II. Dünya Savaşı'nda Japonya'nın bombalanması

Müttefik kuvvetler, II. Dünya Savaşı sırasında Japonya'ya birçok hava saldırısı düzenledi ve ülkenin şehirlerine büyük zarar verdi. Bu saldırılar 241.000 ila 900.000 arasında insanı öldürdü. Pasifik Savaşı'nın ilk yıllarında, bu saldırılar Nisan 1942'deki Doolittle Baskını ve 1943'ün ortalarından itibaren Kuril Adaları'ndaki askeri mevzilere yapılan küçük çaplı baskınlarla sınırlıydı. Stratejik bombalama baskınları Haziran 1944'te başladı ve Ağustos 1945'te savaşın sonuna kadar devam etti. Müttefik deniz ve kara tabanlı taktik hava birimleri de 1945'te Japonya'ya saldırdı.

Japonya'nın Bombalanması
Tarih 18 Nisan 1942 - 15 Ağustos 1945 Bölge Japonya İmparatorluğu
Taraflar
ABD  Birleşik Krallık	Japonya İmparatorluğu
Güçler

Birleşik Devletler'in Japonya'ya karşı yürüttüğü askeri hava harekâtı ciddi bir şekilde 1944'ün ortalarında başladı ve savaşın son aylarında yoğunlaştı. Japonya'ya yönelik saldırı planları Pasifik Savaşı'ndan önce hazırlanmış olsa da, bunlar uzun menzilli B-29 Superfortress bombardıman uçağı savaşa hazır olana kadar başlayamadı. Haziran 1944'ten Ocak 1945'e kadar, Hindistan'da konuşlanmış B-29'lar, Çin'deki üsler aracılığıyla batı Japonya'daki hedeflere bir dizi baskın yapmak için sahne aldı, ancak bu çaba etkisiz kaldı. Stratejik bombalama harekatı, Mariana Adaları Harekatı'nın bir sonucu olarak Mariana Adaları'ndaki üslerin kullanıma açılmasıyla Kasım 1944'ten itibaren büyük ölçüde genişletildi. Bu saldırılar başlangıçta, aynı zamanda büyük ölçüde etkisiz olan yüksek irtifa gün ışığı "hassas" bombalama kullanarak endüstriyel tesisleri hedef almaya yönelikti. Şubat 1945'ten itibaren, bombardıman uçakları, üretim sürecinin çoğu küçük atölyelerde ve özel evlerde gerçekleştirildiği için kentsel alanlara yönelik düşük irtifa gece yangın bombalarına geçti: bu yaklaşım büyük ölçekli kentsel hasara neden oldu. Müttefik uçak gemilerinden ve Ryukyu Adaları'ndan uçan uçaklar da 1945'te Japonya'nın Ekim 1945'te yapılması planlanan işgaline hazırlık olarak sık sık Japonya'daki hedefleri vurdu. Ağustos 1945'in başlarında, Hiroşima ve Nagazaki şehirleri vuruldu ve çoğunlukla atom bombalarıyla yok edildi.

Japonya'nın askeri ve sivil savunması Müttefik saldırılarını durduramadı. Ana adalarda savunma görevlerine atanan savaş uçağı ve uçaksavar silahlarının sayısı yetersizdi ve bu uçakların ve silahların çoğu, B-29'ların sıklıkla uçtuğu yüksek irtifalara ulaşmakta zorluk çekiyordu. Yakıt sıkıntısı, yetersiz pilot eğitimi ve birimler arasındaki koordinasyon eksikliği de savaş gücünün etkinliğini sınırladı. Japon şehirlerinin yangın bombası saldırılarına karşı savunmasız olmasının yanında, yangınla mücadele birimleri eğitim ve ekipmandan yoksundu ve siviller için sadece birkaç hava saldırısı sığınağı inşa edildi. Sonuç olarak, B-29'lar çok az kayıp yaşarken kentsel alanlara ciddi hasar verebildi.

Müttefik bombalama kampanyası, Japon hükûmetinin Ağustos 1945'in ortalarında teslim olma kararını etkileyen ana faktörlerden biriydi. Bununla birlikte, Japon şehirlerine yapılan saldırıların ahlakı konusunda uzun süredir devam eden bir tartışma var ve atom silahlarının kullanımı özellikle tartışmalı. Baskınlarda en çok belirtilen Japon kayıplarının tahmini 333.000 ölü ve 473.000 yaralıdır. Bununla birlikte, 241.000 ila 900.000 arasında değişen bir dizi başka toplam ölüm tahmini vardır. Baskınlar, çoğunlukla sivil can kaybına ek olarak, endüstriyel üretimde büyük bir düşüşe katkıda bulundu.

Öncesi

Amerika Birleşik Devletleri planları

Birleşik Devletler Ordusu Hava Birlikleri Şubat 1942'de Birleşik Devletler Ordusu Hava Kuvvetleri'ne (USAAF) 1940'ta Japonya'ya karşı bir hava harekâtı için acil durum planları geliştirmeye başladı. O yıl boyunca, Tokyo'daki Amerika Birleşik Devletleri Büyükelçiliği deniz ataşesi, Japonya'nın sivil savunmasının zayıf olduğunu ve Amerikan hava mürettebatının İkinci Çin-Japon Savaşı'nda Çin kuvvetleriyle gönüllü hizmet için teklifte bulunulduğunu bildirdi. İlk Amerikan Gönüllü Grubu ("Uçan Kaplanlar") 1941'in sonlarında P-40 Warhawk savaş uçağı kullanarak Çin Cumhuriyeti Hava Kuvvetleri'nin (ROCAF) bir parçası olarak faaliyete başladı. İkinci bir Amerikan Gönüllü Grubu da 1941'in sonlarında Hudson ve A-20 Havoc orta bombardıman uçaklarını kullanarak Çin'deki üslerden Japonya'ya saldırmak için kuruldu. 7 Aralık 1941'de Pearl Harbor'a yapılan saldırı, ABD ile Japonya arasında açık düşmanlıklara yol açmış, ancak gizli operasyonlara olan ihtiyacı sona erdirmiş ve bu birlik faaliyete geçmemiştir. Kasım 1941'de Amerika Birleşik Devletleri'nden gönderilen az sayıda İkinci Hava Gönüllü Grubu personeli, savaşın başlaması üzerine Avustralya'ya yönlendirildi.

Pasifik Savaşı'nın ilk aylarındaki Japon başarıları, savaş öncesi ABD'nin Japon anavatanına yönelik saldırı planlarını geçersiz kıldı ve Çin'deki üslerden küçük ölçekli bir saldırı başlatmaya yönelik bir dizi girişim başarısız oldu. Savaş başlamadan önce USAAF, Japonya'yı Wake Island, Guam, Filipinler ve Çin'deki kıyı bölgelerinden bombalamayı planlamıştı. Ancak, bu alanlar Japon kuvvetleri tarafından hızla ele geçirildi ve Filipinler'deki USAAF ağır bombardıman kuvveti, 8 Aralık 1941'de Clark Hava Üssü'ne yapılan saldırı ile etkisiz hale getirildi. USAAF daha sonra Mart ve Nisan 1942'de Japon ana adalarına saldırmak için Çin'e on üç ağır bombardıman uçağı göndermeye çalıştı. Bu uçaklar Hindistan'a ulaştı, ancak Japonların Burma'yı fethi lojistik sorunlara neden olduğu ve Çin Milliyetçi lideri Chiang Kai-shek'in kontrolü altındaki topraklardan çalışmasına izin verme konusunda isteksiz olduğu için orada kaldı. Mayıs 1942'de Çin'den HALPRO kuvveti olarak çalışmak üzere 13 B-24 Liberator ağır bombardıman uçağı daha gönderildi, ancak Akdeniz'deki Müttefik operasyonlarını desteklemek için yeniden çağrıldılar. Temmuz 1942'de Amerikan Gönüllü Grubu'nun komutanı Albay Claire Lee Chennault, Japon uçak endüstrisini "yok etmek" için yeterli olacağına inandığı 100 P-47 Thunderbolt avcı uçağı ve 30 B-25 Mitchell orta bombardıman uçağından oluşan bir kuvvet istedi. Üç ay sonra Chennault, Amerika Birleşik Devletleri Başkanı Franklin D. Roosevelt'e 105 modern savaşçı ve 40 bombardıman uçağından (on iki ağır bombardıman uçağı dahil) oluşan bir kuvvetin altı ila on iki ay içinde "Japonya'nın düşüşünü başarabileceğini" söyledi. USAAF karargahı bu iddiaları inandırıcı bulmadı ve Chennault'un takviye talepleri kabul edilmedi.

Savaş öncesi Japon savunmaları

Japonya'da bir hava saldırısı sığınağı, Eylül 1940

Japon hükûmetinin ülkeyi hava saldırısından korumaya yönelik savaş öncesi planları, düşman hava üslerini etkisiz hale getirmeye odaklandı. Savaştan önce, Rusya'nın Uzak Doğu'sunda üslenen Sovyet uçaklarının en büyük tehdidi oluşturduğuna inanılıyordu. Japon ordusu, Japonya ve Sovyetler Birliği savaşa girerse, ana adaların menzili içindeki hava üslerini yok etmeyi planladı. Pasifik Savaşı başladığında, Japon hükûmeti, Amerikan hava saldırılarını önlemenin en iyi yolunun, Çin ve Pasifik'teki bu tür saldırıların başlatılabileceği bölgeleri ele geçirmek ve tutmak olduğuna inanıyordu. Müttefiklerin bu üsleri yeniden ele geçiremeyeceklerine inanıyorlardı. Bununla birlikte, Japonlar, Müttefiklerin, uçak gemilerinden uçan deniz uçaklarını kullanarak ana adalara karşı küçük çaplı saldırılar yapabileceğini tahmin ediyordu. Hükûmet hava saldırısı tehdidini karşılamak için güçlü savunma geliştirmemeyi seçti.

Pasifik Savaşı'nın ilk aylarında ana adalara birkaç hava birimi veya uçaksavar bataryası yerleştirildi. Genel Savunma Komutanlığı (GDC), ana adaların savunmasını denetlemek için Temmuz 1941'de kurulmuştu, ancak bu bölgedeki tüm savaş birimleri, rapor edilen dört bölgesel askeri bölgeye (Kuzey, Doğu, Orta ve Batı bölgeleri) atandı. Doğrudan Savaş Bakanlığı'na. Sonuç olarak, GDC'nin işlevleri, Japonya'nın en yüksek askeri karar alma organı olan İmparatorluk Genel Merkezi ile askeri bölgeler arasındaki iletişimi koordine etmekle sınırlıydı. 1942'nin başlarında, Japonya'nın savunmasına tahsis edilen kuvvetler, çoğu eskimiş olan 100 Japon İmparatorluk Ordusu Hava Kuvvetleri (IJAAF) ve 200 Japon İmparatorluk Donanması (IJN) savaş uçağının yanı sıra 500 canlı bomba taşıyan uçak ve 200 IJN önleme uçağıydı. Ana adalardaki IJAAF ve IJN birliklerinin çoğu, Müttefik saldırılarına karşı koymak için yalnızca sınırlı bir yeteneğe sahip eğitim birimleriydi. Ordu ayrıca hava saldırısı uyarısı sağlamak için bir askeri ve sivil gözlem noktası ağı işletti ve radar istasyonları inşa etti. Hava savunmalarının komuta ve kontrolü parçalandı ve IJAAF ve IJN faaliyetlerini koordine etmedi veya birbirleriyle iletişim kurmadı. Sonuç olarak, kuvvetler ani bir hava saldırısına gereken tepkiyi veremedi.

Japon şehirleri, tasarımları ve ülkenin sivil savunma teşkilatının zayıf durumu nedeniyle yangın bombalarından kaynaklanan hasara karşı oldukça savunmasızdı. Kentsel alanlar tipik olarak çarpık ve dip dipe oluşan binalardan oluşuyordu ve çoğu bina kağıt ve ahşap gibi oldukça yanıcı malzemelerden inşa edildi. Buna ek olarak, kentsel alanlardaki endüstriyel ve askeri tesisler normalde yoğun nüfuslu konut binalarıyla çevriliydi. Bu güvenlik açığına rağmen, birkaç şehirde tam zamanlı profesyonel itfaiyeciler vardı ve çoğu gönüllülerden oluşuyordu. Yangınla mücadele kuvvetleri, modern ekipmandan yoksundu ve modası geçmiş taktikler kullandı. Bununla birlikte, 1928'den beri Tokyo ve Osaka'da hava saldırısı tatbikatı yapılıyordu ve 1937'den itibaren yerel yönetimlerin sivillere hava saldırılarısı sırasında ne yapmaları gerktiğini gösteren broşürler dağıtıyorlardı. Pasifik Savaşı'ndan önce siviller ve sanayi için birkaç hava saldırısı sığınağı ve diğer hava savunma tesisleri inşa edildi.

İlk baskınlar

Çin baskını

Çin Cumhuriyeti Hava Kuvvetleri (ROCAF), İkinci Çin-Japon Savaşı sırasında Japon ana adalarına tek bir saldırı düzenledi. 19 Mayıs 1938'de iki ROCAF Martin B-10 bombardıman uçağı Nagasaki, Fukuoka, Kurume, Saga ve Kyūshū'daki diğer yerlere propaganda broşürleri bıraktı. Bu broşürlerin Japon siviller üzerinde herhangi bir etkisi olmadı, ancak Çin'in bölgeye potansiyel olarak küçük ölçekli hava saldırıları gerçekleştirebileceğini gösterdi. 1.300 mil (2.100 km) menzilde saldırılar düzenleyebilecek uçaklara sahip olduğu sonucuna vardı. Çin kuvvetleri 1939'da bir saldırı başlattığında batı Japonya'ya yapılacak olası baskınlara karşı önlem alındı.

Doolittle Baskını

Bir B-25 Mitchell kalktıktan USS Hornet 18 Nisan 1942'de

USAAF uçakları, 1942 Nisan ayının ortalarında ilk kez Japonya'yı bombaladı. Öncelikle Amerika Birleşik Devletleri'nde morali yükseltmek ve Pearl Harbor saldırısının intikamını almak için yapılan bir operasyonda, 16 adet B-25 Mitchell orta bombardıman uçağı, USS Swarm havalandı ve Tokyo, Yokohama, Yokosuka, Nagoya ve Kobe'deki hedefleri tek tek bombaladı. Japon hava savunma birimleri gafil avlandı ve tüm B-25'ler ciddi bir hasar almadan kaçtı. Uçaklar daha sonra Çin ve Sovyetler Birliği'ne devam etti, ancak birçoğu yakıtı bittikten sonra Japonların elindeki topraklarda düştü. Japon zayiatı 50 kişi öldü ve 400'den fazla kişi yaralandı. Yaklaşık 200 ev de yıkıldı.

Doolittle Baskını çok az hasara yol açsa da önemli sonuçları oldu. Saldırı ABD'de moralleri yükseltti ve Yarbay James H. Doolittle bir kahraman olarak görüldü. Ülkenin hava savunmasının zayıf durumu, Japon askeri liderliğini büyük ölçüde utandırdı ve ana adaları savunmak için Pasifik'ten dört avcı grubu transfer edildi. Daha fazla deniz baskınını önlemek için IJN, Pasifik Okyanusu'nda Midway Savaşı sırasında yenilgiyle sonuçlanan bir saldırı başlattı. Japon Ordusu ayrıca Doolittle Raiders'ın inmeyi planladığı orta Çin'deki hava limanlarını ele geçirmek için Zhejiang-Jiangxi saldırı da yürüttü. Bu saldırı amaçlarına ulaştı ve 250.000 Çinli asker ve sivilin ölümüyle sonuçlandı; bu sivil ölümlerinin çoğu savaş suçlarından kaynaklanıyordu. Hava limanlarının tahrip edilmesi ve ağır kayıplar, Çin'in savaş çabalarına büyük zarar verdi. IJA ayrıca Japonya'dan Amerika kıtasına yangın çıkarıcı ve anti-personel bombaları taşıyabilen yangın balonları geliştirmeye başladı.

Kuril Adaları'nın bombalanması

Doolittle Baskını'nın ardından, Japonya'ya bir sonraki hava saldırıları 1943'ün ortalarında Kuril Adaları'na yapıldı. Mayıs 1943'te Aleut Adaları Seferi sırasında Alaska'nın Attu Adası'nın kurtarılması, USAAF'a Kurilleri menzili içine alan üsleri sağladı. Aleutian'larda Kiska Adası'nın kurtarılması için yapılan hazırlıkların bir parçası olarak, 11. Hava Kuvvetleri, orada konuşlanmış Japon hava birimlerini yok etmek için Kurillere karşı bir dizi baskın düzenledi. Bu saldırılardan ilki, 10 Temmuz'da sekiz B-25 ile güney Shumshu ve kuzey Paramushiru'ya yapıldı. Kuril Adaları 18 Temmuz'da altı B-24 Liberator ağır bombardıman uçağı tarafından yeniden saldırıya uğradı ve 15 Ağustos'ta Köşk Harekâtı gerçekleşti.

11.Hava Kuvvetleri ve ABD Donanma birlikleri, savaşın son aylarına kadar Kuril Adaları'na küçük çaplı baskınlar yapmaya devam etti. USAAF saldırıları, gönderilen 20 B-24 ve B-25'ten dokuzunun kaybolduğu, ancak ABD tarafından yapılan baskınlarla 11 Eylül 1943'te düzenlenen bir baskının ardından saldırılar beş ay boyunca kesildi. Donanma PBY Catalinas saldırılara devam etti. Amerikan saldırılarına yanıt olarak, IJN Ağustos 1943'te Kuzey-Doğu Bölgesi Filosunu kurdu ve o yılın Kasım ayında Kurils ve Hokkaidō'deki Japon avcı gücü 260 uçağa ulaştı. Onbirinci Hava Kuvvetleri, iki P-38 Lightning eskort avcı uçağı filosu ile takviye edildikten sonra Şubat 1944'te taarruzuna yeniden başladı ve Haziran 1945'e kadar Kuril Adaları'ndaki hedeflere saldırmaya devam etti. Bu baskınlar çok az hasara neden olurken, Japonların kuzey adalarını potansiyel bir ABD işgaline karşı savunmak için çok sayıda askeri yönlendirmesine neden oldu.

Matterhorn Operasyonu

Matterhorn Operasyonu sırasında Çin'deki B-29 bombardıman üslerinin yerleri ve Doğu Asya'da saldırdıkları ana hedefler

Hazırlıklar

1943'ün sonlarında, Birleşik Devletler Genelkurmay Başkanları, Hindistan'a B-29 Superfortress ağır bombardıman uçaklarını konuşlandırma ve Çin'de ileri hava limanları kurarak Japon ana adalarına ve Doğu Asya'ya karşı stratejik hava harekatına başlama önerisini onayladı. Matterhorn Operasyonu olarak adlandırılan bu strateji, Çin'in iç kesimlerinde Chengdu yakınlarında, Bengal'deki üslerden Japonya'daki hedeflere giden B-29'lara yakıt ikmali yapmak için kullanılacak büyük uçak pistlerinin inşasını içeriyordu. Şimdiye kadar Çin'deki On Dördüncü Hava Kuvvetleri komutanı olan Chennault, Japonya'ya daha yakın olan Kweilin yakınlarında B-29 üslerinin inşa edilmesini savundu, ancak bu alan karşı saldırıya karşı çok savunmasız bulundu. Bununla birlikte, Chengdu'da uçak pistleri inşa etme kararı, Kyūshū'nin 1.600 mil (2.600 km) içindeki ana ada zincirinin tek parçası olduğu anlamına geliyordu. Hava limanlarının inşaatı Ocak 1944'te başladı ve projeye yaklaşık 300.000 askere alınmış Çinli işçi ve 75.000 sözleşmeli işçi katıldı.

XX Bombardıman Komutanlığına Matterhorn Operasyonunun sorumluluğu verildi ve yer ekibi Aralık 1943'te Amerika Birleşik Devletlerinden Hindistan'a taşınmaya başlandı. 20. Hava Kuvvetleri, tüm B-29 operasyonlarını denetlemek için Nisan 1944'te kuruldu. USAAF komutanı General Henry H. Arnold eşi benzeri görülmemiş bir hamleyle bu birliğin kişisel komutasını aldı. 58. Bombardıman Kanadı bombardıman Komutanlığı'nın ana muharebe birimi idi. Bu kanat Kansas'tan Hindistan'a hareketi Nisan ile Mayıs 1944 arasında gerçekleşti.

Japon ordusu, 1944'ün başlarında B-29 baskınları beklentisiyle savaş uçaklarını Çin ve Pasifik'ten ana adalara transfer etmeye başladı. Japon istihbaratı, Hindistan ve Çin'de B-29 üslerinin inşa edildiğini tespit etti ve ordu, Çin kaynaklı hava saldırılarına karşı koymak için planlar geliştirmeye başladı.Honshū ve Kyūshū'da konuşlu üç IJAAF hava tugayı Mart ve Haziran ayları arasında hava bölümlerine genişletildi (bunlar 10., 11. ve 12. Hava Bölümleri olarak belirlendi). Haziran ayı sonlarında, ana adalardaki hava savunma birimlerine 260 savaşçı atandı ve acil durumlarda yaklaşık 500 ek uçak konuşlanabilecekti. Büyük şehirleri ve askeri üsleri korumak için ek uçaksavar bataryaları ve ışıldak birimleri de kuruldu. Doğu, Orta ve Batı askeri bölgelerindeki ordu birliklerinin Mayıs ayında komutası altına alınması GDC'nin yetkisini güçlendirdi.Kure, Sasebo ve Yokosuka'da konuşlanmış IJN savunma avcı birimleri de Temmuz ayında GDC'ye atandı, ancak GDC'nin Ordu birimleri ile arasında koordinasyon güçlüydü ama deniz birimi arasındaki işbirliği zayıftı. Bu gelişmelere rağmen, Japonya'nın hava savunması yetersiz kaldı, çünkü az sayıda uçak ve uçaksavar silahı, 30.000 fit (9.100 m) ve baskınlara karşı erken uyarı sağlayabilecek radar istasyonlarının sayısı yetersizdi.

Japon hükûmeti ayrıca Doolittle Baskını ve daha fazla saldırı tehdidine yanıt olarak ülkenin sivil savunmasını iyileştirmeye çalıştı. Ulusal hükûmet, sivil hava saldırısı sığınakları inşa etme yükünü valilik hükûmetlerine yükledi. Ancak, beton ve çelik kıtlığı nedeniyle birkaç barınak inşa edildi. Ekim 1943'te İçişleri Bakanlığı büyük şehirlerdeki haneleri kendi barınaklarını inşa etmeye yönlendirdi, ancak bunlar normalde sadece hendeklerdi. Hava savunma karargahları ve önemli telefon tesislerini korumak için az sayıda sofistike sığınak inşa edildi. Bununla birlikte, sivilleri B-29 baskınlarından korumak için tüneller ve doğal mağaralar kullanılmasına rağmen, sivillerin yüzde ikisinden daha azının bombaya dayanıklı hava saldırısı sığınaklarına erişimi vardı. Savaşın başlamasının ardından, İçişleri Bakanlığı itfaiyecilerin sayısını artırdı, ancak bunlar genellikle yeterli eğitim ve donanıma sahip olmayan gönüllüler olarak kaldı. Siviller ayrıca yangınlarla mücadele için eğitildi ve yangın çıkarıcı veya yüksek patlayıcı bombalardan gelen saldırılara yanıt vermek için "hava savunma yemini" etmeye teşvik edildi.

1943 sonbaharından itibaren Japon hükûmeti, ülkenin büyük şehirlerini hava saldırılarına hazırlamak için daha fazla adım attı. Kasım ayında bir hava savunma genel karargahı kuruldu ve büyük şehirlerdeki çok sayıda binanın yıkılarak yolların açılması programına başladı. Savaşın sonunda 614.000 konut yangın çıkışlarını temizlemek için yok edildi; bunlar, savaş sırasında Japonya'daki tüm konut kayıplarının beşte birini oluşturuyordu bu konutların yıkılmasıyla 3,5 milyon insan yerinden edildi. Hükûmet ayrıca, saldırıya uğrayabileceğine inanılan şehirlerdeki yaşlıları, çocukları ve kadınları kırsal kesime taşınmaya teşvik etti. Aralık 1943'ten itibaren ve tüm okul sınıflarını tahliye etme programı uygulandı. Ağustos 1944'e kadar, 330.000 okul çocuğu okul gruplarında tahliye edildi ve 459.000'i de aileleriyle birlikte kırsal bölgelere taşındı. Ancak, lojistik açıdan zor olduğu için endüstriyel tesislerin saldırılara karşı daha az hasar alması için dağıtmak için çok az şey yapıldı.

Çin'den Saldırılar

XX Bombardıman Komutanlığı 75 B-29 sevk edildiğinde ilk baskını 15/16 Haziran 1944 gecesi gerçekleştirdi İmparatorluk Demir ve Çelik Fabrikaları Yawata kuzey Kyushu'da ki fabrikalar hedef alındı. Bu saldırı çok az hasara neden oldu ve yedi B-29'a mal oldu, ancak Amerika Birleşik Devletleri'nde medyada coşkulu şekilde yer aldı ve Japon sivillere savaşın iyi gitmediğini belirtti. Japon ordusu, Yawata'ya yapılan saldırının ardından ana adalardaki savaş gücünü genişletmeye başladı ve Ekim ayına kadar, üç hava savunma tümenine 375 uçak atandı. Bu bölümler Mart 1945'e kadar yaklaşık bu güçte kaldı. Arnold, Yawata baskınından kısa bir süre sonra, Çin'deki üslerdeki yetersiz yakıt stokları nedeniyle Japonya'ya yeterli saldırı yapamadığı için XX Bombardıman Komutanlığı komutanı Tuğgeneral Kenneth Wolfe'u görevden aldı. Wolfe'un yerine, Almanya'ya yönelik bombalama saldırılarının gazisi Sekizinci Hava Kuvvetleri Tümgenerali Curtis LeMay getirildi.

Çin üzerinden yapılan müteakip B-29 baskınları genellikle hedeflerine ulaşmadı. İkinci baskın, 7 Temmuz'da 17 B-29'un Sasebo, Ōmura ve Tobata'ya saldırarak çok az hasara yol açtığı ve 10/11 Ağustos gecesi 24 Superfortresses'in Nagasaki'ye saldırdığı zaman gerçekleşti. 20 Ağustos'ta Yawata'ya başka bir başarısız baskın düzenlendi ve B-29 kuvveti 100'den fazla savaşçı tarafından durduruldu. Hedef alana ulaştığında 61 Superfortresses'tan 12 tanesi imha edildi. Japon hükûmeti propagandası, bu saldırı sırasında 100 bombardıman uçağının düşürüldüğünü ve düşen B-29'lardan birinin Tokyo'da sergilendiğini iddia etti. XX Bombardıman Komutanlığı'nın performansı, LeMay'in bir eğitim programı başlatmasından ve Ağustos ve Eylül aylarında B-29 bakım birimlerinin organizasyonunu geliştirmesinden sonra iyileşti. 25 Ekim'de Ōmura'ya yapılan bir baskın, şehrin küçük uçak fabrikasını yok etti, ancak 11 Kasım'daki takip baskını başarısızlıkla sonuçlandı. Şehre 21 Kasım'da 61 B-29 ve 19 Aralık'ta 17 bombardıman uçağı tekrar saldırdı. XX Bombardıman Komutanlığı, 6 Ocak 1945'te 28, B-29'un bir kez daha Omura'yı vurduğu Japonya'ya dokuzuncu ve son baskını yaptı. Aynı dönemde komutanlık, Çin'deki üslerinden Mançurya, Çin ve Formosa'daki hedeflere ve Hindistan'dan Güneydoğu Asya'daki hedeflere bir dizi saldırı gerçekleştirdi. Komutanlık son görevini Hindistan'da gerçekleştirdi. 29 Mart'ta Singapur'a baskın. Komutanlık daha sonra Mariana Adaları'na transfer edildi.

Genel olarak, Matterhorn Operasyonu başarılı olmadı. Çin'deki üsler aracılığıyla Japonya'ya yapılan dokuz baskın, yalnızca Omura'nın uçak fabrikasını imha etmeyi başardı. XX Bombardıman Komutanlığı, tüm operasyonları sırasında Hindistan ve Çin'deki üslerden 125 B-29 kaybetti, ancak sadece 22 veya 29'u Japon kuvvetleri tarafından imha edildi; kayıpların çoğu uçuş kazalarından kaynaklandı. Saldırıların Japon sivil morali üzerinde sınırlı bir etkisi oldu, ancak Japon ordusunu diğer alanların pahasına ana adaların hava savunmasını güçlendirmeye zorladı. Ancak bu sonuçlar, Müttefik kaynaklarının operasyona büyük ölçüde tahsis edilmesini haklı çıkarmadı. Ayrıca, XX Bombardıman Komutanlığı'nın çabalarını desteklemek için Hindistan ve Çin arasında uçan bazı tedarik uçaklarının saptırılması, Ondördüncü Hava Kuvvetlerinin Japon mevzilerine ve nakliyesine karşı daha etkili operasyonlar gerçekleştirmesini engellemiş oldu. USAAF'ın resmi tarihi, Matterhorn Operasyonunun başarısızlığının ardındaki en önemli faktörün Hindistan ve Çin'e yeterli malzeme taşıma zorluğunun, B-29'larla ilgili teknik sorunlar ve ekiplerinin deneyimsizliğinin de operasyonu başarısızlığa ugrattığına karar verdi. Japonya'da yaygın olan olumsuz hava koşulları, Süper Kalelerin etkinliğini de sınırladı, çünkü hedeflerine ulaşmayı başaran ekipler, şiddetli rüzgarlar veya bulut örtüsü nedeniyle genellikle doğru bir şekilde hedefi bombalayamadı.

Mariana Adaları'ndan ilk saldırılar

Mariana Adaları savaşı sırasında ele geçirilen Guam, Saipan ve Tinian adalarında Haziran ve Ağustos 1944 arasındaki USAAF ve ABD Deniz Kuvvetleri mühendisleri adalara altı B-29 hava üssü inşa etti. Bu üsler, Japonya'ya karşı yoğun bir hava harekâtını destekleyebilecek kapasitedeydi, çünkü deniz yoluyla kolayca takviye edilebiliyordu ve Tokyo'nun 2,500 mil (2,400 km) güneyindeydi, bu da B-29'ların Japonya'daki çoğu bölgeyi vurmasına olanak tanıyordu.

Yirminci Hava Kuvvetleri'nin XXI Bombardıman Komutanlığı Ekim 1944'te Mariana Adaları'na gelmeye başladı. Komutanlık, Almanya'ya karşı Sekizinci Hava Kuvvetleri operasyonlarına da katılan Tuğgeneral Haywood S. Hansell tarafından yönetiliyordu. XXI Bombardıman Komutanlığına bağlı B-29'lar, Japonya'ya ilk saldırılarına Ekim ve Kasım aylarında Orta Pasifik'teki hedeflere karşı altı tatbikat görevi yaparak gerçekleştirdi. 1 Kasım'da, 3d Fotoğraf Keşif Filosu'ndan bir F-13 fotoğraf keşif uçağı Tokyo'nun üzerinde uçtu; bu, Doolittle Raid'den bu yana şehrin üzerinde uçan ilk Amerikan uçağıydı. Tokyo-Yokosuka bölgesindeki uçak fabrikaları ve liman tesisleri hakkında istihbarat toplamak için Kasım ayı başlarında başka F-13 sortileri yapıldı. F-13'ler genellikle keşif yaparken ağır uçaksavar ateşinden ve hem yüksek hızda hem de yüksek irtifada uçarken onları engellemeye çalışan çok sayıda Japon avcı uçağından kaçmayı başardılar.

XXI Bombardıman Komutanlığı'nın Japonya'ya yönelik ilk saldırıları, ülkenin uçak endüstrisine odaklandı. Kod adı San Antonio I olan ilk saldırı, 24 Kasım 1944'te Tokyo'nun eteklerindeki Musashino uçak fabrikasına karşı yapıldı. Gönderilen 111 B-29'dan yalnızca 24'ü ana hedefe saldırdı ve diğerleri liman tesislerini bombaladı bunların yanı sıra endüstriyel ve kentsel alanlar da bombalandı. Amerikalılar 125 Japon savaşçısı tarafından durduruldu, ancak yalnızca bir B-29 vuruldu. Bu saldırı, uçak fabrikasına bir miktar zarar verdi ve Japon sivillerinin ülkenin hava savunmasına olan güvenini daha azalttı. Buna karşılık, IJAAF ve IJN, 27 Kasım'dan itibaren Mariana Adaları'ndaki B-29 üslerine yönelik hava saldırılarını hızlandırdı; bu baskınlar Ocak 1945'e kadar devam etti ve muhtemelen 37 Japon uçağının kaybı için 11 Süper Kale'nin yok edilmesi ve 43 tanesine zarar verilmesiyle sonuçlandı. IJA ayrıca Kasım ayında Amerika Birleşik Devletleri'ne karşı Fu-Go balon bombaları fırlatmaya başladı. Bu saldırı çok az hasara neden oldu ve Mart 1945'te terk edildi. Bu zamana kadar 9.000 balon gönderildi, ancak yalnızca 285'in ABD'ye ulaştığı bildirildi Japonya'ya bir sonraki Amerikan baskınları başarılı olmadı. XXI Bombardıman Komutanlığı, 27 Kasım ve 3 Aralık arasında Tokyo'ya üç kez saldırdı; bu baskınlardan ikisi Musashino uçak fabrikasına, diğeri ise Japon kentsel bölgelerine zarar vermek için özel olarak geliştirilmiş M-69 yangın çıkarıcı küme bombaları kullanılarak bir sanayi bölgesini hedef aldı. 27 Kasım ve 3 Aralık'ta saldırıya uğrayan uçak fabrikası, şiddetli rüzgarlar ve bulutlar isabetli bombalamayı engellediği için sadece hafif hasar gördü. 29/30 Kasım gecesi 29 Superfortresses tarafından gerçekleştirilen yangın çıkarıcı baskın, bir mil karenin onda birini yaktı ama Yirminci Hava Kuvvetleri karargahı tarafından başarısız baskın olarak değerlendirildi.

XXI Bombardıman Komutanlığı'nın sonraki beş baskınından dördü Nagoya'daki hedeflere karşı yapıldı. 13 ve 18 Aralık'taki bu saldırıların ilk ikisinde hassas bombalama taktikleri kullandı ve şehrin uçak fabrikalarına zarar verdi. Üçüncü baskın, Yirminci Hava Kuvvetleri'nin, bu silahların bir Japon şehrinde etkinliğini test etmek için M-69 bombalarıyla donatılmış 100 B-29'un Nagoya'ya gönderilmesi talimatını verdikten sonra gerçekleştirilen bir gün ışığı yakıcı saldırıydı. Hansell, hassas saldırıların sonuç vermeye başladığına ve alan bombardımanına geçmenin verimsiz olacağına inandığı için bu emri protesto etti, ancak taktiklerde genel bir değişimi temsil etmediğinden emin olduktan sonra operasyonu kabul etti. Silahlanmadaki değişikliğe rağmen, 22 Aralık baskını sadece 78 bombardıman uçağı kullanan ve bir uçak fabrikasına hassas bir saldırı olarak planlandı ve kötü hava koşulları çok az hasar verilmesi anlamına geliyordu. XXI Bombardıman Komutanlığı 27 Aralık'ta Tokyo'daki Musashino uçak fabrikasına tekrar baskın düzenledi, ancak tesise zarar vermedi. 3 Ocak 1945'te 97 B-29, Nagoya'ya bir alan bombalama saldırısı düzenlemek için gönderildi. Bu saldırı birkaç yangın başlattı, ancak bunlar hızla kontrol altına alındı.

Arnold, XXI Bombardıman Komutanlığı'nın başarısızlıklarından dolayı hayal kırıklığına uğradı ve Komutanlığın hızla sonuç üretmesini istedi. Ayrıca, Hansell'in hassas bombalama tercihi, artık alan saldırılarına daha fazla vurgu yapılmasını isteyen Yirminci Hava Kuvvetleri karargahının görüşlerine uygun değildi. Aralık 1944'ün sonlarında Arnold, Hansell'i görevden aldı. LeMay'in XX Bomber Command'ın performansını iyileştirmedeki başarısını gören Arnold, LeMay'in XXI Bomber Command'daki sorunları çözebileceğini düşündü ve Hansell'in yerine onu atadı. Hansell, Arnold'un kararından 6 Ocak'ta haberdar edildi, ancak Ocak ortasına kadar görevinde kaldı. Bu dönemde, XXI Bombardıman Komutanlığı, sırasıyla 9 ve 14 Ocak'ta Tokyo'daki Musashino uçak fabrikasına ve Nagoya'daki Mitsubishi Aircraft Works fabrikasına başarısız hassas bombalı saldırılar gerçekleştirdi. Bununla birlikte, Hansell tarafından planlanan son saldırı daha başarılıydı: 77 B-29'dan oluşan bir kuvvet, 19 Ocak'ta Akashi yakınlarındaki bir Kawasaki Aircraft Industries fabrikasına ciddi hasar verdi. XXI Bombardıman Uçağı Komutanlığı'nın operasyonlarının ilk üç ayında, her baskında gönderilen uçakların ortalama %4,1'ini kaybetti.

LeMay'in liderliğinde gerçekleştirilen ilk saldırılar karışık sonuçlar elde etti. XXI Bombardıman Komutanlığı, 23 Ocak ve 19 Şubat tarihleri arasında yaptığı 6 büyük bombardıman çok az başarı elde etti, ancak 4 Şubat'ta Kobe'ye yönelik bir yangın çıkarıcı baskın şehre ve ana fabrikalarına ciddi hasar verdi. Ayrıca, LeMay tarafından uygulanan iyileştirilmiş bakım prosedürleri, teknik sorunlar nedeniyle baskınlar sırasında üsse dönmek zorunda kalan B-29'ların sayısını azaltırken, Komutanlık bu operasyonlarda %5,1'lik bir kayıp oranı yaşadı. 19 Şubat'tan 3 Mart'a kadar, XXI Bombardıman Komutanlığı, Iwo Jima Savaşı'na katılamamaları için Japon uçak fabrikalarına bir dizi hassas bombalama saldırısı düzenledi. Ancak, bu saldırılar şiddetli rüzgarlar ve bulut örtüsü nedeniyle etkisizdi ve çok az hasar verildi. 25 Şubat'ta 172 B-29 tarafından Tokyo'ya düzenlenen bir yangın bombası saldırısı, şehrin kentsel alanının yaklaşık bir mil karesini yaktığı veya hasara uğrattığı için başarılı kabul edildi. Bu saldırı, yangın bombasının etkinliğinin büyük ölçekli bir testiydi.

XXI Bombardıman Komutanlığı'nın hassas bombalama kampanyasının kötü sonuçlarını birkaç faktör açıklıyor. Bunlardan en önemlisi hava durumuydu; Amerikan akıncıları sık sık Japonya üzerinde bulutlu koşullar ve şiddetli rüzgarlarla karşılaştı ve bu da isabetli bombalamayı son derece zorlaştırdı. Ayrıca, bombardıman kuvvetleri sık sık Mariana Adaları ve Japonya arasındaki şiddetli hava cephelerinden geçmek zorunda kaldı, bu da oluşumları bozdu ve navigasyon sorunlarına neden oldu. XXI Bombardıman Uçağı Komutanlığı'nın etkinliği, zayıf B-29 bakım uygulamaları ve havaalanlarındaki aşırı kalabalık nedeniyle de sınırlıydı - bu faktörler, operasyonlar için uygun olan uçak sayısını azalttı ve bombardıman uçaklarının uçması ve kurtarılması sürecini karmaşıklaştırdı. Mart 1945'e kadar USAAF komutanları, Çin ve Mariana Adaları'ndan yapılan seferlerin başarısızlığından oldukça endişeliydiler ve bugüne kadar elde edilen sonuçların B-29 programının yüksek maliyetleri nedeniyle taktik değiştirmek zorunda kaldılar.

Yangın bombası saldırıları

LeMay taktik değiştiriyor

USAAF planlamacıları, 1943'te Japon şehirlerine karşı bir yangın bombası kampanyasının fizibilitesini değerlendirmeye başladılar. Japonya'nın ana sanayi tesisleri, birkaç büyük şehirde yoğunlaştıklarından ve üretimin büyük bir kısmı evlerde ve kentsel alanlardaki küçük fabrikalarda gerçekleştiğinden, bu tür saldırılara karşı savunmasızdı. Planlayıcılar, Japonya'nın en büyük altı şehrine yönelik yangın bombalı saldırıların, endüstriyel tesislerin neredeyse yüzde 40'ına zarar verebileceğini ve 7,6 milyon adam-aylık iş gücü kaybına yol açabileceğini tahmin ediyordu. Ayrıca bu saldırıların 500.000'den fazla insanı öldüreceği, yaklaşık 7.75 milyon kişiyi evsiz bırakacağı ve yaklaşık 3,5 milyon kişiyi de tahliyeye zorlayacağı tahmin ediliyordu. 1943'te USAAF, yangın bombalarının Japon tarzı binalar üzerindeki etkinliğini test etti.

Napalm misket bombalarıyla birlikte 9 fabrikada üretiliyordu. 1944 yılında 8 milyon libre (3.6 kt) için 1943 yılında 500.000 lb (230.000 kg) den üretiminde arttırıldı. Üretilen başlıca napalm M-69'du ve yangın çıkarmada çok etkiliydi burada üretilen napalmler pasifik cephesine sevk edildi.

Hassas bombalama kampanyasının kötü sonuçları ve 25 Şubat'ta Tokyo'ya yapılan baskının başarısı ışığında ve artık tonlarca yangın çıkarıcı silahın mevcut olduğunu göz önünde bulundurarak, LeMay 1945 Mart'ının başlarında Japonya'nın ana şehirlerine yangın bombası saldırıları başlatmaya karar verdi. Bu, Arnold'un XXI Bombardıman Komutanlığı için kentsel alanlara uçak fabrikalarından sonra saldırılar için ikinci en yüksek öncelik verilmesi gerektiğini belirten hedefleme direktifiyle uyumluydu. Yönerge ayrıca, M-69 bombaları savaşta test edildikten ve mevcut B-29'ların sayısının yoğun bir kampanya başlatmak için yeterli olduğu zaman yangın bombası baskınlarının yapılması gerektiğini belirtti. Ateşli bombalama taktiklerini kullanma kararı, USAAF'ın hassas bombalama konusundaki önceki taktiğinden uzaklaşmayı temsil ediyordu ve ordudaki üst düzey yetkililer ve ABD Hükûmeti tarafından, savaşı hızla sona erdirme ihtiyacı ile haklı olduğuna inanılıyordu.

Yangın bombası saldırılarının etkinliğini en üst düzeye çıkarmak için LeMay, B-29'ların 5.000 fit (1.500 m) düşük irtifada uçmalarını ve geceleri bombalamalarını emretti; bu, Komutanlığın yüksek irtifa gün ışığında bombalamaya odaklanan standart taktiklerinden önemli bir değişikliği temsil ediyordu. Japonya'nın gece savaş gücü zayıf olduğundan ve uçaksavar bataryaları geceleri daha az etkili olduğundan, LeMay ayrıca B-29'ların savunma silahlarının çoğunu söktü bu şekilde uçağın ağırlığını azaltarak daha fazla bomba taşıyabildiler. Bu değişiklikler, ağır silahlı uçakları yüksek irtifada uçurmanın daha güvenli olduğuna inandıkları için XXI Bombardıman Komutanlığı'nın hava mürettebatı arasında pek rağbet görmedi.

Mart 1945 Yangın bombası saldırıları

Bu harekâttaki ilk bombalı saldırı – kod adı Meetinghouse Operasyonu 9/10 Mart gecesi Tokyo'ya karşı gerçekleştirildi ve savaşın en yıkıcı hava saldırısı oldu. XXI Bombardıman Komutanlığı azami çabayı gösterdi ve 9 Mart öğleden sonra 346, B-29, Marianalardan Tokyo'ya doğru yola çıktı. 10 Mart'ta Guam saatiyle 2:00'de şehre varmaya başladılar ve 279 bombardıman uçağı 1.665 ton bomba attı. baskını büyük bir yangına sebep oldu Tokyo'nun sivil savunması yangın ile baş edemedi ve 16 mil kare (41 kilometrekare) tahrip oldu Tokyo polis gücü ve itfaiye teşkilatı, hava saldırısı sırasında 83.793 kişinin öldüğünü, 40.918 kişinin yaralandığını ve bir milyondan fazla kişinin evini kaybettiğini rapor etti savaş sonrası bu saldırıdaki ölümlerin tahminleri 80.000 ila 100.000 arasında değişiyordu. Tokyo'nun savaş üretimindeki hasar da önemliydi. Japonların bu saldırıya mukavemeti nispeten zayıftı; 14 B-29, muharebe veya mekanik arızalar sonucu imha edildi ve 42'si uçaksavar ateşi nedeniyle hasar gördü. Tokyo'ya yapılan saldırının ardından, Japon hükûmeti, üçüncü ila altıncı sınıflardaki tüm okul çocuklarının ana şehirlerden tahliye edilmesini emretti ve bunların yüzde 87'si Nisan ayı başlarında kırsal bölgelere gönderildi.

Tokyo'nun bombalanmasını diğer büyük şehirlere karşı benzer baskınlar takip etti. 11 Mart'ta 310 B-29 Nagoya'ya gönderildi. Bombalama Tokyo'da olduğundan daha geniş bir alana yayıldı ve saldırı daha az hasara neden oldu. Bununla birlikte, 2,05 mil kare (5,3 km ²) bina yandı ve Japon savunmasına hiçbir B-29 kaybedilmedi. 13/14 Mart gecesi, 274 Superfortresses Osaka'ya saldırdı ve iki uçağın kaybı için şehrin 8.1 mil karesini (21 km ²) yok etti. Kobe, yangın bombası kampanyasının bir sonraki hedefiydi ve 16/17 Mart gecesi 331 B-29 tarafından saldırıya uğradı. Ortaya çıkan yangın fırtınası 7 mil kareyi (18 km ²) şehrin yüzölçümünün yarısına eşdeğer alanı yaktı, 8.000 kişiyi öldürdü ve 650.000 kişi evsiz kaldı. Üç B-29 kaybedildi. 18/19 Mart gecesi Nagoya tekrar saldırıya uğradı ve B-29'lar 2,95 mil kare (7,6 km ²) alandaki binaları yok etti. Bu saldırı sırasında sadece bir Süper Kale vuruldu ve uçak denize indikten sonra mürettebatının tüm üyeleri kurtarıldı. XXI Bombardıman Komutanlığı yangın bombası stoklarını tükettiği için bu baskın ile yangın bombası saldırıları durdu. Komutanlığın bir sonraki büyük operasyonu, Mitsubishi uçak motoru fabrikasına 23/24 Mart gecesi gerçekleştirilen başarısız bir gece hassas saldırısıydı; Bu operasyon sırasında sevk edilen 251 uçaktan beşi düşürüldü. B-29'lar ayrıca Mart ayı boyunca Japonya üzerinden propaganda broşürleri atmaya başladı. Bu broşürler Japon sivillere ya hükûmetlerini devirmeye ya da yıkımla yüzleşmeye çağırdı.

USAAF, yangın bombası saldırılarının oldukça başarılı olduğunu değerlendirdi ve bu saldırılar sırasındaki Amerikan kayıplarının, gündüz hassas baskınlarında meydana gelenlerden çok daha düşük olduğunu kaydetti. Buna göre, Japonya'ya karşı hava harekâtı için stratejiler geliştirmekten sorumlu Washington DC merkezli kuruluş olan Ortak Hedef Grubu (JTG), 22 Japon şehrine karşı iki aşamalı bir harekât için planlar geliştirdi. Ancak JTG, özellikle önemli sanayi tesislerine yönelik hassas bombalama saldırılarının alan baskınlarına paralel olarak devam etmesini de tavsiye etti. Bu kampanya, Müttefiklerin Japonya'yı işgali için hazırlıkların bir parçasını oluşturmayı amaçlasa da, LeMay ve Arnold'un bazı personeli, tek başına ülkenin teslim olmaya zorlamak için yeterli olacağına inanıyordu.

Japon hükûmeti, baskınlar Japon ordusunun ülkenin hava sahasını koruyamadığını gösterdiği için Mart ayındaki yangın bombalama saldırılarının sonuçları konusunda endişeliydi. Hedeflenen şehirlerdeki büyük fiziksel hasarın yanı sıra, siviller bombalanabilecek fabrikalarda çalışmamak için evlerini terk etmekten korktukları için saldırılar işlerde devamsızlığın artmasına da neden oldu. Japon hava savunması, yangın bombası saldırılarına yanıt olarak güçlendirildi, ancak yetersiz kaldı; Nisan ayında 450 savaşçı savunma görevine atandı.

Japonya'nın ana şehirlerinin yok edilmesi

XXI Bombardıman Komutanlığı, ana adaların sadece birkaç yüz mil güneyindeki bir ada olan Okinawa'nın işgalini desteklemek için Mart ayının sonundan Mayıs ayının ortasına kadar güney Japonya'daki hava limanlarına saldırmak için, büyük yangın bombası kampanyasının başlangıcı ertelendi. 1 Nisan'daki çıkarmalardan önce, Komutanlık 27 Mart'ta Kyushu'daki Ōita ve Tachiarai'deki hava limanlarını ve ayrıca Ōmura'daki bir uçak fabrikasını bombaladı ve ayın 31'inde tekrar Ōita ve Tachiarai'yi vurdu. Bu baskınlarda hiçbir B-29 kaybedilmedi. 6 Nisan'dan itibaren Japonlar büyük ölçekli kamikaze saldırıları gerçekleştirdi Müttefik işgal filosuna yapılan intihar dalışı birçok savaş gemisine ve nakliye aracına zarar verdi veya batırdı. Müttefiklerin bu saldırılara verdiği yanıtın bir parçası olarak, XXI Bombardıman Komutanlığı, 8 ve 16 Nisan'da Kyushu'daki hava limanlarına büyük baskınlar düzenledi, ancak bu saldırıların ilki, hava limanlarının bulutlarla kaplı olduğu tespit edildikten sonra Kagoshima'daki yerleşim bölgelerine saldırmak üzere yönlendirildi. B-29'ların diğer görevler için gönderildiği 17 Nisan'dan 11 Mayıs'a kadar, XXI Bombardıman Uçağı Komutanlığı'nın çabalarının yaklaşık dörtte üçü, Okinawa Savaşı'nı doğrudan destekleyen hava limanlarına ve diğer hedeflere saldırmak için harcandı; buna 17 havaalanına karşı yapılan 2.104 sorti dahildir. Bu baskınlar 24 adet B-29'un yok edilmesine ve 233'ünün hasar görmesine ve hedeflenen hava limanlarından gelen kamikaze saldırılarını tamamen bastıramamasına mal oldu.

Okinawa Savaşı sırasında Japon şehirlerine birkaç saldırı yapıldı. 1 Nisan'da Tokyo'daki Nakajima motor fabrikasına 121 B-29 ile bir gece hassas bombalı saldırı düzenlendi ve 3 Nisan gecesi Shizuoka, Koizumi ve Tachikawa'daki motor fabrikalarına benzer üç saldırı düzenlendi. Bu baskınlar başarısız oldu, çünkü XXI Bombardıman Komutanlığı, geceleri hedefleri doğru bir şekilde vurmak için gereken özel ekipmandan yoksundu ve LeMay benzer operasyonlar yürütmemeye karar verdi. Küçük B-29 kuvvetleri de Tokyo ve yakındaki Kawasaki'yi vurdu. 4 Nisan'da ve 7 Nisan'da Tokyo ve Nagoya'daki uçak fabrikalarına iki başarılı büyük ölçekli hassas bombalı saldırı düzenlendi; Tokyo'ya yapılan baskın VII Fighter Command'dan Iwo Jima merkezli P-51 Mustang çok uzun menzilli avcı uçaklarının eşlik ettiği ilk operasyondu ve Amerikalılar, iki P-51'in ve 7 B-29"un kaybı için 101 Japon uçağını düşürdüklerini iddia ettiler. 12 Nisan'da 250'den fazla B-29 üç farklı uçak fabrikasını vurdu; Bu operasyon sırasında 73. Bombardıman Kanadı Musashino uçak fabrikasına ağır hasar verdi ve 185 Japon avcı uçağıyla kayıpsız savaştı.

LeMay, 13 Nisan'da 327 B-29'un Tokyo'nun cephanelik bölgesine saldırdığı ve birkaç silah fabrikası da dahil olmak üzere şehrin 11.4 mil karesini (30 km ²) yok ettiği gece yangın bombası saldırılarına yeniden başladı. 15 Nisan da 303 Superfortresses Tokyo bölgesine saldırdılar ve 6 mil kare (16 km tahrip ²) alanı yok ettiler. 24 Nisan'da Tokyo yakınlarındaki Yamato'daki Tachikawa uçak motoru fabrikası 131 B-29 tarafından tahrip edildi. Altı gün sonra Tachikawa'daki uçak cephaneliğine yapılan saldırı, bulut örtüsü nedeniyle iptal edildi; bunun yerine ağır bombardıman uçaklarından bazıları Hamamatsu şehrine saldırdı. 5 Mayıs'ta Kure'deki Hiro Deniz Uçağı Fabrikası'na 148 adet B-29'un ağır hasar verdi. Beş gün sonra B-29'lar Iwakuni, Ōshima ve Toyama'daki petrol depolama tesislerine başarıyla saldırdı. 11 Mayıs'ta küçük bir B-29 kuvveti Konan'daki bir uçak gövdesi fabrikasını imha etti. XXI Bombardıman Komutanlığı, 58. ve 315. Bombardıman Kanatlarının Marianas'a ulaştığı Nisan ayında tam gücüne ulaştı; o sırada komuta, toplam 1.002 adet B-29 ile donatılmış beş kanattan oluşuyordu ve dünyanın en güçlü hava birimiydi.

Okinawa savaşı bittikten sonra, XXI Bombardıman Komutanlığı, Mayıs ortasından itibaren Japonya'nın ana şehirlerine karşı yoğun bir yangın bombası kampanyası düzenledi. 472 B-29'dan oluşan bir kuvvet 13 Mayıs'ta gündüz Nagoya'yı vurdu ve şehrin 3.15 mil karesini (8.2 km ²) yok etti. Japonlar, iki Superfortress'i düşüren ve 64'e daha hasar veren güçlü bir savunma kurdular; başka sekiz B-29 başka nedenlerle kaybedildi. Amerikalılar, 18 Japon savaşçının "öldürdüğünü", ayrıca 30 "olasılık" olduğunu ve 16'sının hasar gördüğünü iddia etti. Nagoya, 16 Mayıs gecesi 457 B-29 tarafından tekrar saldırıya uğradı ve ortaya çıkan yangınlar 3.82 mil kareyi (9.9 km) yok etti. Japon savunması geceleri çok daha zayıftı ve bu saldırıda kaybedilen üç bombardıman uçağı mekanik sorunlar nedeniyle düştü. Nagoya'ya yapılan iki baskın 3.866 Japon'u öldürdü ve 472.701'i daha evsiz bıraktı. 19 Mayıs'ta 318 B-29, Tachikawa Uçak Şirketi'ne başarısız bir hassas bombalama saldırısı düzenledi. XXI Bombardıman Komutanlığı, 23 ve 25 Mayıs geceleri Tokyo'ya büyük çaplı yangın bombası saldırıları düzenledi. Bu baskınların ilkinde 520 B-29 Tokyo'nun 5.3 mil karesini (14 km ²) yok etti. Japon savunması 17 uçağı düşürüp 69'una hasar verdi. İkinci saldırı 502 B-29'u içeriyordu ve 16.8 mil kareyi (44 km ²) yok etti. Birkaç kilit hükûmet bakanlığının genel merkezi ve Tokyo İmparatorluk Sarayı'nın çoğu dahil olmak üzere şehrin merkezi bölgesi yok edildi. ABD Hükûmeti İmparator Hirohito'yu öldürme riskini almak istemediğinden, bombardıman ekiplerine sarayı hedef almamaları konusunda bilgi verilmişti. Japon savunması bu vesileyle nispeten başarılıydı ve 26 Süper Kale vuruldu ve 100 tanesi daha hasar gördü.

Bu baskınların sonunda Tokyo'nun yarısından biraz fazlası (yüzde 50,8) yok edildi ve şehir XXI Bombardıman Komutanlığı'nın hedef listesinden çıkarıldı. Komutanın Mayıs ayındaki son büyük baskını, 29 Mayıs'ta 101 P-51'in eşlik ettiği 517 B-29 tarafından gerçekleştirilen Yokohama'ya gündüz vakti yangın çıkaran bir saldırıydı. Bu kuvvet 150 A6M Zero avcı uçağı tarafından karşılandı ve beş B-29'un düşürüldüğü ve diğer 175'in de hasar gördüğü yoğun bir hava savaşı yaşandı. Buna karşılık, P-51 pilotları, üç savaşçının kaybı için 26 "öldürme" ve 23 olası öldürme talep etti. Yokohama'ya ulaşan 454 B-29, şehrin ana ticaret bölgesini bombaladı ve 18 km ² (6.9 mil) karelik binayı yok etti; 1000'den fazla Japon öldürüldü. Genel olarak, Mayıs ayındaki saldırılar, Japonya'nın toplam kentsel alanının yedide birine eşit olan 94 mil karelik (240 km ²) binayı yok etti. İçişleri Bakanı, Iwao Yamazaki, Japonya'nın sivil savunma alanındaki düzenlemeleri nafile olarak yapıldığını kabul etti.

Büyük şehirlere yönelik yangın bombası saldırıları Haziran ayında da sürdü. Ayın ilk gününde, 148 P-51'in eşlik ettiği 521 B-29, Osaka'ya bir gün ışığı baskınına gönderildi. Şehre giderken Mustang'ler kalın bulutların arasından uçtu ve savaşçılardan 27'si çarpışmalarda yok edildi. Yine de, 458 ağır bombardıman uçağı ve 27 P-51 şehre ulaştı ve bombardıman 3.960 Japon'u öldürdü ve 3.15 mil kare (8,2 km ²) binayı yok etti. 5 Haziran'da 473 B-29 gündü vakti Kobe'yi bombladı ve 11 bombardıman uçağının kaybı için 4,35 mil kare (11.3 km ²) binayı yok etti. 409 B-29'dan oluşan bir kuvvet 7 Haziran'da Osaka'ya tekrar saldırdı; bu saldırı sırasında 2.21 mil kare (5,7 km ²) bina yok oldu ve Amerikalılar herhangi bir kayıp yaşamadı. 444 B-29 1.9 mil kare (4.9 km) alanı yok ettiğinde Osaka 15 Haziran'da ayda dördüncü kez bombalandı ve Osaka'da 300.000 ev yıkıldı. Bu saldırı, XXI Bombardıman Komutanlığı'nın Japonya şehirlerine yönelik saldırısının ilk aşamasının sonu oldu. Mayıs ve Haziran aylarında bombardıman uçakları ülkenin en büyük altı kentinin çoğunu yok etti, 112.000 ila 126.762 kişiyi öldürdü ve milyonlarca insanı evsiz bıraktı. Bu baskınlardan kaynaklanan yaygın yıkım ve çok sayıda zayiat, birçok Japon'un ülkelerinin ordusunun artık ana adaları savunamayacağını fark etmesine neden oldu. Amerikan kayıpları, Japon kayıplarına kıyasla düşüktü; 136 B-29 sefer sırasında düşürüldü. Tokyo, Osaka, Nagoya, Yokohama, Kobe ve Kawasaki'de 126,762'den fazla insan öldürüldü ve bir buçuk milyon konut ve 105 mil kareden fazla (270 km ²) kentsel alan yok edildi. Tokyo, Osaka ve Nagoya da yaklaşık 100 mil kare (260 km ²) alan tahrip edildi.

Küçük şehirlere saldırılar

Haziran ortasında Arnold, LeMay'in Saipan'daki genel merkezini ziyaret etti. Bu ziyaret sırasında, XXI Bombardıman Komutanlığı'nın, nüfusu 62.280 ila 323.000 arasında değişen nispeten küçük 25 şehre saldırması ve aynı zamanda büyük hedeflere hassas baskınlara devam etmesi önerisini onayladı. Bu karar, Almanya'ya yönelik hava saldırılarının etkinliğini değerlendiren Birleşik Devletler Stratejik Bombalama Araştırması (USSBS) ekibinin, Japonya'ya yönelik operasyonların ülkenin ulaşım ağına ve diğer hedeflere odaklanması malların taşınması ve gıda kaynaklarının yok edilmesi tavsiyesine uyularak alındı. LeMay'in planı, Japonya üzerinde havanın açık olduğu günlerde önemli endüstriyel hedeflere hassas saldırılar ve bulutlu günlerde radar tarafından yönlendirilen yangın çıkarıcı saldırılar yapmaktı. Hedeflenen şehirler ve endüstriyel tesisler nispeten küçük olduğundan, B-29 kuvveti saldırıların gerçekleştirildiği günlerde birden fazla yere gönderilecekti. "İmparatorluk Planı" olarak adlandırılan bu hedefleme politikası, savaşın son günlerine kadar yürürlükte kaldı.

İmparatorluk Planının bir parçası olarak beş büyük hassas bombalama saldırısı gerçekleştirildi. 9 Haziran'da, B-29'lar iki grup halinde Narao da bir uçak fabrikası bombaladı ve başka iki grup Atsuta da bir fabrika bastı her iki tesis de ağır hasar gördü. Tek bir Superfortresses grubu da Akashi'deki bir Kawasaki Aircraft Industries fabrikasını bombalamaya çalıştı, ancak bunun yerine yanlışlıkla yakındaki bir köyü bombaladı. Ertesi gün, 107 P-51'in eşlik ettiği XXI Bombardıman Komutanlığı bombardıman uçakları, Tokyo Körfezi bölgesindeki altı farklı fabrikaya 382 uçak ile başarıyla saldırdı. 22 Haziran'da Kakamigahara, Himeji, güney Honshu'da Mizushima ve Akashi de Hedeflenen fabrikaların çoğu ağır hasar gördü. Dört gün sonra, 148 P-51'in eşlik ettiği 510 B-29, güney Honshu ve Şikoku'daki dokuz fabrikaya gönderildi. Bölgedeki yoğun bulutlar, birçok bombardıman uçağının tek tek veya küçük gruplar halinde fırsat hedeflerine saldırması ve baskının amaçlanan hedeflerine çok az hasar verilmesine neden oldu. Bulutlu hava, Nagoya ve Osaka yakınlarındaki yedi hedefe 625 B-29'un gönderildiği 24 Temmuz'a kadar başka büyük ölçekli hassas saldırıları engelledi. Saldırıya uğrayan fabrikalardan dördü ağır hasar gördü. Tekrarlanan bulutlu hava, savaşın son haftalarında başka İmparatorluk Planı hassas saldırılarını engelledi.

XXI Bombardıman Komutanlığı, 17 Haziran'dan itibaren küçük şehirlere yönelik yangın çıkarıcı baskınlara başladı. O gece, Hamamatsu, Kagoshima, Ōmuta, Yokkaichi'nin her biri, büyük şehirlere yönelik yangın bombası baskınlarında kullanılanlara benzer taktikler kullanarak B- 29'lar tarafından saldırıya uğradı. Gönderilen 477 B-29'dan 456'sı hedeflerini vurdu ve Hamamatsu, Kagoshima, Yokkaichi büyük hasar aldı; toplam 6.073 mil kare (15.73 km ²) bina yıkıldı. Şehirler neredeyse savunmasızdı ve Japon savunmasına hiçbir B-29 kaybedilmedi. Bu operasyon bir başarı olarak değerlendirildi ve XXI Bombardıman Komutanlığı'nın savaşın sonuna kadar bombalama saldırıları için bir model oluşturdu. Sefer devam ederken ve en önemli şehirler yok edildiğinde, daha küçük ve daha az önemli şehirlere bombardıman uçakları gönderildi. Baskınların yapıldığı çoğu gece, her biri bir bombardıman uçağı kanadı tarafından dört şehir saldırıya uğradı. İki kanat operasyonları karşı yürütmüştür. Kanatlar 58 şehri hedef aldı. Yakıcı baskınlar, Japon hükûmetini teslim olmaya zorlamak amacıyla savaşın son haftalarında hassas bombalama saldırılarıyla koordine edildi. Küçük şehirler uçaksavar topları tarafından savunulmadığından ve Japonya'nın gece savaş gücü etkisiz olduğundan, bu sefer sırasında sadece bir B-29 düşürüldü; Kazalar sonucu 66 tanesi daha hasar gördü.

Küçük şehirlere yönelik yangın bombası kampanyası Haziran ve Temmuz boyunca devam etti. 19 Haziran gecesi B-29'lar Fukuoka, Shizuoka ve Toyohashi'yi vurdu. 28 Haziran'da Moji, Nobeoka, Okayama ve Sasebo saldırıya uğradı. 1 Temmuz'da Kumamoto, Kure, Shimonoseki ve Ube bombalandı. İki gece sonra Himeji, Kōchi, Takamatsu ve Tokushima saldırıya uğradı. 6 Temmuz günü Akashi bombalandı. Chiba, Kofu ve Shimizu, Gifu, Sakai, Sendai ve Wakayama 9 Temmuz'da vuruldu. Üç gece sonra, B-29'lar Ichinomiya, Tsuruga, Utsunomiya ve Uwajima bombaldı 16 Temmuz'da Hiratsuka, Kuwana, Namazu ve Ōita saldırıya uğradı. Chōshi, Fukui, Hitachi, Okazaki 19 Temmuz'da bombalandı. Yaklaşık bir haftalık aradan sonra, 26 Temmuz'da Matsuyama, Omuta ve Tokuyama bombalandı.

XXI Bombardıman Komutanlığı, yangın bombası baskınlarının yanı sıra yoğun bir propaganda kampanyası da yürüttü. B-29'ların Mayıs'ta 10 milyon, Haziran'da 20 milyon ve Temmuz'da 30 milyon propaganda broşürü düşürdüğü tahmin ediliyor. Japon hükûmeti, bu broşürlerin kopyalarını saklayan sivillere karşı sert cezalar uyguladı. 27/28 Temmuz gecesi, altı B-29, gelecekte saldırıya uğrayacakları konusunda 11 Japon şehrine broşürler bıraktı bu Japon sivillerin moralini düşürmeyi ve onları ABD'nin sivil kayıpları en aza indirmeye çalıştığına ikna etmeyi amaçlıyordu. Bu şehirlerden altısı (Aomori, Ichinomiya, Tsu, Uji-Yamada Ōgakive Uwajima) 28 Temmuz'da saldırıya uğradı. Bu şehirlere yapılan baskınlarda hiçbir B-29 kaybolmadı, ancak altısı 40 ila 50 savaşçıdan gelen saldırılarda hasar gördü ve beşi uçaksavar ateşiyle vuruldu.

Ağustos 1945, Japon şehirlerine karşı daha büyük çaplı baskınlarla başladı. Ayın birinde, 836 B-29, 6.145 ton bomba ve mayın bırakarak II. Dünya Savaşı'nın en büyük tek baskınını gerçekleştirdi. Hachiōji, Mito, Nagaoka ve Toyama kentleri bu operasyonun temel hedefleriydi dördü de büyük hasar gördü ve Toyama'daki binaların yüzde 99,5'i yıkıldı. Imabari, Maebashi, Nishinomiya ve Saga 5 Ağustos'ta saldırıya uğradı. Bu baskınlardan önce, Saipan'dan şehirlerin saldırıya uğrayacağına dair uyarıda bulunan propaganda broşürleri ve radyo yayınları da yapıldı.

Haziran sonundan itibaren 315. Bombardıman Kanadı, hassas gündüz ve gece yangın baskınlarından bağımsız olarak Japon petrol endüstrisine karşı bir dizi gece hassas bombalama saldırısı gerçekleştirdi. Kanadın B-29'ları, geceleri hedeflerin doğru bir şekilde tespit edilmesini sağlayan gelişmiş AN/APQ-7 radarı ile donatıldı. Nisan 1945'te Marianas'a gelen 315'inci Kanat, 26 Haziran gecesi Yokkaichi'deki Utsube Petrol Rafinerisine karşı ilk saldırısını gerçekleştirmeden önce bir operasyonel eğitim döneminden geçti. Rafineriyi vuran 30 bombardıman uçağı (gönderilen 38 uçaktan) tesisin yüzde 30'unu tahrip etti veya hasar gördü. Birimin bir sonraki saldırısı Kudamatsu'daki bir rafineriye karşıydı. Ve üç gece sonra 2 Temmuz gecesi Minoşima'daki başka bir rafineriyi vurdu. 6/7 Temmuz gecesi 315. Bombardıman Kanadı, Osaka yakınlarındaki Maruzen petrol rafinerisini yok etti ve üç gece sonra Utsube rafinerisinin yerle bir edildi. Kanat, savaşın sonuna kadar Japon petrol tesislerine karşı 15 operasyon gerçekleştirmişti. Bu saldırılar sırasında, dört B-29'un kaybı için saldırıya uğrayan dokuz hedeften altısını imha etti. Bununla birlikte, Müttefiklerin ana adaları üzerindeki ablukası nedeniyle Japonya'nın rafine edecek neredeyse hiç ham petrolü olmadığı için, bu baskınların ülkenin savaş çabaları üzerinde çok az etkisi oldu.

Temmuz ortasında Pasifik'teki USAAF stratejik bombardıman kuvvetleri yeniden düzenlendi. 16 Temmuz'da XXI Bombardıman Komutanlığı Yirminci Hava Kuvvetleri olarak yeniden belirlendi ve LeMay görevden alındı. İki gün sonra, General Carl Spaatz komutasındaki Amerika Birleşik Devletleri Pasifik'teki Stratejik Hava Kuvvetleri (USASTAF) Guam'da kuruldu. USASTAF'ın rolü, o sırada Avrupa'dan Okinawa'ya hareket eden Yirminci Hava Kuvvetleri'ne ve Sekizinci Hava Kuvvetlerine komuta etmekti. Sekizinci Hava Kuvvetleri (generalliğe terfi eden), James Doolittle tarafından yönetiliyordu ve B-29'larla yeniden donatılıyordu. İngiliz Milletler Topluluğu Kaplan Gücü Avustralya, İngiliz, Kanada ve Yeni Zelanda ağır bombardıman filolarını içerecek ve Japonya'ya Okinawa'dan saldıracak olan 1945 sonlarında bölgeye vardığında USASTAF'ın komutası altına girecekti.

Havadan mayın döşeme

1944'ün ortalarından itibaren ABD Donanması ülkenin ablukasını güçlendirmek için Japonya'nın iç sularında deniz mayınları döşemek için B-29'ların kullanılması için baskı yaptı. Ancak Arnold ve ekibi, bu tür görevlerin çok fazla Süper Kale'yi hassas bombalama saldırılarından uzaklaştıracağına inandıkları için bu teklifler konusunda istekli değildi. Donanmadan gelen tekrarlanan taleplere yanıt olarak Arnold, Kasım 1944'te yeterli uçak hazır olduğunda mayın döşeme operasyonlarına başlamaya karar verdi. Ocak 1945'te LeMay, 313. Bombardıman Kanadı'nı Yirminci Hava Kuvvetleri'nin uzman mayın döşeme birimi olarak seçti ve Donanma, eğitim ve lojistik konusunda yardım sağladı. LeMay, hava madenciliği kampanyası Açlık Operasyonunu belirledi. Birleşik Devletler bu zamana kadar sadece ara sıra mayın kullandığından, Japon ordusu mayın temizleme gücünü güncel tutmaya nispeten az önem vermişti. Sonuç olarak, IJN büyük ölçekli USAAF saldırısı için hazırlıksızdı.

313. Bombardıman Kanadı, ilk mayın döşeme operasyonunu 27/28 Mart gecesi, Japon savaş gemilerinin Okinawa açıklarındaki ABD çıkarma kuvvetlerine saldırmak için bu yolu kullanmasını önlemek için Shimonoseki Boğazı'nda mayınladığında gerçekleştirdi. Nisan ayında mayın döşeme operasyonları, kanadın Okinawa'daki operasyonları desteklemek ve konvansiyonel bombalama baskınlarına katılmakla görevlendirilmesinden dolayı kesintiye uğradı. Honshu ve Kyushu çevresindeki limanlara ve diğer tıkanıklık noktalarına karşı görevler yürüttüğü Mayıs ayında mayın döşeme hızı arttı. Havadan atılan mayın tarlaları, Japon kıyı gemilerine büyük ölçüde zarar verdi.

LeMay, Haziran ayında mayın döşeme sortilerinin sayısını artırdı ve 505. Bombardıman Grubu zaman zaman 313. Bombardıman Kanadı'na katıldı. Bu saldırıya yanıt olarak, Japonlar mayın temizleme kuvvetlerini 349 gemi ve 20.000 adamla büyük ölçüde genişletti ve Shimonoseki Boğazı çevresinde ek uçaksavar silahları konuşlandırdı. Bununla birlikte, mayın tarlalarını kalıcı olarak temizlemede veya B-29'ları düşürmede çok az başarılı oldular. Japonya'nın Tokyo, Yokohama ve Nagoya limanları da dahil olmak üzere büyük limanlarının çoğu, gemilere kalıcı olarak kapatıldı. Savaşın son haftalarında, B-29'lar Japonya'ya çok sayıda mayın düşürmeye devam etti ve kampanya Kore suları kapsayacak şekilde genişletildi. 313. Bombardıman Kanadı mayın döşeme operasyonları sırasında sadece 16 B-29 kaybetti. Genel olarak, Superfortresses tarafından ana adalardan atılan mayınlar, Pasifik Savaşı sırasında tahrip edilen tüm Japon ticari gemilerinin yüzde 9,3'ünü ve Nisan ve Ağustos 1945 arasındaki kayıpların yüzde 60'ını temsil eden 293 gemiyi batırdı.

Denizden yapılan hava saldırıları

ABD Donanması, 1945 Şubat ayının ortalarında Japon ana adalarına karşı ilk saldırılarını gerçekleştirdi. Bu operasyon, esas olarak 19 Şubat'ta Iwo Jima'ya çıkarma yapan ABD Donanması ve Deniz Piyadeleri kuvvetlerine saldırabilecek Japon uçaklarını imha etmek için yapıldı. Saldırılar Görev Gücü 58 (TF 58) tarafından yürütülmüştür. Bu görev gücü, ABD Donanmasının Pasifik'teki ana vurucu gücüydü ve 11 filo gemisi, beş hafif uçak gemisi ve güçlü bir eskort kuvvetinden oluşuyordu. TF 58, Japonya'ya fark edilmeden yaklaştı ve 16 ve 17 Şubat'ta Tokyo bölgesindeki hava limanlarına ve uçak fabrikalarına saldırdı. Amerikan donanma havacıları, Japon uçaklarına karşı 341 "ölüm" ve savaşta 60 uçağın ve kazalarda 28 uçağın kaybı için yerde 160 uçağın daha imha edildiğini iddia etti. Birkaç gemi de Tokyo Körfezi'nde saldırıya uğradı ve batırıldı. Ancak bu operasyondaki gerçek Japon uçak kayıpları belirsizdir; İmparatorluk Genel Karargahı it dalaşlarında 78 uçağı kaybettiğini kabul etti ve yerde yok edilenler için bir rakam vermedi. TF 58'in gemileri bu dönemde Japon sularında saldırıya uğramadı ve 18 Şubat'ta Iwo Jima'ya yapılan çıkarmalara doğrudan destek sağlamak için güneye doğru yola çıktı. Görev Gücü, 25 Şubat'ta Tokyo bölgesine ikinci bir baskın girişiminde bulundu, ancak bu operasyon kötü hava koşulları nedeniyle hüsrana uğradı. Amerikan gemileri güneye doğru yola çıktı ve 1 Mart'tan itibaren Okinawa'ya saldırdı.

TF 58, Japonya'ya inişten önce Okinawa menzili içindeki Japon uçaklarını yok etmeye çalışan bir dizi baskın yaparak Mart ortasında Japonya'ya yönelik saldırılarını yeniledi. 18 Mart'ta, gemi uçakları Kyushu'daki Japon hava limanlarını ve diğer askeri tesisleri vurdu. Ertesi gün Kure ve Kobe'de Japon savaş gemilerine saldırdılar ve Yamato zırhlısına ve uçak gemisi Amagi'ye zarar verdiler. Japonlar bu baskınlara kamikaze ve konvansiyonel saldırılarla karşılık verdiler ve 18 Mart'ta üç uçak gemisine hafif hasar verdiler ve ertesi gün USS Franklin'e ağır hasar verildi. 20 Mart'ta, TF 58 güneye doğru yola çıktı, ancak Japon uçaklarını bastırmak için Kyushu üzerinde avcı taramalarına devam etti. 18 ve 19 Mart'taki saldırılar sırasında, Amerikan deniz havacıları havada 223 Japon uçağını ve yerde 250'sini imha ettiğini iddia ederken, Japonlar kayıplarını havada 191 uçaktan 161'i ve yerde belirlenemeyen bir sayı olarak belirlediler. 23 Mart'tan itibaren TF 58, 28 ve 29 Mart'ta uçakları Kyushu'yu daha fazla taramaya devam etmesine rağmen, Okinawa'ya karşı saldırılar düzenledi. 1 Nisan'daki çıkarmanın ardından TF 58, Okinawa açıklarındaki deniz kuvvetlerine hava savunması sağladı ve Kyushu üzerinde düzenli olarak devriyeler gerçekleştirdi. Müttefik gemilerine yönelik büyük çaplı Japon hava saldırılarını engellemek amacıyla, TF 58'in bir kısmı Kyushu'daki kamikaze uçak üslerine saldırdı ve 12 ve 13 Mayıs'ta Şikoku bombalandı. 27 Mayıs'ta Amiral William Halsey Beşinci Filo'nun (Üçüncü Filo olarak yeniden adlandırıldı) komutasını Amiral Raymond A. Spruance'tan devraldı. TF 38 olarak yeniden numaralandırılan TF 58, Mayıs ve Haziran sonlarında Okinawa açıklarında operasyonlarına devam etti ve 2 ve 3 Haziran'da görev gruplarından biri Kyushu'daki hava limanlarına saldırdı. 8 Haziran'da bu hava meydanlarına bir saldırı daha yapıldı; iki gün sonra, TF 38 Filipinler'deki Leyte'de bir iyileşme dönemi için Japon sularını terk etti.

1 Temmuz'da TF 38, Japon ana adalarına saldırmak için Leyte'den yola çıktı. Görev Gücü, dokuz filo gemisi, altı hafif gemi ve onların eskortlarından oluşuyordu. Halsey, savaşın son aylarında filosunun saldırılarını USAAF'ın karadaki uçaklarınınkilerle koordine etmeye çalıştı, ancak iki kuvvet genellikle ayrı ayrı çalıştı. 10 Temmuz'da TF 38'in uçakları Tokyo bölgesindeki hava limanlarına baskınlar düzenleyerek yerdeki birkaç uçağı imha etti. Bununla birlikte, Müttefik filosuna yönelik planlanmış büyük ölçekli bir intihar saldırısı için yedekte tutuldukları için havada hiçbir Japon savaşçıya rastlanmadı. Bu baskının ardından TF 38 kuzeye doğru ilerledi ve 14 Temmuz da Hokkaido ve kuzey Honshu'ya büyük bir saldırı başlattı. Bu görevler ertesi gün devam etti ve Hokkaido'dan Honshu'ya kömür taşıyan 12 vagon vapurundan sekizini batırdı ve kalan dördüne zarar verdi. Adalar arasında kömür taşıyan 272 küçük yelkenli gemiden 70'i de dahil olmak üzere birçok başka gemi de bu bölgede tahrip edildi. Bir kez daha hiçbir Japon uçağı bu saldırıya karşı çıkmadı, ancak 25'i yerde imha edildi. Vapurlarının kaybı, Hokkaido'dan Honshu'ya gönderilen kömür miktarını yüzde 80 oranında azalttı ve bu da Honshu'nun fabrikalarındaki üretimi büyük ölçüde engelledi. Bu operasyon Pasifik Savaşı'nın en etkili stratejik hava saldırısı olarak tanımlandı. TF 38'in zırhlıları ve kruvazörleri 14 Temmuz'dan sonra da sanayi hedeflerine yönelik bombardımanlar neredeyse savaşın sonuna kadar devam etti.

Hokkaido ve kuzey Honshu'ya yapılan saldırıların ardından TF 38 güneye doğru yola çıktı ve Görev Gücü 37 olarak adlandırılan ve dört filo gemisi daha içeren İngiliz Pasifik Filosunun ana gövdesi tarafından takviye edildi. 17 Temmuz'da Tokyo bölgesine yapılan saldırılar kötü hava nedeniyle kesintiye uğradı, ancak ertesi gün filodan gelen uçaklar Yokosuka deniz üssüne saldırdı ve burada Nagato zırhlısına zarar verdiler ve dört savaş gemisini daha batırdılar. 24, 25 ve 28 Temmuz'da Müttefik filosu Kure ve İç Deniz'e saldırdı ve bir uçak gemisi ve üç savaş gemisinin yanı sıra iki ağır kruvazör, bir hafif kruvazör ve birkaç başka savaş gemisini batırdı. 28 Temmuz'da Okinawa'dan uçan 79 USAAF Liberator bu saldırıya katıldı. Müttefiklerin bu operasyondaki kayıpları ağırdı, 126 uçak düşürüldü. Deniz havacıları 9 Ağustos'taki saldırılarında 251 uçağı imha ettiklerini ve 141 uçağı daha hasara uğrattıklarını iddia ettiler. 13 Ağustos'ta TF 38'in uçakları Tokyo bölgesine tekrar saldırdı ve yerde 254, havada 18 Japon uçağını imha ettiğini iddia etti. 15 Ağustos sabahı Tokyo'ya başka bir baskın düzenlendi ve ilk dalganın 103 uçağı hedeflerine saldırdı. İkinci dalga, Japonya'nın teslim olmayı kabul ettiği haberi alındığında saldırısını durdurdu. Bununla birlikte, o gün daha sonra TF 38'e saldırmaya çalışırken birkaç Japon uçağı vuruldu.

Japon Askeri tepkisi

Hava Savunması

Japonya'nın hava savunması Müttefik hava saldırılarını durduramadı. Ülkenin kara tabanlı radarlarının kısa menzili ve IJN radarlı gemilerine Müttefik saldırıları nedeniyle, savunucuların, tespit edildikten sonra gelen B-29'lara önleme yapmak için genellikle yalnızca bir saati vardı. Japon sinyal istihbarat birimleri, bombardıman uçaklarının telsiz iletişimlerini dinleyerek gelen baskınlar için daha uzun uyarı süreleri sağlayabildu ancak saldırının hedefini tahmin edemedi. Sonuç olarak, savaş birimlerinin kapışmak için yeterli zamanı yoktu. Bombardıman uçaklarının hedeflerine ulaşmadan önce seyir irtifasına ulaşmaları ve baskınların çoğu yalnızca az sayıda uçak tarafından engellendi. Dahası, Amerikan bombardıman uçakları yüksek irtifada birçok Japon avcı uçağından daha hızlı uçabiliyordu. Savaşçılar top menziline girmeyi başarsalar bile, iyi yapılmış B-29'lar uçaksavar ateşine dayanıklıydı ve çok az hasar alıyorlardı. B-29'ları durdurmanın ve düşürmenin zorluğu nedeniyle, Japon savaş pilotları çabalarını giderek boşuna olarak algıladılar. Ağustos 1944'ten itibaren Japon uçakları ara sıra B-29'lara intihar saldırısı düzenledi ve Ekim ayında birkaç özel kamikaze avcı birimi kuruldu; Savaşın sonunda, çarpma sonucu savaşçılar dokuz B-29'u imha etti ve 21 savaşçının kaybı için 13 tanesine daha hasar verdi.

Hava muharebesi 1944'ün sonlarında ve 1945'in başlarında en yoğundu. Tokyo'ya yapılan ilk B-29 baskınlarının ardından, hava savunma görevlerine atanan IJN uçaklarının sayısı büyük ölçüde artırıldı ve 12 santimetrelik (4,7 inç) silahların tümü, hava sahasını korumak için tahsis edildi. Başkent. Japonya'nın ana sanayi bölgelerini savunmak için konuşlanmış savaşçılar, 24 Kasım 1944 ile 25 Şubat 1945 arasında sık sık Amerikan hava saldırılarını önlediler ve bir süre için önemli kayıplara neden oldular. Bununla birlikte, mevcut savaşçı sayısı Ocak ayının sonundan itibaren azaldı. Deniz kuvvetleri ve hava kuvvetleru arasındaki zayıf koordinasyon da bu dönem boyunca Japonya'nın savunma çabalarını engellemeye devam etti. Amerikalılar, Mart 1945'ten savaşın sonuna kadar gerçekleştirilen gece baskınlarında Japon savaşçılardan dolayı çok az kayıp yaşadılar.

Hava saldırılarına karşı direnç Nisan 1945'ten itibaren keskin bir şekilde azaldı. 15 Nisan'da IJAAF ve IJN hava savunma birimleri General Masakazu Kawabe komutasında Hava Genel Ordusu oluşturulduğunda gecikmeli olarak tek bir komuta altına alındı, ancak bu zamana kadar avcı kuvvetlerinin eğitim kazaları ve muharebedeki yüksek zayiat oranları nedeniyle etkinlik büyük ölçüde azalmıştı. Kalan pilotların düşük standartları ve B-29'lara eşlik etmek için P-51 Mustang'lerin konuşlandırılması nedeniyle, Japon liderliği Nisan ayında kalan savaşçılarını savaştan çekmeye karar verdi. Bu uçaklar, Müttefik işgaline karşı koymak için yedekte bekletildi. Sonuç olarak, müteakip Müttefik baskınlarının çok azı önlendi. Japon uçaksavar bataryalarının etkinliği de 1945'te ulusal ekonominin çöküşü ciddi mühimmat sıkıntısına yol açtığı için azaldı. Ayrıca, uçaksavar silahları çoğunlukla büyük sanayi bölgelerinin yakınında konuşlandırıldığından, küçük şehirlere yapılan baskınların çoğu neredeyse kayıpsızdı. İmparatorluk Genel Karargahı, Haziran sonundan itibaren Müttefik bombardıman uçaklarına yönelik saldırıları yeniden başlatmaya karar verdi, ancak bu zamana kadar, bu taktik değişikliğinin herhangi bir etki yaratması için çok az savaşçı vardı. Genel Hava Ordusu'na atanan savaşçı sayısı, Haziran ve Temmuz aylarında 500'ün biraz üzerinde zirve yaptı, ancak çoğu cephe biriminde nispeten az sayıda kullanılabilir uçak vardı. Savaşın son haftalarında Süper Kaleler, Japon hava savunmasının zayıflığı nedeniyle neredeyse hasarsız kalabildiler; LeMay daha sonra, bu dönemde "Japonya üzerinde bir savaş görevi uçurmanın, Amerika Birleşik Devletleri'nde bir B-29 eğitim görevini uçurmaktan daha güvenli olduğunu" iddia etti.

Genel olarak, Japon savaşçıları 74 B-29 düşürdü, uçaksavar silahları 54'ünü düşürdü ve 19'u uçaksavar silahları ve savaşçılarının bir kombinasyonu tarafından düşürüldü. Japonya'nın savunması sırasında IJAAF ve IJN kayıpları savaşta 1.450 uçak ve diğer nedenlerle 2.750 uçaktı.

Japon ana adalarında (Kuril ve Bonin Adaları hariç) yakalanan yaklaşık 545 Müttefik havacıdan 132'si idam edildi ve 29'u siviller tarafından öldürüldü. 25/26 Mayıs'ta şehre yapılan baskın sırasında Tokyo'da bir hapishanede kasten bırakıldıklarında öldürülen 52 kişi de dahil olmak üzere 94 havacı daha Japon gözaltındayken başka sebeplerden öldü. Müttefik havacıların ölümünden sorumlu Japon personelin çoğu, savaşın ardından Yokohama Savaş Suçları Davalarında yargılandı. Suçlu bulunanların birçoğu idam edildi ve geri kalanı hapse atıldı.

Atom Bombası ve son saldırılar

1942'den itibaren Birleşik Devletler, İngiltere ve diğer Müttefik ülkelerin yardımıyla Manhattan Projesi aracılığıyla nükleer silah geliştirmeye önemli kaynaklar ayırdı. Aralık 1944'te USAAF'ın 509. Kompozit Grubu bu silahları tamamlandıktan sonra teslim etmek üzere Albay Paul Tibbets komutasında kuruldu; Mayıs ve Haziran 1945'te Tinian'a konuşlandı. İlk nükleer bombanın "Trinity" testi 16 Temmuz'da başarıyla gerçekleştirildi. Dört gün sonra 509. Kompozit Grubu'nun değiştirilmiş "Silverplate" iB-29'lar, her biri tek bir yüksek patlayıcı "balkabağı" bombası ile donanmış Japon şehirlerine karşı tatbikat baskınları uçurmaya başladı; 24, 26 ve 29 Temmuz'da daha ileri tatbikat görevleri gerçekleştirildi. Japon savaşçıları bu uçakları engellemeye çalışmadı ve onların 30.000 fit (9.100 m) bombalama yüksekliği çoğu uçaksavar silahının menzilinin ötesindeydi. Bu arada, 24 Temmuz'da Başkan Harry S. Truman Japonya'ya karşı atom bombası kullanımını onayladı ve ertesi gün Spaatz yazılı emir aldı. Bu emirler, ilk saldırının 3 Ağustos'tan sonra yapılması gerektiğini belirtmiş ve Hiroşima, Kokura, Niigata ve Nagazaki'yi hedef olarak belirlemiştir. Kyoto. Japonya'nın eski imparatorluk başkenti, hedef listesinin daha önceki bir versiyonuna dahil edilmişti, ancak Kyoto'nun kültürel değeri nedeniyle ABD Savaş Bakanı Henry L. Stimson'ın talimatıyla Nagazaki ile değiştirildi şehir de aynı gerekçeyle kentsel yangın bombası baskınlarından dışlanmıştı. 26 Temmuz'da Amerika Birleşik Devletleri, İngiltere ve Çin, savaşın devam etmesi halinde ülkenin harap olacağı uyarısının ardından Japonya'nın teslim olmasını talep eden Potsdam Deklarasyonu'nu yayınladı. Japon hükûmeti, 28 Temmuz'da Müttefik taleplerini reddetti.

Hiroşima 6 Ağustos'ta saldırıya uğradı. Yerel saatle sabah 8:15'te Tibbets'in kullandığı B-29 Enola Gay "Little Boy" atom bombasını şehrin merkezine attı. Ortaya çıkan patlama on binlerce insanı öldürdü ve yaklaşık 4.7 mil kare (12 km ²) binayı yok etti. Bu saldırıyı organize eden altı Amerikan uçağı güvenle Marianalara döndü. Hiroşima'ya yapılan saldırının savaş sonrası tahminleri 66.000 ila 80.000 ölüm ve 69.000 ila 151.000 yaralı arasında değişmektedir. Saldırıdan kaynaklanan radyasyon ve diğer yaralanmaların bir sonucu olarak on binlerce kişi daha sonra öldü; 1945 yılı sonuna kadar atom bombası sonucu 140.000 kişinin öldüğü tahmin edilmektedir. Toplam ölüm sayısı tahminleri 230.000'e kadar çıkmaktadır. Bombalamadan kurtulanlardan 171.000'i evsiz kaldı.

Saldırının ardından Başkan Truman, ABD'nin Hiroşima'ya atom bombası attığını ve Japonya'nın sanayi tesislerine ve ulaşım ağına daha fazla hava saldırısı düzenleneceğini duyurmak için bir açıklama yayınladı. Açıklamada, Japonya'nın Potsdam Deklarasyonu'nda belirtilen şartlar altında teslim olmaması halinde, "dünyada benzeri görülmemiş bir havadan yıkım yağmuruna" maruz kalacağı tehdidi yer aldı. İki gün sonra, Yawata ve Fukuyama şehirlerine gün ışığında yangın bombası baskınlar düzenlendi bu saldırılar Yawata'nın kentsel alanının yüzde 21'ini ve Fukuyama'nın yüzde 73'ünden fazlasını yok etti. Japon uçakları, Yawata'ya gönderilen kuvveti durdurdu ve bir B-29 ile refakat eden P-47'lerden beşini düşürdü ve yaklaşık 12 avcı uçağını kaybetti.

İkinci atom bombası saldırısı 9 Ağustos'ta yapıldı. B-29 Bockscar, Kokura'ya "Şişman Adam" bombasıyla saldırmak üzere gönderildi. Ancak kentin duman ve sisle kaplı olduğu tespit edildi, sonuç olarak, uçağın pilotu Binbaşı Charles Sweeney bunun yerine ikincil hedef olan Nagazaki'ye saldırmaya karar verdi. Bomba yerel saatle 10:58'de atıldı ve ortaya çıkan 20 kilotonluk patlama Urakami bölgesindeki 1.45 mil karelik (3,8 km ²) binayı yok etti. 1990'ların sonlarında yayınlanan resmi Japon rakamları, bu saldırı sonucunda öldürülen toplam insan sayısının 100.000'i aştığını belirtiyor. Saldırı aynı zamanda şehrin sanayi üretimini de felce uğrattı; çelik üretimi bir yıl ertelendi, iki ay boyunca elektrik gücü ciddi şekilde azaltıldı ve silah üretimi büyük ölçüde azaldı. Operasyona katılan tüm Amerikan uçakları sağ salim geri döndü. Mançurya Operasyonu da 9 Ağustos'ta başladı ve Kızıl Ordu hızla ilerledi. O gün, B-29'lar Japon şehirlerine, İmparator savaşı sona erdirmediği takdirde atom bombalarının ülkenin tüm askeri kaynaklarını yok etmek için kullanılacağını bildiren üç milyon broşür attı. Ancak üçüncü bir atom bombasının Ağustos ayının sonunda hazır olması bekleniyordu. Sekiz bombanın Kasım ayına kadar tamamlanması planlanıyordu ve Birleşik Devletler Ordusu Genelkurmay Başkanı General George Marshall, bunların şehirlere atılmak yerine planlanan işgali desteklemek için taktik hedeflere karşı kullanılmak üzere ayrılmalarını savunuyordu.

Japon hükûmeti, 10 Ağustos'ta Müttefiklerle teslim olma koşulları hakkında müzakerelere başladı. Bu dönemde Japonya'ya yapılan B-29 saldırıları, 315. Bombardıman Kanadı tarafından 9/10 Ağustos gecesi bir petrol hedefine yapılan baskın ve 10 Ağustos'ta Tokyo'daki bir fabrikaya gündüz hassas bombalı saldırı ile sınırlıydı. Ertesi gün, Başkan Truman, barış görüşmelerinin başarısız olduğunun bir işareti olarak yorumlanma olasılığı nedeniyle bombalamanın durdurulmasını emretti. 11 Ağustos'ta Spaatz, ulaşım altyapısına yönelik yoğun saldırılar yerine şehirleri bombalamaya verilen önemi azaltan yenilenen saldırılar için yeni bir hedefleme yönergesi yayınladı. 13 Ağustos'ta B-29'lar, Japon hükûmetinin Japon şehirleri üzerinde teslim olma şartlı teklifinin kopyalarını bıraktı. Müzakereler durmuş gibi görünüyordu ve 14 Ağustos'ta Spaatz bombalama harekâtına yeniden başlama emri aldı. Arnold, mümkün olan en büyük saldırıyı talep etti ve USASTAF'ın Tokyo bölgesine ve Japonya'daki diğer yerlere 1.000 uçak gönderebileceğini umdu. Aslında, 186 avcı uçağının eşlik ettiği 828 B-29 (toplam 1.014 uçak) gönderildi; gündüzleri Iwakuni, Osaka ve Tokoyama'daki hedeflere hassas baskınlar yapıldı ve geceleri Kumagaya ve Isesaki şehirleri bombalandı. Okinawa'daki Sekizinci Hava Kuvvetleri birimleri henüz Japonya'ya karşı herhangi bir görev yürütmemiş olsa da, General Doolittle, savaş fiilen sona erdiğinde komutası altındaki adamların hayatlarını riske atmak istemediği için bu operasyona uçak katkısında bulunmamaya karar verdi. 15 Ağustos öğlen saatlerinde Hirohito, ülkesinin teslim olma niyetini duyuran bir radyo yayını yaptığı için bunlar Japonya'ya ağır bombardıman uçakları tarafından gerçekleştirilen son saldırılardı.

Kaynakça

1. ^ . Document Archive. The American Presidency Project. 25 Şubat 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2011. 
2. ^ Tillman (2010), pp. 31–32
3. ^ ^{a b} Tillman (2010), p. 32
4. ^ Romanus and Sunderland (1953), p. 24
5. ^ Chun (2006), pp. 7, 30
6. ^ ^{a b} Tillman (2010), pp. 32–33
7. ^ Foreign Histories Division, Headquarters, United States Army Japan (1980), Homeland Air Defense Operations Record, p. 1
8. ^ Foreign Histories Division, Headquarters, United States Army Japan (1980), Homeland Air Defense Operations Record, pp. 1–2
9. ^ Foreign Histories Division, Headquarters, United States Army Japan (1980), Homeland Operations Record, pp. 2–4
10. ^ ^{a b} Chun (2006), pp. 24–27
11. ^ Foreign Histories Division, Headquarters, United States Army Japan (1980), Homeland Air Defense Operations Record, p. 7
12. ^ Craven and Cate (1953), pp. 610, 623
13. ^ Frank (1999), p. 48
14. ^ Tillman (2010), pp. 142–143
15. ^ Havens (1978), p. 155
16. ^ Zaloga (2010), p. 25
17. ^ Li and Li (1998), p. 265
18. ^ . Factsheets. National Museum of the US Air Force. 22 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Haziran 2010. 
19. ^ Coox (1994), p. 394
20. ^ Tillman (2010), p. 7
21. ^ Chun (2006), pp. 84, 88–91
22. ^ Hoyt (1987), pp. 277–279
23. ^ Mitter (2014), p. 263
24. ^ Horn (2005), pp. 205–206
25. ^ Coles and Olson (1951), pp. 387–391
26. ^ Tillman (2010), pp. 273–275
27. ^ Coles and Olson (1951), p. 401
28. ^ Correll (2009), pp. 62–63
29. ^ Craven and Cate (1953), pp. xiii, 65
30. ^ Haulman (1999), p. 10
31. ^ Bell (2014), pp. 45–46
32. ^ Craven and Cate (1953), pp. 75–79
33. ^ Tillman (2010), p. 41
34. ^ Tillman (2010), p. 45
35. ^ Tillman (2010), pp. 43–44
36. ^ Kerr (1991), pp. 60–61
37. ^ Foreign Histories Division, Headquarters, United States Army Japan (1980), Homeland Operations Record, p. 17
38. ^ ^{a b} Foreign Histories Division, Headquarters, United States Army Japan (1980), Homeland Air Defense Operations Record, p. 11
39. ^ ^{a b} Craven and Cate (1953), p. 172
40. ^ Foreign Histories Division, Headquarters, United States Army Japan (1980), Homeland Operations Record, p. 19
41. ^ Zaloga (2010), p. 52
42. ^ Coox (1994), p. 408
43. ^ Kerr (1991), pp. 61–64

Kaynakça

Bell, Raymond E. (Fall 2014). "With Hammers and Wicker Baskets : The Construction of U.S. Army Airfields in China During World War II" (PDF). Army History (93): 30–53.

The Bulletin of the Atomic Scientists (1995). "Editor's Note: Dehousing". The Bulletin of the Atomic Scientists. 51 (3): 2. doi:10.1080/00963402.1995.11658059.

Cahill, William M. (Spring 2012). "Imaging the Empire: The 3d Photographic Reconnaissance Squadron in World War II". Air Power History. 50 (1): 12–19.

Carter, Kit C.; Mueller, Robert (1991). U.S. Army Air Forces in World War II: Combat Chronology. Washington, D.C.: Center for Air Force History.

Chun, Clayton K.S. (2006). The Doolittle Raid 1942: America's first strike back at Japan. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 1-84176-918-5.

Coles, Harry L.; Olson, James C. (1951). "The North Pacific". In Craven, Wesley Frank; Cate, James Lea (eds.). The Pacific: Guadalcanal to Saipan August 1942 to July 1944. The Army Air Forces in World War II. Volume IV. Chicago and London: The University of Chicago Press. OCLC 256471288.

Coox, Alvin D. (1994). "Air War Against Japan" (PDF). In Cooling, B. Franklin (ed.). Case Studies in the Achievement of Air Superiority. Washington, D.C.: Center for Air Force History. ISBN 0-912799-63-3.

Correll, John T. (March 2009). "The Matterhorn Missions". Air Force Magazine. pp. 62–65. ISSN 0730-6784.

Craven, Wesley; Cate, James, eds. (1953). The Pacific: Matterhorn to Nagasaki. The Army Air Forces in World War II. Volume V. Chicago: The University of Chicago Press. OCLC 256469807.

Dear, I. C. B; Foot, M. R. D., eds. (2005). The Oxford Companion to World War II. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-280670-3.

Dorr, Robert F. (2002). B-29 Superfortress Units of World War 2. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 978-1-84176-285-2.

Dower, John W. (1986). War Without Mercy : Race and Power in the Pacific War. London: Faber and Faber. ISBN 0-571-14605-8.

Dower, John W. (1999). Embracing Defeat: Japan in the Aftermath of World War II. London: Allen Lane. ISBN 0-7139-9372-3.

Downes, Alexander B. (2008). Targeting Civilians in War. Ithaca, New York: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-5729-6.

Ehrman, John (1956a). Grand Strategy Volume V, August 1943 – September 1944. London: HMSO (British official history).

Ehrman, John (1956b). Grand Strategy Volume VI, October 1944 – August 1945. London: HMSO (British official history).

Fagg, John E. (1983). "Aviation Engineers". In Craven, Wesley Frank; Cate, James Lea (eds.). Services Around the World. The Army Air Forces in World War II. Volume VII. Chicago and London: The University of Chicago Press. OCLC 222565066.

Ferguson, Niall (2007). The War of the World. History's Age of Hatred. London: Penguin Books. ISBN 978-0-14-101382-4.

Foreign Histories Division, Headquarters, United States Army Japan (1980). Japanese Monograph No. 17: Homeland Operations Record. War in Asia and the Pacific. Volume 12: Defense of the Homeland and End of the War. New York City: Garland Publishing. ISBN 0-8240-3296-9.

Foreign Histories Division, Headquarters, United States Army Japan (1980). Japanese Monograph No. 157: Homeland Air Defense Operations Record. War in Asia and the Pacific. Volume 12: Defense of the Homeland and End of the War. New York City: Garland Publishing. ISBN 0-8240-3296-9.

Frank, Richard B. (1999). Downfall. The End of the Imperial Japanese Empire. New York City: Penguin Books. ISBN 0-14-100146-1.

Frank, Richard B. (2005). "Ending the Pacific War 'No alternative to annihilation'". In Marston, Daniel (ed.). The Pacific War Companion : From Pearl Harbor to Hiroshima. Oxford: Osprey. ISBN 978-1-84603-212-7.

Frank, Richard (2013). "The Bomb's Long Aftermath". Wartime(61): 16–21.

Francis, Timothy Lang (November 1997). ""To Dispose of the Prisoners" : The Japanese Executions of American Aircrew at Fukuoka, Japan, during 1945". Pacific Historical Review. 66 (4): 469–501. doi:10.2307/3642234. JSTOR 3642234.

Giangreco, D.M. (2009). Hell to Pay : Operation Downfall and the invasion of Japan, 1945–47. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-316-1.

Glines, C.V. (October 1990). "The Bat Bombers". Air Force Magazine. Vol. 73 no. 10. ISSN 0730-6784. Archived from the original on 31 May 2008.

Grayling, A.C. (2007). "Judgement". Among the Dead Cities: The History and Moral Legacy of the WWII Bombing of Civilians in Germany and Japan. New York City: Walker Publishing Company. ISBN 978-0-8027-1565-4.

Hall, R. Cargill (1998). Case Studies in Strategic Bombardment. Washington, D.C.: Government Printing Office. ISBN 0-16-049781-7.

Hastings, Max (2007). Nemesis : The Battle for Japan, 1944–45. London: HarperPress. ISBN 978-0-00-726816-0.

Haulman, Daniel L. (1999). Hitting Home: The Air Offensive Against Japan (PDF). The U.S. Army Air Forces in World War II. Washington, D.C.: Air Force Historical Studies Office. ISBN 9781786252432.

Havens, Thomas R.H. (1978). Valley of Darkness : The Japanese People and World War Two. New York City: Norton. ISBN 0-393-05656-2.

Hein, Carola (2003). Hein, Carola; et al. (eds.). Rebuilding Urban Japan After 1945. Houndmills, United Kingdom: Palgrave Macmillan. ISBN 0-333-65962-7.

Horn, Steve (2005). The Second Attack on Pearl Harbor : Operation K and other Japanese Attempts to Bomb America in World War II. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-388-8.

Hoyt, Edwin P. (1987). Japan's War: The Great Pacific Conflict. London: Arrow Books. ISBN 0-09-963500-3.

Hoyt, Edwin P. (2000). Inferno: The Firebombing of Japan, March 9 – August 15, 1945. Lanham, Maryland: Madison Books. ISBN 1-56833-149-5.

Huston, John W. (Summer 1995). "The Impact of Strategic Bombing in the Pacific". The Journal of American-East Asian Relations. 4 (2): 169–172. doi:10.1163/187656195x00327.

Ienaga, Saburō (1978). The Pacific War, 1931–1945. New York: Pantheon Books. ISBN 978-0-394-73496-5.

Johnson, James Turner (1999). "Bombing, ethics of". In Chambers, John Whiteclay II (ed.). The Oxford Companion to American Military History. New York City: Oxford University Press. pp. 85–86. ISBN 0-19-507198-0.

Kerr, E. Bartlett (1991). Flames Over Tokyo: The U.S. Army Air Force's Incendiary Campaign Against Japan 1944–1945. New York City: Donald I. Fine Inc. ISBN 1-55611-301-3.

Li, Xiaobing; Li, Hongshan (1998). China and the United States: A New Cold War History. Lanham, Maryland: University Press of America. ISBN 0-7618-0978-3.

MacArthur, Douglas (1950). MacArthur in Japan: The Occupation Phase. Reports of General MacArthur. Washington, D.C.: United States Army Center for Military History. OCLC 569643004.

McCurry, Justin (11 August 2005). "The Day the Bomb Fell"(PDF). The Lancet. 366 (9484): 441. doi:10.1016/S0140-6736(05)67041-9. PMID 16089003. S2CID 43026247.

Meilinger, Phillip S. (1999). "The B-29 Air Campaign Against Japan". In Dennis, Peter (ed.). 1945 : War and Peace in the Pacific : Selected Essays. Canberra: Australian War Memorial. ISBN 0-642-56548-1.

Miller, Donald L. (2008). Eighth Air Force : The American Bomber Crews in Britain. London: Aurum. ISBN 978-1-84513-336-8.

Miller, Donald L.; Commager, Henry Steele (2001). The Story of World War II. New York: Simon and Schuster. ISBN 978-0-7432-2718-6.

Mitter, Rana (2014). China's War with Japan, 1937–1945 : The Struggle for Survival. London: Penguin Books. ISBN 978-0-14-103145-3.

Morison, Samuel Eliot (2002) [1960]. Victory in the Pacific. History of United States Naval Operations in World War II. Champaign: University of Illinois. ISBN 0-252-07065-8.

Neer, Robert M. (2013). Napalm. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-07545-0.

Polmar, Norman (2004). The Enola Gay: The B-29 That Dropped the Atomic Bomb on Hiroshima. Washington, D.C.: Smithsonian National Air and Space Museum. ISBN 1-57488-859-5.

Romanus, Charles F.; Sunderland, Riley (1953). Stillwell's Mission to China. United States Army in World War II. Washington, D.C.: United States Army Center of Military History. OCLC 318174861.

Royal Navy (1995). War with Japan. Volume VI Advance to Japan. London: Her Majesty's Stationery Office. ISBN 0-11-772821-7.

Russ, John (2001). "VLR!: VII fighter command operations from Iwo Jima, April–August 1945" (PDF). Air Power History. 48 (3): 16–25.

Spector, Ronald H. (1984). Eagle Against the Sun: The American War with Japan. London: Cassell & Co. ISBN 0-304-35979-3.

Stephens, Alan (2006) [2001]. The Royal Australian Air Force: A History. Melbourne: Oxford University Press. ISBN 0-19-555541-4.

Szasz, Ferenc Morton (2009). ""Pamphlets Away": The Allied Propaganda Campaign Over Japan During the Last Months of World War II". The Journal of Popular Culture. 42 (3): 530–540. doi:10.1111/j.1540-5931.2009.00694.x.

Takai, Kōji; Sakaida, Henry (2001). B-29 Hunters of the JAAF. Aviation Elite Units. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 1-84176-161-3.

Tanaka, Yuki; Young, Marilyn B., eds. (2009). Bombing Civilians: A Twentieth Century History. New York City: The New Press. ISBN 978-1-59558-547-9.

Tillman, Barrett (2010). Whirlwind: The Air War Against Japan 1942–1945. New York City: Simon & Schuster. ISBN 978-1-4165-8440-7.

United States Strategic Bombing Survey, Medical Division (1947). The Effects of Bombing on Health and Medical Services in Japan. United States Strategic Bombing Survey. OCLC 13475684.

United States Strategic Bombing Survey, Morale Division (1947). The Effects of Strategic Bombing on Japanese Morale. United States Strategic Bombing Survey. OCLC 9941656.

Wolk, Herman S. (April 2004). "The Twentieth Against Japan"(PDF). Air Force Magazine. pp. 68–73. ISSN 0730-6784.

Wolk, Herman S. (2010). Cataclysm : General Hap Arnold and the Defeat of Japan. Denton, Texas: University of North Texas Press. ISBN 978-1-57441-281-9.

Yorifusa, Ishida (2003). "Japanese Cities and Planning in the Reconstruction Period: 1944–55". In Hein, Carola; et al. (eds.). Rebuilding Urban Japan After 1945. Houndmills, United Kingdom: Palgrave Macmillan. ISBN 0-333-65962-7.

Zaloga, Steven J (2010). Defense of Japan 1945. Fortress. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 978-1-84603-687-3.