Denise Scott Brown ilk soyadı Lakofski d 3 Ekim 1931 Amerikalı mimar planlamacı yazar eğitimci Philadelphia daki Ven

Denise Scott Brown (ilk soyadı Lakofski; d. 3 Ekim 1931) Amerikalı mimar, planlamacı, yazar, eğitimci. Philadelphia'daki Venturi, Scott Brown ve Associates mimarlık ofisinin kurucu ortağıdır. Scott Brown ile eşi ve ortağı Robert Venturi, hem projeleri hem de kuramsal çalışmalarıyla yirminci yüzyılın çığır açan mimarları arasında sayılmaktadır. Postmodernizmi mimarlık tartışmalarına öncü bir şekilde dahil etmişlerdir. Scott Brown 2016 yılında Amerikan Mimarlar Enstitüsü Altın Madalyası ile ödüllendirilmiş, bu madalyayı kazanan ilk kadın olmuştur.

Denise Scott Brown

Doğum	Denise Lakofski 3 Ekim 1931 Nkana, Kuzey Rodezya (bugünkü Zambiya)
Vatandaşlık	Amerika Birleşik Devletleri
Meslek	Mimar
Evlilik	Robert Scott Brown (1955), Robert Venturi (1965)
Ebeveyn(ler)	Simon Lakofski, Phyllis Hepker

Eğitim ve öğretim

Yahudi ebeveynleri Simon ve Phyllis (Hepker) Lakofski'nin dünyaya getirdiği Denise Lakofski, küçük yaşlardan itibaren mimar olmak istiyordu. Annesi mimarlık eğitimi almıştı. 1948 ve 1952 yılları arasında Güney Afrika'da Witwatersrand Üniversitesi'nde okudu. Lakofski, 1952 yılında modernist mimar Frederick Gibberd ile çalışmak için Londra'ya gitti. Orada Architectural Association mimarlık okuluna girerek eğitimine devam etti. 1955'te mimarlık bölümünden mezun oldu.

Denise Lakofski ve Londra'da yolunun kesiştiği Robert Scott Brown, 21 Temmuz 1955'te evlendiler. Çift, sonraki üç yılı Avrupa'da çalışarak ve seyahat ederek geçirdi. 1958'de Pennsylvania Üniversitesi'nin planlama bölümünde okumak için Philadelphia, Pennsylvania'ya taşındılar. 1959'da Robert Scott Brown bir trafik kazasında öldü. Denise Scott Brown 1960 yılında şehir planlaması alanında yüksek lisansını tamamladı ve mezun olduktan sonra üniversitede öğretim üyesi oldu. Ders verirken bir yandan da mimarlık bölümünde yüksek lisans yaptı. 1960 yılındaki bir fakülte toplantısında, Philadelphialı mimar tarafından tasarlanan üniversite kütüphanesinin (şimdiki Fisher Güzel Sanatlar Kütüphanesi) yıkılmasına karşı çıktı. Toplantıda genç mimar ve akademisyen Robert Venturi ile tanıştı. İkili işbirliğine girerek 1962'den 1964'e kadar birlikte dersler verdi. Scott Brown 1965'te Pennsylvania Üniversitesi'nden ayrıldı. Kentsel planlama alanında tanınmaya başlamış bir uzman olarak Berkeley, California Üniversitesi'nde ders vermeye başladı ve daha sonra Los Angeles, California Üniversitesi'nde Kentsel Tasarım Programı'nın eş-yöneticiliğine getirildi.

Güneybatı Amerika'daki yılları sırasında Scott Brown, yeni Los Angeles ve Las Vegas şehirleriyle ilgilenmeye başladı. Venturi'yi UCLA'daki derslerine davet etti ve 1966'da ona birlikte Las Vegas'ı ziyaret etmeyi teklif etti. İkisi 23 Temmuz 1967'de Santa Monica, California'da evlendi. Scott Brown, Robert Venturi'nin ofisi Venturi ve Rauch'a katılmak için 1967'de Philadelphia'ya döndü ve 1969'da planlamadan sorumlu yönetici oldu. Denise Scott Brown daha sonra Yale Üniversitesi'nde ders verdi, burada mimarları hem geleneksel ampirik sosyal bilimler yöntemlerini hem de medya çalışmaları ve pop kültürünü kullanarak yapılı çevredeki problemleri incelemeye teşvik eden dersler geliştirdi. 2003 yılında Harvard Üniversitesi Tasarım Enstitüsü'nde Venturi ile birlikte misafir öğretim görevlisi olarak çalıştı.

Mimarlık ve planlama kariyeri

1978'de Denise Scott Brown, Lynn Gilbert tarafından fotoğraflandı

1972'de Scott Brown, Venturi ve Steven Izenour ile birlikte Las Vegas'tan Öğrenmek: Mimari Biçimin Unutulan Simgeselliği kitabını yazdı. Kitap, Scott Brown'ın 1970 yılında Yale Mimarlık ve Planlama Okulu'nda Venturi ile yürüttüğü bir mimari araştırma stüdyosunda öğrencilerle gerçekleştirilen Las Vegas Strip çalışmalarını konu etmiştir. Robert Venturi'nin 1966'da yayımlanan Mimarlıkta Karmaşıklık ve Çelişki çalışmasından hareket eden kitap, modernizmin tutuculuğuna ve elit mimari zevklere karşı çıkış niteliğindedir. Las Vegas'ın neon ışıklı kentsel gelişimini ve otomobil odaklı ticari mimarisinin izini süren çalışma, modernizmin süslemeyi reddeden doktrinlerini sorgulamıştır.

Erken dönem projeleri bu kuramsal çalışmalardan etkilenmiş, ironik bir mizahla yapılarında alışveriş merkezlerinde kullanılan malzeme ve görsel referanslar kullanmışlardır. Geç 1970'ler ve 1980'ler boyunca projelerine tarihsel bir bağlam eklenmiş, geçmişteki mimari stillerin kinayeli kullanımlarına yer vermişlerdir. Yapılarında biçimsel ve dekoratif elemanları uyumsuzca bir arada kullanmış, böylece o zamana kadar geçerli olan anlayışını oyunbaz bir biçimde tersine çevirmişlerdir. Bu sebeple ikili, postmodern mimarinin "anne ve babası" kabul edilirler.

Scott Brown ve Venturi, karmaşık bir sistem olan kenti anlamak için sosyal, ekonomik ve kültürel perspektifleri birlikte kullanmayı önermiştir. Tasarım süreçlerinin bir parçası olarak, bir alandaki eğilimleri inceleyerek gelecekteki açılımları veya tıkanıklıkları tespit etmeyi amaçlamışlardır. 1980 yılında Venturi, Rauch and Scott Brown ismine dönüşen, 1989 yılında ise Venturi, Scott Brown and Associates ismini alan ofis bünyesinde Scott Brown büyük ölçekli planlama projeleri üzerinde çalışmış, özellikle son dönemde çok sayıda üniversite kampüsü planlaması gerçekleştirmiştir. Yale Üniversitesi, Princeton Üniversitesi, bunlardan bazılarıdır. Ayrıca ofisin büyük ölçekli mimari projelerinde Robert Venturi ile birlikte proje yöneticisi olarak rol almıştır; bu projelerden bazıları Londra Ulusal Galerisi'nin Sainsbury Kanadı, Toulouse'daki Konsey Binası, Japonya'daki Nikko Ulusal Parkı'nda yer alan Nikko Kirifuri Resort Oteldir.

Pritzker Mimarlık Ödülü tartışmaları

Robert Venturi'ye 1991 yılında mimarlık alanındaki en saygın ödül kabul edilen Pritzker Mimarlık Ödülü verilmiş, fakat ortağı Denise Scott Brown'a ödül verilmemiştir. Scott Brown bu kararı protesto ederek ödül törenine katılmadı. Ödülü veren Hyatt Foundation, ödülün yalnız kişilere verildiğini açıklayarak kararlarını savunmuşsa da, sonraki yıllarda bu kararını değiştirerek ödülü kurucu ortaklara birlikte vermeye başladı.

Pritzker Komitesi'nin bu kararı, mimarlık alanındaki cinsiyet eşitsizliğine işaret edilerek büyük tepki topladı. 2013 yılında, bu haksızlığın telafi edilmesi ve Denise Scott Brown'a da ödülün verilmesi talebiyle Harvard Tasarım Okulu bünyesindeki öğrenci topluluğu Women in Design tarafından bir imza kampanyası başlatıldı. 9 binin üzerinde imza toplandı, fakat Pritzker komitesi geçmiş yıllara yönelik ödül verilemeyeceğini açıklayarak talepleri reddetti. 2017 yılında Jane Drew Ödülü'ne layık görüldüğünde Scott Brown, Pritzker tartışmasına değinerek şöyle dedi: "Pritzker imza kampanyasından çok etkilendim – ve sonunda bu benim ödülüm oldu. Dünyanın her köşesinden 20 bin kişi bana yazarak bana 'Denise' dediler".

Tepede Yer Var Mı?

1989'da Scott Brown ünlü makalesi Tepede Yer Var Mı? Mimarlıkta Cinsiyetçilik ve Yıldız Sistemi'ni yayımladı. Makale, erkek ağırlıklı mimarlık dünyasında, bir mimarlık ofisinin eşit bir ortağı olarak kendisini kabul ettirmesi mücadelesini konu eder. O zamandan beri Scott Brown, mimarlıkta kadın haklarının savunucusudur ve meslekteki cinsiyet ayrımcılığı üzerine çeşitli açıklamalarda bulunmuştur.

Seçilmiş projeler

Lisans Bilim Binası, Yaşam Bilimleri Enstitüsü ve Palmer Commons Kompleksi, Michigan Üniversitesi; Ann Arbor, Michigan (2005)
Brown Üniversitesi Kampüsü Yaşam Planı; Providence, Rhode Island (2004)
Tsinghua Üniversitesi Kampüs Planı önerileri; Pekin, Çin (2004)
Baker-Berry Kütüphanesi, Dartmouth College; Hannover, New Hampshire (2002)
Harvard Üniversitesi Kampüs Planı'nda Radcliffe İleri Araştırmalar Enstitüsü; Boston, Massachusetts (2002)
Williams College Kampüs Planı; Williamstown, Massachusetts (2001)
Frist Kampüs Merkezi, Princeton Üniversitesi; New Jersey (2000)
Rauner Özel Koleksiyonlar Kütüphanesi, Dartmouth College; Hannover, New Hampshire (2000)
Perelman Quadrangle, Pennsylvania Üniversitesi; Philadelphia (2000)
İl Konsey Binası; Toulouse, Fransa (1999)
Gonda (Goldschmied) Sinir Bilimleri ve Genetik Araştırma Merkezi, UCLA; Los Angeles, Kaliforniya (1998)
Michigan Üniversitesi Kampüs Planı; Ann Arbor, Michigan (1997–2005)
Bryn Mawr College Kampüs Planı; Bryn Mawr, Pennsylvania (1997)
Mielparque Nikko Kirifuri Tatil Köyü; Nikko Ulusal Parkı, Japonya (1997)
Çağdaş Sanat Müzesi, San Diego; La Jolla, Kaliforniya (1996)
Denver Yerel Yönetim Merkezi Planı; Denver, Colorado (1995)
Charles P. Stevenson, Jr. Kütüphanesi, Bard College; Annandale-on-Hudson, New York (1994)
Çocuk Müzesi; Houston, Teksas (1992)
Sainsbury Kanadı, Ulusal Galeri, Londra; Birleşik Krallık (1991)
Seattle Sanat Müzesi; Seattle, Washington (1991)
Pennsylvania Üniversitesi Fisher Güzel Sanatlar Kütüphanesi Restorasyonu; Philadelphia (1991)
Pennsylvania Üniversitesi Kampüs Planlaması; Philadelphia (1988-2000)
Merkez Şehir Gelişim Planı; Memphis, Tennessee (1987)
Lewis Thomas Laboratuvarı; Princeton Üniversitesi, New Jersey (1986)
Gordon Wu Salonu; Princeton Üniversitesi, New Jersey (1983)
Hennepin Caddesi Transit / Eğlence Çalışması; Minneapolis, Minnesota (1981)
Jim Thorpe Tarihi Bölge Planlama Çalışması; Jim Thorpe, Pennsylvania (1979)
Washington Caddesi Canlandırma Planı; Miami Plajı, Florida (1978)
Best Products Showroom; Langhorne, Pennsylvania, (1978)
Allen Anıt Sanat Müzesi, Oberlin College; Oberlin, Ohio (1976)
Basco Showroom; Philadelphia (1976)
Franklin Mahkemesi; Philadelphia (1976)
South Street "Crosstown Topluluğu" Planlaması; Philadelphia (1970)
Şanghay yüksek katlı gökdelen ofis kuleleri; Şanghay, Çin (2003)
ABD Berlin Büyükelçiliği Yarışması; Berlin (1995)

Ödüller

Denise Scott Brown hem mimarlık ve planlama pratiğine hem de kuramına yaptığı katkılarla meslek hayatında sayısız ödül ve madalyanın sahibi olmuştur. Bunlardan bazıları:

Jane Drew Ödülü; 2017
ECC Ödülü; 2016
Amerikan Mimarlar Enstitüsü Altın Madalyası; 2016 (Robert Venturi ile)
Edmund N. Bacon Ödülü, Philadelphia Mimarlık Merkezi; 2010
Cooper-Hewitt Ulusal Tasarım Ödülleri, Design Mind Ödülü, Cooper-Hewitt Ulusal Tasarım Ödülleri; 2007 (Robert Venturi ile)
Athena Ödülü, Yeni Şehircilik Kongresi; 2007
Vilcek Mimarlık Ödülü, Vilcek Vakfı; 2007
Harvard Radcliffe Enstitüsü Madalyası; 2005
Vizyoner Kadın Ödülü], Moore Sanat ve Tasarım Koleji; 2003
Vincent Scully Ödülü, 2002 (Robert Venturi ile)
Topaz Madalyonu, Amerikan Mimarlar Enstitüsü; 1996
Ulusal Sanat Madalyası, Amerika Birleşik Devletleri Başkanlık Ödülü; 1992 (Robert Venturi ile)
Chicago Mimarlık Ödülü, 1987
ACSA (Mimarlık Yüksek Okulları Derneği) Sayın Akademisyen Ödülü; 1986-87
Venturi, Rauch ve Scott Brown'a Amerikan Mimarlar Enstitüsü Ofis Ödülü; 1985

2018 yılı belgesel filmi City Dreamers'da , ve ile birlikte dört önde gelen kadın mimar profilinden biri olarak yer almıştır.

Kaynakça

^ . vt.edu. 30 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Şubat 2015.
^ ^a ^b ^c "Robert Venturi and Denise Scott Brown". britannica. 27 Mart 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ . The Architecture Review. 22 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ ^a ^b . Architectuul. 26 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ Out of the ordinary : Robert Venturi, Denise Scott Brown and Associates : architecture, urbanism, design. Erişim tarihi: 15 Aralık 2020.
^ . harvard.edu. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Şubat 2015.
^ . 99% Invisible (İngilizce). 26 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2018.
^ Roger W. Caves (2005). Encyclopedia of the City (İngilizce). Taylor & Francis. ISBN .
^ Eleanor Blau (April 8, 1991) Robert Venturi Is to Receive Pritzker Architecture Prize 27 Kasım 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde . The New York Times.
^ Robin Pogrebin (April 17, 2013) Partner Without the Prize 9 Haziran 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde . The New York Times.
^ "Partner Without the Prize". NY Times. 9 Haziran 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ . Dezeen. 14 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ "Denise Scott Brown recognised with 2017 Jane Drew Prize". 7 Eylül 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 7 Şubat 2017.
^ (PDF). www.isites.harvard.edu. 8 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından (PDf) arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Ocak 2016.
^ "Denise Scott Brown recognised with 2017 Jane Drew Prize". Architects Journal (İngilizce). 6 Şubat 2017. 7 Eylül 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 7 Şubat 2017.
^ (PDF). www.venturiscottbrown.org. 28 Ekim 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Temmuz 2017.
^ . Architect Magazine (İngilizce). 2 Aralık 2015. 4 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Şubat 2017.
^ ^a ^b . 19 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ . www.vilcek.org. 1 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2015.
^ . 3 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ . 5 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ . 8 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ . 22 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ . 20 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ (PDF). 27 Ekim 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ (PDF). 27 Ekim 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ . acsa-arch.org. 9 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ (PDF). 27 Ekim 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.
^ Alex Bozikovic, "City Dreamers: Portraits of four women who shaped the world we live in" 21 Mayıs 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde .. The Globe and Mail, May 16, 2019.

Kaynakça

Learning from Las Vegas: the Forgotten Symbolism of Architectural Form (Robert Venturi ve Steven Izenour ile), Cambridge: MIT Press, 1972; gözden geçirilmiş baskı 1977.
A View from the Campidoglio: Selected Essays, 1953–1984, (Robert Venturi ile), New York: Harper & Row, 1984. ISBN
Urban Concepts, Architectural Design Profile 60: Ocak – Şubat 1990. Londra: Akademi Yayınları; ABD'de St. Martin Press tarafından dağıtıldı. ISBN
Architecture as Signs and Systems: for a Mannerist Time (Robert Venturi ile), Cambridge: Harvard Üniversitesi Belknap Yayınları, 2004. ISBN
The art in waste (makale), In: Distoriones urbanas / Urban Distorisions, Madrid: Basurama, 2006. ISBN
On Public Interior Space (Maurice Harteveld ile), İçinde: AA Dosyaları 56, Londra: Architectural Association Yayınları, 2007.
. (Architect). 15 Nisan 2013. 30 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mart 2018.
Denise Scott Brown, Having Words (Londra: Mimarlık Derneği, 2009)
Denise Scott Brown, Tepede Yer Var Mı? Mimarlıkta Cinsiyetçilik ve Yıldız Sistemi, 1989, in: RENDELL, J., PENNER, B. ve BORDEN, I. (ed.): Gender Space Architecture: An Interdisciplinary Introduction, Routledge, New York, 2000, s. 258-265.

Dış bağlantılar

Robert Venturi ve Denise Scott Brown Web of Stories'teki hayat öykülerini anlatıyor10 Şubat 2013 tarihinde Archive.is sitesinde arşivlendi
Denise Scott Brown röportaj28 Mart 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde .
Ödül bölümünde belirtilen dilekçe sayfasında, basın bağlantılarıyla ilgili daha fazla bilgi27 Mayıs 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde .
Denise Scott Brown Domus ile röportaj28 Mart 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde .
Kamin, Blair. "Mimari Altın Madalya, Pritzker'ı Yeniden Adlandıran Scott Brown ve Venturi'ye Gidiyor"28 Mart 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde . 3 Aralık 2015. Chicago Tribune, 3 Aralık 2015'te erişildi.
Wainwright (16 Ekim 2018). "Snubbed, cheated, erased: the scandal of architecture's invisible women". the Guardian (İngilizce). 16 Ekim 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 16 Ekim 2018.

[1] . vt.edu. 30 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Şubat 2015.

[britannica.com-2] "Robert Venturi and Denise Scott Brown". britannica. 27 Mart 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[3] . The Architecture Review. 22 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[:0-4] . Architectuul. 26 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[5] Out of the ordinary : Robert Venturi, Denise Scott Brown and Associates : architecture, urbanism, design. Erişim tarihi: 15 Aralık 2020.

[6] . harvard.edu. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Şubat 2015.

[7] . 99% Invisible (İngilizce). 26 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2018.

[8] Roger W. Caves (2005). Encyclopedia of the City (İngilizce). Taylor & Francis. ISBN .

[9] Eleanor Blau (April 8, 1991) Robert Venturi Is to Receive Pritzker Architecture Prize 27 Kasım 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde . The New York Times.

[auto-10] Robin Pogrebin (April 17, 2013) Partner Without the Prize 9 Haziran 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde . The New York Times.

[11] "Partner Without the Prize". NY Times. 9 Haziran 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[12] . Dezeen. 14 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[13] "Denise Scott Brown recognised with 2017 Jane Drew Prize". 7 Eylül 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 7 Şubat 2017.

[14] (PDF). www.isites.harvard.edu. 8 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından (PDf) arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Ocak 2016.

[15] "Denise Scott Brown recognised with 2017 Jane Drew Prize". Architects Journal (İngilizce). 6 Şubat 2017. 7 Eylül 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 7 Şubat 2017.

[16] (PDF). www.venturiscottbrown.org. 28 Ekim 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Temmuz 2017.

[17] . Architect Magazine (İngilizce). 2 Aralık 2015. 4 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Şubat 2017.

[knoll.com-18] . 19 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[19] . www.vilcek.org. 1 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2015.

[20] . 3 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[21] . 5 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[22] . 8 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[23] . 22 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[24] . 20 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[25] (PDF). 27 Ekim 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[26] (PDF). 27 Ekim 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[27] . acsa-arch.org. 9 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[28] (PDF). 27 Ekim 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mart 2020.

[29] Alex Bozikovic, "City Dreamers: Portraits of four women who shaped the world we live in" 21 Mayıs 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde .. The Globe and Mail, May 16, 2019.