Hindûşâhîler

Hindûşâhîler, aynı zamanda Kâbil Şâhî ve Uḍi Śāhiler olarak da anılırlar, 843 ile 1026 yılları arasında kurulmuş bir hanedandır. Yaklaşık iki yüzyıl boyunca çok sayıda fetih dalgasına göğüs gerdiler ve çekirdek topraklarının Doğu Afganistan ve Gandhara bölgelerini kapsadığı, günümüz Pencap'ındaki Satlec Nehri'ne kadar olan alanı ve Kangra Vadisi'ne kadar genişlediği alan olarak tanımlanır. İmparatorluk, y. 843 son Türk Şahi olan Lagaturman'ı devirdikten sonra kurulmuştur.

Şâhîler Hindûşâhîler
y. 843-1026
Karahanlılar Kumanlar Kiev Knezliği Peçenekler Kimekler Liao Hanedanı Kırgızlar Srivijaya 1000 Karahoca Uygur Krallığı Gazneliler Hindûşâhîler Büveyhîler Oğuz Yabguluğu Song Hanedanı Pagan Kmer Fâtımîler Bizans İmparatorluğu GO- Koryo Hindûşâhîler'in yeri ve dönemin ülkeleri, y. 1000
Semerkant Herat Gazneliler Belh Kandahar Gazne Kâbil Multan Bost Merv Buhara Yaklaşık 1000'li yıllarda komşu devletlerle birlikte Hindûşâhî toprakları. ve Lahor ile ilk başkent Kâbil.
Tür	İmparatorluk
Başkent	Kâbil (843–870) (870–1026)
Resmî din	Şaiva Hinduizm
Hükûmet	Monarşi
Maharajadhiraja
• y. 843 Kallâr • y. 850 Sâmend • y. 880 Lalliya • y. 903 Toramana • y. 921E Bhim • 964– 1001 • y. 1002 Anandpal • y. 1010 Trilocanapala • y. 1021 Bhimpal
Tarihî dönem	Erken Orta Çağ
• Kuruluşu y. 843 • Dağılışı 1026
Öncüller Ardıllar Türk Şahiler Gazneliler
Günümüzdeki durumu	Afganistan Pakistan Hindistan

Hindûşâhîler'in tarihi, Kallâr'ın 843 yılında son Türk Şahi hükümdarı Lagaturman'ı tahttan indirmesiyle başlar. Onun yerine Sâmend geçti ve saltanatı sırasında Kâbil bölgesi Fars Saffârîlere kaybedilmiştir. Lalliya kısa bir süre sonra Sâmend'in yerini almış ve Zabulistan bölgesini de ele geçirirken Kâbil'i yeniden fethetmiştir. Ayrıca Hazara'da Utpala hanedanından Samkaravarman ile çatışmaya girmesi ve bu çatışmanın onun zaferi ve onun ölümüyle sonuçlanması nedeniyle de dikkat çekicidir. Sonraki önemli hükümdar olan Bhim, Gazne ve Kâbil'deki Sâmânî fetihlerine karşılık olarak yenmesiyle en önemli kişidir. Caypal daha sonra kontrolü ele geçirmiş ve yeni kurulan Gazneliler ile çatışmaya girmiş, ancak sonunda yenilmiştir. Onun ve oğlu ve halefi Anandpal'ın yönetimi sırasında Lahor Krallığı fethedilmiştir. Sonraki Şah hükümdarların hepsi Gaznelilere karşı direnmişler ancak sonuçta başarısız olmuşlar ve imparatorluğun 1026 yılında çöküşüyle sonuçlanmıştır.

Kaynaklar

Yazılı kaynaklar

Hindûşâhî saraylarından günümüze ulaşan hiçbir yazılı eser yoktur. Türk Şahilerinin durumundan farklı olarak, komşu güçlerin -Keşmir ve Gazneli- kroniklerinden yalnızca parçalı bilgiler elde edilebilmektedir. Bunlardan ilki, Kalhana'nın Rajatarangini'si (1148-1149) günümüze ulaşan tek kaynaktır. Bunlardan ikincisi, Bîrûnî'nin yazdığı Tārīkh al-Hind (y. 1030), Beyhakî'nin yazdığı Târîh-i Beyhakî (y. 11. yüzyılın sonları), Ebu Said Gerdizî'nin yazdığı Zeyn al-Akhbar ve Utbi'nin yazdığı Kitab-i Yamini (y. 1020) vardır.

Sikkeler

Hindûşâhîler'in en eski paralarından bazıları. Ön yüz : Nagari efsanesiyle yatan boğa:
Sri Spalapati
Tersi : Bozuk Baktriya yazısıyla atlı:
ςρι ςπaλaπaτι Sri Spalapati
yani "Başkomutan Lord".

Hindûşâhîler, yakınlardaki Sind'den kuzeydoğu Avrupa'ya geniş bir dolaşıma giren gümüş jital sikkeleri çıkarmışlardır. Bunlar ilk olarak 1822 yılında İngiliz oryantalist James Tod tarafından "keşfedilmiştir". Bu madeni paralar, zamanla kademeli bir değer kaybı sergiler ve gümüş içeriğinde düzenli bir azalma meydana gelir, bu da madeni paraların sıralanmasına olanak tanır. İlk emisyonlarda kişisel isimlerden bahsedilmez, yalnızca genel başlıklar yer alır ve bu nedenle yazılı kaynaklarda bulunan isimlerle uyuşmaz. Arka yüzünde atlı, ön yüzünde boğa motifinin karakteristik özelliği Hint-İskit hükümdarı 'e dayanmaktadır.

Yazıtlar ve arkeoloji

Quaid-i-Azam Üniversitesi'nden A. R. Rahman ve Ahmad Hasan Dani, 1960'ların sonlarında basit arazi araştırmaları yapmışlardır. Daha sonra Pakistan'daki İtalyan Arkeoloji Misyonu (IAMP), Svat ve çevresindeki bölgeleri kapsamlı bir şekilde araştırmıştır. 1996'da Khan ve Meister, Arkeoloji Bölümü'nden "Hindûşâhî alanlarının entegre bir çalışması" için lisans aldılar; Kafir-kot'taki kazılar ve Tuz Sıradağları'nın saha araştırmaları Pensilvanya Üniversitesi ve Amerikan Pakistan Çalışmaları Enstitüsü'nün yardımıyla gerçekleştirilmiştir.

Yazıtlar hala nadirdir. Çoğunlukla Udabhanda'da bulunurlar, ya tapınakların yapımını anarlar ya da put kaidelerinin tabanına sabitlenirler. İlk türden olan Mir Ali, Dewal, Dewai, Ratnamanjari, Veka, Hund Taşı, Kamesvaridevi, Barikot ve Isvara yazıtlarının çoğu, ortaçağda öğütme taşı olarak kullanılmaları nedeniyle çeşitli derecelerde bozulmuş durumdadır ve yalnızca bazı kısımları çözülebilmektedir. İkinci tür nispeten bol miktarda bulunur ancak yalnızca önemsiz bilgiler sunar. Dil yalnızca Sharda'dır. Hepsinin içinde, sıfır yılının Zalamkot İki Dilli Yazıtı'na göre 822'ye denk geldiği anlaşılan bir samvattan bahsediliyor; bunun, Orta Çağ Hindistan'ının çoğu Hindu hanedanı için tipik olduğu gibi, Kallâr'ın taç giyme töreninde başlatıldığı varsayılıyor. Bakır arazi hibeleri v.b. henüz belgelenmemiştir.

Kökenler

Spalapati'nin bir sikkesi üzerindeki atlı, yani "Savaş Lordu". Başlık, bir türban olarak yorumlanmıştır.^[22]

10. yüzyıl Arap tarihçisi Mesûdî, kendi döneminde Gandhara krallarının hepsinin "" ( Hajaj, J.haj veya Ch'hach olarak çeşitli şekillerde okunmuştur), Elliot karakteri "Hahaj" olarak çevirdi ve Cunningham bunu Cücenlerin torunları olduğu düşünülen Janjua kabilesi/klanı ile eşdeğer tutmuştur. Rahman bu teoriye şüpheyle yaklaşır ve bunun yerine Chhachh'ın Arapçalaştırılmış hali olan "J.haj" olarak çevirir, Gandhara bölgesi ise " Rabhut ülkesi" (Rājpūt) olarak adlandırılırdı ki bu bugün bile Hindûşâhî başkenti Hund'un etrafındaki bölgenin adıdır. 10. yüzyılda bu bölge, Fars tarihçisi Firishta'ya göre Hindûşâhî ordusunun büyük bir bölümünü oluşturan Gakharlar ve Khokharlar kabilesi tarafından işgal edilmişti.

Çağdaşı Bîrûnî, Şahilerin Brahmin olduğunu iddia etmiştir. Ancak bu, Mesûdî'nin ifadesine ve aynı dönemde Hindûşâhîlerden gelen Kşatriyaların soyundan gelen Kalhana'ya aykırıdır. Rahman, ya Brahmin bağlılıklarının tahtı ilk gasp etmelerini meşrulaştırmak için ortaya atılan sonradan ortaya atılmış bir söylenti olduğunu ya da kraliyet görevlerini yerine getirirken kast kurallarına aykırı davranan düşmüş Brahmin olduklarını ileri sürüyor. André Wink'e göre, diğer tüm kaynaklar Şahileri Kşatriyalar olarak belirtmektedir.

Rahman, Hund'un bugünkü sakinleri arasında, bölgenin Müslümanlık öncesi krallarının Hodi kabilesine ait olduğu yönündeki folkloru kabul etmiş ve Gandhara'daki bir bölge olan Oddiyana'ya ait Hindûşâhîler için bir Odi kökenini öne sürmüştür. Ayrıca, destek olarak ünlü Senvarma yazıtına işaret etmiş ve hanedan için doğru bir isim olarak Odi Şahiler veya Uḍi Śāhis'i önermiştir. Meister, Rahman'ın argümanlarını ikna edici bulmuştur.

Tarih

Kallâr: İlk Hindûşâhî

Kuruluş

Halife Memûn liderliğindeki Abbâsîler, 815 yılında Horasan'ı işgal eden Türk Şahilerin Kâbil kolunu yenmiştir. Bu yenilginin ardından Türk Şahları yalnızca İslam'a geçmekle kalmamış, aynı zamanda önemli şehirleri ve bölgeleri de terk etmek zorunda kalmışlardır. Gandhara koluna karşı bir başka seferin kısa süre sonra gerçekleştiği ve Halifeliğin Doğu'da İndus Nehri'ne kadar uzandığı ve kritik bir yenilgiye uğratıldığı anlaşılıyor. Her iki bölgeye de egemenlik hakları karşılığında yüklü bir yıllık vergi ödenecekti.

Türk Şahları, y. 843, son hükümdar Lagaturman, bakanlarından biri olan Kallâr adlı bir Brahmin veziri tarafından tahttan indirilmiştir. Olayların tek açıklaması Bîrûnî'den gelir: Önemli bir şans yakalayıp hızla iktidara giden Kallâr'a Lagatarman'ın yakışıksız tavırları yüzünden tebaasının çok sayıda şikayette bulunmasına yol açmıştı. Kallâr, Kral'ı yolsuzluk nedeniyle hapse atmış ve tahtı kalıcı olarak ele geçirmeden önce geçici naip olmuştur. Böylece Gandhara'da yeni "Hindûşâhî" hanedanı kurulmuştur. Bîrûnî dışında hiç kimse Kallâr'dan bahsetmez; onun yönetimi veya toprak genişliği veya hatta saltanat tarihleri hakkında hiçbir şey bilinmemektedir.

Değersizleştirilmemiş Spalapati serisi (Kâbil darphanesi) — 3,1 ila 3,5 g arasında ağırlığa sahiptir ve %70 gümüşün tekdüze içeriğine sahiptir. Ön yüz : Kamburunda trisula işareti bulunan boğa, Nagari yazısı: Śri Spalapatideva "Başkomutan Lord". Arka yüz : Atlı Nagari'de solda a ve sağda sembol.

Alexander Cunningham gibi tarihçiler, ön yüzünde 'Spalapati' ('Savaş Lordu') başlığını taşıyan madeni para serilerinin Kallâr tarafından basıldığını ileri sürmektedir. Edward Clive Bayley'in, Baktriya efsanesinin bozulmuş kalıntılarını Arap rakamları olarak yanlış yorumlamasına göre, 'Samanta' ('feodal yönetici') efsanesini taşıyan bir dizi sikkenin de Kallâr tarafından basıldığını öne sürdü. 'Spalapati' serisinin kendi topraklarındaki Fars bölgelerinde dolaşıma sokulmak üzere, 'Samanta' serisinin ise Sanskrit konuşulan bölgeler için basıldığını ileri sürdü. Kallâr'ın, hapisteki Türk Şah hükümdarı Lagaturman hayatta olduğu sürece kendi yönetiminin meşruiyeti konusunda güvensiz hissetmiş olabileceği ve dolayısıyla liderlik iddiasını bu tür dolaylı unvanlarla teyit etmiş olabileceği ileri sürülmüştür.

Oldukça değersizleştirilmiş Samantadeva serisi (Kâbil darphanesi) — 2,9 ila 3,9 g arasında ağırlığa sahiptir ve %60 ila %70 değişken gümüş içeriğine sahiptir. Ön yüz : Kamburunda trisula işareti bulunan boğa, Nagari efsanesi: Śri Samantadeva. Ters : Atlı Nagari'de solda bhī ve sağda sembol.

'Spalapati' serisi, Abbâsî Halifesi Memûn tarafından mağlup edilen 'Pati Dumi'nin, El-Azraki ve Bîrûnî tarafından 'Ispahbadh' ('Savaş Ağası') olarak tanımlanması ve Spalapati unvanına eşdeğer olması nedeniyle son Türk Şah hükümdarları tarafından da basılmış olabilir. Bu nedenle Rahman, Kallar'ın son Türk Şahlarının para sisteminde herhangi bir değişiklik başlatmadığına ve Sâmend serisinin sonraki Hindûşâhî hükümdarları tarafından basıldığına inanmaktadır. Nümizmatikçi ve tarihçi Michael Alram'ın yayınları bu görüşe dikkat çekiyor; ancak bazı akademisyenler, Spalapati serisi de dahil olmak üzere boğa/atlı sikkelerinin tamamını Hindûşâhîlere atfediyor.

Sâmend

Bîrûnî, Sâmend'in Kallâr'ın halefi olduğunu ve onun oğlu olabileceğini, ancak soyağacı ilişkisinin açıklanmadığını belirtiyor. Kallâr'ın durumunda olduğu gibi, onun yönetimi veya gerçek ismi hakkında hiçbir bilgi bulunmuyor ve Türk Şahi'nin paralarında isim yazmama sistemini taklit etmiş gibi görünüyor. Sâmend serisinin prototipi, gelecekteki tüm Hindûşâhî hükümdarlar ve hatta Hindûşâhîler'in yerini alan Müslüman Gazneliler tarafından bile izlendi.

Kâbil'in kaybı

870 yılında, yeni kurulan Saffârî hanedanının kurucusu Yakûb bin Leys, Kâbil'e yürüdü. Tarikh-i Sistan'a göre, Saffârîler günümüz Gazne'sinde bulunan Zünbil hanedanıyla çatışmaya girmiş ve onları yendikten sonra Zünbillerin bir oğlu, Kâbil'e denk gelen bölgeye kaçmış ve bu da Yakûb'un işgaline yol açmıştır. Çok sayıda kaynak, Yakûb'un Kâbil'den Abbâsî Halifesi Mutemid'e putlar ve filler getirdiğini doğrulamaktadır; ancak bunun şehre mi yoksa Kâbil vadisine mi işaret ettiği açık değildir; ancak Rahman'a göre ikincisi daha olasıdır. Rawżat asṣ-ṣafāʾ, Kâbil hükümdarının esir alındığını ifade eder, ancak bunun Sâmend olup olmadığı açık değildir. The region was in Saffarid control until 878 CE before being recaptured by Lalliya, the successor to Sâmend.

Saffârîler'in Kâbil'i ele geçirmesinden sonra şehrin valisi tarafından bastırılan ve MS 870 civarında Kabil'de Hindûşâhî modeline göre basılan para. Abbasi dirhemi ağırlık standardı. Ön yüz: Nagari efsanesiyle yatan boğa: (Śrī Khūdarayakah, "Bahtı açık küçük Raja"), boğanın hörgüç kısmındaki işareti. Arka yüz: solda Nagari alfabesinde (ma) ile atlı, عدل sağda Arapça (’adl, "Adalet").

Yakûb bin Leys es-Saffâr'ın heykeli (Zabol, İran), 870'de Hindûşâhîler'in başkenti Kâbil fatihi

Khudarayaka: Kâbil Vadisi Valisi

Yakûb'un zaferi ve o zamanki hükümdarın hapsedilmesinden sonra Kâbil'in yönetimi için ne gibi düzenlemeler yaptığı bilinmemektedir; elimizde sadece Kâbil'in 878/879'a kadar ismi açıklanmayan bir Yakûb valisi altında olduğunu belirten Tarikh-i Sistan bulunmaktadır. Bu valinin, İslam'a olumlu eğilim gösteren ve bir dizi madeni paradan anlaşılabileceği üzere Khudarayaka (Küçük Kral) unvanını alan Sâmend'in kan bağı olan bir kişi olduğu tahmin edilmektedir Önceki yöneticilerde olduğu gibi, onun gerçek adı, yönetim şekli ve nihai kaderi hakkında da bilgi eksikliği var. Gandhara'da veya çevresinde sikkelerinin bulunmaması, Yakûb'un seferleriyle temas etmeyen ve büyük ihtimalle Sâmend'in akrabalarının elinde bulunan bölge üzerindeki kontrolünün eksikliğine işaret ediyor.

Lalliya

Kâbil'in yeniden fethi ve Gazne'nin işgali

Lalliya, Kalhana tarafından kaydedilen ilk Şahi'ydi; diğer bölgelerin krallarının başkent Udabhanda'da sığınacakları bir standarda sahip muazzam bir güce sahip büyük bir hükümdar olarak tasvir ediliyordu; bu başkent, önceki başkent Kâbil'den farklıydı.Yakûb'un Gandhara ülkesini ilhak ettiği veya işgal ettiği bilinmemektedir ve Rahman'ın varsayımına göre bu ülke Lalliya'nın krallığı altındaydı.

Kâbil'in Saffârî valisi olan Hudrayaka'nın 880 yılında saltanatının sona erdiği belirtiliyor; ancak onun çöküşüne neyin sebep olduğu bilinmiyor. Lalliya'nın da bu duruma dahil olduğu varsayılıyor çünkü Kâbil MS 900'de bir daha anıldığında, Şahi toprağı olarak geri döndüğü anlatılıyor.Amr bin Leys, 879'da Yakûb'un yerine Saffârî Emri olarak tahta çıktı. Tarikh-i Sistan, Toramana ve Asata olarak yeniden yapılandırılan 'iki Hint kralı'nın, Lalliya'nın valileri ve oğulları olarak tanımlandığını, Amr bin Leys'in Horasan'daki isyanlarla meşgul olmasından yararlandıklarını ve 900'de Gazne'yi başarılı bir şekilde işgal ederek Fardaghin adlı Saffârî valisini yendiklerini kaydeder, ancak Tarikh bunun Zabulistan bölgesi mi yoksa şehrin mi olduğunu açıkça belirtmez.

Utpala hanedanına karşı saldırganlık

Kalhana, Lalliya'nın, hükümdarı Samkaravarman'ın 902 civarında Hindûşâhîler'in işgal ettiği Utpala hanedanının entrikalarına karşı Gujrati hükümdarı Alakhana'nın önemli bir müttefiki olduğunu belirtiyor, ancak Kalhana ayrıca Lalliya'nın 'kudretli ihtişamının kuzey krallarını gölgede bıraktığını' belirtiyor. Samkaravarman, Hazara'da başıboş bir okla öldürüldü ve bilim insanları, Lalliya'nın onun ölümündeki rolünü belirttiler. Bir yıl sonra halefi Gopalavarman, isyancı bir Şahi'yi devirmek için Şahi topraklarını yeniden işgal etti ve Lalliya'nın oğlu Toramana'yı "Kemelû" adlı yeni adıyla tahta geçirdi.

Rajat., v, 232-33: azinenin yöneticisi olarak o (Prabhakaradeva, Gopalavarman'ın başbakanı - Samkaravarman'ın halefi) aşıkların (kraliçenin) zenginliklerini yağmaladı ve Udabhanda'daki Sahi krallığını yendi. İsyankar Sahi'nin krallığını Lilliya'nın oğlu Toramana'ya bahşetti ve ona (yeni) Kemelû adını verdi.

— 

Kemelû

Hindûşâhî hükümdar Kemelû'nün saltanatı hakkında kesin bir şey bilinmemekle birlikte, yerine oğlu Bhim'in geçtiği bilinmektedir. Saltanatı sırasında Saffârîler güçlerini hızla Sâmânîlere kaptırdılar 913'ten bir süre sonra, iktidar boşluğu Gazne eyaletinde dost bir güç olan Lawik hanedanının yükselişine yol açtı ve bu hanedan 962'ye kadar gelişti ve Hindûşâhîler ile evlilik bağları kurdu. Kemelû'nün saltanatının son tarihiyle ilgili olarak 900 ila 950 arasında değişen çeşitli asılsız spekülasyonlar bulunmaktadır.

Bhim

Çok değersizleştirilmiş Bhim serisi — neredeyse yalnızca Afganistan'da bulunur ve ağırlığı 3,1 ila 3,2 gr arasındadır. Ön yüz : Efsaneli yatan boğa Śri Bhim. Arka yüz : Bayrak tutan atlı; Nagari'de solda na ; sembolün izi sağda.

Bîrûnî'nin listesinde 'Bhima' olarak anılan ve Śri Bhim sikke serisiyle özdeşleştirilen Bhim, Lalliya'nın yanında Hindûşâhîler'in en yetenekli yöneticilerinden biriydi. İktidara yükselişi, Pala İmparatorluğu gibi komşu Hindu krallıklarının büyümesiyle aynı zamana denk geldi. Khajuraho taş yazıtına göre Kangra Vadisi, Bhim olduğu varsayılan bir Şahi kralının yetkisi altındaydı ve günümüzde Kangra'da bulunan Bhimanagar şehrinin de onun adını taşıdığı varsayılmaktadır. Rajatarangini, Bhima'nın kızının Keşmir'in Lohara hanedanı kralıyla evlendiğini ve Didda olarak bilinen torununun Utpala hanedanının kraliçesi ve son hükümdarı olduğunu belirtmektedir.

Sâmânîler'e karşı zafer

Bhima'nın saltanatının son yıllarında (yaklaşık 962), Sâmânîler'in isyancı Türk şefi Alp Tigin, Lawik hanedanına ve Hindûşâhîlere karşı kutsal savaş açmak amacıyla Zabulistan ve Kâbil bölgelerini ilhak etmişti. Lawik kralı, kaybedilen toprakları fethetmek için takviye güç kazanma umuduyla Şahi topraklarına kaçtı ve yaklaşık 963 yılında Bhim Gazne'yi ele geçirmeyi başardı. Bu zafer, Şahi Jayapala'nın saltanatı sırasında yaklaşık MS 989'da tarihlenen Hund Levha Yazıtı'na kazınmıştır.

Jayapaladeva'nın Hund yazıtı.

...Yeryüzünde tam bir erdem yığını olan İndus'un kuzeyinde, topluluklar oluşturan bilgili adamlar tarafından evleri yapılmış adında bir (şehir) vardır, tıpkı ölümsüz (tanrılar) ve diğer (doğaüstü varlıklar) tarafından 'nun (evleri yapılmış olması gibi)...

...Orada, korkunç bir yiğitliğe sahip (ya da efsanevi kahraman Bhima'nınkine benzer bir yiğitliğe sahip) kralların şefi Bhīma oturuyordu; düşmanlarının birliklerini yenerek yeryüzünü korumuştu....

...O (ülkenin) kralı (şimdi) Jayapaladeva'dır ki, bedeni, kökeni ve doğuşuyla tek kahraman haline gelmiştir; onun saf ünü cenneti terk ederek Brahman'ın ebedi yurduna ulaşmıştır.....

— Caypal'ın Hund yazıtının alıntıları (HSI), yazıldığı Yıl 146 (968 CE). Abdurrahman'ın çevirisi.

Bhima'nın ölümü kronolojik olarak MS 964-965 yılları arasına denk gelmektedir. Hund Slab Yazıtı, onun ölümünü 'korkunç düşmandan değil, Şiva'nın arzusuyla kendini yakmasına' bağlayarak ritüel bir intihar olduğunu ileri sürer ve herhangi bir siyasi aksilik olmaması, onun ölümünün bu koşullar altında gerçekleştiği sonucunu destekler. 965 civarında Gazne, Bhimas'ın ölümünden sonra Alp Tigin'in halefi Ebu İshak tarafından Lawik hanedanından geri alındı.

Caypal

Bhim'in haleflerinin hepsi "Pala" soyadını taşıyacaktı ve Müslüman kaynaklar bir veraset anlaşmazlığına dair belirsiz ipuçları vermektedir, bu da birçok kişinin aynı ailenin artık hüküm sürmediğini öne sürmesine yol açmaktadır. Rahman, böyle bir hipotez veya sonucun lehine yeterli kanıtın var olduğu konusunda aynı fikirde değildir.

Ratnamanjari Yazıtında, kendisinin 'en yüce hükümdar' veya ' Maharajadhiraja ' olarak kabul edildiği Vijayapaladeva'nın (hükümdarlığı 942 veya 963) ismi elde edilmiştir. Rahman, Vijayapaladeva'nın ya Kâbil şubesine mensup olması ya da yerel bir Şahi feodal beyi olması gerektiğini ileri sürdü. Khaw buna katılmıyor ve bunun yerine Vijayapaladeva'yı, Kalhana'nın Keşmir Kraliçesi Didda tarafından yakalanması gereken bir isyancı olarak bahsettiği Thakkana Sahi ile eşitliyor. Khaw'a göre bu tanımlama Müslüman kaynakların anlatısına uyuyor; Caypal ancak bu tehdit etkisiz hale getirildikten sonra yükseldi.

Gaznelilere karşı direniş

Bilge Tegin, Kasım 966'da Ebu İshak İbrahim'in ölümünden sonra onun yerine geçti ve Lawiklerin son kalesi olan Gardez'i işgali sırasında suikasta uğramadan önce yaklaşık dokuz yıl hüküm sürdü. Halefi Böri Tegin, baskıcı yönetimi nedeniyle Gazne halkının Lawik'in geri dönmesini talep etmesine yol açan bir ayyaş olarak tanımlandı. Lawik, "Kâbil Şah'ın oğlu"nun yardımıyla bir sefer daha düzenledi ve Çarkh bölgesinde Müslüman güçleriyle karşılaştı. Her ikisi de savaşta son nefeslerini verdiler ve Müslüman kuvvetleri, sayısal olarak daha az olmalarına rağmen ezici bir zafer kazandılar.Sebük Tegin, Böri Tegin'i devirerek Gazne bölgesinin tartışmasız lideri oldu. Kâbil sonsuza dek kaybedildi ve Gazneliler İmparatorluğu'nun temel taşı atıldı.

986-987'de Caypal Gazne'ye doğru yürüdü ve Guzak'ta Sebük Tegin'in kuvvetleriyle karşılaştı. Savaş, Şahilerin aleyhine dönene kadar günlerce büyük ölçüde sonuçsuz kaldı: Caypal bir barış antlaşması önermek zorunda kaldı. Sebük Tegin'in oğlu ve bir savaş komutanı olan Mahmud, kesin bir yenilgi vermek istiyordu, ancak Caypal tüm değerli eşyaları yakmakla tehdit ettiğinde pes etmek zorunda kaldı. Bir milyon Şahi dirhemi ve elli savaş fili tutarında bir savaş tazminatı kararlaştırıldı ve bazı sınır kaleleri Gaznelilere devredildi. Buna göre Jaypala, devredilen kaleleri devralacak olan Gazneli komutanlarla birlikte geri dönerken, akrabalarından ve görevlilerinden bazıları Sebük Tegin'in rehin olarak yanında bırakıldı. Caypal kendi topraklarına ulaştığında anlaşmayı iptal etti ve komutanları hapse attı; Sebük Tegin'i rehineleri değiştirmeye zorlamayı umuyordu.

Sebük Tegin, anlaşmanın ihlal edildiğine inanmayı reddetti, ancak anlaşma şüpheye yer bırakmayacak şekilde kurulduğunda, sınır kasabası Lagman'ı yağmaladı: tapınaklar yıkıldı ve evler yakıldı. Buna karşılık Caypal, kimliği belirsiz Rajas'tan asker temin etti ve Kindi (günümüzde Kandibagh ?) yakınlarında Gaznelilerle bir araya geldi. Gazneliler, hafif saldırılar kullanarak düşman hatlarını defalarca deldiler ve onları tam kapsamlı bir saldırıyla takip ederek, ezici sayısal üstünlüklerine rağmen İndus'un ötesine kaçmak zorunda kalan Şahileri bozguna uğrattılar. Peşaver'e kadar olan tüm topraklar kaybedildi ve Sebük Tegin kendi vergi tahsildarlarını yerleştirdi; yerel kabileler de Gazneli kollarına atandı. Zaferi anmak için Kindi'de bir ribāt yaptırıldı. Ancak Peşaver ve bitişik bölgeler, muhtemelen Gazneliler-Şahlar çatışmasının uzun bir ara dönemi sırasında, yakın bir zamanda Şahilerin eline geri döndü.

Yaklaşık 990-991'de Mahmud, babası Sebük Tegin tarafından isyanı kışkırttığı gerekçesiyle hapse atıldı. Caypal muhtemelen Mahmud'u kurtarma, kızını onunla evlendirme ve ayrıca yeterli servet ve asker tahsis etme vaadinde bulunarak anlaşmazlığı kendi lehine çevirmeye çalıştı. Mahmud olumlu yanıt vermedi ve Şahi'nin kâfir olduğunu belirterek, Sebük Tegin'e mutlak bağlılığını ilan etti ve serbest bırakıldığında Caypal'a saldıracağına söz verdi.

Lahor'un ilhakı

Aynı zamanlarda Caypal, Nandana, Jailam ve Takeshar'ın kontrolünü ele geçirmek isteyen Lahor'lu bir Raja olan Bharat tarafından meydan okundu. O zamanlar Pencap Valisi ve Caypal'ın oğlu olan Anandpal, Bharat'ın güçlerini durdurma emri aldı ve çıkan savaşta Bharat hapsedildi ve Lahor ilhak edildi; ancak Lahor soyluları, haraçların ödenmesinden sonra feodal olarak yeniden atanan eski Kralları adına yalvardı. Yaklaşık bir yıl sonra, Bharat'ın oğlu Chandrak, Şahilere karşı iyi düşünülmemiş bir kampanya yürüttüğü gerekçesiyle onu tahttan indirdi ve yeni feodal bey oldu. Nedenleri tam olarak bilinmeyen bir şekilde, yaklaşık 998-999 (gasptan sekiz yıl sonra) Caypal, hükümdarı Bharat'ı koruma bahanesiyle Lahor'a savaş ilan etti ve Anandpal'ı gönderdi. Chandrak, Samutla savaş alanı civarında pusuya düşürülüp kaçırıldı ve Lahor, Şahiler tarafından ilhak edildi. Rahman, Şahilerin Gaznelilere karşı kayıplarını herhangi bir bahane kullanarak telafi etmeye çalıştıklarını ileri sürer.

Ölümü

998'de Mahmud, Gazne'de Gazneli tahtına çıktı ve yoğun bir ilhak seferlerine girişmiştir. Mahmud kısa süre sonra gözlerini Şahilere çevirdi ve iddiaya göre her yıl onların topraklarını işgal etmeye karar verdi. Hayatının son muharebesinde Caypal, 27 Eylül 1001'de Peşaver Muharebesi'nde Mahmud ile karşılaştı; Bardari eyaletinin Şahi valilerinden biri olan Adira Afghan'ın taraf değiştirdiği ve Mahmud'un birliklerinin Şahi eyaletlerinden güvenli ve hızlı bir şekilde geçmesine yardım ettiği düşünülmektedir. Mahmud, Caypal'ın takviye kuvvet alabilme umuduyla çatışmayı geciktirme taktiğini anladı ve derhal savaş ilan etti. Kısa süre sonra Şahiler, Caypal ve on beş akrabasının esir alınmasıyla birlikte bir kargaşaya sürüklendi. Yaklaşık bir milyon Şahi kuvveti köle olarak alındı. Savaş ganimetleri çağdaş tarihçileri hayrete düşürdü: Sadece kraliyet kolyelerinin değeri altı milyon Şahi dirheminden fazlaydı. Mahmud, kaçan birlikleri kovalayıp direniş ceplerini yok ederken, Hund'a kadar akınını sürdürdü. Birkaç ay içinde, İndus'un batısındaki tüm Şahi toprakları Mahmud'a boyun eğdi.

Caypal sonunda serbest bırakılmıştır ancak Müslüman tarihçiler ayrıntılar konusunda farklı görüşlere sahiptirler. Mahmud'un saray şairlerinden Unsuri, onun köle pazarında satıldığını kaydeder; Minhaj ad-din ve el-Melik İsami ise 80 dirhem fiyat ekler. El-Ansab gibi diğerleri, Mahmud'un af talebini reddettiğini ancak Mart 1002 civarında 2,5 milyon dirhem ve 50 savaş fili ödemesi karşılığında onu serbest bıraktığını belirtiyorlar ki Rahman bunu daha olası bulmaktadır. Caypal, tahttan Anandpal lehine vazgeçtikten sonra Hund'a dönmüş ve kendini bir cenaze ateşinde yakmıştır.

Anandpal

Güney Asya
MS 1000

Karahanlılar

Gazneliler

Hindûşâhîler

The Hindu Shahis and main South Asian polities in 1000, on the eve of the invasions of the subcontinent.

Anandpal, 1002 yılının Nisan ayı civarında tahta çıkmıştır. Başkenti henüz bilinmiyor ancak büyük ihtimalle Nandan'dı. Anandpal, o zamanlar Keşmir'in hükümdarı olan Didda başbakanı Tunga ile evlilik ilişkisine girmiştir ve en az iki oğlu vardı. Her ne kadar sarayından metinler mevcut olmasa da, bilginlerin hamisi olarak önemli bir üne sahip olmuştur.

Yaklaşık Nisan 1006'da Mahmud, Anandpal'dan birliklerinin Multan hükümdarı Daud'a ulaşmak için kendi topraklarından geçmesine izin vermesini istemiştir. Talebi reddetmiş ve hatta Mahmud'un geçişini engellemek için İndus kıyılarına asker yerleştirme noktasına kadar gitmiştir; öfkelenen Mahmud Şahilere karşı yıkıcı bir savaş başlatmış ve Anandpal'ı sonunda Multan'ı fethetme amacını tamamlamadan önce Keşmir'e kaçmaya zorlamıştır. "Hind"in tüm bu toprakları, neo-dönüşümcü bir kişi olan Sukhapala'nın valiliği altında bırakılmıştır.

Ancak birkaç yıl sonra Sukhapala yaklaşık 1006 sonunda İslam'dan vazgeçmiş ve isyan ilan etmiştir. Bu noktada Anandpal, imparatorluğunun diğer tarafındaki Türk isyanlarını bastırmak için Mahmud'a yardım etme sözü vererek kendine yer açmaya çalıştı; görünüşe göre kendisini yenen bir hükümdarın bir başkası tarafından yenilmesi istemiyordu. Anandpal'ın teklifinin kabul edilip edilmediği bilinmiyor ancak Mahmud, Ilaq Khan'ı kovalamayı bıraktı ve dikkatini Şahilere çevirdi; Sukhapala, yakalanıp para cezasına çarptırıldığı ve ölüme mahkûm edildiği Keşmur'a kaçmadan önce önemsiz bir direniş gösterdi. Anandpal'ın bir sonraki Gazneli vasalı olarak tahta çıkması muhtemeldir.

Yaklaşık 1008 Aralık'ında Mahmud, nedenleri belirsiz olan Hindûşâhîlere karşı bir istila başlattı. Anandpal, oğlu Triloçanpal'ın komutası altındaki komşu birliklerle takviye edilmiş büyük bir ordu gönderdi. Triloçanpal, Chach ovalarına ulaştı ancak Mahmud'un birliklerinin İndus'u geçmesini engelleyemedi.Pencâb Muharebesi Hindûşâhîler'in yenilgisiyle sona erdi. Mahmud, savaş ganimetlerini toplamak için aylarca kaçak birlikleri kovaladı, Nagarkot'u ele geçirdi ve bu süreçte Anandpal'ın bir oğlunu rehin aldı. Fethedilen eyaletlere valiler atandı ve Mahmud Gazne'ye geri döndü.

Bu, Anandpal'ın son askeri çatışması olacaktı; ertesi yıl Anandpal, Mahmud'a bir elçi heyeti gönderdi. Barış önerisi kabul edildi ve karşılığında Hindûşâhîler haraç veren statüsünü kabul edecek, (sınırlı) askeri destek sağlayacak, birliklerin geçişini garanti edecek ve yıllık bir haraç gönderecekti. Mahmud, barış antlaşmasının uygulanmasını denetlemek üzere kendi ajanlarını gönderdi ve bir yıl içinde normal ticaret ilişkileri yeniden başladı. Anandpal'ın ölümü hiçbir kronikte kaydedilmemiştir; ancak 1010 sonu - 1011 başı civarında olduğu tespit edilebilir. Gazne'ye götürülen oğlunun akıbeti ise henüz bilinmiyor.

Triloçanpal ve Bhimpal

Bîrûnî, Triloçanpal'ın babasının aksine Müslüman tebaaya karşı olumlu bir tutuma sahip olduğunu ileri sürmüştür. Triloçanpal, Anandpal'ın anlaşmasını bozmadı, ancak Mahmud, Hindûşâhî toprakları üzerinden Thanesar'a doğru ilerlemek istediğinde, müzakere edilmiş bir barış anlaşması yerine şehrin bağışlanmasını önerdi. Mahmud bu talebi reddetti ve Şahi topraklarından sorunsuz bir geçişle Thanesar'ı yağmaladı. Ancak, bir sonuç veya başka bir nedenle, Triloçanpal kısa süre sonra Mahmud'a yıllık haraç ödemeyi bırakarak savaş ilan etmiştir.

Mahmud Gaznevî Hindistan'ı fethettikten sonra bir fil üzerinde.

Kasım 1013'te Mahmud, Triloçanpal'ı kontrol altına almak için Hind'e doğru ilerlemiş ancak karla kaplı geçitleri geçmeyi başaramamıştır. Bu gecikmeden faydalanan Triloçanpal, oğlu Bhimpal'a Şahi birliklerini düzenleme görevini vermiş ve Lohara hanedanından kral Sangramaraja'dan Tunga komutasındaki bir tabur aldığı Keşmir'e gitmiştir. Karşılaşma ertesi yılın ortasında gerçekleşmiştir. Bhimpal başlangıçta dar bir dağ geçidinin yerel topografyasını kendi lehine kullanmaya başlamış ve Uth'bi tarafından "Korkusuz Bhima" olarak anılacak kadar Mahmud'un birliklerine karşı acımasız gerilla saldırıları başlatmıştır; ancak sayısal üstünlüğüne güvenip açık savaşa gemiştir; bu taktiksel gafın ardından gelen kargaşada Şahiler bozguna uğramış ve Bhima kaçmak zorunda kalmıştır.

Nandana'daki kale savaş ganimetleri için yağmalandı ve bir Gazneli valisi atandı, Mahmud ise Triloçanpal'ı aramaya gitti. Bu arada Trilochanpala, Keşmir güçleriyle birlikte Poonch Nehri kıyısına üssünü kurmuştu. Gazneli keşif grubuna karşı ilk başta elde edilen başarı Tunga'nın özgüvenini artırdı ve ardından deneyimli Şahi generallerine danışmadan feci bir manevra yaptı ve Tausi'nin batısındaki toprakların tamamen kaybedilmesiyle birlikte başka bir ağır yenilgi aldı. Rahman, bu seferin Hindûşâhîler için ölümcül bir darbe olduğunu belirtmiştir - "artık mesele Şahların yok olup olmayacağı değil, ne zaman yok olacağıydı".

Triloçanpal, yönetiminin başlangıcından itibaren, seleflerinin Gazneliler ile olan çatışmalarında kaybettiği toprakları telafi etmek için Sivalik Tepeleri'ne doğru genişlemeyi seçmişti: bu onu Şarva'lı Chandar Rai ile birçok çatışmaya sürüklemiştir. Ancak Mahmud ile olan ölümcül karşılaşma, Triloçanpal'ın geri çekilebileceği tek yerin Sivalikler olduğunu göstermiş ve onu bir barış antlaşması yapmaya zorlamış, hatta oğlunun Chandar'ın kızıyla evlenmesini teklif etmiştir. Teklif kabul edilmiş ancak Bhima gelini eve getirmeye gittiğinde hapse atılmış ve Chandar tazminat istemiştir. Bu, Triloçanpal'ın Aşağı Himalayalar'daki emperyal hırslarına bir süreliğine son vermiş, ancak başıboş çatışmalar devam etmiştir.

Mahmud, Kanauj seferinden dönerken Sharwa'yı yağmaladığında (yaklaşık 1017), Triloçanpal'ın Paramara Bhoja'ya sığındığı belirtiliyor. Kısa bir süre sonra, Doab'daki önemli siyasi gruplar, benzer ölçekte gelecekteki istilaları önlemek için birbirleriyle ve Hindûşâhîler ile anlaşmalar imzaladılar. Mahmud bu ittifaklardan hoşlanmadı ve Ekim 1019'da geri döndü. Triloçanpal'ın adamları, Chandela'lı Vidyadhara tarafından Mahmud'un birliklerinin Ramganga'yı (Bulandshahr civarında bir yer) geçmesini engellemekle görevlendirildi ve doğu kıyısında mevzilendiler ancak görevi yerine getiremediler. Daha sonra Triloçanpal, muhtemelen ana çatışma için Vidyadhara'nın güçlerine katılmak üzere uzaklaşmayı planladı, ancak Mahmud'un birliklerinin hızlı bir saldırısı bir kez daha büyük bir yenilgiye yol açtı. Bulandshahr yağmalandı ve iki karısı ve kızı hapse atıldı. Bir barış antlaşması yapmaya çalıştı ancak başarısız oldu ve Vidyadhara'ya kaçmak zorunda kaldı. Kampa ulaşıp ulaşmadığı bilinmiyor ancak Vidyadhara'nın o zamana kadar görev yerini terk ettiği belirtiliyor.

1021'de, o zamanlar pek de önemli olmayan bir hükümdar olan Triloçanpal, bilinmeyen sebeplerden ötürü isyancı Hindu birlikleri tarafından öldürülmüştür. Bu arada Rais'ten kaçmış olması gereken Bhimpal, onun yerine geçmiş ve 1026'ya kadar hüküm sürmeye devam etmiştir; onun yönetimi veya toprakları hakkında hiçbir şey bilinmemektedir.

Başarısız Rönesans

Gazneli I. Mes'ud'un (MS 1030-1040 arası hükümdar) Gazneli iki dilli sikkesi, Hindu Shahi tasarımlarından türetilmiş ve Mesud ((Farsça: مسعود)) atlının başının etrafında.

İltutmuş döneminde hazırlanmış bir devlet yönetimi el kitabı olan Adab al-harb, Gazneliler hakkında bir dizi benzersiz bilgi içerir; 1040 yılında, Kâbil Şah'ın torunu olan Sandbal'ın, I. Mesud'un hapsedilmesini ve bunun sonucunda ortaya çıkan siyasi istikrarsızlığı kendi lehine kullanmak amacıyla Lahor'a doğru yürüdüğünü unutulmamalıdır. Ordular Qadar Jur'da (var. Qalachur) karşılaştılar ve Şahilerin sayısal üstünlüğe sahip olmalarına rağmen, Sandbal bir Türk okçusu tarafından öldürüldükten sonra birlikleri panik halinde savaştan ayrıldığı için yenildiler. Görünüşe göre Sivalikler etrafında toplanmış ve bir Şahi varisi olmuş olabilir - birçok çağdaş Müslüman kronik, aynı dönemde Gaznelilere başarısız bir şekilde saldıran bir Hindu üçlüsünden bahseder ancak sadece iki isimden bahseder, ikisi de küçük Sivalik reisleridir ve Sandbal değildir. Bazı Şahiler Keşmir'e göç etmiş ve saraylarında önemli mevkiler elde etmişlerdir.

Kültür ve mimari

Kültür

Şaivizm Hindûşâhîler tarafından uygulanıyordu ve muhtemelen baskın dindi; Saura, Budizm ve İslam gibi bazı tebaa tarafından uygulanıyordu. Kâbil, pamuklu giysiler ve çivit ihraç ediyordu.İbn Havkal, Şah döneminde kaliteli pamuk ve yün sanayisinin varlığını, Çin ve Horasan'a ihracatın yapıldığını belirtmektedir. Andarab'da gümüş cevheri de eritiliyordu ve madencilik Pencşir bölgesinde gerçekleştiriliyordu.

Hindûşâhîler döneminde Baktarça kaldırılıp yerine Şerada yazısının kullanıldığı da belirtiliyor. Giyim gelenekleri, pamuklu dış giysiler, pantolonlar ve ayakkabılardan oluşan giysiler ve erkeklerin saç ve sakallarını tıraş etmeleri olarak kaydedildi. Bhim'in altın sikkesi, onun Dhoti ve Uttariya giydiğini tasvir ediyor.

Mimarlık

Kalelerin içine yeni tapınaklar inşa edilirken, mevcut olanlar kapsamlı bir şekilde yenilendi veya yeniden kullanıldı. Gandhar- Nagara mimari tarzı Hindûşâhîler döneminde belirgin formülasyonlar geliştirdi. Meister, tipik bir Hindûşâhî tapınağının, tepesinde merdivenle erişilebilen bir koridor bulunan minare benzeri bir görünüme sahip bir kulenin içine yerleştirilmiş iki zemin seviyesinde odaya sahip olduğunu belirtiyor. Sekiz tapınağın inşasını Hindûşâhîlere tarihlendiriyor, bunlardan altısı aşağıda fotoğraflanıyor. Ayrıca, Malot ve Shiv-Gangā'da (10. yüzyıl) Şahi ve Keşmir mimarisinin bir karışımını sergileyen ve iki devlet arasındaki kültürel akışlara tanıklık eden iki kumtaşı tapınak da vardı.

• Gumbat
• Bilot Fort Temple
• Malot

Ekhamukhaling : Şiva yüzlü linga. 9. yüzyıl Afganistan. Hindûşâhî krallığının sanatı.

Hindûşâhîler'in arkeolojisi tanınmamış ve yeterince anlaşılmamıştır. Dani, Hindûşâhîlere , Kamala ve Bata'daki yıkık kaleleri atfetmiştir, ancak ayrıntılı bir gerekçe sunmamıştır. Hund, ana arkeolojik alan olmaya devam etmektedir. Parçalı kanıtlar Peşaver vadisi boyunca yer almaktadır. Rahman ve diğerleri tarafından yapılan kazılarda, 'ta bir Hindûşâhî kalesine dönüştürülen bir Budist manastırı belgelenmiştir.

Akademik çalışmalar

Hindûşâhîler üzerine yapılan bilimsel çalışmalar hâlâ yetersizdir.

Koloni bilim insanları— James Prinsep, Alexander Cunningham, Henry Miers Elliot, Edward Thomas ve diğerleri—öncelikle nümizmatik bir bakış açısıyla Hindûşâhîler hakkında yayınlar yapmışlardır. Konuyla ilgili ilk kapsamlı cilt, 1972'de Patna Üniversitesi Tarih Bölümü'nde profesör olan Yogendra Mishra tarafından yayınlandı; Rajatarangini'yi titizlikle inceledi ancak nümizmatik ve paleografiden yoksundu. Ertesi yıl, Banaras Hindu Üniversitesi'nde Sanat Tarihi Profesörü olan Deena Bandhu Pandey doktora tezini yayınladı ancak Müslüman kaynakları, paralar vb. ile ilgili tutumu hatalarla doluydu; bunların başlıcaları Arapça/Farsça kroniklerin İngilizce çevirilerine olan münhasır bağımlılığından kaynaklanıyordu. Her iki eser de genel olarak güncelliğini yitirmiş ve yanlış kabul edilmektedirler.

1979'da Abdurrahman, Arthur Llewellyn Basham'ın gözetiminde Türk Şahiler ve Hindûşâhîler'in "tarihi, arkeolojisi, sikke basımı ve paleografisi" üzerine Avustralya Ulusal Üniversitesi'nden doktora derecesi aldı. O zamandan beri bu konu hakkında kapsamlı yayınlar yaptı ve bu konuda bir otorite olarak kabul ediliyor. 2010 yılında, UPenn'de Sanat Tarihi Kürsü Profesörü olan Michael W. Meister, Sahis'in tapınak mimarisi hakkında bir monografi yayınladı; Rahman ile birden fazla saha araştırmasında çalışmıştı. 2017 yılında Ijaz Khan, Leicester Üniversitesi Antik Tarih ve Arkeoloji Okulu'ndan "Kuzey-Batı Pakistan'daki Hindûşâhîler'in Yerleşim Arkeolojisi" üzerine doktora derecesi aldı.

Ayrıca bakınız

• Pakistan tarihi
• Türk Şahiler

Notlar

1. ^ Rahman, Hindûşâhîlerin yükselişi sırasında sınır eyaletlerinin Halifelikten ayrıldığını ve endişelenecek daha önemli şeyleri olduğunu ileri sürüyor.
2. ^ Konuyu ele alan bir de Tarih-i Yamini adlı eseri vardır; bu eser kaybolmuştur.
3. ^ Baktriya Yazısı Hindûşâhîlerin arasında gözden düşmüş gibi görünüyor.
4. ^ Yazıt (ve Odi Kralları) hakkında daha fazla bilgi için 'e danışın.
5. ^ Vergi miktarı yılda 1.500.000 dirhem ve 2.000 köleydi.
6. ^ Pasaj şöyleydir:

   Bu ırkın son kralı Lagatarman [Türk Şahiler] idi ve Veziri bir Brahmin olan Kallâr'dı. İkincisi şanslıydı, çünkü kazara gizli hazineler bulmuştu ve bu ona çok fazla nüfuz ve güç vermişti. Sonuç olarak, bu Tibet hanedanının son kralı, kraliyet gücünü uzun bir süre elinde tuttuktan sonra, onu yavaş yavaş elinden kaydırdı. Ayrıca, Lagatarman'ın kötü tavırları ve daha kötü bir davranışı vardı, bu yüzden insanlar onu Vezire çok şikayet ettiler. Şimdi Vezir onu zincirlere vurdu ve yolsuzluktan hapsetti, ancak daha sonra kendisi yönetmeyi tatlı buldu, zenginliği planlarını gerçekleştirmesini sağladı ve böylece kraliyet tahtını işgal etti. Ondan sonra Brahman kralları Samanta (Sâmend), Kamalu, Bhim (Bhima), Jayapala (), , Tarojanapala () hüküm sürdü. Sonuncusu H. 412'de (M.S. 1021) öldürüldü ve oğlu Bhimpal beş yıl sonra (M.S. 1026) öldürüldü. Bu Hindûşâhîler hanedanı artık yok oldu ve tüm hanedandan geriye en ufak bir kalıntı kalmadı.

   — Bîrûnî, Tārīkh al-Hind ("Hindistan Tarihi").

7. ^ Aksi takdirde Yakûb'un kendisi bile kendisini böylesine aşağılık ünvanlarla ilan etmezdi; daha sonra egemenliği yeniden ele geçiren Hindûşâhîler ise hiç Arapça para basmadılar. Ayrıca, seri, Abdülmelik'in para reformlarından sonra tanıtılan Arap dirheminin belirgin şekilde daha düşük ağırlık standardına uyuyordu.
8. ^ Kalhana'nın anlatımından, Gopalavarman'ın daha uysal bir yöneticiyi iktidara getirmek için rejim değişikliği yaptığı anlaşılıyor.
9. ^ Bazıları, Bhim'in Sâmend serisinden sikkeler bastırmış olması nedeniyle hanedanlığın kuruluşuna daha da yaklaşmak amacıyla 900'lü yılların başlarını savundular; Raman ise bu iddianın temelsiz olduğunu, Sâmend serisinden sikkelerin Mahmud Gaznevî tarafından ancak 11. yüzyılın başlarında basılmış olduğunu ileri sürdü.
10. ^ Rahman, Thakkana'yı Bhim'in halefi olarak gören alimlerin yanlış düşündüğünü ileri sürmüştür.
11. ^ Bazı İslam kaynaklarında bu yerin adı Baghurak ve Ghurak olarak da geçmektedir.
12. ^ Utbi, bu ani gelişmeye yol açan koşulları ilginç bir şekilde anlatır: Sebük ​​Tegin, doğaüstü güçlerin bulunduğu bir çeşmeyi bilerek kirletmiş ve Caypal'ın adamlarını kör eden cehennem boyutlarında bir kar fırtınası yaratmıştır. Pozitivist tarihçiler bunun büyük bir fırtınaya işaret ettiğini anlamışlardır. Ancak Ali Anooshahr, fırtına hikayesinin, hemen hemen aynı bölgede bulunan ve kaynak okyanusu Fraxkard'ı Büyük Bundahişn'den alan Frazdan Gölü'nün (günümüzde Gaud-i Zira) tasvirini yansıttığını düşünür ve Utbi'nin doğu sınırlarına ilişkin tasvirinin Saray'a gelen mektuplara dayandığını, bu nedenle Zerdüştlük mitinin çatışma sırasında yerliler tarafından hala inanıldığını ve Sebük ​​Tegin'in bunu tebaası önünde itibarını artırmak için kullandığını ileri sürer.
13. ^ Utbi, Sebük ​​Tegin'in "kendisine bağlı efendilere karşı hissettiği merhametten dolayı" teklifi kabul ettiğini belirtir. Kesin anlamı belirsizdir.
14. ^ Çağdaş Müslüman kaynakları Caypal'ın komşu Hindistan siyasi güçlerinden yardım aldığını kaydeder; 600 yıl sonra yazan Firishta, bu isimleri kaydeden ilk tarihçi olmuştur: Delhi, Ajmir, Kalunjur ve Kanauj. Rahman, Firishta'nın doğruluğundan şüphe ediyor çünkü bu siyasi oluşumlara ait ne mevcut literatür ne de mevcut yazıtlar böylesine büyük bir siyasi manevradan bahsetmiyor.
15. ^ Ferişta, Mahmud'un Peşaver'de bir garnizon konuşlandırdığını; bunun Caypal tarafından geri çekildiğini veya çıkarıldığını belirtmektedir.
16. ^ Muhtemelen bu sıralarda, Mahmud'un komutanı Arslan Cedib tarafından Zalamkot'ta şehitler için bir türbe (veya mezar) yaptırıldı ve bu yapı sonunda 1011 yılında tamamlandı. Zalamkot İki Dilli Yazıtı için 'ye bakınız.
17. ^ Bazı âlimler bu şehrin Lahor olduğunu ileri sürmüşlerdir.
18. ^ Bu bilgi, Anandpal'ı İslam'a karşı en büyük nefreti besleyen kişi olarak tanımlayan Bîrûnî'den geliyor.
19. ^ Bu tarih Birûnî'dendir. İbnü'l-Esîr, Triloçanpal'ın Mahmud'un elindeki yenilgisinden kısa bir süre sonra öldüğünü söyler.
20. ^ Tapınak D—Meiser'in tanımlarına göre—kuzeydeki ana girişin yakınında. Komplekste dört tapınak vardır.
21. ^ Tapınak B, Meiser'in tanımlarına göre. Komplekste sekiz tapınak var.
22. ^ İsim Birûnî'den türetilmiştir. "Shahi"nin etimolojik kökeni yeterince anlaşılmamıştır; Yunanca veya Farsça'dan türemiştir. Bir kraliyet sıfatı olan bu isim ilk olarak Kuşana yöneticileri tarafından kullanılmıştır. Hanedanlığın gerçek adı, yani kendilerine veya siyasi yapılarına nasıl atıfta bulundukları bilinmemektedir. Genel olarak, Hindistan'ın kuzey batısındaki Krallıkların özelliği, kendilerini ailevi veya dini bağlılıklardan ziyade coğrafi kimliklerine göre tanımlamaktı.

Kaynakça

Özel

1. ^ Schwartzberg, Joseph E. (1978). A Historical atlas of South Asia. Chicago: University of Chicago Press. s. 146, map XIV.2 (j). ISBN . 
2. ^ ^{a b} The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. ss. 96-101. 
3. ^ ^{a b} The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. s. 110. 
4. ^ ^{a b} The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. s. 110-111. 
5. ^ ^{a b} The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. s. 113. 
6. ^ ^{a b} The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. s. 128-130. 
7. ^ ^{a b c d e f g h i j} Khan 2017.
8. ^ ^{a b c d e f g h i} Rahman 1976.
9. ^ Rahman 1976, s. 89.
10. ^ ^{a b c d} Allchin 2019, s. 458–459.
11. ^ Flood 2018, s. 38.
12. ^ Flood 2018, s. 25.
13. ^ Rahman 1976, s. 190.
14. ^ MACDOWALL 1968.
15. ^ Khan 2017, s. 23.
16. ^ ^{a b c} Meister 2010, s. 9.
17. ^ ^{a b c d e} Rahman 1976, s. 218.
18. ^ ^{a b c d e} Khaw 2016.
19. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 219.
20. ^ Rahman 1976, s. 241, 318.
21. ^ Rahman 1998, s. 473.
22. ^ Rahman 1976, s. 187 and Pl. V B., "the horseman is shown wearing a turban-like head-gear with a small globule on the top".
23. ^ ^{a b c} Rahman 1976, ss. 48-50.
24. ^ Rahman 1976, s. 48.
25. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 51.
26. ^ Rahman 1976, s. 52.
27. ^ Wink, André (1991). Al-hind: The Making of the Indo-islamic World (İngilizce). BRILL. s. 125. ISBN . 
28. ^ Rahman, Abdul (2002). "New Light on the Khingal, Turk and the Hindu Sahis" (PDF). Ancient Pakistan. Cilt XV. ss. 37-42. 
29. ^ Meister, Michael W. (2005). "The Problem of Platform Extensions at Kafirkot North" (PDF). Ancient Pakistan. Cilt XVI. ss. 41-48. 
30. ^ Rahman 2002a, s. 41.
31. ^ Hinüber 2003.
32. ^ Meister, Michael W. (2005). "The Problem of Platform Extensions at Kafirkot North" (PDF). Ancient Pakistan. Cilt XVI. ss. 41-48. 
33. ^ Rahman 1976, s. 85.
34. ^ Alram, Michael (1 Şubat 2021). "The Numismatic legacy of the Sasanians in the East" in Sasanian Iran in the Context of Late Antiquity: The Bahari Lecture Series at the University of Oxford (İngilizce). BRILL. ss. 20-21. ISBN . 
35. ^ Rahman 1976, s. 85-86.
36. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 86.
37. ^ Rahman 1976, s. 87.
38. ^ Rahman 1976, s. 87-88.
39. ^ (1976). "The Turki Śāhis and Relevant Brahmanical Sculptures in Afghanistan". East and West. 26 (3/4). . s. 405. ISSN 0012-8376. JSTOR 29756318. 
40. ^ Kuwayama, Shoshin (1976). "The Turki Śāhis and Relevant Brahmanical Sculptures in Afghanistan". East and West. 26 (3/4). s. 403. ISSN 0012-8376. JSTOR 29756318. 
41. ^ Rahman 1976, s. 88.
42. ^ Rahman 1976, s. 91.
43. ^ Rahman 1976, s. 90, 93-94.
44. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 186.
45. ^ Rahman 1976, s. 92.
46. ^ Rahman 1976, ss. 93, 175.
47. ^ Rahman 1976, s. 96.
48. ^ Rahman 1976, s. 93.
49. ^ Paiman, Zafar; Alram, Michael (1 Ocak 2010). "Tepe Narenj: A Royal Monastery on the High Ground of Kabul, with a Commentary on the Coinage". Journal of Inner Asian Art and Archaeology. Cilt 5. ss. 33-58. doi:10.1484/J.JIAAA.1.103268. ISSN 1783-9025. 
50. ^ Alram, Michael (1 Şubat 2021). "The Numismatic Legacy of the Sasanians in the East", in "Sasanian Iran in the Context of Late Antiquity: The Bahari Lecture Series at the University of Oxford" (İngilizce). BRILL. s. 21, full study pages 5–21. ISBN . 
51. ^ Rahman 1976, s. 95.
52. ^ The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. s. 50. 
53. ^ Giunta 2006, s. 238.
54. ^ The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. ss. 102-102. 
55. ^ The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. 
56. ^ The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. s. 105. 
57. ^ Flood 2018, s. 25-26.
58. ^ Rahman 1976, s. 105.
59. ^ Rahman 1976, s. 105-106.
60. ^ ^{a b c d} Rahman 1976, s. 106.
61. ^ The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. s. 107. 
62. ^ The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. s. 110. 
63. ^ MISHRA, YOGENDRA (1972). The Hindu Sahis of Afghanistan and the Punjab. S. M. SUSHILA DEVI. s. 34. 
64. ^ Rahman 1976, s. 113-114, 117.
65. ^ Rahman 1976, s. 117.
66. ^ Rahman 1976, s. 118-119.
67. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 120.
68. ^ Rahman 1976, s. 121.
69. ^ The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. s. 124. 
70. ^ The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. s. 123-124. 
71. ^ Rahman 1978.
72. ^ The Last Two Dynasties of The Shāhis. 1976. s. 130. 
73. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 131-133.
74. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 133.
75. ^ Rahman 1976, s. 133-134.
76. ^ Rahman 1976, s. 134.
77. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 134-135.
78. ^ Rahman 1976, s. 135.
79. ^ Rahman 1976, s. 12, 135.
80. ^ Rahman 1976, s. 135-136.
81. ^ Anooshahr 2005, s. 278-279.
82. ^ Anooshahr 2005, s. 279.
83. ^ Anooshahr 2005, s. 289-290.
84. ^ ^{a b c d} Rahman 1976, s. 136.
85. ^ Rahman 1976, s. 136-137.
86. ^ Rahman 1976, s. 335-336.
87. ^ Rahman 1976, s. 336-337.
88. ^ Rahman 1976, s. 14, 137.
89. ^ Rahman 1976, s. 137-138.
90. ^ ^{a b c d} Rahman 1976, s. 138.
91. ^ Rahman 1976, s. 14.
92. ^ Rahman 1976, s. 138-139.
93. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 139.
94. ^ Rahman 1976, s. 139-140.
95. ^ ^{a b c} Rahman 1976, s. 140.
96. ^ Rahman 1976, s. 140-141.
97. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 141.
98. ^ Rahman 1976, s. 141-142.
99. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 142.
100. ^ ^{a b c d} Rahman 1976, s. 143.
101. ^ Rahman 1976, s. 142-143.
102. ^ Rahman 2002b.
103. ^ Rahman 1976, s. 144-145.
104. ^ Rahman 1976, s. 146.
105. ^ Rahman 1976, s. 146-147.
106. ^ (2004). Medieval India: From Sultanat to the Mughals-Delhi Sultanat (1206–1526) — Part One (İngilizce). Har-Anand Publications. ss. 19-20. ISBN . 
107. ^ Schwartzberg, Joseph E. (1978). A Historical atlas of South Asia. Chicago: University of Chicago Press. ss. 32, 146. ISBN . 
108. ^ Rahman 1976, s. 147.
109. ^ Rahman 1976, s. 147-148.
110. ^ ^{a b c} Rahman 1976, s. 157.
111. ^ Rahman 1976, s. 148.
112. ^ Rahman 1976, s. 148-149.
113. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 149-150.
114. ^ ^{a b c} Rahman 1976, s. 150.
115. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 151.
116. ^ Rahman 1976, s. 151-152.
117. ^ Rahman 1976, s. 152-153.
118. ^ ^{a b c} Rahman 1976, s. 155.
119. ^ Rahman 1976, s. 156.
120. ^ Rahman 1976, s. 157-158.
121. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 158.
122. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 159.
123. ^ Rahman 1976, s. 159-160.
124. ^ Rahman 1976, s. 161.
125. ^ ^{a b c d} Rahman 1976, s. 162.
126. ^ Rahman 1976, s. 162-163.
127. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 163.
128. ^ Rahman 1976, s. 163-164.
129. ^ ^{a b c} Rahman 1976, s. 164.
130. ^ ^{a b c} Rahman 1976, s. 165.
131. ^ ^{a b} Rahman 1976, s. 166.
132. ^ Rahman 1976, s. 166-167.
133. ^ ^{a b c} Rahman 1976, s. 329-330.
134. ^ Shafi, Iqbal‌ M‌.‌ (1 Nisan 1938). "Fresh Light On The Ghaznavids". Islamic Culture (İngilizce). 46 (1). ss. 213-215. 
135. ^ Rahman 1976, s. 90, 322-325.
136. ^ Meister, Michael W. (1 Mart 2007). "Image Iconopraxis and Iconoplasty in South Asia". Res: Anthropology and Aesthetics. Cilt 51. ss. 13-32. doi:10.1086/RESv51n1ms20167713. ISSN 0277-1322. 
137. ^ Rahman 1976, s. 33-34.
138. ^ Rahman 1976, s. 30.
139. ^ "The last two dynasties of the Sahis: an analysis of their history, archaeology, coinage and palaeography" (PDF). s. 30. Arşivlenmesi gereken bağlantıya sahip kaynak şablonu içeren maddeler ()
140. ^ "The last two dynasties of the Sahis: an analysis of their history, archaeology, coinage and palaeography" (PDF). ss. 33-36. Arşivlenmesi gereken bağlantıya sahip kaynak şablonu içeren maddeler ()
141. ^ "The last two dynasties of the Sahis : an analysis of their history, archaeology, coinage and palaeography" (PDF). s. 205. Arşivlenmesi gereken bağlantıya sahip kaynak şablonu içeren maddeler ()
142. ^ ^{a b} Meister 2010.
143. ^ Meister 2010, s. 12.
144. ^ Meister 2010, s. 36-38.
145. ^ Meister 2010, s. 57-59.
146. ^ Kossak & Lerner 1994.
147. ^ Meister 2010, s. 5.
148. ^ Rahman 1976, s. 268.
149. ^ Rahman 1976, s. 269.
150. ^ Meister 2010, s. 4.
151. ^ Salomon 2003.
152. ^ Rahman 1976, s. xii-xiii.
153. ^ Rahman 1976, s. xiii.
154. ^ Rahman 1976, s. xiii-xiv.
155. ^ Rahman 1976, s. xvi.

Genel

• Khan, Ijaz (13 Ekim 2017). Exploring the Settlement Archaeology of the Hindu Shahi Dynasty (c. 822 CE to c. 1026 CE) in North-Western Pakistan (Tez) (İngilizce). University of Leicester. 
• Rehman, Abdur (January 1976). The Last Two Dynasties of the Sahis: An analysis of their history, archaeology, coinage and palaeography (Tez) (İngilizce). Australian National University. 
• Khaw, Nasha Bin Rodziadi (2016). Study and Analysis of Brāhmī and Śᾱradᾱ Inscriptions from Gandhᾱra: its Impact on Religious, Cultural and Historical Landscape of the Region (Tez) (İngilizce). University of Peshawar. 
• Rahman, Abdur (1998). "The Zalamkot Bilingual Inscription". East and West. 48 (3/4). ss. 469-473. ISSN 0012-8376. JSTOR 29757399. 
• Rahman, Abdul (August 2002a). "New Light on the Khingal, Turk and the Hindu Sahis" (PDF). Ancient Pakistan. Cilt XV. ss. 37-42. 
• Rahman, Abdul (August 2002b). "Arslan Jadhib, Governor of Tiis: the First Muslim Conqueror of Swat". Ancient Pakistan. Cilt XV. ss. 11-14. 
• Rehman, Abdur (1978). "An Inscription of Jayapāla Śāhī". Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain and Ireland, 1. ss. 32-33. ISSN 0035-869X. JSTOR 25210916. 
• Hinüber, Oskar (2003). Beiträge zur Erklärung der Senavarma-Inschrift. Abhandlungen der Akademie der Wissenschaften und der Literatur (Almanca). Franz Steiner Verlag. ISBN . 
• Salomon, Richard (2003). "Review of Die Palola Ṣāhis: Ihre Steininschriften, Inschriften auf Bronzen, Handschriftenkolophone, und Schutzzauber. Materialen zur Geschichte von Gilgit und Chilas. Antiquities of Northern Pakistan, Reports and Studies, vol. 5". Bulletin of the Asia Institute. Cilt 17. ss. 185-188. ISSN 0890-4464. JSTOR 24049315. 
• Balogh, Dániel (12 Mart 2020). Hunnic Peoples in Central and South Asia: Sources for their Origin and History (İngilizce). Barkhuis. s. 362. ISBN . 
• (2003). Early Medieval Indian Society: A Study in Feudalisation (İngilizce). Orient Blackswan. s. 130. ISBN . 
• Allchin, Raymond (3 Haziran 2019). Archaeology of Afghanistan: From Earliest Times to the Timurid Period: New Edition (İngilizce). Edinburgh University Press. ISBN . 
• MACDOWALL, DAVID W. (1968). "The Shahis of Kabul and Gandhara". The Numismatic Chronicle. Cilt 8. ss. 192-194. ISSN 0078-2696. JSTOR 42666553. 
• Kossak, Steven; Lerner, Martin (1994). "The Arts of South and Southeast Asia". The Metropolitan Museum of Art Bulletin. 51 (4). ss. 35-37. doi:10.2307/3269200. JSTOR 3269200. 
• Meister, Michael W. (26 Temmuz 2010). Temples of the Indus: Studies in the Hindu Architecture of Ancient Pakistan (İngilizce). BRILL. ISBN . 
• Kim, Hyun Jin (19 Kasım 2015). The Huns (İngilizce). Routledge. ISBN . 
• Flood, Finbarr B. (20 Mart 2018). Objects of Translation: Material Culture and Medieval "Hindu-Muslim" Encounter (İngilizce). Princeton University Press. ISBN . 
• Inaba, Minoru (2015). "A Venture on the Frontier: Alptegin's Conquest of Ghazna and its Sequel". Medieval Central Asia and the Persianate World. ss. 108-128. doi:10.5040/9780755695133.ch-005. ISBN . 
• Inaba, Minoru (2017). "Across the Hindūkush of the ʿAbbasid Period". The ʿAbbasid and Carolingian Empires (İngilizce). ss. 123-150. doi:10.1163/9789004353046_007. ISBN . 
• Giunta, Roberta (2006). "A Selection of Islamic Coins from the Excavations of Udegram, Swat". East and West. 56 (1/3). ss. 237-262. ISSN 0012-8376. JSTOR 29757689. 
• Anooshahr, Ali (October 2018). "The Elephant and the Sovereign: India circa 1000ce". Journal of the Royal Asiatic Society (İngilizce). 28 (4). ss. 615-644. doi:10.1017/S1356186318000093. ISSN 1356-1863. 
• Anooshahr, Ali (2005). "'Utbi and the Ghaznavids at the Foot of the Mountain". Iranian Studies. 38 (2). ss. 271-291. doi:10.1080/00210860500096337. ISSN 0021-0862. JSTOR 4311725. 
• Ball, Warwick; Bordeaux, Olivier; Dowall, David W. Mac; Sims-Williams, Nicholas; Taddei, Maurizio (May 2019). "From the Kushans to the Shahis". Allchin, Raymond; Ball, Warwick; Hammond, Norman (Ed.). The Archaeology of Afghanistan: From Earliest Times to the Timurid Period. 2 (İngilizce). Edinburgh University Press. ISBN .