Siyasi kutuplaşma

Siyasi kutuplaşma, politik tutumların merkezden uzaklaşarak ideolojik aşırılıklara doğru ayrışmasıdır.

Siyaset bilimi literatüründe kutuplaşma genellikle siyasi partilerin ve demokratik hükûmet sistemlerinin bağlamında ele alınır. İki partili sistemlerde, siyasi kutuplaşma genellikle ikili siyasi ideolojilerin ve parti kimliklerinin gerilimini içerir. Bununla birlikte, bazı siyaset bilimciler çağdaş kutuplaşmanın sol ve sağ ölçeğindeki politika farklılıklarından ziyade dini-seküler, milliyetçi-küreselci, geleneksel-modern veya kırsal-kentsel gibi diğer ayrışmalara bağlı olarak arttığını iddia etmektedir. Kutuplaşma, süreciyle ilişkilidir.

Araştırmacılar, ideolojik kutuplaşma (politika pozisyonları arasındaki farklılıklar) ile duygusal kutuplaşma (siyasi dış gruplara duyulan hoşnutsuzluk ve güvensizlik) arasında ayrım yapmaktadır.

Tanım

Politik bilimciler genellikle politik kutuplaşmanın iki düzeyini ayırt eder: elit ve kitle düzeyi. "Elit kutuplaşma" siyasi elitlerin, parti örgütleyicileri ve seçilmiş yetkililer gibi, kutuplaşmasıyla ilgilenir. "Kitle kutuplaşması" (ya da popüler kutuplaşma) ise genellikle seçmenler veya genel halk gibi kitlelerin kutuplaşmasına odaklanır.

Elit kutuplaşma

Amerika Birleşik Devletleri Temsilciler Meclisi'ndeki siyasi kutuplaşma (DW-Aday puanları)

Elit kutuplaşma, hükûmetteki parti ile muhalefetteki parti arasındaki kutuplaşmayı ifade eder. Kutuplaşmış siyasi partiler içsel olarak tutarlı, birleşik, programlı ve ideolojik açıdan farklıdır; genellikle parlamenter yönetim sisteminde bulunurlar.

İki parti sistemlerinde, kutuplaşmış bir yasama organının iki önemli özelliği vardır: İlk olarak, iki partinin üyeleri arasında neredeyse hiçbir ideolojik örtüşme yoktur; ikinci olarak, yasama ve politika üzerindeki neredeyse tüm çatışmalar geniş bir ideolojik ayrım üzerinden bölünür. Bu durum, siyasi partilerin ve ideolojilerin birbirine karışmasına (yani, Demokrat ve Cumhuriyetçi'nin liberal ve muhafazakar için neredeyse tam eşanlamlı hale gelmesine) ve ideolojik merkezin çökmesine yol açar. Ancak, 25 Avrupa ülkesini kapsayan çapraz ulusal bir tasarım kullanarak yapılan son bir çalışma, parti sayısının kendisi değil, bir partinin başka bir partiyle nasıl etkileşime girdiğinin, duygusal kutuplaşmanın büyüklüğü ve doğası üzerinde etkili olduğunu göstermektedir.

Elit kutuplaşma üzerine yapılan çalışmaların büyük çoğunluğu yasama ve tartışmacı organlara odaklanmaktadır. Uzun yıllar boyunca, siyasi bilimciler ABD'deki kutuplaşmayı, çıkar grupları tarafından yayınlanan parti üyelerinin derecelendirmelerini inceleyerek ölçmüşlerdir, ancak şimdi çoğunlukla oylama desenlerini analiz ederek parti disiplini ve parti birliği eğilimlerini araştırmaktadırlar. Gentzkow, Shapiro ve Taddy, Kongre Kayıtları'nın metnini kullanarak Cumhuriyetçiler ve Demokratlar arasındaki konuşma kalıplarındaki farklılıkları kutuplaşmanın bir ölçüsü olarak belgelemek için kullanmışlardır ve 1994 yılından itibaren kutuplaşmış konuşma kalıplarında dramatik bir artış tespit etmişlerdir.

Halk kutuplaşması

Halk kutuplaşması veya popüler kutuplaşma, bir seçmen kitlesinin siyasi konulara, politikalara, kutlanan figürlere veya diğer vatandaşlara yönelik tutumlarının parti çizgileri boyunca keskin bir şekilde bölündüğü durumlarda ortaya çıkar. Aşırı durumda, her iki taraf da diğerinin ahlaki meşruiyetini sorgular, karşıt tarafı ve politikalarını yaşam tarzlarına veya ulusa bütün olarak bir varoluşsal tehdit olarak görür.

Halk kutuplaşmasının birden fazla türü veya ölçütü vardır. İdeolojik kutuplaşma, seçmenlerin ideolojik konularda (örneğin, kürtaj veya olumlu ayrımcılık) ayrışan inançlara sahip olma derecesini veya bu konularda sürekli olarak muhafazakar veya liberal tutumlar sergileme derecesini ifade eder (örneğin, kürtaj ve olumlu ayrımcılık konularında muhafazakar bir pozisyon sergilemek, bu pozisyonların "aşırı" olmasa bile tutarlı bir şekilde muhafazakar veya liberal olmasını içerir). Parti ayrışması, seçmenlerin ideolojik, ırksal, dini, cinsiyet veya diğer demografik özelliklerine dayanarak bir parti ile "ayrışma" veya özdeşleşme derecesini ifade eder. Duygusal kutuplaşma, seçmenlerin diğer partilere mensup kişilere karşı "hoşlanmama" veya "güvensizlik" derecesini ifade eder.

Halk kutuplaşmasını inceleyen siyaset bilimciler genellikle anketler ve seçim anketlerinden elde ettikleri verilere dayanır. Bir konuda katılımcıların görüşleri, oy verme geçmişleri ve siyasi ideolojileri (muhafazakar, liberal, ılımlı vb.) üzerindeki trendleri araştırır ve bu trendleri katılımcıların parti kimlikleri ve coğrafi konumları gibi potansiyel kutuplaştırıcı faktörlerle ilişkilendirme çabasındadır. Siyaset bilimciler genellikle tarih boyunca süregelen konular ve sorularla sınırlarını çizer, böylece mevcut durumu tarihsel olarak nasıl karşılaştırabileceklerini görebilirler. Bazı son dönem çalışmaları, grup üyelerinin dış grup üyelerine karşı iç grup üyelerine göre ayrımcılık yapma derecesini ölçmek için karar verme oyunları da kullanmaktadır.

Son akademik çalışmalar, hoşgörüsüzlüğün kutuplaşmayı nasıl etkilediğini göstermektedir. İdeolojik uçlarda sistemli olarak daha az hoşgörüye sahip olmak, fikirlerin kimliklerden daha kutuplaşmış olduğu bir kutuplaşmaya yol açabilir. Buna karşılık, ılımlı kişiler arasındaki hoşgörüsüzlük birlikteliğe yardımcı olur.

Bazı siyaset bilimciler, kutuplaşmanın geniş bir konu yelpazesinde farklılaşmayı gerektirdiğini savunurken, diğerleri sadece birkaç konunun yeterli olduğunu iddia eder.

Duygusal kutuplaşma

Duygusal kutuplaşma, bireylerin kendi siyasi parti veya grubun üyelerine karşı duygularının daha olumlu hale gelirken, karşıt parti veya gruptaki üyelere karşı duygularının daha olumsuz hale gelmesi durumunu ifade eder. Bu durum, artan düşmanlık ve farklı siyasi görüşlere sahip insanlarla uzlaşmaya veya birlikte çalışmaya isteksizlikle sonuçlanabilir. Bu olgu hem çevrimiçi hem de çevrimdışı ortamlarda görülebilir ve son yıllarda birçok ülkede artış göstermektedir. Gerçekten de, 25 Avrupa ülkesinde yapılan yenilikçi deneyler kullanılarak yapılan bir çalışma, partiler arasındaki duygusal kutuplaşmanın diğer geleneksel ayrışmaları oluşturan sınıf, din ve hatta ulusallık gibi diğer özelliklere göre çok daha güçlü olduğunu ortaya koymaktadır, bu da "partizanlık"ın önceliğini ve demokratik ülkelerde genel geçerliğini doğrulamaktadır. Bununla birlikte, bu çalışma, Avrupa'daki duygusal kutuplaşmanın temel olarak dış grup düşmanlığından kaynaklanmadığını, hem iç grup hem de dış grup önyargısının istatistiksel olarak anlamlı olduğunu göstermektedir.

Nedenleri

Siyasi kutuplaşmanın çeşitli nedenleri bulunmaktadır ve bunlar arasında siyasi partiler, seçim bölgelerinin yeniden çizilmesi, halkın siyasi ideolojisi, kitle medyası ve siyasi bağlam yer almaktadır.

Parti kutuplaşması

Bazı akademisyenler, politika platformlarının giderek uzaklaşmasıyla birlikte ayrışan partilerin kutuplaşmanın başlıca itici güçlerinden biri olduğunu savunmaktadır. Bu teori, çoğunluk partisinin parti platformu ve siyasi ideolojisiyle en uyumlu olan pozisyonlara öncelik vermesi şeklindeki son eğilimlere dayanmaktadır. Siyasi partilerin daha ideolojik olarak ayrışan pozisyonları benimsemeleri, elitler ve seçmenler arasında kutuplaşmaya neden olabilir. Örneğin, Seçim Hakları Yasası'nın kabulünden sonra Kongre'deki muhafazakar Demokratların sayısı azalırken, muhafazakar Cumhuriyetçilerin sayısı arttı. 1970'lerde seçmenler arasında, Güneyli Demokratlar Cumhuriyetçi Parti'ye doğru kaydı, bu da her iki ana parti elitleri ve seçmenleri arasında kutuplaşmayı göstermektedir. Bu anlamda, siyasi kutuplaşma elitler arasında bir yukarıdan aşağı süreç olabilir, yani elit kutuplaşma popüler kutuplaşmadan önce gelir veya en azından öncüler. Ancak, elitler arasındaki kutuplaşma her zaman seçmenler arasında kutuplaşmaya yol açmaz ve kutuplaşmış seçim tercihleri genellikle seçmenlerin tercihleri yerine elit kutuplaşmasını yansıtabilir.

Siyaset bilimciler, politikacıların kutuplaşmış pozisyonları ilerletme ve destekleme teşviki olduğunu göstermiştir. Bu görüşe göre, 1990'ların başında Cumhuriyetçi Parti, ABD Temsilciler Meclisinde çoğunluk partisi olmak için kutuplaştırıcı taktikler kullandı - siyaset bilimciler Thomas E. Mann ve Norman Ornstein'ın "gerilla savaşı" olarak adlandırdığı Newt Gingrich'in stratejisi. Siyaset bilimcilerin bulduğu şey, merkezcilerin parti doktrinine uygun olan adaylardan daha az aday olduğudur. Diğer teoriler ise politikacıların parti içindeki daha aşırı gruplara hitap etmelerinin genellikle daha başarılı olmasına ve böylelikle seçmen kitlesini kutuplaşmanın aşırı uçlarına doğru çekmelerine yardımcı olduğunu belirtmektedir. Nicholson'ın (2012) yaptığı bir çalışma, seçmenlerin karşı parti liderlerinin tartışmalı açıklamalarının, kendi parti liderlerinin açıklamalarından daha fazla kutuplaşmalarına neden olduğunu bulmuştur. Sonuç olarak, siyasi liderler kutuplaşmış tavırlar sergileme eğiliminde olabilir.

Çok partili sistemlerle ilgili olarak, Giovanni Sartori (1966, 1976), kamu seçmen kitlesindeki ideolojik bölünmelerin ülkelerin siyasi partileri içinde daha fazla ayrılığa neden olduğunu iddia etmektedir. Sartori'ye göre, kamu ideolojik hareketin aşırıcılığı, yüksek düzeyde kutuplaşmış çoklu parti sistemlerinin oluşumunun temelidir. Sartori, bu kutuplaşmış olguyu polarize pluralizm olarak adlandırmış ve bu durumun politika konularında sadece iki yönde değil, birçok karşıt yönde daha fazla kutuplaşmaya yol açacağını savunmuştur. Çoklu parti sistemlerindeki kutuplaşma, Hindistan'ın 1970'lerde olduğu gibi iki ideolojik aşırılık arasında da tanımlanabilir. Hindistan'ın önemli partileri arasındaki ideolojik ayrılıklar, sağ ve sol olmak üzere iki kutuplaşmış koalisyon oluşturmuş, her biri birden fazla siyasi partiden oluşmuştur.

Bağışçılar, yasama organları üzerinde önemli etki ve kontrol sağlayabilirler. Parti liderlerinden, parti kampanyalarını desteklemek için verimli bir şekilde bağış toplamaları beklenir. Citizens United v. Federal Election Commission kararının ardından, ABD'deki özel çıkarlar artan gizli harcamalar yoluyla seçimlere büyük etki yapabilmişlerdir, özellikle Süper politik eylem komiteleri aracılığıyla. Washington Post köşe yazarı Robert Kaiser gibi bazı kişiler, bunun zengin insanları, şirketleri, sendikaları ve diğer grupları partilerin politika platformlarını ideolojik aşırılıklara doğru itme imkanı verdiğini savunmuşlardır, bu da daha büyük bir kutuplaşma durumuna yol açmıştır. Raymond J. La Raja ve David L. Wiltse gibi diğer araştırmacılar ise bu durumun genel bağışçılar için her zaman geçerli olmadığını belirtmektedir. Bu araştırmacılar, polarize olan ve büyük miktarlarda bağış yapan tek bir bağışçının genellikle bir politikacıyı politik aşırılıklara doğru yönlendirmediğini savunmaktadır.

Halk

Demokrasilerde ve diğer temsilî yönetimlerde, vatandaşlar kendileri için temsil edecek siyasi aktörlere oy verirler. Bazı akademisyenler, siyasi kutuplaşmanın halkın ideolojisi ve oy tercihlerini yansıttığını savunmaktadır. Dixit ve Weibull (2007), siyasi kutuplaşmanın doğal ve düzenli bir olgu olduğunu iddia etmektedir. Parti sadakati, seçmenlerin düşüncelerinde güçlü bir unsur olarak ortaya çıkar. Daha yüksek siyasi bilgiye sahip bireyler, bir politikacının söylediklerinden etkilenmezler. Kutuplaşma sadece seçmenin bağlı olduğu parti ve onun hareket ettiği yöne bir yansımadır. Halk arasındaki ideolojik farklılıklarla temsilcilerin kutuplaşması arasında bir bağ olduğunu, ancak tercih farklarının genellikle geçici olduğunu ve sonunda uzlaşmayla sonuçlandığını savunurlar. Fernbach, Rogers, Fox ve Sloman (2013) ise bunun karmaşık konuları anlama konusundaki abartılı bir inancın sonucu olduğunu savunurlar. İnsanlardan politika tercihlerini ayrıntılı bir şekilde açıklamalarını istemek genellikle daha ılımlı görüşlere yol açmaktadır. Sadece tercihlerinin nedenlerini listeleyerek istemek böyle bir ılımlılığa neden olmamaktadır.

ABD'de (2019) ve Birleşik Krallık'ta (2022) yapılan çalışmalar, siyasi kutuplaşmanın genellikle medyada tasvir edildiği kadar halk arasında keskin olmadığını bulmuştur.

Morris P. Fiorina (2006, 2008), siyasi kutuplaşmanın halk için geçerli olmayan bir fenomen olduğunu öne sürmektedir ve bunun yerine hükûmette daha fazla ayrılık yaratmak için yorumcular tarafından oluşturulduğunu iddia etmektedir. Diğer çalışmalar, 1972 ile 2004 arasında Amerika Birleşik Devletleri seçmenlerinde ideolojik hareketlere odaklanan kültürel farklılıkların ve coğrafi kutuplaşmanın genel siyasi kutuplaşma ile ilişkili olduğunu göstermektedir.

Halk içindeki dini, etnik ve diğer kültürel ayrılıklar, kutuplaşmanın ortaya çıkmasında genellikle etkili olmuştur. Layman ve ark. (2005) tarafından yapılan bir çalışmaya göre, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Cumhuriyetçiler ve Demokratlar arasındaki ideolojik ayrım, dini kültürel ayrışmaya da yansımaktadır. Onlara göre, Demokratlar genellikle dini görüşlerde daha ılımlı bir tutum sergilerken, Cumhuriyetçiler daha gelenekçi hale gelmiştir. Örneğin, siyasi bilimciler, Amerika Birleşik Devletleri'nde Cumhuriyetçi olarak tanımlanan seçmenlerin, Demokrat seçmenlere göre daha fazla dindar bir adaya oy verme eğiliminde olduğunu göstermiştir. Bu durum Amerika Birleşik Devletleri'ndeki kutuplaşmanın artışıyla ilişkilidir. Diğer bir teori ise dinin tam bir grup kutuplaşmasına katkıda bulunmadığını, aksine koalisyon ve parti aktivistleri kutuplaşmasının partiye politik bir aşırılık yönlendirdiğini iddia etmektedir.

Bazı sömürge sonrası ülkelerde, halk sömürge rejiminden kalan etnik ayrılıklar üzerinden kutuplaşabilir.Güney Afrika'da 1980'lerin sonlarında, muhafazakar, apartheid yanlısı Ulusal Parti üyeleri artık apartheid'i desteklemiyor ve dolayısıyla ideolojik olarak partiyle uyumlu değillerdi. Hollanda Afrikanerleri, beyaz İngilizler ve yerli Afrikalılar, ırksal ayrımlar temelinde bölündüler ve bu da etnik hatlar boyunca kutuplaşmaya neden oldu.

Ekonomik eşitsizlik, halkın kutuplaşmasını da tetikleyebilir. Örneğin, Birinci Dünya Savaşı sonrası Almanya'da Komünist İşçi Partisi ve faşist bir parti olan Ulusal Sosyalistler, Almanya'nın ekonomik sorunlarını tamamen farklı yollarla ele almayı öneren egemen siyasi ideolojiler olarak ortaya çıktı.Venezuela'da ise 20. yüzyılın sonlarında, başkan adayı Hugo Chávez, ülkedeki ekonomik eşitsizliği kutuplaştırmak için kullanarak popülerlik kazanmak için popüler ve agresif bir dil kullandı.

Stratejik taksimat

Önde gelen siyaset bilimcilerin araştırmalarına göre, ABD'de seçim bölgelerinin yeniden düzenlenmesi (stratejik taksimat) politik kutuplaşma üzerinde minimal bir etkiye sahip bulunmuştur. Bu minimal etkinin mantığı iki katlıdır: İlk olarak, gerrymandering genellikle muhalefet seçmenlerini bölgenin bir azınlık seçim bölgesine yoğunlaştırırken, tercih edilen parti seçmenlerini beklenenden daha az çoğunlukla birçok seçim bölgesine dağıtır. Bunun sonucunda rekabetçi seçim bölgelerinin sayısının artması beklenir ve rekabetçi seçim bölgelerinde temsilciler, ideolojik olarak daha ılımlı olan ortalama seçmen için diğer partiyle yarışmak zorunda kalırlar. İkinci olarak, siyasi kutuplaşma aynı zamanda seçim bölgelerini yeniden düzenleme deneyimlemeyen Senatoda da gerçekleşmiştir, çünkü Senatörler sabit coğrafi birimleri yani eyaletleri temsil ederler. Gerrymandering aracılığıyla yapılan seçim bölgelerinin politik kutuplaşmaya katkıda bulunacağı argümanı, yeni rekabetçi olmayan seçim bölgelerinin, çoğunluk partisini temsil eden aşırıcı adayların seçilmesine ve azınlığın sesine karşı sorumluluk duymadan hareket etmelerine yol açacağı fikrine dayanmaktadır. Bu hipotezi test etmedeki zorluklardan biri, gerrymandering etkilerini kendi ideolojik yapısına benzer kongre bölgelerine taşınan bireylerin doğal coğrafi sınıflandırılmasından ayırmaktır. Carson ve diğerleri (2007), yeniden seçim bölgelerinin Temsilciler Meclisinde Senatoya kıyasla daha yüksek düzeyde kutuplaşmaya katkıda bulunduğunu, ancak bu etkinin "oldukça sınırlı" olduğunu bulmuşlardır. Politik amaçlı yeniden seçim bölgeleri düzenlemesi, 1992-1994 arasında ABD Temsilciler Meclisindeki partizanlığın artışıyla ilişkilendirilmiştir.

Medya

Son yarım yüzyılda, kitle iletişim araçları bir kurum olarak büyümüştür. Siyaset bilimciler, özellikle son otuz yılda, daha önce daha az taraf tutan izleyicilere daha kutuplaşmış haber medyası seçenekleri sunulması nedeniyle, bu durumun seçmenleri etkilediğini savunmaktadır. Kitle iletişim araçlarının mevcut, parçalanmış, yüksek seçenekli ortamı, izleyicilerin daha önceki daha dengeli politik programlardan daha çatışmacı ve tek taraflı yayınlara ve makalelere yönelmelerine neden olmuştur. Bu programlar, kendi ideolojilerine doğrulama kaynağı olarak kutuplaşmış programları izleyen taraflı izleyicilere hitap etme eğilimindedir.

Çin ve Güney Kore gibi çeşitlilikten yoksun ancak gelişmekte olan medya pazarlarına sahip ülkeler, politik medyanın çeşitlenmesi nedeniyle daha kutuplaşmış hale gelmiştir. Ayrıca, Google, Facebook gibi çoğu arama motoru ve sosyal ağ, bilgisayar algoritmalarını filtre olarak kullanmaktadır. Bu algoritmalar, kullanıcının arama geçmişi, konumu ve önceki tıklama alışkanlıklarına dayanarak web içeriğini kişiselleştirir ve böylece bilgiye daha kutuplaşmış bir erişim sağlar. Bu yöntem, bilgisayar algoritmalarının ilgili olmayan bilgileri ve karşıt görüşleri filtreleyerek oluşturduğu kutuplaşmış ideolojik "filtre kabarcıkları" olarak adlandırılan duruma neden olur. Bu filtreleme kabarcıkları, dijital aktivist Eli Pariser tarafından ortaya atılan bir terimdir.

2011 yılında yapılan bir çalışma, çevrimiçi haber tüketiminin ideolojik ayrışmasının çoğu çevrimdışı haber tüketiminden ve yüz yüze etkileşimlerin ayrışmasından daha düşük olduğunu bulmuştur. Bu, çevrimiçi medya tüketiminin filtre kabarcığı etkilerinin abartıldığını düşündürmektedir. Diğer araştırmalar da çevrimiçi medyanın fikirlerin artan kutuplaşmasına katkıda bulunmadığını göstermektedir. Solomon Messing ve Sean J. Westwood, insanların medya aracılığıyla kutuplaşmış hale gelmediklerini çünkü kendi maruz kaldıklarını seçtiklerini ve bu genellikle zaten görüşleriyle uyumlu olduğunu belirtmektedir. Örneğin, insanların istedikleri içeriği seçebildikleri bir deneyde, insanlar göçmenlik konusundaki içerikler arasında seçim yapmalarının ardından siyasi rakiplerini daha çok sevmez hale gelmemiştir. Ancak insanlar, içeriği karşı argümanlarla eleştirmeye başlamışlardır.

Akademik çalışmalar, tarafsız, objektif bilgi sağlamanın siyasi kutuplaşmayı azaltma potansiyeline sahip olduğunu bulmuştur, ancak bilginin kutuplaşma üzerindeki etkisi bağlamsal faktörlere son derece duyarlıdır. Özellikle, hükûmet harcamaları konusundaki kutuplaşma, insanlara "Vergi Ödenti Makbuzu" sunulduğunda azalırken, parayı nasıl harcamak istedikleri de sorulduğunda azalmamıştır. Bu, aynı bilginin nasıl yorumlandığı üzerinde partiye bağlı haber kaynaklarının ruh hali ve tonu gibi ince faktörlerin büyük bir etkisi olabileceğini düşündürmektedir. Bu, farklı duyguların mesajların kutuplaşmaya veya yakınsamaya yol açabileceğini gösteren başka bir çalışma tarafından da doğrulanmıştır: sevinç duygusu duygusal kutuplaşmada yaygındır, oysa üzüntü ve korku duyguları duygusal yakınsamada önemli rol oynar. Bu bulgular, duygusal içeriğe odaklanan daha sosyal sorumlu algoritmaların tasarlanmasına yardımcı olabilir.

Araştırmalar genellikle zamanla artan yüksek kutuplaşmaya sahip Amerika Birleşik Devletleri'ne odaklanmıştır. Öte yandan, İsveç'te zaman içinde istikrarlı bir ideolojik kutuplaşma mevcuttur. İsveç'ten yapılan deneyler ve anketler de medya kullanımı nedeniyle artan ideolojik veya duygusal kutuplaşmaya sınırlı destek vermektedir.

Siyasi bağlam

Son dönemde yapılan bazı araştırmalar, seçim bağlamının ve partilerin birbirleriyle etkileşim şeklinin rolünü vurgulamaktadır. Örneğin, son bir çalışma, koalisyon ortaklığının duygusal kutuplaşmanın derecesini ılımlılaştırabileceğini göstermektedir. Bununla birlikte, bu çalışma, siyasi partilerin sayısı ve seçim sistemlerinin orantısal temsil ölçüsünü yakalayan seçim bölgesi büyüklüğünün duygusal kutuplaşmanın derecesini etkilemediği kanıtlarına ulaşmamaktadır. Ayrıca, seçim bağlamı, seçimlerdeki önemlilik, seçimlere katılım, elit kutuplaşma ve Avro karşıtı partilerin gücü gibi faktörler de bölünmeyi şiddetlendirebilir.

Sonuçları

Siyasi kutuplaşmanın sonuçları "tam olarak net değildir ve bazı faydaları yanı sıra zararlı sonuçlar da içerebilir." Kutuplaşma, zararsız, doğal ve demokratik olabilirken, aynı zamanda zararlı olabilir ve toplum üzerinde uzun vadeli zararlı etkilere neden olabilir, temel demokratik işlevleri tıkayabilir. Seçmenler partileri daha az farklı olarak gördüklerinde, demokrasinin nasıl işlediğinden daha az memnun olma eğilimindedir. Kesin etkileri tartışmalı olsa da, açıkça siyasi süreci ve genel kamuoyunun siyasi yapısını değiştirmektedir.

Zararlı kutuplaşma

Siyaset biliminde, zararlı kutuplaşma, diğer ayrışmaları ve ortak noktaları geçersiz kılan bir tek siyasi ayrımın, sertleşmiş ve kendi kendini pekiştiren bir noktaya kadar ilerlemesi durumunda ortaya çıkar. Zararlı kutuplaşma, çoğu kutuplaşma türünün aksine ideolojik olmak zorunda değildir. Bunun yerine, zararlı kutuplaşma, partizan kimlik, dini ve seküler ayrım, küreselci ve milliyetçi ayrım, kentsel ve kırsal ayrım vb. gibi tek bir siyasi ayrım üzerinde işler. Bu siyasi ayrım, iki siyasi parti (veya koalisyon) arasında güven eksikliği patlamasına yol açar ve siyaset dışı ilişkilere kadar yayılır. İnsanlar siyaseti "biz" ve "onlar" şeklinde algılamaya başlarlar.

Nedenleri

Carothers ve O'Donohue'a (2019) göre, zararlı kutuplaşma genellikle diğer ayrışmaları geçersiz kılan ve çoğulcu bir siyasi yaşamı egemen kılan bir tek siyasi ayrışma tarafından yönlendirilen bir süreçtir. Öte yandan, Slater ve Arugay (2019) tek bir sosyal ayrışmanın derinliği değil, kutuplaşmanın gerçekten zararlı hale gelip gelmediğini açıklamada siyasi elitin lideri görevden alma sürecinin daha iyi olduğunu savunmuşlardır. Lebas ve Munemo (2019) zararlı kutuplaşmanın diğer siyasi kutuplaşma türlerinden daha derin toplumsal nüfuz ve ayrışmaya sahip olduğunu, bu nedenle çözüme daha az uygun olduğunu savunmuşlardır. Ancak kabul edilen bir nokta, zararlı kutuplaşmanın kendisini pekiştirdiği ve yerleşik hale getirdiği, ülkeyi öfke ve ayrılık spiraline sürükleyerek kolay çözümleri olmayan bir duruma soktuğudur.

Yönetim üzerindeki etkisi

Zararlı kutuplaşma, uzlaşma, fikir birliği, etkileşim ve hoşgörünün, ayrışmanın her iki tarafında yer alan bireyler ve siyasi aktörler için giderek daha maliyetli ve zorlu hale gelmesine neden olur. Zararlı kutuplaşma, demokratik normlara olan saygıyı sürekli olarak zayıflatır, temel yasama süreçlerini aşındırır, yargının tarafsız doğasını zedeler ve halkın siyasi partilere olan güvenini azaltır. Bu, hoşgörüsüzlüğü ve ayrımcılığı artırır, toplumsal güveni azaltır ve toplumda şiddeti artırır. Ayrıca demokratik gerilemeye yol açabileceği potansiyeli de vardır. Zararlı kutuplaşmanın görüldüğü ülke bazında örneklerde, genellikle kazananın kaybedeni iktidar pozisyonlarından dışlaması veya kaybedeni gelecekte bir tehdit haline gelmesini engellemek için önlemler alması yaygındır. Bu durumlarda, kaybeden genellikle kazananın bir hegemonya yaratmasına izin veren kurumların meşruiyetini sorgular ve vatandaşlar siyasete karşı alaycı bir tutum sergiler. Bu ülkelerde, siyaset genellikle insanlarla ilgisi olmayan, kendi kendine referans veren bir güç oyunu olarak görülür.

Kamu güveni üzerindeki etkisi

Zararlı kutuplaşmış toplumlar genellikle gerçekle kanıtlanabilir sorunlar üzerinde kamu tartışmalarına tanık olurlar. Bu süreçte, gerçekler ve ahlaki gerçekler giderek daha az önem kazanır, daha fazla insan kendi bloğunun mesajlarına uyum sağlar. Gazeteciler, akademisyenler ve siyasetçiler gibi sosyal ve siyasi aktörler ya partiye ait hikâyelerle ilgilenir ya da artan sosyal, siyasi ve ekonomik maliyetlerle karşılaşırlar. Seçmenler, kamu kurumlarına olan güvenlerini kaybeder. Normlara ve demokrasiye olan destek azalır. İnsanlar, doğruya başvurarak veya değerlerine uygun hareket ederek ahlaki bir şekilde hareket etmekte giderek zorlanır, parti çıkarlarıyla çeliştiğinde. Bir kez zararlı kutuplaşma yerleştiğinde, önceki niyetlere bakılmaksızın kendi hayatına sahip olur.

İyi huylu kutuplaşma

Bazı siyaset bilimciler, çoğu politik kutuplaşma türünün demokrasi için faydalı olduğunu ve doğal bir özellik olduğunu savunmuşlardır. Kutuplaşmanın basitleştirici özellikleri demokratikleşmeye yardımcı olabilir. Muhalefete ve dışlama stratejilerine dayanan stratejiler, gözlemlenen tüm siyaset biçimlerinde mevcuttur. Siyasi kutuplaşma, statükonun dönüşmesine veya bozulmasına yardımcı olabilir, bazen adaletsizliklere veya oligarşik mücadeledeki dengesizliklere çözüm getirebilir.

Siyasi kutuplaşma, elit ve kitle düzeyinde potansiyel müttefikleri birleştirmek, canlandırmak veya harekete geçirmek için hizmet edebilir. Aynı zamanda rakipleri bölmek, zayıflatmak veya sakinleştirmek konusunda da yardımcı olabilir. En kutlanan toplumsal hareketler bile "belirgin rakiplere karşı çatışmada yer alan, rakibe karşı çatışmacı bir yönelime ve ortak bir kimliğe sahip insan grubu" olarak tanımlanabilir.

Siyasi kutuplaşma, seçmenlere adaylar arasında seçim yapmalarına yardımcı olacak seçim kriterleri sağlayarak, siyasi partilerin destekçileri harekete geçirmesine ve programlı seçenekler sunmasına yardımcı olabilir. Kutuplaşmış siyaset, iç farklılıkları aşmaya ve ortak bir kimlik oluşturmaya da yardımcı olabilir, bunun bir kısmı da reformlara karşı çıkanlara karşı ortak bir muhalefete dayanabilir. Bununla birlikte, kutuplaşma, pernicious ve kendini yayabilen bir hal alabileceği için, demokratikleşme aracı olarak bile amaçlansa riskli bir siyasi araç olabilir.

Ayrıca bakınız

• İç savaş
• Demokratik gerileme
• Yanlış ikilem
• Nefret söylemi
• Çok partili sistem
• Partizanlık

Kaynakça

1. ^ DiMaggio, Paul; Evans, John; Bryson, Bethany (1 Kasım 1996). (PDF). American Journal of Sociology. 102 (3): 690-755. doi:10.1086/230995. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Nisan 2013. 
2. ^ ^{a b c d} Baldassarri, Delia; Gelman, Andrew (1 Eylül 2008). "Partisans without Constraint: Political Polarization and Trends in American Public Opinion". American Journal of Sociology. 114 (2): 408-446. CiteSeerX 10.1.1.69.255 $2. doi:10.1086/590649. 
3. ^ ^{a b c d e f g} Fiorina, Morris P.; Abrams, Samuel J. (1 Haziran 2008). "Political Polarization in the American Public". Annual Review of Political Science. 11 (1): 563-588. doi:10.1146/annurev.polisci.11.053106.153836. 
4. ^ DiMaggio, Paul; Evans, John; Bryson, Bethany (1 Kasım 1996). (PDF). American Journal of Sociology. 102 (3): 690-755. doi:10.1086/230995. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Nisan 2013. 
5. ^ ^{a b c d} Abramowitz, Alan I.; Saunders, Kyle L. (27 Mart 2008). "Is Polarization a Myth?". The Journal of Politics. 70 (2): 542. doi:10.1017/S0022381608080493. 17 Mart 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
6. ^ Bafumi, Joseph; Shapiro, Robert Y. (27 Ocak 2009). "A New Partisan Voter" (PDF). The Journal of Politics. 71 (1): 1. doi:10.1017/S0022381608090014. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
7. ^ ^{a b} McCoy, Jennifer; Rahman, Tahmina; Somer, Murat (January 2018). "Polarization and the Global Crisis of Democracy: Common Patterns, Dynamics, and Pernicious Consequences for Democratic Polities". . 62 (1): 16-42. doi:10.1177/0002764218759576. ISSN 0002-7642. 
8. ^ Chinn, Sedona; Hart, P. Sol; Soroka, Stuart (February 2020). "Politicization and Polarization in Climate Change News Content, 1985-2017". Science Communication. 42 (1): 119-125. doi:10.1177/1075547019900290. 
9. ^ Iyengar, Shanto; Lelkes, Yphtach; Levendusky, Matthew; Malhotra, Neil; Westwood, Sean J. (2019). "The Origins and Consequences of Affective Polarization in the United States". Annual Review of Political Science. 22 (1): 129-146. doi:10.1146/annurev-polisci-051117-073034. ISSN 1094-2939. 17 Aralık 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
10. ^ ^{a b c d e f} McCarty, Nolan; Poole, Keith T.; Rosenthal, Howard (2006). Polarized America : the dance of ideology and unequal riches. Cambridge, Mass.: MIT Press. ISBN . 
11. ^ ^{a b c d} Hetherington, Marc J. (17 Şubat 2009). "Review Article: Putting Polarization in Perspective". British Journal of Political Science. 39 (2): 413. doi:10.1017/S0007123408000501. 
12. ^ ^{a b c d} ; ; Horowitz, Juliana Menasce (1 Haziran 2006). "Party Polarization in American Politics: Characteristics, Causes, and Consequences". Annual Review of Political Science. 9 (1): 83-110. doi:10.1146/annurev.polisci.9.070204.105138. 
13. ^ ^{a b c d e} Carmines, E. G.; Ensley, M.J.; Wagner, M.W. (23 Ekim 2012). "Who Fits the Left–Right Divide? Partisan Polarization in the American Electorate". American Behavioral Scientist. 56 (12): 1631-1653. doi:10.1177/0002764212463353. 
14. ^ ^{a b c d e f} Mann, Thomas E.; Ornstein, Norman J. (2012). . . ISBN . 5 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
15. ^ ^{a b c} Hahm, Hyeonho; Hilpert, David; König, Thomas (7 Kasım 2022). "Divided by Europe: affective polarisation in the context of European elections". West European Politics. 46 (4): 705-731. doi:10.1080/01402382.2022.2133277. ISSN 0140-2382. 29 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
16. ^ Gentzkow, Matthew, and Shapiro, Jesse, and Taddy, Matt Measuring Polarization in High-Dimensional Data: Method and Application to Congressional Speech 20 Eylül 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde ."
17. ^ . Pew Research Center for the People and the Press. 22 Haziran 2016. 23 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2019. 
18. ^ García-Guadilla, María Pilar; Mallen, Ana (1 Ocak 2019). "Polarization, Participatory Democracy, and Democratic Erosion in Venezuela's Twenty-First Century Socialism". The Annals of the American Academy of Political and Social Science. 681 (1): 62-77. doi:10.1177/0002716218817733. ISSN 0002-7162. 
19. ^ Abramowitz, Alan I.; Saunders, Kyle L. (2008). "Is Polarization a Myth?". The Journal of Politics. 70 (2): 542-555. doi:10.1017/s0022381608080493. ISSN 0022-3816. JSTOR 10.1017/s0022381608080493. 6 Nisan 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
20. ^ Mason, Lilliana (2015). ""I Disrespectfully Agree": The Differential Effects of Partisan Sorting on Social and Issue Polarization". American Journal of Political Science. 59 (1): 128-145. doi:10.1111/ajps.12089. ISSN 0092-5853. JSTOR 24363600. 19 Temmuz 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
21. ^ Mason, Lilliana; Wronski, Julie (2018). "One Tribe to Bind Them All: How Our Social Group Attachments Strengthen Partisanship". Political Psychology (İngilizce). 39 (S1): 257-277. doi:10.1111/pops.12485. ISSN 1467-9221. 6 Nisan 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
22. ^ Iyengar, Shanto; Lelkes, Yphtach; Levendusky, Matthew; Malhotra, Neil; Westwood, Sean J. (11 Mayıs 2019). "The Origins and Consequences of Affective Polarization in the United States". Annual Review of Political Science (İngilizce). 22 (1): 129-146. doi:10.1146/annurev-polisci-051117-073034. ISSN 1094-2939. 
23. ^ DiMaggio, Paul; Evans, John; Bryson, Bethany (1 Kasım 1996). (PDF). American Journal of Sociology. 102 (3): 690-755. doi:10.1086/230995. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Nisan 2013. 
24. ^ ^{a b} Claassen, R.L.; Highton, B. (9 Eylül 2008). "Policy Polarization among Party Elites and the Significance of Political Awareness in the Mass Public". Political Research Quarterly. 62 (3): 538-551. doi:10.1177/1065912908322415. 
25. ^ Genicot, Garance (2022). "Tolerance and Compromise in Social Networks". Journal of Political Economy. 130: 94-120. doi:10.1086/717041. 18 Kasım 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 29 Ocak 2021. 
26. ^ DiMaggio, Paul; Evans, John; Bryson, Bethany (1 Kasım 1996). (PDF). American Journal of Sociology. 102 (3): 690-755. doi:10.1086/230995. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Nisan 2013. 
27. ^ Bafumi, Joseph; Shapiro, Robert Y. (27 Ocak 2009). "A New Partisan Voter" (PDF). The Journal of Politics. 71 (1): 1. doi:10.1017/S0022381608090014. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
28. ^ Boxell, Levi; Gentzkow, Matthew; Shapiro, Jesse M. (25 Ocak 2022). "Cross-Country Trends in Affective Polarization". The Review of Economics and Statistics (İngilizce): 1-60. doi:10.1162/rest_a_01160. ISSN 0034-6535. 29 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
29. ^ ^{a b} Hahm, Hyeonho; Hilpert, David; König, Thomas (30 Mart 2023). "Divided We Unite: The Nature of Partyism and the Role of Coalition Partnership in Europe". American Political Science Review (İngilizce): 1-19. doi:10.1017/S0003055423000266. ISSN 0003-0554. 30 Mart 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
30. ^ Ura, Joseph Daniel; Ellis, Christopher R. (10 Şubat 2012). "Partisan Moods: Polarization and the Dynamics of Mass Party Preferences". The Journal of Politics. 74 (1): 277-291. doi:10.1017/S0022381611001587. hdl:1969.1/178724 . 
31. ^ Abramowitz, Alan I.; Saunders, Kyle L. (August 1998). "Ideological Realignment in the U.S. Electorate". The Journal of Politics. 60 (3): 634. doi:10.2307/2647642. JSTOR 2647642. 
32. ^ ^{a b} Galston, William A. (2009). "Political Polarization and the U.S. Judiciary". UKMC Law Review. 77 (207). 6 Ekim 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
33. ^ Benkler, Yochai (2018). Network Propaganda: Manipulation, Disinformation, and Radicalization in American Politics. Oxford Scholarship Online (1 Ekim 2018 tarihinde yayınlandı). doi:10.1093/oso/9780190923624.003.0010. ISBN . 11 Haziran 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
34. ^ Beniers, Klaas J.; Dur, Robert (1 Şubat 2007). "Politicians' motivation, political culture, and electoral competition" (PDF). International Tax and Public Finance. 14 (1): 29-54. doi:10.1007/s10797-006-8878-y. 9 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
35. ^ Nicholson, Stephen P. (1 Ocak 2012). "Polarizing Cues". American Journal of Political Science. 56 (1): 52-66. doi:10.1111/j.1540-5907.2011.00541.x. (PMID) 22400143. 
36. ^ ^{a b} Sartori, Giovanni (1966). "European political parties: the case of polarized pluralism". Political Parties and Political Development: 137-176. doi:10.1515/9781400875337-006. ISBN . 
37. ^ ^{a b} Sartori, Giovanni (1976). Parties and party systems : a framework for analysis ([Nouvelle édition] bas.). Colchester: ECPR. ISBN . 25 Kasım 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
38. ^ Johnston, Richard (17 Aralık 2008). "Polarized Pluralism in the Canadian Party System: Presidential Address to the Canadian Political Science Association, June 5, 2008". Canadian Journal of Political Science. 41 (4): 815. doi:10.1017/S0008423908081110. 
39. ^ Davey, Hampton (1 Ağustos 1972). "Polarization and Consensus in Indian Party Politics". Asian Survey. 12 (8): 701-716. doi:10.2307/2643110. JSTOR 2643110. 
40. ^ Kaiser, Robert G. (2010). So damn much money : the triumph of lobbying and the corrosion of American government (1st Vintage Books bas.). New York: Vintage Books. ISBN . 25 Kasım 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
41. ^ La Raja, R.J.; Wiltse, D.L. (13 Aralık 2011). "Don't Blame Donors for Ideological Polarization of Political Parties: Ideological Change and Stability Among Political Contributors, 1972–2008". American Politics Research. 40 (3): 501-530. doi:10.1177/1532673X11429845. 
42. ^ Tam Cho, Wendy K.; Gimpel, James G. (1 Nisan 2007). "Prospecting for (Campaign) Gold" (PDF). American Journal of Political Science. 51 (2): 255-268. doi:10.1111/j.1540-5907.2007.00249.x. 3 Nisan 2015 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
43. ^ Garner, Andrew; Palmer, Harvey (June 2011). "Polarization and issue consistency over time". . . 33 (2): 225-246. doi:10.1007/s11109-010-9136-7. 
44. ^ Mason, Lilliana (January 2013). "The rise of uncivil agreement: issue versus behavioral polarization in the American electorate". . . 57 (1): 140-159. doi:10.1177/0002764212463363. 
45. ^ Murakami, Michael H. (2007). . Paper Presented at the Annual Meeting of the American Political Science Association, Hyatt Regency Chicago and the Sheraton Chicago Hotel and Towers, Chicago, Illinois. 3 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Nisan 2013. 
46. ^ Barber, Michael; Pope, Jeremy C. (February 2019). "Does Party Trump Ideology? Disentangling Party and Ideology in America". American Political Science Review. 113 (1): 38-54. doi:10.1017/S0003055418000795. 
47. ^ Dixit, Avinash K.; Weibull, Jörgen W. (1 Mayıs 2007). "Political polarization". Proceedings of the National Academy of Sciences. National Academy of Sciences. 104 (18): 7351-7356. Bibcode:2007PNAS..104.7351D. doi:10.1073/pnas.0702071104. JSTOR 25427490. (PMC) 1863477 $2. (PMID) 17452633. 
48. ^ Fernbach, Phillip; Rogers, Todd; Fox, Craig; Sloman, Steven (25 Nisan 2013), "Political Extremism Is Supported by an Illusion of Understanding" (PDF), Psychological Science, 24 (6), ss. 939-946, doi:10.1177/0956797612464058, (PMID) 23620547, 17 Mart 2021 tarihinde kaynağından (PDF), erişim tarihi: 9 Haziran 2023 
49. ^ Stephen Hawkins, Daniel Yudkin, Tim Dixon (June 2019). . More in Common. 23 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Mayıs 2022. KB1 bakım: Birden fazla ad: yazar listesi ()
50. ^ Renie Anjeh, Isabel Doraisamy (April 2022). . Global Future. 1 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Mayıs 2022. 
51. ^ Fiorina, Morris P.; Samuel A. Abrams; Jeremy C. Pope (2006). Culture War? The Myth of a Polarized America. . ISBN . 
52. ^ Born, Richard (February 1994). "[Split-ticket voters, divided government, and Fiorina's policy-balancing model]: rejoinder". . . 19 (1): 126-129. doi:10.2307/439804. JSTOR 439804. 
53. ^ Abramowitz, Alan; Saunders, Kyle L. (July 2005). (PDF). The Forum. . 3 (2): 1-22. doi:10.2202/1540-8884.1076. Archived from the original on 19 Ekim 2013. KB1 bakım: BOT: esas-url durumu bilinmeyen ()
54. ^ Campbell, David E.; Green, John C.; Layman, Geoffrey C. (January 2011). "The party faithful: partisan images, candidate religion, and the electoral impact of party identification". . . 55 (1): 42-58. doi:10.1111/j.1540-5907.2010.00474.x. 
55. ^ Layman, Geoffrey C.; Green, John C. (January 2006). "Wars and rumours of wars: the contexts of cultural conflict in American political behaviour". . Cambridge Journals. 36 (1): 61-89. doi:10.1017/S0007123406000044. JSTOR 4092316. 
56. ^ Brooks, Clem; Manza, Jeff (1 Mayıs 2004). (PDF). . . 45 (3): 421-450. doi:10.1111/j.1533-8525.2004.tb02297.x. 11 June 2010 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 22 April 2013. 
57. ^ Bhavnani, Ravi; Miodownik, Dan (February 2009). "Ethnic polarization, ethnic salience, and Civil War". . . 53 (1): 30-49. doi:10.1177/0022002708325945. 29 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
58. ^ Sisk, Timothy D. (January 1989). "White politics in South Africa: politics under pressure". . . 36 (1): 29-39. JSTOR 4186531. 
59. ^ Darity, William A. (2009), "Economic theory and racial economic inequality", Dodson, Howard; Palmer, Colin A. (Ed.), The Black condition, East Lansing, Michigan: Michigan State University Press, ss. 1-43, ISBN , 10 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından , erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
60. ^ ; Eduardo, Sanabria. "Llegó la dictablanda". Historieta de Venezuela: De Macuro a Maduro (1.1yıl=2018 bas.). Gráficas Pedrazas. s. 151. ISBN . 
61. ^ McCarty, Nolan; Poole, Keith T.; Rosenthal, Howard (1 Temmuz 2009). "Does Gerrymandering Cause Polarization?". American Journal of Political Science. 53 (3): 666-680. doi:10.1111/j.1540-5907.2009.00393.x. 
62. ^ Masket, Seth E.; Winburn, Jonathan; Wright, Gerald C. (4 Ocak 2012). "The Gerrymanderers Are Coming! Legislative Redistricting Won't Affect Competition or Polarization Much, No Matter Who Does It" (PDF). PS: Political Science & Politics. 45 (1): 39-43. doi:10.1017/S1049096511001703. 5 Aralık 2020 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
63. ^ Carson, J.L.; Crespin, M.H.; Finocchiaro, C.J.; Rohde, D.W. (28 Eylül 2007). "Redistricting and Party Polarization in the U.S. House of Representatives". American Politics Research. 35 (6): 878-904. doi:10.1177/1532673X07304263. 
64. ^ McKee, SEth C. (March 2008). "The Effects of Redistricting on Voting Behavior in Incumbent U.S. House Elections, 1992–1994". Political Research Quarterly. 61 (1): 122-133. doi:10.1177/1065912907306473.  215329960. 
65. ^ Kousser, J (November 1996). "Estimating the Partisan Consequences of Redistricting Plans – Simply" (PDF). Legislative Studies Quarterly. 21 (4): 521-541. doi:10.2307/440460. JSTOR 440460.  60821189. 15 Haziran 2023 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
66. ^ Hollander, B.A. (1 Mart 2008). "Tuning Out or Tuning Elsewhere? Partisanship, Polarization, and Media Migration from 1998 to 2006". Journalism & Mass Communication Quarterly. 85 (1): 23-40. doi:10.1177/107769900808500103. 
67. ^ Yuan, Elaine Jingyan (2007). The New Multi-channel Media Environment in China: Diversity of Exposure in Television Viewing. Northwestern University. ISBN . 
68. ^ Kim, S.J. (2011). Emerging patterns of news media use across multiple platforms and their political implications in south korea. Northwestern University.  873972899. 
69. ^ Rushkoff, D. (2010). Program or be programmed: Ten commands for a digital age. Berkeley, CA: Soft Skull Press.
70. ^ Pariser, E. (2011). The filter bubble: What the internet is hiding from you. New York, NY: The Penguin Press.
71. ^ Gentzkow, Matthew; Shapiro, Jesse M. (1 Kasım 2011). "Ideological Segregation Online and Offline *" (PDF). The Quarterly Journal of Economics. 126 (4): 1799-1839. doi:10.1093/qje/qjr044. hdl:1811/52901 . ISSN 0033-5533. 29 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
72. ^ Hohenberg, Clemm von; Bernhard; Maes, Michael; Pradelski, Bary S.R. (25 Mayıs 2017). "Micro influence and macro dynamics of opinions".  2974413 $2. 
73. ^ Messing, Solomon; Westwood, Sean (31 Aralık 2012). "Selective Exposure in the Age of Social Media". Communication Research. 41 (8): 1042-1063. doi:10.1177/0093650212466406. 7 Nisan 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
74. ^ Dahlgren, Peter M. (2021). "Forced vs. Selective Exposure: Threatening Messages Lead to Anger but Not Dislike of Political Opponents". Journal of Media Psychology. doi:10.1027/1864-1105/a000302. 
75. ^ Duhaime, Erik; Apfelbaum, Evan (2017). "Can Information Decrease Political Polarization? Evidence From the U.S. Taxpayer Receipt". Social Psychological and Personality Science. 8 (7): 736. doi:10.1177/1948550616687126. 
76. ^ Hilbert, M., Ahmed, S., Cho, J., Liu, B., & Luu, J. (2018). Communicating with Algorithms: A Transfer Entropy Analysis of Emotions-based Escapes from Online Echo Chambers. Communication Methods and Measures, 12(4), 260–275. https://doi.org/10.1080/19312458.2018.1479843 19 Ocak 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde . ; https://www.martinhilbert.net/communicating-with-algorithms/ 9 Mayıs 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde .
77. ^ Oscarsson, Henrik; Bergman, Torbjörn; Bergström, Annika; Hellström, Johan (2021). Demokratirådets rapport 2021: polarisering i Sverige. Stockholm: SNS. ISBN . 
78. ^ Dahlgren, Peter M. (2020). Media Echo Chambers: Selective Exposure and Confirmation Bias in Media Use, and its Consequences for Political Polarization. Göteborg: University of Gothenburg. ISBN . 6 Nisan 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
79. ^ Epstein, Diana; John D. Graham (2007). "Polarized Politics and Policy Consequences" (PDF). RAND Corporation. 8 Kasım 2020 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
80. ^ (PDF). 5 Haziran 2019 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
81. ^ Ridge, Hannah M (20 Ocak 2021). "Just like the others: Party differences, perception, and satisfaction with democracy". Party Politics. 28 (3): 419-430. doi:10.1177/1354068820985193. ISSN 1354-0688. 29 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
82. ^ Pietro S. Nivola & David W. Brady, (Ed.) (2006). Red and blue nation? Volume One: characteristics and causes of America's polarized politics. Washington, DC: Brookings Institution. ISBN . 
83. ^ Pietro S. Nivola & David W. Brady, (Ed.) (2008). Red and blue nation? Volume Two: Consequences and Correction of America's Polarized Politics ([Online-Ausg.] bas.). Washington, DC: Brookings Institution. ISBN . 
84. ^ McCoy, Jennifer; Rahman, Tahmina (25 Temmuz 2016). "Polarized Democracies in Comparative Perspective: Toward a Conceptual Framework". 
85. ^ ^{a b} McCoy, Jennifer; Somer, Murat (1 Ocak 2019). "Toward a Theory of Pernicious Polarization and How It Harms Democracies: Comparative Evidence and Possible Remedies". The Annals of the American Academy of Political and Social Science (İngilizce). 681 (1): 234-271. doi:10.1177/0002716218818782. ISSN 0002-7162. 
86. ^ ^{a b c} Somer, Murat; McCoy, Jennifer (1 Ocak 2019). "Transformations through Polarizations and Global Threats to Democracy". The Annals of the American Academy of Political and Social Science. 681 (1): 8-22. doi:10.1177/0002716218818058. ISSN 0002-7162. 
87. ^ ^{a b} and (1 Nisan 2019). . Brookings (İngilizce). 10 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2019. 
88. ^ Arugay, Slater, Aires, Dan (2019). "Polarizing Figures: Executive Power and Institutional Conflict in Asian Democracies". American Behavioral Scientist. 62: 92-106. doi:10.1177/0002764218759577. 
89. ^ ^{a b} LeBas, Adrienne; Munemo, Ngonidzashe (1 Ocak 2019). "Elite Conflict, Compromise, and Enduring Authoritarianism: Polarization in Zimbabwe, 1980–2008". The Annals of the American Academy of Political and Social Science (İngilizce). 681 (1): 209-226. doi:10.1177/0002716218813897. ISSN 0002-7162. 
90. ^ ^{a b} Somer, McCoy, Murat, Jennifer (2018). "Deja Vu? Polarization and Endangered Democracies in the 21st Century". American Behavioral Scientist. 62: 3-15. doi:10.1177/0002764218760371. 
91. ^ Vegetti, Federico (1 Ocak 2019). "The Political Nature of Ideological Polarization: The Case of Hungary". The Annals of the American Academy of Political and Social Science (İngilizce). 681 (1): 78-96. doi:10.1177/0002716218813895. ISSN 0002-7162. 
92. ^ Schattschneider, E. E. (Elmer Eric) (1975). The semisovereign people: a realist's view of democracy in America. Boston, MA: Wadsworth Cengage Learning. ISBN . 6 Nisan 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
93. ^ Stavrakakis, Yannis (January 2018). "Paradoxes of Polarization: Democracy's Inherent Division and the (Anti-) Populist Challenge". American Behavioral Scientist. 62 (1): 43-58. doi:10.1177/0002764218756924. ISSN 0002-7642. 
94. ^ Slater, Dan (2013). Diamond, Larry; Kapstein, Ethan B.; Converse, Nathan; Mattlin, Mikael; Phongpaichit, Pasuk; Baker, Chris (Ed.). "Democratic Careening". World Politics. 65 (4): 729-763. doi:10.1017/S0043887113000233. ISSN 0043-8871. JSTOR 42002228. 
95. ^ Kriesi, Hanspeter. "16. Social movements". Caramani, Daniele (Ed.). Comparative Politics (4.4yıl=2017 bas.). Oxford University Press. doi:10.1093/hepl/9780198737421.003.0018. ISBN . 
96. ^ Campbell, James E. (2016). Polarized. ISBN . 7 Nisan 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 

Daha fazlası için

• Abramowitz (1994). "Issue Evolution Reconsidered: Racial Attitudes and Partisanship in the U.S. Electorate". The Sociological Quarterly. 38 (1): 1-24. doi:10.2307/2111333. 
• Clark (2012). "Political Polarization in Taiwan: A Growing Challenge to Catch-all Parties?" (PDF). Journal of Current Chinese Affairs. 41 (3): 7-31. doi:10.1177/186810261204100302. 
• Frymer. "Debating the Causes of Party Polarization in America". The Brennan Center Jorde Symposium on Constitutional Law. 2011: 335-350. 7 Nisan 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
• Hahm, Hyeonho, David Hilpert and Thomas König (2023) "Divided We Unite: The Nature of Partyism and the Role of Coalition Partnership in Europe". American Political Science Review, DOI: 10.1017/S0003055423000266
• Hahm, Hyeonho, David Hilpert and Thomas König (2022) "Divided by Europe: Affective Polarisation in the Context of European Elections". West European Politics, DOI: 10.1080/01402382.2022.2133277
• Kallis, Aristotle A. Fascist ideology: territory and expansionism in Italy and Germany, 1922–1945. London, England; New York: Routledge, 2000.
• Keefer (2002). "Polarization, Politics and Property Rights: Links between Inequality and Growth". Public Choice. 111 (1/2): 127-154. doi:10.1023/A:1015168000336. 
• Leege, David C., Kenneth D. Wald, Brian S. Krueger, and Paul D. Mueller. The Politics of Cultural Differences: Social Change and Voter Mobilization Strategies in the Post-New Deal Period. 2 Ocak 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde . N.p.: University of Florida, 2001.
• McCarty. "Limits of Electoral and Legislative Reform in Addressing Polarization". The Brennan Center Jorde Symposium on Constitutional Law. 359: 359-372. 7 Nisan 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023. 
• Nivola, Peter. "Thinking About Political Polarization." The Brookings Institution, January 2005.
• Pierson, Paul and Eric Schickler. 2020. "Madison's Constitution Under Stress: A Developmental Analysis of Political Polarization." Annual Review of Political Science 23:1, 37-58
• Simon (1979). "China, Vietnam, and ASEAN: The Politics of Polarization". Asian Survey. 19 (12): 1171-1188. doi:10.2307/2643963. 
• Pew Research Center, Political Polarization in the American Public 2 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde ., June 12, 2014, people-press.org 2 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde ..
• Stewart (2020). "Polarization under rising inequality and economic decline". . 6 (50): eabd4201. arXiv:1807.11477 $2. doi:10.1126/sciadv.abd4201. (PMC) 7732181 $2. (PMID) 33310855. 
• Sunstein (2001). "Deliberative Trouble – Why Groups Go to Extremes". . 110 (71): 71-120. doi:10.2307/797587. 7 Nisan 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Haziran 2023.