İsrail İşçi Partisi

İsrail İşçi Partisi (İbranice: מִפְלֶגֶת הָעֲבוֹדָה הַיִּשְׂרְאֵלִיתMifleget HaAvoda HaYisrelit), genelde HaAdova (İbranice: הָעֲבוֹדָה “İş”) olarak bilinen, sosyal demokrat ve Siyonist olan İsrailli bir siyasi partidir. İsrail işçi Partisi 1968 yılında, Mapai, Ahdut HaAvoda ve Rafi’nin birleşmesinden doğmuştur. 1977 yılına kadar, bütün İsrail Başbakanları İşçi hareketiyle ilişkili olmuştur. Partinin günümüzdeki lideri (Ocak 2021 itibarıyla) Merav Michaeli’dir.

İşçi Partisi (İsrail) מפלגת העבודה
Genel başkan	Merav Michaeli
Kuruluş tarihi	21 Ocak 1968 (56 yıl önce) (1968-01-21)
Merkez	Tel Aviv, İsrail
İdeoloji	Sosyal demokrasi İşçi Siyonizmi İki devletli çözüm
Siyasi pozisyon	Merkez sol
Resmî renkler	Mavi, kırmızı
Knesset	4 / 120
İnternet sitesi
www.haavoda.org.il
İsrail

İşçi Partisi, İsrail-Filistin Barış Sürecini destekler, pragmatik bir dış politikadan yanadır ve sosyal demokrat ekonomi politikalarını savunur. Parti İlerici İttifak’ın bir üyesidir ve Avrupalı Sosyalistler Partisi’nin gözlemleyici bir üyesidir. Parti aynı zamanda, 2018 yılına kadar Sosyalist Enternasyonel’in bir üyesiydi. Sosyalist Enternasyonel, İsrail’e karşı tasfiye, boykot ve yaptırım kampanyasına katılma kararını aldı. 2018 yılında İsrail boykotu gerçekleşince ayrıldı. Günümüzde İlerici İttifak'a üyedir.

Tarih

Dominant siyasi parti 1968-1977

İsrail İşçi Partisi’nin oluşumu, 1965 seçimlerinden kısa bir süre önce gerçekleşti. Ülkenin en büyük solcu partisi ve bağımsızlık sonrası kurulan her hükûmetin dominant partneri Mapai ve Ahdut HaAvoda bir ittifak kurdu. Mapai’nin uydusu olan Arap listeler bu birleşmeye katıldı.

İttifak, eski Başbakan David Ben Gurion liderliğinde kopan 8 üyesinin ardından, Mapai’nin oylarını desteklemesi amacıyla kuruldu. Rafi Partisini kuran eski Mapai’li grup, Mapai’nin İsrail’deki nispi temsile dayanan seçim sistemini değiştirememesini protesto etmek amacıyla bu girişimde bulundu. İşçi İttifak, seçimlerde 45 sandalye kazandı ve Mapam adlı Milli Dini Parti, Bağımsız Liberaller, Poalei Agudat Yisrael, Gelişim ve İlerleme ve İşbirliği ve Kardeşlik partileriyle hükûmet için koalisyon kurmayı başardı. Altı Gün Savaşı başladığında, Rafi ve Gahal partileri de koalisyona katıldı.

21 Ocak 1968 tarihinde Mapai, Ahdut HaAvoda ve Rafi (protesto amacıyla Milli Listeyi kuran Ben-Gurion hariç) bir parti olarak birleşti ve İsrail İşçi Partisi’ni kurdular.

28 Ocak 1969 tarihinde parti Mapam ile ittifak kurdu. Bu ittifak Hiza (alignment) olarak adlandırıldı. Hiza’nın en büyük grubu olan İşçi Partisi, ittifakı domine etmekteydi. Mapam sekizinci Knesset döneminde ittifakı terk etti ama kısa bir süre sonra geri döndü. 1970’lerde, refah devleti başarılı İşçi hükûmetleri tarafından genişletildi ve emeklilik gelirleri artırıldı. Yeni sosyal güvenlik tasarıları yürürlüğe girdi. Bunların arasında, 1970 yılında gelen engellilik ve işsizlik sigortaları, 1975 yılında yürürlüğe giren çocuk sigortası, 1976 yılındaki evlat edinen ailelere tanınan tatil ödemesi, 1970’deki gazilere verilen aile ödeneği ve 1975’teki gönüllülere verilen faydalar vardı. 1975-76 yıllarında bir düzine muhitte iskan rehabilitasyonu başlatıldı ve 1976 yılında, işe hastalık nedeniyle gidemeyen çalışanlar için hastalık izni kanunu yürürlüğe girdi.

Muhalefet ve Geri Geliş 1977-2001

İşçi Partisi oy pusulası: Emet

1977 seçimlerinde, İşçi Partisi ilk defa muhalefete düştü. 1984 seçimlerinde, parti Likud ile milli birlik hükûmetini kurdu ve başbakanlığı iki partinin lideri arasında rotasyona soktu.

Mapam, onbirinci Knesset döneminde yine partiden ayrıldı. Sebebi, sinirli Şimon Peres’in Likud ile milli birlik koalisyonu kurmak istemesiydi. Bağımsız liberaller 1980’lerde Hiza’ya katıldılar ama bu dönemde Knesset’te temsilde değillerdi.

7 Ekim 1991 tarihinde, Hiza tamamen ortadan kayboldu. Bunun nedeni, ittifakı oluşturan bütün grupların İşçi Partisine resmi olarak katılmasıydı. Bu dönemde, Likud, birçok problemle karşılaştı. Bunların arasında, ekonomik problemler, eski Sovyetler Birliği ülkelerinden gelen göçmen akını, Başkan George W. Bush yönetimindeki ABD ile ciddi gerilim ve iç hizipleşme vardı. İzak Rabin liderliğinde, İşçi Partisi, 1992 seçimlerini kazandı ve Meretz ile Shas partileriyle hükûmet kurdu. İç politikada, İşçi Partisi liderliğindeki hükûmet, çeşitli girişimlerle sosyal güvenlik politikalarını geliştirdi. Tek ebeveynler ve engelliler için daha iyi koşullar geliştirildi. Ayrıca gelir destek sistemi liberalleştirildi. 1994 Yoksulluk Azaltma ve Gelir Eşitsizliği Kanunu, ihtiyacı olan ailelere gelir yardımını geliştirdi. Bunu özellikle toplumun en yoksul kesimlerine yönelik hazırladı. 1995 yılında, milli sağlık sigortası politikası yürürlüğe girdi ve bütün İsrailliler için sağlık hizmeti hak haline dönüştü. Milli sigorta katkılarını toplama sistemine yönelik daha ilerici yöntemler getirildi. Evlatlık alan annelere, annelik bağışı yürürlüğe girdi ve ev hanımlarına yaşlılık sigortası tanındı. Asgari işsizlik ödeneği ve kısmi yaralanma ödeneği gibi ödenekler tanındı. Bunun yanı sıra, birçok geliştirme projelerine yatırımlar yapıldı ve Filistinlilere kamuda iş verme gibi pozitif ayrımcılık politikaları geliştirildi. İçişleri Bakanlığı yerel Arap meclislerinin bütçelerini artırdı ve Eğitim Bakanlığı da Arap eğitimine yönelik bütçeyi artırdı.

İşçi Partisi’nin daha sonraki büyük rolü, Oslo Anlaşmaları’yla ilgili oldu. Anlaşma güvenoyu ile sonuçlandı ve hükûmet 61-50 oyla, güven oyunu kazandı. Birçok Knesset vekili hükûmete karşı çıktı ama Arap vekiller durumu kurtarmayı başardı. İsrail’de bir anayasanın olmaması nedeniyle, hükûmet, küçük çoğunlukla anlaşmayı yürürlüğe sokabildi. İzak Rabin’in Oslo Anlaşmalarını imzalama noktasına gelen, Filistinlilerle barış müzakerelerini başlatmak isteği, 1995 yılında. Yigal Amir tarafından suikaste kurban gitmesine sebep oldu. Peres, 1996 yılında erken seçim çağrısı yaptı. Bunun nedeni seçimlerden, barış görüşmeleri için görev almak istemesiydi. Buna rağmen, planı gerçekleşmedi ve İşçi Partisi’nin Knesset’te sandalyelerin çoğunu almasına rağmen, Başbakanlık seçimini Benyamin Netanyahu’ya karşı kaybetti. Bu sonucun en büyük nedenleri arasında, Hamas’ın gerçekleştirdiği bir seri bombalı saldırıydı. Netahyahu ve Likud hükûmeti kurdu. Koalisyonu giderek parçalanan Netanyahu, 1999 yılında erken seçim kararı aldı. Ehud Barak parti adaylığını kazandı ve İşçi Partisi’nin başbakan adayı olarak seçildi. Aynı zamanda, parti Meimad ve Gesher ile ittifak kurdu ve ittifakın adı “Bir İsrail” oldu. Barak, başbakanlık seçimini kazandı ve Bir İsrail ittifakı ise Knesset seçimlerini 26 sandalyeyle kazandı.

Barak 75 sandalyelik, Shas, Meretz, Yisrael BaAliyah, Milli Dindar Parti ve Birleşmiş Torah Yahudiliği ile koalisyon kurdu. Dini partilerle (MDP, Shas ve BTY) koalisyon kurmak laik Meretz’i sinirlendirdi ve Shas partisiyle Eğitim Bakanlığı üzerine tartışmaya giren Meretz, koalisyonu terk etti. Diğer partiler, 2000 Camp David Zirvesi’nden önce koalisyonu terk etti.

2001 sonrası düşüş

İkinci İntifada ve Ekim 2000 ayaklanmalarından sonra, Barak istifa etti. Daha sonra başbakanlık için yapılan özel seçimi Likud’un Ariel Şaron’una karşı kaybetti. Buna rağmen, İşçi Partisi, Ariel Şaron’un Milli Birlik hükûmetinde kaldı. Koalisyonda Likud, Shas, Yisrael BaAliyah ve Birleşmiş Torah Yahudiliği vardı ve işçi partisine bu koalisyonda iki önemli kabine görevi verildi. Peres Dışişleri Bakanı oldu ve ise Savunma Bakanı oldu. İşçi Partisi Nisan 2002’de Filistinlilere karşı Batı Şeria’da gerçekleştirilen Güvenlik Kalkanı Operasyonu’nu destekledi. Peres ve Ben-Eliezer’in barışı desteklemedikleri ve Ariel Şaron’un kuklaları oldukları eleştirileri üzerine, 2003’te İşçi Partisi hükûmetten ayrıldı.

2003 seçimlerinden önce, , parti iç seçimlerini kazandı ve partiyi, Gazze Şeridi’nden tek taraflı çekilme planıyla seçimlere götürdü. Parti seçimlerde 19 sandalya kazandı (o zamana kadarki en düşük sonuç oldu). Şaron’un Likud’u 38 sandalye kazandı. Daha sonra, Mitzna, parti içi eleştiriler sonucunda parti liderliğini bıraktı ve çok kısa bir süre sonra yeri Şimon Peres tarafından alındı. Şaron İşçi Partisi’ni Mitzna’nın planı olan çekilme planı için koalisyona davet etti. 8 Kasım 2005 tarihinde, Histadrut birliği lideri Amir Peretz, bir İşçi Parti iç oylamasıyla, Şimon Peres’in yerini alarak, İşçi Partisi’nin yeni lideri oldu. Partiyi eleştirenler, partinin son yıllarda ekonomi ve iş dünyası elitlerinin çıkarı doğrultusunda, sosyalist dokusundan ve imkanları az olan insanları, sağcı ve dindar partilere karşı koruyan parti olmak özelliğinden uzaklaştığını belirtmekteydi. Peretz, İşçi Partisi’nin geleneksel sosyalist politikalarını tekrar yürürlüğe sokmak istediğini açıkladı ve partiyi hükûmetten çıkardı. Bu, Şaron’un istifasına ve Mart 2006’da yeni seçim çağrısı yapmasına sebep oldu. Seçimden önce, siyasi harita yeniden çizildi. Bunun nedeni, Şaron’un, içinde Şimon Peres’in de bulunduğu bazı Likud’lu Knesset vekilleri ve başka partilerden gelen vekillerle Kadima adlı yeni bir siyasi parti kurmasıydı. Seçimlerde İşçi Partisi 19 sandalye kazandı ve bu partiyi Kadima’dan sonra ikinci en büyük parti yaptı. Parti, Ehud Olmert’in Kadima liderliğindeki hükûmetine katıldı ve Peretz Savunma Bakanı oldu. İşçi Partisi’nin koalisyon için ana şartı ve kampanya sözü, asgari ücreti artırmaktı.

28 Mayıs 2007 tarihinde, parti liderliği yarışında, Ehud Barak ve , Peretz’i yenip onu üçüncü sıraya gönderdi. İkinci turda, Barak partinin yeni başkanı olarak seçildi. Olmert’in istifa etmemesi durumunda, partiyi hükûmetten çekeceğini belirtti ama buna rağmen, hükûmette kaldı ve Savunma Bakanlığı görevini üstlendi. 2009 seçimlerinden önce, İşçi Partisi ve Meimad ittifaklarını sona erdirdi. Meimad daha sonra Yeşil Hareket’le ortak liste oluşturdu ama grup seçim barajını geçemedi. Partinin Ami Ayalon ve Efraim Sneh gibi bazı önemli isimleri partiyi terk etti. Seçimlerde, İşçi 13 sandalyeye düştü ve Kadima, Likud ve Yisrael Beiteinu’dan sonra Knesset’teki dördüncü en büyük parti oldu.

İsrail siyasetinde daha önce çok önemli ve dominant bir konumdaki böyle bir partinin neden büyük bir düşüş yaşadığı üzerine, Begin-Sadat Stratejik Çalışmalar Merkezi’nden , analizler yaptıktan sonra, saptadığı çeşitli faktörleri açıkladı. İsrail Devleti’nin kurulması ve yerleşmesiyle özleşmiş kimliğinden uzaklaşarak, İşçi Partisi en önemli varlığını kaybetti. Siyonist bir sembol olan Kudüs’ü terk etmek ve bir kısmını Filistinlilere bırakmaya meyil göstermek, parti için oldukça yanlış bir hareketti. Kozmopolit ve bireysel değerler partiye yaralar açarken, parti kendisini kolektif değer sisteminden uzaklaştırdı. Parti bu uzaklaşmayı yaşadığı dönemde kolektif ve dayanışmaya dayanan değerler İsrail’de hala dominant ve oldukça yaygındı. Oslo Anlaşmalarıyla olan ilişkileri, anlaşmanın başarısızlığıyla da ilişkilendirilmelerine mani olmadı. Demografik nedenler de partinin aleyhine çalıştı. Bunlardan biri artan Sefarad ve Rus Yahudi nüfusudur. Toplumun bu yeni kesimleri başka partilere oy verdi. Partinin oy için İsrailli Arapları hedeflemesi, partinin imajını zedeledi ve oy açısından hiç işe yaramadı.

Partinin kurulmasından sonraki seçimlerde İşçi Partisinin Knesset’teki sandalye sayısı.

17 Ocak 2011’de, barış süreci gibi, koalisyon politikalarına gösterdiği destekten dolayı hayal kırıklığına sebep olan parti lideri Ehud Barak İşçi Partisini terk etti ve diğer dört Knesset üyesiyle yeni bir merkezci, Siyonist ve demokratik bir siyasi parti olan Bağımsızlık Partisi’ni kurdu. Hemen sonrasında bütün İşçi Partisi hükûmet bakanları istifa etti.

Bu kopuştan iki gün sonra, içinde Kudüs Girişim Partnerleri’nin başkanı Erel Margalit gibi isimlerin bulunduğu İsrail’in iş, teknoloji ve kültürel topluluklarından önemli isimler, “Şimdi Avoda” hareketini başlattı ve İşçi Partisi’nin tekrar hayata döndürülmesi çağrısını yaptı. Hareket topluma İşçi Partisini desteklemesi çağrısını yaptı. Böylece parti kurumarını yenileyecek, sosyal değerlerini tekrar hayata döndürecek ve yeni bir dinamik lider sececekti.

Shelly Yachimovich, 2011’de parti lideri olarak seçildi ve “Beraber çalışacağımıza söz veriyorum. Bu yeni bir İsrail Toplumu için sadece bir başlangıçtır” dedi. Yachimovich, içlerinde eski rakibi Amir Peretz’in de bulunduğu birçok kişi tarafından kutlandı. 2013 yılında Yachimovich’in yerini İzak Herzog aldı. 22 Ocak 2013 tarihli yasama seçimlerinde, İşçi Partisi oyların 11.39% unu aldı ve 15 sandalye kazandı.

10 Aralık 2014 tarihinde, parti lideri İzak Herzog ve Hatnuah partisi kurucusu ve lideri, Tzipi Livni, seçim ittifakına gireceklerini açıkladı. 7 Mart 2015 tarihli yasama seçimlerinde, Siyonist Birliği ortak listesi 24 sandalye kazandı ve bunların 19’u İşçi Partisi’ne aitti. Her iki parti birbirinden bağımsız kaldı ama her ikisi de Knesset’in Siyonist Birliği grubu altında temsil edildi. Partilerin ortaklığı, Avi Gabbay’ın 10 Temmuz 2017 tarihine İşçi partisi liderliğine seçildikten sonra da devam etti ama 1 Temmuz 2019 tarihinde, Gabbay tek taraflı birliğin bozulacağını ilan etti.

10 Temmuz 2018 tarihinde, İşçi Partisi, Sosyalist Enternasyonel üyeliğini askıya aldı. Bunun nedeni, Enternasyonel’in İsrail’e karşı Boykot, Tasfiye ve Yaptırım politikasını yürürlüğe sokmasıydı. İşçi Partisi’ne destek Nisan 2019 yasama seçimlerinde çöktü ve parti 4.43% oy olarak 6 sandalye kazandı. Bu parti tarihindeki en kötü sonuçtu. Temmuz 2019’da Amir Peretz partinin yeni lideri olarak seçildi. Birkaç hafta sonra, 18 Temmuz 2019 tarihinde, Eylül 2019 seçimleri öncesi, Amir Peretz partiyi Gesher partisiyle birleştirdi ve Gesher’e İşçi listesinden birçok yer verdi.

Peretz, 2021 seçimlerinde yeniden aday olmama kararı aldı ve parti liderliğinden de istifa etti. Ardından yapılan liderlik seçiminde, (Netanyahu hükûmetine katılmayan) Merav Michaeli yeni lider seçildi. Michaeli lider olmadan önce yapılan anketlerde barajı aşmaya çalışan İşçi Partisi, sandalye payını 7'ye çıkardı. Parti daha sonra yeni hükûmete katıldı.

Siyasi Presipler

Eski

Mapai, sosyalist Poale Zion hareketinden doğdu ve ve tarafından ortaya konulan Sosyalist Siyonist idolojiye bağlı kaldı. Ben-Gurion’un liderliğinde (1930-1954), Mapai ana olarak Siyonist gündem üzerine yoğunlaştı. Bunun nedeni, Yahudiler için bir anavatanın oluşturulmasının en acil konu olmasıydı. İsrail Devleti’nin kurulmasından sonra, Mapai, bir ulus inşa etmeye girişti ve İsrail Ordusu’nun kurulması (diğer silahlı örgütleri dağıtarak), birçok yerleşim birimlerinin oluşturulması, bir milyondan fazla Yahudi göçmenin İsrail’e yerleşmesi ve İsrail’de yaşayan bütün herkesin yeni Siyonist, Yahudi ve İsrailli kültür altında toplanması gibi birçok proje üzerinde çalışmaya başladı.

İşçi Partisi, güvenlik ve savunma alanlarında önce daha sertti. İktidarda olduğu dönemlerde, İsrail, , Altı Gün Savaşı ve gibi savaşlarda taraftı.

Yeni

Partinin karma ekonomi ve sosyal refah programlarına dayanan ilk sosyalist ideolojisi zamanla evrildi. Soğuk Savaş döneminde, partinin dış politikası, ABD’ye karşı güçlü bir bağlılık gösterdi. Güvenlik politikasına göre, Filistinlilerle barış, sadece uygulanabilir politikalarla kabul edilebilir. Diğer İsrailli merkez-sol partileri gibi, İşçi partisi de İsrail’in Yahudilere ait bir demokratik devlet olması gerektiğini savunmaktadır. Güçlü bir savunma gücüne sahip olunması gerektiğine inanır ve insan haklarının devlet tarafından korunması gerektiğini destekler. Anayasa Mahkemesinin insan haklarıyla ilgili kararlarının birçoğunu destekler ve yazılı bir anayasanın, insan hakları için ne kadar önemli olduğuna vurgu yapar.

Kasım 2005’te Amir Peretz, sosyal demokrat olan Bir Ulus’u İşçi Partisi’yle birleştirdi ve partinin başkanı olarak seçildi. 2006 seçim kampanyasında, Peretz liderliğindeki parti, büyük bir ideolojik değişim yaşadı. Sosyal ve ekonomik problemleri gündeminin en başına koydu ve ılımlı bir sosyal demokrat yaklaşımı (asgari ücret ve sosyal sigorta ödemelerini artırmak gibi) destekledi. Bu neoliberal politikaları isteyen eski Maliye Bakanı Benyamin Netanyahu’dan oldukça farklıydı.

Parti Liderleri

Lider Göreve başladığı yıl Görevinin bittiği yıl Başbakanlık dönemi 1 Levi Eshkol 1968 1969 1963–1969 2 Golda Meir 1969 1974 1969–1974 3 Yitzhak Rabin 1974 1977 1974–1977 4 Shimon Peres 1977 1992 1984–1986 (3) Yitzhak Rabin 1992 1995 1992–1995 (4) Shimon Peres 1995 1997 1995–1996 5 Ehud Barak 1997 2001 1999–2001

Lider Göreve başladığı yıl Görevinin bittiği yıl 6 2001 2002 7 2002 2003 (4) Shimon Peres 2003 2005 8 Amir Peretz 2005 2007 (5) Ehud Barak 2007 2011 9 2011 2013 10 Isaac Herzog 2013 2017 11 Avi Gabbay 2017 2019 (8) Amir Peretz 2019 2021

Diğer önemli üyeler

Eski önemli üyelerden bazıları: Yigal Allon – Geçici Başbakan Moshe Dayan – Savunma Bakanı Abba Eban – Dışişleri Bakanı Chaim Herzog – İsrail Devlet Başkanı

Efraim Katzir – İsrail Devlet Başkanı Yitzhak Navon – İsrail Devlet Başkanı Zalman Shazar – İsrail Devlet Başkanı Ezer Weizman – İsrail Devlet Başkanı

Seçim Sonuçları

Election	Leader	Votes	%	Seats	+/–	Government
	Golda Meir	Part of		<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 41%; height: 100%;"> 49 / 120		Coalition
		Part of		<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 37%; height: 100%;"> 44 / 120	5	Coalition
	Shimon Peres	Part of		<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 23%; height: 100%;"> 28 / 120	16	Opposition
		Part of		<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 33%; height: 100%;"> 40 / 120	12	Opposition
		Part of		<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 31%; height: 100%;"> 37 / 120	3	Coalition
		Part of		<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 33%; height: 100%;"> 39 / 120	4	Coalition (1988–1990)
						Opposition (1990–1992)
	Yitzhak Rabin	906,810	34.65 (#1)	<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 37%; height: 100%;"> 44 / 120	5	Coalition
	Shimon Peres	818,741	26.83 (#1)	<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 28%; height: 100%;"> 34 / 120	10	Opposition
	Ehud Barak	Part of		<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 19%; height: 100%;"> 23 / 120	11	Coalition (1999–2002)
						Opposition (2002–2003)
		455,183	14.46 (#2)	<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 15%; height: 100%;"> 18 / 120	5	Opposition (2003–2005)
						Coalition (2005)
						Opposition (2005–2006)
	Amir Peretz	472,366	15.06 (#2)	<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 15%; height: 100%;"> 18 / 120		Coalition
	Ehud Barak	334,900	9.93 (#4)	<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 11%; height: 100%;"> 13 / 120	5	Coalition (2009–2011)
						Opposition (2011–2013)
		432,118	11.39 (#3)	<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 13%; height: 100%;"> 15 / 120	2	Opposition
	Isaac Herzog	Part of		<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 16%; height: 100%;"> 19 / 120	4	Opposition
	Avi Gabbay	190,870	4.43 (#6)	<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 5%; height: 100%;"> 6 / 120	13	Snap election
	Amir Peretz	Part of		<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 4%; height: 100%;"> 5 / 120	1	Snap election
		Part of		<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 3%; height: 100%;"> 3 / 120	2	Coalition
	Merav Michaeli	268,737	6.09 (#6)	<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 6%; height: 100%;"> 7 / 120	4	Coalition
		175,922	3.69 (#10)	<div style="background-color: Lua hatası 80 satırında package.lua: module 'Modül:Siyasi parti/I' not found.; width: 3%; height: 100%;"> 4 / 120	3	Opposition

Knesset’teki güncel vekiller

Yıl	Üyeler	Toplam
2022	Merav Michaeli, , Merav Michaeli, ,	4

Not listesi

1. ^ With Meimad
2. ^ with
3. ^ Labor MKs Amir Peretz and joined while MK Merav Michaeli did not.

Kaynakça

1. ^ Elshout, Jan (2011). "It's a Myth That Israelis Support a Two-State Solution". (March 2011): 24 f. 22 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 17 Mart 2021. 
2. ^ "Guide to Israel's political parties". BBC News. 21 Ocak 2013. 8 Nisan 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 28 Haziran 2015. 
3. ^ Ishaan Tharoor (14 Mart 2015). "A guide to the political parties battling for Israel's future". The Washington Post. 1 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 28 Haziran 2015. 
4. ^ Cheryl Rubenberg (2003). The Palestinians: In Search of a Just Peace. Lynne Rienner Publishers. s. 410. ISBN . 
5. ^ Sharon Weinblum (2015). Security and Defensive Democracy in Israel: A Critical Approach to Political Discourse. Routledge. s. 10. ISBN . 23 Ekim 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 17 Mart 2021. 
6. ^ Emilie van Haute; Anika Gauja (2015). Party Members and Activists. Routledge. s. 17. ISBN . 3 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
7. ^ Richard Collin; Pamela L. Martin (2012). An Introduction to World Politics: Conflict and Consensus on a Small Planet. Rowman & Littlefield. s. 218. ISBN . 26 Aralık 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 18 Temmuz 2013. 
8. ^ Rhodes Cook (2004). The Presidential Nominating Process: A Place for Us?. Rowman & Littlefield. s. 118. ISBN . 7 Haziran 2013 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 19 Ağustos 2012. 
9. ^ ^{a b} Sara E. Karesh; Mitchell M. Hurvitz (2005). Encyclopedia of Judaism. Infobase Publishing. s. 283. ISBN . 3 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
10. ^ James C. Docherty; Peter Lamb (2 Ekim 2006). Historical Dictionary of Socialism. Scarecrow Press. s. 179. ISBN . 31 Aralık 2013 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 28 Ocak 2013. 
11. ^ The Labor Party 9 Aralık 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde . Jewish Virtual Library
12. ^ "Israel Labour Party". . 13 Eylül 2013. 26 Nisan 2015 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 18 Mart 2014. 
13. ^ . progressive-alliance.info. 2 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Eylül 2015. 
14. ^ Parties 27 Eylül 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde . Party of European Socialists
15. ^ Israel's Labor Party quits Socialist International after it adopts BDS 19 Aralık 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde . The Jerusalem Post, 10 July 2018
16. ^ "Israel Political Parties: Ahdut Ha'avodah". Jewish Virtual Library. 18 Kasım 2016 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
17. ^ The establishment of the Labour Party by a union of parties 29 Ağustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde . Israeli Labor Party (in Hebrew)
18. ^ Ervin Birnbaum (1970) The Politics of Compromise: State and Religion in Israel, Fairleigh Dickinson University Press, p53
19. ^ Swirski, Shlomo (2004). Politics and Education in Israel: Comparisons with the United States. . s. 204. ISBN . 
20. ^ Portugese, Jacqueline (1998). Fertility Policy in Israel: The Politics of Religion, Gender, and Nation. Greenwood. s. 98. ISBN . 
21. ^ Ben-Arieh, A.; Gal, J. (2001). Into the Promised Land: Issues Facing the Welfare State. Praeger. s. 106. ISBN . 3 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 12 Eylül 2015. 
22. ^ Social Security Administration (1 Mart 2011). (PDF). 8 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Eylül 2015. 
23. ^ Gal, John (2001). "Values, Categorical Benefits and Categorical Legacies in Israel". Asher Ben-Arieh; John Gal (Ed.). Into the Promised Land: Issues Facing the Welfare State. Greenwood. s. 126. ISBN . 
24. ^ Lazin, Frederick A. (1994). Politics and Policy Implementation: Project Renewal in Israel. . s. 18. ISBN . 
25. ^ (PDF). The Ministry of Aliyah and Immigrant Absorption. 16 Temmuz 2014. 24 Aralık 2019 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Eylül 2015. 
26. ^ (PDF). 18 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
27. ^ . International Social Security Association. 16 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
28. ^ . International Social Security Association. 8 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
29. ^ Alisa C. Lewin and Haya Stier (25 Nisan 2002). "Who Benefits the Most? The Unequal Allocation of Transfers in the Israeli Welfare State" (PDF). Social Science Quarterly. 83 (2). Southwestern Social Science Association. 4 Şubat 2016 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 12 Eylül 2015. 
30. ^ "2BackToHomePage2". mfa.gov.il. 21 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 12 Eylül 2015. 
31. ^ . International Social Security Association. 10 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
32. ^ . International Social Security Association. 10 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
33. ^ . International Social Security Association. 10 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
34. ^ . International Social Security Association. 10 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
35. ^ . International Social Security Association. 10 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
36. ^ "Sheves Shimon about the social and economic policies of Rabin's government – YouTube". youtube.com. 30 Temmuz 2016 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 12 Eylül 2015. 
37. ^ Go, Julian (19 Eylül 2012). Political Power and Social Theory. Emerald Group Publishing. s. 128. ISBN . 30 Haziran 2014 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 18 Mart 2014. 
38. ^ "Mitzna's resignation speech". Ynet.co.il. 20 Haziran 1995. 24 Aralık 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 25 Nisan 2010. 
39. ^ ^{a b} Efraim Inbar: "The Decline of the Israel Labor Party 10 Ekim 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde ." Perspectives Papers on Current Affairs, Perspectives 70, 23 February 2009.
40. ^ . 27 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2020. 
41. ^ Israel party votes to oust leader 24 Aralık 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde . BBC News, 29 May 2007
42. ^ "Erel Margalit Announces His Candidacy to Lead the Labor Party". Reuters. 27 Nisan 2011. Erişim tarihi: 8 Eylül 2011. 
43. ^ "Yacimovich celebrates becoming Labor leader: We've won – Breaking News – Jerusalem Post". jpost.com. 25 Ekim 2012 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 12 Eylül 2015. 
44. ^ "Elections in Israel January 2013". mfa.gov.il. 22 Ocak 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 12 Eylül 2015. 
45. ^ "Labor, Livni Agree to Join Forces Ahead of Elections – National – Haaretz". haaretz.com. 20 Nisan 2015 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 12 Eylül 2015. 
46. ^ "Arşivlenmiş kopya". 24 Aralık 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
47. ^ Hoffman, Gil (10 Temmuz 2018). "Israel's Labor party quits Socialist International after it adopts BDS". Jerusalem Post. 19 Aralık 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 24 Aralık 2019. 
48. ^ . Globes. 29 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Temmuz 2019. 
49. ^ Gil Hoffman; Jeremy Sharon; Tamar Beeri (18 Temmuz 2019). "Labor nabs Orly Levy-Abekasis, Left joint list called off". The Jerusalem Post. 23 Kasım 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 18 Temmuz 2019. 
50. ^ . BBC (İngilizce). 2 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2021. 
51. ^ Pérez-Peña, Richard (13 Haziran 2021). . The New York Times. 13 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2021. 
52. ^ ^{a b} Baskin, Judith Reesa, (Ed.) (2010). The Cambridge Dictionary of Judaism and Jewish Culture. Cambridge University Press. s. 303. ISBN . 16 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 24 Aralık 2019.