Azərbaycanca
Беларускі
Dansk
Deutsch
Española
Français
Indonesia
Italiana
日本語
Қазақ
Lietuvos
Nederlands
Português
Русский
සිංහල
แบบไทย
Türkçe
Українська
中國人
United State
Afrikaans
Gaullizm (Fransızca: Gaullisme), Beşinci Fransa Cumhuriyeti'nin kurucu Başkanı olacak olan II. Dünya Savaşı Fransız Direniş lideri Charles de Gaulle'nin düşünce ve eylemine dayanan bir Fransız siyasi duruşudur.
De Gaulle, Fransız kuvvetlerini NATO Komutanlığı'ndan çekti, Müttefik üslerini Fransa'dan çıkarmaya zorladı ve Fransa'nın kendi bağımsız nükleer programını başlattı. Eylemleri, Fransa'nın diğer uluslara bağlı olmayacağı görüşüne dayanıyordu.
'a göre, Gaullizm "ne bir doktrin ne de siyasi bir ideolojidir" ve ne sağ ne sol olarak kabul edilemez. Aksine, "tarihsel ilerleyişi göz önüne alındığında, generalin buyurgan sözü, Gaullizm pratiğine derin ve tamamen gerçekleşmiş görünen bir programın cazibesini verse de, ne çelişkilerden ne de anlık zorunluluktan ödün vermeyen pragmatik bir iktidar uygulamasıdır". Gaullizm, "tuhaf bir Fransız olgusudur, şüphesiz 20. yüzyılın en önemli Fransız siyasi olgusudur".
, Gaullizm'in Jules Michelet geleneğinde bir Fransız yurtseverliği biçimi olarak görülebileceğini savunuyor. Şunları yazıyor: "Siyasi yelpazede sağla hizalanan Gaullizm, yine de Devrim'in cumhuriyetçi değerlerine bağlıydı ve böylece geleneksel sağın tikelci hırslarından ve onun yabancı düşmanı nedenlerinden uzaklaştı". Ayrıca, "Gaullizm, solcuların sınıf mücadelesine bağlılığının yarattığı bölücülüğe taban tabana zıt olan ulusal egemenliğin ve birliğin onaylanmasını misyonu olarak gördü".
Gaullizm milliyetçiydi. İkinci Dünya Savaşı sonrası dönemin başlarında, Gaullistler, Fransız İmparatorluğu'nu korumayı düşündüler. De Gaulle, 1950'lerin ortalarında imparatorluk konusundaki tutumunu değiştirerek, potansiyel federal düzenlemeler veya kendi kaderini tayin hakkı ve Fransız Topluluğuna üyeliği önerdi.
Tarihçe
Berstein, Gaullizm'in birçok aşamada ilerlediğini yazıyor:
- İlk aşama (1940–45) II. Dünya Savaşı sırasında gerçekleşti. Bu dönemde Gaullizm, Nazi Almanyası'yla ateşkesi destekleyen Philippe Pétain liderliğindeki Vichy işbirlikçilerine karşı çıkan ve Fransa'yı Müttefik tarafında savaşa geri sokmak isteyen General Charles de Gaulle ve Özgür Fransız Kuvvetleri ile birleşen Fransızlarla özdeşleştirilir.
- İkinci aşamada (1946–1958), Gaullizm, Dördüncü Fransız Cumhuriyeti'ne karşı bir tür muhalefetti. Bu dönemde Gaullistler, Dördüncü Cumhuriyet'in istikrarsız parlamenter hükûmetine meydan okudular ve onun yerine "cumhuriyetin üstün anayasal yetkilere sahip bir başkanı"nın getirilmesini savundular.
- Üçüncü aşamada (1958-69), "Gaullizm, generalin 1958'de iktidara döndükten ve 1959'dan 1969'daki istifasına kadar yeni kurulan Beşinci Cumhuriyet'in başkanı olarak görev yaptıktan sonra kendi siyasetine verilen destekten başka bir şey değildi."
1969'dan beri Gaullizm, de Gaulle'ün fikirlerinin mirasçıları olarak tanımlananları tanımlamak için kullanılmıştır.II. Dünya Savaşı sırasında Özgür Fransa Direnişçileri (1940–1944) tarafından kullanılan Lorraine Haçı, Fransız Halk Topluluğu (Rally of the French People) (1947–1955), Yeni Cumhuriyet için Birlik (Union for the New Republic) (1958–1967) veya Cumhuriyet için Birlik (Rally for the Republic) (1976–2002) gibi birçok Gaullist parti ve hareket tarafından sembol olarak kullanılmıştır.
Siyasi ilkeler
Güçlü devlet
Gaullizm'in "temel ilkesi", güçlü bir devlet olarak "Fransa'nın kesin bir fikridir". Savaş Anıları'nda de Gaulle, Fransa'yı "tarih boyunca mistik bir diyaloğun sürdürüldüğü yılmaz bir varlık, bir 'kişi'" olarak tanımlar. Bu nedenle, Gaullizmin amacı, çıkarlarına öncelik vermek, sesin duyulmasını sağlamaktır. duyulabilmesi, saygı duyulması ve hayatta kalmasını sağlamak için … geçmişine layık kalması için ulusun kendisine güçlü bir devlet bahşetmesi gerekir.”
Gaullistler, Fransa'yı güçlendirmek için "güçlü bir ekonomi ve istikrarlı bir toplum" ihtiyacını da vurgularlar. Berstein'a göre Gaullizm, "ulusal çıkarların koruyucusu olarak devletin, ekonomik büyümeye ivme kazandırmanın ve ona rehberlik etmenin zorunluluğu olduğuna inanır. Liberal görüş, planlamadan daha fazla verimlilik vaat ediyorsa kabul edilir. Adalet, büyük şirketlere olan doğal güvensizliği giderilebildiği sürece, bu bir doktrin meselesi olmaktan çok istikrarı korumanın bir aracıdır. Gaullistler, sınıf mücadelesine bir son vermek için, bir on dokuzuncu yüzyıl kavramı olan katılımı kullanmayı umuyorlar. generalin sık sık bahsettiği, ancak ortaklarının görmezden gelmesine izin verdiği."
Güçlü bir devletin parçası olarak, de Gaulle, seçilmiş meclisin rolünü vurgulayan Fransız cumhuriyetçi geleneğinin aksine, devlet kurumlarının güçlü bir yürütme üzerinde kurulması gerekliliğinin altını çizdi. Görev süresi boyunca, de Gaulle doğrudan evrensel oylar ve halk referandumları düzenleyerek ve ulusla doğrudan ilişki kurarak (radyo üzerinden yayınlanan konuşmalar, basın toplantıları ve il gezileri yoluyla) otorite kurmaya çalıştı. Demokrasiye olan saygısından sık sık söz etmesine rağmen, siyasi muhalifleri onun yönetiminde diktatörlük gücüne yönelik bir eğilim algıladılar; çoğu Bonapartist bir canlanmadan veya cumhuriyetçi bir monarşiden korkuyordu. Ancak Fransa bir demokrasi olarak kaldı ve seçmenlerin Nisan 1969 anayasa referandumunu reddetmesinin ardından de Gaulle'ün cumhurbaşkanı olarak istifa etme kararı, demokratik ilkelere bağlılığının sadece retorik bir oyun olmadığını gösterdi.
Fransız istisnacılığı
Dış politikada, Gaullistler hem gerçekçilik hem de Fransız istisnacılığı ile özdeşleştirilir ve de Gaulle, Fransız etkisini küresel düzen üzerinde empoze etmeye çalıştı. Gaullistler, Fransa'yı imparatorluğun yükünden kurtaran dekolonizasyonu desteklediler. Bu, de Gaulle'ün, "de Gaulle realpolitik'inden" veya "keskin politik çıkar anlayışından" güçlü bir şekilde etkilenen Cezayir krizine (1958–62) ilişkin kararına yansıdı. Sömürgelikten kurtulmanın kaçınılmaz olduğunu ve devam eden bir krizin ve genişleyen Cezayir Savaşı'nın Fransız ekonomisine zarar vereceğini ve ulusal bölünmeyi sürdüreceğini fark etti, "de Gaulle, bağımsızlık vermenin ve askeri müdahaleden vazgeçmenin Fransa'nın en iyi yararına olduğunu hissetti", böylece Fransız birliğini ve ihtişamını korudu.
Gaullistler, Fransa'nın "çıkarları Fransa'nınkilerle örtüşmeyebilecek müttefiklere başvurmadan ulusal bağımsızlığını garanti etmesi" gereğini vurgular. Birçok uluslararası eleştiriye rağmen önemli çabalarla üstlenilen bağımsız Fransız nükleer kapasitesinin geliştirilmesi, bu dünya görüşünün bir sonucuydu.
De Gaulle'den sonraki siyasi miras
De Gaulle'ün siyasi mirası Fransa'da derin olmuştur ve giderek siyasi yelpazenin tamamını etkilemiştir. Başkan olarak halefi Georges Pompidou, 1969'dan 1974'e kadar olan görev süresi boyunca Gaullizm'i pekiştirdi. Bir zamanlar tartışmalı olan Gaullist fikirler, Fransız siyasi konsensüsünün bir parçası olarak kabul edildi ve "artık siyasi tartışmanın odak noktası değil". Örneğin, güçlü başkanlık, sosyalist François Mitterrand (1981–1995) de dahil, de Gaulle'ün haleflerinin tümü tarafından sürdürüldü. Fransız bağımsız nükleer kapasitesi ve Gaullizm'den etkilenen bir dış politika -"daha esnek terimlerle" ifade edilse de- "Fransız uluslararası ilişkilerinin yönlendirici gücü" olmaya devam ediyor.2017 cumhurbaşkanlığı seçimleri sırasında, de Gaulle'ün mirası, Jean-Luc Mélenchon, Benoît Hamon, Emmanuel Macron, François Fillon ve Marine Le Pen dahil olmak üzere radikal soldan radikal sağa uzanan adaylar tarafından temsil edildi.
Akımlar
Geleneksel Gaullizm
"Geleneksel Gaullizm" (Gaullisme traditionnel) terimi, akademisyenler tarafından, genellikle "sosyal Gaullizm" ve "neo-Gaullizm" gibi diğer Gaullist akımlardan farklı olarak, Charles de Gaulle'ün eylem ve politikalarında vücut bulan Gaullizm'in temel değerlerini tanımlamak için kullanılmıştır.
Direnişçi Gaullizm (Gaullisme de Résistance), potansiyel olarak düşman güçlerden Fransız siyasi ve askeri bağımsızlığına duyulan ihtiyacı vurgular, de Gaulle'ün II. Dünya Savaşı sırasında Nazi Almanyası ve Vichy Fransası'na karşı verdiği mücadeledeki rolünden esinlenmiştir. "Birinci nesil Chiraquian Gaullism" (Gaullisme chiraquien de première génération) terimi, ilk olarak 1970'lerin sonlarında Jacques Chirac tarafından savunulan popülist duruşa ve Avrupa entegrasyonuna ve serbest piyasaya olan karşıtlığa sadık politikacıları tanımlamak için kullanılmıştır. Bu konum özellikle, 1990'larda Chirac'ın neo-Gaullizme geçişine karşı çıkan Charles Pasqua ve Philippe Séguin tarafından somutlaştırıldı.
Sosyal Gaullizm
Sosyal Gaullizm (veya "sol Gaullizm"), Gaullizm'in sosyal boyutlarına odaklanır ve bilim adamları tarafından genellikle sosyal demokrasi ile ilişkilendirilmiştir. Ulusal birliğe tehdit olarak algılanan Marksizm'in sınıf çatışması analizine karşı olan de Gaulle bunun yerine bir "sermaye-emek birliği"ni, yani işçilerin şirketlerinin mali sonuçlarına ve yönetimine doğrudan katılımının gerekliliğini savundu; bunun, şirketin işleyişi ve gelişimiyle ilgilenmeleri için gerekli bir koşul olduğuna inandı. Gaullizmin bu yönü, 1959 ve 1967 yılları arasında Demokratik İşçi Sendikası (Yeni Cumhuriyet için Birlik Partisi) ve René Capitant, Jacques Chaban-Delmas, Jean Charbonnel, Léo Hamon, Philippe Dechartre veya gibi politikacılar tarafından desteklenmiştir.
Neo-Gaullizm
"Neo-Gaullizm" literatürde, 1970 yılında de Gaulle'ün ölümünden sonra ortaya çıkan ve daha çok ekonomik liberalizmden etkilenmiş bir hareketi tanımlamak için kullanılmıştır. Maastricht Antlaşması'na (1992) verilen destek ve Chirac'ın başkanlığında Fransa'nın NATO ile yakınlaşması gibi neo-Gaullizm'in birçok yönü, tarihsel Gaullizm fikriyle uzlaştırılması zor olarak tanımlandı. Bununla birlikte, güçlü, bağımsız bir devlet kavramı, Fransız halkının birliği ve de Gaulle'ün liderliğine yapılan göndermeler de dahil olmak üzere, Gaullizm'in temel bileşenleri aynı kaldı. Neo-Gaulistler, Chirac'ın 2003 Irak Savaşı'nda ABD'yi takip etmeyi reddetmesinde görüldüğü gibi, Fransa'nın dünyanın "hiper güçlerini" kontrol altına almada oynayacağı bir rolü olduğu fikrini bazı yönlerden muhafaza ettiler.
Pompidolian Gaullizm (Gaullisme pompidolien), Fransa cumhurbaşkanı Georges Pompidou'nun (1969–1974) mirasında, Fransa'nın ekonomisini, yurtta sosyal barışı tehdit edebilecek, giderek daha fazla rekabet eden bir dünyaya uyarlama ihtiyacının altını çiziyor. 1980'lerin ortalarında ortaya çıkan "İkinci Nesil Chiraquian Gaullism" (veya "Chiraquian neo-Gaullizm"), Fransa cumhurbaşkanı Jacques Chirac'ın (1995-2007) mirasında neoliberalizmden etkilenmiş ve Avrupa entegrasyonuna daha açık olmuştur.
Kaynakça
- ^ a b c d e f g h i j k l m Berstein 2001b, ss. 307-308.
- ^ Guntram H. Herb, David H. Kaplan. Nations and Nationalism: A Global Historical Overview. Santa Barbara, California, USA: ABC-CLIO, Inc., 2008. Pp. 1059.
- ^ a b c d e Kritzman & Reilly 2006, ss. 51-54.
- ^ a b Kahler, Miles (1984). Decolonization in Britain and France: The Domestic Consequences of International Relations. Princeton University Press. ss. 77-99. ISBN . 27 Mart 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Mart 2022.
- ^ a b c Lachaise, Bernard (1998). "Contestataires et compagnons : les formes de l'engagement gaulliste". Vingtième Siècle. Revue d'histoire. 60 (1): 71-81. doi:10.3406/xxs.1998.2759.
- ^ a b c d e f g Demossier, Marion; Lees, David; Mondon, Aurélien; Parish, Nina (2019). The Routledge Handbook of French Politics and Culture. Routledge. ISBN .
- ^ Bréchon, Pierre; Derville, Jacques; Lecomte, Patrick (1987). "L'Univers Idéologique des Cadres RPR: Entre l'héritage gaulliste et la dérive droitière". Revue française de science politique. 37 (5): 675-695. doi:10.3406/rfsp.1987.411575. ISSN 0035-2950. JSTOR 43118723.
- ^ Lavillatte, Bruno (2006). "Un gaullisme intransmissible". Médium. 7 (2): 96-105. doi:10.3917/mediu.007.0096. ISSN 1771-3757.
- ^ a b c Knapp, Andrew; Wright, Vincent (2006). The Government and Politics of France. Routledge. s. 226. ISBN .
- ^ Lachaise, Bernard (1994). "Le RPR et le gaullisme. Les infortunes d'une fidélité". Vingtième Siècle. Revue d'histoire. 44 (1): 25-30. doi:10.3406/xxs.1994.3107.
- ^ a b Pozzi, Jérôme (12 Mayıs 2020). . The Conversation. 18 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ (2001a). Histoire du gaullisme. Perrin. s. 370. ISBN . OCLC 407137019.
- ^ Tiersky, Ronald (1996). "A Likely Story: Chirac, France-NATO, European Security, and American Hegemony". French Politics and Society. 14 (2): 1-8. ISSN 0882-1267. JSTOR 42844543.
- ^ Jackson, Julian (1999). "General de Gaulle and His Enemies: Anti-Gaullism in France Since 1940". Transactions of the Royal Historical Society. 9: 43-65. doi:10.2307/3679392. ISSN 0080-4401. JSTOR 3679392.
- ^ Miller, John J. (3 Ocak 2005). "Liberté, Egalité, Absurdité". The New York Times. 6 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 7 Ağustos 2022.
 | ile ilgili bu madde seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. |
wikipedia, wiki, viki, vikipedia, oku, kitap, kütüphane, kütübhane, ara, ara bul, bul, herşey, ne arasanız burada,hikayeler, makale, kitaplar, öğren, wiki, bilgi, tarih, yukle, izle, telefon için, turk, türk, türkçe, turkce, nasıl yapılır, ne demek, nasıl, yapmak, yapılır, indir, ücretsiz, ücretsiz indir, bedava, bedava indir, mp3, video, mp4, 3gp, jpg, jpeg, gif, png, resim, müzik, şarkı, film, film, oyun, oyunlar, mobil, cep telefonu, telefon, android, ios, apple, samsung, iphone, xiomi, xiaomi, redmi, honor, oppo, nokia, sonya, mi, pc, web, computer, bilgisayar
Gaullizm Fransizca Gaullisme Besinci Fransa Cumhuriyeti nin kurucu Baskani olacak olan II Dunya Savasi Fransiz Direnis lideri Charles de Gaulle nin dusunce ve eylemine dayanan bir Fransiz siyasi durusudur Charles de Gaulle askeri uniformasiyla 1942 De Gaulle Fransiz kuvvetlerini NATO Komutanligi ndan cekti Muttefik uslerini Fransa dan cikarmaya zorladi ve Fransa nin kendi bagimsiz nukleer programini baslatti Eylemleri Fransa nin diger uluslara bagli olmayacagi gorusune dayaniyordu a gore Gaullizm ne bir doktrin ne de siyasi bir ideolojidir ve ne sag ne sol olarak kabul edilemez Aksine tarihsel ilerleyisi goz onune alindiginda generalin buyurgan sozu Gaullizm pratigine derin ve tamamen gerceklesmis gorunen bir programin cazibesini verse de ne celiskilerden ne de anlik zorunluluktan odun vermeyen pragmatik bir iktidar uygulamasidir Gaullizm tuhaf bir Fransiz olgusudur suphesiz 20 yuzyilin en onemli Fransiz siyasi olgusudur Gaullizm in Jules Michelet geleneginde bir Fransiz yurtseverligi bicimi olarak gorulebilecegini savunuyor Sunlari yaziyor Siyasi yelpazede sagla hizalanan Gaullizm yine de Devrim in cumhuriyetci degerlerine bagliydi ve boylece geleneksel sagin tikelci hirslarindan ve onun yabanci dusmani nedenlerinden uzaklasti Ayrica Gaullizm solcularin sinif mucadelesine bagliliginin yarattigi boluculuge taban tabana zit olan ulusal egemenligin ve birligin onaylanmasini misyonu olarak gordu Gaullizm milliyetciydi Ikinci Dunya Savasi sonrasi donemin baslarinda Gaullistler Fransiz Imparatorlugu nu korumayi dusunduler De Gaulle 1950 lerin ortalarinda imparatorluk konusundaki tutumunu degistirerek potansiyel federal duzenlemeler veya kendi kaderini tayin hakki ve Fransiz Topluluguna uyeligi onerdi TarihceBerstein Gaullizm in bircok asamada ilerledigini yaziyor Ozgur Fransa Bayragi uzerinde Gaullizm in bir sembolu olan var Ilk asama 1940 45 II Dunya Savasi sirasinda gerceklesti Bu donemde Gaullizm Nazi Almanyasi yla ateskesi destekleyen Philippe Petain liderligindeki Vichy isbirlikcilerine karsi cikan ve Fransa yi Muttefik tarafinda savasa geri sokmak isteyen General Charles de Gaulle ve Ozgur Fransiz Kuvvetleri ile birlesen Fransizlarla ozdeslestirilir Ikinci asamada 1946 1958 Gaullizm Dorduncu Fransiz Cumhuriyeti ne karsi bir tur muhalefetti Bu donemde Gaullistler Dorduncu Cumhuriyet in istikrarsiz parlamenter hukumetine meydan okudular ve onun yerine cumhuriyetin ustun anayasal yetkilere sahip bir baskani nin getirilmesini savundular Ucuncu asamada 1958 69 Gaullizm generalin 1958 de iktidara dondukten ve 1959 dan 1969 daki istifasina kadar yeni kurulan Besinci Cumhuriyet in baskani olarak gorev yaptiktan sonra kendi siyasetine verilen destekten baska bir sey degildi 1969 dan beri Gaullizm de Gaulle un fikirlerinin mirascilari olarak tanimlananlari tanimlamak icin kullanilmistir II Dunya Savasi sirasinda Ozgur Fransa Direniscileri 1940 1944 tarafindan kullanilan Lorraine Haci Fransiz Halk Toplulugu Rally of the French People 1947 1955 Yeni Cumhuriyet icin Birlik Union for the New Republic 1958 1967 veya Cumhuriyet icin Birlik Rally for the Republic 1976 2002 gibi bircok Gaullist parti ve hareket tarafindan sembol olarak kullanilmistir Siyasi ilkelerGuclu devlet Gaullizm in temel ilkesi guclu bir devlet olarak Fransa nin kesin bir fikridir Savas Anilari nda de Gaulle Fransa yi tarih boyunca mistik bir diyalogun surduruldugu yilmaz bir varlik bir kisi olarak tanimlar Bu nedenle Gaullizmin amaci cikarlarina oncelik vermek sesin duyulmasini saglamaktir duyulabilmesi saygi duyulmasi ve hayatta kalmasini saglamak icin gecmisine layik kalmasi icin ulusun kendisine guclu bir devlet bahsetmesi gerekir Gaullistler Fransa yi guclendirmek icin guclu bir ekonomi ve istikrarli bir toplum ihtiyacini da vurgularlar Berstein a gore Gaullizm ulusal cikarlarin koruyucusu olarak devletin ekonomik buyumeye ivme kazandirmanin ve ona rehberlik etmenin zorunlulugu olduguna inanir Liberal gorus planlamadan daha fazla verimlilik vaat ediyorsa kabul edilir Adalet buyuk sirketlere olan dogal guvensizligi giderilebildigi surece bu bir doktrin meselesi olmaktan cok istikrari korumanin bir aracidir Gaullistler sinif mucadelesine bir son vermek icin bir on dokuzuncu yuzyil kavrami olan katilimi kullanmayi umuyorlar generalin sik sik bahsettigi ancak ortaklarinin gormezden gelmesine izin verdigi Guclu bir devletin parcasi olarak de Gaulle secilmis meclisin rolunu vurgulayan Fransiz cumhuriyetci geleneginin aksine devlet kurumlarinin guclu bir yurutme uzerinde kurulmasi gerekliliginin altini cizdi Gorev suresi boyunca de Gaulle dogrudan evrensel oylar ve halk referandumlari duzenleyerek ve ulusla dogrudan iliski kurarak radyo uzerinden yayinlanan konusmalar basin toplantilari ve il gezileri yoluyla otorite kurmaya calisti Demokrasiye olan saygisindan sik sik soz etmesine ragmen siyasi muhalifleri onun yonetiminde diktatorluk gucune yonelik bir egilim algiladilar cogu Bonapartist bir canlanmadan veya cumhuriyetci bir monarsiden korkuyordu Ancak Fransa bir demokrasi olarak kaldi ve secmenlerin Nisan 1969 anayasa referandumunu reddetmesinin ardindan de Gaulle un cumhurbaskani olarak istifa etme karari demokratik ilkelere bagliliginin sadece retorik bir oyun olmadigini gosterdi Fransiz istisnaciligi Dis politikada Gaullistler hem gercekcilik hem de Fransiz istisnaciligi ile ozdeslestirilir ve de Gaulle Fransiz etkisini kuresel duzen uzerinde empoze etmeye calisti Gaullistler Fransa yi imparatorlugun yukunden kurtaran dekolonizasyonu desteklediler Bu de Gaulle un de Gaulle realpolitik inden veya keskin politik cikar anlayisindan guclu bir sekilde etkilenen Cezayir krizine 1958 62 iliskin kararina yansidi Somurgelikten kurtulmanin kacinilmaz oldugunu ve devam eden bir krizin ve genisleyen Cezayir Savasi nin Fransiz ekonomisine zarar verecegini ve ulusal bolunmeyi surdurecegini fark etti de Gaulle bagimsizlik vermenin ve askeri mudahaleden vazgecmenin Fransa nin en iyi yararina oldugunu hissetti boylece Fransiz birligini ve ihtisamini korudu Gaullistler Fransa nin cikarlari Fransa ninkilerle ortusmeyebilecek muttefiklere basvurmadan ulusal bagimsizligini garanti etmesi geregini vurgular Bircok uluslararasi elestiriye ragmen onemli cabalarla ustlenilen bagimsiz Fransiz nukleer kapasitesinin gelistirilmesi bu dunya gorusunun bir sonucuydu De Gaulle den sonraki siyasi mirasDe Gaulle un siyasi mirasi Fransa da derin olmustur ve giderek siyasi yelpazenin tamamini etkilemistir Baskan olarak halefi Georges Pompidou 1969 dan 1974 e kadar olan gorev suresi boyunca Gaullizm i pekistirdi Bir zamanlar tartismali olan Gaullist fikirler Fransiz siyasi konsensusunun bir parcasi olarak kabul edildi ve artik siyasi tartismanin odak noktasi degil Ornegin guclu baskanlik sosyalist Francois Mitterrand 1981 1995 de dahil de Gaulle un haleflerinin tumu tarafindan surduruldu Fransiz bagimsiz nukleer kapasitesi ve Gaullizm den etkilenen bir dis politika daha esnek terimlerle ifade edilse de Fransiz uluslararasi iliskilerinin yonlendirici gucu olmaya devam ediyor 2017 cumhurbaskanligi secimleri sirasinda de Gaulle un mirasi Jean Luc Melenchon Benoit Hamon Emmanuel Macron Francois Fillon ve Marine Le Pen dahil olmak uzere radikal soldan radikal saga uzanan adaylar tarafindan temsil edildi AkimlarGeleneksel Gaullizm Geleneksel Gaullizm Gaullisme traditionnel terimi akademisyenler tarafindan genellikle sosyal Gaullizm ve neo Gaullizm gibi diger Gaullist akimlardan farkli olarak Charles de Gaulle un eylem ve politikalarinda vucut bulan Gaullizm in temel degerlerini tanimlamak icin kullanilmistir Direnisci Gaullizm Gaullisme de Resistance potansiyel olarak dusman guclerden Fransiz siyasi ve askeri bagimsizligina duyulan ihtiyaci vurgular de Gaulle un II Dunya Savasi sirasinda Nazi Almanyasi ve Vichy Fransasi na karsi verdigi mucadeledeki rolunden esinlenmistir Birinci nesil Chiraquian Gaullism Gaullisme chiraquien de premiere generation terimi ilk olarak 1970 lerin sonlarinda Jacques Chirac tarafindan savunulan populist durusa ve Avrupa entegrasyonuna ve serbest piyasaya olan karsitliga sadik politikacilari tanimlamak icin kullanilmistir Bu konum ozellikle 1990 larda Chirac in neo Gaullizme gecisine karsi cikan Charles Pasqua ve Philippe Seguin tarafindan somutlastirildi Sosyal Gaullizm Sosyal Gaullizm veya sol Gaullizm Gaullizm in sosyal boyutlarina odaklanir ve bilim adamlari tarafindan genellikle sosyal demokrasi ile iliskilendirilmistir Ulusal birlige tehdit olarak algilanan Marksizm in sinif catismasi analizine karsi olan de Gaulle bunun yerine bir sermaye emek birligi ni yani iscilerin sirketlerinin mali sonuclarina ve yonetimine dogrudan katiliminin gerekliligini savundu bunun sirketin isleyisi ve gelisimiyle ilgilenmeleri icin gerekli bir kosul olduguna inandi Gaullizmin bu yonu 1959 ve 1967 yillari arasinda Demokratik Isci Sendikasi Yeni Cumhuriyet icin Birlik Partisi ve Rene Capitant Jacques Chaban Delmas Jean Charbonnel Leo Hamon Philippe Dechartre veya gibi politikacilar tarafindan desteklenmistir Neo Gaullizm Neo Gaullizm literaturde 1970 yilinda de Gaulle un olumunden sonra ortaya cikan ve daha cok ekonomik liberalizmden etkilenmis bir hareketi tanimlamak icin kullanilmistir Maastricht Antlasmasi na 1992 verilen destek ve Chirac in baskanliginda Fransa nin NATO ile yakinlasmasi gibi neo Gaullizm in bircok yonu tarihsel Gaullizm fikriyle uzlastirilmasi zor olarak tanimlandi Bununla birlikte guclu bagimsiz bir devlet kavrami Fransiz halkinin birligi ve de Gaulle un liderligine yapilan gondermeler de dahil olmak uzere Gaullizm in temel bilesenleri ayni kaldi Neo Gaulistler Chirac in 2003 Irak Savasi nda ABD yi takip etmeyi reddetmesinde goruldugu gibi Fransa nin dunyanin hiper guclerini kontrol altina almada oynayacagi bir rolu oldugu fikrini bazi yonlerden muhafaza ettiler Pompidolian Gaullizm Gaullisme pompidolien Fransa cumhurbaskani Georges Pompidou nun 1969 1974 mirasinda Fransa nin ekonomisini yurtta sosyal barisi tehdit edebilecek giderek daha fazla rekabet eden bir dunyaya uyarlama ihtiyacinin altini ciziyor 1980 lerin ortalarinda ortaya cikan Ikinci Nesil Chiraquian Gaullism veya Chiraquian neo Gaullizm Fransa cumhurbaskani Jacques Chirac in 1995 2007 mirasinda neoliberalizmden etkilenmis ve Avrupa entegrasyonuna daha acik olmustur Kaynakca a b c d e f g h i j k l m Berstein 2001b ss 307 308 Guntram H Herb David H Kaplan Nations and Nationalism A Global Historical Overview Santa Barbara California USA ABC CLIO Inc 2008 Pp 1059 a b c d e Kritzman amp Reilly 2006 ss 51 54 a b Kahler Miles 1984 Decolonization in Britain and France The Domestic Consequences of International Relations Princeton University Press ss 77 99 ISBN 978 1 4008 5558 2 27 Mart 2022 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 26 Mart 2022 a b c Lachaise Bernard 1998 Contestataires et compagnons les formes de l engagement gaulliste Vingtieme Siecle Revue d histoire 60 1 71 81 doi 10 3406 xxs 1998 2759 a b c d e f g Demossier Marion Lees David Mondon Aurelien Parish Nina 2019 The Routledge Handbook of French Politics and Culture Routledge ISBN 978 1 317 32589 5 Brechon Pierre Derville Jacques Lecomte Patrick 1987 L Univers Ideologique des Cadres RPR Entre l heritage gaulliste et la derive droitiere Revue francaise de science politique 37 5 675 695 doi 10 3406 rfsp 1987 411575 ISSN 0035 2950 JSTOR 43118723 Lavillatte Bruno 2006 Un gaullisme intransmissible Medium 7 2 96 105 doi 10 3917 mediu 007 0096 ISSN 1771 3757 a b c Knapp Andrew Wright Vincent 2006 The Government and Politics of France Routledge s 226 ISBN 978 0 415 35732 6 Lachaise Bernard 1994 Le RPR et le gaullisme Les infortunes d une fidelite Vingtieme Siecle Revue d histoire 44 1 25 30 doi 10 3406 xxs 1994 3107 a b Pozzi Jerome 12 Mayis 2020 The Conversation 18 Mayis 2020 tarihinde kaynagindan arsivlendi 2001a Histoire du gaullisme Perrin s 370 ISBN 2 262 01155 9 OCLC 407137019 Tiersky Ronald 1996 A Likely Story Chirac France NATO European Security and American Hegemony French Politics and Society 14 2 1 8 ISSN 0882 1267 JSTOR 42844543 Jackson Julian 1999 General de Gaulle and His Enemies Anti Gaullism in France Since 1940 Transactions of the Royal Historical Society 9 43 65 doi 10 2307 3679392 ISSN 0080 4401 JSTOR 3679392 Miller John J 3 Ocak 2005 Liberte Egalite Absurdite The New York Times 6 Agustos 2022 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 7 Agustos 2022 Fransa da siyaset ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir Madde icerigini genisleterek Vikipedi ye katki saglayabilirsiniz