Velayet Ayeti Arapça آية الولاية Maide Suresinin 55 ayeti Ayet müslümanlara Allah Muhammed namaz kılan ve

Velayet Ayeti (Arapça: آية الولاية); Maide Suresinin 55. ayeti. Ayet, müslümanlara Allah, Muhammed, namaz kılan ve rüku ederken zekat veren kişilerin velayetine işaret eder.

Ayet

إِنّما وَلیکُمُ اللّهُ و رَسولُهُ والّذینَ ءَامَنوا الَّذینَ یقِیمُونَ الصَّلوةَ و یؤتُونَ الزَّکوة و هُم راکِعونَ

“	Sizin dostunuz, sahibiniz, ancak Allah'tır ve Peygamberidir ve inananlar, namaz kılanlar ve rüku ederken zekat verenlerdir. (Maide Suresi: 55)	„

Nüzul Sebebi

Genel olarak Şii ve Sünni kaynakların zikredildiğine göre, bu ayet Ali hakkında nazil olmuştur. Rivayetlere göre, Allah Resulünün mescidinde Ali namazda, rükû halindeyken bir dilenci ondan yardım istemiş, o da küçük parmağında olan yüzüğünü ona vermiştir. Bu anda velayet ayeti nazil oldu. Ebuzer-i Gıfari de aynı şekilde ayetin nüzül sebebini zikretmiş de devamında şunu ekliyor: Şu anda İslam peygamberi olan Muhammed namaz okumaktaydı. Namazı bitince şu kelimelerle dua etti: "Rabbim! Kardeşim Musa senden kalbine genişlik vermeyi, İşini kolaylaştırmayı, dilinin bağını çözmeyi istedi, insanlar sözünü iyice anlasınlar diye. Ayrıca ailesinden biri olan kardeşi Harun'u ona vezir et, dedi. Ya rabbim, ben Muhammed, senin peygamberiyim, kalbime genişlik ver, İşimi kolaylaştır. Ailemden Ali'yi bana vezir et, arka olsun bana, onunla kuvvetleneyim". Muhammed'in duası henüz tam olarak bitmeyince, Cebrâil bu ayeti peygambere ulaştırdı.

Bu hadisi nakleden sahabelerden bazıları şunlardır: Ali, Abdullah bin Abbas, Ebu Rafi’ Medeni, Ammar b. Yasir, Ebuzer-i Gıfari, Enes b. Malik ve Mikdad b. Esved, Müselleme b. Kuheyl, Utbe b. Ebi Hekim, Sudde ve Mücahid bu hadisi nakletmişlerdir. Bir şii kaynağına göre, bu ayetin vahyi, Kadir vakıasını takip etti. Orada Muhammed "Ben her kimse için Mevlayim (veli ile eşanlamlı), Ali onun Mevlasıdır" dedi.

Tefsir

İnnemâ (Arapça: اِنَّما) kelimesi Arap dilinde tekel göstermek için gelip, fakat, yalnız, sadece anlamları taşıyor. Veli (Arapça: ولی) kelimesi ise maddi ve manevi lideri, sahib, yardımcı anlamları taşıyor. Ancak hicri birinci yüzyılının dil kitaplarında, sadece lider anlamında kullanıyordu, dost anlamı sonralarda kullanıldı.

Ayrıca bakınız

Kaynakça

^ "Mâide Suresi 55. Ayet". kuranmeali.com. 19 Ocak 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 4 Aralık 2020.
^ . Tanzil.net. 11 Haziran 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Aralık 2020.
^ Kadı Nurullah Şuşteri, İhkaku’l Hak, c.2, s.399
^ Hakim Hasakani, Şevaidu’t Tenzil, c. 1, s. 209 – 239
^ Fazıl b. Hasan Tabersi, Mecmeu’l Beyan, c. 3, s. 324 ve 325
^ Şevaidu’t Tenzil, c. 1, s. 226; ed-Durru’l Mensur, c. 3, s. 106; el-Müracaat, s. 230
^ Şevaidu’t Tenzil, c. 1, s. 232
^ Ağa Bozork Tehrani, ez-Zerie, c. 15, s. 18 -19
^ ed-Durru’l Mensur, c. 3, s. 106
^ Feraidu’s Simteyn, c. 1, s. 194
^ Şevaidu’t Tenzil, c. 1, s. 225
^ Şevaidu’t Tenzil, c. 1, s. 228
^ ed-Durru’l Mensur, c. 3, s. 105
^ ^a ^b Camiu’l Beyan, c. 6, s. 390
^ Camiu’l Beyan, c. 6, s. 389
^ Shah-Kazemi (2010), s. 124.
^ Eltebiyan fi tefsir-i Kuran, c. 3, s. 560

[1] "Mâide Suresi 55. Ayet". kuranmeali.com. 19 Ocak 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 4 Aralık 2020.

[2] . Tanzil.net. 11 Haziran 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Aralık 2020.

[3] Kadı Nurullah Şuşteri, İhkaku’l Hak, c.2, s.399

[4] Hakim Hasakani, Şevaidu’t Tenzil, c. 1, s. 209 – 239

[5] Fazıl b. Hasan Tabersi, Mecmeu’l Beyan, c. 3, s. 324 ve 325

[6] Şevaidu’t Tenzil, c. 1, s. 226; ed-Durru’l Mensur, c. 3, s. 106; el-Müracaat, s. 230

[7] Şevaidu’t Tenzil, c. 1, s. 232

[8] Ağa Bozork Tehrani, ez-Zerie, c. 15, s. 18 -19

[9] -Durru’l Mensur, c. 3, s. 106

[10] Feraidu’s Simteyn, c. 1, s. 194

[11] Şevaidu’t Tenzil, c. 1, s. 225

[12] Şevaidu’t Tenzil, c. 1, s. 228

[13] -Durru’l Mensur, c. 3, s. 105

[Camiu’l_Beyan,_c._6,_s._390-14] Camiu’l Beyan, c. 6, s. 390

[15] Camiu’l Beyan, c. 6, s. 389

[FOOTNOTEShah-Kazemi2010[httpsbooksgooglecombooksidZpcNBQAAQBAJpgPT124_124]-16] Shah-Kazemi (2010), s. 124.

[17] Eltebiyan fi tefsir-i Kuran, c. 3, s. 560