Saldırgan realizm, uluslararası ilişkilerde neorealist düşünceye ait yapısal bir teoridir ve siyaset bilimci John Mearsheimer tarafından savunmacı realizme tepki olarak ortaya atılmıştır. Saldırgan realizm, uluslararası sistemin anarşik doğasının uluslararası politikada saldırgan devlet davranışlarının teşvik edilmesinden sorumlu olduğunu savunur. Teori, büyük güçleri, uluslararası sisteme hükmetme yönündeki tutarlı amaçları doğrultusunda dengeleme stratejileri yerine sorumluluk yükleme ve kendi reklamını yapmaya öncelik veren yani gücü maksimize eden revizyonistler olarak tasvir ederek savunmacı realizmden temelde ayrılır. Teori, uluslararası ilişkilerin incelenmesi ve anlaşılması için önemli alternatif katkılar getirmekte ancak bir eleştiri konusu olmaya devam etmektedir.
Teorik kökenler
Saldırgan realizm; , , Eric J. Labs ve gibi akademisyenlerin farklı bakış açılarıyla karakterize edilen çeşitli alt eğilimleri içeren realist düşünce okuluna ait önde gelen ve önemli bir uluslararası ilişkiler teorisidir. Bununla birlikte, bugüne kadar saldırgan neorealizmin en önemli varyantı, John J. Mearsheimer’ın Büyük Güç Siyasetinin Trajedisi adlı kitabında geliştirdiği varyanttır.
Mearsheimer saldırgan neorealizm teorisini, klasik realistler tarafından detaylandırılan bazı varsayımları yineleyip üzerine inşa etse de pozitivizmi bir bilim felsefesi olarak kullanmasıyla ve uluslararası sistemin yapısına dayalı olarak uluslararası politikada devlet davranışının incelenmesine sistem merkezli bir yaklaşım eklemesiyle klasik realistlerden tamamen ayrılmaktadır. Buna göre, saldırgan neorealizm, savunmacı realizm gibi diğer yapısal teorilerin yanı sıra neorealizmin alt dalına aittir.
Ana ilkeler
Teori, Kenneth Waltz'un savunmacı neorealizminin özünde yatanlara benzer beş ana ilkeye dayanmaktadır. Bunlar:
- Büyük güçler dünya siyasetinin ana aktörleridir ve uluslararası sistem anarşiktir
- Tüm devletler bir miktar saldırgan askeri kapasiteye sahiptir
- Devletler diğer devletlerin niyetlerinden asla emin olamazlar
- Devletlerin öncelikli hedefi hayatta kalmaktır
- Devletler rasyonel aktörlerdir ve hayatta kalma olasılıklarını en üst düzeye çıkaracak sağlam stratejiler geliştirebilirler
Savunmacı neorealizm gibi saldırgan realizm de diğer devletlerin niyetlerinden emin olmayan ve askeri saldırı kapasitesine sahip rasyonel büyük güçlerin hayatta kalmak için çabaladığı anarşik bir uluslararası sistemden bahseder. Başlangıçta savunmacı neorealizm ile benzer önermelerden geliştirilmiş olsa da Mearsheimer’ın saldırgan neorealizmi uluslararası politikadaki büyük güç davranışlarına ilişkin büyük ölçüde farklı öngörüler ileri sürer.
Temel olarak bir devletin güvenliğini sağlamak için sahip olması gereken güç birikimi ve devletlerin bu tatmin edici güvenlik seviyesine ulaşmak için izledikleri strateji konusunda savunmacı neorealizmden ayrılır. Sonuç olarak, Mearsheimer’ın saldırgan neorealizmi, çatışma ve savaşa yol açması muhtemel tehlikeli devletlerarası güvenlik rekabeti ile karakterize edilen çok daha kötümser bir uluslararası politika tablosu çizmektedir.
Statüko ve gücü maksimize eden devlet
John Mearsheimer’ın saldırgan neorealizm, Kenneth Waltz’ın savunmacı neorealizminin “statüko önyargısını” düzeltmeyi amaçlamaktadır. Her iki neorealist varyant da devletlerin öncelikle güvenliklerini en üst düzeye çıkarmakla ilgilendiklerini savunurken bu süreçte gerekli olan güç miktarı konusunda anlaşmazlığa düşmektedirler. Devletlerin sadece mevcut güç dengesini koruyarak uluslararası sistemdeki kendi konumlarını muhafaza etmeye çalışan statükocu güçler olduğu savunmacı neorealizmin aksine, saldırgan neorealizm devletlerin aslında saldırgan niyetler barındıran güç maksimizasyoncu revizyonistler olduğunu iddia eder. Gerçekten de saldırgan neorealizme göre, uluslararası sistem büyük güçlere güvenliklerini arttırmak ve hayatta kalmalarını sağlamak için saldırgan eylemlere başvurmaları yönünde güçlü teşvikler sağlamaktadır.
Anarşi (kuralları uygulayabilecek ve saldırganları engelleyebilecek merkezi bir otoritenin yokluğu) ve devletlerin niyetleri ve mevcut saldırgan askeri yetenekleri konusundaki belirsizlikle tasvir edilen uluslararası sistem, devletlerin sürekli olarak birbirlerinden korkmalarına ve hayatta kalmalarını sağlamak için kendi kendilerine yardım mekanizmalarına başvurmalarına neden olmaktadır. Her birinin diğerine karşı duyduğu bu saldırganlık korkusunu hafifletmek için devletler her zaman maddi yetenekler açısından tanımlanan kendi göreceli güçlerini en üst düzeye çıkarmaya çalışırlar. Mearsheimer bunu şöyle belirtir: “potansiyel rakipleri pahasına ek güç artışları elde ederek güç dengesini değiştirme fırsatları ararlar”, çünkü “bir devlet diğer devletler üzerinde ne kadar büyük askeri avantaja sahipse o kadar güvenlidir”. Devletler, nihai hedefleri olan hegemonya (devletler sistemindeki tek büyük güç) ile askerî güçlerini sistem içindeki diğer devletlerin aleyhine arttırmaya çalışmaktadır.
John Mearsheimer bu görüşün şöyle özetlemiştir: “Büyük güçler, güvenliklerini sağlamanın en iyi yolunun hegemonyayı elde etmek ve böylece başka bir büyük gücün meydan okuma olasılığını ortadan kaldırmak olduğunun farkındadır. Sadece yanlış yönlendirilmiş bir devlet sisteminde hegemon olma fırsatını kaçırır çünkü zaten hayatta kalmak için yeterli güce sahip olduğunu düşünür.” Buna göre Mearsheimer gibi saldırgan neorealistler, bir devletin göreli gücünü hegemonyaya ulaşma noktasına kadar arttırmak için en iyi stratejisinin saldırgan taktiklere dayanmak olduğuna inanmaktadır. Saldırgan bir şekilde hareket etmelerinin rasyonel olması koşuluyla büyük güçler muhtemelen kendilerini hegemonyaya yaklaştıracak yayılmacı politikalar izleyeceklerdir.
Küresel hegemonyaya ulaşmak okyanuslar boyunca güç projeksiyonu ve misilleme güçlerinin kısıtlamaları nedeniyle neredeyse imkansız olduğundan statükocu devletlerin ulaşmayı umabileceği en iyi sonuç kendi coğrafi bölgesine hükmeden . Bu amansız güç arayışı, doğası gereği “savaş olasılığının her zaman arka planda olduğu sürekli bir güvenlik rekabeti” durumu yaratmaktadır. Büyük güçler ancak bölgesel hegemonya elde ettikten sonra statükocu devletler haline gelirler.
Dengeleme ve sorumluluk yükleme
Saldırgan neorealizm devletlerin nihai amacının hegemonya olduğunu söyler. Savunmacı neorealizm ise devletin hayatta kalmasının, hegemonyadan çok daha kısa bir sürede garanti altına alınabileceği inancıyla saldırgan neorealistler ile keskin bir tezat oluşturmaktadır. Savunmacı neorealist zihniyette, güç birikimi yoluyla güvenlik artışları, maliyetlerin nihayetinde faydalardan daha ağır bastığı azalan marjinal getirilerle karşılaşır. Savunmacı neorealizm, anarşi altında devletlerin tehdit edici güç arayışındaki devletlere karşı dengelemeye (devletler mevcut güç dengesini korumak için doğrudan sorumluluk üstlenirler) girişme eğiliminin güçlü olduğunu ve bunun da “maksimize eden devletin hayatta kalmasını tehlikeye atmayı” başarabileceğini öne sürer. Bu argüman aynı zamanda uluslararası sistemdeki en güçlü devlete yönelik devlet davranışı için de geçerlidir, zira savunmacı neorealistler aşırı güç yoğunlaşmasının kendi kendini yok ettiğini ve dengeleyici karşı hamleleri tetiklediğini belirtmektedir. .
Mearsheimer, devletlerin hegemonya dışında tatmin edici bir güce ne zaman ulaştıklarını tahmin etmenin oldukça zor olduğunu ve kolektif eylem sorunları nedeniyle etkili bir güç kontrol yöntemi olarak dengelemeye büyük ölçüde güvenmenin maliyetli olduğunu ileri sürerek bu argümanlara karşı çıkmaktadır. Mearsheimer’a göre, bir büyük güç kendisini rakiplerinin kendi pahasına güç kazanmasını önlemeye çalışan savunma pozisyonunda bulduğunda dengelemeye girmeyi veya sorumluluk yüklemeyi (harekete geçme sorumluluğunu diğer devletlere devredebilir) tercih ederek mücadele etmeyi seçebilir.
Mearsheimer, büyük güçlerin hangi koşullarda birine ya da diğerine göre davranacağını belirlemek için Waltz’ın savunmacı neorealizmini, güç dağılımının yanına ikinci bir değişkeni (coğrafyayı) dahil ederek geliştirmektedir. Bir yandan, dengeleme ve sorumluluk yükleme arasındaki seçim, anarşik uluslararası sistemin iki kutuplu, dengeli veya dengesiz çok kutuplu bir sisteme sahip olup olmadığına bağlıdır. Diğer yandan, sınır paylaşımı ve suyun durdurucu gücü (okyanusların küresel hegemonyayı engellemesi) açısından devletin coğrafi konumu da büyük güçlerin strateji tercihini etkilemektedir. Bu iki değişken bir araya geldiğinde, büyük güçlerin (savunmacı neorealizmin tahminlerinin aksine) potansiyel bir hegemonun bulunduğu durumlar hariç tüm çok kutupluluk durumlarında dengelemeden ziyade sorumluluk yüklemeyi tercih etme eğiliminde olduklarını ortaya koymaktadır.
Savunmacı neorealistlerin uluslararası sistemdeki en güçlü devlete karşı devlet davranışı duruşlarının nasıl olacağını açıklayan Mearsheimer, tehdit altındaki devletlerin potansiyel hegemonlara karşı dengelemeye gönülsüzce girişeceklerine ancak bölgesel hegemonya elde etmiş bir büyük güce karşı dengeleme koalisyonlarının oluşmasının pek olası olmadığına inanmaktadır. Bu dengeleme eksikliği en iyi şekilde bölgesel hegemonun güç yansıtma kabiliyeti üzerindeki coğrafi kısıtlamalardan kaynaklanan yeni statükocu duruşuyla açıklanabilir. Saldırgan eylemlere güvenmek yerine, bölgesel bir hegemon kendisini diğer alanlarda rakiplerinin yükselişini engelleyerek hegemonik statüsüne yönelik tehditleri önlemeye çalışan savunmacı bir konumda bulur. Bu nedenle, bir offshore dengeleyici gibi davranacak, sorumluluğu potansiyel hegemonun yerel komşularına yükleyecek ve sadece son çare olarak dengelemeye girişecektir.
Katkılar ve eleştiriler
Teorik girdiler
İlk olarak, akademisyenler Mearsheimer’ın saldırgan neorealizminin Waltz’ın savunmacı neorealizmine alternatif bir tamamlayıcı sağladığına inanmaktadır. Teori savunmacı neorealistlerin uluslararası sistemin yapısının devlet davranışını kısıtladığı yönündeki argümanlarına katkı sağlamaktadır. Anarşinin de devletlerin güç paylarını maksimize etmeleri için teşvikler yaratabileceğini savunarak savunmacı neorealizme ilişkin statüko önyargısını düzeltmeye çalışan saldırgan neorealizm, Waltz’un teorisinin açıklamakta başarısız olduğu anormal durumları çözmektedir. Temel olarak, teori uluslararası sistemde devletler arasında meydana gelen çatışma miktarına bir açıklama getirebilmektedir. Snyder’in belirttiği gibi, Mearsheimer’ın saldırgan neorealizmi “revizyonist devletlerin davranışları için teorik bir gerekçe sağlayarak neorealist teorinin kapsamını genişletmektedir”.
Dahası, bu tamamlayıcılık, devlet davranışını açıklamak için dönüşümlü olarak çalışan iki teori ie teorik karşılıklı ilişki anlamına gelebilir ve böylece “hem savunmacı hem de saldırgan devlet davranışını daha doğru bir şekilde açıklayabilen daha eksiksiz bir yapısal realist teoriye” izin verebilir. İkinci olarak, bu akademisyenler Mearsheimer’ın saldırgan neorealizminin dış politika teorisine ve ittifak teorisine önemli ölçüde katkıda bulunduğu argümanını desteklemektedir. Daha spesifik olarak, Mearsheimer’ın teorisi hem uluslararası politikayı hem de dış politikayı başarılı bir şekilde teorileştirerek yapısal savunmacı realizmden bir adım daha ileri gitmektedir.
Waltz’un savunmacı neorealizmi dış politikayı uluslararası politikanın üstünde açıklayabilen bir teori olarak reddetmesinin aksine, saldırgan neorealizm hem sistemik analiz düzeyine ilişkin uluslararası sonuçların hem de bireysel devlet davranışının açıklamalarını içerir. Ayrıca, güç dağılımının yanı sıra coğrafya gibi yeni değişkenlerin dahil edilmesi, saldırgan neorealizmin devletlerin saldırgan eylemler peşinde koşması ve dengeleme ve sorumluluk yüklemeye başvurması hakkında belirli varsayımlarda bulunma potansiyelini arttırır.
Teorik kusurlar
Öncelikle, akademisyenler Mearsheimer’ın saldırgan neorealizmdeki bazı mantıksal sorunlara işaret etmektedirler. Snyder, Mearsheimer’ın güvenlik ikilemi görüşünü “saldırgan realizmin sinoptik bir ifadesi” olarak reddetmekte ve saldırgan neorealizmin tüm devletleri revizyonist olarak konumlandırılmasının, tüm güvenlik ikilemi kavramının dayandığı temel önermeyi (diğer devletlerin niyetleri hakkındaki belirsizlik) ortadan kaldırdığını savunmaktadır. Saldırgan büyük güçlerin kendi güvenliklerini en üst düzeye çıkarmak için aldıkları önlemler diğerlerini tehdit etmekte, bu da devletler arasında varsayımsal tehditlere dayalı gereksiz bir rekabetten ziyade gerçek bir haklı güvenlik rekabetine yol açmaktadır.
Toft, saldırgan neorealizmin ilgili kusurlara işaret etmektedir. Ona göre, büyük güç davranışını açıklamak için yapısal olmayan coğrafya değişkeninin dahil edilmesi, teorinin analiz odağını sistem çapındaki dinamiklerden bölgesel dinamiklere kaydırmaktadır. Teorinin bölgesel güvenlik analizleri göz önünde bulundurulduğunda, saldırgan neorealizmin “Avrupa ve Kuzeydoğu Asya gibi oluşumların (kabul edildiği)” bir bölgeyi neyin oluşturduğunu açıkça tanımlamakta başarısız olduğunu ve bunun da akademik olarak onaylanmamasına yol açtığını ileri sürmektedir.
Christopher Layne coğrafi değişkenle ilgili sorunların altını çizmektedir. Layne, Mearsheimer’ın “suyun durdurucu gücünün” büyük bir gücün küresel hegemonya elde etmesini engellediği yönündeki akıl yürütmesini, bu kısıtlamanın yükselen bir rakibin kendi mahallesinin ötesinde etki yaratma kapasitesi için geçerli görünmemesi nedeniyle eleştirmektedir. Layne’in belirttiği gibi, “görüşüne göre su, ABD’nin güçlerini uzak bölgelerdeki diğerlerine benimsetilmesini engelliyor, ancak Batı Yarımkürede’ki Amerikan üstünlüğünü tehdit etmekten alıkoymuyor.” Dahası, saldırgan realizmin bölgesel hegemonları statükocu güçler olarak sınıflandırmasını, teorinin büyük güçlere amansız güç maksimizatörleri olarak yaptığı vurguyla uzlaştırmakla zorlanıyor. Bu anlam Layne, su kısıtlamasının gücü maksimize eden bir devleti statükocu bir güce dönüştürme kabiliyetini sorgulamakta ve bölgesel bir hegemonun güvenlik arayışına tabi kaldığını ve böylece küresel hegemonyaya ulaşmaya çalıştığını savunarak Mearsheimer ile çelişmektedir.
İkinci bir grup eleştiri ise saldırgan neorealizmin kısıtlayıcı odakları konusunu ele almaktadır. Akademisyenler Mearsheimer’ın teorisini iç politikayı dikkate almadığı için eleştirmektedir. Yükselen bir gücün iç siyasi işleyişine, ekonomisine veya toplumuna dikkat edilmemektedir ki bunlar bir devletin karar alma sürecinde rol oynamakta ve dolayısıyla uluslararası politikadaki davranışını etkilemektedir. Ayrıca Snyder, terörizm gibi ulus ötesi tehditlerin dikkate alınmadığını ve Mearsheimer’ın güvenliğe yaptığı vurgunun devletlerin ideoloji, ulusal birleşme ve insan hakları gibi güvenlik dışı çıkarlarını, güç rekabetinin yanı sıra uluslararası politikanın önemli bir yönü olarak görmesine neden olduğunu savunmaktadır.
Buna ek olarak Toft, Mearsheimer’ın askeri yeteneklere ve devletin toprak fethetme odaklanmasının “analizlerinin nüfuz kazanmanın ve nüfuz kullanmanın bir dizi başka yolunu gözden kaçırma riskini beraberinde getirdiğini” belirtmektedir. Benzer şekilde, birincil odak noktası uluslararası çatışmanın pazarlık modelleri olan siyaset bilimciler, saldırgan neorealizmin savaşın maliyetli olduğu gerçeğini göz ardı ettiğini belirtmektedirler.
Bu maliyetler de savaşı verimsiz hale getirdiğinden, devletler (hegemonyaya sahip olmayanlar bile) pazarlığa dayalı anlaşmalar inşa etmeye teşvik edilir. Örneğin, %70’e %30 güç dağılımının olduğu iki kutuplu bir dünyada, devletler bu kaynakların bir kısmını savaş sırasında yok olmasından ise kaynaklarda benzer orantılı bir dağılım olmasını tercih edecektir. Bu verimsizlik nedeniyle () Mearsheimer’ın önerdiği sürekli savaş aslında devletleri daha az güvenli hale getirecektir çünkü tekrarlanan savaş maliyetleri sonunda o devletin tüm gücünü tüketir.
En önemlisi, akademisyenler teorinin ampirik geçerliliğini ve öngörü yeteneğini sorgulamışlardır; bu da saldırgan neorealizmin uluslararası politikada devlet davranışına yönelik reçetelerin geçerliliğini olumsuz etkileyebilir. Teorinin Japonya’nın 20. yüzyıldaki toprak kazanımlarını, NATO’nun devamı veya Almanya’nın Soğuk Savaş sonrası dönemde bölgesel hegemonya elde edememesini açıklamaktaki başarısızlığına değinmenin yanı sıra, Çin’in yükselen gücü ve ABD’nin bölgesel hegemonyası hakkındaki saldırgan neorealizm görüşlerine ilişkin ciddi şüphelerini de dile getirmişlerdir. Akademisyenlere, hayatta kalmayı garantilemek isteyen rasyonel bir güç olarak Çin’in işbirliği mekanizmalarına dayanmak yerine hegemonya arayışına gireceğine inanmak için hiçbir neden yoktur.
Benzer şekilde Mearsheimer’ın ABD’ye ilişkin argümanlarıyla da çelişmektedirler. İlk olarak, coğrafi kısıtlamalardan ziyade zayıf rakipler veya dengeleme yetersizlikleri, ABD’nin bölgesel hegemonik konumunun benzersizliğine açıklama olarak alınmaktadır.
Toft ve Layne bir adım daha ileri giderek Mearsheimer’ın ABD’yi açık deniz dengelemesi yapan bölgesel bir hegemon olarak yanlış değerlendirdiğini ileri sürmektedir. Bu akademisyenler, Avrupa ve Kuzeydoğu Asya’daki rakiplerinin yükselişini önlerken Batı yarımküreye hakim olma stratejik amacına sahip bölgesel bir hegemon olmak yerine, ampirik verilerin ABD’nin küresel hegemonya arayışına girdiğine ve bunu başardığına işaret ettiğine ve bunun da Mearsheimer’ın ABD’nin gelecekteki stratejik davranışına ilişkin tahminlerini, özellikle de denizaşırı askeri müdahalesi açısından saptırdığına inanmaktadırlar.
Ayrıca bakınız
- ^ Toft, Peter (December 2005). "John J. Mearsheimer: an offensive realist between geopolitics and power". Journal of International Relations and Development. 8 (4): 381-408. doi:10.1057/palgrave.jird.1800065 .
- ^ Feng, Liu; Ruizhuan, Zhang (Yaz 2006). "The typologies of realism". . 1 (1): 124 and 126. doi:10.1093/cjip/pol006.
- ^ Taliaferro, Jeffrey W. (Kış 2000–2001). "Security seeking under anarchy: defensive realism revisited". . 25 (3): 128-129 and 134. doi:10.1162/016228800560543. JSTOR 2626708.
- ^ Gerald Geunwook Lee, "To Be Long or Not to Be Long–That is the Question: The Contradiction of Time-Horizon in Offensive Realism", Security Studies 12:2 (2003): 196.
- ^ John J. Mearsheimer, The Tragedy of Great Power Politics (New York, NY: W.W. Norton, 2001).
- ^ Glenn H. Snyder, "Mearsheimer's World—Offensive Realism and the Struggle for Security: A Review Essay", International Security 27:1 (2002): 151.
- ^ Feng and Zheng, Typologies of Realism, 113–114.
- ^ Kaplan, Robert D. (2012). "Why John J. Mearsheimer Is Right (About Some Things)". The Atlantic Magazine. 20 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 10 Mayıs 2023.
- ^ Kenneth N. Waltz, "Realist Thought and Neorealist Theory", Journal of International Affairs 44:1 (1990): 34.
- ^ Mearsheimer, J. (2005). Structural Realism, in T. Dunne, M. Kurki & S. Smith, International Relations Theory: Discipline and Diversity. Oxford: Oxford University Press.
- ^ Mearsheimer, John J. "The false promise of international institutions." International Security 19, no. 3 (1994): 5–49.
- ^ Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics, 30–31.
- ^ Eric J. Labs, "Beyond Victory: Offensive Realism and the Expansion of War Aims", Security Studies 6:4 (1997): 7–8.
- ^ Shiping Tang, "From Offensive to Defensive Realism: A Social Evolutionary Interpretation of China's Security Strategy", 148–149, in China's Ascent: Power, Security, and the Future of International Politics, edited by Robert Ross and Zhu Feng. (Ithaca: Cornell University Press, 2008).
- ^ Taliaferro, Security Seeking, 134.
- ^ Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics, 32–33.
- ^ Snyder, Mearsheimer's World, 153.
- ^ Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics, 20.
- ^ Snyder, Mearsheimer's World,157–158.
- ^ Kenneth N. Waltz, Theory of International Politics (Reading, MA: Addison-Wesley Publishing Company, 1979): 126.
- ^ Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics, 21.
- ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;MearsheimerTragedy2
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ ; Sten Rynning and Jens Ringsmose, "Why Are Revisionist States Revisionist? Reviving Classical Realism as an Approach to Understanding International Change", International Politics 45 (2008)
- 26.
- ^ John J. Mearsheimer, "China's Unpeaceful Rise", Current History 105: 690 (2006): 160.
- ^ Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics, 34.
- ^ John J. Mearsheimer, "The False Promise of International Institutions", International Security 19:3 (1994–1995): 11–12.
- ^ Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics, 21 and 29.
- ^ Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics, 35.
- ^ a b Mearsheimer, China's Unpeaceful Rise, 160.
- ^ a b Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics, 141.
- ^ Mearsheimer, The False Promise, 12.
- ^ Snyder, Mearsheimer's World, 154.
- ^ a b Peter Toft, "John J. Mearsheimer: An Offensive Realist Between Geopolitics and Power", Journal of International Relations and Development 8 (2005): 390.
- ^ Yuan-Kang Wang, "Offensive Realism and the Rise of China", Issues & Studies 40:1 (2004): 177.
- ^ Snyder, Mearsheimer's World, 156.
- ^ Labs, Beyond Victory, 10.
- ^ Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics, 34–35 and 156–157.
- ^ Wang, Offensive Realism, 178.
- ^ Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics, 155, 160, 261 and 272.
- ^ Wang, Offensive Realism, 179.
- ^ Feng & Z Ruizhuan, Typologies of Realism, 124.
- ^ Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics, 271 and 345.
- ^ Keir A. Lieber and Gerard Alexander, "Waiting for Balancing Why the World Is Not Pushing Back", International Security 30:1 (2005): 111–112.
- ^ Jack S. Levy and William R. Thompson, "Balancing on Land and at Sea: Do States Ally Against the Leading Global Power?" International Security 35:1 (2010): 11.
- ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;MearsheimerTragedy_a3
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Snyder, Mearsheimer's World, 158.
- ^ Toft, John J. Mearsheimer, 403.
- ^ See Kenneth N. Waltz, "International Politics Is Not Foreign Policy", Security Studies 6:1 (1996): 54–57.
- ^ Waltz, Theory of International Politics, 71–72 and 121–123.
- ^ Toft, John J. Mearsheimer, 389.
- ^ Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics, 422 note 60.
- ^ Toft, John J. Mearsheimer, 401.
- ^ Snyder, Mearsheimer's World, 155.
- ^ Mearsheimer, Tragedy of Great Power Politics 35–36.
- ^ Snyder, Mearsheimer's World, 155–156.
- ^ Toft, John J. Mearsheimer, 393.
- ^ Christopher Layne, "The Poster Child for Offensive Realism: America as a Global Hegemon", Security Studies 12:2 (2002/2003): 127.
- ^ Layne, The Poster Child for Offensive Realism, 129.
- ^ David C. Hendrickson, "The Lion and the Lamb: Realism and Liberalism Reconsidered", World Policy Journal 20:1 (2003): 97; Snyder, Mearsheimer's World, 172.
- ^ Kagan, Why John J. Mearsheimer is Right.
- ^ Snyder, Mearsheimer's World, 171–172.
- ^ Toft, John J. Mearsheimer, 384.
- ^ On Bargaining Theory see David A. Lake, "Two Cheers for Bargaining Theory: Assessing Rationalist Explanations of the Iraq War," International Security 35:3 (2010/11): 15.
- ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>
etiketi;KaganWhy2
isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: ) - ^ Toft, John J. Mearsheimer, 396–397.
- ^ Jonathan Kirshner, "The Tragedy of Offensive Realism: Classical Realism and the Rise of China", European Journal of International Relations 18:1 (2010): 59–61.
- ^ Toft, John J. Mearsheimer, 397.
- ^ Colin Elman, "Extending Offensive Realism: The Louisiana Purchase and America's Rise to Regional Hegemony", American Political Science Review 98:4 (2004): 563.
- ^ Snyder, Mearsheimer's World, 173.
- ^ .Layne, The Poster Child for Offensive Realism, 162–163.
- ^ Toft, John J. Mearsheimer, 397–399.
Kaynakça
- Feng, Liu; Ruizhuan, Zhang (Yaz 2006). "The typologies of realism". . 1 (1): 109-134. doi:10.1093/cjip/pol006.
- Hendrickson, David C. "The Lion and the Lamb: Realism and Liberalism Reconsidered." World Policy Journal 20:1 (2003): 93–102.
- Kaplan, Robert D. (2012). "Why John J. Mearsheimer Is Right (About Some Things)". The Atlantic Magazine. 20 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 10 Mayıs 2023.
- Kirshner, Jonathan. "The Tragedy of Offensive Realism: Classical Realism and the Rise of China." European Journal of International Relations 18:1 (2012): 53–75.
- Labs, Eric. "Beyond Victory: Offensive Realism and the Expansion of War Aims." Security Studies 6:4 (1997): 1–49.
- Lake, David A. "Two Cheers for Bargaining Theory: Assessing Rationalist Explanations of the Iraq War." International Security 35:3 (2010/11): 7–52.
- Layne, Christopher. "The Poster Child for Offensive Realism: America as a Global Hegemon." Security Studies 12:2 (2002/2003): 120–163.
- Lee, Gerald Geunwook. "To be Long or Not to Be Long—That is the Question: The Contradiction of Time-Horizon in Offensive Realism." Security Studies 12:2 (2002/2003): 196–217.
- Levy, Jack S. and William R. Thompson. "Balancing on Land and at Sea: Do States Ally Against the Leading Global Power?" International Security 35:1 (2010): 7–43.
- Lieber, Keir A. and Gerard Alexander. "Waiting for Balancing Why the World Is Not Pushing Back." International Security 30:1 (2005): 109–139.
- Lim, Y.-H. China's Naval Power, Surrey, New York, Ashgate, 2014, 234 p. ().
- Mearsheimer, John J. "The False Promise of International Institutions." International Security 19:3 (1994–1995): 5–49.
- Mearsheimer, John J. The Tragedy of Great Power Politics. New York, NY: W.W. Norton, 2001.
- Mearsheimer, John J. "China's Unpeaceful Rise." Current History 105:690 (2006): 160–162.
- Rynning, Sten and Jens Ringsmose. "Why Are Revisionist States Revisionist? Reviving Classical Realism as an Approach to Understanding International Change." International Politics 45 (2008): 19–39.
- . "From Offensive to Defensive Realism: A Social Evolutionary Interpretation of China's Security Strategy." In China's Ascent: Power, Security, and the Future of International Politics, edited by Robert Ross and Zhu Feng, 141–162. Ithaca, NY: Cornell University Press, 2008.
- Snyder, Glenn H. "Mearsheimer's World—Offensive Realism and the Struggle for Security: A Review Essay." International Security 27:1 (2002): 149–173.
- Taliaferro, Jeffrey W. (Kış 2000–2001). "Security seeking under anarchy: defensive realism revisited". . 25 (3): 128-161. doi:10.1162/016228800560543. JSTOR 2626708.
- Toft, Peter (December 2005). "John J. Mearsheimer: an offensive realist between geopolitics and power". Journal of International Relations and Development. 8 (4): 381-408. doi:10.1057/palgrave.jird.1800065 .
- Waltz, Kenneth N. Theory of International Politics (Reading, MA: Addison-Wesley Publishing Company, 1979).
- Waltz, Kenneth N. "Realist Thought and Neorealist Theory." Journal of International Affairs 44:1 (1990): 21–37.
- Waltz, Kenneth N. "International Politics Is Not Foreign Policy." Security Studies 6:1 (1996): 54–57.
- Wang, Yuan-Kang. "Offensive Realism and the Rise of China." Issues & Studies 40:1 (2004): 173–201.
wikipedia, wiki, viki, vikipedia, oku, kitap, kütüphane, kütübhane, ara, ara bul, bul, herşey, ne arasanız burada,hikayeler, makale, kitaplar, öğren, wiki, bilgi, tarih, yukle, izle, telefon için, turk, türk, türkçe, turkce, nasıl yapılır, ne demek, nasıl, yapmak, yapılır, indir, ücretsiz, ücretsiz indir, bedava, bedava indir, mp3, video, mp4, 3gp, jpg, jpeg, gif, png, resim, müzik, şarkı, film, film, oyun, oyunlar, mobil, cep telefonu, telefon, android, ios, apple, samsung, iphone, xiomi, xiaomi, redmi, honor, oppo, nokia, sonya, mi, pc, web, computer, bilgisayar
Saldirgan realizm uluslararasi iliskilerde neorealist dusunceye ait yapisal bir teoridir ve siyaset bilimci John Mearsheimer tarafindan savunmaci realizme tepki olarak ortaya atilmistir Saldirgan realizm uluslararasi sistemin anarsik dogasinin uluslararasi politikada saldirgan devlet davranislarinin tesvik edilmesinden sorumlu oldugunu savunur Teori buyuk gucleri uluslararasi sisteme hukmetme yonundeki tutarli amaclari dogrultusunda dengeleme stratejileri yerine sorumluluk yukleme ve kendi reklamini yapmaya oncelik veren yani gucu maksimize eden revizyonistler olarak tasvir ederek savunmaci realizmden temelde ayrilir Teori uluslararasi iliskilerin incelenmesi ve anlasilmasi icin onemli alternatif katkilar getirmekte ancak bir elestiri konusu olmaya devam etmektedir Teorik kokenlerSaldirgan realizm Eric J Labs ve gibi akademisyenlerin farkli bakis acilariyla karakterize edilen cesitli alt egilimleri iceren realist dusunce okuluna ait onde gelen ve onemli bir uluslararasi iliskiler teorisidir Bununla birlikte bugune kadar saldirgan neorealizmin en onemli varyanti John J Mearsheimer in Buyuk Guc Siyasetinin Trajedisi adli kitabinda gelistirdigi varyanttir Mearsheimer saldirgan neorealizm teorisini klasik realistler tarafindan detaylandirilan bazi varsayimlari yineleyip uzerine insa etse de pozitivizmi bir bilim felsefesi olarak kullanmasiyla ve uluslararasi sistemin yapisina dayali olarak uluslararasi politikada devlet davranisinin incelenmesine sistem merkezli bir yaklasim eklemesiyle klasik realistlerden tamamen ayrilmaktadir Buna gore saldirgan neorealizm savunmaci realizm gibi diger yapisal teorilerin yani sira neorealizmin alt dalina aittir Ana ilkelerTeori Kenneth Waltz un savunmaci neorealizminin ozunde yatanlara benzer bes ana ilkeye dayanmaktadir Bunlar Buyuk gucler dunya siyasetinin ana aktorleridir ve uluslararasi sistem anarsiktir Tum devletler bir miktar saldirgan askeri kapasiteye sahiptir Devletler diger devletlerin niyetlerinden asla emin olamazlar Devletlerin oncelikli hedefi hayatta kalmaktir Devletler rasyonel aktorlerdir ve hayatta kalma olasiliklarini en ust duzeye cikaracak saglam stratejiler gelistirebilirler Savunmaci neorealizm gibi saldirgan realizm de diger devletlerin niyetlerinden emin olmayan ve askeri saldiri kapasitesine sahip rasyonel buyuk guclerin hayatta kalmak icin cabaladigi anarsik bir uluslararasi sistemden bahseder Baslangicta savunmaci neorealizm ile benzer onermelerden gelistirilmis olsa da Mearsheimer in saldirgan neorealizmi uluslararasi politikadaki buyuk guc davranislarina iliskin buyuk olcude farkli ongoruler ileri surer Temel olarak bir devletin guvenligini saglamak icin sahip olmasi gereken guc birikimi ve devletlerin bu tatmin edici guvenlik seviyesine ulasmak icin izledikleri strateji konusunda savunmaci neorealizmden ayrilir Sonuc olarak Mearsheimer in saldirgan neorealizmi catisma ve savasa yol acmasi muhtemel tehlikeli devletlerarasi guvenlik rekabeti ile karakterize edilen cok daha kotumser bir uluslararasi politika tablosu cizmektedir Statuko ve gucu maksimize eden devlet John Mearsheimer in saldirgan neorealizm Kenneth Waltz in savunmaci neorealizminin statuko onyargisini duzeltmeyi amaclamaktadir Her iki neorealist varyant da devletlerin oncelikle guvenliklerini en ust duzeye cikarmakla ilgilendiklerini savunurken bu surecte gerekli olan guc miktari konusunda anlasmazliga dusmektedirler Devletlerin sadece mevcut guc dengesini koruyarak uluslararasi sistemdeki kendi konumlarini muhafaza etmeye calisan statukocu gucler oldugu savunmaci neorealizmin aksine saldirgan neorealizm devletlerin aslinda saldirgan niyetler barindiran guc maksimizasyoncu revizyonistler oldugunu iddia eder Gercekten de saldirgan neorealizme gore uluslararasi sistem buyuk guclere guvenliklerini arttirmak ve hayatta kalmalarini saglamak icin saldirgan eylemlere basvurmalari yonunde guclu tesvikler saglamaktadir Anarsi kurallari uygulayabilecek ve saldirganlari engelleyebilecek merkezi bir otoritenin yoklugu ve devletlerin niyetleri ve mevcut saldirgan askeri yetenekleri konusundaki belirsizlikle tasvir edilen uluslararasi sistem devletlerin surekli olarak birbirlerinden korkmalarina ve hayatta kalmalarini saglamak icin kendi kendilerine yardim mekanizmalarina basvurmalarina neden olmaktadir Her birinin digerine karsi duydugu bu saldirganlik korkusunu hafifletmek icin devletler her zaman maddi yetenekler acisindan tanimlanan kendi goreceli guclerini en ust duzeye cikarmaya calisirlar Mearsheimer bunu soyle belirtir potansiyel rakipleri pahasina ek guc artislari elde ederek guc dengesini degistirme firsatlari ararlar cunku bir devlet diger devletler uzerinde ne kadar buyuk askeri avantaja sahipse o kadar guvenlidir Devletler nihai hedefleri olan hegemonya devletler sistemindeki tek buyuk guc ile askeri guclerini sistem icindeki diger devletlerin aleyhine arttirmaya calismaktadir John Mearsheimer bu gorusun soyle ozetlemistir Buyuk gucler guvenliklerini saglamanin en iyi yolunun hegemonyayi elde etmek ve boylece baska bir buyuk gucun meydan okuma olasiligini ortadan kaldirmak oldugunun farkindadir Sadece yanlis yonlendirilmis bir devlet sisteminde hegemon olma firsatini kacirir cunku zaten hayatta kalmak icin yeterli guce sahip oldugunu dusunur Buna gore Mearsheimer gibi saldirgan neorealistler bir devletin goreli gucunu hegemonyaya ulasma noktasina kadar arttirmak icin en iyi stratejisinin saldirgan taktiklere dayanmak olduguna inanmaktadir Saldirgan bir sekilde hareket etmelerinin rasyonel olmasi kosuluyla buyuk gucler muhtemelen kendilerini hegemonyaya yaklastiracak yayilmaci politikalar izleyeceklerdir Kuresel hegemonyaya ulasmak okyanuslar boyunca guc projeksiyonu ve misilleme guclerinin kisitlamalari nedeniyle neredeyse imkansiz oldugundan statukocu devletlerin ulasmayi umabilecegi en iyi sonuc kendi cografi bolgesine hukmeden Bu amansiz guc arayisi dogasi geregi savas olasiliginin her zaman arka planda oldugu surekli bir guvenlik rekabeti durumu yaratmaktadir Buyuk gucler ancak bolgesel hegemonya elde ettikten sonra statukocu devletler haline gelirler Dengeleme ve sorumluluk yukleme Saldirgan neorealizm devletlerin nihai amacinin hegemonya oldugunu soyler Savunmaci neorealizm ise devletin hayatta kalmasinin hegemonyadan cok daha kisa bir surede garanti altina alinabilecegi inanciyla saldirgan neorealistler ile keskin bir tezat olusturmaktadir Savunmaci neorealist zihniyette guc birikimi yoluyla guvenlik artislari maliyetlerin nihayetinde faydalardan daha agir bastigi azalan marjinal getirilerle karsilasir Savunmaci neorealizm anarsi altinda devletlerin tehdit edici guc arayisindaki devletlere karsi dengelemeye devletler mevcut guc dengesini korumak icin dogrudan sorumluluk ustlenirler girisme egiliminin guclu oldugunu ve bunun da maksimize eden devletin hayatta kalmasini tehlikeye atmayi basarabilecegini one surer Bu arguman ayni zamanda uluslararasi sistemdeki en guclu devlete yonelik devlet davranisi icin de gecerlidir zira savunmaci neorealistler asiri guc yogunlasmasinin kendi kendini yok ettigini ve dengeleyici karsi hamleleri tetikledigini belirtmektedir Mearsheimer devletlerin hegemonya disinda tatmin edici bir guce ne zaman ulastiklarini tahmin etmenin oldukca zor oldugunu ve kolektif eylem sorunlari nedeniyle etkili bir guc kontrol yontemi olarak dengelemeye buyuk olcude guvenmenin maliyetli oldugunu ileri surerek bu argumanlara karsi cikmaktadir Mearsheimer a gore bir buyuk guc kendisini rakiplerinin kendi pahasina guc kazanmasini onlemeye calisan savunma pozisyonunda buldugunda dengelemeye girmeyi veya sorumluluk yuklemeyi harekete gecme sorumlulugunu diger devletlere devredebilir tercih ederek mucadele etmeyi secebilir Mearsheimer buyuk guclerin hangi kosullarda birine ya da digerine gore davranacagini belirlemek icin Waltz in savunmaci neorealizmini guc dagiliminin yanina ikinci bir degiskeni cografyayi dahil ederek gelistirmektedir Bir yandan dengeleme ve sorumluluk yukleme arasindaki secim anarsik uluslararasi sistemin iki kutuplu dengeli veya dengesiz cok kutuplu bir sisteme sahip olup olmadigina baglidir Diger yandan sinir paylasimi ve suyun durdurucu gucu okyanuslarin kuresel hegemonyayi engellemesi acisindan devletin cografi konumu da buyuk guclerin strateji tercihini etkilemektedir Bu iki degisken bir araya geldiginde buyuk guclerin savunmaci neorealizmin tahminlerinin aksine potansiyel bir hegemonun bulundugu durumlar haric tum cok kutupluluk durumlarinda dengelemeden ziyade sorumluluk yuklemeyi tercih etme egiliminde olduklarini ortaya koymaktadir Savunmaci neorealistlerin uluslararasi sistemdeki en guclu devlete karsi devlet davranisi duruslarinin nasil olacagini aciklayan Mearsheimer tehdit altindaki devletlerin potansiyel hegemonlara karsi dengelemeye gonulsuzce giriseceklerine ancak bolgesel hegemonya elde etmis bir buyuk guce karsi dengeleme koalisyonlarinin olusmasinin pek olasi olmadigina inanmaktadir Bu dengeleme eksikligi en iyi sekilde bolgesel hegemonun guc yansitma kabiliyeti uzerindeki cografi kisitlamalardan kaynaklanan yeni statukocu durusuyla aciklanabilir Saldirgan eylemlere guvenmek yerine bolgesel bir hegemon kendisini diger alanlarda rakiplerinin yukselisini engelleyerek hegemonik statusune yonelik tehditleri onlemeye calisan savunmaci bir konumda bulur Bu nedenle bir offshore dengeleyici gibi davranacak sorumlulugu potansiyel hegemonun yerel komsularina yukleyecek ve sadece son care olarak dengelemeye girisecektir Katkilar ve elestirilerTeorik girdiler Ilk olarak akademisyenler Mearsheimer in saldirgan neorealizminin Waltz in savunmaci neorealizmine alternatif bir tamamlayici sagladigina inanmaktadir Teori savunmaci neorealistlerin uluslararasi sistemin yapisinin devlet davranisini kisitladigi yonundeki argumanlarina katki saglamaktadir Anarsinin de devletlerin guc paylarini maksimize etmeleri icin tesvikler yaratabilecegini savunarak savunmaci neorealizme iliskin statuko onyargisini duzeltmeye calisan saldirgan neorealizm Waltz un teorisinin aciklamakta basarisiz oldugu anormal durumlari cozmektedir Temel olarak teori uluslararasi sistemde devletler arasinda meydana gelen catisma miktarina bir aciklama getirebilmektedir Snyder in belirttigi gibi Mearsheimer in saldirgan neorealizmi revizyonist devletlerin davranislari icin teorik bir gerekce saglayarak neorealist teorinin kapsamini genisletmektedir Dahasi bu tamamlayicilik devlet davranisini aciklamak icin donusumlu olarak calisan iki teori ie teorik karsilikli iliski anlamina gelebilir ve boylece hem savunmaci hem de saldirgan devlet davranisini daha dogru bir sekilde aciklayabilen daha eksiksiz bir yapisal realist teoriye izin verebilir Ikinci olarak bu akademisyenler Mearsheimer in saldirgan neorealizminin dis politika teorisine ve ittifak teorisine onemli olcude katkida bulundugu argumanini desteklemektedir Daha spesifik olarak Mearsheimer in teorisi hem uluslararasi politikayi hem de dis politikayi basarili bir sekilde teorilestirerek yapisal savunmaci realizmden bir adim daha ileri gitmektedir Waltz un savunmaci neorealizmi dis politikayi uluslararasi politikanin ustunde aciklayabilen bir teori olarak reddetmesinin aksine saldirgan neorealizm hem sistemik analiz duzeyine iliskin uluslararasi sonuclarin hem de bireysel devlet davranisinin aciklamalarini icerir Ayrica guc dagiliminin yani sira cografya gibi yeni degiskenlerin dahil edilmesi saldirgan neorealizmin devletlerin saldirgan eylemler pesinde kosmasi ve dengeleme ve sorumluluk yuklemeye basvurmasi hakkinda belirli varsayimlarda bulunma potansiyelini arttirir Teorik kusurlar Oncelikle akademisyenler Mearsheimer in saldirgan neorealizmdeki bazi mantiksal sorunlara isaret etmektedirler Snyder Mearsheimer in guvenlik ikilemi gorusunu saldirgan realizmin sinoptik bir ifadesi olarak reddetmekte ve saldirgan neorealizmin tum devletleri revizyonist olarak konumlandirilmasinin tum guvenlik ikilemi kavraminin dayandigi temel onermeyi diger devletlerin niyetleri hakkindaki belirsizlik ortadan kaldirdigini savunmaktadir Saldirgan buyuk guclerin kendi guvenliklerini en ust duzeye cikarmak icin aldiklari onlemler digerlerini tehdit etmekte bu da devletler arasinda varsayimsal tehditlere dayali gereksiz bir rekabetten ziyade gercek bir hakli guvenlik rekabetine yol acmaktadir Toft saldirgan neorealizmin ilgili kusurlara isaret etmektedir Ona gore buyuk guc davranisini aciklamak icin yapisal olmayan cografya degiskeninin dahil edilmesi teorinin analiz odagini sistem capindaki dinamiklerden bolgesel dinamiklere kaydirmaktadir Teorinin bolgesel guvenlik analizleri goz onunde bulunduruldugunda saldirgan neorealizmin Avrupa ve Kuzeydogu Asya gibi olusumlarin kabul edildigi bir bolgeyi neyin olusturdugunu acikca tanimlamakta basarisiz oldugunu ve bunun da akademik olarak onaylanmamasina yol actigini ileri surmektedir Christopher Layne cografi degiskenle ilgili sorunlarin altini cizmektedir Layne Mearsheimer in suyun durdurucu gucunun buyuk bir gucun kuresel hegemonya elde etmesini engelledigi yonundeki akil yurutmesini bu kisitlamanin yukselen bir rakibin kendi mahallesinin otesinde etki yaratma kapasitesi icin gecerli gorunmemesi nedeniyle elestirmektedir Layne in belirttigi gibi gorusune gore su ABD nin guclerini uzak bolgelerdeki digerlerine benimsetilmesini engelliyor ancak Bati Yarimkurede ki Amerikan ustunlugunu tehdit etmekten alikoymuyor Dahasi saldirgan realizmin bolgesel hegemonlari statukocu gucler olarak siniflandirmasini teorinin buyuk guclere amansiz guc maksimizatorleri olarak yaptigi vurguyla uzlastirmakla zorlaniyor Bu anlam Layne su kisitlamasinin gucu maksimize eden bir devleti statukocu bir guce donusturme kabiliyetini sorgulamakta ve bolgesel bir hegemonun guvenlik arayisina tabi kaldigini ve boylece kuresel hegemonyaya ulasmaya calistigini savunarak Mearsheimer ile celismektedir Ikinci bir grup elestiri ise saldirgan neorealizmin kisitlayici odaklari konusunu ele almaktadir Akademisyenler Mearsheimer in teorisini ic politikayi dikkate almadigi icin elestirmektedir Yukselen bir gucun ic siyasi isleyisine ekonomisine veya toplumuna dikkat edilmemektedir ki bunlar bir devletin karar alma surecinde rol oynamakta ve dolayisiyla uluslararasi politikadaki davranisini etkilemektedir Ayrica Snyder terorizm gibi ulus otesi tehditlerin dikkate alinmadigini ve Mearsheimer in guvenlige yaptigi vurgunun devletlerin ideoloji ulusal birlesme ve insan haklari gibi guvenlik disi cikarlarini guc rekabetinin yani sira uluslararasi politikanin onemli bir yonu olarak gormesine neden oldugunu savunmaktadir Buna ek olarak Toft Mearsheimer in askeri yeteneklere ve devletin toprak fethetme odaklanmasinin analizlerinin nufuz kazanmanin ve nufuz kullanmanin bir dizi baska yolunu gozden kacirma riskini beraberinde getirdigini belirtmektedir Benzer sekilde birincil odak noktasi uluslararasi catismanin pazarlik modelleri olan siyaset bilimciler saldirgan neorealizmin savasin maliyetli oldugu gercegini goz ardi ettigini belirtmektedirler Bu maliyetler de savasi verimsiz hale getirdiginden devletler hegemonyaya sahip olmayanlar bile pazarliga dayali anlasmalar insa etmeye tesvik edilir Ornegin 70 e 30 guc dagiliminin oldugu iki kutuplu bir dunyada devletler bu kaynaklarin bir kismini savas sirasinda yok olmasindan ise kaynaklarda benzer orantili bir dagilim olmasini tercih edecektir Bu verimsizlik nedeniyle Mearsheimer in onerdigi surekli savas aslinda devletleri daha az guvenli hale getirecektir cunku tekrarlanan savas maliyetleri sonunda o devletin tum gucunu tuketir En onemlisi akademisyenler teorinin ampirik gecerliligini ve ongoru yetenegini sorgulamislardir bu da saldirgan neorealizmin uluslararasi politikada devlet davranisina yonelik recetelerin gecerliligini olumsuz etkileyebilir Teorinin Japonya nin 20 yuzyildaki toprak kazanimlarini NATO nun devami veya Almanya nin Soguk Savas sonrasi donemde bolgesel hegemonya elde edememesini aciklamaktaki basarisizligina deginmenin yani sira Cin in yukselen gucu ve ABD nin bolgesel hegemonyasi hakkindaki saldirgan neorealizm goruslerine iliskin ciddi suphelerini de dile getirmislerdir Akademisyenlere hayatta kalmayi garantilemek isteyen rasyonel bir guc olarak Cin in isbirligi mekanizmalarina dayanmak yerine hegemonya arayisina girecegine inanmak icin hicbir neden yoktur Benzer sekilde Mearsheimer in ABD ye iliskin argumanlariyla da celismektedirler Ilk olarak cografi kisitlamalardan ziyade zayif rakipler veya dengeleme yetersizlikleri ABD nin bolgesel hegemonik konumunun benzersizligine aciklama olarak alinmaktadir Toft ve Layne bir adim daha ileri giderek Mearsheimer in ABD yi acik deniz dengelemesi yapan bolgesel bir hegemon olarak yanlis degerlendirdigini ileri surmektedir Bu akademisyenler Avrupa ve Kuzeydogu Asya daki rakiplerinin yukselisini onlerken Bati yarimkureye hakim olma stratejik amacina sahip bolgesel bir hegemon olmak yerine ampirik verilerin ABD nin kuresel hegemonya arayisina girdigine ve bunu basardigina isaret ettigine ve bunun da Mearsheimer in ABD nin gelecekteki stratejik davranisina iliskin tahminlerini ozellikle de denizasiri askeri mudahalesi acisindan saptirdigina inanmaktadirlar Ayrica bakinizKotunun iyisi Toft Peter December 2005 John J Mearsheimer an offensive realist between geopolitics and power Journal of International Relations and Development 8 4 381 408 doi 10 1057 palgrave jird 1800065 Feng Liu Ruizhuan Zhang Yaz 2006 The typologies of realism 1 1 124 and 126 doi 10 1093 cjip pol006 Taliaferro Jeffrey W Kis 2000 2001 Security seeking under anarchy defensive realism revisited 25 3 128 129 and 134 doi 10 1162 016228800560543 JSTOR 2626708 Gerald Geunwook Lee To Be Long or Not to Be Long That is the Question The Contradiction of Time Horizon in Offensive Realism Security Studies 12 2 2003 196 John J Mearsheimer The Tragedy of Great Power Politics New York NY W W Norton 2001 Glenn H Snyder Mearsheimer s World Offensive Realism and the Struggle for Security A Review Essay International Security 27 1 2002 151 Feng and Zheng Typologies of Realism 113 114 Kaplan Robert D 2012 Why John J Mearsheimer Is Right About Some Things The Atlantic Magazine 20 Temmuz 2012 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 10 Mayis 2023 Kenneth N Waltz Realist Thought and Neorealist Theory Journal of International Affairs 44 1 1990 34 Mearsheimer J 2005 Structural Realism in T Dunne M Kurki amp S Smith International Relations Theory Discipline and Diversity Oxford Oxford University Press Mearsheimer John J The false promise of international institutions International Security 19 no 3 1994 5 49 Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 30 31 Eric J Labs Beyond Victory Offensive Realism and the Expansion of War Aims Security Studies 6 4 1997 7 8 Shiping Tang From Offensive to Defensive Realism A Social Evolutionary Interpretation of China s Security Strategy 148 149 in China s Ascent Power Security and the Future of International Politics edited by Robert Ross and Zhu Feng Ithaca Cornell University Press 2008 Taliaferro Security Seeking 134 Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 32 33 Snyder Mearsheimer s World 153 Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 20 Snyder Mearsheimer s World 157 158 Kenneth N Waltz Theory of International Politics Reading MA Addison Wesley Publishing Company 1979 126 Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 21 Kaynak hatasi Gecersiz lt ref gt etiketi MearsheimerTragedy2 isimli refler icin metin saglanmadi Bkz Kaynak gosterme Sten Rynning and Jens Ringsmose Why Are Revisionist States Revisionist Reviving Classical Realism as an Approach to Understanding International Change International Politics 45 2008 26 John J Mearsheimer China s Unpeaceful Rise Current History 105 690 2006 160 Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 34 John J Mearsheimer The False Promise of International Institutions International Security 19 3 1994 1995 11 12 Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 21 and 29 Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 35 a b Mearsheimer China s Unpeaceful Rise 160 a b Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 141 Mearsheimer The False Promise 12 Snyder Mearsheimer s World 154 a b Peter Toft John J Mearsheimer An Offensive Realist Between Geopolitics and Power Journal of International Relations and Development 8 2005 390 Yuan Kang Wang Offensive Realism and the Rise of China Issues amp Studies 40 1 2004 177 Snyder Mearsheimer s World 156 Labs Beyond Victory 10 Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 34 35 and 156 157 Wang Offensive Realism 178 Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 155 160 261 and 272 Wang Offensive Realism 179 Feng amp Z Ruizhuan Typologies of Realism 124 Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 271 and 345 Keir A Lieber and Gerard Alexander Waiting for Balancing Why the World Is Not Pushing Back International Security 30 1 2005 111 112 Jack S Levy and William R Thompson Balancing on Land and at Sea Do States Ally Against the Leading Global Power International Security 35 1 2010 11 Kaynak hatasi Gecersiz lt ref gt etiketi MearsheimerTragedy a3 isimli refler icin metin saglanmadi Bkz Kaynak gosterme Snyder Mearsheimer s World 158 Toft John J Mearsheimer 403 See Kenneth N Waltz International Politics Is Not Foreign Policy Security Studies 6 1 1996 54 57 Waltz Theory of International Politics 71 72 and 121 123 Toft John J Mearsheimer 389 Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 422 note 60 Toft John J Mearsheimer 401 Snyder Mearsheimer s World 155 Mearsheimer Tragedy of Great Power Politics 35 36 Snyder Mearsheimer s World 155 156 Toft John J Mearsheimer 393 Christopher Layne The Poster Child for Offensive Realism America as a Global Hegemon Security Studies 12 2 2002 2003 127 Layne The Poster Child for Offensive Realism 129 David C Hendrickson The Lion and the Lamb Realism and Liberalism Reconsidered World Policy Journal 20 1 2003 97 Snyder Mearsheimer s World 172 Kagan Why John J Mearsheimer is Right Snyder Mearsheimer s World 171 172 Toft John J Mearsheimer 384 On Bargaining Theory see David A Lake Two Cheers for Bargaining Theory Assessing Rationalist Explanations of the Iraq War International Security 35 3 2010 11 15 Kaynak hatasi Gecersiz lt ref gt etiketi KaganWhy2 isimli refler icin metin saglanmadi Bkz Kaynak gosterme Toft John J Mearsheimer 396 397 Jonathan Kirshner The Tragedy of Offensive Realism Classical Realism and the Rise of China European Journal of International Relations 18 1 2010 59 61 Toft John J Mearsheimer 397 Colin Elman Extending Offensive Realism The Louisiana Purchase and America s Rise to Regional Hegemony American Political Science Review 98 4 2004 563 Snyder Mearsheimer s World 173 Layne The Poster Child for Offensive Realism 162 163 Toft John J Mearsheimer 397 399 KaynakcaFeng Liu Ruizhuan Zhang Yaz 2006 The typologies of realism 1 1 109 134 doi 10 1093 cjip pol006 Hendrickson David C The Lion and the Lamb Realism and Liberalism Reconsidered World Policy Journal 20 1 2003 93 102 Kaplan Robert D 2012 Why John J Mearsheimer Is Right About Some Things The Atlantic Magazine 20 Temmuz 2012 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 10 Mayis 2023 Kirshner Jonathan The Tragedy of Offensive Realism Classical Realism and the Rise of China European Journal of International Relations 18 1 2012 53 75 Labs Eric Beyond Victory Offensive Realism and the Expansion of War Aims Security Studies 6 4 1997 1 49 Lake David A Two Cheers for Bargaining Theory Assessing Rationalist Explanations of the Iraq War International Security 35 3 2010 11 7 52 Layne Christopher The Poster Child for Offensive Realism America as a Global Hegemon Security Studies 12 2 2002 2003 120 163 Lee Gerald Geunwook To be Long or Not to Be Long That is the Question The Contradiction of Time Horizon in Offensive Realism Security Studies 12 2 2002 2003 196 217 Levy Jack S and William R Thompson Balancing on Land and at Sea Do States Ally Against the Leading Global Power International Security 35 1 2010 7 43 Lieber Keir A and Gerard Alexander Waiting for Balancing Why the World Is Not Pushing Back International Security 30 1 2005 109 139 Lim Y H China s Naval Power Surrey New York Ashgate 2014 234 p 9781409451846 Mearsheimer John J The False Promise of International Institutions International Security 19 3 1994 1995 5 49 Mearsheimer John J The Tragedy of Great Power Politics New York NY W W Norton 2001 Mearsheimer John J China s Unpeaceful Rise Current History 105 690 2006 160 162 Rynning Sten and Jens Ringsmose Why Are Revisionist States Revisionist Reviving Classical Realism as an Approach to Understanding International Change International Politics 45 2008 19 39 From Offensive to Defensive Realism A Social Evolutionary Interpretation of China s Security Strategy In China s Ascent Power Security and the Future of International Politics edited by Robert Ross and Zhu Feng 141 162 Ithaca NY Cornell University Press 2008 Snyder Glenn H Mearsheimer s World Offensive Realism and the Struggle for Security A Review Essay International Security 27 1 2002 149 173 Taliaferro Jeffrey W Kis 2000 2001 Security seeking under anarchy defensive realism revisited 25 3 128 161 doi 10 1162 016228800560543 JSTOR 2626708 Toft Peter December 2005 John J Mearsheimer an offensive realist between geopolitics and power Journal of International Relations and Development 8 4 381 408 doi 10 1057 palgrave jird 1800065 Waltz Kenneth N Theory of International Politics Reading MA Addison Wesley Publishing Company 1979 Waltz Kenneth N Realist Thought and Neorealist Theory Journal of International Affairs 44 1 1990 21 37 Waltz Kenneth N International Politics Is Not Foreign Policy Security Studies 6 1 1996 54 57 Wang Yuan Kang Offensive Realism and the Rise of China Issues amp Studies 40 1 2004 173 201