Kültürel Marksizm komplo teorisi

Kültürel Marksizm, Frankfurt Okuluʼnu modern ilerici hareketlerin, kimlik politikalarının ve politik doğruculuğun kaynağı olarak gösteren aşırı sağcı antisemitik bir komplo teorisidir. Komplo teorisi, gelenekçi muhafazakarlığın sözde “Hristiyan değerleri”ni zedeleyen ve bunların yerine kültürel olarak liberal değerleri koymayı amaçlayan planlı bir kültür savaşı yoluyla Batı toplumunu yıkmaya yönelik süregelen ve kasıtlı bir akademik ve entelektüel çaba olduğunu ileri sürmektedir.

Nazi propaganda terimi olan “”in çağdaş bir uyarlaması olan bu komplo teorisinin çağdaş versiyonu 1990’larda Amerika Birleşik Devletleriʼnde ortaya çıkmıştır. Başlangıçta sadece aşırı sağcı siyasi uçta rastlanan bu terim, 2010'larda ana akım söyleme girmeye başlayarak artık tüm dünyada kullanılmaktadır. Marksist bir kültür savaşı komplo teorisi sağcı politikacılar, köktendinci dini liderler, ana akım yazılı ve televizyon medyasındaki siyasi yorumcular ve beyaz üstünlükçü terörist gruplar tarafından desteklenmekte ve “alternatif sağ dünya görüşünün temel bir unsuru” olarak tanımlanmaktadır. Komplo teorisi üzerine yapılan akademik analizler, bu teorinin gerçekte hiçbir dayanağı olmadığı sonucuna varmıştır.

Menşei

Avrupalı gericiler, 1960'ların kültür savaşlarında liberallere ve Marksistlere karşı aldıkları yenilgilerin ardından, “Eski Sağ‘ın ana akım muhafazakarlığından ayrılarak, çağdaş toplumu eleştiren ve kültürel normları ve değerleri dönüştürmeye çalışan ’Yeni Sağ' adında bir grup oluşturdular. 21. yüzyılda Avrupa Yeni Sağı, liberal statükoyu gayrimeşrulaştırmak için şiddet içermeyen yollara odaklanma konusunda ABD alternatif sağını etkilemiştir. Bu, Batı kültürünün algılanan düşüşünü ve kapitalizm ile “Kültürel Marksizm” olarak adlandırdıkları şey arasındaki gizli anlaşmanın bir sonucu olduğunu ileri sürdükleri popüler kültürün etkisini eleştirmeyi de içermekteydi.

Popülerleşmesi

Rachel Busbridge, Benjamin Moffitt ve Joshua Thorburn, komplo teorisinin aşırı sağ tarafından desteklendiğini, ancak “son çeyrek yüzyılda zemin kazandığını” belirtmekte ve şu sonuca varmaktadır: “Kültürel Marksist komplo merceğinden bakıldığında, ana akım ile uçlar arasında bir güç ilişkisi olduğunu görmek mümkündür. Bu sayede, belirli konuşma noktaları ve mecazlar ‘ana akım’ figürler tarafından aktarılabilmekte, benimsenebilmekte ve uyarlanabilmekte, böylece daha önce kenarda kalmış ideolojilere itibar ve görünürlük kazandırılmaktadır.“

Breitbart News'in kurucusu Andrew Breitbart'ın 2011 yılında yazdığı kitap “Haklı Öfke: Dünyayı Kurtarırken Bana Müsaade Edin” komplo teorisinin ana akıma doğru ilerleyişini temsil etmektedir. Breitbart'ın komplo yorumu birçok açıdan Lind'inkine benzemektedir. Breitbart, Frankfurt Okulu'nun fikirlerinin üniversitelerden daha geniş kitlelere yayılmasını “damlama entelektüalizmine” dayandırmakta ve Saul Alinsky'nin 1971 tarihli Radikaller için Elkitabı'nda kültürel Marksizmi kitlelere tanıttığını savunmaktadır. Woods, Breitbart'ın kültürel marksizmi modern Demokrat Parti ve Hillary Clinton ile ilişkilendirmek için Alinsky'ye odaklandığını savunmaktadır. Breitbart, George Soros'un kültürel Marksizm projesini finanse ettiğini iddia etmektedir. Martin Jay, Breitbart'ın kitabının Frankfurt Okulu'nun gerçek çalışmalarına ilişkin "korkunç bir cehalet" sergilediğini yazmıştır.

Breitbart News, Theodor Adorno'nun kullandığı atonal müziğin kitlesel ölçekte akıl hastalığı yaratmaya yönelik bir girişim olduğu fikrini ortaya atmıştır. Breitbart'ın eski yazarlarından Ben Shapiro ve Turning Point USA'in kurucusu Charlie Kirk komplo teorisini, özellikle de üniversitelerde Kültürel Marksist faaliyetler yürütüldüğü yönündeki iddiayı teşvik etmişlerdir.

Örneğin 2010'ların sonunda Kanadalı klinik psikolog Jordan Peterson, cinsiyet ayrımı gözetmeyen zamirlerin(He/She yerine Ze/Hir kullanımı) kullanılmasını talep eden “Kültürel Marksizm”i ifade özgürlüğüne yönelik bir tehdit olarak suçlayarak terimi popülerleştirdi ve böylece terimi ana akım söyleme taşındı. Eleştirmenler, Peterson'ın antisemitik sonuçlarını anlamadan postmodernizmi komplo için bir ikame terim olarak yanlış kullandığını belirterek, “Peterson ideolojik bir antisemit değildir; faşist propagandayı yeniden yayınladığında, yaydığı köpek ıslıklarını bile duymadığına inanmak için her türlü neden vardır” demektedir.

Spencer Sunshine ve gazeteci Ari Paul, The New York Times, New York Magazine ve The Washington Post gibi geleneksel medyayı komplo teorisine yer verdikleri için eleştirerek, ya komplo teorisinin doğasına açıklık getirmediklerini ya da “sayfalarında yaşamasına izin verdiklerini” ileri sürmüşlerdir. Paul ve Sunshine'ın “kültürel Marksizmi sadece politik doğruculuk olarak yeniden markalaştırdığını ve Nazi esintili ifadeye Amerikan sağı için meşruiyet kazandırdığını” iddia ettiği David Brooks'un New York Times'taki makalesi buna bir örnektir. Bu durum, Chemtrails ya da aşılarla ilgili komplo teorilerinin ana akım basında hak etmediği bir yer bulmasına izin vermeye benzemektedir.” Bir diğer örnek ise "Kampüslerde sosyal adalet hareketlerine ilham veren 'kültürel Marksistleri' kınayan" Andrew Sullivan'dır. Paul ve Sunshine, komplo teorisinin niteliğini vurgulamadaki başarısızlığın “acı sonuçları olduğunu” ileri sürmektedir. 'Bu çerçevenin kullanımını meşrulaştırıyor ve bu yüzden de antisemitizm olarak kodlanıyor.”

Komplo teorisinin destekçileri arasında paleo-muhafazakâr siyaset felsefecisi Paul Gottfried de bulunmaktadır. Gottfried bir zamanlar Herbert Marcuse'nin öğrencisiydi ve onunla aynı fikirde değildi ve Telos adlı akademik derginin editörlüğünü yapıyordu. Gottfried'in görev sürecinde Telos, Carl Schmitt ve Alain de Benoist hakkında olumlu yazılar yazarak aşırı sağcı bakış açısından yazdı. Gottfried, Richard Spencer'ı etkiledi ve alternatif sağın "vaftiz babası" olarak adlandırıldı. William Lind'i “Kültürel Marksizm”in antisemitik tonlar taşıdığı suçlamalarına karşı savundu. Gottfried kendini gerici olarak tanımlayarak ve siyasi eşitliğin değerini sorgulamaktadır. Gottfried kültürel marksizmi “Marksist sosyalizmin bazı unsurlarını cinsel ve kültürel devrim çağrısıyla birleştiren özel bir değişim hareketi” olarak tanımlamaktadır. Bununla birlikte, Marksizm ile bağlantısı zayıf olduğu için “kültürel marksizm” teriminin ideal olmadığını söylemektedir. Gottfried, Frankfurt Okulu'nun etkisinin modern sol siyasette esas olarak sağ kanadı faşizmle bir tutma eğilimi şeklinde devam ettiğini yazmaktadır.

Bakış açıları

Komplo teorisi, Marksist teorisyenler ve Frankfurt Okulu entelektüellerinden oluşan elit bir grubun Batı toplumunu altüst ettiğini iddia etmektedir. Frankfurt Okulu üyelerinin hiçbiri Batı medeniyetini yok etme veya herhangi bir uluslararası komplonun parçası değildi. Zaten Horkheimer da Frankfurt Okulu üyelerinin Amerika Birleşik Devletleri'nde siyasi aktivizmle meşgul olmasını kesinlikle yasaklamıştır. Marc Tuters'e göre, “bu literatür tarafından önerilen Marksizm analizi, konunun ciddi bir tarihçisi tarafından kesinlikle incelemeye dayanmayacaktır.” Komplo teorisyenleri, Theodor Adorno'nun Radyo Araştırma Projesi'ndeki kitle iletişim araçlarının halkı etkileme kabiliyetini anlamaya çalıştığı ve bunu uygulanacak bir plandan ziyade azaltılması gereken bir tehlike olarak gördüğü çalışmasının niteliğini yanlış aktarmaktadır.

Komplo teorisyenleri kendilerini, genellikle kapitalizme ve ifade özgürlüğüne hizmet eden "Batı uygarlığının" savunucuları olarak konumlandırmaktadır. Komplo teorisi, siyasi doğruculuğun aşırı bir değerlendirmesidir ve ikincisini Hristiyanlığı, milliyetçiliği ve çekirdek aileyi yok etme projesi olmakla suçlamaktadır. Frankfurt Okulu ile ilişkili akademisyenler, statükoyu korumakta çıkarı olan kişilere tehdit gibi görünebilecek hedefler olan ataerkillik ve kapitalist sömürüye karşı uyarıda bulunarak kendilerince daha iyi bir toplum yaratmaya çalıştılar.

Komplo teorisi Frankfurt Okulu'nun etkilerini abartmaktadır; Stuart Jeffries bu teoriyi tartışırken “gerçek dünyadaki etkilerinin ihmal edilebilir düzeyde” olduğunu belirtmiştir. Joan Braune'ye göre, komplo teorisyenlerinin atıfta bulunduğu anlamda Kültürel Marksizm hiçbir zaman var olmamıştır ve herhangi bir tarihsel düşünce okuluna karşılık gelmemektedir. Ayrıca Frankfurt Okulu akademisyenlerinin “Kültürel Marksistler” olarak değil “Eleştirel Teorisyenler” olarak anıldığını belirtmektedir. Komplo teorisyenlerinin iddialarının aksine, postmodernizmin Eleştirel Teori tarafından tipik olarak desteklenen üst anlatılar da dahil olmak üzere Marksizme karşı temkinli ve hatta düşmanca olma eğiliminde olduğuna işaret etmektedir.

Joseph Goebbels Dejenere Sanat sergisini izliyor. Kültürel Marksizm komplo teorisi sıklıkla “Kültürel Bolşevizm” ve “dejenere sanat” hakkındaki antisemitik Nazi propagandasıyla karşılaştırılır.

Antisemitizm

Yazar Matthew Rose, İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Amerikalı Neo-Nazi Francis Parker Yockey'in savlarının komplo teorisinin erken bir örneği olduğunu yazmıştır.

William Lind bir keresinde Holokost inkar konferansında teorilerini ortaya koymuştur.

Political Research Associates'te yardımcı araştırmacı olarak görev yapan Spencer Sunshine, “ Frankfurt Okulu'nun sağcılar tarafından odak noktası haline getirilmesinin, bu okulun özünde var olan Yahudiliği vurgulamaya hizmet ettiğini” ifade etmiştir.

Siyasi şiddet

Breivik'in 2011 Norveç saldırılarını gerçekleştirmek için kullandığı ve Kültürel Marksizme karşı bir savunma olduğunu söylediği sahte polis kimlik kartı

22 Temmuz 2011'de Anders Breivik, 2011 Norveç saldırılarında 77 kişiyi katletmişti. Breivik, şiddeti uygulamaya koymadan yaklaşık 90 dakika önce 1.003 kişiye 2083 manifestosunu: Avrupa Bağımsızlık Bildirgesi'ni ve Siyasi Doğruluk: Bir İdeolojinin Kısa Tarihi kitabının bir kopyasını e-postayla göndermiştir. Breivik'in manifestosunun ana konusu kültürel marksizm olmuştur. Breivik, “Batı Avrupa'daki cinsel yolla bulaşan hastalık (STD) salgınının kültürel marksizmin bir sonucu olduğunu”, “Kültürel Marksizmin Müslümanları, feminist kadınları, eşcinselleri ve diğer bazı azınlık gruplarını erdemli olarak tanımlarken, etnik Hıristiyan Avrupalı erkekleri kötü olarak değerlendirdiğini” ve “Strazburg'daki Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'nin (AİHM) kültürel marksizm tarafından kontrol edilen siyasi bir oluşum olduğunu” yazmıştır.

Diğer bazı aşırı sağcı teröristler de bu komplo teorisini benimsemişlerdir. İşçi Partisi milletvekili Rosie Cooper'a suikast planlamaktan hüküm giyen Neo-Nazi Çocuğun cinsel istismarcısı Jack Renshaw, İngiliz Ulusal Partisi için hazırladığı bir videoda komplo teorisini desteklemiştir. 2019 Poway sinagogu saldırısının faili John T. Earnest, beyaz milliyetçi ideolojiden ilham almıştır. İnternette yayınladığı bir manifestoda Earnest, “kültürel marksizm ve komünizmin” teşvik edilmesi yoluyla “her Yahudi'nin Avrupa ırkının titizlikle planlanmış soykırımından sorumlu olduğuna” inandığını ifade etmiştir.

Hukuk profesörü Samuel Moyn, komplo teorisinin neden olduğu gerçek hayattaki siyasi şiddetle ilgili olarak şunları yazmıştır: “'Kültürel Marksizm'in var olmayan bir şeye atıfta bulunan kaba bir iftira olması, ne yazık ki gerçek insanların günah keçisi olarak, yükselen öfke ve endişe duygusunu yatıştırmak için bedel ödemek üzere tuzağa düşürülmediği anlamına gelmemektedir. İşte bu nedenle, 'kültürel marksizm' sadece meşru mağduriyetleri çerçevelemekten üzücü bir şekilde uzaklaşmakla kalmıyor, aynı zamanda giderek daha da zıvanadan çıkan bir dönemde tehlikeli bir tuzağa düşmek anlamına geliyor.”

Analiz

Sosyolog Julia Lux ve John David Jordan komplo teorisinin temel unsurlarına ayrılarak incelenebileceğini savunmaktadır: “Kadın düşmanı anti-feminizm, genetik determinizmin çeşitli biçimleri olarak tanımlanan neo-öjenik bilim, genetik ve kültürel beyaz üstünlüğü, postmodernizme saplanmış McCarthyci sol karşıtlığı, sosyal bilimlere uygulanan radikal antientelektüalizm ve normalliği yeniden tesis etmek için bir tasfiyenin gerekli olduğu fikri.” Tüm bu öğelerin “son derece güvenilir eğitim geçmişlerine sahip entelektüeller, politikacılar ve medya figürleri tarafından desteklendiğini, yayıldığını ve akademik olarak desteklendiğini” ifade etmektedirler.

Siyaset bilimci Heidi Beirich, "Nefreti Üstlenmek: Bir STK'nın Stratejileri"nde (2009), Kültürel Marksizm teorisinin feministler, LGBT sosyal hareketleri, seküler hümanisler, çok kültürlüler, cinsel eğitimcileri, çevrecileri, siyah milliyetçileri ve göçmenleri şeytanlaştırdığı söylenmektedir.

Jamin, komplo teorisinin çeşitli düşman kümelerine sahip farklı grupların retorik amaçlarına hizmet etme esnekliği üzerine yazmaktadır:

Kültürel Marksizm komplo teorisinin küresel boyutunun yanı sıra, yazarlarının ırkçı söylemlerden kaçınmasını ve demokrasi savunucusu gibi davranmasını sağlayan yenilikçi ve özgün bir boyutu da bulunmaktadır. Bu haliyle Kültürel Marksizm, Masonlar, Bavyeralı İlluminati, Yahudiler ve hatta Wall Street bankacıları gibi benzer nitelikteki eski tarz teorilere kıyasla yenilikçidir. Lind, Buchanan ve Breivik için tehdit göçmen ya da Yahudi'den gelmemektedir çünkü o bir göçmen ya da Yahudi'dir. Lind için tehdit, özgürlük ve demokrasi için bir tehlike olarak görülen ve farklı otoriter siyasi rejimlerle (Rusya, Çin, Kamboçya, Küba, vb.) ilişkilendirilen Komünist ideolojiden gelmektedir. Buchanan'a göre tehdit ateizm, relativizm ve katı kapitalizmden gelmektedir ve bunlar bir araya geldiklerinde insanları ve ulusları yabancılaşmış tüketicilerden oluşan kontrolsüz bir kitleye dönüştürmektedir. Kendi kendini yetiştirmiş bir yalnız kurt olan Breivik için ise tehlike, Yahudi-Hıristiyan mirası kadar Batı Avrupa'nın liberal demokrasilerini de tehdit eden totaliter bir ideoloji olarak görülen İslam'dan gelmektedir. Lind, Buchanan ve Breivik'te açık ırkçılıktan titizlikle kaçınılmaktadır.

Akademisyen Aaron Hanlon, “Kültürel Marksizm hakkındaki komplocu görüşlerin savunucularının amacı Eleştirel Teori'nin güncel bir açıklamasını yapmak değil, küresel komplo teorisinin günah keçisine karşı ABD liberalizminin muhafazakar bir versiyonunu geliştirmekti” ve “Kısacası, liberalizme yönelik sosyalist bir tehdide işaret etmek için 'eleştirel teori'yi kullananlara Eleştirel Teori'nin sağladığı şey yalnızca Marksist düşünceyle bir bağlantı değil aynı zamanda neoliberal politikaları ilerletmek için bir korkuluktur" demektedir.

Felsefe profesörü Matthew Sharpe The Conversation'da şu değerlendirmeyi yapmıştır: “Son kırk yılda Marksist düşünce akademide göreceli olarak gerilemiştir. Marksist düşüncenin etkisi Jacques Derrida, Michel Foucault, Judith Butler ve Gilles Deleuze gibi 'postyapısalcı' düşünürler tarafından ortadan kaldırılmıştır. Postyapısalcılık öncelikle Nietzsche ve Heidegger'in başını çektiği Avrupa'daki 'muhafazakar devrim' düşünürlerine dayanmaktadır. Marksizmin akıl, devrim ve toplumsal ilerleme umutları üzerine inşa edildiği yerde, postyapısalcı düşünürler bu tür iyimser ''üst anlatıları'' şiddetle reddetmektedir. Postyapısalcılar da en az muhafazakar haber yazarlarımız kadar kültürle ilgilenmektedir. Ancak kimlik ve farklılık üzerine yaptıkları analizler, liberal ya da muhafazakâr fikirlere karşı çıktıkları kadar Marksizmin ekonomiye tanıdığı önceliğe de meydan okumaktadır.”.

Çevrimiçi taciz

Gamergate, 2014 yılında başlayan, özellikle kadınları hedef alan ve video oyunları gazeteciliğinde etiği teşvik etmeyi amaçladığı iddia edilen çevrimiçi bir taciz kampanyasıydı. Gamergate katılımcıları, karşıtlarını kültürel marksist olarak adlandırmış ve hedeflerini taciz etmelerini haklı göstermek için ifade özgürlüğü gerekçesini öne sürmüşlerdir. Çevrimiçi hareket kapsamında dikkat çeken tacizler arasında fişleme, hakaret, tecavüz ve ölüm tehditleri yer almaktadır. Torill Mortensen ve Tanja Sihvonen, bir Gamergate figürünün kültürel marksizmi Frankfurt Okulu ile ilişkilendirmesini “bir dereceye kadar doğru” ancak eski ve temelsiz komplo teorileriyle karıştırılmış olarak tanımlamıştır. Güney Yoksulluk Hukuk Merkezi, Gamergate kampanyasını, toplumu “erkekleri ortadan kaldırmayı ya da boyun eğdirmeyi amaçlayan ‘kültürel marksizm’ tarafından desteklenen bir anaerkillik” olarak gördüğünü ifade ederek, erkek üstünlüğünün bir dizi örneğinden biri olarak tanımlamıştır.

Ayrıca bakınız

• Kan iftirası
• Büyük Sıfırlama
• Pizzagate
• QAnon
• Siyonist İşgal Hükûmeti komplo teorisi

Notlar

1. ^ Bu bağlamda “Hristiyan değerleri” öncelikle muhafazakâr aile değerleri kavramına atıfta bulunmaktadır.
2. ^ ABD kaynaklı bu komplo teorisi, küçük bir grup Marksist eleştirel teorisyenin kilit kültürel kurumları ele geçirerek Batı medeniyetini yok etmek için komplo kurduğunu iddia etmektedir.
3. ^ Peterson, aralarında “postmodernizm”, “neo-Marksizm” ve “postmodern neo-Marksizm”in de bulunduğu çeşitli terimleri birbirinin yerine kullanmaktadır.
4. ^ Bu görüş, Frankfurt Okulu'nun tarihsel gelişim teorisinin ataerkilliğe ve emperyalizme örtülü destek verdiğini öne süren bazı eleştirmenler tarafından tartışılmıştır.

Kaynakça

1. ^ ^{a b c d} Jay, Martin (Sonbahar 2010). . Salmagundi. Cilt 168/169. ss. 30-40. ISSN 0036-3529. 24 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi – cms.Skidmore.edu vasıtasıyla. 
2. ^ ^{a b} Jamin, Jérôme (2014). "Cultural Marxism and the Radical Right". Anton Shekhovtsov (Ed.). The Post-War Anglo-American Far Right: A Special Relationship of Hate. London, England: . ss. 84-103. doi:10.1057/9781137396211.0009. ISBN . 
3. ^ Richardson, John E. (2015). "'Cultural-Marxism' and the British National Party: A transnational discourse". Cultures of Post-War British Fascism. Londra: Routledge. ISBN . ^[]
4. ^ Jeffries, Stuart (2016). Grand Hotel Abyss: The Lives of the Frankfurt School. London, England: . ss. 6-11. ISBN . 
5. ^ ^{a b c d e f g h} Braune, Joan (2019). (PDF). Journal of Social Justice. 9. 16 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2020. 
6. ^ ^{a b c d e f g h} Woods, Andrew (2019). "Cultural Marxism and the Cathedral: Two Alt-Right Perspectives on Critical Theory". Critical Theory and the Humanities in the Age of the Alt-Right. New York: . ss. 39-59. doi:10.1007/978-3-030-18753-8_3. ISBN . 
7. ^ ^{a b c d e f} Busbridge, Rachel; Moffitt, Benjamin; Thorburn, Joshua (June 2020). "Cultural Marxism: Far-Right Conspiracy Theory in Australia's Culture Wars". Social Identities. London, England: . 26 (6): 722-738. doi:10.1080/13504630.2020.1787822. ISSN 1350-4630. 
8. ^ ^{a b c} Mirrlees, Tanner (2018). . Atlantis: Critical Studies in Gender, Culture & Social Justice. 39 (1): 49-69. ISSN 1715-0698. 1 Aralık 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Kasım 2020. 
9. ^ Elley, Ben (2021). ""The rebirth of the West begins with you!"—Self-improvement as radicalisation on 4chan". Humanities and Social Sciences Communications. 8 (1): 1-10. doi:10.1057/s41599-021-00732-x. ISSN 2662-9992. 
10. ^ ^{a b c d} Jamin, Jérôme (2018). "Cultural Marxism: A survey". Religion Compass. 12 (1–2): e12258. doi:10.1111/REC3.12258. 8 Mart 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 30 Mayıs 2024. 
11. ^ Byrd, Dustin J. (2023). "Metapolitics and the US Far Right". Routledge Handbook of Non-Violent Extremism. 1. Londra: Routledge. ss. 338-343. doi:10.4324/9781003032793-26. ISBN . 
12. ^ Paternotte, David; Verloo, Mieke (2021). "De-democratization and the Politics of Knowledge: Unpacking the Cultural Marxism Narrative". Social Politics. 28 (3): 556-578. doi:10.1093/sp/jxab025. ISSN 1072-4745. 
13. ^ ^{a b c d} Jay, Martin (2020). "Dialectic of Counter-Enlightenment: The Frankfurt School as Scapegoat of the Lunatic Fringe". Splinters in Your Eye: Essays on the Frankfurt School. . ss. 151-172. ISBN . OCLC 1163441655. 
14. ^ Brown, Mark (January 2019). . , 442. 20 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2020. In 2015, Gerald Warner (the 'Tory intellectual' Scottish journalist) wrote an article for the American alt-right house journal Breitbart attacking the Frankfurt School of left-wing cultural theorists. His piece included this little gem: 'Theodor Adorno promoted degenerate atonal music to induce mental illness, including necrophilia, on a large scale.' 
15. ^ McManus, Matt (18 Mayıs 2018). . Merion West. 17 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
16. ^ Sharpe, Matthew (7 Eylül 2020). . The Conversation. 6 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ekim 2020. 
17. ^ ^{a b} Berlatsky, Noah (2 Mart 2018). . Pacific Standard. 13 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Kasım 2020. 
18. ^ Raatikainen, Panu (2022). "Jordan Peterson on Postmodernism, Truth, and Science". Jordan Peterson. Critical Responses. Chicago: Carus Books: 187-197 – PhilArchive vasıtasıyla. 
19. ^ ^{a b c d e} Paul, Ari (4 Haziran 2019). . Fairness & Accuracy in Reporting. 22 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ekim 2020. 
20. ^ ^{a b} Gottfried, Paul (2021). Antifascism: The Course of a Crusade. Cornell University Press. ISBN . 
21. ^ Jamin (2018).
22. ^ ^{a b} Tuters, M. (2018). "Cultural Marxism". . 2018 (2): 32-34. The concept of Cultural Marxism seeks to introduce readers unfamiliar with – and presumably completely uninterested in – Western Marxist thought to its key thinkers, as well as some of their ideas, as part of an insidious story of secret operations of mind-control ... 
23. ^ Tuters (2018).
24. ^ Lütticken, Sven (24 Ağustos 2018). "Cultural Marxists Like Us". Afterall: A Journal of Art, Context and Enquiry. 46: 66-75. doi:10.1086/700248. ISSN 1465-4253. 11 Ekim 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 30 Mayıs 2024. 
25. ^ Neiwert, David (23 Ocak 2019). . . 1 Aralık 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ekim 2020. 
26. ^ Gordon, Peter Eli, (Ed.) (2020). The Routledge companion to the Frankfurt school. Routledge philosophy companions. New York London: Routledge, Taylor & Francis Group. s. 194. ISBN . 
27. ^ Hammond, Guy B. (1978). "Transformations of the Father Image". Soundings. . 61 (2): 145-167. 
28. ^ Giroux, Henry. "Culture and Rationality in Frankfurt School Thought". Theory and Research in Social Education. Routledge. 9 (4): 17-55. doi:10.1080/00933104.1982.10506119. 
29. ^ Kellner, Douglas (2005). "Introduction". Herbert Marcuse: The New Left and the 1960s. Routledge. ISBN . 
30. ^ Gordon, Peter Eli; Hammer, Espen; Honneth, Axel, (Ed.) (2019). The Routledge companion to the Frankfurt school. New York, NY: Routledge. s. xx. ISBN . OCLC 1044778556. 
31. ^ Jeffries, Stuart (18 Ağustos 2021). "Why Theodor Adorno and the Frankfurt School failed to change the world". . 24 Kasım 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 4 Ekim 2021. 
32. ^ Rose, Matthew (2021). A World after Liberalism: Philosophers of the Radical Right. . s. 78. ISBN . 
33. ^ Berkowitz, Bill. . Southern Poverty Law Center. SPLC 2003. 28 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2016. 
34. ^ ^{a b} Trilling, Daniel (18 Nisan 2012). . . 22 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Temmuz 2015. 
35. ^ ^{a b c} Buruma, Ian (11 Ağustos 2011). . Qantara.de. German Federal Agency for Civic Education & Deutsche Welle. 25 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Temmuz 2015. 
36. ^ ^{a b c} . BBC News. 24 Temmuz 2011. 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2015. 
37. ^ Mral, Brigitte; Wodak, Ruth, (Ed.) (2013). Right-wing populism in Europe: Politics and discourse. Londra: Bloomsbury Academic. ss. 96, 97. ISBN .  r eksik |soyadı1= ()
38. ^ van Gerven Oei, Vincent W. J. (22 Eylül 2011). . Continent. 1 (3): 213-223. ISSN 2159-9920. 16 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
39. ^ Shanafelt, Robert; Pino, Nathan W. (2014). Rethinking Serial Murder, Spree Killing, and Atrocities: Beyond the Usual Distinctions. Abingdon, England: Routledge. ISBN . 
40. ^ . BBC News. 12 Haziran 2018. 1 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Eylül 2020. 
41. ^ . . 24 Mayıs 2019. 12 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Eylül 2020. 
42. ^ . . 15 Haziran 2018. 12 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Eylül 2020. 
43. ^ Lorber, Ben (1 Mayıs 2019). . Rewire News Group. 25 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ekim 2020. 
44. ^ Moyn, Samuel (13 Kasım 2018). . The New York Times. ISSN 0362-4331. 13 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Şubat 2023. 
45. ^ Lux, Julia; Jordan, John David (22 Temmuz 2019). "7. Alt-Right 'cultural purity', ideology and mainstream social policy discourse: towards a political anthropology of 'mainstremeist' ideology". Social Policy Review: Analysis and Debate in Social Policy. Bristol: . ss. 151-176. doi:10.1332/policypress/9781447343981.001.0001. ISBN . 
46. ^ Beirich, Heidi (2009). Hate crimes [vol.5]. Westport, Connecticut: Praeger Publishers. s. 119. ISBN . 
47. ^ Hanlon, Aaron (2021). "Disambiguating Critical Theory". McManus, Matthew (Ed.). Liberalism and Socialism: Mortal Enemies or Embittered Kin?. . ISBN . 
48. ^ Sharpe, Matthew (7 Eylül 2020). "Is 'cultural Marxism' really taking over universities? I crunched some numbers to find out". The Conversation (İngilizce). 23 Haziran 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 23 Haziran 2023. 
49. ^ ^{a b} Salter, Michael (2017). "Gamergate and the subpolitics of abuse in online publics". DeKeseredy, Walter S. (Ed.). Crime, Justice and Social Media. New Directions in Critical Criminology. Londra: Routledge. ISBN . 
50. ^ ^{a b c d} Mortensen, Torill Elvira; Sihvonen, Tanja (2020). "Negative Emotions Set in Motion: The Continued Relevance of #GamerGate" (PDF). The Palgrave Handbook of International Cybercrime and Cyberdeviance. Palgrave Macmillan. ss. 1353-1374. doi:10.1007/978-3-319-78440-3_75. ISBN . 
51. ^ ^{a b c} "Male Supremacy". . 7 Haziran 2018 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 17 Aralık 2022.