Kırmızı cüce sistemlerinin yaşanabilirliği

Kırmızı cüce sistemlerinin teorik olarak yaşanabilirliği çok sayıda faktör tarafından belirlenmektedir. Modern kanıtlar, düşük yıldız akısı, yüksek gelgit kilitlenmesi olasılığı ve dolayısıyla muhtemelen manyetosfer ve atmosfer eksikliği, küçük yıldız çevresi yaşanabilir bölgeleri ve kırmızı cüce yıldızların gezegenlerinin yaşadığı yüksek yıldız değişimi nedeniyle kırmızı cüce sistemlerindeki gezegenlerin yaşanabilir olma ihtimalinin düşük olduğunu göstermektedir. Bununla birlikte, kırmızı cücelerin her yerde bulunmaları ve uzun ömürlü olmaları, küçük bir yaşanabilirlik olasılığını gerçekleştirmek için yeterli fırsat sağlayabilir.

Bir sanatçının üç gezegenle çevrili genç bir kırmızı cüce tasviri.

Bu sistemlerde gelişen yaşamın önündeki en büyük engel, gezegenlerin ev sahibi kırmızı cücelere olan yakınlığının neden olduğu yoğun gelgit ısınmasıdır. Yaşanabilir bölge gezegenlerinin bir tarafının sürekli olarak yıldıza bakması ve diğer tarafının sürekli olarak başka yöne dönmesi ve gezegen eksenel eğimlerinin olmaması nedeniyle oluşan aşırı sıcaklık farklılıkları gibi diğer gelgit etkileri, kırmızı cücelerin çevresinde yaşam olasılığını azaltır. Yine de, gezegensel bir atmosfer ısıyı yeniden dağıtarak sıcaklıkları daha üniform hale getirebilir. Aşırı yıldız değişimi, Güneş'e göre kızılötesine kaydırılan spektral enerji dağılımları (gezegensel bir manyetik alan bu parlamalardan koruyabilse de) ve yaşanabilir küçük yıldız ötesi gibi gelgit dışı faktörler kırmızı cüce sistemlerinde yaşam olasılığını daha da azaltır. düşük ışık çıkışı nedeniyle bölgeler.

Bununla birlikte, kırmızı cüce gezegenlerde yaşam olasılığını artırabilecek birkaç faktör var. Gelgitle kilitlenmiş bir gezegenin yıldızlara bakan tarafında yoğun bulut oluşumu, genel termal akışı azaltabilir ve gezegenin iki tarafı arasındaki denge sıcaklık farklarını büyük ölçüde azaltabilir. Ek olarak, kırmızı cücelerin çok sayıda olması, bazılarının yörüngesinde dönen yaşanabilir gezegenlerin olma olasılığını istatistiksel olarak artırıyor. Kırmızı cüceler Samanyolu'ndaki yıldızların yaklaşık %85'ini ve sarmal ve eliptik gökadalardaki yıldızların büyük çoğunluğunu oluşturur. Samanyolu'ndaki kırmızı cüce yıldızların yaşanabilir bölgelerinde on milyarlarca süper Dünya gezegeni olması bekleniyor.

Kırmızı cüce özellikleri

Kırmızı cüceler en küçük, en soğuk ve en yaygın yıldız türüdür. Bolluklarına dair tahminler spiral galaksilerdeki yıldızların %70'inden eliptik galaksilerdeki tüm yıldızların %90'ından fazlasına kadar değişmektedir; sıklıkla verilen medyan rakam Samanyolu'ndaki yıldızların %72-76'sıdır (1990'lardan beri radyo teleskopik gözlemlerden çubuklu bir spiral olduğu bilinmektedir). Kırmızı cüceler genellikle M spektral tipi olarak tanımlanır, ancak bazı tanımlar daha geniştir (K-tipi yıldızların bazıları veya tümü dahil). Düşük enerji çıktıları göz önüne alındığında, kırmızı cüceler Dünya'dan neredeyse hiçbir zaman çıplak gözle görülemezler: Güneş'e en yakın kırmızı cüce olan Proxima Centauri, görsel büyüklüğün yakınından bile geçemez. Dünya'nın gece gökyüzündeki en parlak kırmızı cüce olan Lacaille 8760 (+6,7), yalnızca ideal izleme koşullarında çıplak gözle görülebilir.

Araştırma

Parlaklık ve spektral kompozisyon

Göreceli yıldız boyutları ve fotosferik sıcaklıklar. Burada gösterilen (Gliese 229A) gibi bir kırmızı cücenin etrafındaki herhangi bir gezegen, Dünya benzeri sıcaklıklara ulaşmak için muhtemelen gelgit kilidine neden olacak şekilde yakınlaşmak zorunda kalacaktır. Aurelia'ya bakın. Kredi: MPIA/V. Joergens.

Gök bilimciler, kırmızı cücelerin yaşam için potansiyel meskenler olduğu konusunda yıllardır kötümserdi. Kırmızı cücelerin düşük kütleleri (kabaca 0,08 ila 0,60 güneş kütlesi (M ☉ )) arasında, nükleer füzyon reaksiyonlarının son derece yavaş ilerlemesine neden olarak onlara Güneş'in %10'undan sadece %0,0125'e kadar değişen düşük parlaklıklar verir. SSonuç olarak, kırmızı bir cücenin yörüngesindeki herhangi bir gezegenin Dünya benzeri bir yüzey sıcaklığını koruyabilmesi için düşük bir yarı büyük eksene ihtiyacı olacaktır; Lacaille 8760 gibi nispeten parlak bir kırmızı cüce için 0,268 astronomik birim (AU) ile Proxima Centauri gibi daha küçük bir yıldız için 0,032 AU. Böyle bir dünyanın sadece 3 ila 150 Dünya günü süren bir yılı olacaktır. Düşük parlaklığın çoğu, elektromanyetik spektrumun daha düşük enerjili kızılötesi ve kırmızı kısmının altına düştüğü için fotosentez daha zor olacaktır ve bu nedenle uyarma potansiyellerine ulaşmak için ek fotonlar gerektirecektir. Potansiyel bitkiler muhtemelen çok daha geniş bir spektruma uyum sağlayacaktır (ve bu nedenle görünür ışıkta siyah görünür).

Ek olarak, su kırmızı ve kızılötesi ışığı güçlü bir şekilde emdiği için, kırmızı cüce gezegenlerde su yaşamı için daha az enerji mevcut olacaktır. Bununla birlikte, su buzu tarafından tercihli absorpsiyonun benzer bir etkisi, Güneş benzeri bir yıldızdan gelen eşdeğer miktarda radyasyona göre sıcaklığını artıracak ve böylece kırmızı cücelerin yaşanabilir bölgesini dışa doğru genişletecektir.

Yaşanabilirliği engelleyebilecek bir başka gerçek de kırmızı cüce yıldızların evrimidir; bu tür yıldızların genişletilmiş bir ana dizi öncesi fazı olduğundan, nihai yaşanabilir bölgeleri yaklaşık 1 milyar yıl boyunca suyun sıvı değil gaz halinde olduğu bir bölge olacaktır. Bu nedenle, gerçek yaşanabilir bölgelerdeki karasal gezegenler, oluşumlarında bol miktarda yüzey suyu sağlanmış olsaydı, birkaç yüz milyon yıl boyunca kaçak bir sera etkisine maruz kalırlardı. Böylesine erken bir kaçak sera evresi sırasında, su buharının fotolizi, hidrojenin uzaya kaçmasına ve birkaç Dünya okyanusunun su kaybına izin vererek kalın bir abiyotik oksijen atmosferi bırakacaktır.

Gelgit etkileri

Kırmızı cüce yıldızların etrafındaki gezegenlerin yüzeylerinde sıvı halde su bulunması için muhafaza etmeleri gereken yakın yörünge mesafelerinde, ev sahibi yıldıza gelgit kilitlenmesi muhtemeldir. Gelgit kilitlenmesi, gezegenin yıldız etrafında her dönüşünde bir kez kendi ekseni etrafında dönmesine neden olur. Sonuç olarak, gezegenin bir tarafı ebediyen yıldıza bakarken, diğer tarafı sürekli olarak uzağa bakacak ve büyük aşırı sıcaklıklar yaratacaktır.

Uzun yıllar boyunca bu tür gezegenlerde yaşamın, yıldızın her zaman ufukta veya ufka yakın göründüğü, terminatör olarak bilinen halka benzeri bir bölgeyle sınırlı olacağına inanılmıştır. [Ayrıca, gezegenin kenarları arasında etkili ısı transferinin, fotosenteze izin vermeyecek kadar kalın bir atmosferin atmosferik dolaşımını gerektirdiğine inanılıyordu. Diferansiyel ısınma nedeniyle, gelgitle kilitlenmiş bir gezegenin doğrudan yerel yıldıza bakan noktada, güneş altı noktasında şiddetli rüzgarlar ve kalıcı sağanak yağmurlar yaşayacağı iddia edildi. Bir yazarın görüşüne göre bu, karmaşık yaşamı olanaksız kılıyor. Bitki yaşamı, örneğin toprağa güvenli bir şekilde demirleyerek ve kırılmayan uzun esnek yaprakları filizlendirerek, sürekli fırtınaya uyum sağlamak zorunda kalacaktır. Çağrılar veya kokularla sinyal vermek, gezegen çapındaki fırtınanın uğultusu arasında zor olacağından, hayvanlar kızılötesi görüşe güveneceklerdi. Bununla birlikte, su altı yaşamı şiddetli rüzgarlardan ve alevlerden korunacak ve geniş siyah fotosentetik plankton ve alg patlamaları deniz yaşamını destekleyebilir.

NASA'nın Kaliforniya'daki Ames Araştırma Merkezi'nden Robert Haberle ve Manoj Joshi tarafından 1997 yılında yapılan çalışmalar, yaşam için daha önceki kasvetli tablonun aksine, bir gezegenin atmosferinin (sera gazları CO2 ve H2O içerdiği varsayıldığında), yıldızın ısısının gece tarafına etkili bir şekilde taşınması için sadece 100 milibar veya Dünya atmosferinin %10'u kadar olması gerektiğini göstermiştir ki bu rakam fotosentezin sınırları içindedir. İki yıl sonra Greenwich Community College'dan Martin Heath tarafından yapılan araştırma, okyanus havzalarının gece tarafındaki buz örtüsünün altında serbest akışa izin verecek kadar derin olması halinde deniz suyunun da donmadan etkili bir şekilde dolaşabileceğini göstermiştir. Buna ek olarak, 2010 yılında yapılan bir çalışma, yıldızlarına gelgitle kilitlenmiş Dünya benzeri su dünyalarının gece tarafında hala 240 K (-33 °C) üzerinde sıcaklıklara sahip olacağı sonucuna varmıştır. 2013 yılında inşa edilen iklim modelleri, gelgitle kilitlenmiş gezegenlerdeki bulut oluşumunun, gündüz ve gece tarafı arasındaki sıcaklık farkını en aza indireceğini ve kırmızı cüce gezegenler için yaşanabilirlik olasılıklarını büyük ölçüde iyileştireceğini gösteriyor. Fotosentetik olarak aktif radyasyon miktarının değerlendirilmesi de dahil olmak üzere daha fazla araştırma, kırmızı cüce sistemlerindeki gelgit kilitli gezegenlerin en azından daha yüksek bitkiler için yaşanabilir olabileceğini öne sürdü.

Kalıcı bir gündüz tarafının ve gece tarafının varlığı, kırmızı cücelerin etrafındaki yaşam için tek potansiyel engel değildir. Güneş kütlesinin %30'undan daha az olan kırmızı cücelerin yaşanabilir bölgesindeki gezegenlerin yaşadığı gelgit ısınması, onların "pişmesine" ve "gelgit Venüsleri" haline gelmesine neden olabilir. M cücelerinin yörüngesinde dönen 150'den fazla gezegenin eksantrikliği ölçüldü ve bu ötegezegenlerin üçte ikisinin aşırı gelgit kuvvetlerine maruz kaldığı ve gelgit ısınmasının ürettiği yoğun ısı nedeniyle onları yaşanmaz hale getirdiği bulundu.

Kırmızı cücelerin yaşanabilirliğinin önündeki diğer engellerle birleştiğinde, bu, diğer yıldız türlerine kıyasla bildiğimiz gibi birçok kırmızı cücenin yaşama ev sahipliği yapma olasılığını çok düşük hale getirebilir. Birçok kırmızı cücenin çevresinde yaşanabilir gezegenler için bile yeterli su olmayabilir; Bu gezegenlerde, özellikle Dünya büyüklüğündekilerde bulunan çok az su, gezegenin soğuk gece tarafında bulunabilir. Gelgit Venüsleri üzerine daha önceki çalışmaların tahminlerinin aksine, bu "tutulmuş su", kontrolden çıkmış sera etkilerini savuşturmaya ve kırmızı cüce sistemlerinin yaşanabilirliğini geliştirmeye yardımcı olabilir.

Yaşanabilir bir bölge içindeki gaz devlerinin uyduları bu sorunun üstesinden gelebilir, çünkü yıldızlarına değil ana gezegenlerine gelgitsel olarak kilitlenecek ve böylece bir gece-gündüz döngüsü yaşayacaklardır. Aynı ilke çift gezegenler için de geçerli olup, bunlar da muhtemelen birbirlerine gelgitsel olarak kilitlenmiş olacaklardır.

Ancak gelgit kilitlenmesinin ne kadar hızlı gerçekleştiğinin bir gezegenin okyanuslarına ve hatta atmosferine bağlı olabileceğini ve gelgit kilitlenmesinin birçok Gyrs sonra bile gerçekleşemeyeceği anlamına gelebileceğini unutmayın. Ayrıca, gelgit kilitlenmesi gelgit sönümlemesinin tek olası son durumu değildir. Örneğin Merkür'ün gelgit kilitlenmesi için yeterli zamanı olmuştur, ancak 3:2 spin yörünge rezonansındadır.

Değişkenlik

Kırmızı cüceler daha kararlı ve büyük kuzenlerine kıyasla çok daha değişken ve şiddetlidir. Genellikle yaydıkları ışığı aylarca %40'a kadar azaltabilen yıldız lekeleriyle kaplıdırlar. Dünya'da yaşam, kışın benzer şekilde azalan sıcaklıklarına birçok şekilde adapte olmuştur. Yaşam, kış uykusuna yatarak ve/veya sıcaklığın daha sabit olabileceği derin sulara dalarak hayatta kalabilir. Aşırı soğuk dönemlerde okyanusların donma ihtimali vardır. Eğer öyleyse, karartma dönemi sona erdiğinde, gezegenin albedosu karartma öncesine göre daha yüksek olacaktır. Bu da kırmızı cüceden daha fazla ışığın yansıyacağı anlamına gelir ki bu da sıcaklıkların toparlanmasını engeller ya da muhtemelen gezegen sıcaklıklarını daha da düşürür.

Diğer zamanlarda kırmızı cüceler, parlaklıklarını birkaç dakika içinde ikiye katlayabilen devasa parlamalar yayarlar. Aslında, giderek daha fazla kırmızı cüce değişkenlik açısından incelendikçe, daha fazlası bir dereceye kadar parlama yıldızları olarak sınıflandırıldı. Parlaklıktaki bu tür değişiklikler yaşam için çok zararlı olabilir. İşaret fişekleri ayrıca, gezegenin atmosferinin büyük bir bölümünü yok edebilecek yüklü parçacık selleri de üretebilir.Nadir Dünya hipotezine katılan bilim adamları, kırmızı cücelerin güçlü parlama sırasında yaşamı destekleyebileceğinden şüphe duyuyorlar. Gelgit kilitlenmesi muhtemelen nispeten düşük bir gezegen manyetik momentiyle sonuçlanacaktır. Koronal kütle atımları (CME'ler) yayan aktif kırmızı cüceler, gezegen atmosferiyle temas edene kadar manyetosferi geri çekerdi. Sonuç olarak, atmosfer güçlü bir erozyona uğrayacak ve muhtemelen gezegeni yaşanmaz hale getirecektir. Kırmızı cücelerin dönme veya parlama aktivitelerinden beklendiği gibi çok daha düşük bir CME oranına sahip oldukları ve büyük CME'lerin nadiren meydana geldiği bulundu. Bu, atmosferik erozyonun CME'lerden ziyade esas olarak radyasyondan kaynaklandığını göstermektedir.

Aksi takdirde, gezegenin bir manyetik alanı olsaydı, parçacıkları atmosferden saptıracağı öne sürülür (gelgitle kilitlenmiş bir M-cüce gezegenin yavaş dönüşü bile - yıldızının yörüngesinde her dönüşünde bir kez döner - yeterli olacaktır) gezegenin iç kısmının bir kısmı erimiş halde kaldığı sürece bir manyetik alan oluşturmak için). Bu manyetik alan, gözlemlenen büyüklükteki (karasal 0.5G ile karşılaştırıldığında 10–1000G) ve oluşması muhtemel olmayan parlamalara karşı koruma sağlamak için Dünya'nınkine kıyasla çok daha güçlü olmalıdır. Ancak gerçek matematiksel modeller, ulaşılabilecek en yüksek dinamo kaynaklı manyetik alan güçleri altında bile, Dünya'nınkine benzer kütlelere sahip dış gezegenlerin atmosferlerinin önemli bir bölümünü CME patlamaları ve XUV emisyonları (G ve K yıldızlarını da etkileyen, 0,8 AU'dan daha yakın olan Dünya benzeri gezegenler bile atmosferlerini kaybetmeye eğilimlidir). Atmosferik erozyon, su okyanuslarının tükenmesini bile tetikleyebilir. İlkel Dünya'daki veya Satürn'ün uydusu Titan'daki gibi kalın bir hidrokarbon pusuyla örtülmüş gezegenler, yüzen hidrokarbon damlacıkları ultraviyole radyasyonu emmede özellikle etkili olduğundan, patlamalardan hâlâ kurtulabilir.

Gerçek ölçümler, kırmızı bir cücenin yörüngesinde dönen iki dış gezegende ilgili atmosferlerin varlığını reddetmektedir: TRAPPIST-1 b ve TRAPPIST-1 c çıplak kayalardır veya çok daha ince atmosferlere sahiptir.

Yaşamın başlangıçta kendini radyasyondan koruyabilmesinin bir başka yolu da, gezegenin sıvı okyanusları sürdürecek kadar bir atmosferi muhafaza edebileceği varsayımıyla, yıldız ilk parlama aşamasından geçene kadar su altında kalmak olabilir. "Aurelia" adlı televizyon programını hazırlayan bilim insanları, bir kırmızı cüce patlamasına rağmen yaşamın karada devam edebileceğine inanıyorlardı. Yaşam karaya ulaştığında, sessiz bir kırmızı cüce tarafından üretilen düşük UV miktarı, yaşamın ozon tabakası olmadan gelişebileceği ve dolayısıyla asla oksijen üretmeye ihtiyaç duymayacağı anlamına gelir.

Bir kırmızı cücenin yaşam döngüsünün şiddetli parlama döneminin, varlığının sadece kabaca ilk 1,2 milyar yılı sürdüğü tahmin edilmektedir. Bir gezegen gelgit kilitlenmesinden kaçınmak için kırmızı cüceden uzakta oluşursa ve bu çalkantılı başlangıç döneminden sonra yıldızın yaşanabilir bölgesine göç ederse, yaşamın gelişmesi için bir şansa sahip olması mümkündür.

En büyük patlamaların yıldız kutuplarına yakın yüksek enlemlerde meydana geldiği bulunmuştur, bu nedenle dış gezegenlerin yörüngeleri yıldız dönüşüyle aynı hizadaysa, patlamalardan daha önce düşünülenden daha az etkilenirler

Bolluk

Kırmızı cücelerin yaşam için diğer yıldızlara göre sahip oldukları en büyük avantaj, uzun ömürlü olmalarıdır. 4.5 sürdü milyar yıl önce insan Dünya'da ortaya çıktı ve yaşam için uygun koşullar 1,5 milyar yıl daha sürecek. Kızıl cüceler trilyonlarca yıldır varlar, çünkü nükleer reaksiyonları daha büyük yıldızlarınkinden çok daha yavaş, bu da yaşamın potansiyel olarak gelişmesi ve hayatta kalması için çok daha uzun süreye sahip olacağı anlamına geliyor. Ve kırmızı cücelerin her yerde bulunması göz önüne alındığında, bireysel yaşanabilir bölgeler daha nadir veya daha dar olsa bile, tüm kırmızı cücelerin etrafındaki toplam yaşanabilir bölge, muhtemelen Güneş benzeri yıldızların etrafındaki toplam miktara eşittir. Yıldızının potansiyel olarak yaşanabilir bölgesinde bulunan Dünya'nın 3 ila 4 katı kütleye sahip ilk süper Dünya Gliese 581g'dir ve yıldızı Gliese 581 gerçekten de bir kırmızı cücedir. Gelgit kilitli olmasına rağmen, sonlandırıcısında sıvı suyun var olabileceği düşünülmektedir. Gezegenin yaklaşık 7 yıldır var olduğu düşünülüyor. milyar yıl ve bir atmosferi destekleyecek kadar büyük bir kütleye sahiptir.

Bir başka olasılık da uzak gelecekte, bilgisayar simülasyonlarına göre bir kırmızı cücenin hidrojen kaynağını tüketirken mavi cüceye dönüşmesi olabilir. Bu tür bir yıldız önceki kırmızı cüceden daha parlak olduğundan, önceki aşamada donmuş olan yörüngesindeki gezegenler, bu evrimsel aşamanın sürdüğü birkaç milyar yıl boyunca (örneğin 0,16 M☉'lik bir yıldız için 5 milyar yıl) çözülebilir ve yaşamın ortaya çıkıp evrimleşmesine fırsat verebilir.

Su tutması

Gezegenler, suyun FUV fotolizine ve XUV kaynaklı hidrojen kaçışına rağmen, 0,08 – 0,11 M _⊙ aralığında bir tatlı nokta ile ultra soğuk cücelerin yaşanabilir bölgesinde önemli miktarda su tutabilir.

M-cücelerin yörüngesindeki su dünyaları, ötegezegenlerin yakın yaşanabilir bölgelerde deneyimlediği daha yoğun parçacık ve radyasyon ortamları nedeniyle okyanuslarını Gyr zaman ölçeğinde tüketebilir. Atmosfer, Gyr'den daha kısa bir zaman ölçeğinde tükenirse, bu, gezegendeki yaşamın kökeni (abiyogenez ) için sorunlu olabilir.

Metan yaşanabilir bölge

Metan temelli yaşam mümkün olsaydı (Titan'daki varsayımsal yaşama benzer şekilde), metanın sıvı olduğu bölgeye karşılık gelen yıldızdan daha uzakta ikinci bir yaşanabilir bölge olacaktır. Titan'ın atmosferi kırmızı ve kızılötesi ışığa karşı şeffaftır, bu nedenle kırmızı cücelerden gelen ışığın daha fazlasının Titan benzeri bir gezegenin yüzeyine ulaşması beklenir.

Aşırı soğuk cücelerin etrafındaki Dünya büyüklüğündeki dünyaların sıklığı

TRAPPIST-1 gezegen sistemi (tasvir)

Spitzer'in arşiv verileri üzerine yapılan bir çalışma, Dünya büyüklüğündeki dünyaların ultra soğuk cüce yıldızların etrafında ne sıklıkta olduğuna dair ilk fikri ve tahmini veriyor: %30-45. Bir bilgisayar simülasyonu, TRAPPIST-1'e benzer kütleye (yaklaşık 0,084 M _⊙ ) sahip yıldızların etrafında oluşan gezegenlerin büyük olasılıkla Dünya'nınkine benzer boyutlara sahip olduğunu ortaya koyuyor.

Kurguda

Kızıl Cüce yıldız sistemlerinde var olan aşağıdaki kurgusal "uzaylılar" örnekleri mevcuttur:

• Ark : Stephen Baxter'ın Ark adlı eserinde, Dünya gezegeni okyanuslar tarafından tamamen sular altında bırakıldıktan sonra küçük bir grup insan yıldızlararası bir yolculuğa çıkar ve sonunda Dünya III adlı bir gezegene ulaşır. Gezegen soğuk, gelgit kilitli ve bitki yaşamı siyahtır (kırmızı cüceden gelen ışığı daha iyi absorbe edebilmek için).
• Draco Tavern : Larry Niven'ın Draco Tavernası öykülerinde, son derece gelişmiş Chirpsithra uzaylıları bir kırmızı cücenin etrafındaki gelgit kilitli bir oksijen dünyasında evrimleşmiştir. Ancak, yaklaşık 1 karasal kütleli, biraz daha soğuk olduğu ve kırmızı cüce güneş ışığını kullandığı dışında hiçbir ayrıntı verilmemiştir.
• Nemesis : Isaac Asimov, kırmızı cüce Nemesis'in gelgit etkisi sorunlarını, yaşanabilir "gezegeni" yıldıza gelgitsel olarak kilitlenmiş bir gaz devinin uydusu yaparak önler.
• Star Maker : Olaf Stapledon'ın 1937 tarihli bilim kurgu romanı Star Maker'da, Samanyolu'nda tanımladığı çok sayıda uzaylı uygarlıktan biri, kırmızı cüce bir sistemin gelgitle kilitlenmiş bir gezegeninin sonlandırıcı bölgesinde yer almaktadır. Bu gezegende, kolları, bacakları ve kafası olan havuçlara benzeyen, zamanın bir kısmında toprağa yerleşip fotosentez yoluyla güneş ışığını emerek "uyuyan", zamanın bir kısmında ise uyanık olan ve modern bir sanayi uygarlığının tüm karmaşık faaliyetlerine katılan, hareket eden varlıklar olarak topraktan çıkan akıllı bitkiler yaşamaktadır. Stapledon ayrıca yaşamın bu gezegende nasıl evrimleştiğini de anlatmaktadır.
• Süpermen: Süpermen'in evi Kripton, bazı hikâyelerde kırmızı cüce olarak tanımlansa da daha çok kırmızı dev olarak anılan Rao adlı kırmızı bir yıldızın yörüngesindeydi.
• Ready Jet Go! : Ready Jet Go! adlı çocuk programında Havuç, Kereviz ve Jet, kurgusal kırmızı cüce Bortron'un bir gezegeni olan Bortron 7'den gelen ve Bortronlular olarak bilinen bir uzaylı ailesidir. "İlkel" bir radyo sinyali aldıklarında Dünya'yı ve Güneş'i keşfettiler (Bölüm: "How We Found Your Sun"). Ayrıca Ready Jet Go! filmindeki bir şarkıda Bortron güneş sistemindeki gezegenlerin bir tanımını yaptılar: Bortron 7'ye Dönüş.
• Aurelia Dünya Dışı (Alien Worlds olarak da bilinir) adlı spekülatif belgeselde görülen bu gezegen, bilim insanlarının kırmızı cüce bir yıldızın yörüngesindeki bir gezegende uzaylı yaşamının nasıl olabileceğine dair teorilerini detaylandırıyor.

Ayrıca bakınız

• Acaryochloris marina
• Astrobiyoloji
• Yaşanabilir bölge
• Glise 581g
• K tipi ana dizi yıldız sistemlerinin yaşanabilirliği
• Nötron yıldız sistemlerinin yaşanabilirliği
• Sarı cüce sistemlerinin yaşanabilirliği
• Kepler-186f
• Gezegensel yaşanabilirlik
• SETI
• How Life could Evolve in a Red Dwarf Star System

Kaynakça

1. ^ ^{a b} Barnes (March 2013). "Tidal Venuses: Triggering a Climate Catastrophe via Tidal Heating". Astrobiology. 13 (3): 225-250. arXiv:1203.5104 $2. doi:10.1089/ast.2012.0851. (PMC) 3612283 $2. (PMID) 23537135. 
2. ^ ^{a b c d} Mason, Jason (23 Aralık 2015). ""Tidal Venuses" May Have Been Wrung Out To Dry". Universetoday.com. 26 Mart 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Ağustos 2023. 
3. ^ ^{a b} Wilkins, Alasdair (16 Ocak 2012). "Life might not be possible around red dwarf stars". Io9.com. 3 Ekim 2015 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 19 Ocak 2013. 
4. ^ ^{a b} Yang (2013). "Stabilizing Cloud Feedback Dramatically Expands the Habitable Zone of Tidally Locked Planets". The Astrophysical Journal. 771 (2): L45. arXiv:1307.0515 $2. doi:10.1088/2041-8205/771/2/L45. 
5. ^ Than, Ker (30 Ocak 2006). "Astronomers Had it Wrong: Most Stars are Single". Space.com. TechMediaNetwork. 24 Eylül 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 4 Temmuz 2013. 
6. ^ Staff (2 Ocak 2013). "100 Billion Alien Planets Fill Our Milky Way Galaxy: Study". . 4 Ocak 2013 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 3 Ocak 2013. 
7. ^ Gilster, Paul (29 Mart 2012). "ESO: Habitable Red Dwarf Planets Abundant". Centauri-dreams.org. 18 Ocak 2017 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 19 Ocak 2013. 
8. ^ The term dwarf applies to all stars in the , including the Sun.
9. ^ van Dokkum (1 Aralık 2010). "A substantial population of low-mass stars in luminous elliptical galaxies". Nature. 468 (7326): 940-942. arXiv:1009.5992 $2. doi:10.1038/nature09578. (PMID) 21124316. 
10. ^ Yale University (1 Aralık 2010). "Discovery Triples Number of Stars in Universe". ScienceDaily. 4 Ocak 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 17 Aralık 2010. 
11. ^ Dole, Stephen H. Habitable Planets for Man 1965 report, published in book form--A figure of 73% is given for the percentage of red dwarfs in the Milky Way.
12. ^ Chabrier, G. (1996). "Mass-Luminosity Relationship and Lithium Depletion for Very Low Mass Stars". Astrophysical Journal Letters. 459 (2): L91-L94. doi:10.1086/309951. 24 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından . 
13. ^ . NASA Specialized Center of Research and Training in Exobiology. University of Southern California, San Diego. 21 Kasım 2000 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Mayıs 2007. 
14. ^ Ségransan (2003). "First radius measurements of very low mass stars with the VLTI". Astronomy and Astrophysics. 397 (3): L5-L8. arXiv:astro-ph/0211647 $2. doi:10.1051/0004-6361:20021714. 
15. ^ "Earth Fact Sheet". NASA. 1 Eylül 2004. 8 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Ağustos 2010. 
16. ^ ^{a b c} Kiang, Nancy Y. (April 2008). "The color of plants on other worlds". Scientific American. 298 (4): 48-55. doi:10.1038/scientificamerican0408-48. (PMID) 18380141. 31 Ocak 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Ağustos 2023. 
17. ^ "3.3.2.1 Optical properties of pure water and pure sea water". Subvolume A. Landolt-Börnstein - Group V Geophysics. 3a. 1986. ss. 395-398. doi:10.1007/10201933_90. ISBN . 
18. ^ Joshi (2012). "Suppression of the water ice and snow albedo feedback on planets orbiting red dwarf stars and the subsequent widening of the habitable zone". Astrobiology. 12 (1): 3-8. arXiv:1110.4525 $2. doi:10.1089/ast.2011.0668. (PMID) 22181553. 
19. ^ Luger (2014). "Extreme Water Loss and Abiotic O₂ Buildup on Planets Throughout the Habitable Zones of M Dwarfs". Astrobiology. 15 (2): 119-143. arXiv:1411.7412 $2. doi:10.1089/ast.2014.1231. (PMC) 4323125 $2. (PMID) 25629240. 
20. ^ Joshi, M. (2003). "Climate model studies of synchronously rotating planets". Astrobiology. 3 (2): 415-427. doi:10.1089/153110703769016488. (PMID) 14577888. 
21. ^ . Astroprof’s Page. 16 Haziran 2007. 29 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
22. ^ Dartnell, Lewis (Nisan 2010). . Focus: 45. 31 Mart 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mart 2010. 
23. ^ Joshi, M. M.; Haberle, R. M.; Reynolds, R. T. (October 1997). (PDF). Icarus. 129 (2): 450-465. doi:10.1006/icar.1997.5793. 15 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ağustos 2007. 
24. ^ Merlis (2010). "Atmospheric dynamics of Earth-like tidally locked aquaplanets". Journal of Advances in Modeling Earth Systems. 2 (4): n/a. arXiv:1001.5117 $2. doi:10.3894/JAMES.2010.2.13. 
25. ^ Heath (1999). "Habitability of Planets Around Red Dwarf Stars" (PDF). Origins of Life and Evolution of the Biosphere. 29 (4): 405-424. doi:10.1023/A:1006596718708. (PMID) 10472629. 8 Ekim 2010 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 11 Ağustos 2007. 
26. ^ Sagear (2023). "The Orbital Eccentricity Distribution of Planets Orbiting M dwarfs". PNAS. XXX (XX): 1-23. arXiv:2305.17157 $2. doi:10.1073/pnas.2217398120. (PMID) 37252955. 
27. ^ Lissauer (2007). "Planets formed in habitable zones of M dwarf stars probably are deficient in volatiles". The Astrophysical Journal. 660 (2): 149-152. arXiv:astro-ph/0703576 $2. doi:10.1086/518121. 
28. ^ Menou (16 Ağustos 2013). "Water-Trapped Worlds". The Astrophysical Journal. 774 (1): 51. arXiv:1304.6472 $2. doi:10.1088/0004-637X/774/1/51. 
29. ^ Kasting (1993). "Habitable Zones around Main Sequence Stars" (PDF). Icarus. 101 (1): 108-128. doi:10.1006/icar.1993.1010. (PMID) 11536936. 26 Nisan 2023 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 20 Ağustos 2023. 
30. ^ Croswell, Ken (27 Ocak 2001). "Red, willing and able". New Scientist. 30 Nisan 2008 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 5 Ağustos 2007. 
31. ^ Guinan, Edward F.; Engle, S. G.: "Future Interstellar Travel Destinations: Assessing the Suitability of Nearby Red Dwarf Stars as Hosts to Habitable Life-bearing Planets"; American Astronomical Society, AAS Meeting #221, #333.02 Publication Date:01/2013 Bibcode: 2013AAS...22133302G
32. ^ Khodachenko, Maxim L.; ve diğerleri. (2007). "Coronal Mass Ejection (CME) Activity of Low Mass M Stars as An Important Factor for The Habitability of Terrestrial Exoplanets. I. CME Impact on Expected Magnetospheres of Earth-Like Exoplanets in Close-In Habitable Zones". Astrobiology. 7 (1): 167-184. doi:10.1089/ast.2006.0127. (PMID) 17407406. 
33. ^ Kay, C.; ve diğerleri. (2016). "Probability of Cme Impact on Exoplanets Orbiting M Dwarfs and Solar-Like Stars". The Astrophysical Journal. 826 (2): 195. arXiv:1605.02683 $2. doi:10.3847/0004-637X/826/2/195. 
34. ^ Garcia-Sage, K.; ve diğerleri. (2017). "On the Magnetic Protection of the Atmosphere of Proxima Centauri b". The Astrophysical Journal Letters. 844 (1): L13. doi:10.3847/2041-8213/aa7eca. 24 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 24 Ağustos 2023. 
35. ^ K., Vida (2019). "The quest for stellar coronal mass ejections in late-type stars. I. Investigating Balmer-line asymmetries of single stars in Virtual Observatory data". Astronomy & Astrophysics. 623 (14): A49. arXiv:1901.04229 $2. doi:10.1051/0004-6361/201834264. 
36. ^ Alpert, Mark (1 Kasım 2005). "Red Star Rising: Small, cool stars may be hot spots for life". Scientific American. 293 (5): 28. doi:10.1038/scientificamerican1105-28. (PMID) 16318021. 12 Şubat 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 19 Ocak 2013. 
37. ^ K., Vida (2017). "Frequent flaring in the TRAPPIST-1 system - unsuited for life?". The Astrophysical Journal. 841 (2): 124. arXiv:1703.10130 $2. doi:10.3847/1538-4357/aa6f05. 
38. ^ Zuluaga, J. I.; Cuartas, P. A.; Hoyos, J. H. "Evolution of magnetic protection in potentially habitable terrestrial planets". arXiv:1204.0275 $2. 14 Şubat 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 24 Ağustos 2023. 
39. ^ See, V.; Jardine, M.; Vidotto, A. A.; Petit, P.; Marsden, S. C.; Jeffers, S. V.; do Nascimento, J. D. (30 Ekim 2014). "The effects of stellar winds on the magnetospheres and potential habitability of exoplanets". Astronomy & Astrophysics. 570: A99. arXiv:1409.1237 $2. doi:10.1051/0004-6361/201424323. 
40. ^ Dong, Chuanfei; Lingam, Manasvi; Ma, Yingjuan; Cohen, Ofer (10 Mart 2017). "Is Proxima Centauri b Habitable? A Study of Atmospheric Loss". The Astrophysical Journal Letters. 837:L26 (2): L26. arXiv:1702.04089 $2. doi:10.3847/2041-8213/aa6438. 
41. ^ ^{a b} Dong, Chuanfei; ve diğerleri. (2017). "The dehydration of water worlds via atmospheric losses". The Astrophysical Journal Letters. 847 (L4): L4. arXiv:1709.01219 $2. doi:10.3847/2041-8213/aa8a60. 
42. ^ Tilley, Matt A; ve diğerleri. (22 Kasım 2017). "Modeling Repeated M-dwarf Flaring at an Earth-like Planet in the Habitable Zone: I. Atmospheric Effects for an Unmagnetized Planet". Astrobiology. 19 (1): 64-86. arXiv:1711.08484 $2. doi:10.1089/ast.2017.1794. (PMC) 6340793 $2. (PMID) 30070900. 
43. ^ Zleba (19 Haziran 2023). "No thick carbon dioxide atmosphere on the rocky exoplanet TRAPPIST-1 c". Nature. arXiv:2306.10150 $2. doi:10.1038/s41586-023-06232-z. (PMID) 37337068. 
44. ^ . Universe Today. 2007. 12 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2018. 
45. ^ Ilin, Ekaterina (5 Ağustos 2021). "Giant white-light flares on fully convective stars occur at high latitudes". . 507 (2): 1723-1745. arXiv:2108.01917 $2. doi:10.1093/mnras/stab2159. KB1 bakım: göster-yazarlar ()
46. ^ . Astrobiology Magazine. 29 Ağustos 2005. 28 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2007. 
47. ^ Vogt (2010). "The Lick-Carnegie Exoplanet Survey: A 3.1-M_🜨 Planet in the Habitable Zone of the Nearby M3V Star Gliese 581". The Astrophysical Journal. 723 (1): 954-965. arXiv:1009.5733 $2. doi:10.1088/0004-637x/723/1/954. 
48. ^ Adams, Fred C.; Laughlin, Gregory; Graves, Genevieve J. M. "Red Dwarfs and the End of the Main Sequence". Gravitational Collapse: From Massive Stars to Planets. Revista Mexicana de Astronomía y Astrofísica. ss. 46-49. Bibcode:2004RMxAC..22...46A. 
49. ^ Bolmont (21 Ocak 2017). "Water loss from terrestrial planets orbiting ultracool dwarfs: implications for the planets of TRAPPIST-1". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. 464 (3): 3728-3741. arXiv:1605.00616 $2. doi:10.1093/mnras/stw2578. 
50. ^ Cooper, Keith (10 Kasım 2011). . Astrobiology Magazine. 9 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Şubat 2019. 
51. ^ He, Matthias Y.; Triaud, Amaury H. M. J.; Gillon, Michaël (2017). "First limits on the occurrence rate of short-period planets orbiting brown dwarfs". . 464 (3): 2687-2697. arXiv:1609.05053 $2. doi:10.1093/mnras/stw2391. 
52. ^ Alibert, Yann; Benz, Willy (26 Ocak 2017). "Formation and composition of planets around very low mass stars". . 598: L5. arXiv:1610.03460 $2. doi:10.1051/0004-6361/201629671. 
53. ^ Stapledon, Olaf 1937 Chapter 7 "More Worlds" Part 3 "Plant Men and Others"

İleri okumalar

• Under a crimson sun : prospects for life in a red dwarf system. New York, NY: Imprint: Springer. 2013. ISBN . 

Dış bağlantılar

• "Red Dwarf Stars Probably Not Friendly for Earth 2.0". Seeker. 26 Mayıs 2015. 28 Ocak 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Ağustos 2023.