Antik Roma su kemeri Antik Roma da su kaynaklarının yönetimi görevleri için kurulan su kemeri türüdür Galya daki

Antik Roma su kemeri, Antik Roma'da su kaynaklarının yönetimi görevleri için kurulan su kemeri türüdür.

Galya'daki Pont du Gard'ın çoklu kemerleri

Romalılar, dış kaynaklardan şehirlere ve kasabalara su getirmek için cumhuriyet ve daha sonra imparatorluk dönemi boyunca su kemerleri inşa ettiler. Su kemerinden taşınan su, hamamlara, tuvaletlere, çeşmelere ve özel evlere sağlandı ve ayrıca madencilik operasyonlarını, değirmenciliği, çiftlikleri ve bahçeleri de destekledi.

Su kemerleri, suyu taş, tuğla, beton veya kurşun kanallar içinde aşağı doğru hafif bir eğim boyunca yalnızca yerçekimi yoluyla hareket ettirdi. Burada eğim ne kadar dik olursa akış o kadar hızlı olur. Kanalların çoğu yerin altına inşa edildi ve arazinin dış hatlarını takip etmekteydiler. Genellikle engelleyici zirvelerin etrafından dolandı veya daha az sıklıkla içinden tünel açıldı. Vadilerin veya ovaların araya girdiği yerlerde, kanallar köprü üzerinde taşındı veya içeriği yüksek basınçlı kurşun, seramik veya taş borulara beslendi ve sifonlanmaktaydı. Çoğu su kemeri sistemi, su kaynaklı kalıntıların azaltılmasına yardımcı olan sedimantasyon tankları içeriyordu. Bentler, castella aquae adı verilen dağıtım tankları ve musluklar, ayrı varış noktalarına tedariki düzenliyordu ve tatlı taşma suyu, geçici olarak sarnıçlarda depolanabiliyordu.

Su kemerleri ve içerikleri Roma kanunları ve örfü ile korunmaktaydı. Umumi çeşmelere arz, hamamlara arza göre öncelikliydi ve her ikisi de daha zengin, ücret ödeyen özel kullanıcılara yapılan arza göre öncelik taşıyordu. En zengin vatandaşlardan bazılarına, bir devlet onuru olarak ücretsiz tedarik hakkı verildi. Şehirlerde ve kasabalarda su kemerlerinden akan temiz su, dolgu ve boyama gibi yüksek su tüketimine sahip endüstriler ile değirmencilik gibi su kullanan ancak neredeyse hiç su tüketmeyen endüstrileri destekledi. Kullanılmış su ve fazladan kalan su süs bahçelerini ve bostanları beslemekte ve kanalizasyonları temizliyordu. Yetiştirme mevsiminde tarım için su kemeri suyunun izinsiz olarak kırsal kesimlere yönlendirilmesi yaygındı, ancak tarım, Roma'nın ekonomisinin ve zenginliğinin özü olmasından ve gıda fiyatlarının düşük tutulmasına yardımcı olduğu için nadiren dava açılırdı.

Roma'nın ilk su kemeri MÖ 312'de inşa edildi ve şehrin sığır pazarına bir su çeşmesi sağladı. MS 3. yüzyılda, kentte 11 su kemeri bulunmaktaydı ve bir milyonu aşkın bir nüfusa su sağlamaktaydı. Roma İmparatorluğu'ndaki şehirler ve kasabalar bu modeli taklit ettiler ve su kemerlerini kamu yararı ve sivil gurur nesneleri olarak finanse ettiler. Roma su kemerlerinin çoğu güvenilir ve dayanıklı olduğunu kanıtlanmış olup bazıları erken modern çağda muhafaza edildi ve birkaçı hala kısmen kullanılmaktadır. Su kemeri araştırma ve yapım yöntemleri, MÖ 1. yüzyılda Vitruvius tarafından De architecture adlı çalışmasında belirtilmiştir. General Frontinus, Roma İmparatorluğu'nun kamu su kaynaklarının sorunları, kullanımları ve suiistimalleri hakkındaki resmi raporunda daha fazla ayrıntı veriyor. Su kemeri mimarisinin dikkate değer örnekleri arasında Segovia Su Kemeri'nin destekleyici ayakları ve Konstantinopolis'in su kemeriyle beslenen sarnıçları yer alır.

Kaynakça

^ Bannon, Cynthia. Gardens and Neighbors: Private Water Rights in Roman Italy. University of Michigan Press, 2009, pp. 65–73
^ Gargarin, M. and Fantham, E. (editors). The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, Volume 1. p. 145.

Dış bağlantılar

Sextus Julius Frontinus. De Aquaeductu Urbis Romae 15 Aralık 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde . (On the water management of the city of Rome). Translated by R. H. Rodgers. . 2003.
Lacus Curtius – entry on Roman waterworks, uchicago.edu
Roman aqueducts 16 Haziran 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde . by Wilke D. Schram (Univ. of Utrecht, NL), Cees Passchier (Univ. of Mainz, DEU), Driek van Opstal (ret.)
The Atlas Project of Roman Aqueducts 3 Nisan 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde .

[1] Bannon, Cynthia. Gardens and Neighbors: Private Water Rights in Roman Italy. University of Michigan Press, 2009, pp. 65–73

[2] Gargarin, M. and Fantham, E. (editors). The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome, Volume 1. p. 145.