Süreklilik yasası

Süreklilik yasası, Gottfried Leibniz tarafından ve Johannes Kepler'in daha önceki çalışmalarına dayanan buluşsal bir ilkedir. Sonlu için başarılı olan, sonsuz için de başarılı olur ilkesidir. Kepler, dairenin alanını sonsuz küçük kenarlı sonsuz kenarlı bir çokgen olarak temsil ederek ve tabanı sonsuz küçük olan sonsuz sayıda üçgenin alanlarını birbirine ekleyerek hesaplamak için süreklilik yasasını kullandı. Leibniz bu ilkeyi aritmetik işlemler gibi kavramları sıradan sayılardan sonsuz küçüklere genişletmek için kullandı ve sonsuz küçükler hesabının temelini attı. , bağlamında süreklilik yasasının matematiksel bir uygulamasını sağlar.

Geometride ilişkin ilgili bir süreklilik yasası Jean-Victor Poncelet tarafından "Traité des propriétés projektif des Figures" adlı eserinde öne sürülmüştür.

Tarihçe

Felsefedeki bu ilkenin kökenleri, zamanın hareketini suların sürekli birbirinin yerini aldığı bir nehre benzeten Herakleitos'un pasajlarında bulunabilir. Biraz daha gelişmiş bir formda: sonlu için doğru olan her şey sonsuz için de doğrudur şeklinde ifade edilebilecek bu ilke, ve Johannes Kepler tarafından formüle edilmiştir. Böyle bir formülasyonda, modern bakış açısıyla, bu yasa hatalıdır -örneğin, kardinalitesini bir ölçü olarak alırsak, "bütün bir parçadan daha büyüktür" ifadesi sonlu kümeler için doğrudur ancak sonsuz kümenin büyüklüğü için doğru değildir. (). Ayrıca Kepler, bir dairenin alanını hesaplamak için süreklilik yasasını kullandı; bunun için bir daireyi sonsuz sayıda kenarı olan sonsuz küçük uzunlukta bir çokgen olarak sundu.

Modern zamanlarda, Leibniz tarafından geliştirilen bu ilke matematik, fizik ve evrensel olarak geçerli olduğu düşünülen metafiziğe uygulandı. Leibniz'in tipik formülasyonları:

“	Maddenin tek bir parçasının olmadığına inanıyorum -sadece bölünmez demeyeceğim, ama aslında bölünmemiş bile ve bu nedenle, maddenin en küçük herhangi bir parçacığı, sayısız farklı yaratıkla dolu bir dünya olarak düşünülmelidir. Hiçbir şey hemen olmaz ve benim en temel ve güvenilir önermelerimden biri, doğanın asla sıçrama yapmamasıdır... Bu yasanın fizikteki önemi çok büyüktür: bu yasa sayesinde küçükten büyüğe ve tam tersi her geçiş, ara miktarlardır.	„

Leibniz'in formülasyonu

Leibniz, yasayı 1701'de aşağıdaki terimlerle ifade etti:

“	Herhangi bir sınırda biten herhangi bir varsayılan sürekli geçişte, son sınırın da dahil edilebileceği genel bir akıl yürütmeye izin verilir (Cum Prodiisset).	„

Fransız matematikçi 'a yazdığı 1702 tarihli "Sonsuz Küçükler Hesabının Sıradan Cebir ile Gerekçelendirilmesi (Justification of the Infinitesimal Calculus by that of Ordinary Algebra)" başlıklı bir mektupta Leibniz, yasasının gerçek anlamını "sonlunun kurallarının sonsuzda başarılı olduğu bulundu." diyerek yeterince özetledi.

Süreklilik yasası, Leibniz'in sonsuz küçükler hesabının gerekçelendirilmesi ve kavramsallaştırılması için önemli hale geldi.

Matematikte

Leibniz bu ilkeyi sonsuz küçük niceliklerle aritmetik işlemlerin olasılığını kanıtlamak için kullandı ve matematiksel analizi doğrulamak için kullanmayı umdu.

Gaspard Monge, Tanımlayıcı Geometri (1799) monografında kendi formülünü verdi:

“	Bir şeklin konum ilişkisini ifade eden ve sürekli olarak birbirine bağlı sayısız durumda gerekçelendirilen herhangi bir özelliği, yalnızca belirli sınırlar içinde gerçekleştirilebilen yapıların yalnızca varsayımda kanıtlamasını kabul etse bile, sınırlar, aslında üretilebilir aynı türden tüm şekillere genişletilebilir. Bu özellik, ispat için gerekli bazı ara değerlerin tamamen ortadan kalkması nedeniyle, varsayılan yapıların gerçekte üretilemediği durumlarda bile gerçekleşir.	„

Geometrideki kesişme sayılarına ilişkin süreklilik yasasına ilişkin benzer bir fikir, Jean Victor Poncelet'in "İzlenimli şekillerin özellikleri üzerine inceleme" (Traité des propriétés projectives des figures) adlı çalışmasında geliştirilmiştir.

Cantor'un iç içe aralıklar lemması olarak da adlandırılan süreklilik ilkesi, kanıtlar (veya postüla eder).

Karmaşık analizde analitik devamlılık teoremleri geçerlidir. İki ayrık ${\displaystyle G_{1}}$ ve ${\displaystyle G_{2}}$ alanını ve bu alanlarda analitik olan ${\displaystyle f_{1}}$ ve ${\displaystyle f_{2}}$ fonksiyonlarını düşünün. Ayrıca, ${\displaystyle f_{1}}$ ve ${\displaystyle f_{2}}$ süreklilik özelliğine sahip bir Jordan eğrisi olsun, ${\displaystyle f_{1}}$ ve ${\displaystyle f_{2}}$ sürekli olarak devam eder ve ${\displaystyle \Gamma }$ üzerinde ${\displaystyle f_{1}\equiv f_{2}}$ yürütülür. Ardından, ${\displaystyle F}$ fonksiyonu, ${\displaystyle G_{1}\cup \Gamma \cup G_{2}}$ içinde analitik olmak üzere aşağıdaki ilişki ile tanımlanır:

${\displaystyle F(z)=\left\{{\begin{matrix}f_{1}(z)&z\in G_{1}\\f_{2}(z)&z\in G_{2}\\f_{1}(z)=f_{2}(z)\quad &z\in \Gamma \end{matrix}}\right.}$

Transfer ilkesi, hipergerçek sayılar sisteminde süreklilik yasasının matematiksel bir uygulamasını sağlar.

Fizikte

Fizikokimyasal analizde süreklilik ilkesi, sistemde yeni fazlar oluşmazsa veya mevcut olanlar yok olmazsa, sistem parametrelerinde sürekli bir değişiklikle, tek tek fazların özellikleri ve sistemin özellikleri olarak sistemin özelliklerinin sürekli değiştiğini belirtir.

İndüksiyon teorisinde süreklilik ilkesi: bobindeki manyetik alanın enerji rezervi ve endüktans akımı aniden değişemez (bkz. elektrik devrelerindeki geçici olaylar ve akı bağlantısı).

Diğer bilimlerde

, tortul tabakaların sürekliliği ilkesi, tortul tabakanın başlangıçta sürekli bir dağılıma sahip olduğunu ve ancak daha sonra çeşitli jeolojik kuvvetlerin etkisi altında parçalanabileceğini belirtir.

“Bitkiler ve hayvanlar arasında, mineraller ve bitkiler arasında, bilimin henüz keşfetmediği ara formlar vardır: doğal varlıkların merdiveninde kaçırılan hiçbir adım yoktur”. İskoç ilahiyatçı ve doğa bilimci , dünyanın çoğu diline çevrilen Spiritüel dünyadaki doğal hukuk adlı tezinde, bilimsel süreklilik ilkesinin fizikselden ruhsal olana kadar uzandığını savundu.

Ayrıca bakınız

Kaynakça

1. ^ ^{a b} Karin Usadi Katz & (2011) A Burgessian Critique of Nominalistic Tendencies in Contemporary Mathematics and its Historiography. . DOI:10.1007/s10699-011-9223-1 See arxiv
2. ^ ^{a b} Poncelet, Jean Victor. Traité des propriétés projectives des figures: T. 1. Ouvrage utile à ceux qui s' occupent des applications de la géométrie descriptive et d'opérations géométriques sur le terrain." (1865), pp. 13–14
3. ^ Fulton, William. Introduction to intersection theory in algebraic geometry. No. 54. American Mathematical Soc., 1984, p. 1
4. ^ ^{a b} Piama Pavlovna Gaidenko (2004), "Leibniz", (Rusça) ^[]
5. ^ Piama Pavlovna Gaidenko (2001), ПОНЯТИЕ ВРЕМЕНИ И ПРОБЛЕМА КОНТИНУУМА [Zaman kavramı ve süreklilik sorunu: konunun tarihi], 26 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından , erişim tarihi: 26 Temmuz 2021 
6. ^ Child, J. M. (ed.): The early mathematical manuscripts of Leibniz. Translated from the Latin texts published by Carl Immanuel Gerhardt with critical and historical notes by J. M. Child. Chicago-London: The Open Court Publishing Co., 1920.
7. ^ Leibniz, Gottfried Wilhelm, & Leroy E. Loemker. Philosophical Papers and Letters. 2d ed. Dordrecht: D. Reidel, 1970, p. 544
8. ^ Торхова Е. К. & Агафонова Я. А. (PDF) (Rusça). 26 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ağustos 2020. 
9. ^ Fulton, William. Introduction to intersection theory in algebraic geometry. No. 54. American Mathematical Soc., 1984, p. 1
10. ^ Kurnakov N. S. (1940). V. Ya. Anosov & M. A. Klochko (Ed.). Fiziksel ve kimyasal analize giriş (4 bas.). M.-L.: SSCB Bilimler Akademisi yayınevi. s. 562. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Temmuz 2021. KB1 bakım: Editörler parametresini kullanan ()