Artan oranlı vergi

Maliye
Finans ve Vergi
Vergilendirme
Gelir vergisi ·  · Damga vergisi · Satış vergisi · KDV · ÖTV · Düz oranlı vergi Arazi değeri vergisi Vergi cenneti
Vergi Oranı
Vergi oranı · Nisbi vergi Artan oranlı vergi ·  · Maktu vergi
Parasalcılık Merkez bankası • Para arzı Altın standardı • Bütçe açığı • •
Finans
Finansal piyasalar  ·  ·
Banka
·  ·
Bu kutu: değiştir

Aşamalı vergi, vergilendirilebilir miktar arttıkça vergi oranının da arttığı bir vergidir. Aşamalı terimi, bir vergi mükellefinin ortalama vergi oranının kişinin marjinal vergi oranından daha düşük olmasıyla sonuçlanan, vergi oranının düşükten yükseğe doğru ilerleme şeklini ifade eder. Terim, bireysel vergilere veya bir bütün olarak bir vergi sistemine uygulanabilir. Daha düşük ödeme gücüne sahip kişilerin vergi oranlarını düşürmek amacıyla aşamalı vergiler uygulanmaktadır, çünkü bu tür vergiler oranı giderek daha yüksek ödeme gücüne sahip olanlara kaydırmaktadır. Aşamalı verginin tersi, fakirlerin zenginlere kıyasla gelirlerinin daha büyük bir kısmını ödediği satış vergisi gibi gerileyen bir vergidir.

Bu terim sıklıkla, düşük gelire sahip kişilerin, yüksek gelire sahip olanlara göre bu gelirin daha düşük bir yüzdesini vergi olarak ödediği kişisel gelir vergileri için kullanılır. Ayrıca, vergi muafiyetleri, veya aşamalı dağıtım etkileri yaratan seçici vergilendirme kullanarak vergi tabanının ayarlanması için de geçerli olabilir. Örneğin, bir servet veya emlak vergisi, lüks mallar için bir satış vergisi veya temel ihtiyaçlar için satış vergilerinden muafiyet, yüksek gelirli ailelerin vergi yükünü artırdığı ve daha düşük gelirli aileler üzerinde azalttığı için artan etkilere sahip olarak tanımlanabilir.

Vergi yapısı eşitsizliği azalttığı için, aşamalı vergilendirme genellikle yüksek gelir eşitsizliği ile ilişkili toplumsal sorunları azaltmanın bir yolu olarak önerilmektedir, ancak iktisatçılar vergi politikasının ekonomik ve uzun vadeli etkileri konusunda hemfikir değildir. Bir çalışma, aşamalı vergilendirmenin mutluluk, ulusların öznel refahı ve eğitim ve ulaşım gibi kamusal mallardan vatandaşların memnuniyeti ile olumlu bir şekilde ilişkilendirilebileceğini öne sürüyor.

Erken örnekler

Roma Cumhuriyeti'nin ilk günlerinde, kamu vergileri sahip olunan servet ve mülk üzerindeki değerlendirmelerden oluşuyordu. Normal koşullar altında vergi oranı mülk değerinin %1'i idi ve bazen savaş gibi durumlarda %3'e kadar yükselebilirdi. Bu vergiler toprak, evler ve diğer gayrimenkullere, kölelere, hayvanlara, kişisel eşyalara ve parasal servete karşı kondu. MÖ 167'ye gelindiğinde, fethedilen eyaletlerden elde edilen zenginlikler nedeniyle Roma'nın artık İtalyan yarımadasındaki vatandaşlarına vergi koyması gerekmedi. 1. yüzyılda önemli ölçüde Roma genişlemesinden sonra, Augustus Caesar yaklaşık %1'lik bir servet vergisi ve her yetişkin için sabit bir kişi vergisi getirdi; Bu, artık yalnızca serveti vergilendirmediği için vergi sistemini daha az ilerici hale getirdi.

Modern çağ

İlk modern gelir vergisi, Britanya'da Başbakan William Pitt tarafından Aralık 1798 bütçesine Fransız Devrim Savaşı için silah ve teçhizat için ödeme yapmak üzere getirildi. Pitt'in yeni aşamalı gelir vergisi, 60 sterlin üzerindeki gelirler için sterlin cinsinden 2 eski peni (1/120) harçla başladı ve 200 sterlin üzerindeki gelirler için maksimum 2 şiline (% 10) yükseldi. Pitt, yeni gelir vergisinin 10 milyon sterlin artıracağını umuyordu, ancak 1799 için fiili gelir toplamı 6 milyon sterlinin biraz üzerindeydi.

Pitt'in artan oranlı gelir vergisi, Amiens Barışı sırasında Henry Addington tarafından kaldırıldığında 1799'dan 1802'ye kadar tahsil edildi. Addington, Pitt'in Katolik Kurtuluşu nedeniyle istifasından sonra 1801'de başbakanlık görevini devralmıştı. Gelir vergisi, çatışmalar yeniden başladığında 1803'te Addington tarafından yeniden uygulamaya kondu, ancak Waterloo Savaşı'ndan bir yıl sonra 1816'da yeniden kaldırıldı.

Birleşik Krallık gelir vergisi, 1842 Gelir Vergisi Yasası'nda Sir Robert Peel tarafından yeniden getirildi. Bir Muhafazakâr olarak Peel, 1841 genel seçimlerinde gelir vergisine karşı çıktı, ancak artan bütçe açığı yeni bir fon kaynağı gerektirdi. Addington modeline dayanan yeni gelir vergisi, 150 sterlin üzerindeki gelirlere uygulandı. Bu önlem başlangıçta geçici olması amaçlanmış olsa da, kısa süre sonra İngiliz vergi sisteminin bir parçası haline geldi. Konuyu araştırmak için 1851'de Joseph Hume başkanlığında bir komite kuruldu, ancak net bir tavsiyeye ulaşamadı. Gürültülü itirazlara rağmen, 1852 tarihli Maliye Bakanı William Gladstone artan oranlı gelir vergisini tuttu ve Kırım Savaşı'nın masraflarını karşılayacak şekilde genişletti. 1860'lara gelindiğinde artan oranlı vergi, İngiliz mali sisteminin gönülsüzce kabul edilen bir unsuru haline geldi.

Amerika Birleşik Devletleri'nde, ilk artan oranlı gelir vergisi, 1862 Gelir Yasası ile oluşturulmuştur. Yasa, Başkan Abraham Lincoln tarafından imzalandı ve 800 doların üzerindeki gelirlere %3'lük sabit bir gelir vergisi uygulayan 1861 Gelir Yasası'nın yerini aldı. 1913'te kabul edilen Amerika Birleşik Devletleri Anayasasında yapılan On Altıncı Değişiklik, Kongre'nin herhangi bir paylaştırma zorunluluğu olmaksızın tüm gelir vergilerini tahsil etmesine izin verdi. 20. yüzyılın ortalarına gelindiğinde, çoğu ülke bir çeşit artan oranlı gelir vergisi uygulamıştı.

İlerlemeyi ölçme

Suits endeksi, Gini katsayısı, Kakwani endeksi, Theil endeksi, Atkinson endeksi ve Hoover endeksi gibi endeksler, gelir dağılımı ve servet dağılımından elde edilen ölçüler kullanılarak vergilendirmenin ilerlemesini ölçmek için oluşturulmuştur.

Marjinal ve efektif vergi oranları

Alman marjinal ve ortalama gelir vergisi oranları aşamalı bir yapı sergiliyor.

Vergi oranı iki farklı şekilde ifade edilebilir; marjinal oran, her bir ek gelir veya gider birimi (veya harcanan son dolar) üzerindeki oran olarak ifade edilir ve ödenen toplam verginin toplam gelir veya giderlere bölünmesiyle ifade edilen efektif (ortalama) oran. Çoğu aşamalı vergi sisteminde, marjinal oranın sabit olacağı aralıklar olsa da, vergilendirmeye tabi tutar arttıkça her iki oran da yükselecektir. Genellikle, bir vergi mükellefinin ortalama vergi oranı, marjinal vergi oranından daha düşük olacaktır. İade edilebilir vergi kredileri veya gelir testli refah yardımları olan bir sistemde, daha düşük gelir seviyelerinde gelir arttıkça marjinal oranların düşmesi mümkündür.

Enflasyon ve vergi dilimleri

Vergi kanunları enflasyona tam olarak endekslenmemiş olabilir. Örneğin, bazı vergi kanunları enflasyonu tamamen görmezden gelebilir. aşamalı bir vergi sisteminde, parantezlerin enflasyona endekslenememesi, sonunda efektif vergi artışlarıyla sonuçlanacaktır (enflasyon sürdürülürse), çünkü ücretlerdeki enflasyon bireysel geliri artıracak ve bireyleri daha yüksek yüzdeli oranlarla daha yüksek vergi dilimlerine taşıyacaktır. Bu olay parantez kayması olarak bilinir ve mali sürüklemeye neden olabilir.

Ekonomik etkiler

Politikacılar ve iktisatçılar arasında, vergi politikasının servet eşitsizliğini hafifletme veya şiddetlendirmedeki rolü ve ekonomik büyüme üzerindeki etkileri konusunda tartışmalar var.

Gelir eşitliği

Aşamalı vergilendirmenin gelir eşitsizliğini azaltmada doğrudan etkisi vardır. Bu özellikle vergilendirme, transfer ödemeleri ve sosyal güvenlik ağları gibi ilerici hükûmet harcamalarını finanse etmek için kullanılıyorsa geçerlidir. Ancak, daha yüksek oranlar vergi kaçakçılığının artmasına neden olursa, etki susturulabilir. Gelir eşitsizliği düşük olduğunda, toplam talep görece yüksek olacaktır, çünkü sıradan tüketim malları ve hizmetleri isteyen daha fazla insan bunları karşılayabilecekken, işgücü zenginler tarafından görece tekelinde olmayacaktır. Yüksek düzeydeki gelir eşitsizliğinin uzun vadeli ekonomik büyüme, istihdam ve sınıf çatışması üzerinde olumsuz etkileri olabilir. Aşamalı vergilendirme, genellikle yüksek gelir eşitsizliği ile bağlantılı toplumsal rahatsızlıkları azaltmanın bir yolu olarak önerilmektedir. Vergilendirme öncesi gelir dağılımı için Gini endeksi ile vergilendirme sonrası Gini endeksi arasındaki fark, bu tür vergilendirmenin etkilerinin bir göstergesidir.

Ekonomistler Thomas Piketty ve Emmanuel Saez, İkinci Dünya Savaşı sonrası dönemde ABD vergi politikasındaki ilerlemenin azalmasının, varlıklıların sermayeye daha fazla erişimini sağlayarak gelir eşitsizliğini arttırdığını yazdı.

Ekonomist Robert H. Frank'e göre, zenginler için vergi indirimleri büyük ölçüde daha büyük evler ve daha pahalı arabalar gibi konumsal mallara harcanmaktadır. Frank, bu fonların bunun yerine halk eğitimini iyileştirme ve tıbbi araştırma yürütme gibi şeyler için ödeme yapabileceğini savunuyor ve konumsal dışsallıklara saldırmanın bir aracı olarak aşamalı vergilendirmeyi öneriyor.

Ekonomik büyüme

OECD tarafından 2008'de yayınlanan bir rapor, kişisel gelir vergilerinin ilerleyişi ile ekonomik büyüme arasında zayıf bir negatif ilişki olduğunu gösteren ampirik araştırmayı sundu. Muhafazakar Vergi Vakfı'nda çalışan bir yazar olan William McBride, araştırmayı açıklarken, gelir vergilerinin ilerlemesinin yatırım riski alarak girişimciliğe ve üretkenliğe zarar verebileceğini, çünkü yüksek gelirli kişilerin tasarruflu yatırım riskinin çoğunu ve yüksek verimli işgücünü yapma eğiliminde olduğunu belirtti. IMF'ye göre, bazı gelişmiş ekonomiler, ilericilik aşırı olmadığı sürece, büyümeyi engellemeden, eşitsizlikle mücadele için vergilendirmede ilerlemeyi artırabilir. Fon ayrıca, OECD üye ülkeleri için ortalama en yüksek gelir vergisi oranının 1981'de yüzde 62'den 2015'te yüzde 35'e düştüğünü ve buna ek olarak, vergi sistemlerinin yasal oranlarda belirtilenden daha az ilerici olduğunu çünkü varlıklı bireylerin vergi indirimine daha fazla erişimi olduğunu belirtiyor.

Eğitimsel kazanımlar

Ekonomist Gary Becker, eğitimsel kazanımı ekonomik hareketliliğin kökü olarak tanımladı. Aşamalı vergi oranları, yüksek gelir üzerindeki vergileri artırırken, düşük gelir üzerindeki yükü azaltma, gelir eşitliğini iyileştirme hedefine ve buna karşılık gelen etkiye sahiptir. Eğitime erişim genellikle, yoksullar için eğitime erişim fırsatlarını azaltan maliyet ve aile gelirine bağlıdır. Yoksullar için gelirdeki artışlar ve ekonomik eşitlik, eğitime erişim eşitsizliğini azaltır. Vergi politikası ayrıca, vergi indirimleri ve burslar ve hibeler için vergi muafiyetleri gibi eğitim için vergi teşvikleri sağlayan aşamalı özellikleri de içerebilir.

Aşamalı vergi programlarının potansiyel olarak olumsuz bir etkisi, eğitime erişim için teşvikleri azaltabilmeleridir. Yüksek eğitimli işçilerin vergi sonrası gelirlerini azaltarak, artan oranlı vergiler vatandaşların eğitime erişme teşviklerini azaltabilir ve böylece bir ekonomideki genel insan sermayesi düzeyini düşürebilir. Ancak, bu etki, artan oranlı vergi ile finanse edilen bir eğitim sübvansiyonu ile hafifletilebilir. Teorik olarak, yüksek öğrenim için devlet harcamaları için kamu desteği, özellikle gelir dağılımı eşit olmadığında, vergilendirme aşamalı olduğunda artar.

Psikolojik faktörler

Finansal işlem vergisi için Uluslararası Sosyalist Gençlik Birliği kampanyasında "Zenginleri Vergilendir" pankartı

2011 yılında yapılan bir araştırma psikologları Shigehiro Oishi, Ulrich Schimmack ve Ed Diener, 54 ülkeden gelen verileri kullanarak, aşamalı vergilendirmenin öznel refahla pozitif yönde ilişkili olduğunu, ancak genel vergi oranlarının ve hükûmet harcamalarının böyle olmadığını buldu. Yazarlar, "Daha ilerici vergilendirme ile daha yüksek öznel iyi oluş düzeyleri arasındaki ilişkiye, vatandaşların eğitim ve toplu taşıma gibi kamu mallarından memnuniyetinin aracılık ettiğini gördük." İnsan mutluluğu üzerine araştırmayı özetleyen vergi hukuku profesörü Thomas D. Griffith, bir toplumdaki eşitsizliğin mutluluğu önemli ölçüde azalttığı için, geliri yeniden dağıtan ilerici bir vergi yapısının bir toplumda refah ve mutluluğu artıracağını savundu. Aşamalı vergilendirme, yüksek gelir getirenlerin gelirini düşürdüğünden ve genellikle düşük gelirliler için devletin sosyal programlarını finanse etmek için bir yöntem olarak kullanıldığından, vergi ilerlemesini artırma çağrıları bazen kıskançlık veya sınıf savaşı, diğerleri bu tür eylemleri adil veya bir tür sosyal adalet olarak tanımlayabilir.

Hesaplama

Gelir vergisine aşamalı yaklaşımı tanımlayan işlev, matematiksel olarak parçalı bir işlev olarak tanımlanabilir. Her parçada (vergi dilimi), önceki vergi dilimlerine göre zaten hesaplanmış olan vergiler dikkate alınarak kümülatif olarak hesaplanmalıdır. Resim, 2012 ve 2013 yıllarında Portekiz için geçerli olan gelir vergisidir.

Uygulanabilir parantez için denklemin nokta-eğim biçimi ve eğim-kesişme biçimine karşılık gelen artan oranlı vergiyi hesaplamanın iki yaygın yolu vardır. Bunlar, vergiyi, parantezin alt tutarındaki vergi (marjinal oranda) artı parantez içindeki marjinal tutar üzerindeki vergi olarak veya tüm tutar üzerindeki vergi eksi parantezin alt ucundaki vergiyi abarttığı tutar olarak hesaplar.

Örneğin %10, %20 ve %30'luk vergi dilimleri olduğunu ve %10 oranının 1 ila 10.000 ABD Doları arasındaki gelire uygulandığını varsayılsın; %20 oranı 10.001$ 'dan 20.000 $' a kadar olan gelirler için geçerlidir ve %30 oranı 20.000$ 'ın üzerindeki tüm gelirler için geçerlidir. Bu durumda, 20.000 $ 'lık gelir üzerinden alınan vergi (her bir gruba vergi eklenerek hesaplanır) %10 × 10.000$ + %20 × 10.000$ = 1.000$ + 2.000$ = 3.000$' dır. 25.000 $ 'lık gelir vergisi daha sonra iki şekilde hesaplanabilir. Eğim noktası biçimini kullanmak (alt tutardaki vergi artı marjinal tutardaki vergi):

${\displaystyle \$3,000+(\$25,000-\$20,000)\times 30\%=\$1,500+\$3,000=\$4,500.}$

Geometrik olarak, üst parantezdeki vergi çizgisi noktadan (20.000$, 3.000$) geçer ve 0,3 (%30) eğime sahiptir.

Alternatif olarak, 20.000 ABD Doları üzerinden %30 vergi, %30 × 20.000 = 6.000 ABD Doları getirmektedir; bu, üst grubun alt ucundaki vergiyi 6.000 ABD Doları - 3.000 ABD Doları = 3.000 ABD Doları kadar aşmaktadır, bu nedenle eğim kesişme formunun getirisi:

${\displaystyle \$25,000\times 30\%-\$3,000=\$7,500-\$3,000=\$4,500.}$

Geometrik olarak, üst parantezdeki vergi çizgisi y eksenini -3.000 $ - noktadan (0, -3.000$) geçer - ve 0.3 (%30) eğime sahiptir.

Amerika Birleşik Devletleri'nde, ilk form 2003'e kadar kullanıldı, örneğin (2003% 15 Tek parantez için):

• Form 1040, satır 40 (Vergiye Tabi Gelir) 'deki tutar: - 7.000'in üzerinde
• Fakat bitmemiş— 28,400
• Form 1040, satır 41 (Vergi) 700,00$ + %5 girilir
• Miktar - 7.000'in üzerinde

2004'ten itibaren, bu ikinci forma dönüştü, örneğin (2004 %28 Tek parantez için):

• Vergiye tabi gelir. 42. satır - En az 100.000 ABD doları, ancak 146.750 ABD dolarından fazla değilse
• (a) 42. satırdaki miktarı girilir
• (b) Çarpma miktarı × %28 (0,28)
• (c) (a)'yı (b) ile çarpılır
• (d) Çıkarma tutarı 5.373,00$
• Vergi. (d)'yi (c)' den çıkarılır. Sonuç buraya ve Form 1040, satır 43'e girilir.

Örnekler

CBO Tahminlerine göre 1979'dan 2013'e ABD federal vergilerinin dağılımı.

Dünyadaki çoğu sistem ilerici yönler içerir. Vergilendirilebilir gelir belirli bir vergi dilimine düştüğünde, kişi o parasal aralığa düşen her bir dolar için listelenen vergi yüzdesini öder. Örneğin ABD'de 10.000 ABD doları vergilendirilebilir gelir elde eden bir kişi, 1. dolardan 7.550. Dolara kadar kazanılan her doların %10'undan sorumlu olacaktır ve sonra 7.551'inci dolardan 10.000'inci dolara kadar kazanılan her bir doların %15'i için toplam 1.122.50 dolar.

Amerika Birleşik Devletleri'nde, kişisel muafiyet ve genellikle Kazanılan Gelir Vergisi Kredisi ve ev ipotek ödemeleri gibi çeşitli diğer vergi muafiyetlerine dayalı olarak vergilendirilmemiş bir gelir düzeyinin %10 ila %39,6 üzerinde değişen yedi gelir vergisi dilimi vardır. ABD federal vergi sistemi, düşük gelirli hanehalkları için eyalet vergileri ve yerel vergiler için kesintileri de içerir, bu da bazen gerileyen vergileri, özellikle emlak vergilerini azaltır. Daha yüksek gelirli haneler, kesintileri sınırlayan ve %26 ila% 28'lik sabit bir vergi oranı belirleyen alternatif asgari vergiye tabidir ve daha yüksek oran 175.000 dolardan başlar. Ayrıca, tek dosyalar için 112.500 dolardan başlayan kesinti aşamaları da vardır. Net etki, 306.300 dolardan fazla kazanan bireyler için eyalet vergileri ve yerel vergiler için kesintileri ve belirli diğer kredileri tamamen sınırlayan artan ilerlemedir.

Yeni Zelanda aşağıdaki gelir vergisi dilimlerine sahiptir (2012–2013 mali yılı için): %0,5 ila 14,000 Yeni Zelanda Doları; 14.001 dolardan 48.000 dolara %17,5; 48.001 dolardan 70.000 dolara %30; 70.001 dolar üzerinde %33; çalışanın beyan formunu doldurmaması durumunda ise %45. Tüm değerler Yeni Zelanda doları cinsindendir ve kazanç vergisi hariçtir.

Avustralya, aşağıdaki artan oranlı gelir vergisi oranlarına sahiptir (2012–2013 mali yılı için): 18.200 A dolara kadar %0 etkili; 18.201 dolardan 37.000 dolara %19; 37.001 dolardan 80.000 dolara %32,5; 80.001 dolardan 180.000 dolara %37; ve 180.000 dolarının üzerindeki herhangi bir tutar için %45.

Kaynakça

1. ^ Webster 30 Nisan 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde . (4b): increasing in rate as the base increases a progressive tax)
2. ^ American Heritage 9 Şubat 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde . (6). Increasing in rate as the taxable amount increases.
3. ^ Britannica Concise Encyclopedia 12 Ocak 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde .: Tax levied at a rate that increases as the quantity subject to taxation increases.
4. ^ ^{a b} Sommerfeld, Ray M., Silvia A. Madeo, Kenneth E. Anderson, Betty R. Jackson (1992), Concepts of Taxation, Dryden Press: Fort Worth, TX
5. ^ Hyman, David M. (1990) Public Finance: A Contemporary Application of Theory to Policy, 3rd, Dryden Press: Chicago, IL
6. ^ James, Simon (1998) A Dictionary of Taxation, Edgar Elgar Publishing Limited: Northampton, MA
7. ^ ^{a b} Suits, Daniel B. (September 1977). "Measurement of Tax Progressivity". American Economic Review. 67 (4): 747-752. JSTOR 1813408. 
8. ^ . web.archive.org. 16 Ağustos 2007. 16 Ağustos 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2020. 
9. ^ Luxury tax – Britannica Online Encyclopedia 7 Temmuz 2012 tarihinde Archive.is sitesinde arşivlendi.
10. ^ Clothing Exemptions and Sales Tax Regressivity 9 Ekim 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde ., By Jeffrey M. Schaefer, , Vol. 59, No. 4, Part 1 (Sep., 1969), pp. 596–599
11. ^ ^{a b c} Pickett, Kate; Wilkinson, Richard (26 Nisan 2011). The Spirit Level: Why Greater Equality Makes Societies Stronger. Bloomsbury Press. ISBN . 
12. ^ ^{a b c} Moyes, P. A note on minimally progressive taxation and absolute income inequality Social Choice and Welfare, Volume 5, Numbers 2-3 (1988), 227–234, DOI: 10.1007/BF00735763. Accessed: 19 May 2012.
13. ^ ^{a b} Piketty, Thomas, and Emmanuel Saez. "Income Inequality in the United States, 1913–1998" 29 Kasım 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde .. Tech. 1st ed. Vol. CXVIII. Quarterly Journal of Economics, 2003.
14. ^ ^{a b} Arnold, Jens (14 Ekim 2008). "Do Tax Structures Affect Aggregate Economic Growth? Empirical Evidence From A Panel of OECD Countries". OECD. 16 Ekim 2013 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 2 Ocak 2014. 
15. ^ ^{a b c} Becker, Gary S.; Murphy, Kevin M. (May 2007). . . January 2, 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: January 8, 2014. 
16. ^ ^{a b} Oishi, Shigehiro; Schimmack, Ulrich; (2012). "Progressive Taxation and the Subjective Well-Being of Nations". . 23 (1): 86-92. doi:10.1177/0956797611420882. (PMID) 22157676. 
17. ^ Roman Taxes 5 Mayıs 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde .. Unrv.com. Retrieved on 2014-04-12.
18. ^ . HM Revenue & Customs. 29 Kasım 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ocak 2007. 
19. ^ Steven A. Bank (2011). Anglo-American Corporate Taxation: Tracing the Common Roots of Divergent Approaches. Cambridge University Press. ss. 28-29. ISBN . 24 Ekim 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 10 Aralık 2020. 
20. ^ James, Kathryn (2011). "Exploring the Origins and Global Rise of VAT". Journal of Economics. 35 (4): 15-22.  2291281 $2. 
21. ^ Philip B. Coulter: Measuring Inequality, 1989, (This book describes about 50 different inequality measures.)
22. ^ Duncan, Denvil, Klara Sabirianova Peter (October 2012). (PDF). Institute for the Study of Labor. 17 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
23. ^ The Economics of Welfare] Arthur Cecil Pigou
24. ^ Andrew Berg and Jonathan D. Ostry, 2011, "Inequality and Unsustainable Growth: Two Sides of the Same Coin 21 Mayıs 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde .?" IMF Staff Discussion Note SDN/11/08, International Monetary Fund
25. ^ Alesina, Alberto; Dani Rodrick (May 1994). "Distributive Politics and Economic Growth" (PDF). Quarterly Journal of Economics. 109 (2): 465-90. doi:10.2307/2118470. JSTOR 2118470. 4 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 17 Ekim 2013. 
26. ^ Castells-Quintana, David; Vicente Royuela (2012). "Unemployment and long-run economic growth: The role of income inequality and urbanisation" (PDF). Investigaciones Regionales. 12 (24): 153-173. 11 Nisan 2019 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 17 Ekim 2013. 
27. ^ Shlomo Yitzhaki (1998). "More than a Dozen Alternative Ways of Spelling Gini" (PDF). Economic Inequality. 8: 13-30. 11 Nisan 2019 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 10 Aralık 2020. 
28. ^ Frank, Robert H. (PDF). American Economic Association. July 7, 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: March 17, 2014. 
29. ^ ^{a b} Frank, Robert H. (June 2003). (PDF). Brookings Institution. 21 Aralık 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2014. 
30. ^ McBride, William (18 Aralık 2012). . Tax Foundation. 27 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ocak 2014. 
31. ^ McBride, William (20 Şubat 2013). . Tax Foundation. 24 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ocak 2014. 
32. ^ . International Monetary Fund IMF. 11 Ekim 2017. 11 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ekim 2017. 
33. ^ Becker, Gary S. (15 Ekim 2013). . The University of Chicago. 2 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ocak 2014. 
34. ^ Campbell, Mary; Haveman, R.; Sandefur, G.; Wolfe, B. (2005). "11 Economic inequality and educational attainment across a generation". Focus. 23 (3): 11-15. 
35. ^ ^{a b c} Mueller, Richard (May 2008). Access and Persistence of Students from Low ‐ Income Backgrounds in Canadian Post ‐ Secondary Education: A Review of the Literature. MESA Project. Educational Policy Institute.  2256110 $2. 
36. ^ Campbell, Mary; Haveman, R.; Sandefur, G.; Wolfe, B. (2005). "11 Economic inequality and educational attainment across a generation" (PDF). Focus. 23 (3): 11-15. 11 Nisan 2019 tarihinde kaynağından (PDF). 
37. ^ Checchi, Daniele (May 2001). "Education, Inequality and Income Inequality". Distributional Analysis Research Programme Papers. 52. Suntory and Toyota International Centres for Economics and Related Disciplines, LSE. 16 Kasım 2018 tarihinde kaynağından . 
38. ^ . Congressional Budget Office. 11 Şubat 2013. 14 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ocak 2014. 
39. ^ Rachel Johnson, James Nunns, Jeffrey Rohaly, Eric Toder, Roberton Williams (July 2011). (PDF). Tax Policy Center. 10 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ocak 2014. 
40. ^ ^{a b} Heckman, J., L. Lochner and C. Tabner, Tax Policy and Human Capital Formation, American Economic Review, 88, 293–297. Accessed: 31 July 2012.
41. ^ Krueger, Dirk; Ludwig, Alexander (May 2013). "Optimal Progressive Labor Income Taxation and Education Subsidies When Education Decisions and Intergenerational Transfers Are Endogenous". American Economic Review. 103 (3): 496-501. doi:10.1257/aer.103.3.496. 
42. ^ Ansell, Ben (2010). From the Ballot to the Blackboard: The Redistributive Political Economy of Education. Cambridge University Press. s. 175. Under conditions of high income inequality and tax progressivity, there will be even greater support for higher education spending even if most people do not receive it 
43. ^ (2004). "Progressive Taxation And Happiness". . 45 (5): 1363. 16 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 10 Aralık 2020. 
44. ^ Powell, Jim (17 Ekim 2012). . Forbes. 3 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Şubat 2014. 
45. ^ ^{a b} Kim, Susanna (19 Eylül 2011). . ABC News. 22 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Şubat 2014. 
46. ^ Egypt constitution panel rejects article on progressive taxation, Ahram Online, 11 Kasım 2013, 21 Şubat 2014 tarihinde kaynağından , erişim tarihi: 3 Şubat 2014 
47. ^ Form 1040 Instructions (2003), 2003 Tax Rate Schedules, p. 74 16 Ekim 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde .
48. ^ Form 1040 Instructions (2004), 2004 Tax Computation Worksheet—Line 43, p. 72 17 Ekim 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde .
49. ^ . The US Congressional Budget Office (CBO). 4 Aralık 2013. 8 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ocak 2014. 
50. ^ 26 USC 55. Also see IRS Form 6251 5 Aralık 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde . (individuals) and Form 4626 28 Temmuz 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde . (corporations).
51. ^ . ird.govt.nz. . 21 June 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2013. 
52. ^ . ato.gov.au. . 29 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2013. 

Dış bağlantılar

• Aşamalı Gelir Vergisi: Teorik Temeller 5 Aralık 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde .
• Slemrod, Joel B. (2002). "Artan Vergiler". David R. Henderson'da (ed.). Özlü Ekonomi Ansiklopedisi (1. baskı). Ekonomi ve Özgürlük Kütüphanesi .OCLC 317650570, 50016270 and 163149563