Azərbaycanca
Беларускі
Dansk
Deutsch
Española
Français
Indonesia
Italiana
日本語
Қазақ
Lietuvos
Nederlands
Português
Русский
සිංහල
แบบไทย
Türkçe
Українська
中國人
United State
Afrikaans
Bayağı peçeli baykuş (Tyto alba) ya da peçeli baykuş en yaygın dağılmış baykuş türü olmasının yanı sıra en yaygın kuş türlerinden de biridir. Gece yırtıcıları (Strigiformes) takımının peçeli baykuşgiller (Tytonidae) familyasında sınıflandırılır. Dünya üzerinde kutuplar, çöller, Asya'da Himalayaların kuzeyi, Endonezya'nın çoğu bölgesi ile bazı Pasifik Adaları dışında her yerde yaşarlar.
| Bayağı peçeli baykuş | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Bayağı peçeli baykuş , İngiltere | |||||||||||||||||
| Korunma durumu | |||||||||||||||||
 Asgari endişe altında (IUCN 3.1) | |||||||||||||||||
| Biyolojik sınıflandırma | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| İkili adlandırma | |||||||||||||||||
| Tyto alba Scopoli, 1769 | |||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||
| Yaşam alanları | |||||||||||||||||
| Sinonimler | |||||||||||||||||
| Strix alba Scopoli, 1769 Strix pratincola Bonaparte, 1838 | |||||||||||||||||
Filogenetik kanıtlar peçeli baykuşların biri Avrasya ve Afrika'da biri Avustralasya'da ve diğeri de Amerikalarda olmak üzere üç ana soyu olduğunu göstermektedir. Ayrıca adalarda da oldukça farklı taksonları vardır. Bazı otoriteler grubu bölerek beş ayrı tür olarak sınıflandırır ancak bu durumu açıklığa kavuşturabilmek için daha ileri inceleme ve araştırmaya gerek duyulmaktadır. Yaklaşık 28 alt türü arasında boyut ve renk açısından geniş bir çeşitlilik olmasına rağmen çoğunun boyu 33 ila 39 cm. arasında iken kanat genişlikleri de 80 ila 95 cm. arasındadır. Kafa ve sırt tüyleri boz ve kahverenginin benekli tonlarındadır. Alt tüyleri ise beyaz ile kahverengi arasındadır ve bazen koyu benekleri vardır. Yüzleri belirgin olarak kalp şeklindedir ve birçok alt türünde beyaz tüylerle kaplıdır. Normal baykuşlar gibi "hu hu" sesi çıkarmaz ancak ürkütücü ve uzun süren çığlık şeklinde ses çıkarır.
Yaşadığı bölgelerin tamamına yakınında geceleri avlanır ancak Britanya'da ve bazı Pasifik Adalarında gündüzleri de avlanır. Peçeli baykuş yerdeki hayvanları avlama üzerinde uzmanlaşmıştır ve avlarının tamamı çok iyi işitme yetileri sayesinde ses ile yerini tespit ettikleri küçük memelilerden oluşur. Tekeşlidirler ancak eşlerden biri öldüğünde yeni bir çift bağı kurabilirler. Üreme dönemi yöreye göre yılın değişik zamanlarındadır ve dişiler ağaç kovuklarında, eski binalarda ya da kayalık yamaçlarda bulunan yuvalara ortalama dört yumurta yumurtlayarak kuluçkaya yatarlar. Kuluçka döneminin tamamını yuvada geçiren dişi peçeli baykuş ve yumurtadan çıkan yavrular beslenmek için tamamen erkek peçeli baykuşa bağımlıdır. Çok sayıda küçük memeli avlanmak için bulunduğu takdirde peçeli baykuş populasyonu hızlıca artabilir ve küresel olarak asgari endişe altındaki türler arasındadır. Sınırlı yaşam alanına sahip bazı alt türleri korunma açısından daha büyük tehdit altındadır.
Taksonomi ve sınıflandırma
Peçeli baykuş, doktor ve doğa bilimci Giovanni Antonio Scopoli tarafından 1769 yılında Anni Historico-Naturales adlı eserinde ilk olarak tanımlanmış kuş türlerinden biridir. Scopoli Strix alba adını kullanmıştır. Daha çok baykuş türü tanımlandıkça cins adı olarak Strix baykuşgiller (Strigidae) familyasında bulunan baykuşlar için kullanılmaya başlandı ve peçeli baykuş ise Tyto alba olarak kendisine ait peçeli baykuşgiller (Tytonidae) familyasında sınıflandırıldı. Peçeli baykuşun bilimsel adı "beyaz baykuş" demektir ve Eski Yunanca "baykuş" anlamına gelen τυτώ ile Latince "beyaz" anlamına gelen alba sözcüklerinden oluşur.
bir ara T. alba türü içine dahil edilmiştir ve Küçük Antillerde yaşayan populasyonu bazı yazarlar tarafından hâlâ dahil edilmektedir. DNA kanıtlarına dayanarak, König, Weick ve Becking 2009 yılında ve 'yi ayrı tür olarak tanımlamışlardır. Ayrıca T. a. delicatula alt türünün de ayrı bir tür olarak tanınmasını ve altında T. d. sumbaensis, T. d. meeki, T. d. crassirostris ve T. d. interposita alt türlerinin sınıflandırılmasını da önermişlerdir. Ancak 'nin bu konuda şüpheleri olduğundan Tyto delicatula'nın T. alba'dan ayrılmasının "yeniden gözden geçirilmesi gerektiğini" belirtmiştir. Adalarda yaşayan bazı alt türler de zaman zaman ayrı birer tür olarak değerlendirilmektedir ancak bu değişiklikler bayağı peçeli baykuş filocoğrafyası üzerine daha fazla araştırma yapılmasını beklemektedir. Handbook of Birds of the World, Volume 5: Barn-owls to Hummingbirds adlı kitapta Bruce'a göre "tüm grubun yeniden gözden geçirilme zamanı çoktan gelip geçmiştir".Mitokondriyal DNA'nın moleküler analizi türün iki klâda ayrıldığını göstermektedir: Eski Dünya'da alba ve Yeni Dünya'da furcata. Ancak bu çalışmada yazarların ayrı bir tür olarak kabul ettiği T. a. delicatula dahil edilmemiştir. Ayrıca Endonezya'da yaşayan T. a. stertens alt türü ile alba klâdının diğer üyeleri arasında büyük bir genetik farklılık da bulunmuştur.
Peçeli baykuş, diğer tüm baykuş türlerinden daha geniş bir dağılım gösterir. Yıllar boyunca çok sayıda alt tür önerilmiştir ancak birçoğu genellikle belirgin olarak ayrık populasyonlar arasında geçiş olarak değerlendirilmiştir. Gövde oranları, boyut ve renk açışından farklılık gösteren yirmi ila otuz alt türü ekseriyetle tanınmaktadır. Adalarda yaşayanlar çoğunlukla anakarada yaşayanlardan daha küçük boyutlara sahiptir; ormanlarda yaşayanların tüyleri açık alanlarda yaşayanlardan daha koyu ve kanatları da daha kısadır. Peçeli baykuş alt türlerinin renkleri erlangeri ve niveicauda alt türlerinin hemen hemen tamamen bej ve beyaz renklerinden contempta alt türünün siyah ve kahverengiye yakın renklerine kadar çeşitlilik gösterir.
Handbook of Birds of the World, Volume 5: Barn-owls to Hummingbirds adlı kitapta aşağıdaki alt türler listelenmiştir:
| Alt tür | Fiziksel özellikleri | Dağılımı | Sinonimler |
|---|---|---|---|
T. a. alba (Scopoli, 1769)  | Üst kısımlar gri ve açık ten rengi. Alt kısımlar beyaz, bazen az sayıda kara benekli; erkeklerin tamamen lekesiz olduğu görülür. | Batı Avrupa'da Britanya Adalarından güneyde Mağripe doğuya doğru Akdeniz sahilleri boyunca kuzeyde Türkiye'nin kuzeybatısında ve güneyde Sudan'ın kuzeydoğusuna ulaştığı Nil Nehrine kadar. Ayrıca Nijer'de Sahra Çölü'nde Aïr Dağları'nda; Akdeniz'de Balear Adaları ve Sicilya'da; batıda Kanarya Adaları (El Hierro, La Gomera, La Palma Gran Canaria ve Tenerife). Balkanlardan Macaristan'a ve Ren Nehri ile Maas Nehri'nin aşağı kesimlerinde guttata ile geçiş formları; Mısır-Sudan sınırı boyunca affinis le geçiş formları | hostilis, kirchhoffi, kleinschmidti, pusillus. Afrika populasyonları erlangeri alt türü olabilir. |
T. a. javanica (J. F. Gmelin, 1788)  | Büyük. alba'ya benzer ama üst tüyler daha koyudur ve genel olarak belirgin beneklere sahiptir. | Malay Yarımadası boyunca , Krakatoa ve da dahil olmak üzere güney Büyük Sunda Adaları; ayrıca , 'nda ve , ve muhtemelen Borneo'nun güneyi. | Güneydoğu Asya'da yaşayan populasyonlar buraya konur ama stertens alt türüne daha yakındır. |
T. a. furcata (Temminck, 1827)  | Büyük. Üst kısımlar soluk turuncu-ten rengi ve kahverengimsi-gri renklidir, alt kısımlar az sayıda benekli beyazımsıdır. Yüz beyazdır. | Küba, Jamaika, Cayman Adaları ('da nadir bulunur ya da soyu tükenmiştir). | niveicauda da içinde yer alabilir. |
T. a. tuidara (J. E. Grey, 1829) | Üst kısımlar gri ve turuncu-ten rengidir. Alt kısımlar az benekli beyazımsıdan açık ten rengine değişir. Yüz beyazdır. Soluk renkli Eski Dünya guttata alt türüne benzer. | Güney Amerika'da And Dağları'nın doğusundan Amazon Nehri'nin güneyine ve Tierra del Fuego'ya kadar güneye alçak düzlüklerde; ayrıca Falkland Adaları'nda. | hauchecornei ve muhtemelen hellmayri de içindedir. |
T. a. guttata (C. L. Brehm, 1831)  | Üst kısımları alba'dan daha gridir. Alt kısımları bazı koyu beneklerle ten renginden pas rengine (benekler alba'dan fazladır). Yüz beyazımsı. Dişilerin alt kısımları ortalama olarak erkeklerden daha kırmızımsıdır. | Orta Avrupa'da Alp Dağları'nın kuzeyinden Ren Nehri boyunca Letonya, Litvanya ve Ukrayna'ya; güneyde Romanya, Yunanistan'ın kuzeydoğusu ve Balkanlar'ın güneyi. Yaşam alanının batı sınırlarında alba ile geçiş formları bulunur. | rhenana içindedir. |
T. a. delicatula (Gould, 1837)  | alba'ya benzer; üst kısımları biraz daha koyudur ve aşağıda daha fazla beneklidir. Kuyrukta 4 ağaç kabuğu kahverenginde şerit vardır. | Avustralya ve kıyıdan uzak adalarda (Tazmanya'da yoktur), Küçük Sunda Adaları (, Timor, , , , , muhtemelen ), Melanezya (Yeni Kaledonya ve ;Vanuatu'nun güneyinde , ve ; da dahil olmak üzere Solomon Adaları; , Nissan, Buka ve muhtemelen ve New Britain'in kuzeyi), Batı Polinezya (Fiji ve Rotuma, Niue, , Tonga, Wallis ve Futuna); Lord Howe Adası'na sokulmuş ancak soyu yine tükenmiştir. | bellonae, everetti, kuehni, lifuensis ve lulu alt türlerini barındırır. Fiji'de siyah-kahverengimsi peçeli baykuş raporlarının incelenmesi gerekmektedir. |
T. a. pratincola (Bonaparte, 1838)  | Büyük. Üst kısımları gri ve turuncu-ten rengidir. Alt kısımları çok benekli beyazımsıdan açık ten rengine doğru. Yüz beyaz. Soluk Eski Dünya guttata'ya benzer ama ekseriyetle aşağıda daha çok benek vardır. | Kuzey Amerika'da Kanada'nın güneyinden Orta Meksika'ya; Bermuda, Bahamalar, Hispaniola; Lord Howe Adası'na sokulmuş ama tekrar soyu tükenmiştir; 1958'de Hawaii'ye sokulmuş ve yaşamaya devam etmektedir. | lucayana ve muhtemelen bondi, guatemalae, subandeana alt türlerini içerir. |
T. a. punctatissima (G. R. Grey, 1838)  | Küçük. Üst kısımlar koyu grimsi ve beneklerin beyaz kısmı belirgindir. Alt kısımlar beyazdan altın ten rengine doğru değişirken küçük yoğun benekler ve kahverengi kıvrımlı desenler belirgindir. | Galápagos Adaları'na endemiktir. | Bazen ayrı bir tür olarak tanımlanır. |
| T. a. poensis (Fraser, 1842) | Üst kısımları geniş desenli altın-kahverengi ve gridir. Alt kısımları yaygın benekli açık ten rengidir. Yüz beyazdır. | affinis ile aynı değilse 'ya endemiktir. | |
| T. a. thomensis (Hartlaub, 1852) | Orta-küçük. Üst kısımları koyu kahverengimsi gri ve geniş desenli kanat tüylerinin ucunda açık kahverengi şeritler vardır. Alt kısımları yaygın benekli altın kahverengisidir. Yüz ten rengidir. | São Tomé Adası'na endemik. 'de görüldüğü kaydı hatalıdır. | Bazen ayrı bir tür olarak tanımlanır. |
T. a. affinis (Blyth, 1862) | poensis'e benzer ancak ortalamada daha hafiftir. Üst kısımlar gri. Alt kısımlar yaygın benekli açık ten rengi.Yüz beyaz. | Komorlar, Madagaskar, ve adaları da dahil olmak üzere Sahra Altı Afrika; Seyşellere sokulmuştur. Mısır-Sudan sınırında alba ile geçiş formları vardır. | hypermetra içindedir; poensis'ten ayrı olduğu şüphelidir. |
Fiziksel nitelikler
Bayağı peçeli baykuş orta boyutlu, uzun kanatlı ve kısa, karemsi kuyruğu olan soluk renkli tüylere sahip bir baykuş türüdür. Alt türleri arasında oldukça önemli boyut farklılıkları bulunur. Tipik bir peçeli baykuşun boyu 33 ila 39 cm. arasında değişirken alt türler arasında en küçüğü 29 cm. ve en büyüğü 44 cm. boya sahiptir. Yine tipik bir peçeli baykuşun kanat açıklığı 80 ila 95 cm. arasında değişirken alt türler arasında en küçüğü 68 cm. en büyüğü de 105 cm. kanat açıklığına sahiptir. Erişkin vücut ağırlığı da ortalama 260 g. ağırlığındaki T. a. punctatissima alt türünün erkeklerinden ortalama 555 g. ağırlığındaki T. a. javanica alt türünün erkeklerine kadar değişiklik gösterirken tüm alt türler arasında erişkin ağırlığı 224 g. ila 710 g. arasındadır. Genel olarak küçük adalarda yaşayan peçeli baykuşlar muhtemelen avladıkları böceklere olan gereksinimlerinin yüksek olması nedeniyle manevra yeteneklerinin daha iyi olmasına gerek duyduklarından ötürü daha küçük ve hafiftirler. Yine de en büyük gövde boyutuna sahip olan peçeli baykuş alt türü T. a. furcata Küba ve Jamaika'da yaşayan bir ada ırkıdır ancak daha büyük adalarda yaşadıklarından beslenmek için daha büyük avların bulunması ve rekâbet altında olan daha az baykuş türü olması nedeniyle daha büyüktürler. Kuyruklarının şekilleri peçeli baykuşları uçarken tipik baykuşlardan ayırt edebilmenin bir yoludur. Diğer ayırt edici özellikleri inişli-çıkışlı uçuşları ve uçarken aşağı sarkan tüylü bacaklarıdır. Kalp şeklinde olan soluk tüylü yüzleri ve kara gözleri uçan kuşların belirgin ayırıcı özelliklerinden biridir. Peçeli baykuşların yüzleri eğik kara göz delikleri olan düz bir maske takmış gibidir ve gaganın üstünde çıkıntılı tüyler buruna benzer.
Peçeli baykuşun kafası ve gövdesinin üst kısmı tipik olarak soluk kahverengi ile özellikle alın ve sırt kısmında olmak üzere grinin bazı tonları arasında değişir. Bazı alt türler daha saf ve canlı bir kahverengidir ve hepsinin üzerinde koyu renkli bantlar bulunan açık kahverengi rengi uçuş tüyleri ile kuyruk tüylerinin ucu dışında tüyleri siyah-beyaz beneklidir. Kalp şeklindeki yüz genellikle parlak beyazdır ancak bazı alt türlerde ise kahverengidir. Ayaklarında bulunan tüyler de dahil olmak üzere gövdenin alt kısmı alt türler arasında beyazdan kızılımsı ten rengine kadar farklılık gösterir veya düz renklidirler ya da değişen sayıda çok küçük siyahımsı-kahverengimsi benekler içerirler. Araştırmalar en azından Kıta Avrupası'nda benekleri daha çok olan dişilerin beneksiz dişilere göre daha sağlıklı olduğunu göstermektedir. Buna karşın aynı bölgede yaşayan erkekler için bu geçerli değildir ve benek dağılımı alt türlere göre farklılık gösterir. Gaga, genel tüy renklerine uyumlu olarak soluk boynuz renginden koyu ten rengine kadar değişiklik gösterir. İris siyahımsı kahverengidir. Pençeler de gaga gibi farklı renk dağılımına sahiptir ve alt türlere göre pembeden koyu pembemsi griye kadar değişir ve tırnaklar siyahtır.
Herhangi bir populasyonda ortalama olarak erkekler dişilere göre daha soluk renkli tüylere sahiptir ve alt kısımlarında daha az benek vardır. Ayrıca erkekler dişilere göre genellikle %10 daha az ağırdır. Yuvadan ayrılmış peçeli baykuş yavruları beyaz hav tüylerle kaplıdır ancak kalp şeklindeki yüz tüyleri yavrular yumurtadan çıkar çıkmaz belirgindir.
Halk arasında yaygın inanışın aksine peçeli baykuşlar, baykuşgiller familyasındaki tipik baykuşlar gibi "hu-hu" sesi çıkarmazlar. Kendilerine özgü ve yakın mesafede kulağı oldukça rahatsız edici, ürkütücü ve uzun bir çığlık sesi çıkarırlar. Kur yapan erkekler tiz ve heyecanlı bir ses çıkarırlar. Hem genç hem yaşlı kuşlar, yuvalarına girenleri kaçırmak için yılan gibi tıslayabilirler. Çıkardıkları diğer sesler arasında memnuniyeti ifade eden kısa ve tiz mırlama sesi ve alaca baykuşun çıkardığı seslerden birine benzeyen "kiyeek" sesidir. Yakalandıklarında ya da köşeye sıkıştıklarında peçeli baykuşlar kendilerini geriye doğru atarak keskin tırnaklı pençelerini savurarak kendilerini savunurlar. Bu sırada gaga ya da dil ile gıcırtı sesi ya da tıklama sesi çıkarırlar.
Dağılım
Antarktika dışında tüm kıtalarda yaşayan peçeli baykuş en yaygın karada yaşayan kuş türüdür. Yaşam alanları Fennoskandiya ve Malta dışında Avrupa'nın tamamı, Sahra Çölü dışında Afrika'nın çoğu, Hint altkıtası, Güneydoğu Asya, Avustralya, çok sayıda Pasifik adası, Kuzey, Güney ve Orta Amerika'dır. Genel olarak göç etmezler ve belirli bir yere yerleşmiş bireyler yakınlarında daha iyi avlanma alanları boşalmış olsa dahi yerlerini değiştirmezler. Britanya Adaları'nda genç kuşların akarsu koridorları boyunca dağıldığı ve doğdukları yerden ortalama 9 km. uzağa gittikleri kaydedilmiştir.
Kıta Avrupası'nda katedilen mesafe yaygın olarak 50 ila 100 km. arasında olmak üzere daha uzundur ancak istisnai olarak Hollanda'da halkalanmış kuşların İspanya ve Ukrayna'da gözlemlenmesi gibi bu mesafe 1500 km. ye ulaşır. Amerika Birleşik Devletleri'nde ise tipik olarak dağılma mesafesi 80 ila 320 km. arasındadır ancak en uzun mesafeler 1760 km ye ulaşabilmektedir. Afrika kıtasındaki hareketler Senegal ve Gambiya'dan Sierra Leone'ye 1000 km. civarında ve Güney Afrika'da 579 km ye kadar ulaşabilmektedir. Avustralya'da ise kurak mevsimlerde kuşların kuzey kıyısına, yağmurlu mevsimlerde de güneye doğru hareket ettiği ve kemirici istilâlarına göre de göçebe davranış gösterdikleri gözlemlenmiştir. Ara sıra bu kuşlardan bazıları Norfolk Adası, Lord Howe Adası ya da Yeni Zelanda'ya gider ve peçeli baykuşları okyanusu aşabilme yeteneklerini kanıtlar. 2008 yılında peçeli baykuşların ilk defa olarak Yeni Zelanda'da üremeye başladıkları kaydedilmiştir. Peçeli baykuş kemirici populasyonunu kontrol altına almak için Hawaii adası Kauai'ye başarıyla sokulmuştur ancak aynı zamanda yerli kuş türlerini de avladığı görülmüştür.
Davranış ve ekoloji
Baykuşların çoğu gibi peçeli baykuş da gececildir ve karanlıkta avlanmak için çok gelişmiş işitme duyusuna güvenir. Sıklıkla akşam karanlığı çökmeden hemen önce etkinleşir ve bazen yuva değiştirirken gündüzleri de gözlemlenebilir. Britanya'da, çeşitli Pasifik adalarında ve muhtemelen başka yerlerde de bazen gündüzleri avlanır. Bu davranış peçeli baykuşun gündüzleri diğer kuşlar tarafından maruz kalıp kalmadığına göre değişir. Ancak Britanya'da saksağanlar, ve karabaş martılar tarafından taciz edilseler bile gündüzleri avlanmaya devam etmektedirler. Gündüzleri etkin olmaları muhtemelen önceki gece havanın yağışlı olması nedeniyle avlanmanın zor olması nedeniyle olmaktadır. Buna karşın Avrupa'nın güneyinde ve tropiklerde bu kuşların hemen hemen tamamen gececil olduğu ve gündüzleri avlanan birkaç kuşun da ağır tacize uğradığı görülmektedir.
Peçeli baykuş pek o kadar değildir ancak avlandıkları bir yaşam alanları vardır. İskoçya'da erkek peçeli baykuşlar için bu yaşam alanı yuvalarından itibaren 1 km. yarıçaplı ortalama 300 hektarlık bir alandır. Dişilerin yaşam alanı eşlerinin yaşam alanıyla hemen hemen aynıdır. Üreme mevsimi dışında erkek ve dişiler genellikle ayrı yerlerde tüneklerler ve her birinin gündüzleri saklanabilecekleri ve geceleri kısa süre kaldıkları üç kadar favori yerleri vardır. Tünekler ağaç kovuklarında, kayalıklardaki yarıklarda, kullanılmayan binalarda, bacalarda olabilir ve yuvalara göre genelde daha küçüktür. Üreme mevsimi yaklaştıkça kuşlar seçtikleri yuvanın yakınında tünemeye başlarlar.
Peçeli baykuş kısmen ormanlıktan oluşan açık alanlarda yaşayan bir kuştur. Genellikle 2000 m. rakımın altında bulunur ancak tropiklerde 3000 m. rakıma kadar yaşayabilir. Bu baykuş türü ormanların kenarında ya da meraların yanında kaba otlu alanlarda avlanmayı tercih eder. Potansiyel avların çıkarttığı sesleri dinleyerek yerde av ararken zahmetsiz inişli çıkışlı bir şekilde uçar. Baykuşların çoğu gibi peçeli baykuşun da uçuşu sessizdir. Uçuş tüylerinin ön kenarlarında bulunan çok küçük çentikler ile arka kenarlarında bulunan kılımsı saçaklar kanatlardan geçen hava akışını kırarak türbülansı ve dolayısıyla oluşan sesi azaltır. Büyük tüylerin yanındaki küçük tüylerde bulunan kılımsı uzantılar tüylere yumuşak bir dokunuş verdiği gibi kanat çırpma sırasında oluşan gürültüyü de azaltır. Komşu bölgelerde yaşayan alt türler arasında bile davranışsal ve ekolojik tercih farkları görülür. Bu farklılıklara örnek olarak Avrupa'nın güneydoğusunda ve İber Yarımadası ile Fransa'nın güneyinde allopatrik buzul çağı korunaklı bölgelerinde evrimleşmiş T. a. guttata ve T. a. alba alt türleri arasındaki farklılıklar gösterilebilir.
Beslenme
Peçeli baykuşun nelerle beslendiği oldukça çok araştırılmış bir konudur; kuşun kusarak çıkarttığı sindirilemeyen maddelerden oluşan topaklarda bulunan av parçalarının tanımlanması ile ne yedikleri anlaşılabilmektedir. Kuşun yaşadığı bölgelerin çoğunda bu araştırmalar yapılmış ve nemli ılıman bölgelerde avlarının %90'ınından çoğunu küçük memelilerin oluşturduğu ancak sıcak ve kurak bölgelerde ise bu oranın daha düşük olduğu ve yerel bulunabilirliğe göre çok sayıda diğer tür canlıların da avlar arasında yer aldığı görülmüştür. Avların çoğu karada yaşayan hayvanlar olsa da yarasalar ve kuşlar ile birlikte kertenkeleler, amfibiler ve böceklerin de avlandığı anlaşılmıştır. Diğer avların az olduğu durumlarda bile solucan yemedikleri görülmektedir.
Kaynakça
Özel
- ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac Bruce 1999, s. 34-75.
- ^ Scopoli 1769, s. 21-22.
- ^ Peters 1964, s. 77.
- ^ König, Weick & Becking 2009, s. 46-48.
- ^ a b König, Weick & Becking 2009, s. 209.
- ^ "Owls". IOC World Bird List: Version 4.3. IOC. 21 Aralık 2016 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 18 Eylül 2014.
- ^ Alaie Kakhki & Aliabadian 2012.
- ^ Taylor 2004, s. 24.
- ^ a b c d Mátics & Hoffmann 2002.
- ^ Ehrlich et al. 1994, s. 250-254.
- ^ Olson, James & Meister 1981.
- ^ a b Traylor & Parelius 1967.
- ^ a b Mikkola 2012.
- ^ John B. Dunning Jr., (Ed.) (2008). CRC Handbook of Avian Body Masses, 2nd Edition. CRC Press. ISBN .
- ^ Taylor 2004, s. 19–22.
- ^ Svensson et al. 1999, s. 212-213.
- ^ Taylor 2004, s. 169.
- ^ Witherby 1943, s. 343–347.
- ^ a b Shawyer 1994, s. 10.
- ^ Shawyer 1994, s. 91.
- ^ Hyde et al. 2009.
- ^ Denny, Jim (2006). . Birds of Kaua'i. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Temmuz 2014.
- ^ Martin, Jeff (8 Temmuz 2013). . BritishBirds. BritishBirds Rarities Committee. 9 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Temmuz 2014.
- ^ Taylor 2004, s. 96-107.
- ^ Taylor 2004, s. 47–61.
- ^ Taylor 2004, s. 29–46.
Genel
- Alaie Kakhki, N.; Aliabadian, M. (2012). "Mitochondrial DNA (CYTB) divergences in two distinct, Old World and New World barn owls". Iranian Journal of Animal Biosystematics. 8 (1). s. 47–55. ISSN 1735-434X.
- Bruce, M. D. (1999). "Family Tytonidae (Barn-owls)". del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J. (Ed.). Handbook of Birds of the World, Volume 5: Barn-owls to Hummingbirds. Lynx Edicions. ISBN .
- Ehrlich, Paul R.; Dobkin, David S.; Wheye, Darryl; Pimm, Stuart L. (1994). The Birdwatcher's Handbook: A Guide to the Natural History of the Birds of Britain and Europe. Oxford University Press. ISBN .
- Hyde, N. H. S.; Matthews, K.; Thompson, M.; Gale, R. (2009). . Notornis. 56 (4). ss. 169-175. 10 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2017.
- König, Claus; Weick, Friedhelm; Becking, Jan-Hendrik (2009). Owls of the World. Bloomsbury Publishing. ISBN .
- Mátics, Róbert; Hoffmann, Gyula (2002). (PDF). Acta Zoologica Cracoviensia. 45 (2). s. 245–250. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Şubat 2017.
- Mikkola, H. (2012). Owls of the World: A Photographic Guide. Firefly Books. ISBN .
- Olson, Storrs L.; James, Helen F.; Meister, Charles A. (1981). "Winter field notes and specimen weights of Cayman Island Birds" (PDF). Bulletin of the British Ornithologists' Club. 101 (3). s. 339–346. 27 Şubat 2012 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 20 Kasım 2016.
- Peters, James Lee (1964). Check-list of Birds of the World. Volume IV. Harvard University Press.
- Scopoli, Giovanni Antonio (1769). "Strix alba". Annus I Historico-Naturalis (Latince). C. G. Hilscheri. 8 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 9 Ekim 2016.
- Shawyer, Colin (1994). The Barn Owl. Hamlyn. ISBN .
- Svensson, Lars; Zetterström, Dan; Mullarney, Killian; Grant, Peter, J. (1999). Collins Bird Guide. Harper & Collins. ISBN .
- Taylor, Iain (2004). Barn Owls: Predator-prey Relationships and Conservation. Cambridge University Press. ISBN . 21 Şubat 2017 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Şubat 2017.
- Traylor, Melvin A.; Parelius, Daniel (1967). "A collection of birds from the Ivory Coast". Fieldiana Zoology. 51 (7). s. 91–117.
- Witherby, H. F. (1943). Handbook of British Birds, Volume 2: Warblers to Owls. H. F. and G. Witherby.
wikipedia, wiki, viki, vikipedia, oku, kitap, kütüphane, kütübhane, ara, ara bul, bul, herşey, ne arasanız burada,hikayeler, makale, kitaplar, öğren, wiki, bilgi, tarih, yukle, izle, telefon için, turk, türk, türkçe, turkce, nasıl yapılır, ne demek, nasıl, yapmak, yapılır, indir, ücretsiz, ücretsiz indir, bedava, bedava indir, mp3, video, mp4, 3gp, jpg, jpeg, gif, png, resim, müzik, şarkı, film, film, oyun, oyunlar, mobil, cep telefonu, telefon, android, ios, apple, samsung, iphone, xiomi, xiaomi, redmi, honor, oppo, nokia, sonya, mi, pc, web, computer, bilgisayar
Bayagi peceli baykus Tyto alba ya da peceli baykus en yaygin dagilmis baykus turu olmasinin yani sira en yaygin kus turlerinden de biridir Gece yirticilari Strigiformes takiminin peceli baykusgiller Tytonidae familyasinda siniflandirilir Dunya uzerinde kutuplar coller Asya da Himalayalarin kuzeyi Endonezya nin cogu bolgesi ile bazi Pasifik Adalari disinda her yerde yasarlar Bayagi peceli baykusBayagi peceli baykus Ingiltere source source Bayagi peceli baykus ses kaydi Cardiganshire WalesKorunma durumuAsgari endise altinda IUCN 3 1 Biyolojik siniflandirmaAlem AnimaliaSube ChordataSinif AvesTakim StrigiformesFamilya TytonidaeAlt familya Cins TytoTur T albaIkili adlandirmaTyto albaScopoli 1769Yasam alanlariSinonimlerStrix alba Scopoli 1769 Strix pratincola Bonaparte 1838 Tyto delicatula Gould 1837 Filogenetik kanitlar peceli baykuslarin biri Avrasya ve Afrika da biri Avustralasya da ve digeri de Amerikalarda olmak uzere uc ana soyu oldugunu gostermektedir Ayrica adalarda da oldukca farkli taksonlari vardir Bazi otoriteler grubu bolerek bes ayri tur olarak siniflandirir ancak bu durumu acikliga kavusturabilmek icin daha ileri inceleme ve arastirmaya gerek duyulmaktadir Yaklasik 28 alt turu arasinda boyut ve renk acisindan genis bir cesitlilik olmasina ragmen cogunun boyu 33 ila 39 cm arasinda iken kanat genislikleri de 80 ila 95 cm arasindadir Kafa ve sirt tuyleri boz ve kahverenginin benekli tonlarindadir Alt tuyleri ise beyaz ile kahverengi arasindadir ve bazen koyu benekleri vardir Yuzleri belirgin olarak kalp seklindedir ve bircok alt turunde beyaz tuylerle kaplidir Normal baykuslar gibi hu hu sesi cikarmaz ancak urkutucu ve uzun suren ciglik seklinde ses cikarir Yasadigi bolgelerin tamamina yakininda geceleri avlanir ancak Britanya da ve bazi Pasifik Adalarinda gunduzleri de avlanir Peceli baykus yerdeki hayvanlari avlama uzerinde uzmanlasmistir ve avlarinin tamami cok iyi isitme yetileri sayesinde ses ile yerini tespit ettikleri kucuk memelilerden olusur Tekeslidirler ancak eslerden biri oldugunde yeni bir cift bagi kurabilirler Ureme donemi yoreye gore yilin degisik zamanlarindadir ve disiler agac kovuklarinda eski binalarda ya da kayalik yamaclarda bulunan yuvalara ortalama dort yumurta yumurtlayarak kuluckaya yatarlar Kulucka doneminin tamamini yuvada geciren disi peceli baykus ve yumurtadan cikan yavrular beslenmek icin tamamen erkek peceli baykusa bagimlidir Cok sayida kucuk memeli avlanmak icin bulundugu takdirde peceli baykus populasyonu hizlica artabilir ve kuresel olarak asgari endise altindaki turler arasindadir Sinirli yasam alanina sahip bazi alt turleri korunma acisindan daha buyuk tehdit altindadir Taksonomi ve siniflandirmaPeceli baykus ucarkenErkek Tyto alba alba solda ve disi T a guttata sagda Peceli baykus doktor ve doga bilimci Giovanni Antonio Scopoli tarafindan 1769 yilinda Anni Historico Naturales adli eserinde ilk olarak tanimlanmis kus turlerinden biridir Scopoli Strix alba adini kullanmistir Daha cok baykus turu tanimlandikca cins adi olarak Strix baykusgiller Strigidae familyasinda bulunan baykuslar icin kullanilmaya baslandi ve peceli baykus ise Tyto alba olarak kendisine ait peceli baykusgiller Tytonidae familyasinda siniflandirildi Peceli baykusun bilimsel adi beyaz baykus demektir ve Eski Yunanca baykus anlamina gelen tytw ile Latince beyaz anlamina gelen alba sozcuklerinden olusur bir ara T alba turu icine dahil edilmistir ve Kucuk Antillerde yasayan populasyonu bazi yazarlar tarafindan hala dahil edilmektedir DNA kanitlarina dayanarak Konig Weick ve Becking 2009 yilinda ve yi ayri tur olarak tanimlamislardir Ayrica T a delicatula alt turunun de ayri bir tur olarak taninmasini ve altinda T d sumbaensis T d meeki T d crassirostris ve T d interposita alt turlerinin siniflandirilmasini da onermislerdir Ancak nin bu konuda supheleri oldugundan Tyto delicatula nin T alba dan ayrilmasinin yeniden gozden gecirilmesi gerektigini belirtmistir Adalarda yasayan bazi alt turler de zaman zaman ayri birer tur olarak degerlendirilmektedir ancak bu degisiklikler bayagi peceli baykus filocografyasi uzerine daha fazla arastirma yapilmasini beklemektedir Handbook of Birds of the World Volume 5 Barn owls to Hummingbirds adli kitapta Bruce a gore tum grubun yeniden gozden gecirilme zamani coktan gelip gecmistir Mitokondriyal DNA nin molekuler analizi turun iki klada ayrildigini gostermektedir Eski Dunya da alba ve Yeni Dunya da furcata Ancak bu calismada yazarlarin ayri bir tur olarak kabul ettigi T a delicatula dahil edilmemistir Ayrica Endonezya da yasayan T a stertens alt turu ile alba kladinin diger uyeleri arasinda buyuk bir genetik farklilik da bulunmustur Peceli baykus diger tum baykus turlerinden daha genis bir dagilim gosterir Yillar boyunca cok sayida alt tur onerilmistir ancak bircogu genellikle belirgin olarak ayrik populasyonlar arasinda gecis olarak degerlendirilmistir Govde oranlari boyut ve renk acisindan farklilik gosteren yirmi ila otuz alt turu ekseriyetle taninmaktadir Adalarda yasayanlar cogunlukla anakarada yasayanlardan daha kucuk boyutlara sahiptir ormanlarda yasayanlarin tuyleri acik alanlarda yasayanlardan daha koyu ve kanatlari da daha kisadir Peceli baykus alt turlerinin renkleri erlangeri ve niveicauda alt turlerinin hemen hemen tamamen bej ve beyaz renklerinden contempta alt turunun siyah ve kahverengiye yakin renklerine kadar cesitlilik gosterir Handbook of Birds of the World Volume 5 Barn owls to Hummingbirds adli kitapta asagidaki alt turler listelenmistir Alt tur Fiziksel ozellikleri Dagilimi SinonimlerT a alba Scopoli 1769 Acik renkli eriskin Ust kisimlar gri ve acik ten rengi Alt kisimlar beyaz bazen az sayida kara benekli erkeklerin tamamen lekesiz oldugu gorulur Bati Avrupa da Britanya Adalarindan guneyde Magripe doguya dogru Akdeniz sahilleri boyunca kuzeyde Turkiye nin kuzeybatisinda ve guneyde Sudan in kuzeydogusuna ulastigi Nil Nehrine kadar Ayrica Nijer de Sahra Colu nde Air Daglari nda Akdeniz de Balear Adalari ve Sicilya da batida Kanarya Adalari El Hierro La Gomera La Palma Gran Canaria ve Tenerife Balkanlardan Macaristan a ve Ren Nehri ile Maas Nehri nin asagi kesimlerinde guttata ile gecis formlari Misir Sudan siniri boyunca affinis le gecis formlari hostilis kirchhoffi kleinschmidti pusillus Afrika populasyonlari erlangeri alt turu olabilir T a javanica J F Gmelin 1788 Kuzey Topraklari Avustralya Buyuk alba ya benzer ama ust tuyler daha koyudur ve genel olarak belirgin beneklere sahiptir Malay Yarimadasi boyunca Krakatoa ve da dahil olmak uzere guney Buyuk Sunda Adalari ayrica nda ve ve muhtemelen Borneo nun guneyi Guneydogu Asya da yasayan populasyonlar buraya konur ama stertens alt turune daha yakindir T a furcata Temminck 1827 Kuba Buyuk Ust kisimlar soluk turuncu ten rengi ve kahverengimsi gri renklidir alt kisimlar az sayida benekli beyazimsidir Yuz beyazdir Kuba Jamaika Cayman Adalari da nadir bulunur ya da soyu tukenmistir niveicauda da icinde yer alabilir T a tuidara J E Grey 1829 Brezilya Ust kisimlar gri ve turuncu ten rengidir Alt kisimlar az benekli beyazimsidan acik ten rengine degisir Yuz beyazdir Soluk renkli Eski Dunya guttata alt turune benzer Guney Amerika da And Daglari nin dogusundan Amazon Nehri nin guneyine ve Tierra del Fuego ya kadar guneye alcak duzluklerde ayrica Falkland Adalari nda hauchecornei ve muhtemelen hellmayri de icindedir T a guttata C L Brehm 1831 Almanya Ust kisimlari alba dan daha gridir Alt kisimlari bazi koyu beneklerle ten renginden pas rengine benekler alba dan fazladir Yuz beyazimsi Disilerin alt kisimlari ortalama olarak erkeklerden daha kirmizimsidir Orta Avrupa da Alp Daglari nin kuzeyinden Ren Nehri boyunca Letonya Litvanya ve Ukrayna ya guneyde Romanya Yunanistan in kuzeydogusu ve Balkanlar in guneyi Yasam alaninin bati sinirlarinda alba ile gecis formlari bulunur rhenana icindedir T a delicatula Gould 1837 Ucarken alba ya benzer ust kisimlari biraz daha koyudur ve asagida daha fazla beneklidir Kuyrukta 4 agac kabugu kahverenginde serit vardir Avustralya ve kiyidan uzak adalarda Tazmanya da yoktur Kucuk Sunda Adalari Timor muhtemelen Melanezya Yeni Kaledonya ve Vanuatu nun guneyinde ve da dahil olmak uzere Solomon Adalari Nissan Buka ve muhtemelen ve New Britain in kuzeyi Bati Polinezya Fiji ve Rotuma Niue Tonga Wallis ve Futuna Lord Howe Adasi na sokulmus ancak soyu yine tukenmistir bellonae everetti kuehni lifuensis ve lulu alt turlerini barindirir Fiji de siyah kahverengimsi peceli baykus raporlarinin incelenmesi gerekmektedir T a pratincola Bonaparte 1838 Eriskin ucarken Buyuk Ust kisimlari gri ve turuncu ten rengidir Alt kisimlari cok benekli beyazimsidan acik ten rengine dogru Yuz beyaz Soluk Eski Dunya guttata ya benzer ama ekseriyetle asagida daha cok benek vardir Kuzey Amerika da Kanada nin guneyinden Orta Meksika ya Bermuda Bahamalar Hispaniola Lord Howe Adasi na sokulmus ama tekrar soyu tukenmistir 1958 de Hawaii ye sokulmus ve yasamaya devam etmektedir lucayana ve muhtemelen bondi guatemalae subandeana alt turlerini icerir T a punctatissima G R Grey 1838 Santa Cruz Adasi Galapagos Kucuk Ust kisimlar koyu grimsi ve beneklerin beyaz kismi belirgindir Alt kisimlar beyazdan altin ten rengine dogru degisirken kucuk yogun benekler ve kahverengi kivrimli desenler belirgindir Galapagos Adalari na endemiktir Bazen ayri bir tur olarak tanimlanir T a poensis Fraser 1842 Ust kisimlari genis desenli altin kahverengi ve gridir Alt kisimlari yaygin benekli acik ten rengidir Yuz beyazdir affinis ile ayni degilse ya endemiktir T a thomensis Hartlaub 1852 Orta kucuk Ust kisimlari koyu kahverengimsi gri ve genis desenli kanat tuylerinin ucunda acik kahverengi seritler vardir Alt kisimlari yaygin benekli altin kahverengisidir Yuz ten rengidir Sao Tome Adasi na endemik de goruldugu kaydi hatalidir Bazen ayri bir tur olarak tanimlanir T a affinis Blyth 1862 Tanzanya poensis e benzer ancak ortalamada daha hafiftir Ust kisimlar gri Alt kisimlar yaygin benekli acik ten rengi Yuz beyaz Komorlar Madagaskar ve adalari da dahil olmak uzere Sahra Alti Afrika Seysellere sokulmustur Misir Sudan sinirinda alba ile gecis formlari vardir hypermetra icindedir poensis ten ayri oldugu suphelidir Fiziksel niteliklerTyto alba guttata Bayagi peceli baykus orta boyutlu uzun kanatli ve kisa karemsi kuyrugu olan soluk renkli tuylere sahip bir baykus turudur Alt turleri arasinda oldukca onemli boyut farkliliklari bulunur Tipik bir peceli baykusun boyu 33 ila 39 cm arasinda degisirken alt turler arasinda en kucugu 29 cm ve en buyugu 44 cm boya sahiptir Yine tipik bir peceli baykusun kanat acikligi 80 ila 95 cm arasinda degisirken alt turler arasinda en kucugu 68 cm en buyugu de 105 cm kanat acikligina sahiptir Eriskin vucut agirligi da ortalama 260 g agirligindaki T a punctatissima alt turunun erkeklerinden ortalama 555 g agirligindaki T a javanica alt turunun erkeklerine kadar degisiklik gosterirken tum alt turler arasinda eriskin agirligi 224 g ila 710 g arasindadir Genel olarak kucuk adalarda yasayan peceli baykuslar muhtemelen avladiklari boceklere olan gereksinimlerinin yuksek olmasi nedeniyle manevra yeteneklerinin daha iyi olmasina gerek duyduklarindan oturu daha kucuk ve hafiftirler Yine de en buyuk govde boyutuna sahip olan peceli baykus alt turu T a furcata Kuba ve Jamaika da yasayan bir ada irkidir ancak daha buyuk adalarda yasadiklarindan beslenmek icin daha buyuk avlarin bulunmasi ve rekabet altinda olan daha az baykus turu olmasi nedeniyle daha buyukturler Kuyruklarinin sekilleri peceli baykuslari ucarken tipik baykuslardan ayirt edebilmenin bir yoludur Diger ayirt edici ozellikleri inisli cikisli ucuslari ve ucarken asagi sarkan tuylu bacaklaridir Kalp seklinde olan soluk tuylu yuzleri ve kara gozleri ucan kuslarin belirgin ayirici ozelliklerinden biridir Peceli baykuslarin yuzleri egik kara goz delikleri olan duz bir maske takmis gibidir ve gaganin ustunde cikintili tuyler buruna benzer Peceli baykusun pencesi Peceli baykusun kafasi ve govdesinin ust kismi tipik olarak soluk kahverengi ile ozellikle alin ve sirt kisminda olmak uzere grinin bazi tonlari arasinda degisir Bazi alt turler daha saf ve canli bir kahverengidir ve hepsinin uzerinde koyu renkli bantlar bulunan acik kahverengi rengi ucus tuyleri ile kuyruk tuylerinin ucu disinda tuyleri siyah beyaz beneklidir Kalp seklindeki yuz genellikle parlak beyazdir ancak bazi alt turlerde ise kahverengidir Ayaklarinda bulunan tuyler de dahil olmak uzere govdenin alt kismi alt turler arasinda beyazdan kizilimsi ten rengine kadar farklilik gosterir veya duz renklidirler ya da degisen sayida cok kucuk siyahimsi kahverengimsi benekler icerirler Arastirmalar en azindan Kita Avrupasi nda benekleri daha cok olan disilerin beneksiz disilere gore daha saglikli oldugunu gostermektedir Buna karsin ayni bolgede yasayan erkekler icin bu gecerli degildir ve benek dagilimi alt turlere gore farklilik gosterir Gaga genel tuy renklerine uyumlu olarak soluk boynuz renginden koyu ten rengine kadar degisiklik gosterir Iris siyahimsi kahverengidir Penceler de gaga gibi farkli renk dagilimina sahiptir ve alt turlere gore pembeden koyu pembemsi griye kadar degisir ve tirnaklar siyahtir Herhangi bir populasyonda ortalama olarak erkekler disilere gore daha soluk renkli tuylere sahiptir ve alt kisimlarinda daha az benek vardir Ayrica erkekler disilere gore genellikle 10 daha az agirdir Yuvadan ayrilmis peceli baykus yavrulari beyaz hav tuylerle kaplidir ancak kalp seklindeki yuz tuyleri yavrular yumurtadan cikar cikmaz belirgindir Halk arasinda yaygin inanisin aksine peceli baykuslar baykusgiller familyasindaki tipik baykuslar gibi hu hu sesi cikarmazlar Kendilerine ozgu ve yakin mesafede kulagi oldukca rahatsiz edici urkutucu ve uzun bir ciglik sesi cikarirlar Kur yapan erkekler tiz ve heyecanli bir ses cikarirlar Hem genc hem yasli kuslar yuvalarina girenleri kacirmak icin yilan gibi tislayabilirler Cikardiklari diger sesler arasinda memnuniyeti ifade eden kisa ve tiz mirlama sesi ve alaca baykusun cikardigi seslerden birine benzeyen kiyeek sesidir Yakalandiklarinda ya da koseye sikistiklarinda peceli baykuslar kendilerini geriye dogru atarak keskin tirnakli pencelerini savurarak kendilerini savunurlar Bu sirada gaga ya da dil ile gicirti sesi ya da tiklama sesi cikarirlar DagilimAntarktika disinda tum kitalarda yasayan peceli baykus en yaygin karada yasayan kus turudur Yasam alanlari Fennoskandiya ve Malta disinda Avrupa nin tamami Sahra Colu disinda Afrika nin cogu Hint altkitasi Guneydogu Asya Avustralya cok sayida Pasifik adasi Kuzey Guney ve Orta Amerika dir Genel olarak goc etmezler ve belirli bir yere yerlesmis bireyler yakinlarinda daha iyi avlanma alanlari bosalmis olsa dahi yerlerini degistirmezler Britanya Adalari nda genc kuslarin akarsu koridorlari boyunca dagildigi ve dogduklari yerden ortalama 9 km uzaga gittikleri kaydedilmistir Kita Avrupasi nda katedilen mesafe yaygin olarak 50 ila 100 km arasinda olmak uzere daha uzundur ancak istisnai olarak Hollanda da halkalanmis kuslarin Ispanya ve Ukrayna da gozlemlenmesi gibi bu mesafe 1500 km ye ulasir Amerika Birlesik Devletleri nde ise tipik olarak dagilma mesafesi 80 ila 320 km arasindadir ancak en uzun mesafeler 1760 km ye ulasabilmektedir Afrika kitasindaki hareketler Senegal ve Gambiya dan Sierra Leone ye 1000 km civarinda ve Guney Afrika da 579 km ye kadar ulasabilmektedir Avustralya da ise kurak mevsimlerde kuslarin kuzey kiyisina yagmurlu mevsimlerde de guneye dogru hareket ettigi ve kemirici istilalarina gore de gocebe davranis gosterdikleri gozlemlenmistir Ara sira bu kuslardan bazilari Norfolk Adasi Lord Howe Adasi ya da Yeni Zelanda ya gider ve peceli baykuslari okyanusu asabilme yeteneklerini kanitlar 2008 yilinda peceli baykuslarin ilk defa olarak Yeni Zelanda da uremeye basladiklari kaydedilmistir Peceli baykus kemirici populasyonunu kontrol altina almak icin Hawaii adasi Kauai ye basariyla sokulmustur ancak ayni zamanda yerli kus turlerini de avladigi gorulmustur Davranis ve ekolojiKaliforniya da turu bir kus tarafindan maruz kalan peceli baykus Baykuslarin cogu gibi peceli baykus da gececildir ve karanlikta avlanmak icin cok gelismis isitme duyusuna guvenir Siklikla aksam karanligi cokmeden hemen once etkinlesir ve bazen yuva degistirirken gunduzleri de gozlemlenebilir Britanya da cesitli Pasifik adalarinda ve muhtemelen baska yerlerde de bazen gunduzleri avlanir Bu davranis peceli baykusun gunduzleri diger kuslar tarafindan maruz kalip kalmadigina gore degisir Ancak Britanya da saksaganlar ve karabas martilar tarafindan taciz edilseler bile gunduzleri avlanmaya devam etmektedirler Gunduzleri etkin olmalari muhtemelen onceki gece havanin yagisli olmasi nedeniyle avlanmanin zor olmasi nedeniyle olmaktadir Buna karsin Avrupa nin guneyinde ve tropiklerde bu kuslarin hemen hemen tamamen gececil oldugu ve gunduzleri avlanan birkac kusun da agir tacize ugradigi gorulmektedir Peceli baykus pek o kadar degildir ancak avlandiklari bir yasam alanlari vardir Iskocya da erkek peceli baykuslar icin bu yasam alani yuvalarindan itibaren 1 km yaricapli ortalama 300 hektarlik bir alandir Disilerin yasam alani eslerinin yasam alaniyla hemen hemen aynidir Ureme mevsimi disinda erkek ve disiler genellikle ayri yerlerde tuneklerler ve her birinin gunduzleri saklanabilecekleri ve geceleri kisa sure kaldiklari uc kadar favori yerleri vardir Tunekler agac kovuklarinda kayaliklardaki yariklarda kullanilmayan binalarda bacalarda olabilir ve yuvalara gore genelde daha kucuktur Ureme mevsimi yaklastikca kuslar sectikleri yuvanin yakininda tunemeye baslarlar Peceli baykus kismen ormanliktan olusan acik alanlarda yasayan bir kustur Genellikle 2000 m rakimin altinda bulunur ancak tropiklerde 3000 m rakima kadar yasayabilir Bu baykus turu ormanlarin kenarinda ya da meralarin yaninda kaba otlu alanlarda avlanmayi tercih eder Potansiyel avlarin cikarttigi sesleri dinleyerek yerde av ararken zahmetsiz inisli cikisli bir sekilde ucar Baykuslarin cogu gibi peceli baykusun da ucusu sessizdir Ucus tuylerinin on kenarlarinda bulunan cok kucuk centikler ile arka kenarlarinda bulunan kilimsi sacaklar kanatlardan gecen hava akisini kirarak turbulansi ve dolayisiyla olusan sesi azaltir Buyuk tuylerin yanindaki kucuk tuylerde bulunan kilimsi uzantilar tuylere yumusak bir dokunus verdigi gibi kanat cirpma sirasinda olusan gurultuyu de azaltir Komsu bolgelerde yasayan alt turler arasinda bile davranissal ve ekolojik tercih farklari gorulur Bu farkliliklara ornek olarak Avrupa nin guneydogusunda ve Iber Yarimadasi ile Fransa nin guneyinde allopatrik buzul cagi korunakli bolgelerinde evrimlesmis T a guttata ve T a alba alt turleri arasindaki farkliliklar gosterilebilir Beslenme Guclu gagasinin goruldugu kafatasi Peceli baykusun nelerle beslendigi oldukca cok arastirilmis bir konudur kusun kusarak cikarttigi sindirilemeyen maddelerden olusan topaklarda bulunan av parcalarinin tanimlanmasi ile ne yedikleri anlasilabilmektedir Kusun yasadigi bolgelerin cogunda bu arastirmalar yapilmis ve nemli iliman bolgelerde avlarinin 90 inindan cogunu kucuk memelilerin olusturdugu ancak sicak ve kurak bolgelerde ise bu oranin daha dusuk oldugu ve yerel bulunabilirlige gore cok sayida diger tur canlilarin da avlar arasinda yer aldigi gorulmustur Avlarin cogu karada yasayan hayvanlar olsa da yarasalar ve kuslar ile birlikte kertenkeleler amfibiler ve boceklerin de avlandigi anlasilmistir Diger avlarin az oldugu durumlarda bile solucan yemedikleri gorulmektedir KaynakcaOzel a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac Bruce 1999 s 34 75 Scopoli 1769 s 21 22 Peters 1964 s 77 Konig Weick amp Becking 2009 s 46 48 a b Konig Weick amp Becking 2009 s 209 Owls IOC World Bird List Version 4 3 IOC 21 Aralik 2016 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 18 Eylul 2014 Alaie Kakhki amp Aliabadian 2012 Taylor 2004 s 24 a b c d Matics amp Hoffmann 2002 Ehrlich et al 1994 s 250 254 Olson James amp Meister 1981 a b Traylor amp Parelius 1967 a b Mikkola 2012 John B Dunning Jr Ed 2008 CRC Handbook of Avian Body Masses 2nd Edition CRC Press ISBN 978 1 4200 6444 5 Taylor 2004 s 19 22 Svensson et al 1999 s 212 213 Taylor 2004 s 169 Witherby 1943 s 343 347 a b Shawyer 1994 s 10 Shawyer 1994 s 91 Hyde et al 2009 Denny Jim 2006 Birds of Kaua i 4 Mart 2016 tarihinde kaynagindan arsivlendi Erisim tarihi 24 Temmuz 2014 Martin Jeff 8 Temmuz 2013 BritishBirds BritishBirds Rarities Committee 9 Eylul 2016 tarihinde kaynagindan arsivlendi Erisim tarihi 19 Temmuz 2014 Taylor 2004 s 96 107 Taylor 2004 s 47 61 Taylor 2004 s 29 46 Genel Alaie Kakhki N Aliabadian M 2012 Mitochondrial DNA CYTB divergences in two distinct Old World and New World barn owls Iranian Journal of Animal Biosystematics 8 1 s 47 55 ISSN 1735 434X Bruce M D 1999 Family Tytonidae Barn owls del Hoyo J Elliott A Sargatal J Ed Handbook of Birds of the World Volume 5 Barn owls to Hummingbirds Lynx Edicions ISBN 84 87334 25 3 Ehrlich Paul R Dobkin David S Wheye Darryl Pimm Stuart L 1994 The Birdwatcher s Handbook A Guide to the Natural History of the Birds of Britain and Europe Oxford University Press ISBN 0 19 858407 5 Hyde N H S Matthews K Thompson M Gale R 2009 Notornis 56 4 ss 169 175 10 Nisan 2017 tarihinde kaynagindan arsivlendi Erisim tarihi 23 Subat 2017 Konig Claus Weick Friedhelm Becking Jan Hendrik 2009 Owls of the World Bloomsbury Publishing ISBN 978 1 4081 0884 0 Matics Robert Hoffmann Gyula 2002 PDF Acta Zoologica Cracoviensia 45 2 s 245 250 4 Mart 2016 tarihinde kaynagindan PDF arsivlendi Erisim tarihi 19 Subat 2017 Mikkola H 2012 Owls of the World A Photographic Guide Firefly Books ISBN 9781770851368 Olson Storrs L James Helen F Meister Charles A 1981 Winter field notes and specimen weights of Cayman Island Birds PDF Bulletin of the British Ornithologists Club 101 3 s 339 346 27 Subat 2012 tarihinde kaynagindan PDF Erisim tarihi 20 Kasim 2016 Peters James Lee 1964 Check list of Birds of the World Volume IV Harvard University Press Scopoli Giovanni Antonio 1769 Strix alba Annus I Historico Naturalis Latince C G Hilscheri 8 Agustos 2016 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 9 Ekim 2016 Shawyer Colin 1994 The Barn Owl Hamlyn ISBN 0 600 57949 2 Svensson Lars Zetterstrom Dan Mullarney Killian Grant Peter J 1999 Collins Bird Guide Harper amp Collins ISBN 0 00 219728 6 Taylor Iain 2004 Barn Owls Predator prey Relationships and Conservation Cambridge University Press ISBN 978 0 521 54587 7 21 Subat 2017 tarihinde kaynagindan Erisim tarihi 20 Subat 2017 Traylor Melvin A Parelius Daniel 1967 A collection of birds from the Ivory Coast Fieldiana Zoology 51 7 s 91 117 Witherby H F 1943 Handbook of British Birds Volume 2 Warblers to Owls H F and G Witherby