Kutluşah Kutluşa veya Kutluğşah Frank kaynaklarında Cotlesse 13 yüzyılın sonlarında Moğol ilhanlı hükümdar�

Kutluşah, Kutluşa veya Kutluğşah Frank kaynaklarında Cotlesse ), 13. yüzyılın sonlarında Moğol İlhanlı hükümdarı Gazan'ın generaliydi. Çok büyük ölçüde Hristiyan ülkesi Gürcistan'da ve özellikle Moğolların Suriye'yi işgali sırasında, 1303'teki rezil yenilgisi sürgüne gönderilmesine yol açana kadar aktifti. 1307'de Gilan'ın fethi sırasında öldürüldü.

Kutluşah
Supreme Commander of
Görev süresi 1297-1307
Yerine geldiği
Yerine gelen	Emir Çoban
Başkan Yardımcısı	Gazan
Kişisel bilgiler
Doğum	y. 1250
Ölüm	13 Haziran 1307 Gilan
Askerî hizmeti
Çatışma/savaşları	Vadi'l-Haznedar Muharebesi Şakhab Muharebesi (1303)

Erken dönem

Kutluşah, Mangıt kabilesine mensuptur. Babası Mangghudai NoyanKubilay Han'ın önde gelen generallerinden birisiydi ve büyükbabası Jedei Noyan, Cengiz Han'ın mingan komutanıydı. Amcası Hulqutu Kurçi aynı zamanda Hülâgû ve Abaka'nın büyük bir emiriydi. Öne çıkmadan önce ölen iki veya üç erkek kardeşi vardı. Amir Timur Buqa, mingana komuta eden kardeşlerinden birisidir.

Nevruz isyanı

Abaqa'ya komutan olarak hizmet etmiş ve Nevruz isyanından sonra prens henüz ergenlik çağındayken Horasan'da o zamanki prens Gazan'ın arkadaşı olmuştur. Ancak 1289 kışında rahatsızlığı nedeniyle askeri meselelerle ilgilenemeyip bahar aylarında Gazan'ın Nevruz seferine katılmıştır. Nurin Aqa ve Amir Sutai'nin de katıldığı Nevruz'a oldukça başarısız bir şekilde direnmiştir. Gazan, 1291'de Horasan'daki gelişmeler hakkında kendisini bilgilendirmek için Kutluşah'ı yeni tahta çıkan Geyhatu Han'a göndermiştir, ancak Gaykhatu birkaç emirin arasındaki çatışmalara taraf olmak istememiştir. Bunu gören Gazan, Kutluşah'ı Horasan'a vekili olarak atamış ve Gaykhatu ile bizzat görüşmek üzere Azerbaycan'a gitmiş, ancak İlkhan onu görmeyi defalarca reddetmiştir. Bu arada Kutluşah, Nevruz'u alt etmeyi başarmış ve onu Nişabur'a çekilmeye zorlamıştır. Bir süre sonra aşırı alkol sorunu yaşadığı öğrenilen Kutluşah, tedavi gördükten sonra içkiyi bırakmıştır. Kasım 1294'te Nevruz tekrar teslim olduğunda Gazan'ın yanındaydı.

Gazan'ın yönetiminde

Gaykhatu'nun öldürülmesi ve Baydu Han'ın tahta çıkmasının ardından Gazan, 1295'te yeni İlhan'ı amcasını haksız yere öldürmekle suçlayarak ona karşı yürümüştür. Kutluşah, Gazan'ın ordusunun sol kanadına komuta ederek Baydu'yu mağlup etmiş ve sonunda onu Nahçıvan'da ele geçirmiştir. Gazan'ın tahta çıkışının ardından 30 Mayıs 1296'da Argun Han'ın kızı Olcay Timur Hatun kendisine teslim edilmiştir. Gazan'a yaklaşmış ve Nevruz'un ihanetinden şüphelenerek araştırılmasını istemiştir.

Anadolu seferleri

Taghachar'ın 1296'da idam edilmesinin ardından Anadolu'da bir dizi isyan patlak vermiştir. İlki, Taghachar'ı yakalayıp Gazan'a teslim eden Baltu (Celair kabilesinden) tarafından yapılmıştır. Gazan, kendisini ezmek için Kutluşah'ı üç tümeni Anadolu'ya doğru yönlendirmekle görevlendirmiştir. Baltu'nun yenilgisi ve ardından kaçmasının ardından suç ortağı II. Mesud, Kutluşah'a teslim olmuştur. Kutluşah, teslimiyetini aldıktan sonra 1297'de Nevruz'u ezmek için Herat'a gitmiş ve onu idam etmiş, bu arada Kutluşah'ın emri altındaki Sulamish (Baycu Noyan'ın torunu) tarafından 1298'de yeni bir isyan çıkmıştır. Kutluşah, Arran'dan geri dönmek zorunda kalmış ve ona karşı 27 Nisan 1299'da Erzincan yakınlarında zafer kazanarak Sulemiş'in Memluk Mısır'ına kaçmasına neden olmuştur.

Gürcü seferleri

Kutluşah, toprak sahibi olduğu ve ailesinin yakından tanıdığı Gürcistan Krallığı'nda önemli bir yere sahipti. Moğol yönetimine sürekli karşı çıkan Kral VIII. Davit ile yapılan müzakerelerde sıklıkla aracı ve büyükelçi olarak görev alıyordu.

Davit, Moğollardan vaatler ve rehineler şeklinde güvence istediğinde, Kutluşah kendi oğlu Shiba'uchi'yi diğer Moğol prenslerinin oğullarıyla birlikte vermiş ve Gazan'ın yüzüğünü getirmiştir. Bu güvenceler, Gürcüler ve Moğollar arasında daha güvenli ilişkiler kurulmasına yardımcı oluyordu; çünkü Gürcüler İlhan'ın Altın Orda'ya karşı kuzey savunmasını sürdürmede kilit rol oynuyorlardı. 1298 ve 1300 yıllarında Kutluşah, VIII. Davit'in topraklarındaki halk isyanlarına karşı yapılan baskılara öncülük etmiştir.

Gazan'ın veziri Sadr el-Din Zencani'nin onu Reşîdüddîn'e karşı harekete geçmeye kışkırttığı bir olaya karıştı. Ancak Kutlukşah'ın raporunun ardından Zencani tutuklandı ve 30 Nisan 1298'de bizzat Kutlukşah tarafından bu kardeşi Kutub el-Din ile birlikte ikiye bölünerek idam edildi.

Gazan, Ermenistan Kralı 'un 1303'te Şam'a yapılan saldırıda Kutluşah'a eşlik etmesini emreder.

Suriye seferleri

1300'de Gazan, Suriye'ye büyük bir istila sözü vermişti. Ancak Şubat 1301'de Kutluşah komutasında daha küçük bir kuvvet göndermek zorunda kaldı. Yaklaşık 60.000 kişilik kuvvet, Suriye çevresine bazı baskınlar düzenlemekten başka pek bir şey yapmadı. Kutluşah, Moğol valisinin görev yaptığı Damas'ı korumak için Ürdün Vadisi'ne 20.000 atlıyı konuşlandırdı. Ancak çok geçmeden geri çekilmek zorunda kaldılar. Orta Çağ tarihçisi Sur Tapınakçısı'na göre:

"O yıl [1300], Kıbrıs'a Tatarların kralı Gazan'dan, kışın geleceğini ve Frankların Ermenistan'da kendisine katılmasını dilediğini bildiren bir mesaj geldi (...) Kudüs Krallığı Muhafızı Lüzinyanlı Amalrik, Kasım ayında geldi (...) ve yanında 300 şövalye ve bir o kadar da Tapınakçı ve Hospitalier getirdi (...) Şubat ayında Cotlesser ([Kutluşah] adında büyük bir Tatar amirali), 60.000 atlıyla Antakya'ya geldi ve İbelinli Guy, Yafa Kontu ve Giblet lordu John ile birlikte gelen Ermenistan kralının ziyaretini istedi. Ve vardıklarında Cotlesse onlara Gazan'ın yolda büyük bir rüzgar ve soğuk sıkıntısıyla karşılaştığını söyledi. Cotlesse, Halep'ten La Chemelle'ye kadar olan bölgeye baskın düzenledi ve daha fazla bir şey yapmadan ülkesine döndü."
— Le Templier de Tyre, Chap 620-622

Olcay Timur'un ölümünün ardından 7 Ağustos 1301'de Kutluşah'a kraliyet ailesinin bir prensesi daha verildi, bu kez Geyhatu Han'ın kızı El Qutlugh Khatun.

Kutluşah ayrıca yaklaşık 80.000 kişilik güçlü bir kuvvet ve Ermeni birlikleriyle 1303'te Suriye'ye yapılan Moğol saldırısını yönetti. Ancak Kutluşah, bir başka Moğol generali Mulay ile birlikte 30 Mart 1303'te Humus'ta ve 21 Nisan 1303'te Damas'ın güneyinde yapılan belirleyici Şahab Muharebesi'nde Ermenilere karşı yenilgiye uğratıldı. Mısırlı Memluklar tarafından kararlı bir şekilde püskürtülen istilaları, Suriye'deki son büyük Moğol istilası olarak kabul ediliyor. Memluk tarihçisi Makrîzî'ye göre Kutluşah, yenilgisinden dolayı ölüm cezasından zar zor kurtuldu. Bunun yerine, kararında hazır bulunan tüm insanlar tarafından yüzüne tükürülme gibi bir aşağılanmayla karşılaştı ve generallerinin tümü ceza olarak cop darbeleriyle karşılaştı. Kutluşah daha sonra Gilan bölgesine sürgüne gönderildi.

Olcaytu'nun altında

Gazan'ın 1304'te ölümü üzerine kardeşi Olcaytu tahta çıktı. Daha sonra Kutluşah yeniden itibar kazandı ve İlhanlı kuvvetlerinin başkomutanı seçildi. Oğlu Karancuq, Olcaytu'nun 20. emiri olarak Anadolu'da görev yapmak üzere atandı. Olcaytu'nun 1306'dan itibaren Gilan'daki seferine liderlik etti. Halhal'dan yola çıkarak, hükümdarı Dabbaj'ın Kutluşah'ın emrindeki Emir Pulad Qiya'ya hediyeler gönderdiği Fumen ve Gaskareh'i bastırmayı başardı. Ancak oğlu Shiba'uchi, Kutluşah'ı daha da ileri gitmeye ve Dabbaj'ın topraklarını yağmalamaya ikna etti. Onun istekleri doğrultusunda Fuman'ın büyük bir kısmı yağmalandı ve Dabbaj'ın ailesi tutuklandı. Pulad Qiya seferden çıkarıldı ve yerine Tulim, Reşt ve Şeft'teki yerel orduların direnişi sırasında mağlup edilen Shiba'uchi getirildi. Kutlukşah, 13 Haziran 1307'de Tulim hükümdarı Rikabzen tarafından pusuya düşürülerek öldürüldü. Nevruz'un intikamını almak için idam edilmesi de dahil olmak üzere, ölümünün başka versiyonları da mevcuttur. Memlük tarihçisi El-Yunini ölüm tarihini 3 Temmuz 1307 gibi geç bir tarih olarak vermiştir. Cenazesi Tebriz'e götürülerek orada defnedildi. Onun astı Emir Çoban onun ölümünden sonra İlhanlıların yeni başkomutanı olarak yetiştirildi.

Kişilik

El-Yunini'ye göre 18 Şubat 1300'de İbn Teymiyye ile buluşmuş ve İslam'ın mahiyeti hakkında sohbet etmiştir. Teymiyye'ye göre Kutluşah 50'li yaşlarındaydı, sarımsı ten renginde ve sakalsız bir yüze sahipti.

Kutluşah, 1295'te Gazan'la birlikte Müslüman olmuştur. Bir rivayete göre, idam edilmeden önce Gilak hükümdarı Rikabzen ona şöyle demiştir: "Seni çoha giymekten, kımız ve ayran içmekten, ağır işlerde çalışmaktan, cübbe, tesbih ve kürke kavuşturan, sana tatlı ve şeker yediren ve seni İran ülkesinin emir ulusu yapan o değil miydi?" diyerek Nevruz'un intikamcısı kılığına girmiştir. Güvenilir kaynaklar tarafından Yassa'nın ateşli bir destekçisi ve İslam'ın eleştirmeni olarak tanımlanmıştır. Bir keresinde, Allah'tan korkan Gilani'nin aksine Gazan'dan korkan Zahid Gilani'nin rakip şeyhini desteklemiştir.

1307'de Olcaytu döneminde İslam'ı yeniden eleştirdi:

Yeni Yassa ve Cengiz Han yosununu terk ederek ve Arapların yetmiş küsur parçaya bölünmüş eski dinini benimseyerek yaptığımız bu nedir? Bu iki törenden birinin tercihi utanç verici ve onursuz bir davranış olacaktır; çünkü birinde kız çocukla evlenmeye, diğerinde ise kişinin annesi veya kız kardeşiyle ilişkiye girmesine izin verilmektedir. Her ikisinden de Allah'a sığınırız! Cengiz Han'ın Yassa ve yosun'una dönelim!

Stephen Orbelian tarafından Syunik Eyaleti Tarihi kitabında "Hıristiyanların dostu" olarak tanımlandı.Tatevli Grigor (laik adı Kutluşah'tır) ve Erzincan Prensi Kutluşah (ö. 1386) dahil olmak üzere Ermeni tarihinde birçok kişi de onun adını taşıyordu.

Aile

İki İlhanlı prensesi de dahil olmak üzere çok sayıda karısı vardı:

Olcay Timur Hatun (30 Mayıs 1296'da evlendi) - Argun Han'ın kızı
Kutluğ Hatun (7 Ağustos 1301'de evlendi) - Geyhatu Han'ın kızı,

Diğer eşlerle:

Shiba'uchi - emir, daha sonra babasının ölümüne neden olduğu için Olcaytu tarafından unvanları elinden alındı.
İkbalşah - Ebû Said Bahadır tarafından Gürcistan'daki mülkiyeti verildi
Karanjuq - Olcaytu'nun Anadolu'da konuşlanmış 20. emiri
Sevinch Kutluk - 15 Şubat 1311'de Amir Sevinch ile evlendi
Bir kızı - Emir Horqudaq ile evli

Kaynakça

Özel

^ Atwood, Christopher (1 Ocak 2006). "Ulus Emirs, Keshig Elders, Signatures, and Marriage Partners: The Evolution of a Classic Mongol Institution". Imperial Statecraft: Political Forms and Techniques of Governance in Inner Asia, Sixth-Twentieth Centuries (43): 157. 7 Aralık 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 27 Mart 2024.
^ Maitland Muller, D. G. (1957). A study and translation of the first book of the first volume of the "Compendium of Histories" by Rasid al-Din Fadl Allah concerning the Turkish and Mongol tribes (phd tez) (İngilizce). SOAS University of London. 31 Mart 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 27 Mart 2024.
^ Boyle, John A. (1956). "On The Titles Given in Juvaini to Certain Mongolian Princes". Harvard Journal of Asiatic Studies. 19 (1/2): 146. doi:10.2307/2718493. JSTOR 2718493.
^ Bunko (Japan), Tōyō (1977). Memoirs of the Research Department of the Toyo Bunko (the Oriental Library) (İngilizce). Toyo Bunko. s. 137. 27 Mart 2024 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 27 Mart 2024.
^ Ṭabīb, Rashīd al-Dīn (1999). Compendium of Chronicles (İngilizce). Harvard University, Department of Near Eastern Languages and Civilizations.
^ Melville, Charles (2009). "Anatolia under the Mongols". The Cambridge History of Turkey. The Cambridge History of Turkey (İngilizce). ss. 51-101. doi:10.1017/chol9780521620932.004. ISBN . Erişim tarihi: 20 Nisan 2020.
^ Luisetto, p.141
^ ^a ^b Step'annos Orbelean; Robert Bedrosian, translator. History of the State of Sisakan (İngilizce). s. 241.
^ Luisetto, p.142
^ Luisetto, p.140
^ In "Le Royaume Armenien de Cilicie", p.74-75
^ Jean Richard, p.481
^ Quoted in Demurger, p.147. Original:online 1 Ocak 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde .
^ Demurger, "Jacques de Molay", p.158
^ Demurger, p. 158
^ Nicolle, p. 80
^ Luisetto, p.226
^ Rabino, H. L. (1920). "Rulers of Gilan: Rulers of Gaskar, Tul and Naw, Persian Talish, Tulam, Shaft, Rasht, Kuhdum, Kuchisfahan, Daylaman, Ranikuh, and Ashkawar, in Gilan, Persia". The Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain and Ireland (3): 277-296. ISSN 0035-869X. JSTOR 25209618.
^ ^a ^b ^c Amitai, Reuven; Morgan, David Orrin (2000). The Mongol Empire and Its Legacy (İngilizce). BRILL. s. 94. ISBN .
^ Hope, Michael (22 Eylül 2016). Power, politics, and tradition in the Mongol Empire and the Ilkhanate of Iran. Oxford. s. 161. ISBN . OCLC 959277759.
^ ^a ^b Kāshānī, ʻAbd Allāh ibn ʻAlī.; كاشانى، عبد الله بن على. (2005). Tārīkh-i Ūljāytū. Hambalī, Mahīn., همبلى، مهين. (Chāp-i 2 bas.). Tihrān: Shirkat Intishārat-i ʻIlmī va Farhangī. ISBN . OCLC 643519562.
^ Komaroff, Linda (12 Ekim 2012). Beyond the Legacy of Genghis Khan (İngilizce). BRILL. ss. 379-380. ISBN . 27 Mart 2024 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 27 Mart 2024.
^ Amitai-Preiss, Reuven (1996). "Ghazan, Islam and Mongol Tradition: A View from the Mamlūk sultanate". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. 59 (1): 1-10. doi:10.1017/S0041977X00028524. ISSN 0041-977X. JSTOR 619387.
^ Tsaghikyan, Diana (27 Haziran 2015). "Grigor Tatevatsi and the Sacraments of Initiation" (İngilizce): 27. 27 Mart 2024 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 27 Mart 2024.
^ Lang, D. M. (1955). "Georgia in the Reign of Giorgi the Brilliant (1314-1346)". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. 17 (1): 74-91. doi:10.1017/S0041977X00106354. ISSN 0041-977X. JSTOR 609230.
^ Howorth, Henry H. (Henry Hoyle) (1876–1927). History of the Mongols from the 9th to the 19th century. Robarts - University of Toronto. London : Longmans, Green. ss. 534.

Genel

Demurger, Alain (2007). Jacques de Molay (Fransızca). Editions Payot&Rivages. ISBN .
Luisetto, Frederic Armeniens et autres Chretiens d'Orient sous la domination mongole, Editions Geuthner, Paris
Nicolle, David (2001). The Crusades. Essential Histories. Osprey Publishing. ISBN .
Richard, Jean (1996). Histoire des Croisades. Fayard. ISBN .
Wood, Frances (2002). The Silk Road. University of California Press. ISBN .

[1] Atwood, Christopher (1 Ocak 2006). "Ulus Emirs, Keshig Elders, Signatures, and Marriage Partners: The Evolution of a Classic Mongol Institution". Imperial Statecraft: Political Forms and Techniques of Governance in Inner Asia, Sixth-Twentieth Centuries (43): 157. 7 Aralık 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 27 Mart 2024.

[2] Maitland Muller, D. G. (1957). A study and translation of the first book of the first volume of the "Compendium of Histories" by Rasid al-Din Fadl Allah concerning the Turkish and Mongol tribes (phd tez) (İngilizce). SOAS University of London. 31 Mart 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 27 Mart 2024.

[3] Boyle, John A. (1956). "On The Titles Given in Juvaini to Certain Mongolian Princes". Harvard Journal of Asiatic Studies. 19 (1/2): 146. doi:10.2307/2718493. JSTOR 2718493.

[4] Bunko (Japan), Tōyō (1977). Memoirs of the Research Department of the Toyo Bunko (the Oriental Library) (İngilizce). Toyo Bunko. s. 137. 27 Mart 2024 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 27 Mart 2024.

[5] Ṭabīb, Rashīd al-Dīn (1999). Compendium of Chronicles (İngilizce). Harvard University, Department of Near Eastern Languages and Civilizations.

[6] Melville, Charles (2009). "Anatolia under the Mongols". The Cambridge History of Turkey. The Cambridge History of Turkey (İngilizce). ss. 51-101. doi:10.1017/chol9780521620932.004. ISBN . Erişim tarihi: 20 Nisan 2020.

[7] Luisetto, p.141

[:0-8] Step'annos Orbelean; Robert Bedrosian, translator. History of the State of Sisakan (İngilizce). s. 241.

[9] Luisetto, p.142

[10] Luisetto, p.140

[11] In "Le Royaume Armenien de Cilicie", p.74-75

[12] Jean Richard, p.481

[13] Quoted in Demurger, p.147. Original:online 1 Ocak 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde .

[14] Demurger, "Jacques de Molay", p.158

[demurger-158-15] Demurger, p. 158

[16] Nicolle, p. 80

[17] Luisetto, p.226

[18] Rabino, H. L. (1920). "Rulers of Gilan: Rulers of Gaskar, Tul and Naw, Persian Talish, Tulam, Shaft, Rasht, Kuhdum, Kuchisfahan, Daylaman, Ranikuh, and Ashkawar, in Gilan, Persia". The Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain and Ireland (3): 277-296. ISSN 0035-869X. JSTOR 25209618.

[:1-19] Amitai, Reuven; Morgan, David Orrin (2000). The Mongol Empire and Its Legacy (İngilizce). BRILL. s. 94. ISBN .

[20] Hope, Michael (22 Eylül 2016). Power, politics, and tradition in the Mongol Empire and the Ilkhanate of Iran. Oxford. s. 161. ISBN . OCLC 959277759.

[:2-21] Kāshānī, ʻAbd Allāh ibn ʻAlī.; كاشانى، عبد الله بن على. (2005). Tārīkh-i Ūljāytū. Hambalī, Mahīn., همبلى، مهين. (Chāp-i 2 bas.). Tihrān: Shirkat Intishārat-i ʻIlmī va Farhangī. ISBN . OCLC 643519562.

[22] Komaroff, Linda (12 Ekim 2012). Beyond the Legacy of Genghis Khan (İngilizce). BRILL. ss. 379-380. ISBN . 27 Mart 2024 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 27 Mart 2024.

[23] Amitai-Preiss, Reuven (1996). "Ghazan, Islam and Mongol Tradition: A View from the Mamlūk sultanate". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. 59 (1): 1-10. doi:10.1017/S0041977X00028524. ISSN 0041-977X. JSTOR 619387.

[24] Tsaghikyan, Diana (27 Haziran 2015). "Grigor Tatevatsi and the Sacraments of Initiation" (İngilizce): 27. 27 Mart 2024 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 27 Mart 2024.

[25] Lang, D. M. (1955). "Georgia in the Reign of Giorgi the Brilliant (1314-1346)". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. 17 (1): 74-91. doi:10.1017/S0041977X00106354. ISSN 0041-977X. JSTOR 609230.

[26] Howorth, Henry H. (Henry Hoyle) (1876–1927). History of the Mongols from the 9th to the 19th century. Robarts - University of Toronto. London : Longmans, Green. ss. 534.