iznik Hristiyanlığı ˈ n aɪ s iː n Grekçe Σύμβολον τῆς Νικαίας romanize Sýmvolon tis Nikéas i

İznik Hristiyanlığı (; Grekçe: Σύμβολον τῆς Νικαίας, romanize: Sýmvolon tis Nikéas) İznik'in veya ana akım Hristiyanlığın ve ona bağlı olan Hristiyan mezheplerinin tanımlayıcı inanç ifadesidir. Orijinal İznik İnancı ilk olarak 325'te Birinci İznik Konsili'nde kabul edildi. 381'de Birinci Konstantinopolis Konsili'nde değiştirildi. Değiştirilen forma, belirsizliği gidermek için İznik İnancı veya İznik-Konstantinopolis İnancı olarak da atıfta bulunulur.

Birinci İznik Konseyi piskoposlarının eşlik ettiği I. Konstantin'i tasvir eden (325), 381 İznik-Konstantinopolis İnancı'nı tutarken gösteren ikona. Ana metnin ilk satırı: Grekçe: Πιστεύω εἰς ἕνα Θ[εό]ν, πατέρα παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ κ[αὶ] γῆς, Tercümesi: "Tek Tanrı'ya, her şeye gücü yeten, göğün ve yerin yaratıcısına inanıyorum".

İznik İnancı, Ortodoks ve Katolik Kiliselerinde önemli görevler üstlenenlerden istenen bir parçasıdır. İznik Hristiyanlığı İsa'yı olarak kabul eder. Dördüncü yüzyıldan önce çeşitli çelişkili teolojik görüşler vardı ve bunlar sonunda İznik İnancını geliştiren ekümenik konsilleri teşvik etti ve dördüncü yüzyıldan bu yana çeşitli İznik dışı inançlar ortaya çıktığından ve yeniden gündeme geldiğinden, bunların hepsi İznik Hristiyanlığı mensupları tarafından olarak kabul edilmektedir.

Batı Hıristiyanlığında İznik İnancı, daha az yaygın olan ile birlikte kullanılmaktadır. Müzikal ortamlarda, özellikle Latince söylendiğinde, bu inanca genellikle ilk kelimesi olan Latince: ile atıfta bulunulur. günleri ve , Roma Ritinde sonra bu iki biri okunur. Bizans Ayininde, İznik İnancı Kutsal Litürji de hemen önce söylenir veya okunur ve ayrıca her gün okunur.

İznik İnancının günümüze ulaşan en eski el yazması, 6. yüzyıla tarihlenmektedir

Yukarıdaki simgede gösterilen inancın Yunanca'daki önemli ifadesi: homoousion tooi p(a)tri ('Baba ile tek bir Öz'den').

Kaynakça

^ World Encyclopaedia of Interfaith Studies: World religions (İngilizce). Jnanada Prakashan. 2009. ISBN . In the most common sense, "mainstream" refers to Nicene Christianity, or rather the traditions which continue to claim adherence to the Nicene Creed.
^ Seitz, Christopher R. (2001). Nicene Christianity: The Future for a New Ecumenism (İngilizce). Brazos Press. ISBN . 14 Ocak 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 21 Mayıs 2022.
^ Cone, Steven D.; Rea, Robert F. (2019). A Global Church History: The Great Tradition through Cultures, Continents and Centuries (İngilizce). Bloomsbury Publishing. ss. lxxx. ISBN .
^ . Vatican.va. 17 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2020. Geçersiz |ölü-url=canlı ()
^ . Vatican.va. 24 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2020. Geçersiz |ölü-url=canlı ()
^ Meister, Chad; Copan, Paul (2010). Routledge Companion to Philosophy of Religion (İngilizce). Oxon: Routledge. ISBN .
^ . Encyclopædia Britannica. 13 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Haziran 2013. Geçersiz |ölü-url=canlı ()
^ Jenner, Henry (1908). "Liturgical Use of Creeds". Herbermann, Charles (Ed.). Katolik Ansiklopedi (İngilizce). 4. New York: Robert Appleton Company.
^ "The Nicene Creed - Antiochian Orthodox Christian Archdiocese". Antiochian.org. 30 Ocak 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 17 Ocak 2016.
^ "The Orthodox Faith – Volume I – Doctrine and Scripture – The Symbol of Faith – Nicene Creed". oca.org. 5 Nisan 2016 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 17 Ocak 2016.
^ [1] 26 Temmuz 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde . "Archbishop Averky Liturgics – The Small Compline", Retrieved 14 Nisan 2013
^ [2] 26 Temmuz 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde . "Archbishop Averky Liturgics – The Symbol of Faith", Retrieved 14 Nisan 2013

[1] World Encyclopaedia of Interfaith Studies: World religions (İngilizce). Jnanada Prakashan. 2009. ISBN . In the most common sense, "mainstream" refers to Nicene Christianity, or rather the traditions which continue to claim adherence to the Nicene Creed.

[2] Seitz, Christopher R. (2001). Nicene Christianity: The Future for a New Ecumenism (İngilizce). Brazos Press. ISBN . 14 Ocak 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 21 Mayıs 2022.

[3] Cone, Steven D.; Rea, Robert F. (2019). A Global Church History: The Great Tradition through Cultures, Continents and Centuries (İngilizce). Bloomsbury Publishing. ss. lxxx. ISBN .

[4] . Vatican.va. 17 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2020. Geçersiz |ölü-url=canlı ()

[5] . Vatican.va. 24 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2020. Geçersiz |ölü-url=canlı ()

[6] Meister, Chad; Copan, Paul (2010). Routledge Companion to Philosophy of Religion (İngilizce). Oxon: Routledge. ISBN .

[Britannica-7] . Encyclopædia Britannica. 13 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Haziran 2013. Geçersiz |ölü-url=canlı ()

[8] Jenner, Henry (1908). "Liturgical Use of Creeds". Herbermann, Charles (Ed.). Katolik Ansiklopedi (İngilizce). 4. New York: Robert Appleton Company.

[9] "The Nicene Creed - Antiochian Orthodox Christian Archdiocese". Antiochian.org. 30 Ocak 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 17 Ocak 2016.

[10] "The Orthodox Faith – Volume I – Doctrine and Scripture – The Symbol of Faith – Nicene Creed". oca.org. 5 Nisan 2016 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 17 Ocak 2016.

[11] [1] 26 Temmuz 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde . "Archbishop Averky Liturgics – The Small Compline", Retrieved 14 Nisan 2013

[12] [2] 26 Temmuz 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde . "Archbishop Averky Liturgics – The Symbol of Faith", Retrieved 14 Nisan 2013