Cinsel taciz

Cinsel taciz, cinsel iyilik karşılığında istenmeyen ve uygunsuz ödül vaatleri dahil olmak üzere, açık veya örtülü cinsel imaların kullanılmasını içeren bir taciz türüdür. Cinsel taciz, sözlü ihlallerden cinsel istismara veya saldırıya kadar bir dizi eylemi içerir. Taciz işyeri, ev, okul veya dini kurumlar gibi birçok farklı sosyal ortamda meydana gelebilir. Tacizciler veya kurbanlar herhangi bir cinsiyetten olabilir.

Elini kadının uyluğuna koyarak bir kadına istenmeyen bir cinsel yaklaşım sergileyen bir erkeğin canlandırması.

Modern yasal bağlamlarda cinsel taciz yasa dışıdır. Cinsel tacizi çevreleyen yasalar genellikle basit alayları, hazırlıksız yorumları veya küçük münferit olayları yasaklamaz - bunun nedeni, "genel bir nezaket kuralı" dayatmamalarıdır. İşyerinde taciz, sık veya şiddetli olduğunda ve böylece düşmanca bir tavır oluşturduğunda yasa dışı kabul edilebilir veya rahatsız edici çalışma ortamı veya olumsuz bir istihdam kararıyla sonuçlandığında (mağdurun rütbesinin düşürülmesi, kovulması veya işi bırakması gibi). Bununla birlikte, cinsel tacizin yasal ve sosyal anlayışı kültüre göre değişir.

Bir işveren tarafından cinsel taciz, yasa dışı istihdam ayrımcılığının bir biçimidir. Birçok işletme veya kuruluş için, cinsel tacizi önlemek ve çalışanları cinsel taciz suçlamalarına karşı savunmak, yasal karar verme sürecinin temel hedefleri haline geldi.

Etimoloji ve Tarih

Birçok kültürde ilgili kavramlar var olmasına rağmen, cinsel tacize ilişkin modern yasal anlayış ilk olarak 1970'lerde geliştirildi.

"Cinsel taciz" terimi

Hukuk aktivisti Catharine MacKinnon, 1979 tarihli Çalışan Kadınların Cinsel Tacizi adlı kitabıyla Amerika Birleşik Devletleri'nde cinsel tacizi çevreleyen yasaları yarattığı için bu kalıp ona atfedilse de, terimi ortaya atan ilk kişi değil. Bu ifade, Toronto'da yayınlanan The Globe and Mail gazetesinin 1972 tarihli bir sayısında basılı olarak yer aldı.Terimin erken bir kullanımı, Mary Rowe, Ph.D. O sırada Rowe, Massachusetts Teknoloji Enstitüsü'nde (MIT) Başkan ve Kadın ve Çalışma Şansölyesinin Özel Asistanıydı. MIT'deki çabaları nedeniyle üniversite, ABD'de cinsel tacizi durdurmayı amaçlayan özel politikalar ve prosedürler geliştiren ilk büyük kuruluşlardan biriydi.

Rowe, işyerinde kadınlara yönelik tacizin 1970'lerin başında Massachusetts'teki kadın grupların arasında konuşulduğunu söylüyor. Cornell Üniversitesi'nde eğitmen Lin Farley, bir tartışma grubundaki kadınların erkekler tarafından taciz edildikleri ve korkutuldukları için defalarca kovulduklarını veya işten ayrıldıklarını anlattıklarını keşfetti. O ve meslektaşları, sorunu tanımlamak için "cinsel taciz" terimini kullandılar ve Mayıs 1975'te "Speak Out" ile ilgi uyandırdılar. Daha sonra, 1975'te New York Şehri İnsan Hakları Komisyonu önündeki ifadesinde cinsel tacizi uzun uzadıya anlattı. Gazeteci Susan Brownmiller, Zamanımızda: Bir Devrimin Anıları (1999) adlı kitabında, Cornell'deki kadınların, bir kadın tarafından taciz edilen 44 yaşındaki bekar bir anne olan Carmita Dickerson Wood tarafından yardım istendikten sonra kamu aktivistleri haline geldiğini söylüyor. Cornell'in Nükleer Fizik Bölümü'nde öğretim üyesi. Farley, 1978'de McGraw-Hill tarafından ve 1980'de Warner Books tarafından karton kapaklı bir versiyonunda yayınlanan, Cinsel Sarsıntı: İşteki Kadınların Cinsel Tacizi adlı bir kitap.

Bu aktivistler, Lin Farley, Susan Meyer ve Karen Sauvigne, Cinsel Zorlamaya Karşı İttifak (Freada Klein, Lynn Wehrli ve Elizabeth Cohn-Stuntz tarafından 1976'da kuruldu) ile birlikte Öncüler arasında yer alan Working Women United'ı kurdular. 1970'lerin sonlarında cinsel tacizi kamuoyunun dikkatine sunan kuruluşlar. Cinsel taciz kavramının cinsiyet ayrımcılığı ve dolayısıyla 1964 Medeni Haklar Yasası'nın VII. Başlığı uyarınca yasaklanmış davranışlarla tutarlı ilk yasal formülasyonlarından biri, Catharine MacKinnon'ın "Çalışan Kadınların Cinsel Tacizi" başlıklı 1979 tarihli ufuk açıcı kitabında yayınlandı. ".

Önemli cinsel taciz vakaları

Arkansas eyalet çalışanı Paula Jones, 1994'teki bir davada Başkan Bill Clinton'ı cinsel tacizle suçladı.

Cinsel taciz ilk olarak 1970'ler ve 1980'lerde bir dizi cinsel taciz vakasının sonucu olarak ABD yasalarında kodlandı. Bu davaları takip eden ilk kadınların çoğu, medeni haklar ilkelerini cinsiyet ayrımcılığına uygulayan, genellikle eski sivil haklar aktivistleri olan Afrikalı Amerikalıydı.

Williams v. saksobe (1976) ve Paulette L. Barnes, Temyiz Eden, v. Çevre Koruma Ajansı Yöneticisi Douglas M. Costle (1977), bir yöneticinin tekliflerini reddettiği için birini kovmanın cinsiyet ayrımcılığı olduğuna karar verdi. Aynı sıralarda Bundy v. Jackson (1981), işyerinde cinsel tacizin istihdam ayrımcılığı olduğuna karar veren ilk federal temyiz mahkemesi davasıydı. Beş yıl sonra Yüksek Mahkeme, Meritor Savings Bank v. Vinson . Bir başka öncü dava da Alexander v. Kız öğrencilerin cinsel tacizinin Başlık IX kapsamında cinsiyet ayrımcılığı olarak kabul edilebileceğini ve bu nedenle yasa dışı olduğunu tespit eden Yale (1980). İlk toplu dava, Jenson v. Eveleth Taconite Co., 1988'de dosyalandı (dokuz yıl sonra sona erdi).

1991'de Anita Hill , Amerika Birleşik Devletleri Yüksek Mahkemesi adayı aleyhine cinsel tacize atıfta bulunarak Senato Yargı Komitesine tanık oldu ve ifade verdi. Hill, 11 Ekim 1991'de televizyonda yayınlanan duruşmalarda, Thomas'ın Eğitim Bakanlığı ve EEOC'de yöneticiyken ona cinsel tacizde bulunduğunu söyledi. Hill'e göre Thomas, asistanı olarak çalıştığı iki yıl boyunca ona sosyal olarak birçok kez çıkma teklif etti ve onun isteklerini reddettikten sonra, cinsel konuları tartışmak ve ilerlemeleri zorlamak için iş durumlarını kullandı. Hill'in 1991'de tanıklık etmesinden bu yana, cinsel taciz terimi akademik ve yasal çevrelerin dışında tanınır hale geldi ve Amerika Birleşik Devletleri ve Kanada'da bildirilen vakaların sayısı o zamandan beri istikrarlı bir şekilde önemli ölçüde arttı.

1994 yılında, bir devlet memuru ve eski Arkansas eyalet çalışanı olan Paula Jones, ABD Başkanı Bill Clinton'a cinsel tacizden dava açtı. İlk davada Jones, Clinton'ı 8 Mayıs 1991'de Little Rock, Arkansas'taki Excelsior Hotel'de cinsel taciz yaptığına dair atıfta bulundu. Mayıs 1994'ten Ocak 1996'ya kadar ABD Bölge Mahkemesi ve ABD Temyiz Mahkemesi aracılığıyla açılan bir dizi hukuk davası ve temyizin ardından, Jones v. Clinton sonunda 27 Mayıs 1997'de Amerika Birleşik Devletleri Yüksek Mahkemesine ulaştı. Dava daha sonra 13 Kasım 1998'de federal temyiz mahkemesi tarafından karara bağlandı. Jones, Clinton'ın kendisine cinsel tacizde bulunduğunu iddia etmeye devam ediyor. Clinton da bunu inkâr etmeye devam ediyor.

Cinsel Taciz Hangi Durumlar Meydana Gelir

Cinsel taciz, işyerlerinde, okullarda ve daha birçok yerde yaşanabilir. Çoğu zaman, failin mağdur üzerinde gücü veya yetkisi vardır veya olmak üzeredir (yaşın yanı sıra sosyal, politik, eğitimsel veya istihdam ilişkilerindeki farklılıklar nedeniyle). Taciz ilişkileri birçok şekilde belirtilir:

• Fail; müşteri, iş arkadaşı, ebeveyn, akraba, öğretmen veya profesör, öğrenci, arkadaş veya bir yabancı tarafından meydana gelebilir.
• Taciz, okullarda, kolejlerde, işyerlerinde, halka açık yerlerde ve diğer çeşitli yerlerde meydana gelebilir.
• Taciz, tanık olunsun ya da olunmasın gerçekleşebilir.
• Fail, davranışlarının saldırgan olduğunun veya cinsel taciz oluşturduğunun tamamen farkında olmayabilir. Fail, eylemlerinin hukuka aykırı olabileceğinden tamamen habersiz olabilir.
• Taciz olayları, hedef alınan kişinin neler olduğunun farkında olmadığı veya anlamadığı durumlarda gerçekleşebilir.
• Bir olay bir kerelik bir olay olabilir.
• Taciz edilen kişiler üzerindeki olumsuz etkiler arasında stres, sosyal geri çekilme, uyku bozuklukları, yeme güçlükleri ve diğer sağlık sorunları yer alır.
• Mağdur ve fail herhangi bir cinsiyet olabilir.
• Fail ve mağdur aynı cinsiyetten olabilir.
• Olay, failin ve/veya mağdurun yanlış anlamasından kaynaklanabilir. Bu yanlış anlamalar makul veya mantıksız olabilir.

İnternetin gelişiyle birlikte, video oyunlarında veya sohbet odalarında, cinsel taciz de dahil olmak üzere sosyal etkileşimler giderek daha fazla çevrimiçi olarak gerçekleşiyor.

Çevrimiçi tacizle ilgili 2014 PEW araştırma istatistiklerine göre, 18 ila 24 yaş arasındaki kadınların %25'i ve erkeklerin %13'ü çevrimiçiyken cinsel tacize uğradı.

İşyerlerinde Cinsel Taciz

Amerika Birleşik Devletleri'nin Eşit İstihdam Fırsatı Komisyonu (EEOC), işyerinde cinsel tacizi "istenmeyen cinsel yaklaşımlar, cinsel iltimas talepleri ve cinsel nitelikteki diğer sözlü veya fiziksel davranışlar ... bu davranışın bir kişinin istihdamını açıkça veya örtük bir şekilde etkilemesi, makul olmayan bir şekilde kişinin iş performansına müdahale etmesi veya yıldırıcı, düşmanca veya saldırgan bir çalışma ortamı yaratması," (EEOC). "İtiraz edilen davranış, çalışanın bunu talep etmemesi veya teşvik etmemesi ve çalışanın davranışı istenmeyen veya saldırgan olarak bulması anlamında hoş karşılanmamalıdır." "Özellikle tacizde bulunduğu iddia edilen kişinin ilerlemelerin memnuniyetle karşılanacağına inanmak için bazı nedenleri (örneğin, önceki rızaya dayalı ilişki) olabileceği durumlarda, mağdurun davranışın hoş karşılanmadığını iletmesi önemlidir."

Amerika Birleşik Devletleri'ndeki işyeri genelinde, cinsel taciz kurbanlarının %79'u kadın ve %21'i erkektir. Bu sayıların dışında, bu kişilerin %51'i bir yöneticileri tarafından taciz edildi. Cinsel taciz her yerde olmasa da çoğu meslekte vardır. Özellikle de iş, ticaret, bankacılık ve finans cinsel tacizin meydana geldiği en büyük sektörlerdir. Kurbanların yüzde on ikisi, tacizcinin isteğine uymadıkları takdirde işten çıkarılma tehdidi aldı.

Cinsel Rüşvet

Cinsel rüşvet, iş statüsünde veya ücrette yükselme vaadi için seks, herhangi bir cinsel aktivite veya diğer cinsiyete bağlı davranışlar için kışkırtılmadır. Bir işveren veya yöneticiyle cinsel ilişkinin, istihdamı veya faydaları elde etmek/elde tutmak için açık veya örtük bir koşul haline getirildiği bir istihdam ortamındadır. Bir cinsel rüşvet, aleni veya gizli olabilir, ancak Quid pro quo cinsel taciz türüne girer.

Orduda Cinsel Taciz

Cinsel taciz çalışmaları cinsel tacizin sivil toplumdan ziyade orduda daha çok meydana geldiğini göstermektedir. 2016'da 14.900 kişi iken 2018'de ABD silahlı kuvvetlerinde tahmini 20.500 kişi (yaklaşık 13.000 kadın ve 7.500 erkek) cinsel tacize maruz kaldı.

Orduda yaşanan cinsel taciz olaylarında, geleneksel erkeksi davranışların ödüllendirilmesi ve pekiştirilmesinden ve bunun yanında uyum sağlama ve itaat davranışının bunda rol oynadığı düşünülüyor.

Bazı erkek askerî personel cinsel tacize uğrarken, kadınların etkilenme olasılığı önemli ölçüde daha fazladır. Amerikan, İngiliz ve Fransız araştırmalarına göre, daha genç olan ve daha genç yaşta orduya katılan kadınlar daha büyük bir riskle karşı karşıya.

Askere alınan çocuklar (18 yaşının altında) ve harbiyeli kuvvetlerdeki çocuklar da yüksek bir riskle karşı karşıyadır. Örneğin Birleşik Krallık'ta, 2012'den beri Harbiyelilerin cinsel istismarına ilişkin yüzlerce şikayet kaydedildi. Kanada'da, askeri ortamlarda cinsel saldırı şikayetlerinin onda biri, çocuk öğrencilerden veya ebeveynlerinden gelmektedir.

Ordu tarafından gözaltına alınan kişiler de cinsel tacize karşı savunmasızdır. Örneğin, Irak Savaşı sırasında ABD ordusu ve ABD Merkezi İstihbarat Teşkilatı personeli, Ebu Gureyb hapishanesindeki tutuklularatecavüz, sodomi ve diğer cinsel taciz biçimleri dahil olmak üzere bir dizi insan hakları ihlali gerçekleştirdi.

Avustralya, Kanada, Fransa, Birleşik Krallık ve ABD'de yapılan araştırmalara göre, silahlı kuvvetlerde cinsel suiistimal riski yaygın olarak kabul edilse de, çalışanlar genellikle misilleme korkusuyla olayları bildirmek konusunda isteksiz davranıyor.

Cinsel tacizden etkilenen kadınların, daha sonra strese bağlı akıl hastalığına yakalanma olasılığı diğer kadınlara göre daha yüksektir. ABD'de yapılan araştırmalar, kadın askerî personelin cinsel istismarının psikiyatrik açıdan travmatik olduğu durumlarda, operasyonlara alındıktan sonra travma sonrası stres bozukluğu (TSSB) yaşama ihtimalinin dokuz kat arttığını ortaya çıkardı.

Çeşitli Davranışlar

Cinsel tacizi anlamanın zorluklarından biri de bir dizi davranışı içermesidir. Çoğu durumda (her durumda olmasa da) mağdurun yaşadıklarını anlatması zordur. Bu, durumu sınıflandırmadaki zorlukla ilgili olabilir veya alıcının yaşadığı stres ve aşağılanma ile ilgili olabilir. Ayrıca, davranış ve güdüler bireysel vakalar arasında farklılık gösterir.

Yazar Martha Langelan dört farklı tacizci sınıfından bahsediyor.

• Yağmacı tacizci: Başkalarını aşağılamaktan cinsel heyecan duyan kişi. Bu tacizci cinsel zorbalığa karışabilir ve yalnızca hedeflerin nasıl tepki verdiğini görmek için sık sık taciz edebilir. Direnmeyenler tecavüze bile hedef olabiliyor.
• Baskınlık tacizcisi: ego artışı olarak taciz edici davranışlarda bulunan en yaygın tür.
• İşlerde veya fiziksel yerlerde ayrıcalığı korumaya çalışan stratejik veya bölgesel tacizciler, örneğin, ağırlıklı olarak erkek bir meslekte bir erkeğin kadın bir çalışanı taciz etmesi.
• Sokak tacizcisi: Halka açık yerlerde yabancılar tarafından gerçekleştirilen başka bir cinsel taciz türü. Sokak tacizi sözlü ve sözsüz davranışları, doğası gereği sıklıkla cinsel içerikli ifadeleri ve fiziksel görünüm veya bir kişinin toplum içindeki varlığı hakkında yorum yapmayı içerir.

Cinsel Tacizi Önleme

ABD Ordusunun Cinsel Taciz/Saldırı Müdahale ve Önleme (SHARP) birimi tarafından hazırlanan poster

Cinsel taciz ve saldırı, ortaokul, üniversite, ve işyeri eğitim programları ile önlenebilir.

Amerika Birleşik Devletleri'ndeki birçok kız öğrenci yurdu ve kardeşlik, katılımcıların bu yurtlarda kaldığı sıra da (genellikle cinsel tacizi içerebilir) bezdirme ve bezdirme faaliyetlerine karşı önleyici tedbirler alır. Ülke çapındaki birçok Yunan kuruluşu ve üniversitesi, tacizin çeşitli eylemlerini ve örneklerini açıkça tanıyan ve bu tür durumlar için önleyici tedbirler sunan tacizi önleme politikalarına sahiptir.

Cinsel taciz karşıtı eğitim programlarının etkinliğine dair çok az kanıt vardır ve "Bazı araştırmalar eğitimin aslında geri tepebileceğini ve kadınları dezavantajlı duruma düşüren toplumsal cinsiyete dayalı klişeleri güçlendirebileceğini öne sürüyor".

Ses ve video kaydının kullanılması, işyerinde cinsel tacizin önlenmesine yardımcı olabilir. Ses kayıt uygulamaları akıllı telefonlarda kullanılabilir ve örneğin iş görüşmeleri sırasında kullanılabilir.

Etkisi

Cinsel tacizin etkisi değişebilir. AB Temel Haklar Ajansı tarafından yürütülen araştırmada, cinsel saldırı mağduru 17.335 kadına, 15 yaşından beri karşılaştıkları en ciddi cinsel saldırı olayının neden olduğu duyguları söylemeleri istendi. Öfke, sıkıntı ve mahcubiyet en yaygın duygusal tepkilerdi, kadınların %45'i öfke, %41'i sıkıntı ve %36'sı mahcubiyet hissediyordu. Ayrıca, cinsel tacize uğrayan her üç kadından birine yakını (%29) en ciddi olaydan dolayı korktuğunu söylerken, beşte biri (%20) en ciddi olayın meydana gelenlerin kendini utandırdığını söylüyor. Diğer durumlarda taciz, alıcının psikolojik başa çıkma becerilerine ve tacizin türüne ve tacize maruz kalan kişinin sosyal desteğine veya eksikliğine bağlı olarak geçici veya uzun süreli strese veya depresyona yol açabilir. Harnois ve Bastos (2018), kadınların işyerinde cinsel taciz algıları ile kendileri tarafından bildirilen fiziksel sağlık arasında bir ilişki olduğunu göstermektedir. Ek olarak, 2010 yılında yapılan bir araştırma, işyerinde cinsel tacizin, değerlendirme tekniği veya cinsiyetten bağımsız olarak, daha büyük ruh sağlığı sorunları ve daha düşük iş tatmini ile bağlantılı olduğunu göstermiştir. Psikologlar ve sosyal hizmet uzmanları, şiddetli veya kronik cinsel tacizin tecavüz veya cinsel saldırı ile aynı psikolojik etkilere sahip olabileceğini bildirmektedir. Örneğin, 1995 yılında Judith Coflin, patronları ve iş arkadaşları tarafından kronik cinsel tacize uğradıktan sonra intihar etti. (Ailesine daha sonra altı milyon dolar cezai ve telafi edici tazminat verildi.) Tacize boyun eğmeyen kurbanlar, tecrit ve zorbalık da dahil olmak üzere çeşitli misilleme biçimlerine maruz kalabilir.

Her yıl genel bir sosyal ve ekonomik etki olarak, cinsel taciz kadınları aktif sosyal ve ekonomik katılımdan mahrum ediyor ve çoğunlukla kız çocukları ve kadınlar için kaybedilen eğitim ve profesyonel fırsatlarda yüz milyonlarca dolara mal oluyor. Bununla birlikte, bu çatışmalarda ima edilen erkeklerin sayısı önemlidir.

Başa Çıkma

Cinsel taciz, tanımı gereği istenmeyen bir durumdur ve hoş görülmemelidir. Bununla birlikte, gücenmiş ve incinmiş insanların ortaya çıkan psikolojik etkilerin üstesinden gelmelerinin, toplum içinde kalmalarının veya topluma geri dönmelerinin, dış ilişki travmasından etkilendiklerinde kişisel ilişkilerinde sağlıklı duyguları yeniden kazanmalarının, sosyal onaylarını yeniden kazanmalarının ve eğitim ve çalışma ortamlarında konsantre ve üretken olabilme yeteneklerini geri kazanmalarının yolları vardır. Bunlar arasında stres yönetimi ve terapi, bilişsel-davranışçı terapi, arkadaşlar ve aile desteği ve savunuculuk yer alır.

Kendi kendine tedavi stresi serbest bırakmayabileceği veya travmayı ortadan kaldıramayacağı ve basitçe yetkililere bildirmek istenen etkiyi yaratmayabileceği, göz ardı edilebileceği veya tepkisi sırasında mağduru daha fazla yaralayabileceği için acil psikolojik ve hukuki danışmanlık önerilir.

KR Yount tarafından 1991 yılında yapılan bir araştırma, bir kadın kömür madencilerinden biri, işte cinsel tacizi yönetmek için geliştirdiği üç baskın strateji buldu: "hanım", "flört" ve "erkek fatma". "Hanımefendiler" tipik olarak erkeklerden uzaklaşma eğiliminde olan, mesafelerini koruyan, küfür kullanmaktan kaçınan, müstehcen olarak yorumlanabilecek herhangi bir davranışta bulunmaktan kaçınan yaşlı kadın işçilerdi. Ayrıca görünüşleri ve tavırlarıyla hanımefendi olduklarını vurgulama eğilimindeydiler. "Hanımlar" için sonuçlar, en az karşılaşma, alay ve cinsel tacizin hedefi olmaları, ancak aynı zamanda en az prestijli ve en düşük ücretli işçi olmayı da kabul etmeleriydi.

"Flört edenler" çoğunlukla genç bekar kadınlardı. Bir savunma mekanizması olarak, cinsel yorumların hedefi olduklarında pohpohlanmış gibi davranırlar. Sonuç olarak, "kadın klişesinin somutlaşmış hali olarak algılandılar, ... özellikle potansiyelden yoksunlar ve madenci olarak iş becerilerini geliştirmek ve sosyal ve öz kimlikler oluşturmak için en az fırsat verildi."

"Erkek fatma" genellikle bekar kadınlardı, ancak "flörtlerden" daha yaşlıydı. Kendilerini kadın klişesinden ayırmaya çalıştılar ve kömür madenciliği statülerine odaklandılar ve "kalın bir cilt" geliştirmeye çalıştılar. Tacize mizahla, geri dönüşlerle, kendilerine ait cinsel konuşmalarla veya karşılık vererek karşılık verdiler. Sonuç olarak, genellikle fahişeler veya cinsel açıdan rastgele ve cinsel çifte standardı ihlal eden kadınlar olarak görülüyorlardı. Sonuç olarak, bazı erkekler tarafından yoğun ve artan tacize maruz kaldılar. Erkek fatma stratejisinin daha iyi veya daha kötü iş atamalarıyla sonuçlanıp sonuçlanmadığı açık değildi.

Bu çalışmanın bulguları, fabrikalar, restoranlar, ofisler ve üniversiteler dahil olmak üzere diğer çalışma ortamlarına uygulanabilir. Çalışma, cinsel tacizle baş etmeye yönelik bireysel stratejilerin muhtemelen etkili olmadığı ve iş yeri için beklenmedik olumsuz sonuçlara yol açabileceği ve hatta cinsel tacizin artmasına yol açabileceği sonucuna varıyor. Ne yaparlarsa yapsınlar cinsel tacizle kendi başlarına baş etmeye çalışan kadınlar, kazanamayacakları bir durumda görünüyorlar. Örneğin, Japonya'da kurbanların saldırganları görünmez bir mürekkep damgasıyla işaretlemelerine izin veren bir el yordamı önleyici cihaz piyasaya sürüldükten sonra, bazı uzmanlar sorumluluğu kurbanın üzerine yüklemenin yanlış olduğunu iddia etti.

Taciz Kurbanların üzerindeki ortak etkiler

Cinsel taciz ve misillemenin yaygın psikolojik, akademik, profesyonel, mali ve sosyal etkileri:

• Açıkça cinselleştirilme (yani insan grupları kurbanın cinsel ilgiye veya tacizcinin kariyeri için riske "değer" olup olmadığını belirlemek için "değerlendirir")
• İnceleme ve dedikoduyla nesneleştirilmek ve aşağılanmak
• Stres koşullarının bir sonucu olarak azalan iş veya okul performansı; taciz tekrarı korkusuyla artan devamsızlık
• Karakter ve itibara hakaret
• Cinsel yaşam ve ilişkiler üzerindeki etkiler: önemli kişilerle ilişkiler üzerinde aşırı stres yaratabilir, bazen boşanmayla sonuçlanabilir
• İşten çıkarma ve bir iş fırsatının reddedilmesi, iş veya kariyer kaybına, gelir kaybına yol açabilir
• Kişinin özel yaşamının kamuoyunun incelemesine sunulması — kurban "sanık" olur ve onun kıyafeti, yaşam tarzı ve özel hayatı sıklıkla saldırıya uğrar.
• Tacizin tekrarlanma korkusuyla veya stres sonucu dersleri bırakmak, akademik planları değiştirmek veya okulu bırakmak (öğrenim ücretini kaybetmek) zorunda kalmak
• Başka bir şehre, başka bir işe veya başka bir okula taşınmak zorunda olmak
• Referansların/önerilerin kaybı
• Tacizin meydana geldiği benzer ortamlarda güven kaybı
• Tacizci veya meslektaşları ile benzer pozisyonlarda bulunan insan türlerine karşı güven kaybı, özellikle destekleyici olmadıklarında, akran ilişkilerinde veya meslektaşları ile ilişkilerinde zorluklar veya stres
• Psikolojik stres ve sağlık bozukluğu
• Destek ağının zayıflaması veya profesyonel ya da akademik çevrelerden dışlanma (arkadaşlar, meslektaşlar ya da aile kurbandan uzaklaşabilir ya da onu tamamen dışlayabilir)

Stres ve aşağılanma sonucu cinsel tacize uğramış bir kişide meydana gelebilecek bazı psikolojik ve sağlık etkileri: depresyon ; kaygı ; panik ataklar ; uykusuzluk; kabuslar ; utanç ; suçluluk ; Konsantrasyon zorluğu; baş ağrısı; yorgunluk ; motivasyon kaybı; mide sorunları; yeme bozuklukları (kilo verme veya alma gibi); alkolizm ; faile karşı ihanete uğramış, ihlal edilmiş, kızgın, şiddetli, güçsüz veya kontrolden çıkmış hissetmek; artan kan basıncı; güven veya benlik saygısı kaybı; para çekme; izolasyon ; insanlara karşı genel güven kaybı; travmatik stres; travma sonrası stres bozukluğu (TSSB); karmaşık travma sonrası stres bozukluğu ; intihar düşünceleri veya girişimleri ve intihar .

Şikayet sonrası misilleme ve tepki

Bir kurbana, özellikle de bir şikayetçiye karşı misilleme ve tepki çok yaygındır. Cinsel tacize karşı seslerini yükselten kurbanlar, genellikle kendi "güç gezilerinde" olan veya ilgi arayan baş belası olarak etiketlenir. Tecavüz veya cinsel saldırı vakalarına benzer şekilde, mağdur, görünüşleri, özel hayatları ve karakterleriyle, müdahaleci inceleme ve saldırılara maruz kalma olasılığı ile sıklıkla sanık haline gelir. Meslektaşlarından, yöneticilerinden, öğretmenlerinden, öğrenci arkadaşlarından ve hatta arkadaşlarından düşmanlık ve izolasyon riskiyle karşı karşıya kalırlar. Mobbing veya ilişkisel saldırganlığın hedefi haline gelebilirler.

Kadınlar, cinsel tacize uğrayan kadın şikayetçilere mutlaka sempati duymazlar. Taciz eden erkekse, içselleştirilmiş cinsiyetçilik (ya da kurbana yönelik cinsel ilgiye yönelik kıskançlık), bazı kadınları şikayetçiye karşı bazı erkek meslektaşları kadar düşmanca tepki vermeye teşvik edebilir. Taciz veya misilleme için hedef alınma korkusu da bazı kadınların düşmanlıkla karşılık vermesine neden olabilir. Örneğin Lois Jenson, Eveleth Taconite Co.'ya karşı dava açtığında, kadınlar onu hem işte hem de toplum içinde dışladı - bu kadınların çoğu daha sonra onun davasına katıldı. Kadınlar, erkek iş arkadaşlarıyla bağ kurmak ve güven oluşturmak için kurbana düşmanlık bile yansıtabilir.

Misilleme, cinsel taciz mağduru taciz sonucunda olumsuz bir eyleme maruz kaldığında meydana gelmiştir. Örneğin, bir şikayetçiye kötü değerlendirmeler veya düşük notlar verilmesi, projelerinin sabote edilmesi, iş veya akademik fırsatlardan mahrum bırakılması, çalışma saatlerinin kısılması ve onlara karşı üretkenliklerini veya işte veya işte ilerleme yeteneklerini baltalayan başka eylemlerde bulunulması. Cinsel tacizi bildirdikten sonra okuldan atılma veya okuldan uzaklaştırılma, istifa istenme veya işlerinden tamamen kovulma gibi nedenlerle işsizliğe yol açma. Misilleme, daha fazla cinsel tacizi ve ayrıca kurbanı takip etmeyi ve siber takip etmeyi içerebilir. Ayrıca, cinsel tacizle suçlanan bir okul profesörü veya işveren ya da failin meslektaşı olan bir mağdurun bir daha asla işe alınmamasını (kara listeye alma) veya başka bir okula asla kabul edilmemesini sağlamak için gücünü kullanabilir.

Feminist yazar Naomi Wolf, öğretmenleri tarafından cinsel tacize uğrama deneyimlerini paylaşmak için ona yaklaşan kadınlardan 2004'te şöyle yazmıştı:

Onlara söylediğim şeyden utanıyorum: Gerçekten de bir suçlamada bulunmaktan endişe etmeleri gerekiyor, çünkü korktukları şeyin gerçekleşmesi muhtemel. Duyduğum kadınların hiçbiri onun için sessizlikten daha kötü olmayan bir sonuca varmadı. Birinin akran baskısıyla okuldan atıldığını hatırlıyorum. Birçoğu bürokratik engellerle karşı karşıya kaldı. Bazı kadınlar altın kızlar olarak akademik statülerini bir gecede kaybettiklerini söylediler; hibeler kurudu, tavsiye mektupları artık gelmiyordu. Hiç kimse, kendilerine karşı ağırlaştırılmış tutarlı bir süreçle karşılaşmadı. Genellikle, kolej veya üniversitedeki kilit karar vericiler - özellikle de özel bir üniversite ise - suçlanan öğretim üyesiyle fiilen gizli anlaşma yapmak için güçlerini birleştirdiler; mutlaka onu değil, üniversitenin itibarını korumak ve bilgilerin diğer kadınları koruyabilecek şekilde su yüzüne çıkmasını önlemek. Amaç, dengeli bir forum sağlamak değil, hasar kontrolü sağlamak gibi görünüyordu.

Sosyolog Helen Watson'ın görüştüğü başka bir kadın, "Suçla yüzleşmek ve toplum içinde onunla uğraşmak, muhtemelen sessizce acı çekmekten daha kötüdür. Tacizin kendisinden çok daha kötü buldum."

Ters Tepki Stresi

Geri tepme stresi, işyerinde kadınlarla etkileşimde bulunmak için değişen normlara ilişkin belirsizlikten kaynaklanan strestir. Tepki stresi artık birçok erkek işçiyi kadın meslektaşlarıyla arkadaş olmaktan veya onlara kapıları açık tutmak gibi herhangi bir yardım sağlamaktan caydırıyor. Sonuç olarak, kadınlar gerekli ağ ve mentorluk eksikliği nedeniyle engelleniyor.

Kaynakça

1. ^ "Definitions and incidence of academic and workplace sexual harassment". Academic and workplace sexual harassment: a resource manual. Albany, NY: SUNY Press. 1991. ss. 2-5. ISBN . 
2. ^ ^{a b} . U.S. Equal Employment Opportunity Commission. 13 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Temmuz 2010. 
3. ^ ^{a b} . University of Michigan Law School (İngilizce). 11 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2018. 
4. ^ Hugh Gardner, "..and every prisoner an unprintable word," The Globe and Mail, 18 March 1972, p. 35. Source: ProQuest Historical Newspapers digital archive.
5. ^ Kamberi (1 Aralık 2015). . International Review of Social Sciences. 3: 13. 3 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Nisan 2018. 
6. ^ Rowe, Mary, "Saturn's Rings," a study of the minutiae of sexism which form part of the scaffolding of sex and gender discrimination throughout contemporary society; published in Graduate and Professional Education of Women, American Association of University Women, 1974, pp. 1–9. "Saturn's Rings II" is a 1975 updating of the original, with racist and sexist incidents from 1974 and 1975. Revised and republished as "The Minutiae of Discrimination: The Need for Support," in Forisha, Barbara and Barbara Goldman, Outsiders on the Inside, Women in Organizations, Prentice-Hall, Inc., New Jersey, 1981, Ch. 11, pp. 155–171. .
7. ^ ^{a b} Sexual Shakedown: The Sexual Harassment of Women on the Job. McGraw-Hill. 1978. ISBN .  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
8. ^ "Testimony given by Lin Farley", Hearings on women in blue-collar, service, and clerical occupations|publisher=Commission on Human Rights of the City of New York, April 21, 1975
9. ^ Directions in Sexual Harassment Law. Yale University Press. 2004. s. 8. ISBN . 27 Ekim 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Kasım 2022. 
10. ^ "Groping in the Ivy League led to the first sexual harassment suit—and nothing happened to the man". Timeline. 20 Ekim 2017. 29 Eylül 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 11 Nisan 2018.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
11. ^ Cornell: A History, 1940–2015 (İngilizce). Cornell University Press. 12 Ağustos 2014. s. 146. ISBN . 27 Ekim 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Kasım 2022. 
12. ^ In our time : memoir of a revolution. New York: Dial Press. 1999. ss. 281. ISBN . OCLC 41885669.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
13. ^ Sexual Harassment of Working Women: A Case of Sex Discrimination. New Haven, Connecticut: Yale University Press. 1979. ISBN .  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
14. ^ ^{a b} . The Nation (İngilizce). 20 Ekim 2017. ISSN 0027-8378. 8 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Nisan 2018.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
15. ^ The Women's Movement Against Sexual Harassment (İngilizce). Cambridge University Press. 2008. ISBN . 27 Ekim 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Kasım 2022.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
16. ^ . Washingtonian (İngilizce). 4 Mart 2018. 10 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2018.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
17. ^ Jacobs (20 Eylül 2018). "Anita Hill's Testimony and Other Key Moments From the Clarence Thomas Hearings". The New York Times. 29 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2022. 
18. ^ ^{a b} "The Thomas Nomination – A Law Professor Defends Integrity". The New York Times (İngilizce). 8 Ekim 1991. ISSN 0362-4331. 27 Kasım 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 15 Temmuz 2022.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
19. ^ (PDF). 7 Kasım 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2022. 
20. ^ Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; techrep isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: )
21. ^ "Washingtonpost.com: Jones v. Clinton Special Report". The Washington Post. 12 Eylül 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 15 Temmuz 2022. 
22. ^ . CNN (İngilizce). 10 Ekim 2016. 10 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2022.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
23. ^ . Los Angeles Times (İngilizce). 19 Ekim 2016. 20 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2022. 
24. ^ . Los Angeles Times. 18 Nisan 1993. 21 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2013.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
25. ^ . Los Angeles Times. 3 Kasım 1991. 21 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2012.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
26. ^ "'Anita Hill of Music Industry' Talks : * Pop music: Penny Muck, a secretary whose lawsuit against Geffen Records sparked a debate about sexual harassment in the music business, speaks out in her first extended interview". Los Angeles Times. 5 Mart 1992. 20 Şubat 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 11 Şubat 2020.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
27. ^ . Los Angeles Times. 17 Kasım 1992. 21 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2012.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
28. ^ . Los Angeles Times. 21 Temmuz 1992. 21 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2012.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
29. ^ . Los Angeles Times. 3 Mayıs 1993. 21 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2013.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
30. ^ Controversies in the music business. Greenwood. 30 Eylül 2001. ss. 112-114. ISBN . 27 Ekim 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Kasım 2022. 
31. ^ . SIOR, Social Impact Open Repository. Universitat de Barcelona. 2017. 18 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
32. ^ . Pew Research Center. 22 Ekim 2014. 1 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2020.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
33. ^ . U.S. Equal Employment Opportunity Commission. 8 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2020. 
34. ^ ^{a b} . U.S. Equal Employment Opportunity Commission. 5 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2021. 
35. ^ . 10 Nisan 2019. 17 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
36. ^ . 17 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
37. ^ ^{a b c} "Quantitative & qualitative research into sexual harassment in the armed forces" (PDF). 2006. 18 Ekim 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2018. 
38. ^ ^{a b} . Vice (İngilizce). 26 Kasım 2014. 11 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mart 2018.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
39. ^ ^{a b c} . The Guardian (İngilizce). 4 Temmuz 2017. 10 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mart 2018.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
40. ^ ^{a b c} . The Guardian (İngilizce). 28 Aralık 2014. 22 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mart 2018.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
41. ^ ^{a b c} Razzall (4 Temmuz 2017). . BBC News (İngilizce). 11 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mart 2018. 
42. ^ ^{a b} (PDF). gov.uk. Ministry of Defence. 2015. 9 Mart 2017 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2018. 
43. ^ ^{a b} (PDF). 8 Mart 2018 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2018. 
44. ^ ^{a b} La guerre invisible: révélations sur les violences sexuelles dans l'armée française (Fransızca). Paris: Les Arènes. 2014. ISBN . OCLC 871236655. 
45. ^ (PDF). 2017. 8 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mart 2018. 
46. ^ . www.apha.org. 30 Ekim 2013. 13 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2018. 
47. ^ ^{a b} . Independent (İngilizce). 20 Nisan 2014. 8 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2018.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
48. ^ Mercier (16 Mayıs 2014). . Macleans.ca (İngilizce). 16 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mart 2018. 
49. ^ Walsh, Joan, (Ed.) (14 Mart 2006). . Salon.com. 12 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Nisan 2012. 
50. ^ . The New Yorker. 10 Mayıs 2004. 1 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Eylül 2011. NBC News later quoted U.S. military officials as saying that the unreleased photographs showed American soldiers "severely beating an Iraqi prisoner nearly to death, having sex with a female Iraqi prisoner, and 'acting inappropriately with a dead body.' The officials said there also was a videotape, apparently shot by U.S. personnel, showing Iraqi guards raping young boys."  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
51. ^ . Salon.com. 30 Mayıs 2008. 11 Haziran 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Haziran 2009. The paper quoted Taguba as saying, "These pictures show torture, abuse, rape and every indecency." [...] The actual quote in the Telegraph was accurate, Taguba said – but he was referring to the hundreds of images he reviewed as an investigator of the abuse at Abu Ghraib prison in Iraq  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
52. ^ . The New Yorker. 25 Haziran 2007. 12 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Haziran 2007. Taguba said that he saw "a video of a male American soldier in uniform sodomizing a female detainee"  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
53. ^ (PDF). forces.gc.ca. 2015. 8 Mart 2018 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2018.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
54. ^ (PDF). Australian Government. March 2016. 13 Mart 2018 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2018. 
55. ^ . DOD News (İngilizce). US Department of Defence. 1 Mayıs 2017. 9 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mart 2018.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
56. ^ Moore, Brett A, (Ed.) (2013). "Military sexual trauma". Military psychologists' desk reference. Oxford: Oxford University Press. ss. 264-269. ISBN . OCLC 828143812. 
57. ^ "Why Didn't She Just Report Him? The Psychological and Legal Implications of Women's Responses to Sexual Harassment". Journal of Social Issues. 51: 117-138. 1995. doi:10.1111/j.1540-4560.1995.tb01312.x.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
58. ^ Langelan, Martha. Back Off: How to Confront and Stop Sexual Harassment and Harassers Webarşiv şablonunda hata: |url= value. Boş.. Fireside, 1993. .
59. ^ . Harvard Law Review. 106 (3): 517-80. Jan 1993. doi:10.2307/1341656. 9 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Eylül 2019.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
60. ^ Smothers (2011). "A Sexual Assault Primary Prevention Model with Diverse Urban Youth". Journal of Child Sexual Abuse. 20 (6): 708-27. doi:10.1080/10538712.2011.622355. (PMID) 22126112. 
61. ^ Foubert (2000). "The longitudinal effects of a rape-prevention program on fraternity men's attitudes, behavioral intent, and behavior". . 48 (4): 158-63. doi:10.1080/07448480009595691. (PMID) 10650733. 28 Aralık 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Kasım 2022. 
62. ^ Vladutiu (2011). "College- or university-based sexual assault prevention programs: A review of program outcomes, characteristics, and recommendations". Trauma, Violence & Abuse. 12 (2): 67-86. doi:10.1177/1524838010390708. (PMID) 21196436. 28 Aralık 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Kasım 2022. 
63. ^ Yeater (1999). "Sexual assault prevention programs: Current issues, future directions, and the potential efficacy of interventions with women". Clinical Psychology Review. 19 (7): 739-71. doi:10.1016/S0272-7358(98)00075-0. (PMID) 10520434. 
64. ^ . The Washington Post (İngilizce). 17 Kasım 2017. ISSN 0190-8286. 24 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2017.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
65. ^ "Guide on Prevention of Sexual Harassment in the Workplace" (PDF). 22 Kasım 2022 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 22 Kasım 2022. 
66. ^ Violence against women : an EU-wide survey : main results. European Union. Agency for Fundamental Rights. Viyana. 2014. ISBN . OCLC 876847362. 
67. ^ Harnois (2018). "Discrimination, Harassment, and Gendered Health Inequalities: Do Perceptions of Workplace Mistreatment Contribute to the Gender Gap in Self-reported Health?". Journal of Health and Social Behavior. 59 (1): 283-299. doi:10.1177/0022146518767407. (PMID) 29608325. 
68. ^ Nielsen (19 Nisan 2010). "Sexual Harassment: Prevalence, Outcomes, and Gender Differences Assessed by Three Different Estimation Methods". Journal of Aggression, Maltreatment & Trauma (İngilizce). 19 (3): 252-274. doi:10.1080/10926771003705056. ISSN 1092-6771. 22 Kasım 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 22 Kasım 2022. 
69. ^ Boland, 2002^[]
70. ^ Foa (2001). "Women and traumatic events". The Journal of Clinical Psychiatry. 62 Suppl 17: 29-34. (PMID) 11495093. 
71. ^ . Lifehacker. 5 Aralık 2017. 12 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ocak 2018.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
72. ^ . Pacific Standard. 22 Aralık 2017. 12 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ocak 2018.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
73. ^ Discrimination against women: prevalence, consequences, remedies. Thousand Oaks, Calif.: Sage Publications. 1997. ISBN . OCLC 36548828. 
74. ^ . BBC News. 29 Ağustos 2019. 2 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
75. ^ ^{a b} . Sexual Harassment Support. 17 Nisan 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
76. ^ "Women's Crisis Support Services". 9 Temmuz 2007. 9 Temmuz 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
77. ^ . Journal of the American Psychological Association. 16 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2012 – University of Oregon vasıtasıyla. 
78. ^ . Stop Violence Against Women. 9 Mayıs 2007. 7 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2012. 
79. ^ . ILO Encyclopaedia of Occupational Health and Safety. International Labour Organization. 2: 34.1-34.77. 23 Mayıs 2002. 20 Aralık 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
80. ^ . Monitor on Psychology. American Psychological Association. 34 (9): 13. October 2003. 2 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2020.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
81. ^ ^{a b c} . Sexual Harassment Support. 30 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
82. ^ . New York Metro. 23 Şubat 2004. 11 Ekim 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2012.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
83. ^ Watson, Helen. "Red herrings and mystifications: Conflicting perceptions of sexual harassment," in Brant, Clare, and Too, Yun Lee, eds., Rethinking Sexual Harassment. Boulder, Colorado, Pluto Press, 1994. .
84. ^ . University of Illinois at Urbana-Champaign. 1996. ISBN . 2 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2017.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
85. ^ . The Daily Telegraph. 1 Ekim 2015. 25 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()
86. ^ Sex and the Office: Women, Men, and the Sex Partition That's Dividing the Workplace. Rowman & Littlefield. 2015. ISBN .  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= ()