tifus mevsiminde New Brunswick te 2115 kisi oldu Partridge Adasi nda ve Saint John da 1196 kisi oldu Bytown Ottawa Tifus salgini 3 000 den fazla Irlandali gocmenin gelisiyle Bytown u vurdu Ates ilk olarak Haziran 1847 de ortaya cikti ve hastalara baslangicta Gri Rahibeler tarafindan bakildi Ancak hasta sayisi arttikca karantina kulubeleri yapilmak zorunda kaldi Karantinada yaklasik 200 kisi oldu Rideau Kanali salginin daha fazla yayilmasini onlemek icin kapatildi Kingston Ontario Kingston dan gecerken kalanlar derme catma gocmen barakalarinda kalmaya basladilar Yerel dini ve hayir kurumlarinin cabalarina ragmen ozellikle de St Joseph Dini Hastane Hastalarinin Rahibeleri ve Kadin Hayirseverler Dernegi nin cabalarina ragmen yaklasik 1 400 gocmen oldu Bugunku Kingston Genel Hastanesi nin yanina gomulduler ve kalintilari 1966 da St Mary Mezarligi na yeniden defnedildi Amerika Birlesik DevletleriNew York Sehri Irlandali gocmenlerin New York a akini 1847 de bir tifus salginini getirdi Vakalarin 80 inin Atlantik gecisi sirasinda kapildigi ve vakalarin 20 sinin sehirdeki ikincil yayilmadan kaynaklandigi bildirildi New York Hastanesi nde yedi haftalik bir sure icinde 147 vaka tedavi edildi Olum orani 11 idi Kaynakca M993X 5 1529 1 The government inspector s office Montreal 8 Nisan 2011 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 22 Ocak 2012 a b c d e The Great Hunger Ireland 1845 1849 published by Penguin Books 1991 edition a b c d Robert Whyte s 1847 Famine Ship Diary The Journey of an Irish Coffin Ship published by Mercier Press 1994 a b c The Grosse Ile Tragedy by J Jordan 1909 Quebec Gazette 23 July 1847 The Voyage of the Naparima by James Magnan published by Carraig Books in 1982 The Great Shame by Thomas Keneally published by Vintage in 1999 a b c Gallagher 1936 The Irish Emigration of 1847 and Its Canadian Consequences CCHA Report University of Manitoba Web Site 22 Mayis 2019 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 23 Mart 2008 Bruemmer 30 Mayis 2009 Seeking hope they found death Montreal Gazette Canwest 24 Ekim 2013 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 30 Mayis 2009 a b McMahon Colin Montreal s Ship Fever Monument An Irish Famine Memorial in the Making The Canadian Journal of Irish Studies Vol 33 No 1 Ireland and Quebec L Irlande et le Quebec Spring 2007 pp 48 60 Montreal Irish walk in remembrance of coffin ship victims 11 Kasim 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde Irish Central 23 July 2009 Retrieved on 6 February 2011 The Typhus Epidemic 1847 Toronto s Historical Plaques 1997 29 Nisan 2019 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 21 Ocak 2012 The UnderTOw The Fever Sheds BlogTO 11 Nisan 2007 25 Kasim 2010 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 21 Ocak 2012 1967 25A C Partridge Island Montreal 6 Ekim 2012 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 22 Ocak 2012 The Typhus Epidemic 1847 Ontario s Historical Plaques Archaeological and Historic Sites Board of Ontario 19 Ekim 2013 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 24 Ocak 2012 Arthur L Gelston December 1977 Typhus Fever The Report of an Epidemic in New York City in 1847 136 6 813 821 doi 10 1093 infdis 136 6 813 PMID 336803