Azərbaycanca
Беларускі
Dansk
Deutsch
Española
Français
Indonesia
Italiana
日本語
Қазақ
Lietuvos
Nederlands
Português
Русский
සිංහල
แบบไทย
Türkçe
Українська
中國人
United State
Afrikaans
Christa Päffgen (16 Ekim 1938 - 18 Temmuz 1988),sahne adıyla Nico, bir Alman şarkıcı, söz yazarı, müzisyen, model ve oyuncuydu. Federico Fellini'nin La Dolce Vita (1960) ve Andy Warhol'un Chelsea Girls (1966) filmi de dahil olmak üzere birçok filmde rol aldı.
Warhol'un ısrarı üzerine Velvet Underground'ın ilk albümü The Velvet Underground & Nico'nun (1967) dört şarkısını seslendirdi. Aynı zamanda solo kariyerine başladı ve Chelsea Girl albümünü çıkardı. Nico'nun arkadaşı Jim Morrison, Nico'ya kendi şarkılarını yazmaya başlamasını önerdi. Nico, ardından genellikle bir rock enstrümanı olarak kullanılmayan, harmonium üzerinde şarkılar besteledi. The Velvet Underground'dan John Cale, onun müzikal aranjörü oldu ve The Marble Index, Desertshore, The End... gibi albümler dahil olmak üzere sonraki diğer albümlerin de yapımcılığını üstlendi.
Nico, 1980'lerde Avrupa, Amerika Birleşik Devletleri, Avustralya ve Japonya'da turneler gerçekleştirdi. Haziran 1988'de Berlin'de verdiği bir konserden sonra dinlenmek için tatile gittiği İbiza'da geçirdiği bir bisiklet kazası sonucu hayatını kaybetti.
Hayatı
Nico, Christa Päffgen ismiyle Köln'de Wilhelm ve Margarete "Grete" Päffgen'in kızı olarak (kızlık soyadı Schulze, 1910–1970) olarak dünyaya geldi. Babası Wilhelm, Köln'deki zengin Päffgen Kölsch bira üreticisi ailesinin bir üyesi olarak doğdu ve Katolikti, annesi Grete ise alt sınıf bir geçmişe sahipti ve Protestandı. Nico iki yaşındayken, annesi ve büyükbabasıyla birlikte, İkinci Dünya Savaşı'nın Köln bombardımanlarından kaçmak için Berlin'in dışındaki Spreewald ormanı yakınlarına taşındı.
Babası savaşın başlangıcında Wehrmacht'ta askere alındı, ancak ne zaman ve nasıl öldüğüne dair bilgiler çelişkili. Biyografi yazarı Richard Witts'in 1995 tarihli Nico: The Life and Lies of an Icon adlı kitabında belirttiğine göre, Wilhelm Päffgen 1942'de bir Fransız keskin nişancı tarafından başından vurulduktan sonra ağır yaralandı. Hayatta kalacağından emin olmayan komutanı ise, verilen emirlere uyarak kurşunla yaşamına son verdi. Wilhelm Päffgen ile ilgili başka bir hikâye ise, ciddi beyin hasarına neden olan kafa travmaları geçirdiği ve hayatının geri kalanını bir psikiyatri kurumunda geçirdiğidir. Kanıtlanmamış söylentilerde çeşitli şekillerde bir toplama kampında öldüğü veya savaş bunalımı sonucu öldüğü iddiaları da yer alıyor.
1946'da Nico ve annesi, Nico'nun terzi olarak çalıştığı Berlin şehir merkezine taşındı. 13 yaşına kadar okula gitti ve seçkin isimli bir mağazada iç çamaşırı satmaya başladı ve sonunda Berlin'de modellik işleri aldı. Nico, henüz gençken bir manken olarak öne çıktı. 15 yaşında ABD Hava Kuvvetleri'nde geçici olarak çalışırken, iddiaya göre Amerikalı bir çavuş tarafından tecavüze uğradı (bazı kaynaklarda tecavüzcünün Afrikalı-Amerikalı bir asker olduğu da iddia edildi) ve davada ifade vererek failin mahkemeye çıkarılmasına yol açtı. Olaya Nico'nun Secret Side isimli şarkısında atıfta bulunuluyor. Bununla birlikte, Richard Witts gibi biyografi yazarları, vakanın hiçbir kamuya açık kaydı belgelenmediği için hikâyenin geçerliliğini tartıştılar.[]
Kariyer
Oyunculuk ve mankenlik (1954–1964)
Nico, 16 yaşında, Berlin'deki KaDeWe defilesinde çalışırken fotoğrafçı tarafından keşfedildi. Herbert Tobias, ona aşık olduğu bir adam olan film yapımcısı Nikos Papatakis'ten esinlenerek "Nico" adını verdi ve Nico hayatının geri kalanında sahnede bu ismi kullandı. Nico, Paris'e taşındı ve Vogue, Tempo, Vie Nuove, Mascotte Spettacolo, Camera, Elle de dahil olmak üzere çeşitli moda dergileri için çalışmaya başladı. Bu süre zarfında, kahverengi saçlarını sarıya boyadı ve daha sonra bunu yapmak için Ernest Hemingway'den ilham aldığını iddia etti. 17 yaşındayken, ürünlerini tanıtmak için Coco Chanel ile sözleşme imzaladı, ancak New York'a kaçtı ve işi bıraktı. Seyahatleri boyunca İngilizce, İspanyolca ve Fransızca konuşmayı öğrendi.
1959'da kendisine filmde küçük bir rol veren ünlü yönetmenin dikkatini çektiği Federico Fellini'nin La Dolce Vita adlı filminin setine davet edildi. Bu sırada Nico, New York'ta yaşıyordu ve Lee Strasberg ile oyunculuk dersleri alıyordu.
1961 yapımı Jean Paul Belmondo filmi A Man Named Rocca'da rol aldıktan sonra, caz piyanisti Bill Evans'ın 1962 albümü Moon Beams'de kapak modeli olarak yer aldı. Ardından Jacques Poitrenaud'un Strip-Tease (1963) filminde başrolü aldı. Serge Gainsbourg tarafından yazılan ancak 2001 yılında Le Cinéma de Serge Gainsbourg derlemesine dahil edilene kadar piyasaya sürülmeyen bir başlık parçası kaydetti.
Şarkıcılık kariyerinde ilk adımlar
1965'te Nico, Rolling Stones gitaristi Brian Jones ile tanıştı ve ilk single'ı "I'm Not Sayin'"i kaydetti. Şarkının yapımcılığı, Jimmy Page tarafından Andrew Loog Oldham'ın Immediate markası için yapıldı. Aktör Ben Carruthers, o yaz Paris'te onu Bob Dylan'la tanıştırdı. 1967'de Nico, ilk albümü Chelsea Girl için " I'll Keep It with Mine " şarkısını kaydetti.
The Velvet Underground (1966–67)
Brian Jones ile tanıştırıldıktan sonra New York'ta Andy Warhol ve ile Chelsea Girls, The Closet, Sunset ve Imitation of Christ gibi deneysel filmlerinde rol almaya başladı. Warhol, New York'lu bir rock grubu olan Velvet Underground'ı yönetmeye başladı ve grubun Nico'yu bir " chanteuse " olarak almasını önerdi; bu fikir, hem kişisel hem de müzikal nedenlerle isteksizce rıza gösterdiler.
Grup, Warhol'un müzik, ışıklandırma, film ve dans içeren bir multimedya performansı olan Exploding Plastic Inevitable'ın merkezinde yer aldı. Nico, grubun ilk albümü The Velvet Underground & Nico'da üç şarkıda ("Femme Fatale", "All Tomorrow's Parties ", "I'll Be Your Mirror") baş vokal ve "Sunday Morning" de geri vokal yaptı (1967).
Nico'nun Velvet Underground'daki vokal kariyeri, kişisel ve müzikal zorluklarla biliniyor. John Cale, Nico'nun uzun giyinme odası hazırlıklarının ve performans öncesi mum yakma ritüelinin, performansları sık sık geciktirdiğini ve bu durumun özellikle söz yazarı Lou Reed'i sinirlendirdiğini yazdı. Albüm bir klasik haline geldi ve yayınlandığı tarihte pek beğenilmediyse de, Rolling Stone'un Tüm Zamanların En İyi 500 Albümü listesinde ' 13. sırada yer aldı.
Erken solo kariyeri (1967-1977)
Velvet Underground ile müzikal çalışmasının hemen ardından Nico, New York'taki The Dom isimli mekanda düzenli olarak performans sergileyerek solo sanatçı olarak çalışmaya başladı.
İlk albümü 1967'de Chelsea Girl için Bob Dylan, Tim Hardin ve Jackson Browne'ın şarkılarını kaydetti. Velvet Underground üyeleri Lou Reed, John Cale ve Sterling Morrison albüme katkıda bulundular; Nico, Reed ve Cale birlikte "It Was a Pleasure Then." isimli bir şarkı yazdı.Chelsea Girl, prodüktör Tom Wilson tarafından telli ve flüt aranjmanlarına sahip geleneksel bir oda müziği albümüdür. Nico, yapımında çok az söz sahibi oldu ve sonuçtan hayal kırıklığına uğradı; 1981'de albümle ilgili şöyle demişti: "Hala albümü dinleyemiyorum, çünkü o plak için istediğim her şeyi elimden aldılar. Davul istedim, hayır dediler. Daha fazla gitar istedim, hayır dediler. Ve basitlik istedim ve onu flütlerle kapladılar!...Albümü ilk dinlediğimde ağladım ve hepsi flütler yüzünden oldu." California'da Nico, onu kendi şarkılarını yazmaya teşvik eden Doors'dan Jim Morrison ile zaman geçirdi.
1968'de yayınlanan sözlerini ve müziğini Nico yazdı. John Cale bir dizi folk ve klasik enstrüman ekledi ve albümü düzenledi. Harmonium, kariyerinin geri kalanında onun imza enstrümanı oldu. Albümde klasik bir Avrupa halk müziği var. Albüm ayrıca Nico'nun görünüşünde ve imajında köklü bir değişikliğe de işaret etti. Saçlarını sarıdan kırmızıya boyadı ve daha çok siyah giyindiği yeni bir imaj oluşturarak, sonraki yıllarda ortaya çıkacak gotik rock sahnesinin görsel bir prototipi kabul edilen bir görünüm yakaladı.
"Evening of Light" şarkısının tanıtım filmi Francois de Menil tarafından çekildi. Bu video, The Stooges'dan Iggy Pop'u da içeriyordu.
1970'lerin başında canlı performansa dönen Nico (harmoniumda kendisine eşlik ederek) Londra'nın yanı sıra Amsterdam'da da konserler verdi ve burada John Cale ile Pink Floyd için konser açılışları yaptı. 1972'de Paris'teki Bataclan'da Nico, Cale ve Lou Reed bir kereye mahsus canlı olarak bir araya geldi.
Nico, 1970'lerde Desertshore (1970) ve The End... (1974) adlı iki solo albüm daha yayınladı. The End... her ikisi de Roxy Music'ten synthesizer'da Brian Eno ve gitarda Phil Manzanera'yı içeriyordu. Londra'daki Rainbow Theatre'da Cale, Eno ve Kevin Ayers ile birlikte rol aldı. 1 Haziran 1974 albümü bu konserin sonucudur. Nico, o yıl The End'in katalizörü olan Doors'un "The End"inin bir versiyonunu seslendirdi.
1970 ve 1979 yılları arasında Nico, Fransız yönetmen ile yaklaşık yedi film yaptı. 1969'da Garrel ile tanıştı ve Le Lit de la Vierge adlı filmine "The Falconer" şarkısını ekledi. Kısa bir süre sonra Garrel ile yaşıyordu ve onun sinematik ve kişisel çevrelerinde merkezi bir figür haline geldi. Nico'nun Garrel ile ilk oyunculuğu 1972 yapımı La Cicatrice Intérieure filminde gerçekleşti. Nico ayrıca bu film için müzik sağladı ve yönetmenle yakın işbirliği yaptı. Ayrıca Garrel filmleri Anathor'da (1972); sessiz Jean Seberg filmi, 1974'te piyasaya sürülen Les Hautes Solitudes ; Unange geçişi (1975); Pierre Clémenti, Nico ve Anita Pallenberg'in oynadığı Le Berceau de cristal (1976); ve Voyage au jardin des morts (1978). 1991 tarihli filmi J'entends Plus la Guitare, Nico'ya ithaf edilmiştir.
Solo kariyer (1978-1988)
Eylül 1978'de Nico, Katalonya'daki Canet Roc '78 festivalinde sahne aldı. Bu etkinlikte ayrıca Blondie, Kevin Ayers ve Ultravox performans sergiledi. Neuronium'un ikinci albümü Vuelo Químico'ya, 1978'de Barselona'da Michel Huygen, Carlos Guirao ve Albert Gimenez tarafından kaydedilirken tesadüfen stüdyoda olduğu için vokal katkısı yaptı. Edgar Allan Poe'nun “ Ulalume ” kitabından alıntılar okudu. Müzikten derinden etkilendiğini, bu yüzden yardım edemediğini söyledi. Aynı yıl, Nico, adını kontrol eden birçok post-punk grubundan biri olan Siouxsie and the Banshees'in yardımcı grubu olarak kısaca turneye çıktı. Paris'te Patti Smith, orijinali çalındıktan sonra Nico için yeni bir harmonium satın aldı.
Kişisel hayat
Nico'nun Fransız aktör Alain Delon ile bir ilişkisi vardı ve 11 Ağustos 1962'de Ari adını verdiği oğulları Christian Aaron Boulogne'u doğurdu. Delon babalığı reddetti ve Nico Ari'yi yetiştirmede zorluk yaşadığı için, Ari Delon'un ebeveynleri tarafından büyütüldü. Fotoğrafçı ve oyuncu olan Ari'nin 1999 doğumlu bir oğlu ve 2006 doğumlu bir kızı var.
Nico, kendisini 19. yüzyılın başlarındaki Romantizme kadar uzanan bir bohem sanatçı geleneğinin parçası olarak gördü. Farklı ülkelerde yaşayarak göçebe bir yaşam sürdü. Büyüdüğü Almanya ve öldüğü İspanya dışında, Nico 1950'lerde İtalya ve Fransa'da yaşadı, 1960'ların çoğunu ABD'de geçirdi ve 1960'ların başında ve yine 1980'lerde Londra'da yaşadı.
Hayatının son yılları çoğunlukla Greater Manchester'ın Prestwich ve Salford bölgesinde geçti. Halen bağımlılıkla mücadele etmesine rağmen yeniden müziğe ilgi duymaya başladı. 1980'lerde birkaç ay boyunca Londra, Brixton'da punk şair John Cooper Clarke ile bir apartman dairesini paylaştı, ancak bir çift olarak değil.
Ölümü
17 Temmuz 1988'de, Ari ile bir Akdeniz adası olan İbiza'da bir tatil sırasında, Nico bisikletten düştüğünde kafasını çarptı. Yoldan geçen bir taksi şoförü onu baygın halde buldu, ancak onu yerel hastanelere kabul ettirmekte zorluk çekti. Isıya maruz kaldığı için yanlış teşhis kondu ve akşam 8'de öldüğü açıklandı. X-ışınları daha sonra ölüm nedeni olarak ciddi bir beyin kanamasını ortaya çıkardı. Oğlu daha sonra olayla ilgili şunları söyledi:
Nico'nun yakılan kalıntıları, annesinin Berlin'deki bir orman mezarlığı olan Grunewald'daki arsasına gömüldü. Cenazesinde arkadaşları Desertshore'dan bir şarkı olan "Mütterlein" ın bir kasetini çaldılar.
Diskografi
The Great Rock Diskografisine göre :
Stüdyo albümleri
| Yıl | Başlık |
|---|---|
| 1967 | The Velvet Underground & Nico (Amerika Birleşik Devletleri No. 129, BK No. 59, IRL No. 56, İtalya #76) |
| 1967 | Chelsea Girl |
| 1968 | The Marble Index |
| 1970 | Desertshore |
| 1974 | The End... |
| 1981 | Drama of Exile |
| 1985 | Camera Obscura |
EP
| Yıl | Başlık |
|---|---|
| 1977 | The Peel Sessions (1971 ve 194'te kaydedildi) |
Canlı albümler
| Yıl | Başlık |
|---|---|
| 1972 | Le Bataclan '72 (Together with John Cale and Lou Reed) |
| 1975 | June 1, 1974 |
| 1982 | Do or Die: Nico in Europe (Live recordings from 1982 European tour) |
| 1983 | Live in Denmark (tracks 01-09 recorded live 1982-10-06, at the Club Paramount, Eriksvej 40, Roskilde, Denmark) |
| 1985 | Nico Live in Pécs |
| 1989 | Nico in Tokyo (tracks 01-11 recorded live 11 April 1986, Tokyo) |
| 1990 | Hanging Gardens |
| 1992 | Chelsea Girl / Live (recorded live June 1985, Chelsea Town Hall) |
| 1994 | Heroine |
| 2003 | Femme Fatale: The Aura Anthology (Drama of Exile expanded, plus live disc) |
| 2004 | Nico: All Tomorrow's Parties (tracks 05-11 recorded live 11 April 1986, Tokyo) |
| 2007 | All Tomorrow's Parties (live double album) |
| 2012 | Reims Cathedral – 13 December 1974 |
Derleme albümler
| Yıl | Başlık |
|---|---|
| 1984 | Live Heroes |
| 1998 | Nico: The Classic Years |
| 2003 | Femme Fatale – The Aura Anthology. (Re-issue of Drama of Exile with bonus tracks plus Live at Chelsea Town Hall 9.8.85.) |
| 2007 | The Frozen Borderline – 1968–1970. (The Marble Index and Desertshore re-issued with bonus tracks.) |
Singles
| Yıl | Başlık |
|---|---|
| 1965 | "I'm Not Sayin'" / "The Last Mile" |
| 1981 | "Saeta" / "Vegas" – Flicknife Records FLS 206 |
| 1982 | "Procession" / "All Tomorrow's Parties" (Recorded with the Invisible Girls & Martin Hannett) |
| 1983 | "Heroes" / "One More Chance" |
| 1985 | "My Funny Valentine" / "My Heart Is Empty" |
Bibliyografya
- Nico: The Life and Lies of an Icon by Richard Witts (Virgin Books: London, 1992).
- Up-tight: the Velvet Underground Story by Victor Bockris and Gerard Malanga (Omnibus Press: London, 1995 reprint).
- Songs They Never Play on the Radio: Nico, the Last Bohemian by James Young, Bloomsbury, London 1992
- Nico: Photographies by Antoine Giacomoni, (Dragoon: Paris, 2002).
- Nico: Cible mouvante. Chansons, Poèmes, Journal by Nico, Jacques Pauvert and Ari Boulogne, (Pauvert: Paris, 2001).
- L'amour n'oublie jamais by Ari Boulogne, (Pauvert: Paris, 2001).
- Please Kill Me: The Uncensored Oral History of Punk by Legs McNeil and Gillian Mccain, (Grove Press: New York, 1996).
- Lüül: Ein Musikerleben zwischen Agitation Free, Ashra, Nico, der Neuen Deutschen Welle und den 17 Hippies by Lutz Ulbrich (Schwarzkopf & Schwarzkopf: Berlin, 2007).
- Nico - In The Shadow of the Moon Goddess by Lutz Graf-Ulbrich (E-book, Amazon Digital Services, 2015).
- You Are Beautiful and You Are Alone: The Biography of Nico, by Jennifer Otter Bickerdike, Faber (2021), , 512 pp.
Filmler ve oyunlar
- Nico - Anısına (1988), Bernd Gaul'un yönettiği belgesel
- Nico Icon (1995), Susanne Ofteringer'in yönettiği belgesel
- Nico Icon Play, Stella Grundy'nin oyunu, 5 Eylül 2007'de Studio Salford'da prömiyeri yapıldı.
- Niko. Sfenks ve Eis (2005), Werner Fritsch tarafından
- Nico, 1988 (2018), Susanna Nicchiarelli tarafından aktris Trine Dyrholm ile Nico olarak yönetildi.
Kaynakça
- ^ a b c d The Great Rock Discography. 5th. Edinburgh: . 2000. ss. 696-697. ISBN . Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>etiketi: "The Great Rock Discography" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: ) - ^ Knocking on Heaven's Door: Rock Obituaries. London, UK: . 2006. s. 462. ISBN .
- ^ a b "The Velvet Underground | American rock group". Encyclopedia Britannica (İngilizce). 25 Aralık 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Ekim 2019.
Nico (original name Christa Päffgen; b. October 16, 1938, Cologne, Germany—d. July 18, 1988, Ibiza, Spain)
Kaynak hatası: Geçersiz<ref>etiketi: ":0" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: ) - ^ . March 2004. 11 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ağustos 2018.
- ^ a b Nico: The Life and Lies of an Icon. Londra: Virgin Books. 1995. ISBN . Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>etiketi: "Witts" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: ) - ^ You Are Beautiful and You Are Alone: The Biography of Nico. 2021. s. 14. ISBN . 22 Mart 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Mart 2022.
- ^ Mirkin (28 Eylül 2016). "Nico died senseless death after falling from bicycle without helmet". . 13 Kasım 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 13 Kasım 2021.
- ^ a b c d e "Nico: A Short Biography". 29 Aralık 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 8 Ağustos 2011. Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>etiketi: "shortbio" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: ) - ^ Reynolds (16 Mart 2007). "Nico: The Inner Scar director's cut". The Guardian. 29 Ekim 2013 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 27 Ekim 2013 – ReynoldsRetro vasıtasıyla.
- ^ White Light/ White Heat: The Velvet Underground Day by Day. Londra: Jawbone. 2009. s. 9. ISBN .
- ^ Rogers (3 Mart 2010). . The Prague Post. 3 Eylül 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2018.
- ^ "Nico: Beyond the Icon". 30 Temmuz 2018. 15 Haziran 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Mart 2022.
- ^ "Who's the Bill Evans Cover Girl?". Night Lights. 16 Aralık 2007. 25 Eylül 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 25 Mayıs 2018.
- ^ The Velvet Underground and Nico. Londra: . 2004. ISBN .
- ^ Please Kill Me: The Uncensored Oral History of Punk. Londra: Penguin Books. 1996. s. 9. ISBN .
- ^ "13. The Velvet Underground and Nico, 'The Velvet Underground'". Rolling Stone. 31 Mayıs 2012. 20 Ekim 2014 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Mart 2022.
- ^ Harvard, J. (2004), p. 5.
- ^ Gross. . Rolling Stone. 22 Haziran 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Haziran 2010.
- ^ Nico quoted in Dave Thompson's for the 2002 Deluxe re-issue of , which includes all five Velvet collaborations for Chelsea Girl.
- ^ Reynolds (16 Mart 2007). "From the Velvets to the Void". The Guardian. 14 Şubat 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 30 Mart 2021.
- ^ Thompson (November 1994). . . 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Jahn (7 Mart 2008). "Unfolding Garrel's Love Letter". . 24 Nisan 2016 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Ağustos 2015.
- ^ "Festival Canet Rock 1978". La Web Sense Nom (Katalanca). 21 Kasım 2017. 26 Nisan 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 27 Mayıs 2018.
- ^ "Post". 5 Temmuz 2019. 13 Kasım 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 13 Kasım 2021 – Twitter vasıtasıyla.
- ^ Willmington (2 Şubat 1996). "'Nico' Shows Ex-model's Disintegration". Chicago Tribune. 25 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 24 Temmuz 2018.
- ^ . (Almanca). 22 Mayıs 2001. 4 Mart 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2013.
- ^ Sanjek (September 1996). "Film review". Popular Music and Society. 20 (3): 171-172. doi:10.1080/03007769608591640. ISSN 0300-7766.
- ^ a b c Simpson (5 Temmuz 2019). "Nico in Manchester: 'She loved the architecture – and the heroin'". The Guardian. ISSN 0261-3077. 5 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 5 Temmuz 2019 – www.theguardian.com vasıtasıyla.
- ^ Hattenstone (29 Mayıs 2012). "John Cooper Clarke: 'It's diabolical how poor I am'". The Guardian. 25 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 24 Temmuz 2018.
- ^ Songs They Never Play on the Radio: Nico, the Last Bohemian. Londra: Bloomsbury. 1992. s. 150. ISBN .
- ^ Reissued numerous times over the years with recognizable variant titles (Nico – Songs They Never Play on the Radio or Nico – The End)
Nico'nun erken çalışmalarının değerlendirilmesi
- Nico'nun sonraki çalışmalarının değerlendirilmesi
- Hoşnutsuz Gençlerin Sesi Nico 22 Mart 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde . – Ulusal Halk Radyosu'ndan sesli hikâye
- Nico 6 Eylül 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde . (BBC Radio 4 Woman's Hour sesli öğesi)
- Discogs'ta Nico diskografisi
- Nico
- IMDb'de Nico (Alman şarkıcı)
- Nico – In Memoriam 3 Nisan 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde . Video istek üzerine 1988 konser belgeseline bağlantı
wikipedia, wiki, viki, vikipedia, oku, kitap, kütüphane, kütübhane, ara, ara bul, bul, herşey, ne arasanız burada,hikayeler, makale, kitaplar, öğren, wiki, bilgi, tarih, yukle, izle, telefon için, turk, türk, türkçe, turkce, nasıl yapılır, ne demek, nasıl, yapmak, yapılır, indir, ücretsiz, ücretsiz indir, bedava, bedava indir, mp3, video, mp4, 3gp, jpg, jpeg, gif, png, resim, müzik, şarkı, film, film, oyun, oyunlar, mobil, cep telefonu, telefon, android, ios, apple, samsung, iphone, xiomi, xiaomi, redmi, honor, oppo, nokia, sonya, mi, pc, web, computer, bilgisayar
Christa Paffgen 16 Ekim 1938 18 Temmuz 1988 sahne adiyla Nico bir Alman sarkici soz yazari muzisyen model ve oyuncuydu Federico Fellini nin La Dolce Vita 1960 ve Andy Warhol un Chelsea Girls 1966 filmi de dahil olmak uzere bircok filmde rol aldi Nico 1985 yilinda Warhol un israri uzerine Velvet Underground in ilk albumu The Velvet Underground amp amp Nico nun 1967 dort sarkisini seslendirdi Ayni zamanda solo kariyerine basladi ve Chelsea Girl albumunu cikardi Nico nun arkadasi Jim Morrison Nico ya kendi sarkilarini yazmaya baslamasini onerdi Nico ardindan genellikle bir rock enstrumani olarak kullanilmayan harmonium uzerinde sarkilar besteledi The Velvet Underground dan John Cale onun muzikal aranjoru oldu ve The Marble Index Desertshore The End gibi albumler dahil olmak uzere sonraki diger albumlerin de yapimciligini ustlendi Nico 1980 lerde Avrupa Amerika Birlesik Devletleri Avustralya ve Japonya da turneler gerceklestirdi Haziran 1988 de Berlin de verdigi bir konserden sonra dinlenmek icin tatile gittigi Ibiza da gecirdigi bir bisiklet kazasi sonucu hayatini kaybetti HayatiNico Christa Paffgen ismiyle Koln de Wilhelm ve Margarete Grete Paffgen in kizi olarak kizlik soyadi Schulze 1910 1970 olarak dunyaya geldi Babasi Wilhelm Koln deki zengin Paffgen Kolsch bira ureticisi ailesinin bir uyesi olarak dogdu ve Katolikti annesi Grete ise alt sinif bir gecmise sahipti ve Protestandi Nico iki yasindayken annesi ve buyukbabasiyla birlikte Ikinci Dunya Savasi nin Koln bombardimanlarindan kacmak icin Berlin in disindaki Spreewald ormani yakinlarina tasindi Babasi savasin baslangicinda Wehrmacht ta askere alindi ancak ne zaman ve nasil oldugune dair bilgiler celiskili Biyografi yazari Richard Witts in 1995 tarihli Nico The Life and Lies of an Icon adli kitabinda belirttigine gore Wilhelm Paffgen 1942 de bir Fransiz keskin nisanci tarafindan basindan vurulduktan sonra agir yaralandi Hayatta kalacagindan emin olmayan komutani ise verilen emirlere uyarak kursunla yasamina son verdi Wilhelm Paffgen ile ilgili baska bir hikaye ise ciddi beyin hasarina neden olan kafa travmalari gecirdigi ve hayatinin geri kalanini bir psikiyatri kurumunda gecirdigidir Kanitlanmamis soylentilerde cesitli sekillerde bir toplama kampinda oldugu veya savas bunalimi sonucu oldugu iddialari da yer aliyor 1946 da Nico ve annesi Nico nun terzi olarak calistigi Berlin sehir merkezine tasindi 13 yasina kadar okula gitti ve seckin isimli bir magazada ic camasiri satmaya basladi ve sonunda Berlin de modellik isleri aldi Nico henuz gencken bir manken olarak one cikti 15 yasinda ABD Hava Kuvvetleri nde gecici olarak calisirken iddiaya gore Amerikali bir cavus tarafindan tecavuze ugradi bazi kaynaklarda tecavuzcunun Afrikali Amerikali bir asker oldugu da iddia edildi ve davada ifade vererek failin mahkemeye cikarilmasina yol acti Olaya Nico nun Secret Side isimli sarkisinda atifta bulunuluyor Bununla birlikte Richard Witts gibi biyografi yazarlari vakanin hicbir kamuya acik kaydi belgelenmedigi icin hikayenin gecerliligini tartistilar kaynak belirtilmeli KariyerOyunculuk ve mankenlik 1954 1964 Nico 16 yasinda Berlin deki KaDeWe defilesinde calisirken fotografci tarafindan kesfedildi Herbert Tobias ona asik oldugu bir adam olan film yapimcisi Nikos Papatakis ten esinlenerek Nico adini verdi ve Nico hayatinin geri kalaninda sahnede bu ismi kullandi Nico Paris e tasindi ve Vogue Tempo Vie Nuove Mascotte Spettacolo Camera Elle de dahil olmak uzere cesitli moda dergileri icin calismaya basladi Bu sure zarfinda kahverengi saclarini sariya boyadi ve daha sonra bunu yapmak icin Ernest Hemingway den ilham aldigini iddia etti 17 yasindayken urunlerini tanitmak icin Coco Chanel ile sozlesme imzaladi ancak New York a kacti ve isi birakti Seyahatleri boyunca Ingilizce Ispanyolca ve Fransizca konusmayi ogrendi 1959 da kendisine filmde kucuk bir rol veren unlu yonetmenin dikkatini cektigi Federico Fellini nin La Dolce Vita adli filminin setine davet edildi Bu sirada Nico New York ta yasiyordu ve Lee Strasberg ile oyunculuk dersleri aliyordu 1961 yapimi Jean Paul Belmondo filmi A Man Named Rocca da rol aldiktan sonra caz piyanisti Bill Evans in 1962 albumu Moon Beams de kapak modeli olarak yer aldi Ardindan Jacques Poitrenaud un Strip Tease 1963 filminde basrolu aldi Serge Gainsbourg tarafindan yazilan ancak 2001 yilinda Le Cinema de Serge Gainsbourg derlemesine dahil edilene kadar piyasaya surulmeyen bir baslik parcasi kaydetti Sarkicilik kariyerinde ilk adimlar 1965 te Nico Rolling Stones gitaristi Brian Jones ile tanisti ve ilk single i I m Not Sayin i kaydetti Sarkinin yapimciligi Jimmy Page tarafindan Andrew Loog Oldham in Immediate markasi icin yapildi Aktor Ben Carruthers o yaz Paris te onu Bob Dylan la tanistirdi 1967 de Nico ilk albumu Chelsea Girl icin I ll Keep It with Mine sarkisini kaydetti The Velvet Underground 1966 67 Nico 1966 da Velvet Underground in bir uyesi olarak Brian Jones ile tanistirildiktan sonra New York ta Andy Warhol ve ile Chelsea Girls The Closet Sunset ve Imitation of Christ gibi deneysel filmlerinde rol almaya basladi Warhol New York lu bir rock grubu olan Velvet Underground i yonetmeye basladi ve grubun Nico yu bir chanteuse olarak almasini onerdi bu fikir hem kisisel hem de muzikal nedenlerle isteksizce riza gosterdiler Grup Warhol un muzik isiklandirma film ve dans iceren bir multimedya performansi olan Exploding Plastic Inevitable in merkezinde yer aldi Nico grubun ilk albumu The Velvet Underground amp Nico da uc sarkida Femme Fatale All Tomorrow s Parties I ll Be Your Mirror bas vokal ve Sunday Morning de geri vokal yapti 1967 Nico Andy Warhol un Exploding Plastic Inevitable ile performansi Ann Arbor Michigan 1966 Nico nun Velvet Underground daki vokal kariyeri kisisel ve muzikal zorluklarla biliniyor John Cale Nico nun uzun giyinme odasi hazirliklarinin ve performans oncesi mum yakma rituelinin performanslari sik sik geciktirdigini ve bu durumun ozellikle soz yazari Lou Reed i sinirlendirdigini yazdi Album bir klasik haline geldi ve yayinlandigi tarihte pek begenilmediyse de Rolling Stone un Tum Zamanlarin En Iyi 500 Albumu listesinde 13 sirada yer aldi Erken solo kariyeri 1967 1977 Velvet Underground ile muzikal calismasinin hemen ardindan Nico New York taki The Dom isimli mekanda duzenli olarak performans sergileyerek solo sanatci olarak calismaya basladi Ilk albumu 1967 de Chelsea Girl icin Bob Dylan Tim Hardin ve Jackson Browne in sarkilarini kaydetti Velvet Underground uyeleri Lou Reed John Cale ve Sterling Morrison albume katkida bulundular Nico Reed ve Cale birlikte It Was a Pleasure Then isimli bir sarki yazdi Chelsea Girl produktor Tom Wilson tarafindan telli ve flut aranjmanlarina sahip geleneksel bir oda muzigi albumudur Nico yapiminda cok az soz sahibi oldu ve sonuctan hayal kirikligina ugradi 1981 de albumle ilgili soyle demisti Hala albumu dinleyemiyorum cunku o plak icin istedigim her seyi elimden aldilar Davul istedim hayir dediler Daha fazla gitar istedim hayir dediler Ve basitlik istedim ve onu flutlerle kapladilar Albumu ilk dinledigimde agladim ve hepsi flutler yuzunden oldu California da Nico onu kendi sarkilarini yazmaya tesvik eden Doors dan Jim Morrison ile zaman gecirdi 1968 de yayinlanan sozlerini ve muzigini Nico yazdi John Cale bir dizi folk ve klasik enstruman ekledi ve albumu duzenledi Harmonium kariyerinin geri kalaninda onun imza enstrumani oldu Albumde klasik bir Avrupa halk muzigi var Album ayrica Nico nun gorunusunde ve imajinda koklu bir degisiklige de isaret etti Saclarini saridan kirmiziya boyadi ve daha cok siyah giyindigi yeni bir imaj olusturarak sonraki yillarda ortaya cikacak gotik rock sahnesinin gorsel bir prototipi kabul edilen bir gorunum yakaladi Evening of Light sarkisinin tanitim filmi Francois de Menil tarafindan cekildi Bu video The Stooges dan Iggy Pop u da iceriyordu 1970 lerin basinda canli performansa donen Nico harmoniumda kendisine eslik ederek Londra nin yani sira Amsterdam da da konserler verdi ve burada John Cale ile Pink Floyd icin konser acilislari yapti 1972 de Paris teki Bataclan da Nico Cale ve Lou Reed bir kereye mahsus canli olarak bir araya geldi Nico Free Concert Hyde Park ta harmonium caliyor 29 Haziran 1974 Nico 1970 lerde Desertshore 1970 ve The End 1974 adli iki solo album daha yayinladi The End her ikisi de Roxy Music ten synthesizer da Brian Eno ve gitarda Phil Manzanera yi iceriyordu Londra daki Rainbow Theatre da Cale Eno ve Kevin Ayers ile birlikte rol aldi 1 Haziran 1974 albumu bu konserin sonucudur Nico o yil The End in katalizoru olan Doors un The End inin bir versiyonunu seslendirdi 1970 ve 1979 yillari arasinda Nico Fransiz yonetmen ile yaklasik yedi film yapti 1969 da Garrel ile tanisti ve Le Lit de la Vierge adli filmine The Falconer sarkisini ekledi Kisa bir sure sonra Garrel ile yasiyordu ve onun sinematik ve kisisel cevrelerinde merkezi bir figur haline geldi Nico nun Garrel ile ilk oyunculugu 1972 yapimi La Cicatrice Interieure filminde gerceklesti Nico ayrica bu film icin muzik sagladi ve yonetmenle yakin isbirligi yapti Ayrica Garrel filmleri Anathor da 1972 sessiz Jean Seberg filmi 1974 te piyasaya surulen Les Hautes Solitudes Unange gecisi 1975 Pierre Clementi Nico ve Anita Pallenberg in oynadigi Le Berceau de cristal 1976 ve Voyage au jardin des morts 1978 1991 tarihli filmi J entends Plus la Guitare Nico ya ithaf edilmistir Solo kariyer 1978 1988 Eylul 1978 de Nico Katalonya daki Canet Roc 78 festivalinde sahne aldi Bu etkinlikte ayrica Blondie Kevin Ayers ve Ultravox performans sergiledi Neuronium un ikinci albumu Vuelo Quimico ya 1978 de Barselona da Michel Huygen Carlos Guirao ve Albert Gimenez tarafindan kaydedilirken tesadufen studyoda oldugu icin vokal katkisi yapti Edgar Allan Poe nun Ulalume kitabindan alintilar okudu Muzikten derinden etkilendigini bu yuzden yardim edemedigini soyledi Ayni yil Nico adini kontrol eden bircok post punk grubundan biri olan Siouxsie and the Banshees in yardimci grubu olarak kisaca turneye cikti Paris te Patti Smith orijinali calindiktan sonra Nico icin yeni bir harmonium satin aldi Kisisel hayatNico nun Fransiz aktor Alain Delon ile bir iliskisi vardi ve 11 Agustos 1962 de Ari adini verdigi ogullari Christian Aaron Boulogne u dogurdu Delon babaligi reddetti ve Nico Ari yi yetistirmede zorluk yasadigi icin Ari Delon un ebeveynleri tarafindan buyutuldu Fotografci ve oyuncu olan Ari nin 1999 dogumlu bir oglu ve 2006 dogumlu bir kizi var Nico kendisini 19 yuzyilin baslarindaki Romantizme kadar uzanan bir bohem sanatci geleneginin parcasi olarak gordu Farkli ulkelerde yasayarak gocebe bir yasam surdu Buyudugu Almanya ve oldugu Ispanya disinda Nico 1950 lerde Italya ve Fransa da yasadi 1960 larin cogunu ABD de gecirdi ve 1960 larin basinda ve yine 1980 lerde Londra da yasadi Hayatinin son yillari cogunlukla Greater Manchester in Prestwich ve Salford bolgesinde gecti Halen bagimlilikla mucadele etmesine ragmen yeniden muzige ilgi duymaya basladi 1980 lerde birkac ay boyunca Londra Brixton da punk sair John Cooper Clarke ile bir apartman dairesini paylasti ancak bir cift olarak degil OlumuNico nun Berlin deki mezari 17 Temmuz 1988 de Ari ile bir Akdeniz adasi olan Ibiza da bir tatil sirasinda Nico bisikletten dustugunde kafasini carpti Yoldan gecen bir taksi soforu onu baygin halde buldu ancak onu yerel hastanelere kabul ettirmekte zorluk cekti Isiya maruz kaldigi icin yanlis teshis kondu ve aksam 8 de oldugu aciklandi X isinlari daha sonra olum nedeni olarak ciddi bir beyin kanamasini ortaya cikardi Oglu daha sonra olayla ilgili sunlari soyledi Nico nun yakilan kalintilari annesinin Berlin deki bir orman mezarligi olan Grunewald daki arsasina gomuldu Cenazesinde arkadaslari Desertshore dan bir sarki olan Mutterlein in bir kasetini caldilar DiskografiThe Great Rock Diskografisine gore Studyo albumleri Yil Baslik1967 The Velvet Underground amp amp Nico Amerika Birlesik Devletleri No 129 BK No 59 IRL No 56 Italya 76 1967 Chelsea Girl1968 The Marble Index1970 Desertshore1974 The End 1981 Drama of Exile1985 Camera ObscuraEP Yil Baslik1977 The Peel Sessions 1971 ve 194 te kaydedildi Canli albumler Yil Baslik1972 Le Bataclan 72 Together with John Cale and Lou Reed 1975 June 1 19741982 Do or Die Nico in Europe Live recordings from 1982 European tour 1983 Live in Denmark tracks 01 09 recorded live 1982 10 06 at the Club Paramount Eriksvej 40 Roskilde Denmark 1985 Nico Live in Pecs1989 Nico in Tokyo tracks 01 11 recorded live 11 April 1986 Tokyo 1990 Hanging Gardens1992 Chelsea Girl Live recorded live June 1985 Chelsea Town Hall 1994 Heroine2003 Femme Fatale The Aura Anthology Drama of Exile expanded plus live disc 2004 Nico All Tomorrow s Parties tracks 05 11 recorded live 11 April 1986 Tokyo 2007 All Tomorrow s Parties live double album 2012 Reims Cathedral 13 December 1974Derleme albumler Yil Baslik1984 Live Heroes1998 Nico The Classic Years2003 Femme Fatale The Aura Anthology Re issue of Drama of Exile with bonus tracks plus Live at Chelsea Town Hall 9 8 85 2007 The Frozen Borderline 1968 1970 The Marble Index and Desertshore re issued with bonus tracks Singles Yil Baslik1965 I m Not Sayin The Last Mile 1981 Saeta Vegas Flicknife Records FLS 2061982 Procession All Tomorrow s Parties Recorded with the Invisible Girls amp Martin Hannett 1983 Heroes One More Chance 1985 My Funny Valentine My Heart Is Empty BibliyografyaNico The Life and Lies of an Icon by Richard Witts Virgin Books London 1992 Up tight the Velvet Underground Story by Victor Bockris and Gerard Malanga Omnibus Press London 1995 reprint Songs They Never Play on the Radio Nico the Last Bohemian by James Young Bloomsbury London 1992 0 7475 1194 2 Nico Photographies by Antoine Giacomoni Dragoon Paris 2002 Nico Cible mouvante Chansons Poemes Journal by Nico Jacques Pauvert and Ari Boulogne Pauvert Paris 2001 L amour n oublie jamais by Ari Boulogne Pauvert Paris 2001 Please Kill Me The Uncensored Oral History of Punk by Legs McNeil and Gillian Mccain Grove Press New York 1996 Luul Ein Musikerleben zwischen Agitation Free Ashra Nico der Neuen Deutschen Welle und den 17 Hippies by Lutz Ulbrich Schwarzkopf amp Schwarzkopf Berlin 2007 Nico In The Shadow of the Moon Goddess by Lutz Graf Ulbrich E book Amazon Digital Services 2015 You Are Beautiful and You Are Alone The Biography of Nico by Jennifer Otter Bickerdike Faber 2021 978 0 571 35001 8 512 pp Filmler ve oyunlarNico Anisina 1988 Bernd Gaul un yonettigi belgesel Nico Icon 1995 Susanne Ofteringer in yonettigi belgesel Nico Icon Play Stella Grundy nin oyunu 5 Eylul 2007 de Studio Salford da promiyeri yapildi Niko Sfenks ve Eis 2005 Werner Fritsch tarafindan Nico 1988 2018 Susanna Nicchiarelli tarafindan aktris Trine Dyrholm ile Nico olarak yonetildi Kaynakca a b c d The Great Rock Discography 5th Edinburgh 2000 ss 696 697 ISBN 1 84195 017 3 Kaynak hatasi Gecersiz lt ref gt etiketi The Great Rock Discography adi farkli icerikte birden fazla tanimlanmis Bkz Kaynak gosterme Knocking on Heaven s Door Rock Obituaries London UK 2006 s 462 ISBN 1846090911 a b The Velvet Underground American rock group Encyclopedia Britannica Ingilizce 25 Aralik 2019 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 26 Ekim 2019 Nico original name Christa Paffgen b October 16 1938 Cologne Germany d July 18 1988 Ibiza Spain Kaynak hatasi Gecersiz lt ref gt etiketi 0 adi farkli icerikte birden fazla tanimlanmis Bkz Kaynak gosterme March 2004 11 Agustos 2011 tarihinde kaynagindan arsivlendi Erisim tarihi 8 Agustos 2018 a b Nico The Life and Lies of an Icon Londra Virgin Books 1995 ISBN 978 0863696558 Kaynak hatasi Gecersiz lt ref gt etiketi Witts adi farkli icerikte birden fazla tanimlanmis Bkz Kaynak gosterme You Are Beautiful and You Are Alone The Biography of Nico 2021 s 14 ISBN 978 1549167270 22 Mart 2022 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 22 Mart 2022 Mirkin 28 Eylul 2016 Nico died senseless death after falling from bicycle without helmet 13 Kasim 2021 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 13 Kasim 2021 a b c d e Nico A Short Biography 29 Aralik 2018 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 8 Agustos 2011 Kaynak hatasi Gecersiz lt ref gt etiketi shortbio adi farkli icerikte birden fazla tanimlanmis Bkz Kaynak gosterme Reynolds 16 Mart 2007 Nico The Inner Scar director s cut The Guardian 29 Ekim 2013 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 27 Ekim 2013 ReynoldsRetro vasitasiyla White Light White Heat The Velvet Underground Day by Day Londra Jawbone 2009 s 9 ISBN 978 1906002220 Rogers 3 Mart 2010 The Prague Post 3 Eylul 2010 tarihinde kaynagindan arsivlendi Erisim tarihi 25 Mayis 2018 Nico Beyond the Icon 30 Temmuz 2018 15 Haziran 2021 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 22 Mart 2022 Who s the Bill Evans Cover Girl Night Lights 16 Aralik 2007 25 Eylul 2018 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 25 Mayis 2018 The Velvet Underground and Nico Londra 2004 ISBN 978 0 8264 1550 9 Please Kill Me The Uncensored Oral History of Punk Londra Penguin Books 1996 s 9 ISBN 978 0 14026 690 0 13 The Velvet Underground and Nico The Velvet Underground Rolling Stone 31 Mayis 2012 20 Ekim 2014 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 22 Mart 2022 Harvard J 2004 p 5 Gross Rolling Stone 22 Haziran 2008 tarihinde kaynagindan arsivlendi Erisim tarihi 11 Haziran 2010 Nico quoted in Dave Thompson s for the 2002 Deluxe re issue of which includes all five Velvet collaborations for Chelsea Girl Reynolds 16 Mart 2007 From the Velvets to the Void The Guardian 14 Subat 2021 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 30 Mart 2021 Thompson November 1994 4 Mart 2016 tarihinde kaynagindan arsivlendi Jahn 7 Mart 2008 Unfolding Garrel s Love Letter 24 Nisan 2016 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 26 Agustos 2015 Festival Canet Rock 1978 La Web Sense Nom Katalanca 21 Kasim 2017 26 Nisan 2018 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 27 Mayis 2018 Post 5 Temmuz 2019 13 Kasim 2021 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 13 Kasim 2021 Twitter vasitasiyla Willmington 2 Subat 1996 Nico Shows Ex model s Disintegration Chicago Tribune 25 Temmuz 2018 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 24 Temmuz 2018 Almanca 22 Mayis 2001 4 Mart 2008 tarihinde kaynagindan arsivlendi Erisim tarihi 3 Eylul 2013 Sanjek September 1996 Film review Popular Music and Society 20 3 171 172 doi 10 1080 03007769608591640 ISSN 0300 7766 a b c Simpson 5 Temmuz 2019 Nico in Manchester She loved the architecture and the heroin The Guardian ISSN 0261 3077 5 Temmuz 2019 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 5 Temmuz 2019 www theguardian com vasitasiyla Hattenstone 29 Mayis 2012 John Cooper Clarke It s diabolical how poor I am The Guardian 25 Temmuz 2018 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 24 Temmuz 2018 Songs They Never Play on the Radio Nico the Last Bohemian Londra Bloomsbury 1992 s 150 ISBN 0 7475 1194 2 Reissued numerous times over the years with recognizable variant titles Nico Songs They Never Play on the Radio or Nico The End Nico nun erken calismalarinin degerlendirilmesiNico nun sonraki calismalarinin degerlendirilmesi Hosnutsuz Genclerin Sesi Nico 22 Mart 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde Ulusal Halk Radyosu ndan sesli hikaye Nico 6 Eylul 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde BBC Radio 4 Woman s Hour sesli ogesi Discogs ta Nico diskografisi Nico IMDb de Nico Alman sarkici Nico In Memoriam 3 Nisan 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde Video istek uzerine 1988 konser belgeseline baglanti