Magyarizasyon

Magyarizasyon veya Macarlaştırma, 1867 Uzlaşması ile kurulan Avusturya-Macaristan'ın 1918'de dağılmasıyla sona eren Macaristan'ın kontrol ettiği alanda uyguladığı bir asimilasyon veya kültürleşme süreciydi. Macarlaştırma hem gönüllü olarak hem de sosyal baskının bir sonucu olarak meydana geldi.

Trianon Antlaşması 1910 Macar nüfus sayımına göre Macaristan Krallığı (Hırvatistan hariç) içindeki milliyetlerin dağılımı. Nüfus yoğunluğu 20 kişi/km²'nin altında olan bölgeler boş bırakılarak ilgili nüfus, nüfus yoğunluğu bu sınırın üzerinde olan en yakın bölgede temsil edilmektedir.

Birinci Dünya Savaşı'ndan önce yalnızca üç Avrupa ülkesi etnik azınlık haklarını ilan etti ve azınlıkları koruyan yasalar çıkardı: ilki Macaristan (1849 ve 1868), ikincisi Avusturya (1867) ve üçüncüsü Belçika'ydı (1898). Buna karşılık, diğer 1. Dünya Savaşı öncesi Avrupa ülkelerinin hukuk sistemleri, Avrupa azınlık dillerinin ilkokullarda, kültürel kurumlarda, kamu idaresi dairelerinde ve adli mahkemelerde kullanılmasına izin vermiyordu.

Macar siyasetçiler, azınlık haklarını, yani bireyciliğe dayalı medeni ve siyasi hakları vurgulayarak, etnik azınlıklar için siyasi olarak özerk bölgelerin kurulmasını engellemeye çalıştılar. Ancak Rumen, Sırp ve Slovak azınlıkların liderleri, azınlık hakları yerine tam bölgesel özerklik arıyorlardı. 1848 Macar Devrimi sırasındaki deneyimlerinden etkilenen Macar politikacılar, böyle bir hamlenin Macaristan Krallığı'nın tamamen dağılmasına yönelik ilk adım olarak gördüler.

Macarlaştırma ideolojik olarak, etnik azınlıkların kültürel ve dilsel asimilasyonunu teşvik eden bireycilik (kişinin sivil özgürlükleri) ve genel olarak liberal/sivil milliyetçilik gibi klasik liberal kavramlara ve özel olarak Fransız dilinin devrim sonrası standardizasyonuna dayanıyordu. 1868 Macar Vatandaşlık Yasası, dil kullanımı da dahil olmak üzere tüm vatandaşlara yasal eşitliği garanti etse de, bu dönemde idari, adli ve yüksek eğitim bağlamlarında pratikte sadece Macarca kullanılıyordu.

1910'da memurların %96'sı, tüm kamu çalışanlarının %91,2'si, hakim ve savcıların %96,8'i, ortaokul öğretmenlerinin %91,5'i ve %89'u Tıp doktorlarının yüzde 100'ü Macarcayı anadili olarak öğrenmişti. Şehir ve sanayi merkezlerinin Macarlaşması özellikle hızlı bir şekilde ilerledi; neredeyse tüm orta sınıf Yahudiler ve Almanlar ve birçok orta sınıf Slovak ve Rutenler Macarca konuşuyordu. Genel olarak, 1880 ile 1910 arasında, ana dil olarak Macarca konuşan toplam nüfusun yüzdesi %46,6'dan %54,5'e yükseldi. Macarlaştırmanın çoğu orta Macaristan'da ve eğitimli orta sınıflar arasında meydana geldi, çoğu kentleşme ve sanayileşmenin doğrudan sonucuydu. Kırsal, köylü ve çevre nüfuslara pek etkisi olmadı; bu gruplar arasında dilsel sınırlar 1800 ile 1900 arasında önemli ölçüde değişmedi.

Macarlaştırmaya direnenler siyasi ve kültürel engellerle karşılaşsa da, bunlar, Macaristan'ın bazı komşularının etnik azınlıklara sık sık uyguladıkları sivil ve mali hilelerden (yargısız mahkeme işlemleri, aşırı vergilendirme, sosyal ve ekonomik yasaların taraflı uygulanması) nispeten daha hafifti.

Terimin kullanımı

Macarlaştırma genellikle özellikle 19. yüzyılda ve 20. yüzyılın başlarında, özellikle 1867 Uzlaşması'ndan sonra ve hatta Kont Menyhért Lónyay'ın 1871'de başlayan başbakanlığından sonra Avusturya-Macaristan Transleithaya'da uygulanan politikalara atıfta bulunur.

Kişisel ve coğrafi adlara atıfta bulunurken, Macarlaştırma, Macarca olmayan bir ismin Macarca bir isimle değiştirilmesi anlamına gelir.

Macarlaştırma; Rumenler, Slovaklar, Rutenler, Hırvatlar, Sırplar ve diğerleri gibi diğer Transleithaya (Macar Kraliyetinin Toprakları) etnik grupları tarafından, özellikle nüfusun çoğunluğunu oluşturdukları bölgelerde saldırganlık veya aktif ayrımcılık olarak algılandı.

Orta Çağ ataları

Latince, 1000'den 1784'e kadar devlet yönetiminin, yasama ve eğitimin resmi dili olmasına rağmen, daha küçük etnik gruplar, Orta Çağ Macar tarihi boyunca ortak bir Macar kültürüne asimile oldular. Macar fethi (Macarların 9. yüzyılda Avrupa'ya gelişi) sırasında bile, Macar kabile ittifakı farklı etnik kökenlerden gelen kabilelerden oluşuyordu. Örneğin Kabarlar, 9. ve 13. yüzyıllar arasında Macaristan'a yerleşen Peçenekler ve Kumanlar gibi sonraki gruplar gibi Türk kökenliydi. Kunság (Cumania) gibi halen mevcut olan Türkçe yer adları bu tarihi yansıtır. Karpatlar'daki, özellikle ovalardaki boyun eğdirilmiş yerel nüfus, yüksek Orta Çağ döneminde Macar dilini ve geleneklerini de benimsedi.

Benzer şekilde, bazı tarihçiler Sekellerin (Transilvanya Macarları) atalarının Orta Çağ'da Macar dilini kullanmaya başlayan Avarlar veya Türk Bulgarları olduğunu iddia etmektedir. Diğerleri, Sekellerin Macarca konuşan bir "Geç Avar" nüfusundan veya benzersiz yerleşim ayrıcalıkları aldıktan sonra farklı bir bölgesel kimlik geliştiren etnik Macarlardan geldiğini iddia ediyor.

Askeri başarılarının bir ödülü olarak, Macar tacı bazı Rumen knezlerine asalet unvanları verdi. Drágffy (Drăgoștești), Kendeffy (Cândești), Majláth (Mailat) veya Jósika aileleri gibi bu soylu evlerinin çoğu, Macar dilini alıp Katolikliğe geçerek Macar soylularına asimile oldu.

Modern arka plan

Macaristan Krallığı, Budin'in Avusturyalılar tarafından ele geçirilmesinin ardından Habsburg Hanedanı'nın Avusturya İmparatorluğu'nun ayrılmaz bir parçası haline gelmesine rağmen, Latince 1784'e kadar ve ardından 1790 ile 1844 arasında idari dil olarak kaldı. Aydınlanmış mutlakiyetçi idealleri benimseyen yöneticiler, imparatorluğun resmi dili olarak Latince'nin Almanca ile değiştirilmesi için baskı yaptı. Daha küçük Macar soylularının çoğu, Joseph'in dil reformunu Alman kültürel hegemonyası olarak algıladılar ve Macarca kullanma hakları konusunda ısrar ederek tepki gösterdiler. Bu, Macar dili ve kültüründe ulusal bir uyanışı ateşledi, ancak Macarca konuşan daha küçük hanedanlar ile yarıdan azı etnik Macar olan Almanca ve Frankofon kodamanları arasında siyasi gerilimlere neden oldu.

Bir sosyal politika olarak Macarlaştırma, Macarcanın eğitim bağlamında Latince ve Almancanın yerini almaya başladığı 1830'larda ciddi bir şekilde başladı. Macarlaştırmanın bu aşaması dinsel ve etnik unsurlardan yoksun olsa da (yalnızca birkaç on yıl sonra, Çarlık Ruslaştırması sırasında olacağı gibi, tek sorun dil kullanımıydı), yine de Macar yönetici sınıfı içinde gerilimlere neden oldu. Radikal liberal devrimci Lajos Kossuth, 1840'ların başlarında Pesti Hírlap gazetesinde "Acele edelim, Hırvatları, Rumenleri ve Saksonları Macarlaştırmak için acele edelim, aksi takdirde yok olacağız." Kossuth, 1842'de Macarcanın kamusal yaşamda münhasır dil olması gerektiğini vurguladı ve "bir ülkede yüz farklı dilde konuşmak imkansız. Tek bir dil olmalı ve Macaristan'da bu Macarca olmalı."

Avusturya ile uzlaşmayı destekleyen ılımlı milliyetçiler ise daha az hevesliydi. Örneğin Zsigmond Kemény, Macar liderliğindeki çok uluslu bir devlet modelini savundu ve Kossuth'un asimilasyon emellerini onaylamadı. István Széchenyi aynı zamanda etnik azınlıklara karşı daha uzlaşmacıydı ve Kossuth'u "bir milliyeti diğerine karşı kışkırtmakla" eleştirdi ve Széchenyi, Macar kültürünün sözde "ahlaki ve entelektüel üstünlüğü" temelinde Macarlaştırmayı teşvik ediyordu. Kossuth'un radikal programı, Széchenyi'ninkinden daha fazla halk desteği kazandı. Milliyetçiler bu nedenle, başlangıçta 1848 Kossuth liderliğindeki Devrim döneminde "Tek ülke - tek dil - tek ulus" politikasını desteklediler. Slovak milliyetçi yazar ve aktivist Janko Kráľ gibi bazı azınlık milliyetçileri bu olayda hapsedildi ve hatta ölüm cezasına çarptırıldı.

Devrim ilerledikçe, Avusturyalılar üstünlüğü ele geçirdi. Bu, milliyetçi geçici hükûmetin, silahlı kuvvetlerinin %40'ını oluşturan Macaristan'ın etnik azınlıklarıyla müzakere girişiminde bulunmasına yol açtı. 28 Temmuz 1849'da devrimci parlamento, Avrupa'da ilklerden biri olan azınlık hakları yasasını çıkardı. Ancak bu, savaşın gidişatını değiştirmek için yeterli değildi. Artúr Görgey komutasındaki milliyetçi ordu, Habsburg'ların I. Nikolay'ın Rusya'sının desteğini kazanmasının ardından Ağustos 1849'da teslim oldu.

Macar ulusal uyanışı, hem Alman hem de Macar kültürel hegemonyası tarafından tehdit edildiğini hisseden Macaristan ve Transilvanya'daki Slovak, Rumen, Sırp ve Hırvat azınlıklar arasında benzer ulusal canlanmaları tetikleme kalıcı etkisine sahipti. Bu canlanmalar, 19. ve 20. yüzyıllarda milliyetçi hareketlere dönüşecek ve 1918'de Avusturya-Macaristan İmparatorluğu'nun çöküşüne katkıda bulunacaktı.

Düalizm sırasında Macarlaştırma

Macarlaştırma terimi, Habsburg İmparatorluğu'nun bir parçası olan Macaristan Krallığı hükûmetinin uygulamaya koyduğu ulusal politikalarla ilgili olarak kullanılmaktadır. Bu sürecin başlangıcı 18. yüzyılın sonlarına dayanır ve yeni kurulan Avusturya-Macaristan'da Macar hükûmetinin gücünü artıran 1867 Avusturya-Macaristan Uzlaşması'ndan sonra yoğunlaşmıştır. Bazılarının diğer kültürlerde olduğu gibi ulusal bir azınlık ilan edilmek gibi bir istekleri yoktu. Bununla birlikte, Macaristan'daki Yahudiler, Rusya ve Romanya'da Yahudi karşıtı yasaların hâlâ uygulandığı bir dönemde, Macaristan'daki özgürleşmeyi takdir ettiler. Büyük azınlıklar, krallığın önemli çoğunlukları oluşturdukları çeşitli bölgelerinde yoğunlaşmıştı. Transilvanya'da (1867 sınırları), 1910 nüfus sayımına göre %55.08 Romence konuşanlar, %34.2 Macarca konuşanlar ve %8.71 Almanca konuşanlar bulunuyordu. Krallığın kuzeyinde Slovaklar ve Rutenler de etnik bir çoğunluk oluşturuyordu, güney bölgelerinde Güney Slav Hırvatları, Sırplar ve Slovenler, batı bölgelerinde ise Almanlar çoğunluktaydı. Macarlaşma süreci, Macar dilini Macaristan Krallığı'nın tüm topraklarında en çok kullanılan dil olarak dayatmayı başaramadı. Aslında, tarihi Transilvanya'nın son derece çok uluslu karakteri, ikili monarşinin elli yılı boyunca, Macarcanın ikinci dil olarak yayılmasının nedenlerindendi. 1880'de Macar olmayan nüfusun %5,7'si yani 109.190 kişi Macar dilini bildiğini iddia etti; oran 1900'de %11'e (183.508), 1910'da %15,2'ye (266.863) yükseldi. Bu rakamlar, milyonlarca insanın devletin resmi dilini konuşmadan hayatlarını sürdürebildiği geçmiş bir dönemin gerçekliğini ortaya koyuyor. Macarlaştırma politikaları, yerel yönetim, eğitim ve adalet gibi temel devlet hizmetlerine erişim için Macarcayı zorunlu kılıyordu. 1850 ile 1910 arasında etnik Macar nüfusu %106,7 artarken diğer etnik grupların artışı çok daha yavaştı: Sırplar ve Hırvatlar %38,2, Rumenler %31,4 ve Slovaklar %10,7.

Budapeşte'nin Macarlaşması hızlıydı ve bu, yalnızca eski sakinlerin asimilasyonunu değil, aynı zamanda göçmenlerin de Macarlaşması anlamına geliyordu. 1850'de Macaristan'ın başkentinde yaşayanların %56'sı Alman ve yalnızca %33'ü Macardı, ancak 1910'da Budapeşte'nin neredeyse %90'ı kendilerini Macar olarak kabul eden insandan oluşuyordu. Bu evrimin Macar kültürü ve edebiyatı üzerinde olumlu etkileri oldu.

Nüfus sayımı verilerine göre Transilvanya'nın Macar nüfusu 1869'da %24,9'dan 1910'da %31,6'ya yükselmiştir. Aynı dönemde Rumen nüfusunun oranı %59,0'dan %53,8'e, Alman nüfusunun oranı ise %11,9'dan %10.7'ye düşmüştür. Değişiklikler, ağırlıklı olarak Alman ve Rumen nüfusa sahip şehirlerde daha belirgindi. Örneğin, Braşov'da Macar nüfusunun yüzdesi 1850'de %13,4'ten 1910'da %43,43'e yükselirken, bu arada Rumen nüfusu %40'tan %28,71'e ve Alman nüfusu %40,8'den %26,41'e düşmüştür.

Devlet politikası

1880 nüfus sayımına göre Macaristan Krallığı içindeki milliyetlerin dağılımı (kişinin en rahat kullandığı dil olarak yorumlanan anadiline göre).

Transleithaya'da Macarcanın birinci dil olarak kullanımının yaygınlığına ilişkin 1890 nüfus sayımı verileri.

1867 Avusturya-Macaristan Uzlaşmasından sonraki ilk Macar hükûmeti, Kont Gyula Andrássy liderliğindeki ve Ferenc Deák ve takipçileri tarafından sürdürülen 1867-1871 liberal hükûmeti, "Macaristan'ın tüm vatandaşlarının siyasi olarak, tek ulus, bölünmez, üniter Macar siyasi ulusu (politikai nemzet), kişisel uyruğu ne olursa olsun (nemzetiség) ülkenin her vatandaşının eşit haklara sahip üyesi olduğunu" kabul etmişti. Aynı yıl kabul edilen Eğitim Yasası, Macarların primus inter pares ("eşitler arasında birinci") olduğu için bu görüşü paylaştı. Bu dönemde etnik azınlıklar de jure, eğitim, din ve yerel yönetim de dahil olmak üzere büyük ölçüde kültürel ve dilsel özerkliğe sahipti.

Ancak eğitim bakanı Baron József Eötvös 1871'de öldükten ve Andrássy'de imparatorluğun dışişleri bakanı olduktan sonra, Deák aktif siyasetten çekildi ve Menyhért Lónyay Macaristan başbakanı olarak atandı. Macar eşrafıyla giderek daha fazla ittifak kurdu ve bir Macar siyasi ulusu kavramı, giderek bir Macar ulusu kavramı haline geldi. "Macar yönetici sınıflarının hegemonik konumuna meydan okuyan herhangi bir siyasi veya toplumsal hareket, 'ihanet', 'iftira' veya 'ulusal nefreti kışkırtma' ile itham edilme veya baskı altına alınma olasılığına sahipti. Bu, çeşitli Slovak, Güney Slavları oldukça fazla etkileyecekti. Örneğin 1876'dan itibaren Slav (örneğin Sırp), Rumen ve Ruten kültür toplulukları ve milliyetçi partiler çokça etkilenecekti. Tüm bunlar, 1875'ten sonra, İçişleri Bakanı olarak 6 Nisan 1875'te Matica slovenská'nın kapatılması emrini veren Kálmán Tisza'nın yükselişiyle yoğunlaştı. Tisza 1890 yılına kadar başbakan olarak görev yaptığı sırada Slovaklara diğer Avrupa uluslarının ilerlemesine ayak uydurmalarını engelleyen birçok başka önlem getirdi.

Çok dilli yazıtlarla 1849'dan (1848 Macar Devrimi sırasında) sözde "Lajos Kossuth banknotu".

Uzun bir süre Macaristan Krallığı'nda yaşayan Macar olmayanların sayısı, etnik Macarların sayısından çok daha fazlaydı. 1787 verilerine göre Macaristan Krallığı'nın nüfusu 2.322.000 Macar (%29) ve Macar olmayan 5.681.000 (%71) idi. 1809'da nüfus 3.000.000 Macar (% 30) ve 7.000.000 Macar olmayan (% 70) idi.

Slovak, Romen ve Sırp tarih yazımında, idari ve genellikle baskıcı Macarlaştırma, 19. yüzyılda Macaristan Krallığı'nın etnik bileşimindeki dramatik değişimden sorumlu ana faktör olarak kabul edilse de, kendiliğinden asimilasyon da önemli bir faktördü. Bu bağlamda, orta ve güney Macaristan Krallığı'nın geniş topraklarının, 16. ve 17. yüzyıllarda Habsburg ve Osmanlı imparatorlukları tarafından yapılan sayısız savaş sırasında, ağırlıklı olarak Macar nüfusunu kaybettiğine işaret edilmelidir. Ancak Bu boş araziler, özellikle 18. yüzyılda Viyana Mahkemesi tarafından alınan idari tedbirlerle, yıkımı önleyen Krallığın kuzeyinden Macarlar ve Slovaklar, Svabyalılar, Sırplar (Sırplar, Habsburg idari önlemlerinden önce, Osmanlı yönetimi sırasında Panoniyen Ovası'nın çoğu güney kesiminde çoğunluk grubuydu), Hırvatlar ve Rumenler tarafından yeniden dolduruldu. Çeşitli etnik gruplar yan yana yaşıyordu (bu etnik heterojenlik Voyvodina, Bačka ve Banat'ın belirli bölgelerinde bugüne kadar korunmuştur). 1867'den sonra Macarca, etnik topluluklar arasındaki etkileşimde bu topraklarda ortak dil haline geldi ve Macar olmayan iki kişinin karma evliliklerinde doğan bireyler, genellikle Macar ulusuna tam teşekküllü bir bağlılık geliştirdiler. Tabii ki, 1844'e kadar Latince resmi dil olduğundan ve ülke doğrudan Viyana'dan yönetildiğinden (1867 Avusturya-Macaristan Uzlaşmasından önce Macar tarafının herhangi bir büyük ölçekli hükûmet asimilasyon politikasını dışarıda bırakıyordu), kendiliğinden asimilasyon faktörü dikkate alınmalıdır.

Kitlesel etnik değişimlerdeki diğer kilit faktör, 1880 ile 1910 arasında Avusturya-Macaristan'dan yaklaşık 3 milyon insanın yalnızca Amerika Birleşik Devletleri'ne göç etmesidir. Bunların yarısından fazlası yalnızca Macaristan'dandı (en az 1,5 milyon veya toplam nüfusun yaklaşık %10'u). ABD'ye göç eden 1,5 milyonun yanı sıra (bunların üçte ikisi veya yaklaşık bir milyonu etnik olarak Macar olmayanlardı) çoğunlukla Rumenler ve Sırplar, Sırbistan Prensliği veya Romanya Krallığı gibi yeni kurulan anavatanlarına çok sayıda göç etmişlerdi. Bunların arasında, ilk havacı Aurel Vlaicu (50 Rumen lei banknotunda temsil edilen), yazar Liviu Rebreanu (ilk olarak 1909'da yasadışı olarak, ardından 1911'de yasal olarak) ve Ion Ivanovici gibi tanınmış kişiler vardı. Birçoğu ayrıca Batı Avrupa'ya ve Amerika'nın diğer bölgelerine göç etti.

Şiddetli baskı iddiası

Birçok Slovak entelektüel ve aktivist (ulusal aktivist Janko Kráľ gibi) 1848 Macar Devrimi sırasında vatana ihanetten hapse atıldı, hatta ölüm cezasına çarptırıldı. Avrupa kamuoyunu şoke eden olaylardan biri de 1907'de 15 kişinin öldüğü, 52 kişinin yaralandığı Černová (Csernova) katliamı oldu. Katliam, İngiliz tarihçi R. W. Seton-Watson, Norveçli yazar Bjørnstjerne Bjørnson ve Rus yazar Leo Tolstoy'un bu davayı savunmasıyla Macaristan Krallığı'nın dünya nazarında prestij kaybetmesine neden oldu. Macarlaştırmanın getirdiği şiddetinin bir kanıtı olan dava, kısmen infaz emrini veren çavuş ve tüm tetikçilerin etnik Slovak olması ve kısmen de Andrej Hlinka'nın tartışmalı figürü nedeniyle oldukça tartışmalıdır.

Basılı yayınlarda zorunlu Macarlaştırmayı kınayan yazarlar, muhtemelen ya vatana ihanet ya da etnik nefreti körüklemekten hapse atılacaktı.

Eğitim

1894'ten iki dilli ilmihal ders kitabı.

Kiliseler ve komünler tarafından finanse edilen okulların azınlık dillerinde eğitim verme hakkı vardı. Bununla birlikte, kilise tarafından finanse edilen bu okullar çoğunlukla 1867'den önce, yani farklı sosyo-politik koşullarda kuruldu. Uygulamada, azınlık dillerini anadili olarak konuşan komün tarafından finanse edilen okullardaki öğrencilerin çoğuna özel olarak Macarca eğitim veriliyordu.

1879 İlköğretim Yasası ve 1883 Orta Öğretim Yasası ile başlayarak, Macar devleti, 1868 Milliyetler Yasasını şiddetle ihlal ederek, Macarca olmayan dillerin kullanımını azaltmak için daha fazla çaba sarf etti.

Bu okulların yaklaşık %61'inde kullanılan dil yalnızca Macarca, yaklaşık %20'sinde karma ve geri kalanında Macarca olmayan bazı diller kullanılıyordu.

Azınlık dili okullarının oranı sürekli olarak düşüyordu: 1880 ile 1913 arasındaki dönemde, sadece Macarca eğitim veren okulların oranı neredeyse iki katına çıktığında, azınlık dil okullarının oranı neredeyse yarıya indi. Bununla birlikte, Transilvanyalı Rumenlerin, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu yönetimi altında, Romanya Krallığı'nın kendisinde olduğundan daha fazla Rumen dili okulu vardı. Örneğin, 1880'de Avusturya-Macaristan İmparatorluğu'nda sadece Romence dilinde eğitim veren 2.756 okul varken, Romanya Krallığı'nda sadece 2.505 okul vardı (bu veri Romanya Krallığı'nın Osmanlı İmparatorluğu'ndan bağımsızlığını ilan etmesinden iki yıl sonraydı). Macarlaştırma süreci, 1907'de, tüm ilkokul çocuklarını eğitimlerinin ilk dört yılında Macarca okumaya, yazmaya ve saymaya zorlayan lex Apponyi (adını eğitim bakanı Albert Apponyi'den almıştır) ile doruğa ulaştı. 1909'dan itibaren dinin de Macarca öğretilmesi gerekiyordu. 1902'de Macaristan'da 2.573.377 öğrencinin devam ettiği 32.020 öğretmenli 18.729 ilkokul vardı; bu rakamlar, 20.717 öğretmenli 15.486 okulun ve 1.559.636 öğrencinin devam ettiği 1877'deki rakamlarla karşılaştırılınca Macarlaşmanın güçlü olduğunu göstermektedir. Çünkü bu okulların yaklaşık %61'inde kullanılan dil münhasıran Macarcaydı. Yasalar nedeniyle yaklaşık 600 Rumen köyünde uygun okul eğitimi verilmedi.

Macar hükûmetinin Paris Barış Konferansı'na sunduğu resmi istatistiklerden de görülebileceği gibi, Macarlaşmanın Macaristan'daki eğitim sistemi üzerindeki etkisi çok önemliydi. Resmi olarak, krallıkta ana dil olarak Macarca konuşan tüm Yahudiler otomatik olarak Hristiyan nüfustan çok daha yüksek bir yüksek öğretim oranına sahip olan Macarlar olarak kabul edilirdi.

1910'da yaklaşık 900.000 dindar Yahudi, Macaristan nüfusunun yaklaşık %5'ini ve Budapeşte vatandaşlarının yaklaşık %23'ünü oluşturuyordu. Tüm genel dilbilgisi okulu öğrencilerinin %20'sini ve tüm ticari bilimler lisesi öğrencilerinin %37'sini, tüm mühendislik öğrencilerinin %31,9'unu ve üniversitelerin insan fakültelerindeki tüm öğrencilerin %34,1'ini oluşturuyorlardı. Yahudiler, Macaristan'daki tüm doktorların %48,5'ini ve tüm avukatların/hukukçuların %49,4'ünü oluşturuyordu.

Seçim sistemi

1867 sonrası Macaristan Krallığı'nın nüfus sayımı sistemi, Macar olmayan uyrukluların çoğu için elverişsizdi çünkü imtiyaz, kişinin gelir vergisine dayanıyordu. 1918'e kadar değişmeden kalan 1874 seçim yasasına göre, tüm nüfusun yalnızca üstteki %5,9 ila %6,5'i oy hakkına sahipti. Bu, neredeyse tüm köylülüğü ve işçi sınıfını Macar siyasi hayatından fiilen dışladı. Genel olarak Macarlardan daha zengin olan Almanlar ve Yahudiler dışında, diğer milletler arasında düşük gelirlilerin oranı Macarlardan daha yüksekti. Macar bakış açısından, yerleşim sisteminin yapısı, kazanma potansiyeli ve ücretlerdeki farklılıklara dayanıyordu. Macarlar ve Almanlar, Macaristan Krallığı'ndaki Slovaklar, Romenler ve Sırplardan çok daha şehirleşmişti.

1900'de milletvekillerinin yaklaşık üçte biri 100'den az oyla ve üçte ikiye yakını 1000'den az oyla seçildi. Ekonomik nedenlerden dolayı Transilvanya'nın temsili daha da kötüydü: bir ilçe ne kadar Rumen ise, o kadar az seçmeni vardı.Budapeşte'ye gönderilen Transilvanya milletvekillerinden 35'i, çoğunluğu Macar olan 4 ilçeyi ve (birlikte nüfusun% 20'sini oluşturan) büyük şehirleri temsil ederken, yalnızca 30 milletvekili, çoğunluğu Rumen olan nüfusun diğer % 72'sini temsil ediyordu.

1913'te milletvekillerinin yalnızca üçte birini seçen seçmen bile orantısız bir etnik yapıya sahipti. Macaristan Krallığı nüfusunun %54,5'ini oluşturan Macarlar, seçmenlerin %60,2'lik çoğunluğunu temsil ediyordu. Etnik Almanlar, nüfusun %10,4'ünü ve seçmenlerin %13,0'ını oluşturuyordu. Diğer etnik grupların katılımı şu şekildeydi: Slovaklar (nüfusun %10,7'si, seçmenlerin %10,4'ü), Rumenler (nüfusun %16,1'i, seçmenlerin %9,9'u), Rusinler (nüfusun %2,5'i, seçmenlerin %1,7'si), Hırvatlar (nüfusta %1,1, seçmenlerde %1,0), Sırplar (nüfusta %2,2, seçmenlerde %1,4) ve diğerleri (nüfusta %2,2, seçmenlerde %1,4). Yahudilerin oy haklarıyla ilgili herhangi bir veri yoktur, çünkü ana dilleri Macarca olduğu için otomatik olarak Macar sayılmıştır. Yahudi asıllıların ülkedeki işadamları ve aydınlar arasında orantısız bir şekilde temsil edilmesi, Macar seçmeninin oranını çok daha yüksek hale getirdi.

Resmi olarak, Macar seçim yasaları hiçbir zaman milliyet veya dile dayalı herhangi bir yasal ayrımcılık içermemiştir. 1860'larda diğer Avrupa ülkelerinde yüksek nüfus sayımı oy hakkı alışılmadık bir durum değildi, ancak daha sonra Batı Avrupa ülkeleri nüfus sayımında oy kullanma haklarını kademeli olarak düşürdüler ve sonunda kaldırdılar. Seçim reformu Birinci Dünya Savaşı'ndan önceki son on yıllardaki siyasi tartışmaların ana konularından biri olmasına rağmen, Macaristan Krallığı'nda bu asla olmadı.

Avusturya-Macaristan uzlaşması ve onu destekleyen liberal parlamento partileri, etnik Macar seçmenler arasında acı bir şekilde popülerliğini yitirdi ancak etnik azınlıklar, uzlaşma yanlısı liberal partileri Macar parlamentosunun çoğunluk/iktidar partileri pozisyonuna getirebildikleri için Macaristan'da uzlaşmanın siyasi olarak sürdürülmesinde kilit role sahipti. Uzlaşma yanlısı liberal partiler, etnik azınlık seçmenleri arasında en popüler olanlardı, ancak, yani Slovak, Sırp ve Rumen azınlık partileri, kendi etnik azınlık seçmenleri arasında popülerliğini korudu. Macar milliyetçi partilerinin (etnik Macar seçmenlerinin ezici çoğunluğu tarafından desteklenen) koalisyonları, 1906-1910 dönemi dışında, her zaman muhalefette kaldı.

Slovak ulusal çıkarları, Slovakların kurtuluşu için mücadelede ana güç olan ve onların Romenler, Sırplar ve Çeklerle temas kurmadaki ana temsilcisi olan Slovak Ulusal Partisi (SNS) tarafından temsil ediliyordu. Ancak Macar hükûmeti, bunların hiçbirini Macar olmayan uyrukların resmi temsilcisi olarak tanımadı. Macar hükûmetinin baskısı ve seçimlerdeki usulsüzlükler, bu partilerin, SNS'nin seçimi boykot ettiği 1884-1901 yıllarında olduğu gibi, seçim pasifliğini ilan etmesine neden oldu. Seçimler halka açıktı, seçmenler seçim komisyonuna kime oy verdiklerini yüksek sesle söylemek zorunda kaldılar. Bu, Macar makamlarının seçmenler üzerinde silahlı kuvvetlerin müdahalesi ve Slovak adaylarına ve seçmenlerine yönelik zulüm dahil olmak üzere baskı yapmasına izin verdi.

Kişisel isimlerin Macarlaştırılması

İsimlerin Macarlaştırılması daha büyük kasaba ve şehirlerde, çoğunlukla Budapeşte'de, Güney Transdanubia, Tuna-Tisza ara havzası ve Tiszántúl gibi Macarların çoğunlukta olduğu bölgelerde meydana geldi, ancak Yukarı Macaristan'da (bugün çoğunlukla Slovakya) veya Transilvanya'da (şimdi Romanya'da) isim değişikliği marjinal bir fenomen olarak kaldı.

Başbakan Dezső Bánffy (1895–1899), Macarlaştırmanın güçlü destekçisi

Macar makamları, Macar olmayan tüm kişilere isimlerini Macarlaştırmaları için sürekli baskı yaptı. 1881'de Budapeşte'de özel bir sivil toplum kuruluşu olan "Központi Névmagyarositó Társaság" (Merkez Adı Macar Derneği) kuruldu. Bu özel cemiyetin amacı, soyadlarını Macarlaştırmak isteyenlere tavsiye ve rehberlik sağlamaktı. Simon Telkes derneğin başkanı oldu ve "ulusal bir isim benimseyerek kişinin gerçek bir ulusun gerçek bir evladı olarak kabul edilebileceğini" iddia etti. Dernek gazetelere reklam kampanyası başlattı ve genelgeler gönderdi. Ayrıca, kişinin adını değiştirme ücretlerini düşürmek için bir teklifte bulundular. Teklif Parlamento tarafından kabul edildi ve ücret 5 forintten 50 krajcárs'a düşürüldü. Bundan sonra isim değişiklikleri 1881 ve 1882'de zirveye ulaştı (1261 ve 1065 kayıtlı isim değişiklikleriyle) ve sonraki yıllarda yılda ortalama 750-850 ile devam etti. Bánffy yönetimi sırasında, çoğunlukla hükûmet sektöründeki yetkililerden ve işverenlerden gelen baskı nedeniyle, 1897'de maksimum 6.700 başvuruya ulaşan başka bir artış oldu. İstatistikler, yalnızca 1881 ile 1905 arasında, 42.437 soyadının Macarlaştırıldığını gösteriyor, ancak bu, Macaristan Krallığı'nın Macar olmayan toplam nüfusunun % 0,5'inden azını temsil ediyordu.Almanca veya Slavca gelen soyadlarının Gönüllü Macarlaştırılması, 20. yüzyılın tamamı boyunca Macaristan'da tipik bir fenomen olarak kaldı.

Macar istatistiklerine göre ve 1700 ile 1944 arasında çok sayıda asimile edilmiş kişi (yaklaşık 3 milyon) dikkate alındığında, 1815 ile 1944 arasında yalnızca 340.000–350.000 isim Macarlaştırıldı; bu, esas olarak Macarca konuşulan bölgede gerçekleşti. Diğer uluslarla karşılaştırıldığında 17 Yahudiden biri Macarlaşmıştı: Alman Katoliklerde 139 kişiden biri, Alman Lutheranlarda 427 kişiden biri, Slovak Katoliklerde 170 kişiden biri, Slovak Lutheranlarda ise 330 kişiden biri.

Rusinleri asimile etme girişimleri 18. yüzyılın sonlarında başladı, ancak yoğunlukları 1867'den sonra önemli ölçüde arttı. Rusinlere, Doğu Hristiyan geleneklerine Batı Ayini uygulamalarını eklemeleri için baskı yapıldı ve Slav ayin dilini Macarca ile değiştirmek için çaba gösterildi.

Yer adlarının Macarlaştırılması

Kişi adlarının ve soyadlarının Macarlaştırılmasıyla birlikte, çok dilli kullanım yerine Macarca yer adlarının özel kullanımı da yaygındı. Geçmişte Macar isimleriyle tanınmayan yerler için, eski orijinal Macarca olmayan isimler yerine yeni Macar isimleri icat edildi ve resmi arenada kullanıldı.

1880 ile 1918 yılları arasında yeni icat edilen Macar adlarıyla değiştirilen Slav veya Alman kökenli yer adlarını içeren eski Macaristan Krallığı'ndaki coğrafi adların bir listesi vardır. İlk olarak Macarcada kullanılan eski resmi ad verilir. ikincisinde yeni ad ve üçüncüsünde, verilen dilin uygun yazımıyla 1918'den sonra restore edilen adı.

Göç

Düalizm döneminde, etnik olarak Macar olmayan nüfusun bazı kesimleri, Macaristan Krallığı'nın ağırlıklı olarak Macar ilçelerine ve asimile olacakları Budapeşte'ye bir iç göç yaşadı. Krallıktaki etnik olarak Macar olmayan nüfusun oranı da yabancı ülkelere, özellikle Amerika Birleşik Devletleri'ne giden göçmenler arasında aşırı temsil edilmeleri nedeniyle düşüyordu.

1900'de nüfusun %45,5'ini temsil eden Krallık'taki en büyük etnik grup olan Macarlar, göçmenlerin yalnızca %26,2'sini oluştururken, Macar olmayanlar (%54,5) 1901'den 1913'e kadar %72'sini oluşturuyordu. Sáros, Szepes, Zemlén ve önemli bir Rusin nüfusunun yaşadığı Ung ilçesinden, çoğunlukla Slovakların yaşadığı kuzey ilçeleriydi. Bir sonraki aşamada, büyük ölçüde Sırplar, Romenler ve Almanların yaşadığı Bács-Bodrog, Torontál, Temes ve Krassó-Szörény gibi bazı güney ilçeleri ve ayrıca kuzeyde çoğunlukla Slovak olan Árva ve Gömör-Kishont'un kuzeyindeki ilçeler ve Macarların yaşadığı merkezi Macar ilçesi Veszprém vardı. Göçün nedenleri çoğunlukla ekonomikti. Ek olarak, bazıları Macarlaştırma veya zorunlu askerlikten kaçınmak istiyordu, ancak göçmenlerin kendilerinde ekonomik motivasyon dışındaki doğrudan kanıtlar sınırlıdır. Krallık yönetimi, gelişmeyi, ülkedeki etnik Macar oranını artırmanın bir başka aracı olarak memnuniyetle karşıladı.

1914'e gelindiğinde, (yaklaşık %25'i geri dönen) toplam 3 milyon kişi göç etmişti. Bu geri dönüş süreci, Birinci Dünya Savaşı ve Avusturya-Macaristan'ın bölünmesiyle durduruldu. Göçmenlerin çoğu, en yoksul sosyal gruplardan, özellikle tarım sektöründen geliyordu. Macarlaştırma, Avusturya-Macaristan'ın çöküşünden sonra durmadı; 20. yüzyılın büyük bir bölümünde I. Dünya Savaşı sonrası Macaristan'ın sınırları içinde devam etti ve etnik Macar olmayanların sayısında büyük bir düşüşle sonuçlandı.

Yahudiler

Yahudi bir girişimci olan Sándor Hatvany-Deutsch, 1908'de Kral Franz Joseph tarafından baron olarak yaratıldı.

On dokuzuncu yüzyılda, esas olarak şehirlerde ve daha büyük kasabalarda bulunuyordu. Avusturya-Macaristan İmparatorluğu'nun son dönemi ortamında ortaya çıktılar; Yahudiler, genellikle sınıf olarak sürekli yukarı doğru hareket ediyordu. İmparatorluğun Macar kesiminde, Yahudilerin çoğu (neredeyse tüm Neolojikler ve hatta Ortodoksların çoğu) Macar dilini ana dilleri olarak benimsedi ve kendilerini "Yahudi inancına sahip Macarlar" olarak gördüler. Seküler bir kültüre ilgi duyduğu ölçüde, genellikle iktidardaki seküler kültüre ilgi duyan Yahudi azınlık, Budapeşte'nin kültürel yönelimine yönelme eğilimindeydi. Aynı faktör, Prag Yahudilerini Avusturya kültürel yönelimini benimsemeye ve Vilnius Yahudilerini Rus yönelimini benimsemeye sevk etmişti

İkili Monarşi topraklarındaki Yahudi nüfusu yaklaşık yüzde beş iken, Yahudiler yedek subay birliklerinin yaklaşık yüzde on sekizini oluşturuyordu. Anayasanın modernliği ve imparator Franz Joseph'in hayırseverliği sayesinde Avusturyalı Yahudiler, Avusturya-Macaristan dönemini tarihlerinin altın çağı olarak görmeye başladılar.

Ancak en başarılı Yahudiler bile Nazi Almanyasının II. Dünya Savaşı'nda ülkeyi işgal etmesinin ardından yaşanan olayların çok trajik bir şekilde gösterdiği gibi Macarların çoğunluğu tarafından kendi türlerinden biri olarak tam olarak kabul edilmedi.

Bununla birlikte, 1930'larda ve 1940'ların başında Budapeşte, Slovak, Alman ve Avusturyalı Yahudi mülteciler için güvenli bir sığınak ve Macar Yahudi kültürel yaşamının merkeziydi.

2006'da Macar Yahudi temsilcilerinden bir kısmı ülkede en az 100.000 Yahudi olmasına rağmen, Macar Yahudilerini azınlık ilan eden bir dilekçe için 1000 imza toplayamadı. Resmi Macar Yahudi dini örgütü Mazsihisz, Yahudilerin kendilerini 'ulusal azınlık' olarak değil, dini bir grup olarak tanımladıklarını düşündükleri için yeni statüye oy verilmemesini tavsiye etti. Süreç boyunca gerçek bir kontrol yoktu ve Yahudi olmayan kişiler de dilekçeyi imzalayabilirdi.

Önemli tarihler

• 1844 - Macarca, kademeli olarak tüm sivil alanlara yayıldı. Almanca, 1848 devriminden sonra yeniden resmi dil oldu, ancak yasalar 1881'de bir kez daha eski haline döndü. 1836'dan 1881'e kadar sadece Banat bölgesinde 14.000 ailenin adı Macarlaştırıldı.
• 1849 - 1848 Devrimleri sırasında Macaristan Parlamentosu, dünyadaki etnik ve azınlık haklarını başta kabul etti ve yasalaştırdı.
• 1874 – 1860'ta kurulan Tüm Slovak ortaokulları kapatıldı. Ayrıca Matica slovenská Nisan 1875'te kapatıldı. Matica slovenská'nın mülküne Başbakanlık tarafından şu gerekçeyle el konulmuştu: "Macar yasalarına göre, bir Slovak ulusu yoktur."
• 1883 - Yukarı Macaristan Macar Eğitim Derneği (STK'nın Macarca adı FEMKE) kuruldu. Dernek, Yukarı Macaristan'da Macar değerlerini ve Macar eğitimini yaymak için kuruldu.
• 1874–1892 - Slovak çocuklar zorla "saf Macar mahallelerine" götürülüyordu. 1887 ile 1888 yılları arasında yaklaşık 500 Slovak yetim FEMKE tarafından alındı.
• 1897 - Köylerin Bánffy yasası onaylandı. Bu yasaya göre, Macar Krallığı'nda resmi olarak kullanılan tüm köy adlarının Macar dilinde olması gerekiyordu.
• 1898 - Simon Telkes "Soyadları Macarlaştır" kitabını yayınladı.
• 1907 - Apponyi eğitim yasası, Macarca'yı Macaristan Krallığı'ndaki tüm okullarda zorunlu ders haline getirdi. Bu, aynı zamanda bir azınlık dilinde eğitim verme hakkına sahip olan mezhep ve cemaat okullarını da kapsıyordu. Ana dili ne olursa olsun tüm öğrenciler dördüncü sınıfın sonunda (10 veya 11 yaşında) düşüncelerini Macarca olarak hem sözlü hem de yazılı olarak ifade edebilmeliydi.
• 1907 - Günümüzün kuzeyindeki Slovakya'daki Černová katliamı, bir grup jandarma ve yerel köylüler arasında çıkan çatışmada 15 kişinin öldüğü tartışmalı bir olay meydana geldi.

Trianon'dan Sonra

Önemli sayıda başka millet, Trianon sonrası Macaristan'ın sınırları içinde kaldı:

1920 nüfus sayımına göre nüfusun %10,4'ü azınlık dillerinden birini anadili olarak konuşuyordu:

• 551.212 Almanca (%6,9)
• 141.882 Slovakça (%1,8)
• 23.760 Romence (%0,3)
• 36.858 Hırvatça (%0,5)
• 23.228 Bunyevatsça (%0,3)
• 17.131 Sırpça (%0,2)

Örneğin, iki dil bilenlerin sayısı çok daha fazlaydı:

• 1.398.729 kişi Almanca konuşuyordu (%17)
• 399.176 kişi Slovakça konuştu (%5)
• 179.928 kişi Hırvatça konuştu (%2,2)
• 88.828 kişi Rumence konuşuyordu (%1,1).

Macarca, toplam nüfusun %96'sı tarafından konuşulmaktaydı ve %89'unun anadili idi.

Savaşlar arası dönemde Macaristan, üniversite sistemini genişletti, böylece yöneticiler, geri kazanıldıkları takdirde kaybedilen toprakların Macarlaştırmanın gerçekleştirecek şekilde genişletebilecekti. Bu dönemde Roma Katolik din adamları, okul sisteminde Macarlaştırmayı devlet memurluğundan daha güçlü bir şekilde ele aldılar.

Ülkenin toplam nüfusu artmasına rağmen, Macar olmayan tüm uyrukların yüzdesi ve mutlak sayısı sonraki on yıllarda azaldı. İki dillilik de ortadan kalkıyordu. Bu sürecin temel sebepleri, hem kendiliğinden asimilasyon hem de devletin kasten Macarlaştırma politikasıydı. Azınlıklar, 1930'da toplam nüfusun %8'ini ve 1941'de (Trianon sonrası bölgede) %7'sini oluşturuyordu.

İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Potsdam Konferansı kararnamesine göre yaklaşık 200.000 Alman Almanya'ya sürüldü. Çekoslovakya ile Macaristan arasındaki zorunlu mübadele kapsamında yaklaşık 73.000 Slovak Macaristan'ı terk etti. Bu nüfus hareketlerinden sonra Macaristan, 20. yüzyılın ikinci yarısında hızla artan Roman nüfusu dışında etnik olarak neredeyse homojen bir ülke haline geldi.

Karpat Rutenya'yı Macaristan'a kazandıran Birinci Viyana Ödülü'nden sonra, Slav milliyetçiliğini Katolik kiliselerinden ve toplumdan uzaklaştırmak için Macar hükûmeti tarafından bir Macarlaştırma kampanyası başlatıldı. Ujgorod Yunan ilahiyat okuluna müdahaleler yapıldı ve Macar dili okulları tüm Slav yanlısı öğrencileri dışladı.

Chris Hann'a göre Macaristan'daki Ortdokslarının çoğu Rusin ve Rumen kökenlidir, ancak neredeyse tamamen Macarlaşmışlardır. Macar Katolik Sözlüğü'ne göre, aslen 17. yüzyılda Macaristan Krallığı'ndaki Yunan Ortdoksları çoğunlukla Rusinler ve Rumenlerden oluşsa da, Polonyalı ve Macar üyeleri de vardı. Protestanlarla olan çatışma sırasında birçok Macar'ın Yunan Ortdoks Kilisesi'ne katıldığı ve bu nedenle Latince yerine Bizans Ayini'ni benimsediği 17-18. yüzyıllarda sayıları büyük ölçüde arttı. 18. yüzyılın sonunda, Macar Yunan Ortdoksları ayinlerini Macarcaya tercüme etmeye başladılar ve kendi piskoposluklarını oluşturmak için bir hareket yarattılar.

Kaynakça

1. ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 11 Nisan 2015 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
2. ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 19 Mart 2022 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
3. ^ "GROTIUS - Tudományos folyóirat". www.grotius.hu. 14 Kasım 2019 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Ağustos 2023. 
4. ^ Krej?í, Oskar (2005). Geopolitics of the Central European Region: The View from Prague and Bratislava (İngilizce). VEDA, Publishing House of the Slovak Academy of Sciences. ISBN . 
5. ^ Berger, Stefan; Miller, Alexei (30 Haziran 2015). Nationalizing Empires (İngilizce). Central European University Press. ISBN . 
6. ^ "Hungary | History, Map, Flag, Population, Currency, & Facts | Britannica". www.britannica.com (İngilizce). 20 Ağustos 2023. 15 Aralık 2014 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Ağustos 2023. 
7. ^ Perry, Marvin (1989). Western Civilization: From the 1600s (İngilizce). Houghton Mifflin. ISBN . 
8. ^ Ference, Gregory Curtis (1995). Sixteen Months of Indecision: Slovak American Viewpoints Toward Compatriots and the Homeland from 1914 to 1915 as Viewed by the Slovak Language Press in Pennsylvania (İngilizce). Susquehanna University Press. ISBN . 
9. ^ Păcurariu, Mircea (1986). The Policy of the Hungarian State Concerning the Romanian Church in Transylvania Under the Dual Monarchy, 1867-1918 (İngilizce). Bible and Mission Institute of the Romanian Orthodox Church. 
10. ^ "Берегсас вместо Берегово". glavred.info (Rusça). 26 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Ağustos 2023. 
11. ^ The Central European Observer (İngilizce). Central European Observer. Aralık 1933. 
12. ^ "About this Collection | Country Studies | Digital Collections | Library of Congress". Library of Congress, Washington, D.C. 20540 USA. 6 Şubat 2015 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 26 Ağustos 2023. 
13. ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 18 Nisan 2023 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
14. ^ . web.archive.org. 21 Eylül 2014. 21 Eylül 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ocak 2024. 
15. ^ Lupaș, Ioan (1992). The Hungarian Policy of Magyarization (İngilizce). Romanian Cultural Foundation. 
16. ^ "The Hungarian Liberal Opposition's Approach to Nationalities and Social Reform". mek.oszk.hu (İngilizce). 11 Nisan 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Ağustos 2023. 
17. ^ Deme, Laszlo (1976). The Radical Left in the Hungarian Revolution of 1848 (İngilizce). East European quarterly. ISBN . 
18. ^ Fitzpatrick, M. (6 Ağustos 2012). Liberal Imperialism in Europe (İngilizce). Springer. ISBN . 
19. ^ Sugar, Peter F.; Hanák, Péter; Frank, Tibor (1990). A History of Hungary (İngilizce). Indiana University Press. ISBN . 
20. ^ Kann, Robert A. (1975). Intellectual and Social Developments in the Habsburg Empire from Maria Theresa to World War I: Essays Dedicated to Robert A. Kann (İngilizce). East European quarterly. ISBN . 
21. ^ Nagle, John D.; Mahr, Alison (26 Mayıs 1999). Democracy and Democratization: Post-Communist Europe in Comparative Perspective (İngilizce). SAGE. ISBN . 
22. ^ Špiesz, Anton; Čaplovič, Dušan; Bolchazy, Ladislaus J. (2006). Illustrated Slovak History: A Struggle for Sovereignty in Central Europe (İngilizce). Bolchazy-Carducci Publishers. ISBN . 
23. ^ "Új Forrás - 1998. 6.sz. Bona Gábor: A szabadságharc honvédsége". epa.oszk.hu. 7 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Ağustos 2023. 
24. ^ Teich, Mikuláš; Porter, Roy (6 Mayıs 1993). The National Question in Europe in Historical Context (İngilizce). Cambridge University Press. ISBN . 
25. ^ Glatz, Ferenc (1990). Etudes historiques hongroises 1990: Ethnicity and society in Hungary (Almanca). Institute of History of the Hungarian Academy of Sciences. 
26. ^ . mek.oszk.hu (İngilizce). 29 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2023. 
27. ^ ^{a b} "magyarization process". www.genealogy.ro. 26 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Ağustos 2023. 
28. ^ . web.archive.org. 10 Kasım 2016. 10 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ocak 2024. 
29. ^ "Arşivlenmiş kopya". 25 Eylül 2008 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
30. ^ ^{a b} . 27 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
31. ^ Sixteen Months of Indecision. 26 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Ağustos 2023. 
32. ^ Brown, J. F. (James F. ) (2001). The grooves of change : Eastern Europe at the turn of the millennium. Internet Archive. Durham : Duke University Press. s. 56. ISBN . 
33. ^ "Arşivlenmiş kopya". 12 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
34. ^ Teich, Mikuláš; Kováč, Dušan; Brown, Martin D. (3 Şubat 2011). Slovakia in History (İngilizce). Cambridge University Press. ISBN . 
35. ^ "The Roumanian question". Library of Congress, Washington, D.C. 20540 USA. 26 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 26 Ağustos 2023. 
36. ^ "Arşivlenmiş kopya". 20 Şubat 2015 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
37. ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 9 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
38. ^ Kaplan, Robert B.; Baldauf, Richard B. (2005). Language Planning and Policy in Europe (İngilizce). Multilingual Matters. ISBN . 
39. ^ (PDF). 25 Nisan 2019 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
40. ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 10 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
41. ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 30 Mart 2023 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
42. ^ "Arşivlenmiş kopya". 18 Şubat 2010 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
43. ^ "Arşivlenmiş kopya". 18 Nisan 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
44. ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 30 Mart 2023 tarihinde kaynağından (PDF). Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
45. ^ Herbel, Oliver (2014). Turning to Tradition: Converts and the Making of an American Orthodox Church (İngilizce). OUP USA. ISBN . 
46. ^ Max Ophüls (İngilizce). Wallstein Verlag. 2002. ISBN . 22 Ocak 2024 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
47. ^ "Arşivlenmiş kopya". 14 Ekim 2012 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
48. ^ "Arşivlenmiş kopya". 4 Nisan 2003 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
49. ^ "Arşivlenmiş kopya". 21 Ekim 2020 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
50. ^ Nationalities Papers (İngilizce). Association for the Study of the Nationalities (USSR and East Europe). 1997. 22 Ocak 2024 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
51. ^ Oddo, Gilbert Lawrence (1960). Slovakia and its people. Internet Archive. New York : Robert Speller. 
52. ^ Slovaks in America: A Bicentennial Study (İngilizce). Slovak League of America. 1978. 22 Ocak 2024 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
53. ^ White, George W. (2000). Nationalism and Territory: Constructing Group Identity in Southeastern Europe (İngilizce). Rowman & Littlefield. ISBN . 22 Ocak 2024 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
54. ^ ^{a b} Gerő, András (1995). Modern Hungarian society in the making. Internet Archive. Central European University Press. ISBN . 
55. ^ . 27 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
56. ^ "Arşivlenmiş kopya". 23 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 15 Haziran 2023. 
57. ^ Hann, C. M. (2006). The Postsocialist Religious Question: Faith and Power in Central Asia and East-Central Europe (İngilizce). LIT Verlag Münster. ISBN . 22 Ocak 2024 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
58. ^ "Arşivlenmiş kopya". 18 Nisan 2023 tarihinde kaynağından . Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023. 
59. ^ . 8 Haziran 2004 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Mayıs 2023.