Marine Le Pen

Marion Anne Perrine Le Pen (d. 5 Ağustos 1968), Fransız avukat ve siyasetçi. 2012, 2017 ve 2022 yıllarında Fransa cumhurbaşkanlığı için aday oldu. Ulusal Birlik'in bir üyesi olarak, 2011'den 2021'e kadar partinin genel başkanlığını yaptı. 2017'den bu yana 11. seçim bölgesi Pas-de-Calais için Ulusal Meclis üyesidir. Halen Ulusal Birlik'in Meclisteki parti lideri olarak görev yapmaktadır ve bu görevi Haziran 2022'den bu yana sürdürmektedir. Le Pen, siyasi yelpazede yaygın olarak aşırı sağcı olarak tanımlanmaktadır.

Marine Le Pen
2024'te Le Pen
Ulusal Meclis'te Ulusal Birlik Grup Başkanı
Görevde
Makama geliş 28 Haziran 2022
Yerine geldiği	Makam oluşturuldu
Ulusal Meclis Üyesi
Görevde
Makama geliş 18 Haziran 2017
Yerine geldiği
Seçim bölgesi	Pas-de-Calais (XI)
2. Ulusal Birlik Genel Başkanı
Görev süresi 16 Ocak 2011 - 5 Kasım 2022
Yerine geldiği	Jean-Marie Le Pen
Yerine gelen	Jordan Bardella
Avrupa Milletler ve Özgürlük Grubu Başkanı
Görev süresi 15 Haziran 2015 - 19 Haziran 2017 ile birlikte
Yerine geldiği	Makam oluşturuldu
Yerine gelen
Avrupa Parlamentosu Üyesi
Görev süresi 20 Temmuz 2004 - 18 Haziran 2017
Seçim bölgesi	Kuzey-Batı Fransa (2009-2017) Île-de-France (2004-2009)
Kişisel bilgiler
Doğum	Marion Anne Perrine Le Pen 5 Ağustos 1968 (55 yaşında) Neuilly-sur-Seine, Fransa
Vatandaşlığı	Fransa
Partisi	Ulusal Birlik (1986-günümüz)
Evlilik(ler)	Franck Chauffroy (e. 1995; b. 2000) Eric Lorio (e. 2002; b. 2006)
İlişkiler	Louis Aliot (2009-2019)
Ebeveyn(ler)	Jean-Marie Le Pen (babası) Pierrette Le Pen (annesi)
Yaşadığı yer	Strazburg, Fransa
Bitirdiği okul	Pantheon-Assas Üniversitesi
Mesleği	Siyasetçi · avukat
Dini	Katolik
İmzası

Eski parti lideri Jean-Marie Le Pen'in en küçük kızı ve eski milletvekili Marion Maréchal'in teyzesidir. Le Pen, 1986 yılında FN'ye katıldı. Nord-Pas-de-Calais (1998-2004; 2010-2015), Île-de-France (2004-2010) ve Hauts-de-France (2015-2021) bölge meclis üyeliğine, Avrupa Parlamentosu üyeliğine (2004-2017) ve Hénin-Beaumont belediye meclis üyeliğine (2008-2011) seçildi. 2011'de FN liderliğini %67,6 oyla Bruno Gollnisch'i yenerek kazandı ve 1972'de kurulduğundan beri partinin başkanı olan babasının yerine geçti. 2012'de cumhurbaşkanlığı seçimlerinde François Hollande ve Nicolas Sarkozy'nin ardından %17,9 oyla üçüncü oldu. 2017'deki seçimlerde cumhurbaşkanlığı için ikinci kez aday oldu. Seçimin ilk turunu %21,3 oyla ikinci sırada tamamladı ve ikinci tur oylamada merkezci parti Rönesans'tan Emmanuel Macron ile karşılaştı. İkinci turda oyların yaklaşık %33,9'unu aldıktan sonra 7 Mayıs 2017'de adaylıktan çekildi. 2020 yılında, 2022 cumhurbaşkanlığı seçimlerinde aday olacağını açıkladı. Seçimin ilk turunda oyların %23,2'sini alarak ikinci oldu ve böylece Macron'a karşı ikinci tura katılmaya hak kazandı, ancak ikinci turda oyların %41,5'ini alarak Macron'a karşı yeniden kaybetti.

Le Pen, ırkçılık, antisemitizm veya pétainizm ile suçlanan üyelerin sınırlı bir şekilde ihraç edilmesi de dâhil olmak üzere, imaj yumuşatma hareketlerine öncülük etti. Babasını, yeni tartışmalı açıklamalar yapmasının ardından Ağustos 2015'te partiden ihraç etti. Le Pen, eşcinsel birlikteliklere karşıtlığını, koşulsuz kürtaja karşıtlığını ve ölüm cezasına desteğini kaldırarak partinin bazı siyasi pozisyonlarını liberalleştirirken, özellikle güçlü göç karşıtı, milliyetçi ve korumacı önlemlere odaklanarak partisinin aynı tarihsel politikalarının çoğunu savunmaya devam etmektedir. Le Pen, ekonomik milliyetçiliği ve hükûmetin müdahaleci rolünü desteklemekte; küreselleşme ve çok kültürlülüğe karşı çıkmaktadır. Ayrıca göçün sınırlandırılmasını ve kurban kesiminin yasaklanmasını desteklemektedir. Le Pen, geçmişte Vladimir Putin ve Rusya'yı destekleyici yorumlarda bulundu, 2022'de Rusya'nın Ukrayna'yı işgalinden önce daha yakın işbirliğini savundu; Ukrayna'daki savaşı şiddetle kınadı, ancak sona ermesi halinde Rusya'nın "yeniden Fransa'nın müttefiki olabileceğini" belirtti.

Le Pen, 2011 ve 2015 yıllarında Time tarafından dünyanın en etkili 100 kişisinden biri olarak gösterildi. 2016 yılında Politico tarafından Avrupa Parlamentosu Başkanı Martin Schulz'dan sonra Avrupa Parlamentosu'nun en etkili ikinci milletvekili olarak gösterildi.

İlk yılları ve eğitimi

Marion Anne Perrine Le Pen, 5 Ağustos 1968'de Neuilly-sur-Seine'de, Breton siyasetçi ve eski paraşütçü Jean-Marie Le Pen ile ilk eşi Pierrette Le Pen'in üç kızından en küçüğü olarak dünyaya geldi. 25 Nisan 1969'da Paris'teki La Madeleine Kilisesi'nde vaftiz edildi. Vaftiz babası, babasının akrabası olan Henri Botey'dir.

Le Pen'in iki kız kardeşi var: Yann ve Marie Caroline. 1976 yılında, Marine sekiz yaşındayken, babasını hedef alan bir bomba, ailenin uyuduğu apartmanın dışındaki merdiven boşluğunda patladı. Patlama, binanın dış duvarında bir delik açtı, ancak Marine, iki ablası ve ebeveynleri zarar görmedi.

Saint-Cloud'daki Lycée Florent Schmitt'te öğrenciydi. Annesi 1984 yılında Marine 16 yaşındayken ailesini terk etti. Le Pen otobiyografisinde bunun etkisinin "en korkunç, en zalim, en ezici kalp acısı: annem beni sevmiyordu" olduğunu yazdı. Anne ve babası 1987 yılında boşandı.

Eğitimi ve hukuki çalışmaları

Le Pen, Panthéon-Assas Üniversitesi'nde hukuk eğitimi aldı ve 1991 yılında Hukuk Yüksek Lisansı ve 1992 yılında ceza hukuku alanında İleri Çalışmalar Yüksek Lisansı (DEA) ile mezun oldu. Paris Barosu'na kayıtlı olarak altı yıl (1992-1998) avukatlık yaptı, Paris 23. Bölge Mahkemesi'nin acil davalara bakan ceza dairesinde düzenli olarak duruşmalara çıktı ve çoğu zaman kamu avukatı olarak görev yaptı. Ulusal Birlik'in hukuk departmanına katıldığı 1998 yılına kadar Paris Barosu'nun bir üyesiydi.

Siyasi kariyeri

Erken siyasi kariyeri

Marine Le Pen, 1986 yılında, 18 yaşındayken Ulusal Cephe'ye (yeni adıyla Ulusal Birlik; FN) katıldı. İlk siyasi yetkisini 1988 yılında, Nord-Pas-de-Calais Bölge Meclis Üyesi seçilerek aldı. Aynı yıl FN'nin hukuk koluna katıldı ve 2003 yılına kadar bu kolun başkanlığını yürüttü.

2000 yılında Le Pen, parti içindeki derneklerden biri olan Generations Le Pen'in başkanı oldu. 2000'de FN Yürütme Komitesi üyesi ve 2003'te FN başkan yardımcısı oldu. 2006 yılında babası Jean-Marie Le Pen'in başkanlık kampanyasını yönetti. Eğitim, iletişim ve tanıtımdan sorumlu olarak 2007'de FN'nin iki başkan yardımcısından biri oldu.2007 yasama seçimlerinde Pas-de-Calais'in 14. seçim bölgesinde yarıştı ancak görevdeki Sosyalist milletvekili Albert Facon'un ardından ikinci oldu.

Liderlik kampanyası

2010 yılının başlarında Le Pen, FN'nin liderliğine aday olma niyetini dile getirdi ve partiyi "sadece sağdaki seçmenlere değil, tüm Fransız halkına hitap eden büyük bir halk partisi" haline getirmeyi umduğunu söyledi. 3 Eylül 2010 tarihinde Cuers, Var'da liderlik kampanyasını başlattı. Paris'te 14 Kasım 2010'da düzenlenen bir toplantıda amacının "sadece siyasi ailemizi bir araya getirmek olmadığını ve Ulusal Cephe'yi tüm Fransız halkının gruplaşma merkezi olarak şekillendirmek" olduğunu söyledi. Kendisine göre FN liderinin 2012 cumhurbaşkanlığı seçimlerinde partinin adayı olması gerektiğini ekledi. FN liderliği için dört ay boyunca kampanya yürüttü ve 51 departmanda FN üyeleriyle toplantılar düzenledi. Diğer tüm departmanlar resmi destekçilerinden biri tarafından ziyaret edildi. Kampanyanın 19 Aralık 2010'da Hénin-Beaumont'taki son toplantısında, FN'nin bir sonraki başkanlık kampanyasının gerçek tartışmasını sunacağını iddia etti. Adaylığı, babası da dahil olmak üzere partideki üst düzey isimlerin çoğunluğu tarafından desteklendi.

Kampanyası sırasında birçok kez Halk Hareketi için Birlik ile herhangi bir siyasi ittifakı reddetti. Ayrıca Jean-Marie Le Pen'in savaş suçlarıyla ilgili olanlar gibi en tartışmalı ifadelerinden bazılarıyla arasına mesafe koydu ve bu durum medyada partinin imajını iyileştirme çabaları olarak yer aldı. Babası, Holokost sırasında Yahudilerin gaz odalarında toplu olarak öldürülmesinin "İkinci Dünya Savaşı tarihinin bir detayı" olduğunu söyleyerek tartışmalara neden olurken, Le Pen soykırımı "barbarlığın zirvesi" olarak tanımladı.

Aralık 2010'da ve Ocak 2011 başında FN üyeleri, yeni başkanlarını ve merkez komite üyelerini seçmek için posta yoluyla oy kullandılar. Parti 15-16 Ocak tarihlerinde Tours'da bir kongre düzenledi. 16 Ocak 2011'de Marine Le Pen, oyların %67.65'ini alarak FN'nin yeni başkanı seçildi ve Jean-Marie Le Pen ise onursal başkan oldu.

Partide yenilikler ve aşırılıktan kaçınma

Le Pen, partinin eski lideri olan babasıyla ilişkilendirilen aşırılıktan uzaklaşarak imajını düzeltmek ve partinin seçmenler nezdindeki cazibesini arttırmak için partisini "şeytanlıktan arındırma" politikası izledi. Bu kapsamda, 2015 yılında babasının partiden ihraç edilmesi de dâhil olmak üzere, politika reformu ve personel değişimi gerçekleştirildi. Bu kapsamda alınan tedbirler arasında, genellikle bir kuşak farkı olarak görülen İkinci Dünya Savaşı'na veya Fransız sömürge savaşlarına yapılan tüm atıfların bırakılması ve babasının görüşlerinden uzaklaşılması yer aldı.

Marine Le Pen geleneksel Jeanne d'Arc yürüyüşünde, 3 Mayıs 2007

FN'nin güçlü bir muhalifi olan Bernard-Henri Lévy, Le Pen'in liderliğini "insan yüzlü aşırı sağ" olarak tanımladı. Önlemler eski müttefiklerden de partiyi fazla ana akım hale getirdiği, uzun süredir devam eden politikaları terk ettiği ve tabandan gelen desteği göz ardı ettiği yönünde eleştiriler aldı.

2010 yılında RTL'ye verdiği bir röportajda Le Pen, stratejisinin FN'nin programını değiştirmek değil, önceki on yıllarda medya tarafından verilen imaj yerine onu gerçekte olduğu gibi göstermek olduğunu belirtti. Medya ve siyasi rakiplerini Ulusal Cephe hakkında "haksız, yanlış ve karikatürize" bir imaj yaymakla suçladı. Kendisi aşırı sağ ya da aşırı sağ nitelemesini reddederek bunun aşağılayıcı bir terim olduğunu belirtti ve ekledi; "Ben nasıl aşırı sağcı bir partiyim? ... Konu ne olursa olsun, önermelerimizin aşırı önermeler olduğunu düşünmüyorum".

2014 yılında Amerikan Foreign Policy dergisi, yılın 100 küresel düşünürü listesinde diğer dört Fransız ile birlikte ondan da bahsetti ve Avrupa seçimlerindeki başarısının ardından Avrupa'daki diğer sağ partiler için bir model haline gelen partisinin "imajını yenileme" şeklinin altını çizdi. Avrupa düzeyinde, babası tarafından bazı aşırı sağcı partilerle kurulan ittifakı durdurdu ve radikal Jobbik veya neo-Nazi Altın Şafak ile bir grubun parçası olmayı reddetti.

Ulusal Birlik Genel Başkanı

Liderlikte ilk adımları

2011'de Marine Le Pen'in destekçileri

Tours'da 16 Ocak 2011 tarihinde yaptığı açılış konuşmasında, "ulusal topluluğun siyasi çerçevesinin yeniden tesis edilmesini" ve kamu yararını gözeten vatandaşların kararlara katılımı sayesinde "sivil sorumluluk ve kolektif bağ" sağlayan doğrudan demokrasinin uygulanmasını savundu. Ağırlıklı siyasi tema, laikliği, refahı ve özgürlükleri destekleyen koruyucu ve etkin bir devletin tavizsiz savunulmasıydı. Ayrıca "her yerde kamu hizmetleri, istihdam, sosyal eşitlik ve hatta yirmi yıl içinde dünyanın en zayıfı haline gelen ekonomik büyümemiz pahasına ultra-liberalizm ve serbest ticaretin yıkıcı ilkelerini dayatan" "Brüksel Avrupası'nı" kınadı.Paris'te 1 Mayıs 2011 tarihinde düzenlenen geleneksel Joan of Arc yürüyüşü ve İşçi Bayramı yürüyüşünün ardından 3,000 destekçisinin önünde ilk konuşmasını yaptı.

10 ve 11 Eylül 2011 tarihlerinde Nice'deki Acropolis kongre merkezinde "halkın sesi, Fransa'nın ruhu" başlığı altında siyasi geri dönüşünü gerçekleştirdi. Kapanış konuşmasında göç, güvensizlik, ekonomik ve sosyal durum, yeniden sanayileşme ve 'güçlü devlet' konularına değindi.Senato önünde 8 Aralık 2011 tarihinde düzenlenen bir gösteri sırasında yaptığı konuşmada yabancıların oy kullanma hakkına "kesin ve mutlak muhalefetini" dile getirdi. Düzenli olarak Fransız, Avrupa ve uluslararası siyasetin çeşitli konularında tematik basın toplantıları ve müdahalelerde bulundu.

İlk cumhurbaşkanlık adaylığı

16 Mayıs 2011 tarihinde Marine Le Pen'in cumhurbaşkanlığı adaylığı, FN Yürütme Kurulu tarafından oybirliğiyle onaylandı. 10 ve 11 Eylül 2011 tarihlerinde Nice'de cumhurbaşkanlığı kampanyasını başlattı. 6 Ekim 2011 tarihinde başkanlık kampanyasının üyelerini tanıtmak üzere bir basın toplantısı düzenledi.

Le Pen, 19 Kasım 2011'de Paris'te yaptığı bir konuşmada cumhurbaşkanlığı kampanyasının ana temalarını ortaya koydu: halkın egemenliği ve demokrasi, Avrupa, yeniden sanayileşme ve güçlü bir devlet, aile ve eğitim, göç ve asimilasyona karşı komüniteryenizm, jeopolitik ve uluslararası politika. 12 Ocak 2012 tarihinde düzenlediği basın toplantısında Le Pen, cumhurbaşkanlığı projesinin ayrıntılı bir değerlendirmesini ve Fransa'nın borcunu azaltmaya yönelik bir plan sundu. Bir diğer basın toplantısı olan 1 Şubat 2012'de ise Fransa'nın denizaşırı departman ve bölgelerine yönelik politikalarını özetledi. Birçok gözlemci, o zamana kadar FN'nin ana konuları olan göç veya kanun ve düzen yerine küreselleşme ve yerelleşme gibi ekonomik ve sosyal konulara odaklanma eğilimine dikkat çekti. 11 Aralık 2011'de Metz'de ilk kampanya toplantısını yaptı ve Ocak başından Nisan 2012 ortasına kadar her hafta Fransa'nın büyük şehirlerinde benzer toplantılar düzenledi. 17 Nisan 2012'de Paris'teki Zenith'te düzenlenen son kampanya toplantısına 6.000 ila 7.000 arasında kişi katıldı.

13 Mart 2012 tarihinde, cumhurbaşkanlığı seçimlerine katılmak için gerekli olan 500 imzayı topladığını açıkladı. 19 Mart 2012 tarihinde Anayasa Konseyi kendisinin ve dokuz rakibinin adaylığını onayladı. 22 Nisan 2012'de ilk turda %17,90 (6.421.426 oy) oy alarak François Hollande ve görevdeki cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy'nin ardından üçüncü sırada yer aldı. Hem oy yüzdesi hem de oy sayısı bakımından babasının 2002 cumhurbaşkanlığı seçimlerinde elde ettiğinden daha iyi sonuçlar elde etti.

Marine Le Pen, cumhurbaşkanlığı kampanyası sırasında, 15 Nisan 2012 tarihinde

First round results in 2012: candidates with the most votes by departments (mainland France, overseas and French citizens living abroad). Marine Le Pen came first in Gard.

Le Pen, Sarkozy ve Hollande'ın sırasıyla %24,86 (103.927 oy) ve %24,11 (100.778 oy) oy aldığı Gard'da birinci oldu (%25,51, 106.646 oy). Ayrıca Hollande ve Sarkozy'nin sırasıyla %26,82 (3.723 oy) ve %15,76 (2.187 oy) oy aldığı, belediyedeki kalesi Hénin-Beaumont'da da birinci oldu (%35,48, 4.924 oy). Kuzeyde Le Havre'dan güneyde Perpignan'a kadar uzanan hattın doğusunda en yüksek sonuçlara ulaşırken, batı Fransa'da, özellikle Paris gibi şehirlerde, denizaşırı ülkelerde ve yurtdışında yaşayan Fransız vatandaşları arasında daha az oy aldı (%5,95, 23.995 oy). Bununla birlikte, batı Fransa'daki iki kırsal departmanda iyi oy aldı: Orne (%20,00, 34.757 oy) ve Sarthe (%19.17, 62,516 oy).

En yüksek bölgesel sonucu Picardy'de (%25,03, 266.041 oy), en yüksek departman sonucu Vaucluse'de (%27,03, 84.585 oy) ve en yüksek yurtdışı sonucu Saint Pierre ve Miquelon'da (%15,81, 416 oy) elde etti.

2012 yılının ilk tur sonuçları: Fransa büyükşehir belediyeleri tarafından en çok oyu alan adaylar (koyu gri: Marine Le Pen)

En düşük bölgesel sonucunu Île-de-France'da (%12.28, 655,926 oy), en düşük departman sonucunu Paris'te (%6.20, 61,503 oy) ve en düşük yurtdışı sonucunu Wallis ve Futuna'da (%2.37, 152 oy) elde etti.

2012'de FN seçmenlerinin sosyal ve mesleki gruplarını analiz eden Fransız sosyolog Sylvain Crépon şu açıklamayı yaptı: "FN oyları küreselleşmenin kurbanlarından oluşuyor. Ekonomik kriz ve şehir dışındaki hipermarketlerin rekabeti nedeniyle iflas eden küçük esnaf; özel sektörden düşük ücretli işçiler; işsizler. FN, yoksulluk içinde yaşayan ve ay sonunu nasıl getirecekleri konusunda gerçek bir korku yaşayan insanlar arasında iyi puan alıyor." Crépon ayrıca "kırsal" bölgelerde FN oylarının artışını ve küçük taşra kasabaları ile şehirlerin uzak eteklerinde inşa edilen yeni konut-emlak banliyö kuşaklarından oluşan bu bölgelerdeki son sosyolojik değişimleri analiz etti: "Kırsal alt sınıf artık tarımsal değil. Büyük şehirlerden ve iç banliyölerden kaçan insanlar, çünkü artık buralarda yaşamaya güçleri yetmiyor. Bu insanların çoğu yakın zamanda banliyölerde (yüksek göç alan banliyöler) yaşama deneyimi edinmiş ve güvensizlik sorunlarıyla temas etmiş olacak." Analistler ayrıca 2012'de partiye oy veren gençlerin ve kadınların sayısının daha fazla olduğuna dikkat çekti.

1 Mayıs 2012'de Paris'te geleneksel Joan of Arc ve İşçi Bayramı yürüyüşünün ardından yaptığı konuşmada Le Pen, 6 Mayıs'taki ikinci turda Sarkozy ya da Hollande'ı desteklemeyi reddetti. Partinin Place de l'Opéra'daki yıllık mitinginde yaptığı konuşmada, boş oy kullanacağına yemin etti ve destekçilerine vicdanlarıyla oy kullanmalarını söyleyerek şunları söyledi "Hollande ve Sarkozy - ikisi de sizi kurtaramayacak. Pazar günü boş bir protesto oyu kullanacağım. Ben seçimimi yaptım. Her biriniz kendi seçiminizi yapacaksınız." Her iki adayı da Avrupa'ya ve finans piyasalarına teslim olmakla suçlayarak şu soruyu yöneltti "Francois Hollande ve Nicolas Sarkozy arasında kim kemer sıkma planını en kölece şekilde dayatacak? Uluslararası Para Fonu (IMF), Avrupa Merkez Bankası (ECB) ya da Avrupa Komisyonu'nun talimatlarına en iyi kim boyun eğecek?".

2012 ile 2016 yılları arası girdiği seçimler

Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde FN'ye verilen desteğin artmasının ardından Le Pen, Haziran 2012'deki yasama seçimlerinde yarışmak üzere Mavi Deniz Buluşması adı altında bir seçim koalisyonu kurduğunu açıkladı. Pas-de-Calais'in 11. seçim bölgesinde aday olan Le Pen, Sosyalist temsilci (%23,50) ve aşırı sol aday Jean-Luc Mélenchon'un (%21,48) çok önünde oyların %42,36'sını kazandı. İkinci turda %49,86 ile yenilgiye uğrayan FN, Anayasa Konseyi'ne itirazda bulundu ancak bazı usulsüzlükler tespit edilmesine rağmen bu itiraz reddedildi. Ulusal düzeyde FN iki milletvekili çıkardı: Le Pen'in yeğeni Marion Maréchal ve Gilbert Collard.

2014 yılında Le Pen, partinin belediye ve senato seçimlerinde daha fazla ilerleme kaydetmesini sağladı: on bir belediye başkanı ve iki senatör seçildi ve FN ilk kez üst meclise girdi.

Fransa'nın 2015'teki bölgesel seçimleri

24 Mayıs 2014 tarihinde Fransa'da yapılan Avrupa seçimlerinde FN %24,90 ile en çok oyu alan parti oldu. Marine Le Pen Kuzey-Batı seçim bölgesinde %33,60 ile birinci oldu. Fransa'dan 25 FN temsilcisi Avrupa Parlamentosu'na seçildi. Temmuz 2014'te kurulan Juncker Komisyonu'na karşı oy kullandılar. Bir yıl sonra Le Pen, Ulusal Brilik, Avusturya Özgürlük Partisi, İtalya Kuzey Ligi, Hollanda Özgürlük Partisi, Polonya Yeni Sağ Kongresi, Belçika Flaman Vlaams Belang ve eski UKIP'li İngiliz bağımsız milletvekili 'dan oluşan bir parlamento grubu olan Uluslar ve Özgürlük Avrupası'nın kuruluşunu ilan etti. Le Pen'in 2014 yılında bu grubu bir araya getirmek için yaptığı ilk girişim, UKIP ve İsveç Demokratlarının katılmayı reddetmesi ve babası Jean-Marie Le Pen'in bazı tartışmalı açıklamaları nedeniyle başarısız olmuştu. Le Pen, uluslararası ticaret komisyonunda yer aldı. Politico, 2016 yılında Le Pen'i Martin Schulz'dan sonra en etkili ikinci AP üyesi olarak gösterdi.

Nisan 2015'te Le Pen'in babasının İkinci Dünya Savaşı ve Fransa'daki azınlıklar hakkında tartışmalı ifadeler içeren iki röportaj vermesi, FN'de siyasi bir krize neden oldu. Marine Le Pen, FN üyelerinden babasını ihraç etmek üzere parti tüzüğünü değiştirmelerini istemek için bir posta oylaması düzenledi. J-M Le Pen hareketini sürdürdü ve yargı oylamayı iptal etti. 25 Ağustos'ta FN yönetim kurulu, kırk yıl önce kurduğu partiden ihraç edilmesi yönünde oy kullandı. Marine'in en yakın danışmanı, eski bir solcu teknokrat olan Florian Philippot'ya olan bağımlılığı gözlemlendi. Parti, Marine Le Pen'in liderliğinde FN içindeki değişikliklere karşı çıkan üyeleri ihraç etmek için bir tasfiye başlattı.

Le Pen daha sonra 2015 bölgesel seçimlerinde Nord-Pas-de-Calais-Picardie bölge konseyi başkanlığına adaylığını açıkladı, ancak bu seçimlerin bir sonraki cumhurbaşkanlığı seçimlerine yakın olmasından duyduğu üzüntüyü dile getirdi. 6 Aralık'ta yapılan seçimleri %40,6 oy oranıyla birinci sırada tamamladı, ancak Sosyalist aday (%18,12 ile üçüncü) çekildi ve %57,80 oy oranıyla kazanan sağcı rakibi Xavier Bertrand'ı desteklediğini açıkladı. Yeğeni Marion da benzer koşullar altında daha küçük bir farkla kaybetti.

İkinci cumhurbaşkanlık adaylığı

Marine Le Pen, 8 Nisan 2016 tarihinde 2017 Fransa cumhurbaşkanlığı seçimleri için adaylığını açıkladı. FN Senatörü 'i kampanya yöneticisi olarak atadı. FN, Fransız bankalarının kredi vermeyi reddetmesi nedeniyle finansman bulmakta zorlandı. Bunun yerine FN, Kırım'ın ilhakının ardından Avrupa Birliği'nin Rusya'ya uyguladığı yaptırımlara rağmen, 2014 yılında Moskova'daki First Czech-Russian Bank'tan 9 milyon Avro borç aldı. Şubat 2016'da FN, Rusya'dan bu kez 27 milyon Avro tutarında bir kredi daha istedi ancak ikinci kredi de ödenmedi.

Marine Le Pen, 26 Mart 2017'deki başkanlık kampanyası sırasında

Siyasi analistler, Le Pen'in kamuoyu yoklamalarındaki güçlü konumunun, partisinde önseçim yapılmamasından (liderliğini pekiştirmesi), Fransa'daki göçmen krizi ve terör saldırıları haberlerinden (siyasi pozisyonlarını güçlendirmesi) ve Nicolas Sarkozy'nin Cumhuriyetçi önseçiminde çok sağcı bir kampanya yürütmesinden (temalarını genişletmesi) kaynaklandığını öne sürdü. 2016 yılında BBC'ye verdiği bir röportajda Le Pen, Donald Trump'ın ABD başkanlık seçimlerindeki zaferinin kendisine yardımcı olacağını söyledi ve Trump'ın "daha önce imkansız olarak sunulan şeyi mümkün kıldığını" söyledi. Bununla birlikte, Cumhuriyetçi ve Sosyalist ön seçimlerin sonuçlarını bekleyerek Şubat 2017'den önce kampanyasını resmi olarak başlatmayacağını söyledi ve düşük bir medya profili tutmayı ve siyasi programını genişletmek ve tanıtmak için tematik düşünce kuruluşlarını kullanmayı tercih etti. Sonuç olarak, medyada nadiren yer alması büyük izleyici kitlelerinin ilgisini çekti; 11 Eylül 2016'da TF1 kanalında yayınlanan Vie politique programını 2.3 milyon, 16 Ekim'de M6 kanalında yayınlanan Une ambition intime programını ise 4 milyon kişi izledi.

Le Pen, adaylığını 4 ve 5 Şubat 2017'de Lyon'da başlattı ve AB ile altı aylık yeniden müzakere süresi içinde ülke için bölgesel, parasal, ekonomik ve yasal hedeflerine ulaşamazsa Fransa'nın Avrupa Birliği üyeliğini referanduma götürme sözü verdi. Dört gün sonra televizyondaki ilk kampanya görüntüsü, France 2'de 3,7 milyon tekil izleyici (%16) ile bir önceki cumhurbaşkanlığı seçiminden bu yana en yüksek izlenme oranını elde etti. 2017 başkanlık kampanyasında Le Pen, daha yumuşak ve kadınsı bir figür olarak vurgulandı ve mavi gül, öne çıkan kampanya sembolü oldu.

Bibliyografya

• , Jacques Grancher, 2006 (otobiyografi) (Fransızca)
• , Jacques Grancher, 2012, 260 sayfa (Fransızca)

Kaynakça

1. ^ Polyakova, Alina (2014-2015). "Strange Bedfellows: Putin and Europe's Far Right". World Affairs. 177: 36. 4 Ekim 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 6 Nisan 2024. Marine Le Pen, de facto spokesman for the European far right 
2. ^ Blee, Kathleen (1 Haziran 2021). "Women in white supremacist extremism". European Journal of Politics and Gender (İngilizce). 4 (2): 315-317. doi:10.1332/251510821X16140911385376. ISSN 2515-1088. 14 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından . Does the ascendancy of female far-right politicians such as Marine Le Pen (France), Pia Kjærsgaard (Denmark), Frauke Petry and Alice Weidel (Germany), Beata Szydło (Poland), Giorgia Melonic (Italy), Siv Jensen (Norway), and Marjorie Taylor Greene (the US) suggest a parallel opening to women in right-wing extremist movements and networks? 
3. ^ Erlanger, Steven (21 Mayıs 2010). . The New York Times. 19 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2010. 
4. ^ Marquand, Robert (25 Haziran 2010). . The Christian Science Monitor. 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2010. 
5. ^ ^{a b} . BBC News. 13 Nisan 2010. 6 Ocak 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2010. 
6. ^ (Fransızca). Constitutional Council. 19 Mart 2012. 22 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2012. 
7. ^ (PDF) (Fransızca). Constitutional Council. 25 Nisan 2012. 22 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2012. 
8. ^ (PDF) (Fransızca). Constitutional council. 22 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2012. 
9. ^ . Le Monde. 7 Mayıs 2017. 7 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mayıs 2017. 
10. ^ "Macron tops first round of French election to face Le Pen in April 24 run-off". France24. 10 Nisan 2022. 21 Nisan 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Nisan 2022. 
11. ^ . NPR. 21 Nisan 2017. 8 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2018. 
12. ^ Francetv info (Mayıs 2015). . France Info. 16 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Temmuz 2016. 
13. ^ . Bfmtv.com. 16 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Temmuz 2016. 
14. ^ . Policy Network. 26 Mart 2013. 31 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2016. 
15. ^ . BFM TV. 6 Ekim 2014. 11 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2016. 
16. ^ . Le Figaro. 6 Aralık 2016. 24 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Şubat 2016. 
17. ^ Mounk, Yascha (1 Mayıs 2017). . Slate (İngilizce). 11 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2022. This becomes most apparent in Le Pen's views on the headscarf and the yarmulke: While some of her rivals would outlaw these in public schools, Le Pen wants to ban them in all public places. In conjunction with her opposition to ritual slaughter... 
18. ^ . Time (İngilizce). 9 Ocak 2017. 1 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mart 2022. 
19. ^ . connexionfrance.com. 8 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Nisan 2022. 
20. ^ . Time. 21 Nisan 2011. 22 Nisan 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Nisan 2012. 
21. ^ . Le Monde (Fransızca). 16 Nisan 2015. 3 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Haziran 2015. 
22. ^ . Politico. 19 Mayıs 2016. 11 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mayıs 2016. 
23. ^ . Encyclopædia Britannica (İngilizce). 18 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Haziran 2020. 
24. ^ . Le Point (Fransızca). 29 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Şubat 2017. 
25. ^ Chombeau, Christiane (2007). Le Pen, fille & père. Panama. ss. 22. ISBN . 
26. ^ (PDF) (Fransızca). xooimage.com. 18 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2011. 
27. ^ von Rohr, Mathieu (7 Temmuz 2011). . Der Spiegel. 12 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Temmuz 2011. 
28. ^ Schofield, Hugh (14 Mart 2017). . BBC. 5 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mayıs 2017. 
29. ^ ^{a b} (Fransızca). Élections présidentielles 2012. 20 Kasım 2009. 20 Kasım 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2010. 
30. ^ Chrisafis, Angelique (21 Mart 2011). . The Guardian. 22 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2011. 
31. ^ ^{a b} (Fransızca). Front National. 16 Ocak 2011. 11 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ocak 2011. 
32. ^ . Ministère de l'Intérieur (Fransızca). French Government. 13 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Aralık 2021. 
33. ^ "500 people were at Cuers for Marine Le Pen". Nations Presse Info (Fransızca). 4 Eylül 2010. 5 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2010. 
34. ^ "The 2012 great alternation is built in 2011". Nations Presse Info (Fransızca). 15 Kasım 2010. 6 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2010. 
35. ^ (PDF) (Fransızca). Front National. 27 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2010. 
36. ^ (PDF) (Fransızca). Front National. 27 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ocak 2011. 
37. ^ (Fransızca). Agence France-Presse (Steeve Briois' website). 20 Aralık 2010. 22 Aralık 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Aralık 2010. 
38. ^ "FN leadership: Marine Le Pen's final meeting at Hénin-Beaumont" (Fransızca). Agence France-Presse (Nations Presse Info). 21 Aralık 2010. 3 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2010. 
39. ^ Samuel, Henry (11 Eylül 2008). "French far-right leader Jean-Marie Le Pen sets retirement date". The Daily Telegraph. 12 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2010. 
40. ^ (Fransızca). RMC. 30 Haziran 2010. 17 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ekim 2010. 
41. ^ . Le Figaro (Fransızca). 30 Ekim 2010. 3 Kasım 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Kasım 2010. 
42. ^ . Le Monde (Fransızca). 31 Ekim 2010. 22 Ocak 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Şubat 2011. 
43. ^ . The Independent. 13 Eylül 2010. 16 Eylül 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2010. 
44. ^ Pognon, Olivier (28 Nisan 2008). . Le Figaro (Fransızca). 9 Şubat 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Ekim 2010. 
45. ^ Collado, Jérémy (18 Mayıs 2016). . Slate (Fransızca). 13 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2016. 
46. ^ (PDF) (Fransızca). Front National. 4 Mart 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Şubat 2011. 
47. ^ Moffett, Sebastian (17 Ocak 2011). . The Wall Street Journal Europe. 18 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ocak 2011. 
48. ^ Andrieu, Gérald (14 Nisan 2010). . Marianne (dergi). 11 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ekim 2016. 
49. ^ . Le Parisien. 27 Mart 2009. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ekim 2016. 
50. ^ Lévy, Bernard-Henri (26 Mart 2010). . Le Point. 26 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ekim 2016. 
51. ^ . France 24. 3 Temmuz 2021. 5 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Temmuz 2022. 
52. ^ Chrisafis, Angelique (21 Mart 2011). . The Guardian. 30 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ekim 2016. 
53. ^ Pottier, Jean-Marie (26 Kasım 2014). . Slate (Fransızca). 18 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ekim 2016. 
54. ^ (Fransızca). Front National. 17 Ocak 2011. 7 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ocak 2011. 
55. ^ (Fransızca). Front National. 1 Mayıs 2011. 25 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mayıs 2011. 
56. ^ . The Washington Times. 1 Mayıs 2011. 6 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mayıs 2011. 
57. ^ (Fransızca). Front National. 11 Eylül 2011. 17 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2011. 
58. ^ (Fransızca). Front National. 8 Aralık 2011. 8 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Aralık 2011. ^[]
59. ^ (Fransızca). Front National. 27 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2011. 
60. ^ (Fransızca). Front National. 27 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2011. 
61. ^ . Le Figaro (Fransızca). Agence France-Presse. 16 Mayıs 2011. 27 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Haziran 2011. 
62. ^ (Fransızca). Front National. 6 Ekim 2011. 11 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ekim 2011. 
63. ^ (Fransızca). Front National. 19 Kasım 2011. 25 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2011. 
64. ^ . Monsters and Critics. 19 Kasım 2011. 12 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Şubat 2012. 
65. ^ Thibault Leroux (19 Kasım 2011). . HuffPost. 12 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Şubat 2012. 
66. ^ . La Chaîne Info (Fransızca). 12 Ocak 2012. 13 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ocak 2012. 
67. ^ (Fransızca). Front National. 12 Ocak 2011. 15 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2011. 
68. ^ (Fransızca). Front National. 24 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2011. 
69. ^ (Fransızca). Front National. 1 Şubat 2012. 5 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2012. 
70. ^ "Meeting in Metz: Marine Le Pen's closing speech". Front National (Fransızca). 12 Aralık 2011. 23 Ocak 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2011. 
71. ^ . La Chaîne Info (Fransızca). 11 Aralık 2011. 11 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2011. 
72. ^ (Fransızca). National Front. 17 Nisan 2012. 22 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Nisan 2012. 
73. ^ . Le Figaro (Fransızca). 18 Nisan 2012. 22 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Nisan 2012. 
74. ^ . Le Pointe (Fransızca). 13 Mart 2012. 17 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2012. 
75. ^ . Le Point (Fransızca). 13 Mart 2012. 16 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2012. 
76. ^ (Fransızca). Minister of the Interior. 25 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Nisan 2012. 
77. ^ (Fransızca). Minister of the Interior. 24 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2012. 
78. ^ ^{a b} Hugh Schofield (24 Nisan 2012). . BBC News. 2 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2012. 
79. ^ (Fransızca). Minister of the Interior. 25 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2012. 
80. ^ (Fransızca). Minister of the Interior. 24 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2012. 
81. ^ (Fransızca). Minister of the Interior. 24 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2012. 
82. ^ (Fransızca). Minister of the Interior. 24 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2012. 
83. ^ (Fransızca). Minister of the Interior. 24 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2012. 
84. ^ (Fransızca). Minister of the Interior. 24 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2012. 
85. ^ (Fransızca). Minister of the Interior. 25 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2012. 
86. ^ (Fransızca). Minister of the Interior. 25 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2012. 
87. ^ (Fransızca). Minister of the Interior. 24 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2012. 
88. ^ . BBC News. 1 Mayıs 2012. 2 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2012. 
89. ^ Walt, Vivienne. . Time. 10 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2017. 
90. ^ . BBC News. 13 Kasım 2016. 28 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2016. 
91. ^ . Le Progrès. 10 Şubat 2017. 12 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2017. 
92. ^ Geva, Dorit (1 Mart 2020). . Social Politics: International Studies in Gender, State & Society (İngilizce). 27 (1): 1-26. doi:10.1093/sp/jxy039. ISSN 1072-4745. 7 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2020. 

Bibliyografya

Otobiyografi

• (Fransızca) À contre-flots, éd. Jacques Grancher, coll. "Grancher Depot", Paris, 2006, 322 p., broché, 15 x 22 cm

Dış bağlantılar

Vikisöz'de Marine Le Pen ile ilgili sözleri bulabilirsiniz.

Wikimedia Commons'ta Marine Le Pen ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.