Yapısal dilbilim

Yapısal dilbilim veya dilbilimde yapısalcılık, dili bir yapı olarak ele alan bir dilbilim konusu ve akımlar bütünüdür. Yapısal dilbilime göre dil, öğeleri sistem içindeki diğer öğelerle olan ilişkileri tarafından tanımlanır ve kendi kendine yeten, kendi kendini düzenleyen göstergebilimsel bir sistemdir.

Yapısal dilbilim, İsviçreli dilbilimci Ferdinand de Saussure'ün çalışmalarından türetilmiştir ve yapısalcılık genel yaklaşımının bir parçasıdır. Saussure'ün 1916 yılında ölümünden sonra yayınlanan Cours de linguistique générale adlı kitabı, dili birbirine bağlı birimlerden oluşan dinamik bir sistem olarak incelemeyi vurgulamıştır. Saussure aynı zamanda göstergebilimsel çözümlemenin bugün hâlâ önemli olan birkaç temel boyutunu ortaya koymasıyla da bilinir. Bunlardan ikisi sözcüksel ve çözümleme yöntemleridir. Bu yöntemler sırasıyla sözdizimsel çözümleme ve paradigmatik çözümlemedir; göstergeleri, sistemdeki diğer göstergelerle olan yapısal ilişkisine göre tanımlar.

Yapısal dilbilimin ortaya çıkışı Avrupa'da Saussure ve Rus dilbilimci N. S. Trubetzkoy'a; Amerika'da ise Edward Sapir ve Leonard Bloomfield'a dayanır.

Kaynakça

1. ^ Martinet, André (1989). "Linguistique générale, linguistique structurale, linguistique fonctionnelle". La Linguistique. 25 (1): 145-154. 
2. ^ Matthews, P. H. (2014). "Structural linguistics". The Concise Dictionary of Linguistics (3 bas.). Oxford University Press. ISBN . 
3. ^ Delen Karaağaç, Nurcan. "Yapısal Dilbilimin Oluşumu ve Bu Alanda Yapılan Çalışmalara Genel Bir Bakış". 26 Mart 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Mart 2024. 
4. ^ de Saussure, Ferdinand. Course in General Linguistics. Open Court House.